ამ დღეს 21-ე წელია მარტო ვხვდები.
არა იმიტომ რომ თატვანისმცემლები არ მტავს,არამედ იმიტომ რომ გულთან ახლოს არავინ მოდის.
მხოლოდ ამ წელს შეიცვალა ჩემში ყველაფერი.
მომეწონა...
მთელი გულით მომეწონა.
პასუხად კი.
აბსოლუტურად არაფერი.
გარდა თვალებით ფლირტისა.
ამ დილამ ძალიან დამასევდიანა.
უხასიათოდ ავდექი და წავედი სამსახურში.
ერთადერთი რაც ხასიათს მიკეთებდა ეს მისი იქ ნახვა იყო.
თუმცა ამ დღეს არც ამაში გამიმართლა.
არ მინახავს.
არ იყო.
უგულოდ ვაკეთებდი ჩემ საქმეს ,თან 1000ფიქრი დამდევდა.
"-იქნებ ახლა სხვასთან არის."
"-იქნებ მას აბედნიერებს"
"-მისი ხელები სხვისას ეხება."
"-ბედნიერია."
მე კი...
მის გარეშე გაღიმებაც არ შემიძლია.
პლატონურ სიყვარულს დავცინოდი მუდამ.აზლა კი თავად მტანჯავდა ეს გრძნობა.
დღე მთელი მონდომებით იწელება.
როგორღაც დეო გადის,უსულოდ ვდგები,ვიღებ ქურთუკს ,ვემშვიდობები თანამშრომლებს და გავდივარ სამსახურიდან.
გარეთ თოვს.
არ ვიცი რატომ მაგრამ ამინდიც მასევდიანებს.
ფიქრებში გართულს ვერ ვამჩნევ,როდის მიახლოვდება 2უცხო ადამიანი.
"-გამარჯობათ.შეიძლება გამომყვეთ?"
"-უკაცეავად?მე?"
გულის სიღრმეში ვგრძნობ რომ უნდა წავიდე.იღონდ სად მივდივარ არ ვიცი.
თავს თანხმობის ნიშნად ვუქნევ მათ და მივყები უცნობ ხალხს .
ხმას არ ვიღებ.
მათ სახეზე კი ღიმილს ვხედავ.
ინტერესი მკლავს მაგრამ სიჩუმეს ვამჩნევ.
მანქანა უცხო სახლთან ჩერდება.
სიჩუმეა.
ბნელა.
შიში მიპყრობს ,მაგრამ არ ვიმჩნევ.
ჯიუტად მივყვები ბიჭებს.
სახლის კარი უნდა შევაღო ისე ერთ-ერთი მაჩერებს.
თვალზე ნაჭერს მახვევს და ხელს მკიდებს რომ წამიყვანოს.
ისევ სიჩუმეა.
ჯიუტი სიჩუმე.
რაც მის თავს მაგონებს.
ნერვიულობა პიკს აღწევს.
უცნობი ხელს მიშვებს.
თითქოს ნაცნობ სურნელს ვგრძნობ , რომელიც უფრო და უფრო მძაფრდება.
ხელზე მის შეხწბას ვგრძნობ და ყელზე ტუჩების შეხებას,რომლის ადრესატი ზუსტად ვიცი ვინც არის.
"-ჩემო სიცოცხლე."
მხოლოდ ეს სიტყვები მესმის.
ნაჭერს მხსნის და სახლიც ნათდება.
ხალხის მოლოცვა არ წყდება.
ჩემი საყვარელი ადამიანი ჩემ წინ დგას და ხელს მთხოვს.
მე ცრემლებად ვიღვრები.
ვეხუტები მთელი არსებით.
მერე კი სიტყვებს უბრალოდ მნშვნელობა ეკარგება..