ბოდიშს გიხდით დაგვიანებისა და შეცდომების გამო. ნაჩქარევად დავწერე
ვიცი რომ მოსაკლავი და გასატყვებელი ვარ მალე იქნება დასასრულიც.

---------
25 თავი
- ვაიმეე... სესილი ნუ კანაკალებ!
- ვაიმე მარია, გაიგე რომ ვნერვიულობ ვაა... ჩემი ქორწილია!
- მერე ქორწილია გასვენება კი არა (ანი)
- ოხ ანი
- კაი რა რა განერვიულებს, დღეს ბედნიერი უნდა იყო ჩემო ცხოვრებაა!..
- არ ვიცი მარია... რაღაც მაფორიაქებს.
- კაი რა ნუ აზვიადებ (ანი)
- ჰო კაი მოვრჩი.- სარკეში ჩემს თავს ვათვალიერებდი და ყურებამდე ვიღიმოდი. ულამაზესი იყო კაბა! ყველაფერი ანიმ და მარიამ გააკეთეს, მე მხოლოდ კაბის არჩევა მევალებოდა. მოსახერხებელი და ამავდროულად ულამაზესი კაბა ავირჩიე, რადგან მინდოდა ჩვენი ქორწილიც ჩვენნაირი გიჟური ყოფილიყო.ბოლო ორი დღეა გაბრო თვალით არ მინახავს. მხოლოდ ერთხელ ვილაპარაკეთ ტელეფონით. ერთი სული მქონდა როდის შევხვდები. მგონი საკურთხეველთან გონება წამივიდოდა ნერვიულობისგან.
- მოვიდნენ!
- ვაიმე...- ამოვიგმინე და მათ გავხედე საცოდავი სახით- გული წამივა ეხლა.
- აუ მიდი ეხლა გულწასული გამატნევინე შენი თავი!
- გიჟი ხარ!- ეს გოგო ყოველთვის როგორ ახერხებს ჩემს გამხიარულებას.
- ჩავიდეთ.
არანაირი სახლში მოპატიჟება და ასე შემდეგ. პირდაპირ ქვევით შევხვდით.
- ვაიმე გული- უკვე პირველ სართულზე ჩავდიოდით. ანის და მარიას მხოლოდ გაეცინათ.
წამებიც და დავინახე. უსიმპატიურესი გაბრო შავ სმოკინგსა და წითელი ვარდებით. გვერდზე რეზი ედგა, ასევე უსიმპატიურესი.
- მზად ხარ პრინცესა?- მკითხა მოახლოვების და თაიგულის გადმოცემის შემდეგ.
- რათქმაუნდა.
მანქანებში ჩავსხედით და დავიძარით რესტორნისკენ, იქ მოვაწრდით ხელს.
- გინდა?- თავით მანიშნა ზედა ფანჟრისკენ რომელიც ღია იყო.თავი დავუქნიე და მაშინვე წამოვდექით. ირგვლივ უამრავი მანქანა, ხალხი რომელიც ჩვენ მოგვშტერებოდა, მე და გაბრო .
ხელები გავშალე და სახე მივაგებე ქარს. უკნიდან გაბრო მომეხვია და ყელზე მაკოცა.
- ვიყვიროთ- მისკენ შევბრუნდი,ხელები გავშალე და ყვირილი დავიწყე.- მიყვარხააარ გაბროოო, არაამქვეყნიურად მიყვარხაარ!- გაბრო მიცინოდა და მის საოცრად ბრწყინავ კბილებს მიციმციმებდა, ჩემს ნეტარულ თვალებთან ერთად.
- მიყვარხარ სესილიიი, არანორმალურად მიყვარხაარ!- ჩამეხუტა და ტუჩებს დაეწაფა. ირგვლივ გამვლელები ზოგი ტაშს გვიკრავდა, ზოგი ამ ყველაფერს იღებდა, ზოგიც კი უბრალოდ იღიმოდა. გამვლელი მანქანები მუდმივად ასიგნალებდნენ და ამით გვილოცავდნენ ბედნიერებას.
- ვგიჟდენი შენზე სესილი!- ჩემი ტუჩების მოუშორებლად მითხრა და ისევ მაკოცა.
მალე რესტორანსაც მივაღწიეთ. უკვე ქორწინების სააგენტოს მიერ გამოგზავნილი ქალის წინ ვიდექით.
დადგა ტრადიციული კითხვების დროც.
- ბატონო გაბრო, თანახმა ხართ ცოლად მოიყვანოთ ქალბატონი სესილი და გაატაროთ მასთან მთელი ცხოვრება?
- თანახმა ვარ- განაცხადა და მე გამომხედა ღიმილიანი სახით.
- ქალბატონო სესილი, თანახმა ხართ ცოლად გაჰყვეთ ბატონ გაბროს და გაატაროთ მასთან მთელი ცხოვრება? -გაბროს გავხედე ღიმილიანი სახით შემდეგ კი ისევ ქალს მივუბრუნდი.
- თანახმა ვარ
ამის შემდეგ იყო მქუხარე ტაში და ჩვენი საქორწინო კოცნა.
შემდეგ ყველა სუფრებს შემოუჯდა. დავდიოდი და ნათესავებს ვესალმებოდი, როცა გაბრო მომიახლოვდა და წელზე შემომხვია ხელი.
- უკაცრავად ჩემს პრინცესას მოგტაცებთ.- სტუმარს გამოვემშვიდობე და გაბროს გავყევი. ნელი მუსიკა ჩაირთო და სცენის შუაშიც დავდექით.
- იცი რომ დღეს ვეღარსად გაიქცევი?!
- ვიცი- ამოვიოხრესავით.
- კარგია, რადგანაც ყველა ჩვენი შეწყვეტილი ნეტარების გაგრძელებას მოვითხოვ.- ეშმაკურად შემომციცინა თვალები. ცოტა გავწითლდი მაგრამ არ შევიმჩნიე.
- ქორწილშივე ამაზე ფიქრობ?!
- ფიქრი რა არის, მე შუა ქორწილშიც მომეწონება- წარბები ამითამაშა.
- გარყვნილი ხარ!- სიცილით ვუთხარი და თავი მხარზე ჩამოვადე. აღარაფერი გვითქვამს, ნელა ვაყოლებდით სხეულს სასიამოვნო მუსიკას და ერთმანეთის სურნელით ვტკბებოდით.
- სამუდამოდ ჩემი ხარ სესილი! - ჩემს ტუჩებს დაეწაფა სიმღერის დასასრულს, ირგვივ ტაშის ხმა გაისმა, მაგრამ მე ამის თავი მქონდა?! ‘
- სამუდამოდ შენი ვარ გაბრო!- ღიმილით ვუთხარი და ჩვენი ადგილებისკენ დავიძარით. მერე წავიდა სწრაფი სიმღერები და გიჟობები.
- ახალი ამბავი მაქვს- რეზიმ სამეგობრო შეგვკვრიბა ერთად.
- ამოღერღე ჩქარა თორე მორჩება ეს სიმღერა და დავრჩები მერე ესე! (მარია)
- ოხ, არ გამოტოვო ერთი სიმღერა (რეზი)
- იტყვი ეხლაა?! (ლევანი)
- მოკლედ რომ გითხარით ერთი გოგო მომწონსთქო რა, ნუ მომწონს რა მიყვარს უკვე, აი ის გოგო მოვა ახლა აქ. მინდოდა მოულოდნელი ყოფილიყო და არაფერი გითხარით რა...
- სერიოზულად?! აუ რეზ ჩვენ ვიცნობთ? (ანი)
- არა... არამგონია
- ბიჭო მარტო მოგყავს ასე გვიან?!
- ძმა მოაცილებს.
- ვახ უკვე გავეცანით ძმაას?! ვა ბიჭო სერიოზულად ყოფილა საქმე. (გაბრო)
- აბა, რას ვლაპარაკობ ამდენი ხანი. აი მოვიდა.
ყველამ შემოსასვლელისკენ გავიხედეთ. ენა ჩამივარდა, ხელი გამიშრა, გული ამიფართხალდა. და გგონიათ ეს ყველაფერი რაიმე ცუდის გამო?! ვაიმე რა ცუდიი, ჩემი სალომეეე. მარიას გავხედე რომელიც იგივე გამომეტყველებით მე მომშტერებოდა. თავი დავუქნიე და წინ წავიწიეთ, სადაც უკვე რეზის ჰქონდა ხელი მოხვეული სალომესთვის.
- გამარჯობა სალომე ! მხიარულად შესძახა მარიამ.
- გამარჯობა. - სიმორცხვით გვითხრა და თვალები დახარა.
- მოიცა, თქვენ რა იცნობთ ერთმანეთს?! (რეზი)
- კი ვიცნობთ და დიდი ისტორიაა რა. იცი როგორ გაგვიხარდა, რას მორცხვობ გოგო. საუკეთესო რძალი ხარ!- მოვეხვიეთ და დანარჩენებსაც გავაცანით. ამრიგად მიემატა ჩვენს სამეგობროს ერთი წევრიც.უკვე საღამოს პირველი საათი იყო როცა გაბრომ ხელი ჩამჭიდა და ყურში ჩამჩურჩულა.
- აივანზე გავიდეთ.- რესტორნის აივანზე ავედით, რომლიდანაც თბილისის უმშვენიერესი ხედი იშლებოდა. რამოდენიმე წუთში ხალხიც გარეთ გამოვიდა, პირველ სართულზე, ჩვენ კი აივნიდან გადავყურებდით გაბროს კითხვით სავსე მზერა ვესროლე, მან კი თავით ცისკენ მანიშნა. წამიც და ცაზე უმშვენიერესი ფეიერვერკი აისროლეს.
„სესილი მიყვარხარ „ ცაზე დაიწერა და მის გარშემო წითელი გულები გამოიხატა. უეცრად რესტორნის უკანა მხრიდან აუამრავი ფრანი აუშვეს გულის ფორმის. გაბროს გავხედე რომელიც ღიმილიანი სახით ხან მე მიყურებდა და ხან ცას. მინდოდა ეს წამები არ დასრულებულიყო. გაბრო უკნიდან მომიახლოვდა და ჩამეხუტა.მის სუნთქვას კისერზე ვგრძნობდი და ჟრუანტელი მივლიდა.
- გინდა საკუთარი ქორწილიდან გავიპაროთ?
- სერიოზულად?! - მისკენ შევბრუნდი და ხელები კისერზე შემოვაწყვე.
- რამოდენიმე წამი გვაქ.
- წავედით- შევძახე და მაშინვე რესტორანში შევბრუნდით, სირბილით გავედით რესტორნის უკანა კარებიდან. ამ კაბით ძაან რთული იყო, მაგრამ იმდენად ბედნიერი ვიყავი რომ ალპებსაც გადავლახავდი ჰანიბალის მაგივრად. მანქანასთან მისულს მასზე ამაკრა და ტუჩები ვნებიანად დამიკოცნა. ბოლოს სველი კოცნა დამიტოვა ყურთან ახლოს და კარები გამოღო. ძლივს გამოვფხიზლდდი და მანქანაში სწრაფად ჩავჯექი.თვითონაც ჩაჯდა და მანქანა ადგილს მოსწყვიტა.
- მოიცა, სად მივდივართ?
- აეროპორტში!