ერთი კვირა გავატარეთ სოფელში. ამ დროის განმავლობაში ვერთობოდით ისე როგორც პატარაობისას. მე და გაბრო ისევ ისე ვართ, ხოლო ახალი ამბავი ის არის რომ ლევანი და ანი მალე დაქორწინდებიან. ნუ მალე რა უკვე ქორწილიაა!
- გოგოო... გვაგვიანდება!- კივის მარია და თან ფატას არგებს ანის. ულამაზესია ჩვენი ანი, კაბაზე მეტად აციმციმებული თვალები უხდება.
- მორჩა!- ძლივსგასაგონად ამოიჩურჩულა ანიმ.
- ვაიმეე... - ლამის ტირილი დავიწყეთ სამივეემ- უმშვენიერესი ხარ!

- მოდიააან... -ისევ აკივლდა მარია.

- კაი გოგო რა გაკალვებს მერე. მოდიან და მოვიდნენ, ჩვენ დაგიცავთ ანი- სიცილით გადავხედე მათ.

კარები გაიღო და მასში ლევანი გაბრო და რეზი შემოვიდნენ რიგრიგობით.
„უჰჰ მაონც როგორ უხდება ამ ბიჭს სმოკინგი!“ ძლივს მოვსწყიტე თვალი გაბროს და ლევანის გავხედე, რომელიც უკვე ანისთან იდგა და თვალებით ჩასცინოდა ზემოდან.
- არ უნდა იკითხოთ, იქნებ არ გატანთ?!- წარბისწევიტ შევხედე ლევანს.
- შენც რომ არ გამატანონ?!- უკნიდან ამეკრო გაბრო და ყელზე მაკოცა.
- გაბროო- ჩუმად შევუძახე და მხარი ვკარი.
- ულამაზესი ხარ!
- ძაან გიხდება სმოკინგი!- არც ჩემი მოსაზრებები დავმალე.
- დღეს ვერსად გამექცევით საქალბატონევ!- ვნებიანად ჩამჩურჩულა და დანარჩენებისკენ წავიდა, რომლებსაც უკვე შამპანური ჰქონდათ ჩამოსხმული. რამოდენიმე წამით მათ ვუყურებდი გაღიმებული სახით, მერე კი მეც მივუახლოვდი.
- მოკლედ რა სიმპატიური სიძეები მყავს რაა! (მარია)
- ჰე ეხლა წავედით! (რეზი)
კარებში ჯერ სიძე-პატარძალიგავატარეთ, შემდეგ კი დანარჩენები. წელზე ხელი მომხვია გაბრომ და მანქანამდე ასე მივედით. შემდეგ კი დროებით დავემშიდობე, რადგან ლევანის მეჯვარე იყო, ანის მეჯვარე კი მარია.
- წამო სეს... ჩვენ ჩვენთვის გავერთოთ. აბა ამათმა უარი გვითხრეს და...- სიცილით გადავნაწილდით მე და რეზი მანქანაში და რესტორნისკენ დავიძარით. პირდაპირ იქ მოაწერდნენ ხელს.
მალე მივედით. გადმოვედით და ფოტოგრაფის შენიშვნების მიხედვით დავლაგდით.
გაბრო რათქმაუნდა ლევანს ამოდგა გვერდით. მე და რეზი კი უკან ამოვუდექით. ხალხი ოვაციებით დაგვხვდა დარბაზში და ცნობილი მელოდიაც გაჟღერდა.
- ჩვენს ქორწილში ეს სიმღერა არ გამაგონოთ!- წინიდან გადმოგვჩურჩულა გაბრომ. ლევანი და ანიც ცდილობდნენ სიცილის შეკავებას, მაგრამ მაინც ეტყობოდათ და ხალხი ინტერესით გვათვალიერებდა რა მოხდაო.
- მოკეტე გაბრო!- კბილებს შორის გამოვცერი და ანის თვალი ჩავუკარი, რომელიც ისე ნერვიულობდა რომ მარიას ხელს ჩაფრენოდა.
ხელიც მოაწერეს. მალე ყველანი მაგიდებს შემოვიჯექით. წავიდა სადრეგრძელოები და სმა. უფროსების გაფანტვის შემდეგ ახალგაზრდების დროც დადგა. „Reamonn – Tonight“ ჩაირთო და დავინახე როგორ წამოვიდა ჩემსკენ გაბრო.
- შეიძლება თქვენთან ცეკვა?
- რატქმაუნდა!- ხელი ჩავჭიდე და სცენისკენ წავედით. წელზე ხელი შემომხვია და ახლოს მიმიკრა. მეორე ხელით კი ცემი ხელი ჩაბოჭა. ხელი კისერზე მოვხვიე და თავი მხარზე ჩამოვადე.
- ჩვენს ქორწილში მინდა რომ წითელი კაბა გეცვას, ყველაზე მეტად გიხდება წითელი- ახლაც წითელი გრძელი კაბა მეცვა, რომელიც გვერდზე იყო ჩაჭრილი, ხოლო ზედატანი კი მხრებზე მქონდა გადაფენილი და გამოკვეთდა ჩემს ლავიწებს.
- გაგიფრენია- სიცილით ვუპასუხე და სახე გავუსწორე. ჯერ თვალებში შემომხედა, შემდეგ კი ლავიწებისკენ დაიძრა და ტუჩებით მეამბორა მასზე. სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა მთელ სხეულში. მინდოდა მას არასდროს არ მოვშორებოდი ამ მანძილიდან. თითქოს ჩემი ფიქრები წაიკითხაო, უფრო მეტად მიმიკრო და სახე გამისწორა.
- ახლა ეს რომ არ გავაკეთო შემდეგ ვინანებ.- თქვა და სახე მომიახლოვა.
- გაბრო, სირცხვ...- არ მქონდა დასრულებული რომ ტუჩებზე ნაზი შეხება ვიგრძენი. აი ახლა კი საერთოდ არ მაინტერესებდა ის ხალხი. რომელიც გარს გვერტყა და უეჭველი ჩვენ გვიყურებდა. მინდოდა ეს წამი საუკუნედ ქცეულიყო. ავყევი,რამაც ოდნავ ჟრუანტელი მიჰგვარა.რამოდენიმე წამის შემდეგ ტუჩებზე ისევ გრილი ჰაერი ვიგრძენი. გავუღიმე და თავი ისევ მხარზე ჩამოვადე. მალე სიმღერაც დასრულდა. ჩვენ-ჩვენი ადგილები დავიკავეთ. ამის შემდეგ აღარ მიცეკვია. ერთ საათში ნეფე-დედოფლის გაცილების დროც დადგა. პირდაპირ აეროპორტში მიდიოდნენ, იტალიაში გაფრინდებოდნენ, ანის საოცნებო ქვეყანაში.ცრემლებით გამოვემშვიდობეთ, ახლა მხოლოდ მე, გაბრო,მარია და რეზი დავრჩით.
- კაი დავიშალოთ თორემ თენდება უკვე - თქვა მარიამ და თან რეზის დაეყრდნო რომ ფეხები არ მოეტეხა ამ ქუსლებზე.
- კაი წავიდეთ. სესილის გაბრო გააცილებს, შენ მოდი მე წაგიყვან. (რეზი)
- დროებით- ხელი დავუქნიე და გაბროს მანქანაში ჩავჯექი. მალე ადგილსაც მოვსწყდით.
- აუცილებლად სახლში გინდა მისვლა?
- აუ არა. სადმე სხვაგან, ოღონდ სიწყნარეში.
- ჩვენს ადგილას- თავი დააქნია და მოსახვევში მკვეთრად მოუხვია.
- ჰო ... ჩვენს ადგილას.

--------------
ვაიმე იმდენი ხანი ვწერდი და ბოლოს რომ შევხედე კინარამ გული გამისკდა იმხელაზე პატარა იყო
ამ შაბათ- კვირას დავამთავრებ სავარაუდოდ. მერე კი თქვენი დახმარება დამჭირდება ერთ სამეში. ამის შესახებ მოგვიანებით შაგატყობინებთ.