აიგოგონამ ძლიერად ჩაავლო მამაკაცს ხელი საყელოში და მთელი ძალით, რისი მოკრებაც მის სუსტ ხელებს შეეძლოთ, შეანჯღრია.
-შენი ბრალია! შენს გამო დაბრუნდა გუშინ სოფო ისეთ დღეში! იქ უნდა ყოფილიყავი გესმის? მათ გვერდით უნდა ყოფილიყავი. ვერც კი წარმოიდგენ როგორ იყო დალურჯებული,ალაგ-ალაგ სისხლიანიც. წარმოდგენაც არ მინდა რა გაუკეთა იმ ნაბიჭვარმა. შენ უნდა დაგეცვა ასეთებისგან! მითხარი რისთვის იღებ ფულს. რისთვის ართმევ მათ იმ ფულს, რომელიც ამდენი დამცირების გზითაა მიღებული. უნდა დარწმუნდე რომ უსაფრთხოდ არიან, ყველაფერი უნდა აკონტროლო გესმის?! შენ რომ იქ ყოფილიყავი სოფო ახლა ასე არ იქნებოდა სახლში დაბრუნებული ძლივს იდგა ფეხზე, იცი თუ არა ეს?! - გოგონა ღრიალს არ წყვეტდა და თან მთელი ძალით ჰქონდა ჩაბღაუჭებული მანტოს საყელო.
ამასობაში კი მამაკაცი ოდნავ შეცბუნებული, გაკვირვებული და ამავდროულად განრისხებული სახით შესცცქეროდა გოგონას და ხმას არ იღებდა. ბოლოს კი ვეღარ მოითმინა და მთელი ძალით ჩააფრინდა თმაში. კუდად შეკრული კუპრივით შავი თმა უკან გადაქაჩა და ჩახრინწული, მუქარით აღსავსე ხმით გოგონას ყურთან ახლოს გაისმა მისი სიტყვები:
-მორჩი ისტერიკას? ახლა კარგად მისმინე პატარა ძუკნავ.. ჩემი საქმე არაა ამ ბოზებმა სად და როგორი კლიენტი იშოვეს ჩემს გარეშე. შეეძლოთ დამლოდებოდნენ, ან საერთოდ უკან დაბრუნებულიყვნენ. მაგრამ ფულის მონები არიან, ისეთივე მონები, როგორიც ალბათ შენ. ამიტომ მარტო გადაწყვიტეს მოქმედება. როგორც ხედავ პასუხიც აგეს ამისთვის. ბოლოსდაბოლოს სხვა რაღა უნდა გააკეთონ იმაზე მეტი ვიდრე აქამდე აკეთებდნენ ფულის გამო. შენ კი არ გაბედო ჩემთან მოახლოება და ისტერიკების გამართვა, საერთოდ აქ არ მოეთრე, თუ საქმიანი წინადადება არ გაქვს. სხვათა შორის ძალიან კარგად გამოიყურები. შეგიძლია ამათ რიგებს შენც შეუერთდე. ახალი ხორცი ბევრ კლიენტს იზიდავს... -ზიზღით სავსე ამაზრზენი ხმით ამოილაპარაკა და ხელში ჩაბღუჯული გოგონა გვერდით მოიქნია.
ნია შებარბაცდა და კედელს შეეჯახა.
სოფო ჯერ გაონებული იყურებოდა, შემდეგ კი სასწრაფოდ გოგონასთან მივიდა და ხელი მოხვია.
-კარგად ხარ ჩემო კარგო?
-კი, გმადლობ.. - დაბალი, შიშნარევი ხმით უპასუხა გოგონამ.
-მას თავი დაანებე გასაგებია? უბრალოდ ჩემს გამო ნერვიულობს. აქ აღარ მოვა. შეეშვი!
-მაშინ დააოკე შენი კეთილის მსურველები. - ბოხი ბრაზნარევი ხმით უპასუხა მამაკაცმა და ბარში შევიდა.
-ნია აქ რას აკეთებ? რატომ მოხვედი?
-სახლში ვბრუნდებოდი, შემთხვევით დაგინახე და გამოგყევი. მაპატიე, შენთვის პრობლემების შექმნა არ მინდოდა.
-არა უშავს. მაშინ ახლა სახლში დაბრუნდი კარგი? მე გამთენიისას მოვალ. ხომ იცი სად ხარ? აქედან გზას ხომ გააგნებ?
გოგონამ დაკვირვებით მოათვალიერა არემარე, შემდეგ კი თავი დაუქნია და სახლში წავიდა. ღამის სამი საათი იქნებოდა რომ მიაღწია და დაბრუნებული მაშინვე გამათბობელს მიეფიცვხა. ქუჩაში საშინლად ყინავდა. თითები გასწითლებოდა და კანკალებდა. ბოლოს თბილი ჩაიც დალია და მთელი დღის განმავლობაში მძიმე ემოციებით დახუნძლულს მალევე ჩაეძინა.
უკვე შეეჩვია ღამეულ კოშმარებს. სიბნელეში გაღვიძებას, ტირილს, შემდეგ კი ძილის შებრუნებას და ისევ კოშმარების სამფლობელოში გადანაცვლებას.
საბოლოოდ რომ გაეღვიძა უკვე დილის ათი საათი იყო. კარის ხმაზე გამოფხიზლდა და დივანზე წამოჯდა.
-სოფი დაბრუნდი?
-კი... ახლა გამოვიცვლი, ვისაუზმოთ და ვილაპარაკოთ.
ნიამ თავი დაუქნია, თვალები მოიფშვნიტა, პირზე ხელაფარებულმა გვარიანად დაამთქნარა და სააბაზანოში შევიდა. დაახლოებით ერთ საათში ორივე გამათბობელის წინ მოკალათებულიყვნენ სავარძლებზე.
-აბა.. არ მეტყვი გუშინ იქ რას აკეთებდი?
-სამსახურის საქმეზე ვიყავი... თუმცა პირველივე დღეს გამომაგდეს იქიდან. - თავი გააქნია და მწარედ ჩაიცინა. - ვწუხვარ თუ პრობლემები შეგიქმენი. მგონი არასწორად მოვიქეცი შენთან რომ მოვედი და იმ კაცს სკანდალი გავუმართე.
-მართალი ხარ არასწორად მოიქეცი, თუმცა არაუშავს. სანდრო მართალი იყო. ჩვენი ბრალია. მის გარეშე არსად უნდა წავსულიყავით ამ შარშიც არ გავეხვეოდი. მე თვითონ მოვიქეცი სულელურად, სანდრო აქ აღარაფერ შუაში აღარ იყო. შენ კი მომიყევი პირველ დღესვე როგორ წამოხვედი სამსახურიდან, ან საერთოდ რა სამუშაო იყო?
-კი არ წამოვედი გამომაგდეს. მიმტანი სჭირდებოდათ ერთ-ერთ ღამის კლუბში. ნეტავ გენახა რა საზიზღარი ადგილი იყო, რაღაც იატაკქვეშა ბუნაგი. თავიდან თითქოს ყველაფერი კარგად მიდიოდა, მაგრამ შემდეგ მეპატრონის მეგობარმა ჩემი გაუპატიურება სცადა და თავზე ვისკის ბოთლი გადავამსხვრიე.
-რაა! გაიმეორე რა თქვი? გაუპატიურება? ღმართო ჩემო. კიდევ კარგი იმ მხეცს ხელიდან დაუსხლტი. ეს რა ამბავი გადაგიტანია.
-ყველაზე ამაზრზენი ის არის, რომ აქეთ მე დამაგანაშაულეს და სამსახურიდან გამომაგდეს. ის კი დამემუქრა.
-კარგი, დამშვიდდი. იქაურობას აღარ გაეკარები და შესაბამისად იმასაც ვერ შეხვდები.
-იმედი მაქვს.. - ჩუმად ამოილაპარაკა გოგონამ. -შენ რას შვები. სახლის შესახებ რა ხდება? არის რაიმე სიახლე?
-არაფერი. ამდენი წლის განმავლობაში ეს სესხი ვერაფრით ვერ გადავიხადე. ძველის დასაფარავად ყოველთვის ახალს ვიღებდი და თითქმის ისეთივე მდგომარეობაში ვარ როგორც თავიდან.
-ყველაფერი მოგვარდება სოფო, ყველაფერი.
-იმედი მაქვს - ნახევრად დაფარულ ჰორიზონტზე თვალიმიშტერებულმა თქვა და ცხელი სითხე ნელა მოსვა.
დრო ნელ-ნელა მიიზლაზნებოდა. ვითარება კი უფრო რთულდებოდა. სოფო რასაც შოულობდა თითქმის ყველაფერს ვალის დასაფარავად იყენებდა. ნია კი ამასობაში ცდილობდა სამსახური ეშოვა, თუმცა ამ ქალაქში, სადაც თითქმის არაფერი არსებობდა უსახური ნაცრისფერის გარდა, ეს ძალიან რთული საქმე გახლდათ. უამრავ ადგილას იყო. უამრავ ვინმეს სთხოვა... თუმცა ყველა მისი ცდა ამაო იყო.
ბოლო პერიოდში კი ერთი აზრი ამოიკვიატა და თავიდან ვერ იგდებდა. მთელი ღამეები არ ეძინა და ამაზე ფიქრობდა. ნუთუ სხვა გზა არ იყო.. ნუთუ ის უნდა გამხდარიყო, ვის მიმართაც ადრე მხოლოდ ამრეზს გამოხატავდა.
ბევრი ფიქრისა და ყოყმანის შემდეგ საბოლოოდ მივიდა იმ დასკვნამდე რომ სოფოს უნდა დალაპარაკებოდა.
დილით როგორც ყოველთვის ახალდაბრუნებული სოფო და ნია სასტუმრო ოთახში ისხდნენ და ტრადიციულად ჩაის სვამდნენ. გოგონამ რამოდენიმეჯერ დადო და აიღო ფინჯანი მაგიდიდა. ხან ხედს გახედავდა, ხან კიდევ თავის მუხლებს ჩააშტერდებოდა.
-რამის თქმა გინდა?-ბოლოს ვეღარ მოითმინა და ჰკითხა სოფომ.
-კი.. არ ვიცი როგორ დავიწყო. ამ თემაზე ძალიან ბევრი ვიფიქრე და საბოლოოდ იმ დასკვნამდე მივედი რომ ჩემი გადაწყვეტიება ამ მომენტში სწორია. გახსოვს იმ საღამოს შენმა სუტენიორმა შემომთავაზა, რომ მეც გავმახდარიყავი... რომ.. მეც მეძავი გავმახდარიყავი. მინდა რომ მასთან მიმიყვანო.
-შენ რა სულ შეიშალე ჭკუიდან? მითხარი ამას რატომ აკეთებ?
-ნუთუ ძნელია ამის გაგება? ვერ ხედავ რომ სხვა გამოსავალი არ მაქვს? სამსახური ამ ორი თვის განმავლობაში ვერ ვიშოვე. და მითხარი შენთვის ვინ ვარ რომ მარჩინო, მითუმეტეს ასეთი პრობლემები გაქვს. დროა მეც რამე გავეკეთო. დროა მეც შევძლო საკუთარი თავის რჩენა. რა მნიშვნელობა აქვს რა გზით? ამის გამო არავინ არ დამზრახავს. არავის არ შერცხვება ჩემი, არავინ არ შემაქცევს ზურგს, იმიტომ რომ საერთოდ არავინ არ მყავს... და მეც სრულიად მშვიდან შემიძლია გავაკეთო ყველაფერი რაც მჭირდება.
-მე ამაში ვერ დაგეხმარები. ასე ცხოვრებას დაინგრევ.
-და მეტად როგორღა უნდა დამენგრეს ეს წყეული ცხოვრება? არ გახსოვს როგორ გამიცანი? თვითმკვლელობას ვცდილობდი. მე დასაკარგი არაფერი მაქვს. შენ თუ არ წამიყვან მასთან მაშინ მე თვითონ მოვძებნი. მშვენივრად ვიცი უკვე სადაც იქნება.
-შენი ნებაა. - ნირწამხდარმა უპასუხა ქალმა. მე გაგაფრთხილე, მაგრამ ძალით ნამდვილად ვერ გაგაკავებ. იყოს ისე როგორც გინდა. დღეს დაახლოებით რვა საათისთვის გავდივვარ და მაგ დროისთვის მზად დამხვდი.
ამ სიტყვებით დატოვა ოთახი და საძინებელში შეიკეტა.

საღამო მალევე დადგა. ორივე გაემზადა და ბინდბუნდში გაუყვა მკრთალი ლამპიონებით განათებულ ნაცრისფერ გზას.
მცირეოდენი ხნის შემდეგ ნაცნობ ადგილას შედგნენ.
-აქ დამიცადე. - ბარის შესასვლელთან შეაყოვნა გოგონა და თავად შიგნით შეაბიჯა.
კარგად შეათვალიერა იქაურობა და ბოლოს ბარის განაპირა ნაწილისკენ გაემართა. სანდრო ბარის მაღალ სკამზე იჯდა. წინ ვისკის ჭიქა ედგა და ნელა ატრიალებდა, თან სითხეში რაღაცას გაშეშებული ჩასჩერებოდა.
-სანდრო. სანდრო! მოვედი. - ახლა უკვე ხმამაღლა უთხრა, რომ მისი ყურადღება მიექცია და მის გვერდით დაიკავა ადგილი.
-ჯერ ცოტა ადრეა. საჩვენო კლიენტები დაახლოებით ერთ-ორ საათში დაიწყებენ შემოსვლას.
-გასაგებია. მანამდე შენთან რაღაც საქმე მაქვს.
-გისმენ. -უემოციოდ უპასუხა და ისევ ვისკის ჭიქას ჩააჩერდა უემოციო სახით.
-გახსოვს, რამოდენიმე კვირის წინ. აქ ბარის შესასვლელთან ერთი ჩემი მეგობარი მოვიდა და რაღაც უსიამოვნება გქონდათ. მასზე მინდა გითხრა რაღაც.
ამის გაგონებაზე მამაკაცს სახეზე დაძაბულობა გამოესახა - მახსოვს - წარბებშეკრულმა ახლა უკვე სოფოსკენ მიმართა მზერა. - რა ჯანდაბა უნდა? ხომ გავაფრთხილე რომ ახლოს არ უნდა გამეკაროს? ჩემთან რა ესაქმება?
-მაშინ შენ თქვი რომ მისი გარეგნობისა და სხეულის პატრონს თავისუფლად შეეძლო, რომ ჩვენნაირი გამხდარიყო. შენი ეს ნათქვამი კი წინადადებად მიიღო და დასთანხმდა. ახლა კი ამის სათქმელად მოვიდა და გარეთ გელოდება. - სწრაფად ჩამოაყალიბა სათქმელი, სანდროს წინ მდგარ ვისკის ჭიქას ხელი დაავლო და ერთი გადაკვრით დალია.
-მოიცა.. მოიცა. - ირონიანარევი სიცილით შეაჩერა და ეჭვით აღსავსე მზერა მიმართა მისკენ. - გაიმეორე რა თქვი?!
-რაც გაიგე. - უემოციო სახით შეხედა ქალმა. - უნდა რომ ჩვენნაირი გახდეს. უნდა რომ მეძავი გახდეს. უნდა რომ სხულით ივაჭროს. ახლაა გაიგე?! - ნელ-ნელა ხმას უწევდა.
-ცოტა ჩუმად. - შეუღრინა მამაკაცმა. - გინდა ყველამ გაიგოს აქ თითქმის ყოველდღე რისთვის დავდივართ? პრობლემები არ მჭირდება.
-კარგი ჩუმად ვარ. მაგრამ შენ რას აპირებ?
-მე გარეთ გავალ. მალე დავბუნდები და იცოდე არ გამომყვე! აქ დემელოდე.
დახლზე ფული დააგდო, წამოდგა და ნელი ნაბიჯით გასასვლელისკენ გაემართა.
გოგონა ბარის კართან ატუზულიყო. ყინვისგან შეწუხებული ფეხებს აბაკუნებდა და მოძრაობით ცდილობდა როგორმე გამთბარიყო. თან ქუჩაში იყურებოდა და იშვიათ გამვლელებს თვალს გააყოლებდა ხოლმე.
-აქ ვის ვხედავ! - გაიგონა სანდროს ბოხი ხმა და შეშინებული შეხტა, თავი მისკენ მიატრიალა. სიბნელეში კარგად ვერ ხედავდა, თუმცა გრძნობდა თუ როგორი გამომეტყველება აღბეჭდოდა სახეზე მამაკაცს. სილუეტი ნელა მიუახლოვდა და გოგონას თანდათან უსიამოვშნო შეგრძნებები უმძაფრდებოდა.
-საინტერესოა.. სად გაქრა შენი სითამამე? მშვენივრამ მახსოვს აქ, ზუსტად ამ ადგილას როგორი ისტერიკა გამიმართე - ისევ გაიჟღერა მამაკაცის ხმამ. - სოფოსთვის აქამდე რომ გეკითხათ შენი ადგილი მათნაირების გვერდით არ იყო. თუმცა როგორც აღმოჩნდა, შენც უბრალო კახპა ხარ. ახლა კი იმის სათხოვნელად მოხვედი, რომ მათ როგებში მიგიღო და შენი სუტენიორი გავხდე არა? - გოგონას მკლავში წაავლო ხელი და მთელი ძალით მოუჭირა. ნია შეკრთა და ოდნავ შეჰყვირა, თუმცა როგორღაც გამბედაობა მოიკრიბა და ხმააკანკელბულმა უპასუხა:
-კი.. ასეა.
მამაკაცმა კიდევ დაკვირვებით შეათვალიერა გოგონა. შემდეკ კი ყველასთვის მოულოდნელად უკანალზე წაავლო ხელი და მთელი ძალით მოუჭირა. ნიას უნებური შეკივლება აღმოხდა და სცადა უკან გაწეულიყო, თუმცა ამის საშუალება არ მისცეს.
-თანახმა ვარ. ოღონდ იქამდე რაღაც საკითხებია მოსაგვარებელი. ჩემს წესებს უნდა დაემორჩილო პატარავ. მაგალითად უნდა გაიგო, რომ ჩემს გარეშე ნაბიჯის გადადგმის უფლება არ გაქვს. კლიენტებს მე ვპოულობ. შენ კი უსიტყვოდ მიყვები. თანხის 40 პროცენტს მაძლევ. კლიენტის ნებისმიერ მოთხოვნას დააკმაყოფილებ, თუ შენ ან შენს ჯანმრთეობას არ შეუქმნის საფრთხეს.ერთი რამ დაიმახოვრე: ამ საქმეში მორალი არ არსებობს.
ცოტა ხნით გაჩუმდა. გოგონას ხელი შეუშვა და ერთი ნაბიჯი უკან გადადგა.
-ასე ჩაცმული არავის დაინტერესებ. ახალი ტანსაცმელი გჭირდება. სოფოს ფულს მივცემ და ხვალ გაგყვება, თან რაღაც-რაღაცეებს აგიხსნის..
-გასაგებია. - გოგონამ მორჩილად დაუქნია თავი.
-ისე ერთი რამ მაინტერესებს. - მამაკაცმა მარჯვენა ტუჩის კუთხე აწია და ისე მიაჩერდა გოგონას. - გამოცდილება დიდი გაქვს?
-..რა?... ვერ გავიგე. - დაბნეული უყურებდა ნია.
-რამდენი პარტნიორი გყოლია მეთქი. რაც უფრო გამოცდილი ხარ მით უკეთესია ამ საქმეში..
-მე ...არ...
-ვერ გავიგე რას ბურტყუნებ. -მობეზრებული მზერა მოარიდა და ორიოდე წამში გაოგნებული, გაფაართოებული თვალებით მიაშტერდა გოგონას.
-მოიცა... იტყუები არა შე პატარა კახპა?! რას ნიშნავს არა. გინდა დამაბოლო დამითხრა, რომ სრულიად უმწიკვლო, პატარა გამოუცდელი საწყალი გოგონა ხარ? -ისევ ირონია ჩააქსოვა მის ნათქვამში. შემდეგ კი ხმამაღლა გადაიხარხარა.
-როგორც გინდა ისე მიიღე ჩემი ნათქვამი. ის რომ აქამდე სექსი არ მქონია არ ნიშნავს იმას, რომ თავს პატარა, გამოუცდელ, საწყალ გოგონად. ვთვლი. მეც ისეთივე ადამიანი ვარ, ცოდვებით სავსე, როგორც სხვები. შენი „დაბოლებაც“ არაფერში მჭირდება. თან როგორც გავიგე გამოცდილება ამ საქმეში ძალიან დამეხმარება, ასე რომ ნუ ღელავ მალე დავაგროვებ. - ბრაზმოერეულმა ამოილაპარაკა გოგონამ
-არა, არა... მოიცადე ასეთი არ გამომადგები. ჩემს კლიენტებს ყოველთვის საუკეთესო მომსახურებას ვთავაზობ. შენ კიდევ რისი მაქნისი ხარ. საერთოდ არაფერი შეგიძლია როგორც ვატყობ - შემდეგ გოგონასკენ რამოდენიმე ნაბიჯი გადადგა, ნია კი თანდათან უკან იწევდა, ვიდრე კედელთან არ აღმოჩნდა მიმწყვდეული. - მე თვითონ შეგამოწმებ. - ტუჩები ბოლომდე გაწელა და სახეზე შემზარავი ღიმილი აესახა.
-ვერ გავიგე. რას ნიშნავს ეს... გინდა რომ შენთან დავწვე?
-რა თქმა უნდა. მინდა დავრწმუნდე რომ ამ საქმისთვის გამოდგები. იმედია ახლა ისევ ისტერიკას არ გამიმართავ. შენთვის რა მნიშვნელობა აქვს პირველი ვის ჩაუგორდები ლოგონში. გინდა ეს ვინმე ღიპიანი ბინძური ტიპი იყოს, თუ მამიკოს განებივრებული ლაწირაკი, რომელიც როგორც უნდა ისე გიხმარს? დამიჯერე შენთვის უკეთესიც კი იქნება, თუ ბაზარზე უკვე გამოცდილი ქალივით წარსდგები, მით უმეტეს გასწავლი როგორ მიანიჭი სიამოვნება სხვებს და შენც როგორ მიიღო. მგონი შენთვის მომგებიანი წინადადებაა. მხოლოდ რამდენიმე ღამე ჩემთან, შემდეგ კი ასე ვთქვათ მუშაობას დაიწყებ და ფულსაც იშოვი. რას იტყვი?
ნია დუმდა... ბოლოს კი:
-თანახმა ვარ.
-ძალიან კარგი. ჭკვიანი გოგო ხარ. აქ დამელოდე, ახლავე მოვალ.
ბარში შებრუნდა. ფურცელი და კალამი მოითხოვა, რაღაც მიაჯღაპნა და ისევ გარეთ დაბრუნდა.
-ეს გამომართვი. ამაღამ სამ საათზე ამ მისამართზე მოხვალ. გადაწყვეტილება მიიღე და იმედია აღარ შეიცვლი. - ზურგი აქცია და ისევ ბარისკენ შებრუნდა. უკანმოუხედავად შევიდა და კარი გაიხურა. კარგა ხანს იდგა გაშეშებული ნია გარეთ, შემდეგ კი ნელი ნაბიჯით გაემართა სახლისკენ.
ვერ იაზრებდა რას აკეთებდა. ინსტინქტებს დამონებულიყო. ნელა გაუყვა ქუჩას ღამის ბინდბუნდში. მძიმედ ადგამდა ნაბიჯებს. ნუთუ საბოლოოდ იმ მდგომარეობამდე მივიდა, რომ სხეულით ევაჭრა? ჰო.. საბოლოოდ სწორედ აქამდე მივიდა. ვისთვის უნდა დაებრალებინა? ბედისთვის... დამპალი ცხოვრებისთვის... საკუთარი თავისთვის? თავს იმით იმშვიდებდა, რომ სხვა გამოსავალი არ ჰქონდა, თუმცა გულის სიღრმეში მაინც განუწყვეტლად ხრავდა რაღაც. საკუთარი თავის მიმართ ზიზღის უცნობი გრძნობა, რომელიც აქამდე არ განეცადა, ადგილს მყარად იმკვიდრებდა. სახლში ისე მივიდა, ვერც შეამჩნია. სახეზე უემოციო გამომეტყველება აკვროდა. ნელა ივახშამა. შხაპი მიიღო, გაემზადა და ფანჯრის წინ ჩამოჯდა. ცარიელ ქუჩას გადაჰყურებდა. ეს კი ამ ბოლო დროს უკვე ჩვევად ჰქონდა ქცეული. ვერც კი მიხვდა ისე მოატანა სამის ნახევარმა. ნელი ნაბიჯით წამოდგა. მანტო აიღო და კარი გამოხურა. ქვემოთ გამოძახებული ტაქსი ელოდა. მთელი გზის განმავლობაში გარეთ იყურებოდა და ჩამწკრივებულ ლამპიონებს ითვლიდა. სანამ ადგილამდე მივიდოდა 349 დათვალა. შემდეგ როგორც ჩვეოდა თავი გააქნია, უაზრო ფიქრების თავიდან ამოსაბერტყად ასე მაშინ იქცეოდა, როდესაც კრიტიკულ სიტუაციებში ყურადღბის გადატანა სჭირდებოდა.
და აი იქ იდგა სადაც უნდა ყოფილიყო. მისამართის ფურცელი ხელში ჩაებღუჭა. კარს ნელა მიუახლოვდა, თითქოს დროის გაწელვას ცდილობდა. ხელი ასწია და დააკაკუნა...
გოგონამ ძლიერად ჩაავლო მამაკაცს ხელი საყელოში და მთელი ძალით, რისი მოკრებაც მის სუსტ ხელებს შეეძლოთ, შეანჯღრია.
-შენი ბრალია! შენს გამო დაბრუნდა გუშინ სოფო ისეთ დღეში! იქ უნდა ყოფილიყავი გესმის? მათ გვერდით უნდა ყოფილიყავი. ვერც კი წარმოიდგენ როგორ იყო დალურჯებული,ალაგ-ალაგ სისხლიანიც. წარმოდგენაც არ მინდა რა გაუკეთა იმ ნაბიჭვარმა. შენ უნდა დაგეცვა ასეთებისგან! მითხარი რისთვის იღებ ფულს. რისთვის ართმევ მათ იმ ფულს, რომელიც ამდენი დამცირების გზითაა მიღებული. უნდა დარწმუნდე რომ უსაფრთხოდ არიან, ყველაფერი უნდა აკონტროლო გესმის?! შენ რომ იქ ყოფილიყავი სოფო ახლა ასე არ იქნებოდა სახლში დაბრუნებული ძლივს იდგა ფეხზე, იცი თუ არა ეს?! - გოგონა ღრიალს არ წყვეტდა და თან მთელი ძალით ჰქონდა ჩაბღაუჭებული მანტოს საყელო.
ამასობაში კი მამაკაცი ოდნავ შეცბუნებული, გაკვირვებული და ამავდროულად განრისხებული სახით შესცცქეროდა გოგონას და ხმას არ იღებდა. ბოლოს კი ვეღარ მოითმინა და მთელი ძალით ჩააფრინდა თმაში. კუდად შეკრული კუპრივით შავი თმა უკან გადაქაჩა და ჩახრინწული, მუქარით აღსავსე ხმით გოგონას ყურთან ახლოს გაისმა მისი სიტყვები:
-მორჩი ისტერიკას? ახლა კარგად მისმინე პატარა ძუკნავ.. ჩემი საქმე არაა ამ ბოზებმა სად და როგორი კლიენტი იშოვეს ჩემს გარეშე. შეეძლოთ დამლოდებოდნენ, ან საერთოდ უკან დაბრუნებულიყვნენ. მაგრამ ფულის მონები არიან, ისეთივე მონები, როგორიც ალბათ შენ. ამიტომ მარტო გადაწყვიტეს მოქმედება. როგორც ხედავ პასუხიც აგეს ამისთვის. ბოლოსდაბოლოს სხვა რაღა უნდა გააკეთონ იმაზე მეტი ვიდრე აქამდე აკეთებდნენ ფულის გამო. შენ კი არ გაბედო ჩემთან მოახლოება და ისტერიკების გამართვა, საერთოდ აქ არ მოეთრე, თუ საქმიანი წინადადება არ გაქვს. სხვათა შორის ძალიან კარგად გამოიყურები. შეგიძლია ამათ რიგებს შენც შეუერთდე. ახალი ხორცი ბევრ კლიენტს იზიდავს... -ზიზღით სავსე ამაზრზენი ხმით ამოილაპარაკა და ხელში ჩაბღუჯული გოგონა გვერდით მოიქნია.
ნია შებარბაცდა და კედელს შეეჯახა.
სოფო ჯერ გაონებული იყურებოდა, შემდეგ კი სასწრაფოდ გოგონასთან მივიდა და ხელი მოხვია.
-კარგად ხარ ჩემო კარგო?
-კი, გმადლობ.. - დაბალი, შიშნარევი ხმით უპასუხა გოგონამ.
-მას თავი დაანებე გასაგებია? უბრალოდ ჩემს გამო ნერვიულობს. აქ აღარ მოვა. შეეშვი!
-მაშინ დააოკე შენი კეთილის მსურველები. - ბოხი ბრაზნარევი ხმით უპასუხა მამაკაცმა და ბარში შევიდა.
-ნია აქ რას აკეთებ? რატომ მოხვედი?
-სახლში ვბრუნდებოდი, შემთხვევით დაგინახე და გამოგყევი. მაპატიე, შენთვის პრობლემების შექმნა არ მინდოდა.
-არა უშავს. მაშინ ახლა სახლში დაბრუნდი კარგი? მე გამთენიისას მოვალ. ხომ იცი სად ხარ? აქედან გზას ხომ გააგნებ?
გოგონამ დაკვირვებით მოათვალიერა არემარე, შემდეგ კი თავი დაუქნია და სახლში წავიდა. ღამის სამი საათი იქნებოდა რომ მიაღწია და დაბრუნებული მაშინვე გამათბობელს მიეფიცვხა. ქუჩაში საშინლად ყინავდა. თითები გასწითლებოდა და კანკალებდა. ბოლოს თბილი ჩაიც დალია და მთელი დღის განმავლობაში მძიმე ემოციებით დახუნძლულს მალევე ჩაეძინა.
უკვე შეეჩვია ღამეულ კოშმარებს. სიბნელეში გაღვიძებას, ტირილს, შემდეგ კი ძილის შებრუნებას და ისევ კოშმარების სამფლობელოში გადანაცვლებას.
საბოლოოდ რომ გაეღვიძა უკვე დილის ათი საათი იყო. კარის ხმაზე გამოფხიზლდა და დივანზე წამოჯდა.
-სოფი დაბრუნდი?
-კი... ახლა გამოვიცვლი, ვისაუზმოთ და ვილაპარაკოთ.
ნიამ თავი დაუქნია, თვალები მოიფშვნიტა, პირზე ხელაფარებულმა გვარიანად დაამთქნარა და სააბაზანოში შევიდა. დაახლოებით ერთ საათში ორივე გამათბობელის წინ მოკალათებულიყვნენ სავარძლებზე.
-აბა.. არ მეტყვი გუშინ იქ რას აკეთებდი?
-სამსახურის საქმეზე ვიყავი... თუმცა პირველივე დღეს გამომაგდეს იქიდან. - თავი გააქნია და მწარედ ჩაიცინა. - ვწუხვარ თუ პრობლემები შეგიქმენი. მგონი არასწორად მოვიქეცი შენთან რომ მოვედი და იმ კაცს სკანდალი გავუმართე.
-მართალი ხარ არასწორად მოიქეცი, თუმცა არაუშავს. სანდრო მართალი იყო. ჩვენი ბრალია. მის გარეშე არსად უნდა წავსულიყავით ამ შარშიც არ გავეხვეოდი. მე თვითონ მოვიქეცი სულელურად, სანდრო აქ აღარაფერ შუაში აღარ იყო. შენ კი მომიყევი პირველ დღესვე როგორ წამოხვედი სამსახურიდან, ან საერთოდ რა სამუშაო იყო?
-კი არ წამოვედი გამომაგდეს. მიმტანი სჭირდებოდათ ერთ-ერთ ღამის კლუბში. ნეტავ გენახა რა საზიზღარი ადგილი იყო, რაღაც იატაკქვეშა ბუნაგი. თავიდან თითქოს ყველაფერი კარგად მიდიოდა, მაგრამ შემდეგ მეპატრონის მეგობარმა ჩემი გაუპატიურება სცადა და თავზე ვისკის ბოთლი გადავამსხვრიე.
-რაა! გაიმეორე რა თქვი? გაუპატიურება? ღმართო ჩემო. კიდევ კარგი იმ მხეცს ხელიდან დაუსხლტი. ეს რა ამბავი გადაგიტანია.
-ყველაზე ამაზრზენი ის არის, რომ აქეთ მე დამაგანაშაულეს და სამსახურიდან გამომაგდეს. ის კი დამემუქრა.
-კარგი, დამშვიდდი. იქაურობას აღარ გაეკარები და შესაბამისად იმასაც ვერ შეხვდები.
-იმედი მაქვს.. - ჩუმად ამოილაპარაკა გოგონამ. -შენ რას შვები. სახლის შესახებ რა ხდება? არის რაიმე სიახლე?
-არაფერი. ამდენი წლის განმავლობაში ეს სესხი ვერაფრით ვერ გადავიხადე. ძველის დასაფარავად ყოველთვის ახალს ვიღებდი და თითქმის ისეთივე მდგომარეობაში ვარ როგორც თავიდან.
-ყველაფერი მოგვარდება სოფო, ყველაფერი.
-იმედი მაქვს - ნახევრად დაფარულ ჰორიზონტზე თვალიმიშტერებულმა თქვა და ცხელი სითხე ნელა მოსვა.
დრო ნელ-ნელა მიიზლაზნებოდა. ვითარება კი უფრო რთულდებოდა. სოფო რასაც შოულობდა თითქმის ყველაფერს ვალის დასაფარავად იყენებდა. ნია კი ამასობაში ცდილობდა სამსახური ეშოვა, თუმცა ამ ქალაქში, სადაც თითქმის არაფერი არსებობდა უსახური ნაცრისფერის გარდა, ეს ძალიან რთული საქმე გახლდათ. უამრავ ადგილას იყო. უამრავ ვინმეს სთხოვა... თუმცა ყველა მისი ცდა ამაო იყო.
ბოლო პერიოდში კი ერთი აზრი ამოიკვიატა და თავიდან ვერ იგდებდა. მთელი ღამეები არ ეძინა და ამაზე ფიქრობდა. ნუთუ სხვა გზა არ იყო.. ნუთუ ის უნდა გამხდარიყო, ვის მიმართაც ადრე მხოლოდ ამრეზს გამოხატავდა.
ბევრი ფიქრისა და ყოყმანის შემდეგ საბოლოოდ მივიდა იმ დასკვნამდე რომ სოფოს უნდა დალაპარაკებოდა.
დილით როგორც ყოველთვის ახალდაბრუნებული სოფო და ნია სასტუმრო ოთახში ისხდნენ და ტრადიციულად ჩაის სვამდნენ. გოგონამ რამოდენიმეჯერ დადო და აიღო ფინჯანი მაგიდიდა. ხან ხედს გახედავდა, ხან კიდევ თავის მუხლებს ჩააშტერდებოდა.
-რამის თქმა გინდა?-ბოლოს ვეღარ მოითმინა და ჰკითხა სოფომ.
-კი.. არ ვიცი როგორ დავიწყო. ამ თემაზე ძალიან ბევრი ვიფიქრე და საბოლოოდ იმ დასკვნამდე მივედი რომ ჩემი გადაწყვეტიება ამ მომენტში სწორია. გახსოვს იმ საღამოს შენმა სუტენიორმა შემომთავაზა, რომ მეც გავმახდარიყავი... რომ.. მეც მეძავი გავმახდარიყავი. მინდა რომ მასთან მიმიყვანო.
-შენ რა სულ შეიშალე ჭკუიდან? მითხარი ამას რატომ აკეთებ?
-ნუთუ ძნელია ამის გაგება? ვერ ხედავ რომ სხვა გამოსავალი არ მაქვს? სამსახური ამ ორი თვის განმავლობაში ვერ ვიშოვე. და მითხარი შენთვის ვინ ვარ რომ მარჩინო, მითუმეტეს ასეთი პრობლემები გაქვს. დროა მეც რამე გავეკეთო. დროა მეც შევძლო საკუთარი თავის რჩენა. რა მნიშვნელობა აქვს რა გზით? ამის გამო არავინ არ დამზრახავს. არავის არ შერცხვება ჩემი, არავინ არ შემაქცევს ზურგს, იმიტომ რომ საერთოდ არავინ არ მყავს... და მეც სრულიად მშვიდან შემიძლია გავაკეთო ყველაფერი რაც მჭირდება.
-მე ამაში ვერ დაგეხმარები. ასე ცხოვრებას დაინგრევ.
-და მეტად როგორღა უნდა დამენგრეს ეს წყეული ცხოვრება? არ გახსოვს როგორ გამიცანი? თვითმკვლელობას ვცდილობდი. მე დასაკარგი არაფერი მაქვს. შენ თუ არ წამიყვან მასთან მაშინ მე თვითონ მოვძებნი. მშვენივრად ვიცი უკვე სადაც იქნება.
-შენი ნებაა. - ნირწამხდარმა უპასუხა ქალმა. მე გაგაფრთხილე, მაგრამ ძალით ნამდვილად ვერ გაგაკავებ. იყოს ისე როგორც გინდა. დღეს დაახლოებით რვა საათისთვის გავდივვარ და მაგ დროისთვის მზად დამხვდი.
ამ სიტყვებით დატოვა ოთახი და საძინებელში შეიკეტა.

საღამო მალევე დადგა. ორივე გაემზადა და ბინდბუნდში გაუყვა მკრთალი ლამპიონებით განათებულ ნაცრისფერ გზას.
მცირეოდენი ხნის შემდეგ ნაცნობ ადგილას შედგნენ.
-აქ დამიცადე. - ბარის შესასვლელთან შეაყოვნა გოგონა და თავად შიგნით შეაბიჯა.
კარგად შეათვალიერა იქაურობა და ბოლოს ბარის განაპირა ნაწილისკენ გაემართა. სანდრო ბარის მაღალ სკამზე იჯდა. წინ ვისკის ჭიქა ედგა და ნელა ატრიალებდა, თან სითხეში რაღაცას გაშეშებული ჩასჩერებოდა.
-სანდრო. სანდრო! მოვედი. - ახლა უკვე ხმამაღლა უთხრა, რომ მისი ყურადღება მიექცია და მის გვერდით დაიკავა ადგილი.
-ჯერ ცოტა ადრეა. საჩვენო კლიენტები დაახლოებით ერთ-ორ საათში დაიწყებენ შემოსვლას.
-გასაგებია. მანამდე შენთან რაღაც საქმე მაქვს.
-გისმენ. -უემოციოდ უპასუხა და ისევ ვისკის ჭიქას ჩააჩერდა უემოციო სახით.
-გახსოვს, რამოდენიმე კვირის წინ. აქ ბარის შესასვლელთან ერთი ჩემი მეგობარი მოვიდა და რაღაც უსიამოვნება გქონდათ. მასზე მინდა გითხრა რაღაც.
ამის გაგონებაზე მამაკაცს სახეზე დაძაბულობა გამოესახა - მახსოვს - წარბებშეკრულმა ახლა უკვე სოფოსკენ მიმართა მზერა. - რა ჯანდაბა უნდა? ხომ გავაფრთხილე რომ ახლოს არ უნდა გამეკაროს? ჩემთან რა ესაქმება?
-მაშინ შენ თქვი რომ მისი გარეგნობისა და სხეულის პატრონს თავისუფლად შეეძლო, რომ ჩვენნაირი გამხდარიყო. შენი ეს ნათქვამი კი წინადადებად მიიღო და დასთანხმდა. ახლა კი ამის სათქმელად მოვიდა და გარეთ გელოდება. - სწრაფად ჩამოაყალიბა სათქმელი, სანდროს წინ მდგარ ვისკის ჭიქას ხელი დაავლო და ერთი გადაკვრით დალია.
-მოიცა.. მოიცა. - ირონიანარევი სიცილით შეაჩერა და ეჭვით აღსავსე მზერა მიმართა მისკენ. - გაიმეორე რა თქვი?!
-რაც გაიგე. - უემოციო სახით შეხედა ქალმა. - უნდა რომ ჩვენნაირი გახდეს. უნდა რომ მეძავი გახდეს. უნდა რომ სხულით ივაჭროს. ახლაა გაიგე?! - ნელ-ნელა ხმას უწევდა.
-ცოტა ჩუმად. - შეუღრინა მამაკაცმა. - გინდა ყველამ გაიგოს აქ თითქმის ყოველდღე რისთვის დავდივართ? პრობლემები არ მჭირდება.
-კარგი ჩუმად ვარ. მაგრამ შენ რას აპირებ?
-მე გარეთ გავალ. მალე დავბუნდები და იცოდე არ გამომყვე! აქ დემელოდე.
დახლზე ფული დააგდო, წამოდგა და ნელი ნაბიჯით გასასვლელისკენ გაემართა.
გოგონა ბარის კართან ატუზულიყო. ყინვისგან შეწუხებული ფეხებს აბაკუნებდა და მოძრაობით ცდილობდა როგორმე გამთბარიყო. თან ქუჩაში იყურებოდა და იშვიათ გამვლელებს თვალს გააყოლებდა ხოლმე.
-აქ ვის ვხედავ! - გაიგონა სანდროს ბოხი ხმა და შეშინებული შეხტა, თავი მისკენ მიატრიალა. სიბნელეში კარგად ვერ ხედავდა, თუმცა გრძნობდა თუ როგორი გამომეტყველება აღბეჭდოდა სახეზე მამაკაცს. სილუეტი ნელა მიუახლოვდა და გოგონას თანდათან უსიამოვშნო შეგრძნებები უმძაფრდებოდა.
-საინტერესოა.. სად გაქრა შენი სითამამე? მშვენივრამ მახსოვს აქ, ზუსტად ამ ადგილას როგორი ისტერიკა გამიმართე - ისევ გაიჟღერა მამაკაცის ხმამ. - სოფოსთვის აქამდე რომ გეკითხათ შენი ადგილი მათნაირების გვერდით არ იყო. თუმცა როგორც აღმოჩნდა, შენც უბრალო კახპა ხარ. ახლა კი იმის სათხოვნელად მოხვედი, რომ მათ როგებში მიგიღო და შენი სუტენიორი გავხდე არა? - გოგონას მკლავში წაავლო ხელი და მთელი ძალით მოუჭირა. ნია შეკრთა და ოდნავ შეჰყვირა, თუმცა როგორღაც გამბედაობა მოიკრიბა და ხმააკანკელბულმა უპასუხა:
-კი.. ასეა.
მამაკაცმა კიდევ დაკვირვებით შეათვალიერა გოგონა. შემდეკ კი ყველასთვის მოულოდნელად უკანალზე წაავლო ხელი და მთელი ძალით მოუჭირა. ნიას უნებური შეკივლება აღმოხდა და სცადა უკან გაწეულიყო, თუმცა ამის საშუალება არ მისცეს.
-თანახმა ვარ. ოღონდ იქამდე რაღაც საკითხებია მოსაგვარებელი. ჩემს წესებს უნდა დაემორჩილო პატარავ. მაგალითად უნდა გაიგო, რომ ჩემს გარეშე ნაბიჯის გადადგმის უფლება არ გაქვს. კლიენტებს მე ვპოულობ. შენ კი უსიტყვოდ მიყვები. თანხის 40 პროცენტს მაძლევ. კლიენტის ნებისმიერ მოთხოვნას დააკმაყოფილებ, თუ შენ ან შენს ჯანმრთეობას არ შეუქმნის საფრთხეს.ერთი რამ დაიმახოვრე: ამ საქმეში მორალი არ არსებობს.
ცოტა ხნით გაჩუმდა. გოგონას ხელი შეუშვა და ერთი ნაბიჯი უკან გადადგა.
-ასე ჩაცმული არავის დაინტერესებ. ახალი ტანსაცმელი გჭირდება. სოფოს ფულს მივცემ და ხვალ გაგყვება, თან რაღაც-რაღაცეებს აგიხსნის..
-გასაგებია. - გოგონამ მორჩილად დაუქნია თავი.
-ისე ერთი რამ მაინტერესებს. - მამაკაცმა მარჯვენა ტუჩის კუთხე აწია და ისე მიაჩერდა გოგონას. - გამოცდილება დიდი გაქვს?
-..რა?... ვერ გავიგე. - დაბნეული უყურებდა ნია.
-რამდენი პარტნიორი გყოლია მეთქი. რაც უფრო გამოცდილი ხარ მით უკეთესია ამ საქმეში..
-მე ...არ...
-ვერ გავიგე რას ბურტყუნებ. -მობეზრებული მზერა მოარიდა და ორიოდე წამში გაოგნებული, გაფაართოებული თვალებით მიაშტერდა გოგონას.
-მოიცა... იტყუები არა შე პატარა კახპა?! რას ნიშნავს არა. გინდა დამაბოლო დამითხრა, რომ სრულიად უმწიკვლო, პატარა გამოუცდელი საწყალი გოგონა ხარ? -ისევ ირონია ჩააქსოვა მის ნათქვამში. შემდეგ კი ხმამაღლა გადაიხარხარა.
-როგორც გინდა ისე მიიღე ჩემი ნათქვამი. ის რომ აქამდე სექსი არ მქონია არ ნიშნავს იმას, რომ თავს პატარა, გამოუცდელ, საწყალ გოგონად. ვთვლი. მეც ისეთივე ადამიანი ვარ, ცოდვებით სავსე, როგორც სხვები. შენი „დაბოლებაც“ არაფერში მჭირდება. თან როგორც გავიგე გამოცდილება ამ საქმეში ძალიან დამეხმარება, ასე რომ ნუ ღელავ მალე დავაგროვებ. - ბრაზმოერეულმა ამოილაპარაკა გოგონამ
-არა, არა... მოიცადე ასეთი არ გამომადგები. ჩემს კლიენტებს ყოველთვის საუკეთესო მომსახურებას ვთავაზობ. შენ კიდევ რისი მაქნისი ხარ. საერთოდ არაფერი შეგიძლია როგორც ვატყობ - შემდეგ გოგონასკენ რამოდენიმე ნაბიჯი გადადგა, ნია კი თანდათან უკან იწევდა, ვიდრე კედელთან არ აღმოჩნდა მიმწყვდეული. - მე თვითონ შეგამოწმებ. - ტუჩები ბოლომდე გაწელა და სახეზე შემზარავი ღიმილი აესახა.
-ვერ გავიგე. რას ნიშნავს ეს... გინდა რომ შენთან დავწვე?
-რა თქმა უნდა. მინდა დავრწმუნდე რომ ამ საქმისთვის გამოდგები. იმედია ახლა ისევ ისტერიკას არ გამიმართავ. შენთვის რა მნიშვნელობა აქვს პირველი ვის ჩაუგორდები ლოგონში. გინდა ეს ვინმე ღიპიანი ბინძური ტიპი იყოს, თუ მამიკოს განებივრებული ლაწირაკი, რომელიც როგორც უნდა ისე გიხმარს? დამიჯერე შენთვის უკეთესიც კი იქნება, თუ ბაზარზე უკვე გამოცდილი ქალივით წარსდგები, მით უმეტეს გასწავლი როგორ მიანიჭი სიამოვნება სხვებს და შენც როგორ მიიღო. მგონი შენთვის მომგებიანი წინადადებაა. მხოლოდ რამდენიმე ღამე ჩემთან, შემდეგ კი ასე ვთქვათ მუშაობას დაიწყებ და ფულსაც იშოვი. რას იტყვი?
ნია დუმდა... ბოლოს კი:
-თანახმა ვარ.
-ძალიან კარგი. ჭკვიანი გოგო ხარ. აქ დამელოდე, ახლავე მოვალ.
ბარში შებრუნდა. ფურცელი და კალამი მოითხოვა, რაღაც მიაჯღაპნა და ისევ გარეთ დაბრუნდა.
-ეს გამომართვი. ამაღამ სამ საათზე ამ მისამართზე მოხვალ. გადაწყვეტილება მიიღე და იმედია აღარ შეიცვლი. - ზურგი აქცია და ისევ ბარისკენ შებრუნდა. უკანმოუხედავად შევიდა და კარი გაიხურა. კარგა ხანს იდგა გაშეშებული ნია გარეთ, შემდეგ კი ნელი ნაბიჯით გაემართა სახლისკენ.
ვერ იაზრებდა რას აკეთებდა. ინსტინქტებს დამონებულიყო. ნელა გაუყვა ქუჩას ღამის ბინდბუნდში. მძიმედ ადგამდა ნაბიჯებს. ნუთუ საბოლოოდ იმ მდგომარეობამდე მივიდა, რომ სხეულით ევაჭრა? ჰო.. საბოლოოდ სწორედ აქამდე მივიდა. ვისთვის უნდა დაებრალებინა? ბედისთვის... დამპალი ცხოვრებისთვის... საკუთარი თავისთვის? თავს იმით იმშვიდებდა, რომ სხვა გამოსავალი არ ჰქონდა, თუმცა გულის სიღრმეში მაინც განუწყვეტლად ხრავდა რაღაც. საკუთარი თავის მიმართ ზიზღის უცნობი გრძნობა, რომელიც აქამდე არ განეცადა, ადგილს მყარად იმკვიდრებდა. სახლში ისე მივიდა, ვერც შეამჩნია. სახეზე უემოციო გამომეტყველება აკვროდა. ნელა ივახშამა. შხაპი მიიღო, გაემზადა და ფანჯრის წინ ჩამოჯდა. ცარიელ ქუჩას გადაჰყურებდა. ეს კი ამ ბოლო დროს უკვე ჩვევად ჰქონდა ქცეული. ვერც კი მიხვდა ისე მოატანა სამის ნახევარმა. ნელი ნაბიჯით წამოდგა. მანტო აიღო და კარი გამოხურა. ქვემოთ გამოძახებული ტაქსი ელოდა. მთელი გზის განმავლობაში გარეთ იყურებოდა და ჩამწკრივებულ ლამპიონებს ითვლიდა. სანამ ადგილამდე მივიდოდა 349 დათვალა. შემდეგ როგორც ჩვეოდა თავი გააქნია, უაზრო ფიქრების თავიდან ამოსაბერტყად ასე მაშინ იქცეოდა, როდესაც კრიტიკულ სიტუაციებში ყურადღბის გადატანა სჭირდებოდა.
და აი იქ იდგა სადაც უნდა ყოფილიყო. მისამართის ფურცელი ხელში ჩაებღუჭა. კარს ნელა მიუახლოვდა, თითქოს დროის გაწელვას ცდილობდა. ხელი ასწია და დააკაკუნა...

*_*_*_*_*_*_*_*
აი შემდეგი თავიც დავდე, რომელიც მგონი ცოტა არეული და უაზროა.
ძალიან მაინტერესებს რას ფიქრობთ ისტორიაზე. იმედია ამჯერად დააკომენტარებთ..))