-ვის?
-ალექსანდრე ქალდანს.-ამ სახელის გაგონებაზე რეტი დამეცა გავშრი. ვცდილობდი არ შემემჩნია არ მინდოდა ანდრო ამენერვიულებია. ოთახში ავირბინე, არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა. იმ წამსვე ნაწკასთან დავრეკე.მოდი თქო ვუთხარი, ალბათ ისეთი ხმა მქონდა გამოიქცა. აუცილებლად უნდა გავყოლოდი,მაგრამ ვის? ალექსანდრეს?
-ღმერთო რატომ მწირავ ასე.- ამოვილუღლუღე, როცა ნაწკამ შემოაღო კარები. ყველაფერი მოვუყევი, თვითონ კიდევ გახევებული იდგა და ხმას არ იღებდა. ბოლოს თქვა რთული სიტუაციააო. ჩამოჯდა და ჩამეხუტა. იმ დღეს ჩემთან დარჩა. დილით სახეწაშლილი ვმოძრაობდი. ანდრო სამსახურში იყო. კიდევ კარგი ვერ მხედავდა თორემ კომპანიას საერთოდ დაიკიდებდა.
ასეთი იყო...
სულ ჩემზე ზრუნავდა...
მამის როლი შეითავსა, გუშინდელი საღამო ალბათ მასაც ძვირად დაუჯდა.
ნაწკა გავაღვიძე მოვწესრიგდით და უნივერსიტეტში წავედით. ვიცოდი შემხვდებოდა ახალი ამბით გახარებული. არც შვმცდარვარ. კაფეტერიაში გვერდით მომიჯდა და ხელი გადამხვია.
-ხელი.-დავისისსინე
-აუ კაი რა, ტო. ახა მთელი ცხოვრება კომპლექსიანი ქალიშვილით უნდა იქცეოდე?
-მთელი ცხოვრება არა ერთი წელი.
-ხო მაგრამ ეგეც დიდი დროა.
-მომწყდი თავიდან.
-აუ მაშო, ბოლოს და ბოლოც ჩემი საცოლე ხარ.
-მაშინ ხელი გამიშვი.-ვუთხარი და წამოვდექი უკვე თითქმის გამოსული ვიყავი ჩუმად ნათქვამი ხმა რომ გავიგონე:
-აუ ამას რა მოარჯულებს, ტო.