ახლაც შენს წინ ვდგავარ სახელოშეხსნილი ზოლიანი სამოსით და ხარბად ვქაჩავ მარლბოროს ერთ ღერს და ვფიქრობ... ღირს ახლა ჩავიცვა და წავიდე? ოღონდ სულ წავიდე. მზერა შენსკენ გადმომაქვს. ორი წლის ბავშვივით გძინავს, მშვიდად. მერე ვფიქრობ, რომ უშენობა გამიძნელდება, ალბათ, მაგრამ საბოლოოდ მაინც ვიღებ ჩემს სარაფანს, ვიხდი შენს ზოლიან სამოსს და ისევ "მე" ვხდებო/
მე სალომე კანდელაკი. 21 წლის. დავიბადე და გავიზარდე თბილისში. ზედმეტი რომ არ ვილააპრაკო საქმრო მყავს ნიკუშა მაღრაძე. ერთად სამი წელია ვართ. უნივერსუტეტში გავიცანი... საკმაოდ თბილი გაცნობა იყო, სიყვარულით სავსე, თუმცა დღეს სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ სხვა ამბავი უნდა მოგიყვეთ.
-ნიკ გაგაღვიძე?-ვეკითხები და თვალებიდნ ცრემლებს ვიწმენდ.
-კარგად ხარ?-უკვირს ჩემი ხმა.
უნდა ვილაპარაკოთ.
-უნივერსიტეტთან მოვალ.-ტელეფონს მითიშავს. იქვე კაფეში შევდივარ და ვგრძნობ, რომ უკანასკნელი ქალივით უნდა მოვექცე. ცრემლები მახრჩობს, მაგრამ არ მინდა ხალხის ყურადღება მივიქციო. მივხვდი, რომ მოვიდა, გავთბი.
-როგორ ხარ?-მკოცნის და ჩემს წინ ტავსდება სკამზე.
-ნორმალურად- ნერწყვს ვყლაპავ, ვცდილობ სიმშვიდე შევინარჩუნო, მაგრამ ვხვდები, რომ არ გამომდის.
-რამის თქმა გინდა?-ისეთი მშვიდი ტონით მეკითხება მკითხა გეგონება ჩემი სიმშვიდეც წამართვა.
-ხო, რაღაც უნდა გითხრა ან აგიხსნა.
-კარგი არ გინდა. სისულეელე ინება ჩვეულებრივი სიტყვებით რომ ავდგეთ და წავიდეთ. არაფერი ამიხსნა.-ადგა და წვიდა. აი, ასე უბრალოდ ადგა და წავიდა. არ ვიცი ასე როგორ გამოვიდა, მაგრამ მე ვიგრძენი თავი მიტოვებულად. მინდოდა მეყვირა, მეკივლა, მეტირა არ ვიცი ემოციისგან დავცლილიყავი. ტელეფონი ავიღე და დავრეკე.
-მორჩა-ვთქვი, თუმცა ყელში გაჩხერილი ბურთი ვერ გადავყლაპე.
-ელაპარაკე? სად ხარ გამოვდივარ.
-არ მინდა დღეს კარგი? სახლში წავალ.
-რა იყო ნანობ?
-ლევან, ხვალ ვილაპარაკოთ-ტელეფონს ვთიშავ და ვცდილობ დავმშვიდდე, რომ სინამდვილეში ყველაფერი იმაზე მარტივი აღმოჩნდა ვიდრე მეგონა. ტელეფონიდან ნიკას ფოტოები წავშალე და ნომერიც თუმცა ყველაფერი სისულელე იყო. მისი ნომერიც ზეპირად ვიცოდი და ფოტოებიც ჩემს მეხსიერებაშია ჩარჩენილი. არ ვიცი რა მემართება. გუშინ ლევანის მკლავებში ხომ კარგად ვაწყობდი გეგმებს-ვფიქრობ და ჩემივე ფიქრზე მეშლება ნერვები. ამასობაში სახლშიც მივედი. არავინ დამხვდა. დედა გოგოებთან იქნებოდა და მამა სმენაში. ჩაი გავიკეთე და ჩემი ოთახის ფანჯრის რაფაზე მოვთავსდი. იქაურობა ჩარკივანის ნოტებით გამოვავსე.. ისევ ფიქრი....
მე და ნიკო... მე და ლევანი... მე და... სიგარეტი. კარის ხმა გავიგე მივხვდი დედა მოვიდა, მაგრამ არ შევიმჩნიე. საფიქრალი იმდენი მქონდა. ვიცოდი პირველი ვისთვისაც ჩემი საქციელის ახსნ ამომიწევდა საბა იყო, ნიკას ძმაკაცი და ჩემი საუკეთესო მეგობარი. ტელეფონმა დარეკა.
-გისმენთ.
-სალომე-მესმის საბას ხრინწიანი ხმა და ვხვდები, რომ ეს დასასრულია.
-ხო, საბა.
-გაგიჟდი ხო?
-გითხრა?- ცრემლებს ვიწმენდ.
-რა უნდა ეთქვა სალომე დამშორდაო? ეს უნდა ეთქვა? ნორმალური ხარ? სად ხარ?
-სახლში-თითქოს სხვა კითხვები ვერ გავიგე.
- 10 წუთში დაბლა იყავი.
-დედაჩემია სახლში!
-ჩაიცვითქო სალომე. ლიას მე დავურეკავ.-ტელეფონიუპასუხოდ გავთიშე. იმ წამს ლევანის დავურეკე.
-რა იყო? მოიფიქრე გამოსვლა?
-არა. საბა უნდ ვნახო და არ დამირეკო სანამ მე არ მოგწერ.
-რა უაზრობებს მაკეთებინებ? მე 21წლის ცანცარა ბიჭი არ ვარ სალომე დაშეიგნე ეს.
-ლევან მაგაზე ხვალ ვილაპარაკოთ.
-მოხვალ უნივერსიტეტში?
-ჰო. ახლა წავედი.-ჩემო ოთახის კარი დავკეტე და დედას გავძახე სამზარეულოში.
-წავედი დე.
-საბასაც ვუთხარი და შენც იცოდე ერთ საათში სახლში იყავი.
-ჰო-კარი გამოვიხურრე და კიბეები ხმაურით ჩავირბინე.
-დაჯექი-თავით მანიშნა საბამ. ისეტი სიჩუმე იყო მანქანაში, რომ მარტო ჩემი გულისცემა ისმოდა.
-სად მივდივართ?-გადავფარე გულის ხმა.
-ჩემთან.
-ნიკაც იქაა?
-სალომე შენსავით სულელი არ ვარ. სახლში ვილაპარაკოოთ.
* * * * *
-ვინაა? - მეკითხება საბა უკვე სახლში ასულს.
-ვინ?
-ის ვინც ნიკათი ჩაანაცვლე.-ისეთი სახით მიყურებდა მეგონა ვეზიზღებოდი.
-არავინ ჩამინაცვლებია.-ხმა ამიკანკალდა და თვალებში ცრემლები დამიგუბდა.
-რა გატიებს სალომე? კიდევ შენ ტირიხარ? ხომ შენ მიატოვე არა? ახლა ამიხსენი რა ხდება. იმას ვაფრთხილებდი რამე ისე არ იქნება როგორც საჭიროა და დამოგკლავთქო შენ რა გააკეთე? ერთ დღეში გადაგიყვარდა? საჩუქრები და ყურადღება ხომ მოგწონდა სალომე? რა არ ვინ იპოვე ჩვენზე უკეთესი და საერთოდაც ვინ იპოვე ისეტი რომ ნიკაზე მენტად უყვარხარ.-ხელებს მაგიდაზე ურტყამდა.
-საბა... დავიღალე. დავიღალე გესმის? მე არავინ გამამართლებთ. მე არავინ მკითხავთ როგორ ვარ. ერთ დღეში არ მიგრძვნია რომ აღარ მიყვარს, არც ახლა ვგრძნობ, მაგრამ ეს ჩემი ცხოვრებაა. ჩემი 3წლიანი ურთიერთობა და არა შენი ან ვინმე სცვისი- ცრემლებს ვეღარ ვიკავებდი. სბა დამუნჯდა.
-თქვი რამე- ვუთხარი აკანკალებული ხმით.
-წავედით!
-სად?
-სახლში წაგიყვან ადექი.- უხმოდ აცდექი და კიბეებიც ჩუმად ჩავიარე. ამჯერად მანქანაში ორი გულისცემა ისმოდა და მისი გადაფარვა აღარცერთს გვიცდია.
-ჭკვიანად-მითხრა საბამ მანქანიდან გადმოსვლისას და მანქანა ისე სწრაფად მოწყდა მანქანას რომ შემეშინდა.
სახლში განადგურებული დავბრუნდი. დღევანდელი დღე სხვანაირი უნდა ყოფილიყო. მე ახლა ლევანთან უნდა ვიყო და არა ვტიროდე. ტელეფონში ნიკას ნომერს ვკრეფ მაგრამ ისევ ვშლი. საოოლოოდ ლევანს ვწერ.
-გთხოვ ხვალ არცერთ ლექციაზე არ შევალ. მამაშენთან წერა მაქვს და მაგაზე მიმიყვანე მარტო და მერე სადმე წავიდეთ. შეძლებ?
-შევძლებ ხვალ ვილაპარაკოთ. თუ გინდა პირდაპირ სახლთან მოვალ.
-არა დედაჩემი 12-ზე მიდის ხვალ და დაგინახავს. უნივერსიტეტთნ დამელოდე.
-მიყვარხარ სალო.
-ხო ვიცი ლევან. მეც. ძილინებისა-ტელეფონს ვთიშავ და ვცდილობ დავიძინ.