მწვანე თვალები
წყნეთი. ვგიჟდები აქაურობაზე. ხის ძალიან ლამაზი, ორსართულიანი სახლი, ბუხარი და სასიამოვნო გარემო. მიყვარს ეს სახლი, ყოველთვის როცა აქ მოვდივარ მეგობრებთან ერთად ის დღე არის სიგიჟე. დღესაც სიგიჟის დროა.
იმ დღეს ბავშვებთნ ერთდ ვერ ავედი, აკადემიაში საქმე მქონდა. თორნიკე ყოველწუთში მირეკავდა სად ხარ აქამდეო.
-პროსტა, ნი აღიარე, რომ ახლა გამოხვედი სახლიდან-მიყვირის ტელეფონში თოკო
-აუუ მაცადე რა და ათ წუთში მოვალ რა ტვინი წაიღე
-ერთი საათია უკვე გზაში ხარ და რა ვეღარ მოხვედი
-შემეშვი, მოვალ მალე
უკვე გათიშვას ვაპირებდი, პოლოციამ რომ გამაჩერა. მობილური გავთიშე და სავარძლზე დავაგდე, თმა სწრაფად შევისწორე და ფანჯარა ჩამოვწიე, მოკლედ ორსაათიან ლექციის შემდეგ 50ლარიანი ჯარიმა ამარტყეს. გზა გავაგრძელე, სიგარეტი მომინდა, ჯანდაბა! ახლა გამახსენდა რომ აღარ მქონდა და მანქანა პირველივე მარკეტთან გავაჩერე. მანქანიდან სწრაფად გადავდივარ, სიგარეტს უცებ ვყიდულობ და გზას ვაგრძელებ.
როგორც იქნა მივაღწიე, სიგარეტით ხელში შევდივარ სახლში და ეგრევე თოკოს ლანძღვას ვიწყებ.
-თორნიკეეეე-ვყვირი ბოლო ხმაზე
-მობრძანდა ქალბატონო-ამბობს თორნიკე
-შენს გამო-ვეუბნები და ჯარიმის ფურცელს ცხვირწინ ვუფრიალებ
-როცა მამაშენის მანქანით ხარ როგორ ახერხებ, რომ სულ პოლიციამ გაგაჩეროს-გაკვირვებულ სახეს იღებს
-და არ დაგავწყდეს, რომ ყოველთვის შენი ბრალია-გაბრაზბლი ვეუბნები და სწორედ მაშინ შევამჩნიე გეგა და ვიღაც ტიპი. გაღიმებლი მივდივარ მათკენ
-როგორც იქნა, მომენატრე ნიი
-მეც მომენატრე დებილო, დათასთან ერთად რომ აღარ ჩამოხვედი მეგონა არ მოდიოდი- ვეუბნები და ვეხუტები
-ჰო მართლა გაიცანი დემეტრე-მანიშნებს იმ ტიპზე
-სასიამოვნოა ნინი-ვუღიმი, ისიც იღიმის და მწვანე თვალებს არ მაშორებს
-ვინმემ მომეხმარეთ ხალხი არ ხართ?!-ყვირის ჩემი ძმა, რომელიც წარუმატებლად ცდილობს ბუხრის დანთებას
-მოვდივარ საყვარელო-იცინის ზუკა
-კაროჩე დღეს ვსვამთ ყველა გათიშვამდე- ამბობს სანდრო
-ბაზარი არაა, დაასხი-ყვირის სამზარეულოდან მიხო
სალომეს და ანანოს შუაში ვხტები და ორივეს ვეხუტები.
-მგონი ქალბატონ ანანოს ჩემი მაზლიკო მოეწონა-ეღიმება სალოს
-საიდან მოიტანე ახლა ეგ სისულელე-იოცებს ანანო
-მთელი დღეა თავლს არ აცილებ და-ამბობს ქეთა და ლენკას თეფშიდან ნამცხვარს ჭამს
-და რას უწუნებ გეუნას?-ვამბობ სიცილით
-ოოო, დამანებეთ რა თავი-ბრაზდება და არაყს ისხამს
საკო მხარზე თავს მადებს.
გეგი გიტარაზე უკრავს, ჩემი ძმა მღერის, არა უფრო ყროყინებს. დივნიდან ვდგები, დათასთან მივდივარ და ყელში ვკოცნი
-დათ, გთხოვ ნუ ყროყინებ რა-ღიმილით ვეუბნები
-აუუ ხო რა, გვაცადე პროფესიონალებს-ამბობს თოკო და თეოს ანიშნიშნებს ამყევიო. კალანდაძეებს შესაშურად კარგი ხმა აქვთ.
მთელი საღამოია ვგრძნობ მზერას, რომელიც მთელ სხეულს მიწვავს. ვცდილობ ჩუმად გავიხედო მისკენ, ისე რომ ვერ შემამჩნიოს, მაგრამ ჩვენი თვალები მალევე ხვდება ერთმანეთს. არ ვიცი რა მემართება, მსიამოვნებს მისი ყურება, საშინლად ლამაზი თვალები აქვს ისეთი, არასდროს რომ არ დაგავიწყდება. ტუჩის კუთხეში ეღიმება და ჩემი სახის შესწავლას არ წყვეტს. ჰაერი აღარ მყოფნის, მინდა ცოტა ხნით სიჩუმეში ვიყო და აივანზე გავდივარ. როგორც კი კარებს ვაღებ სასიამოვნოდ მეგებება გაზაფხულის გრილი სიო. იქვე სავარძელში ვჯდები, სიგარეტს ვუკიდებ და ვარსკვლავებით გადაჭედილ ცას ვუყურებ. ვგრძნობ როგორ იჟღენთება ალკოჰოლით ჩემი სხეული. თავს უკან ვწევ და თვალბს ვხუჭავ. ხუთი წუთიც არ არის გასული, კარების ხმა რომ მესმის და თვალებს ვახელ. დემეტრე. ჩემ გვერდით სავარძელზე ჯდება და ისიც სიგარეტს უკიდებს. დიდ ნაპასს ურტყამს ისე, რომ თვალებს არ მაშორებს.
-უცნაური ხარ
მეღიმება.
-კომპლიმენტად მივიღებ-ვდგები და მოაჯირს ვეყრდნობი.
აი ასე ჩუმად ვუყურებთ ერთმანეთს, არცერთი არ ვაპირებთ რამის თქმას. მიახლოვდება. ვგრძნობ მის სუნთქვას ყურთან. ჟრუანტელი მივლის და გული საშინლად მიჩქარდება. თმაზე მეფერება. მოულოდნელად ისე რომ გააზრებასაც ვერ ვასწრებ, ყელში მკოცნის და ოთახში ბრუნდება. გაშტერებული ვუკურებ კარებს და ვერ ვიაზრებ რა ხდება. მთელი სხეული მეწვის. დაბნეული შევდივარ ოთახში და ისევ მწვანე თვალები, იღიმის....