ძილშიც კი ვგრძნძობდი ალექსანდრეს თბილ სუნთქვას ჩემს კისერზე, მშვიდად სუნთქავდა, მეკი მის ყოველ შეხებაზე ტაო მაყრიდა და მბურძგლავდა, ასეთ უცნაურ იმპულსებს იწვევდა იგი ჩემში, მასთან სიმშვიდეს ვგრძნობდი და მთელი სხეული მიდუნდებოდა, თითქოს ვგრძნობდი რომ ყველასა და ყვეელაფრისგან უპირობოდ დამიცავდა.
თვალი რომ გავახილე მარტო ვიწექი, ვიცოდი რომ ის აქ არ დამხვდებოდა. ჰაერში ჯერ კიდევ იგრძნობოდა მისი სურნელი და დებილივით გამეღიმა, საათი ექვსის ნახევარს უჩვენებდა, ექვსამდე უნდა მომესწრო შხაპიც და ჩაცმაც, სასწრაფოდ წამოვდექი და აბაზანაში შევარდი.
წყლის ქვეშ ვიდექი და წუხანდელ ამბავზე ვფიქრობდი, რამენაირად უნდა გამერკვია ვინ იყო ის ბიჭი და რაში სდებდნენ ბრალს, ან საერთოდ გადარჩა? ღმერთო ნეტავ ყველაფერი კარგად იყოს. აღარ მინდა ჩემს ცხოვრებაში სისხლი და სიკვდილი, მოიცა რაზე ფიქრობ ვიქტორია? შენ ქილერად გწრვთნიან და უკეთეს შემთხვევაში სისხლი იქნება მუდამ შენი თანნმდევი, უარესში კი-სიკვდილი. ღრმად ამოვიოხრე და ვეცადე გონება გამეწმინდა ისე როგორც ამ წუთას წყალი წმენდდა ჩემს სხეულს. აბაზანიდან გამოსულმა სწრაფად დავიწყე ჩაცმა, უკვე ექვსი სრულდებოდა და კარი ალექსანდრემ შემოაღო, თვალებით გამიღიმა მაგრამ ცივი გამომეტყველება ჰქონდა აკრული, მივხვდი ეს მხოლოდ ფორმალობა იყო
-მოვდივარ უკვე, ვუთხარი და ბავშვების ჯგუფს შევუერთდი. ყველაფერი ჩვეულებრივად იყო, სარბენ ბილიკზე გავედით და როგორც ყოველთვის უზარმაზარ შენობას ხუთი წრე შემოვურბინეთ, შემდეგ იყო აზიდვები, ბუქნები, ერთმანეთთან ძალისმიერი შეჯიბრი, კიდევ ბევრი სხვა აქტივობა და ბოლოს გადაქანცულები ჩვენს ოთახებში დავბრუნდით, მაგრამ ალისიასთან დალაპარაკება მინდოდა ჩემი პირველი დავალების შესახებ და მისი სამყოფელოსკენ მივაშურე, ის იყო კარზე უნდა დამეკაკუნებინა რომ მისი სიცილი მომესმა, კარი ოდნავ შევაღე და იმ წამსვე ვინანე რომ იმ წუთას ეს მომენტი დავინახე: ალექსანდრე სავარძელში იჯდა, კალთაში კი ალისია ჰყავდა და საჯდომზე ეფრებოდა, თან ყელს უკოცნიდა და რაღაცას ებუტბუტებოდა, ალისია კი ბედნიერებისგან იცინოდა და ალექსანდრეს თმებს ეფერებოდა. ვერ ვიტყვი რომ განადგურებული ვიყავი რადგან ძალიან პათეთიკური გამოვა, არასდროს მიმაჩნდა სწორად საპირისპირო სქესის მიერ იმედგაცრუების შემთხვევაში დეპრესიაში და სასოწარკვეთაში ჩავარდნა და არც მე ვაპირებდი ამას, გაგიკვირდებათ მაგრამ კმაყოფილი უფრო ვიყავი მათი ნამდვილი სახე რომ დავინახე, არავის მოვატყუებინებდი თავს და მითუმეტეს დებილად არ ჩავათვლევინებდი, ახლა მივხვდი აქ რა ტრიალებდა და რატომ ენდობოდა ალისია ყველაზე მეტად ალექსანდრეს, ალბათ კარგად მითვალთავლებდა ალექსანდრე, ყველაფერს იგებდა ჩემს შესახებ, ბოლობოლო ჩემს გრძნობებზე თამაშობდა, მშვენიერია კომპანიის უფროსს და ყველაფრის ბატონს თავისი მარჯვენა ხელი და ჩემი პირადი მეთალყურე ჟიმ*ვდა, ესეც ბედნიერი დასასრული. ძველი ვიკა რომ ვყოფილიყავი შევვარდებოდი წამის მეასედში, პანიკას და ისტერრიკებს ავტეხდი, ყველაფერს პირში მივახლიდი და გაქცევას დავაპირებდი, გამოიცანით მერე რა მოხდებოდა-რა და დამიჭერდნენ და გამატყავებდნენ, ჩემმა გონებამ ეს სცენა ისეთი სწრაფად წარმოიდგინა თავადაც გაკვირვებული დავრჩი, სამაგიეროდ ალტერნატივა მქონდა გასაოცარი, გადავწყვიტე ალექსანდრე ჩემთან ახლოს მიმეშვა რის შედეგადაც მეც ახლოს ვიქნებოდი მასთან და რაღაცეებს მაინც გავიგებდი, ალისიასთანაც ღიმილიანი სახით კონტაქტი მომიწევდა და ამისთვისაც მზად ვიყავი, მთავარია მიზნისთვის მიმეღწია და გამეგო ამ ადგილას რა დამპლური თამაშები ხდებოდა. კართან კიდევ ცოტახანს ვიდექი მეგონა რამე მნიშვნელოვანს გავიგებდი მაგრამ როგორც კი გახდა დაიწყეს ცივად გამოვბრუნდი, მეტი საქმე არ მქონდა მათი სექ*ისთვის მეყურებინა, საშინელი შეგრძნება დამეუფლა იმის წარმოდგენაზე რომ იმ ბინძური და გარყვნილი ხელებით მე მეხებოდა, სააბაზანოში შევვარდი და უნიტაზს დავემხე, მთელი კუჭი ამომიტრიალდა, ყველა ის მომენტი რომელიც მე და ალექსანდრეს შეხებას ან კოცნას მახსენებდა უარესად მირევდა გულს, საბოლოოდ თვალები მაგრად დავხუჭე და თავს ვუბრძანე ამ თემაზე აღარ მეფიქრა, ჩემი საფიქრალი უპირველესყოვლისა წუხანდელი ამბავი იყო, რაც შეიძლება ყურადღებით უნდა ვყოფილიყავი რომ რამე არ გამომრცენოდა თვალთახედვიდან.
........
შუადღის სამი საათი იქნებოდა როცა ტესტზე გამომიძახეს, ამჯერად ისევ მეგონა რომ ალექსანდრე დამხვდებოდა და იგივე სახის ტესტი იქნებოდა მაგრამ ოთახში შესულს სხვა ვითარება დამხვდა. გრძელი მაგიდა იდგა შავი რკინის, აქეთ-იქით როგორც მივხვდი დასაბმელი ჯაჭვები ეკეთა (არ გამკვირვებია) გვერძე დიდი ცისტერნასავით ბალონი იდგა მგონი წყლით სავსე, მის თავზე კი ნაწრები ელაგა ტილოების მსგავსი, ჩემმა მომცილებელმა მაგიდისკენ მიმითითა
-აქ უნდა დავჯდე? გაოცებულმა ვკითხე
-არა
-აბა?
-დაწექი
-უფრო კონკრეტულად ვერ მეტყვი მაგიდაზე როგორ დავწვე?
-ახლავე, მაჯაში ხელი ჩამავლო და მთელი ძალით დამახეთქა მაგიდაზე, ტკივილისგან სახე დამეღრიცა, ხელები ზუსტად ჯაჭვების სისწორეზე დამადებინა და დამიბა, გაოცებული შევყურებდი და თვალებს ვაცეცებდი, ფეხები წებოვანი ლენტით ერთმანეთზე მიმიბა, თავზე უხეშად მომკიდა ხელი და თვითონ დამიჭირა, ზემოდან დამაცქერდა უაზროდ
-აი ასე, მითხრა და ეშმაკურად გამიღიმა ისე თითქოს მოსალოდნელი ამბისგან დიდ სიამოვნებას მიიღებდა.
ოთახში რამდენიმე მამაკცი შემოვიდა, არცერთი მეცნობოდა, ორ მათგანს ხელში კალამი და რვეული ეჭირა, ერთს ბასრი იარაღები და ნემსები ეჭირა, ერთიც კი ალექსანდრე იყო რომელიც ისემიყურებდა თითქოს რიგირთი ვიყავი აქ მოყვანილი უპატრონო ბავშვებისგან, როგორც შევატყე ბრძანებებსაც ის გასცემდა. არ მოგატყუებთ, მივხვდი აქ რაც დატრიალდებოდა, ნათლად წარმოვიდგინე როგორ მაწამებდნენ და ალბათ წამებით მომკლავდნენ, არც შემშინებია, თითქოს ყველა უარყოფოთი გრძნობა გამიქრა, გავთამამდი და მათი წყობიდან გამოყვანა ვცადე, რატომ? მათი მოკვლის სურვილი მქონდა, თითოეული მათგანისთვის ყელის გამოჭრა მინდოდა, ალექსანდრესთვისაც კი, არ ვიცი რა დამემართა რატომ შემიპყრო ასეთმა საშინელმა ფიქრებდა, მათი ლაპარაკი მესმოდა და მოულოდნელად ჩავერთე საუბარში
-ყოჩაღ, ტექნიკა დაგიხვეწიათ ალექსანდრე, ასე რომ მოკლავთ ხალხს საკუთარ ხელებზე აღარ გექნება მათი სისხლი, აღფრთოვანებული ვარ, ირონიულად და სარკასტულაც ვიცინოდი, არც თავის განთავისუფლებას ვცდილობდი, განა იმიტომ რომ სიკვდილის გარდაუვალობას ვგრძნობდი, არამედ იმიტომ რომ ვიცოდი აქ ჩემ გარდა ნებისმიერი მოკვდებოდა, მაგრამ არა მე, ამაზე კი გულიანად მეცინებოდა, შეიძლება გიჟიც ვეგონე ზოგერთ მათგანს, რადგან გაოცებულები შეჰყურებდნენ ხან ერთმანეთს და ხანაც მე, ეს კი უფრო მეტად მახალისებდა...
-დავიწყოთ, ალექსანდრეს ცივი ხმა გაისმა და მათას=ც ნაჭერი სახეზე გადამაფარეს და გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე წამოვიდა ტონობით წყალი ჩემს სახეზე, ამოსუნტქვას ვერ ვახერხებდი, სული მეხუთებოდა, ყელში დიდი რაიდენობით წყალ გადამდიოდა, ვერ ხველებას და ვერც ჩაყლაპვას ვასწრებდი, თვალლები დავხუჭე და ფართხალი დავიწყე, სიტუაციას ჩემს თავზე შემოჭერილი ხელები ართულებდა, ვერსად ვწევდი თავს, წყალი მოდიოდა და ბგრძნობდი უკვე ვიხრჩობოდი, თვალები, ცხვირი, პირი,ყველაფერი წყლით მქონდა სავსე, ყელი მეწვოდა და გონების დაკარგვას ვაპირებდი
-შეწყვიტე, ალექსანდრეს ხმა იყო, წყლის ნაკადმა იკლო, ნაჭერი მომაცალეს და თავზეც თავისუფლება ვიგრძენი, მაშინვე ზემოთ ავწიე თავი და ხველება დავიწყე, ყელი გაუსაძლისად მეწვოდა. თვალები რომ გავახილე ცრემლები წამომივიდა ავტომატურად, თვალებიც მეწვოდა, მოვიხარე როგორც შემეძლო და ვცდილობდი წყლის უკან ამოღებას, ცოტა რომ დავწყნარდი ხარხარი დავიწყე
-სულ ეს ხარ ალექსანდრე? მეგონა მეტი შეგეძლო, ისევ ვაგრძელებდი მის დაცინვას და მწყობრიდან გამოყვანას
-თავიდან! გაისმა მისის ხმა და მეც ისევ ვიგრძენი თავზე მარწუხები და ტილო სახეზე, შემდეგ კი ისევ წყლის ნიაღვარი რომელიც ყოველ ჯერზე უფრო და უფრო მარწმუნებდა იმაში რომ ამ ოთახში უკლებლივ ყველა უნდა დამეხოცა.
.............
ზუასტად არ მახსოვს რამდენჯერ დავიხრჩე და და მოვსულიერდი, გონს მაშინ მოვედი როცა მათი თითქოსდა კამათი გავიგე
-ალექსანდრე დღეისთვის საკმარისია, არწმიუნებდა ერთერთი რომელსაც რვეული ეჭირა
-მეორე ეტაპზე გადავდივართ, ისე თქვა არც მიუქცევია ამ კაცისთვის ყურადღება
-სჯობს ხვალამდე მოვიცადოთ, არ ნებდებოდა რვეულიანი კაცი
-ვიწყებთ, ისევ ალექსანდრეს ხმა
-მოიცადე, ხელიტ შეაჩერა ახლა უკვე მეორე რვეულიანმა,-აქამდეც არავის მოუღწევია ცოცხალს, მოვიცადოთ ცოტა ხანს და მერე გავაგრძელოთ.
-აქამდე მისნაირი არ გვყოლია, თქვენ აქ იმისთვის ხართ რომ დამემორჩილოთ, თქვენი ჰუმანური ხასიათი სხვა რამეში გამოიჩინეთ, მკაცრად გამოსცრა კბილებში და დანებიან ბიჭს მიუბრუნდა-შეგიძლია დაიწყო და ვინც ამის წინააღმდეგია აქაურობა დატოვოს!
-აი ეს მესმის ალექს, წამოვიძახე მოულოდნელად-როგორი ერთგული ხარ შენი სამსახურის, ადამიანის გრძნობებიც კიარ გაღელვებს, ირონიულად გავუღიმე.
-ძალები შემოინახე, უემოციოდ მითხრა და დამაცქერდა.
დანებიანი ბიჭი მომიახლოვდა, ქირურგს ჰგავდა. ისეთი მოწყობილობები და ნივთები ეჭირა, ჩვეულებრივად შეძლებდა ჩემს ნაწილებად დაშლას და თავიდან შეკერვას
-აბა ვნახოთ აქ რა გვაქვს, სრულიად დაინტერესებულმა შევხედე ინსტრუმენტებს, ბიჭს სახეზე გაკვირვება გამოეხატა
-ასეთი სახით ნუ მიყურებ თორემ შესაძლოა შენ აღარ მოგკლა, ბოროტულად გავუღიმე და თვალები დავაწვრილე
-რატომ გგონია რომ ამის შანსი გექნება? ჩემდა გასაკვირად ეს ბიჭი აღელვებული იყო
-მოდი მოვლენების განვითარებას დაველოდოთ, ამჯერად გულწრფელად გავუღიმე-მიდი დაიწყე
-ჩემი პირველი დავალებაა, ჩუმად მხოლოდ ჩემ გასაგონად თქვა, მეკი სიცილი ვერ შევიკავე
-ოუუ ალექს არმეგონა დილეტატებს თუ მომიგზავნიდი, უფრო ხმამაღლა გავიცინე, შევატყე ეს ბიჭი როგორ დაიძაბა, დანა აიღო და პირდაპირ სახესთნ მომიტანა
-საიდან დავიწყო ალექსანდრე? ალექსი ცოტახანს მიყურებდა მერე დანა გამოართვა და მაისურზე გადამატარა, მზაკვრული სახე ჰქონდა, პირდაპირ თვალებში ჩამხედა
-ყველამ დაგვტოვეთ! ბრძანა მან. უხმოდ დაემორჩილნენ, ოთახში სრული სიჩუმე იყო, მხოილოდ მე და ის, უკვე ბეჭები მტკიოდა ამდენი წოლისგან, არც ყელი მქონდა კარგ მდგომარეობაში.
-ახლა კარგად გავერთობით, დემონური თვალები მომანათა სახე ახლოს მომიტანა და ჩაიცინა.
-მეც ასე მგონია, ვუთხარი და გააზრებაც ვერმოასწრო ისე სწრაფად და ძლიერად ჩავარტყი თავი თავში, ახლა ნებისმიერი ხომ შეეცდებოდა თავის განთავისუფლებას და გაქცევას? მაგრამ მე ხომ არანორმალური აზრები მაწუხებს, მშვიდად დაველოდე მის რეაქციას, ღიმილითაც კი შევცქეროდი, მსი განრისხებული სახე და თვალები ნებისმიერს ადგილზე მოკლავდა, ჩაწითლებული ჰქონდა ქუთუთოები და ყელზე ძარღვები ებერებოდა, ჩემკენ განრისხებული წამოვიდა, მაიკაზე მეცა და დანით გამიხია, ხარბად შეათვალიერა ჩემი სხეული და ცივი დანა მუცელზე დამისვა, გამაჟრჟოლა და დამბურძგლა, იყო ამაში რაღაც ვნება, მომწონდა კიდეც და ალექსანდრეს სახიდან გამომდინარე არც ის იყო გულგრილი, თამაში მოგინდა ხომ? გავიფიქრე გულში და მთელი ძალით ჩავისუნთქე ჰაერი ისე რომ მკერდი წინ წამომეწია და შემდეგ ამოვიოხრე
-დაიწყე რაღს ელოდები, ჩემმა ხმამ აკბათ ეროტიკული ფიქრებიდან გამოიყვანა, გონს მოეგო და დანის პირი ნელა გადამატარა მუცელზე
-ჯერ რბილ ქსოვილებს შევამოწმებ.....
..........
ხრიალისგან ხმა მთლიანად წართმეული მქოდნა, ვინ იცის მერამდენე ჭრილობას მაყენებდა ალექსანდრე, ჩემდა გასაკვირად ისევ ცოცხალი ვიყავი, მუცელი სულ სისხლიანი მქონდა, უფრო დაღლილობას ვგრძნობდი ვიდრე ტკივილს, თვალი რომ გავახილე ხელებიც სისხლიანი მქონდა ვენების ადგილას მაგრამ ჭრილობა სხეულის არცერთ ნაწილზე მქონდა, ოთახში ისევ ის ოთხეული იყო რომლებმაც წეღან დაგვტოვეს..
-ასეთი სწრაფი რეგენერაცია პირელად ვნახე, თქვა ერთერთმა
-ძვლოვან ქსოვილებს ნაკვალევიც კიარ აქვს ჭრილობის
-არცერთი ნემსი დასჭირვებია, ეს ალექსანდრე იყო-ყველაფერი საკუთარი ენერგიის ხარჟზე აღდგა.
-ალისია კმაყოფილი დარჩება, ნამდვილად არ შევმცდარვართ ვიქტორიაში.
საცდელ ვირთხად ვიგრძენი თავი, უფრო მეტად შემძულდნენ ისინი, გვერძე რომ გავიხედე დანა იდო მაგიდაზე, მაშნვე ისევ ოს საშინელი გრძნობა დამეუფლა, მათი მოკვლის სურვილი, დიდი გაჭირვების შემდეგ მივწვდი დანას, ხელი საკმაოდ თხელი მქონდა და ჯაჭვებისგან გამოძრობა ვცადე, ძალიან გამიჭირდდა და ვიგრძენი სველი სითე, სისხლი იყო, ხელი გამეჭედა ჯაჭვში და სისხლი მდიოდა, გამეხარდა კიდეს რადგან უფრო კარგად გამოვასრიელბდი ხელს, სულ ციტაც და მოვახერხებდი, ვერცერთი მათგანი მხედავდა რადგან გაცხარებულ საუბარში იყვნენ ჩაბმულნი და ჩემს შესაძლებლობებს განიხილავდნენ, ერთი მძიმედ ამოვიხვნეშე და საბოლოოდ გამოვქაჩე ხელი, გამომივიდა ერთი ხელი თავისუფალი მქონდა, ახლა თავისუფლად ავიღებდი მაგიდიდან იმ ხელსაწყოს რომელიც ჯაჭვს შედარებით სწრაფად და მარტივად გადაჭრიდა, ა;ექსანდრე შემობრუნდა და სწრაფად დავხუჭე თვალები, გულმა სწრაფად დამიწყო ცემა, მეგონა ჩემს გეგმას ვერ განავხორციელებდი მაგრამ როცა ალექსი ოთახიდან გავიდა ვიფიქრე რომ ეგრევე ტუზი დამეცა და სიხარულისგან კინაღამ წამოვხტი და ვიყვირე. სამივე კაცი ერთ რვეულს ჩასჩერებოდა და გაფაციცებით გამოთქვამდნენ თავინთ ვერსიებს როცა მოულოდნელად ერთერთს დანა ყელში გამოვუსვი და თვალებგახელილი მძიმედ დაეცა ძირს.
-ვინ იქნება შემდეგი? ღიმილით ვკითხე და დანა წინ ავათამაშე. მათი შოკირებული და შეშინებული სახის დანახვისას ხალისი მომემატა, თამაში უნდოდათ? ხოდა მიიღებენ კიდეც, თუმცა მე სწრაფად დავამთავრებ... ორივე კარებისკენ გაიქცა მაგრამ მოვასწარი და ერთს ხალათში ხელი ჩავავლე და უკან მთელი ძალით გამოვწიე, მეორეს კი დანა გავუქანე და პირდაპირ თავში გავარტყი, ზუსტად კარებთან გაშეშდა საიდანაც ალექსანდრე შემოვიდა და კმაყოფილი ღიმილი სახეზე შეახმა, მის წინ მდგომი კაცი ჩაიჩოქა და გადავარდა, ალექსანდრე არ დაიბნა მაშინვე მომვარდა მაგრამ მაგიდას გადავახტი დაიმ ხალათიან ბიჭს ვეცი რომელიც როგორც აღმოჩნდა ქირურგი ყოფილა, კედელთან მივამწყვდიე და საყელოთი მეჭირა, სიმართლე გითხრათ შემეცოდა, მას თითიც არ დაუკარებია ჩემთვის, ისედაც შეშინებული მიყურებდა, ალბათ ჩემნაირი ველური პირველად ნახა, რას ვიზამთ არც მე ვიყავი ასეთი....
-ვიქტორია, მისმა ხმამ შემზარა, დარწმუნბებული ვიყავი ამ წამს სიამოვნებით გამომფატრავდა
-ალექს, სწერვულად გავუღიმე
-გაუშვი, მიბრძანა და მისდა გასაკვირად დავემორჩილე’
-კარგი, უდარდელად მხრები ავიჩეჩე და ბიჭი გავანთავისუფლე, ის იყო უნდა მოვშორებოდი რომ შევბრუნდი და მუშტი ძიერად შემოვარტყი, საწყალს სათვალეები დაუვარდა და წაბარბაცდას, მეკი კმაყოფილმა მივაძახე
-პირველივე დავალებაზე ჩავარდი, თვალი ჩავუკარი და გამოვბრუნდი, ალექსანდრე კმაყოფილი მიყურებდა, ერთი წამით მეგონა რომ ჩემით ამაყობდა, გვერდი ავუარე და გასასვლელში დავიძახე
-დღეს აღარავინ შემაწუხოს, მის ოასუხს აღრ დავლოდებივარ, მეტისმეტად ბევრი გდავიტანე დღეს, დასვენება და ძილი მჭირდებოდა...

..............
აღარ ვიცი როგორ მოგიბოდიშოთ, ისევ და ისევ მადლობას გიხდით მოთმინებისთვის, ეს უკვე ბოლოა ამის მერე ყოველდღე თუარა ორ დღეში ერთხელ მაინც დავდებ, ველი შეფასებებს მიყვარხართ მკითხველებო