* * * * * * *
ანა
* * * * * * *
ლეიკემია. 8 ასო, ერთი სიტყვა და ამხელა უბედურება. მამაჩემმა მითხრა რომ ოპერაცია მჭირდებოდა. ოპერაციას თუ არ გავიკეთებდი 99% ვერ გადავრჩებოდი. ოპერაციას თუ გავიკეთებდი 5% არის გადარჩენის. ეს რომ მითხრეს ძალიან ცუდად გავხდი. თითქოს ცხოვრებამ აზრი დაკარგაო. გიორგი... გიორგი ჰომ ვერ გადაიტანდა მე რომ წავსულიყავი ამქვეყნიდან... ან იქნებ სულაც არ ადარდებდა. იმედია ეგრე იქნება... არმინდა ვატკინო გული... დღეს უნდა მოსულიყო. წუთი-წუთზე კარს შემოაღებდა. მე კი ჯერ არც მომიფიქრებია როგორ მეთქვა ან როგორ დამეწყო.
* * * * * * * *
გიორგი
* * * * * * * *
სახლში რომ შევედი დედა საჭმელს აკეთებდა. ჩემი ძმა, ლუკა თავის ოთახში იყო და ბოლოხმაზე მუსიკებს უსმენდა. მასთან მივედი. საწოლზე ჩამოვჯექი და მუსიკას ჩავუწიე.
- აბა გისმენ რამოხდა? რატო იჩხუბეს?
- მამა რომ მოვიდა დედა ტელევიზორს უყურებდა. აშკარად მთვრალი იყო. ჩხუბი დაუწყო უსაქმურად რატო ზიხარო. დედამ არ მოუთმინა. მალე იმხელა ხმაზე ყვიროდნენ მთელ სახლში და ალბათ უბანშიც კი ისმოდა მათი ხმა. ბოლოს მამამ გაარტყა დედას. დედამ ჩანთა აიღო და სახლიდან გავიდა. მამამ შეაგინა და თან მიაყოლა აქ მოსული აღარ დაგინახოო. მერე ისევ გავიდა "ძმაკაცებთან" დასალევად. - ჩემ ოჯახში ესეთი რაღაცეები ხშირად ხდება... დედაც არ შორდება იმ კაცს. ეს ჩემი ნამდვილი მამა არარის. 5 წლის ვიყავი მამაჩემი და დედაჩემი რომ დაშორდნენ. დედა ისევ გათხოვდა. სოსოზე. მამას არვეძახი. არც არასდროს მიწოდებია მისთვის მამა. როდესაც დედა და სოსო დაქორწინდნენ სულ რაღაც 9თვეში გაჩნდა ლუკა. პირველად რომ დავინახე, ეს პატარა ანგელოზი, მაშინვე დავდე ფიცი რომ ყოველთვის დავიცავდი.
- კაი არინერვიულო ხომ იცი შერიგდებიან... - ვცდილბდი დამეწყნარებინა მაგრამ არ გამომდიოდა. ტირილი დაიწყო. გვერდით მივუჯექი და ჩავეხუტე.
* * * * * * * * *
დღეს ანასთან უნდა მივიდე. საავადმყოფოში შევედი. კიბეები ავიარე აი 314 პალატაც. მეშინოდა შეღება. გამბედაობა მოვიკრიფე და შევედი. ეღვიძა. თეთრი სპეციალური ტანსაცმელი ეცვა. თმა მხრებზე მსუბუქად ელაგა. სახეზე ფერი არ ედო. მისი ზღვისავით ლურჯი თვალბების მზერამ შემიპყრო. ოთახში მარტო იყო. მივედი და ჩავეხუტე. არმინდოდა გაშვება. რამოდენიმე წუთის მერე სკამზე დავჯექი. ხელი მოვკიდე.
- აბა გისმენ. რათქვეს ექიმებმა?
- გიორგი... სანამ მაგაზე დავიწყებთ ლაპარაკს... მინდა... - გაჩერდა. ვეღარ აგრძელებდა. აშკარად ეტყობოდა უჭირდა რაღაცის თქმა. - არაფერი გამოგვივა. არ მიყვარხარ. უკეთესი იქნება თუ შემეშვები. შენი დანახვა არმინდა. გადი და აღარასდროს მოხვიდე. ძალიან გთხოვ. - ის მოვისმინე რაც ყველაემეტად არმინდოდა. არც ვიცოდი რამეთქვა. არმჯეროდა. ნაწილებად დავიშალე. ცრემლები მომადგა მაგრამ თავს ვიკავებდი. არმინდოდა ამის დაჯერება. მინდოდა ეს ყველაფერი უბრალო კოშმარი ყოფილიყო და რომ გავიღვიძებდი ყველაფერი თავის ადგილას დადგებოდა. მაგრამ არა. ეს რეალობა იყო.
- ანა... არმჯერა... რამოხდა?
- არაფერი გიორგი. არმყვარებიხარ და არც არასდროს შემიყვარდები. გთხოვ წადი. - არ ვიცოდი რამექნა. ავმდგარიყავი და წავსულიყავი? ესე ადვილად ვერ დავტოვებდი. რომც წავსულიყავი ვერც დავივიწყებდი. მე ხომ ის მიყვარდა. ის იყო ვინც დანახვისთანავე გამაგიჟა. მაჩუქა სითბო, გული გრზნობებით ამივსო, სიყვარული მასწავლა, ცხოვრების აზრი მომცა. ხოლო ეხლა ყველაფერი წამართვა.
- ანი... არმინდა შენი დატოვება... მიყვარხარ... გთხოვ... გთხოვ თქვი რომ ხუმრობ... ანი არდაგტოვებ! შანსი არ გაქ! ანი გესმიის?! პირველი ხარ ვინც სერიოზულად მივიღე! პირველი ხარ ვინც შემიყვარდა! პირველი ხარ ვინც მაგიჟებს! ვინც ერთი შემოხედვით მიპყრობს! შენ სიყვარული მასწავლე! და დამიჯერე არვაპირებ შენს დატოვებას! - ეს რომ ვთქვი ვეღარ შევიკავე თავი და ვიგრძენი როგორ ჩამოედინებოდა ჩემ ლოყებზე ცრემლები. ის... ის კი მიყურებდა... გაოგნებული იყო.
- გიორგი... მე... მე ლეიკემია მაქვს... გადარჩენის შანსი ოპერაციის დროს 5%-ია გადარჩენის... არმინდა რომ ჩემი წასვლისას რამე დებილობა ჩაიდინო... უკეთესი იქნება თუ გავწყვეტთ ურთიერთობას. - ეს რომ თქვა მივხვდი რატომაც მითხრა არ მიყვარხარო. ხოლო როცა მითხრა ლეიკემია მაქო... უფრო დავიწყე ტირილი. პატარა ბავშვივით ავბღავლდი. ვტიროდი და ვეღარ ვჩერდებოდი. ცხარე ცრემლები მდიოდა.
- ანი არვაპირებ შენს მიტოვებას. ჩვენ ერთად დავამარცხებთ ამას. აი ნახავ იმ 5%ში მოხვდები. დარწმუნებულივარ ეგრე იქნება.
- გიორგი...- ახლა მან დაიწყო ტირილი. - მეშინია. არმინდა სიკვდილი. არმინდა წასვლა. ძვლივს ყველაფერი ლაგდებოდა და... და.... არმინდა შენი დატოვება... მიყვარხარ... გიორგი... მიყვარხარ. - არვიცი რა მომივიდა. უბრალოდ "ვეცი" და ვაკოცე. ამას ველოდიამდენი ხანი. არმჯეროდა რომ როგორც იქნა ვაკოცე.
* * * * * * *
როდესაც პასუხი გავიგე... იძულებული გავხდი გიორგისთვის მომეტყუებინა. ვითომ არაფერს წარმოადგენდა ჩემთვის. მაგრამ ეს მისთვისვე სასარგებლო ტყუილი იქნებოდა. თვალის დახამხამებაში მისი ტუჩები ჩემსას შეეხო. სიხარულისგან მეცხრე ცაზე ვიყავი.იმედს არ კარგავდა რომ გადავრჩებოდი. მე კი შეგუებას ვიწყებდი იმასთან რომ აქედან წასვლა მომიწევდა. ვიცოდი რომ ვერ გადავრჩებოდი. 2 დღეში უნდა გამოვეწერე. სახლში დავბრუნდებოდი. მაგრამ წოლითი რეჟიმი გამომიწერეს. 1 კვირაში ოპერაციას გავიკეთებდი. მე დაგიორგი წოლითი რეჟიმის მიუხედავად ჩუმად ვიპარებოდით და ვსეირნობდით. ერთი ადგილი გვქონდა ამოჩემებული. იმ პარკში. სულ იმ სკამზე ვჯდებოდით.
* * * * * * * * * *
სახლში რომ მივედი და გიორგის დავემშვიდობე ცხვირიდან ძალიან ბევრი სისხლი წამომივიდა. ვერ ვაჩერბდით. დედაჩემს ძალიან შეეშინდა. საავადმყოფოში გამომაქანა. 10 წუთში შემიჩერეს სისხლი. მერე ისევ სახლში გამომიშვეს.
* * * * * * *
დღეს ოპერაცია მიწევდა. გიორგი ისევ ჩემს გვერდით იყო. ექიმი შემოვიდა. დამაძინებელი გამიკეთა და საოპერაციოში გამიყვანეს. 2საათი მიმდინარეობდა. ძნელი ოპერაცია იყო. გიორგი ერთი წამითაც არ წასულა. დედაჩემი და მამაჩემიც იქ იყვნენ.ასევე ჩემი მეგობრებიც. ბებიაჩემი ვერ დადიოდა და შესაბამისად ვერ მოვიდა.
* * * * * * * *
გიორგი
* * * * * * * *
საშინლად ვნერვიულობდი... ოპერაციას რომ არ ეშველა გავგიჟდებოდი. იღება საოპერაციოს კარი. გამოდის ექიმი.
- თქვენ ბრძანდებით ანას მშობლები?
- დიახ - წამოხტა დედამისი სკამიდან.
- ვწუხვარ... - ამის გაგონებაზე ანას დედა ძირს დაეცა. ტირილი დაიწყო. ყვიროდა. ანას მამა აწყარებდა მაგრამ არც ის უკლებდა ტირილს. ყველა ანის მეგობარი შეკრთა. მათაც დაიწყეს ტირილი. ერთმანეთს ეხუტებოდნენ. მე? მე ადგილზე გავშეშდი. ვეღარც ვსუნთქავდი. მუხლებში მოვიკეცე. ტირილი დავიწყე. ცხარე ცრემლებით ვტიროდი. ცხოვრებამ აზრი დაკარგა. როგორ უნდა მეცხოვრა ჩემი მეორე ნახევარის გარეშე? არშემეძლო.. მის გარეშე.. ჩემს არსებობას არანაირი ხალისი არ ექნებოდა. უკვე მენარებოდა. და იმის გააზრებამ რომვღარასდროს ვნახავდი... ვეღარ შევეხებოდი,მის ლამაზ და მომაჯადოვებელ თვალებში ვეღარ ჩავიხედებოდი გულს მილიარდ ნამცეცად მიფხშვნიდა. აუტანელიი იყო მის გარეშე 1 წამიც კი. - ვწუხვარ რომ ამდენი ხანი გალოდინეთ. ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარა. ჩვენ ის გადავარჩინეთ. - ეს რომ თქვა სიხარულისგან ვერც გავიაზრე მის პალატაში როდის ან როგორ შევედი. ისევ მისი მუქი ლურჯი თვალები. როგორ მიყვარდა. მივედი და ჩავეხუტე. მთელი ძალით ვეუტებოდი. აღარასდროს გავუშვებდი. ყურში ჩავჩურჩულე " მიყვრხარ! ჩემო პრინცესა. ჩვენ დავამარცხეთ ის" მან კი ვერც მიპასუხა, ტირილი დაიწყო. ეტყობოდა არ მოელოდა რომ გადარჩებოდა. პასუხის გაცემაც არ იყო საჭირო რომ მიმხვდარიყავი როგორ ძლიერადაც ვუყვარვარ.

ესეც დასასრულიი ^^ იმედია მოგეწონებათ... ცოტა ნაჩქარევი ნაწერია. მაგრამ მგონი არც ისე ცუდი გამოვიდა