თვალებ ქვეშ ჩასიებული ქონდა. ტუჩი გაეხეთქათიმ იდიოტებს. ცხვირიდან სისხლი მოსდიოდა. ცუდი შესახედავი იყო. მაგრამ მე ასეთი გიორგიც მომწონდა. ჩვენ ვსეირნობდით ისევ იმ პარკში. ბოლოს ისევ იმ სკამთან გავჩერდით. დავჯექით. ზუსტად ისევ ისე როგორჩ მაშინ. რამდენი რამის თქმა მინდოდა. მაგრამ არვიცოდი როგორ დამეწყო. ან საერთოდ ღირდა თუარა თქმა. სხვათუარაფერი ასე ჩუმად როდემდე ვიჯდებოდით.
- მადლობა ანი - როგორც იქნა ხმაამოიღო
- რისიი?! ჰომ გითხარი არმიდოდა "ვალი" მქონოდათქო
- მაინც მადლობა.... და ბოდიში
- ბოდიშს რაღაზე მიხდიი? რასმიარტყი თავი
- ბოდიში რომ უხეშად გექცეოდი. - მგონი მართლა ნანობდა. მიუხედავად ამისა მე აღარ ვიქმნიდი ძველი ურთიერთობის დაბრუნების იმედს.
- არაუშავს. არცმე ვიყავი ნაკლები. - გამახსენდა ბოლოს როგორც დავიყვირე და ცოტა არ იყოს შემრცხვა კიდეც.
- ჰო...
- ხვალ აჯობებს სკოლაში არ მოხვიდე
- არა არაა. მოვალ. მეც მყავს საძმაკაცო. და ესე ბო... არ ვიქცევი 5 კაცი 1ზე რომიყოს
- ოჰ რასამართლიანი ხარ - ვეცადე ატმოსფეროში ძაბვა მომეხსნა.
- დიახაც. - ძვლივს გაიღიმა. მთელი დღის მანძილზე პირველად. მხოლოდ ამ მომენტში მივხვდი თუ როგორ ძალიან მენატრებოდა. არმიდოდა ეს დრო დამთავრებულიყო. მინდოდა გარშემო ყველაფერი გაშეშებულიყო ჩვენ გარდა. დიდიხანი ვიჯექით და ვლაპარაკობდით. შემოგვაღამდა. მიუხედავად იმისა რომ კოჭლობდა მაინც მიმაცილა სახლამდე. თვალი თვალში გამიყარა. ისე ახლოს იყო რომ სუნთქვასაც კი ვგრძნობდი. ცოტაც და მაკოცებდა. გადმოიხარა. "ვაიმე ანა ძალიან ახლოსაა. ღმერთო ჩემო არასებობს. აკოცე! ანა აკოცე! არგაიწიო!" მარიგებდა ჩემი მეორე მე. სულ რაღაც სანტიმეტრები გვაშორებდა რომ გონება დავკარგე. დავეცი.
* * * * * *
თვალები რომ გავახილე დილა იყო. ირგვლივ მიმოვიხედე და აშკარად საავადმყოფოში ვიყავი. ხელში რაღაც მილები მქონდა შერჭობილი. გვერდზე დედაჩემი იჯდა. არმჯეროდა. ნუთუ თავი შეიწუხა ჩემგამო და მოვიდა. ჰმმ...
- ანი. როგორ ხარ შვილო? - აშკარად ნერვიულობდა
- კარგად დე... გიორგი... გიორგი სად არის? - ძვლივს ვლაპარაკობდი. არაფრის ღონე არ მქონდა.
- მთელი ღამე აქ იყო. წამითაც არ გშორდებოდა. კაფეშია ჩასული. ფერი არ ედო და საჭმელად გავუშვი. - არვიცოდი რამეთქვა. ნუთუ მართლა არ მშორდებოდა... მიხაროდა.. მაგრამ არვიცი რატომ. მგონი მართლა მომწონდა. არშემეძლო არ მეღიარებინა ეს. პალატის კარები გაიღო. გიორგი იყო. დედაჩემი ადგა. ექიმს ვნახავო და მოვალო. გიორგი ჩემ გვერდით სკამზე დაჯდა. ხელი მომკიდა.
- აბა როგორ ხარ? - მითხრა და ისევ ისე მომაჯადოვებლად გაიღიმა.
- ჰმ კარგად. რამოხდა გუშინ? ან აქ როგორ ავღმოჩნდი.
- აღარ გახსოვს?
- რომ მახსოვდეს გკითხავდი? - ისევ ჩემი გველობა გავუშვი. არგეგონოთ რომ სპეციალურად ვენაგლებოდი. არა ეს ესე არ არის. მე ბავშვობიდან ესეთი ვარ. სწერვობა და ნაგლობა ჩემი სიყვარულის ერთ-ერთი გამოხატვის მეთოდია.
- გუშინ სახლთან რომ მიგაცილე გული წაგივიდა. შემეშინდა. არვიცოდი რამექნა.ჰოდა ტაქსი გავაჩერე და წამოგიყვანე აქ. დილით დედაშენს დაურეკეს და მოსვლა თხოვეს.
- ალექს რატომ წამომიყვანე საავადმყოფოში. მე ჰომ უბრალოდ გული წამივიდა. დიდი არაფერი.
- რამე სერიოზული რომ ყოფილიყო? რამე რომ მოგსვლოდა? არშემეძლო... გთხოვ გამიგე. - ხელი გამიშვა. თავი ხელებში ჩარგო. - მაგრამ არდაგავიწყდეს ვალი გაქ ჩემი!
- რა ვალი?
- კოცნა. გუშინ როუნდა მეკოცნა მაშინ გაითიშე. ასეროომ... - არვიცოდი რამეპასუხა. გავუღიმე. კარი გაიღო. დედაჩემი შემოვიდა. სახეზე ფერი არ ედო. აშკარად ანალიზების პასუხი უთხრეს. და კარგი არაფერი აღმოეჩინათ.
- რაო ექიმაა? - ვეღარ გავძელი და ვკითხე
- მამაშენს დაველოდოთ რომ მოვა მერე დავილაპარაკოთ კარგი?
- ეხლა რომ მითხრა? - ჩემი არ მოვიშალე
- არა ანი! მამას დაველოდოთთქო მგონი გარკვევით ვთქვი! - დამიყვირა. ვერაფერი ვუთხარი. თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე. ექთანი შემოვიდა. გვითხრა სტუმრობის დრო დამთავრდაო და გთხოვთ პალატა დატოვოთო. დედაჩემი ადგა, გავიდა. გიორგი მოვიდა ლოყაზე მაკოცა ისევ მომაჯადოვებლად გამიღიმა და გაციდა. და აი დავრჩი მარტო. ნეტა როდის მოვიდოდა მამაჩემი რომ გამეგო ანალიზების პასუხი. მაგრამ როგორც ჩანს კარგი არაფერია.ძალა არ მქონდა. თვალები მეხუჭებოდა. მალევე ჩამეძინა.
* * * * * * *
გიორგი
* * * * * * *
14მაისს ჩემი ძმაკაცის დაბადების დღე იყო. იქ ალექსს ანის გამო დავარტყი. არც ვიცი რატომ. არადა უნდა დამევიწყებინა ეგ გოგო. მაგრამ ვიცოდი რომ ვერ შევძლებდი. მიწევდა მისი მოტყუება, ვითომ არაფერი იყო ჩემთვის. სრულიად ცარიელი ადგილი. თუმცა ესე არ არის. დანახვისთანავე მაგიჟებდა. ის არგავდა სხებს. სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე პირველ დღეს მის გვერდით დავმჯდარიყავი. ხოლო გუშინ ღამით გული რომ წაუვიდა, კინაღამ გავგიჟდი. არვიცოდი რამექნა. დავიბენი. ტაქსი გავაჩერე და საავადმყოფოში გამოვაქანე. მას რომ რამე მოსვლოდა შევიშლებოდი. და აი ეხლა ვდგავარ საავადმყოფოს კარედორში, 314 პალატასთან. ანის დედა მოვიდა და მითხრა რომ წავსულიყავი. მაინც არ შეგიშვებენ ხვალამდეო. ცოტახანი კიდე ვიყავი. ისმის ზარი. ჩემი ტელეფონი რეკავს.
- ალო
- გიორგი სადხარ? მალე მოდი! - ჩემი უმცროსი ძმა იყო
- რამოხდა?
- დედამ და მამამ იჩხუბეს. დედა ტირილით სახლიდან გავარდა. აღარ დავბრუნდები მე აქო. მამამ სამსახურში მივდივარო.
- კარგი მოვდივარ.
- მალე!
ანის დედას ავუხსენი სიტუაცია. დავემშვიდობე და წავედი.
* * * * * * * *
ანი
* * * * * * * *
თვალები რომ გავახილე დედაჩემი და მამაჩემი ჩემ პალატაში "ჩუმად" ლაპარაკობდნენ. ვერ შენიშნეს რომ გავიღვიძე.
- ლაშა არშეიძლება. ფული კი გვაქვს და არც გვენანება მაგრამ ექიმებმა თქვეს..
- ვიცი რაც თქვეს! მაგრამ... ეს უნდა გავაკეთოთ!
- ჰომაგრამ რომ არ უშველოს? იქნებ ოპერაციისდროს..
- ნუსულელობ! არმოხდება ეგ!
- ჰო მაგრამ ექიმებმა თქვეს - და ისევ გააწყვეტინა.
- არმაინტერესებს! რაც უნდათ ის თქვან! ისე ვერ დავტოვებთ! ვერ ხვდები რომ საჭიროა ოპერაციის გაკეთება?
უცბად დედაჩემმა გამოიხედა. დაინახა რომ მეღვიძა.
- ანა დედიკო. გაიღვიძე?
- რა ოპერაცია უნდა გამიკეთოთ? ან რატომ? მეტყვით რახდებაა? - ორივემ ერთმანეთს გადახედეს. შემდეგ მამაჩემმა დაიწყო.
- იცი ანი... ექიმებმა თქვეს რომ...