დღეები დღეებს მიყვებოდა,ჩვეულებრივად მიდიოდა ცხოვრება,ოჯახშიც ყველაფერი კარგად იყო და უნივერსიტეტშიც.უნივერსიტეტში ხშირად ვხვდებოდით ერთმანეთს მე და ზურა,მაგრამ მხოლოდ გამარჯობით და იშვიათად მოკითხვით შემოვიფარგლებოდით,ბავშვები ხშირად დადიოდნენ კლუბებში,რესტორნებში,ზოოპარკშიც კი მაგრამ მე მათთან ერთად არ ვიყავი როგორც ყოველთვის,ჩემს ცხოვრებას უნივერსიტეტი და სახლი წარმოადგენდა ძირითადად.ფინალური გამოცდებიც წარმატებით ჩავაბარე და ზაფხულიც მოვიდა,ქორწილისთვის მზადება დაიწყეს ავალიანების და წიკლაურების ოჯახებმა.
-წავიდეთ ბათუმში-წამოაყენა გენიალური ისეა ჩემმა გონებამახვილმა ძმამ
-წავიდეთ-აყვნენ ბავშვები
-ძალიან კარგია-ამოვიბუზღუნე მე
-წავიდეთ,მგონი ყველას გვცალია-იდეეით აშკარად აღფრთოვანდა თამო
-ჰო,იქით კვირაში რომ იყოს?პარასკევს გამოცდა მაქვს-თქვა ზურამ
-კარგი,აბა ვინ წამოვა?-მხიარულად დაიძახა ჩემმა ძმამ
-მე,მე,მე-მარიამი და ანდრიას მიეხუტა
-მე-ანი
-მე-ვატო
-მე-ზურა
-მე-დამიანე
.......მოკლედ ველამ განაცხადა რამ წამოვა,არავის უთქვამს არ წამოვალო,კი შეიკრიბნენ თხუტმეტნი მაინც,ბოლოს ყველამ მე მომაბყრო ღიმილიანი მზერა
-შენ?-მკითხა ანამ
-არა-თავი გავიქნიე,ყველამ მე შემომხედა
-რატომ?-ჩემი ძმა
-მიზეზი არ მაქვს
-აუტანელი ხარ ლილე-ვატო
-ამიტომაც ვერ მიტანთ
-ნუ ცდილობ კონფლიქტში ჩაგვითრიო-თამო
-არაფერს არ ვცდილობ,უბრალოდ ვთქვი რომ არ წამოვალ და მორჩა-გავუღიმე სევდიანად
-რატომ ცდილობ მუდმივად კონფლიქტის მდგომარეობაში ყოფნას?-კიდევ ერთთხელ თქვა თამომ
-თამო სიტყვა კონფლიქტს ნუ მიხსენებ მაღიზიანებს
-ყველაფერი გაღიზიანებს შენ-ანი
-არა ყველაფერი არ მაღიზიანებს
-კარგით მორჩით,არ უნდა წამოსვლა და ნუ უნდა დანაჩენები წავიდეთ-გამოვიდა სიტყვით ზურა
-ძალიან კარგია,აბა წარმატებები,წავედი მე-ფეხზე წამოვდექი ხელის აწევით დავემშივდობე ყველას და სახლი დავტოვე.არ ვიცი ალბათ გავგიჟდი.ვერაფერზე ვფიქრობდი მაგრამ გული საშინლად მტკიოდა,ტირილი მომინდა,პარკში ჩავუხვიე და სკამზე ჩამოვჯექი,თვალები ჩემდაუნებულად ამიცრემლიანდა,თვალებზე ხელები ავიფარე და ავტირდი,კიდევ კარგი ამ სიცხეში პაკში რამოდენიმე ქვიშაში მოთამაშე ბავშვის გარდა სხვა არავინ იყო.
-რა გატირებს?-გვედით ჩამომიჯდა ზურა და უემოციოდ მკითხა
-აი ეს-ამოვისლუკუნე და მას შევხედე
-რა?-გაუკვირდა
-არავის რომ არ აინტერესებს რას ვგრძნობ
-ვინმეს რომ დააინტერესდეს ეტყვი?
-არა...
-მაშინ რას ითხოვ ?
-ვერ იგებ,ვერ გაიგებ,არ გესმის-ცრემლი მოვიწმინდე
-არ გიფიქრია რომ ამ ყველაფერში შენც ხარ დამნაშავე?
-არა-გაეცინა.გაჩუმდა,ხმას არცერთი არ ვიღბდით.
-ლილე ნაყინი გინდა?
-არა
-კარგი რა,წამოდი ვჭამოთ
-არ მინდა
-ლილე წამოდი-მკაცრად მითხრა,წამოდგა და მერე მე წამომაყენა
-რისი ნაყინი გიყვარს?
-მარწყვის
-მე ვანილის და შოკოლადის-გამიღიმა
-ჰმ ძალიან მაინტერესებდა-შუბლი შევჭმუხნე,გაეცინა
-ხასიათი გამოსასწორებელი გაქვს იცი?
-ვიცი-გულახდილად უპასუხე
-ძალიან კარგი-ნაყინები იყიდა,შემდეგ კი შოკოლადები
-ამდენი შოკოლადი რად გინდა?
-თუ ძალიან ცუდ ხასიათზე დადგები შოკოლადს შეჭამ და ისევ გამოგიკეთდება ხასიათი,შენზე ვზრუნავ-გაიცინა
-სასიამოვნოა-მეც გამეღიმა
-გავიაროთ?
-არა აქ ჩამოვჯდეთ აი იმ სკამზე-ხელით მივუთითე
-კარგი-ისევ დუმილი,მე და ზურას საერთოდ არ გამოგვდიოდა საუბარი,ზურა ძალიან ცდილობდა ჩემთან კონტაქტში ყოფილიყო,სამაგიეროდ მე არ ვცდილობდი მეტიც საერთოდ არ მაინტერესებედა.
-იცი ლილე ძლაიან მომწონხარ-მითხა დაახლოვებით ხუთწუთიანი დუმილის შემდეგ
-მერე?
-შენი ხასიათიც მომწონს,ყველაფრის მიუხედავად
-მერე?-დაბნეული ვიყავი,ვერ ვიგებდი რას მეუბნებოდა
-მომწონხარ და შენთან ურთიერთობა მინდა და მინდა შენ ამის საშუალება მომცე
-რას ქვია მოგწონვარ?ვერ მივხვდი?-გაეცინა,რაღაცნაირად უხერხულ მდგომარეობაში ჩავარდა
-ვიგულისხმე რომ გეტყობა კარგი ადამინი ხარ,მართალია კარგი ხასიათით ვერ იტრაბახებ მაგრამ ძალიან კეთილი გულით კი შეგიძლია ტრაბახი,თან ჩემი ძმაკაცის და გუნდელის და ხარ,ეს ცოტა მიზეზია?-დაბნეულმა ჩაილაპაკა და გამიღიმა
-აჰა გასაგებია-უემოციოდ ჩავილაპარაკე,უნდა ვაღიარო მისმა სიტყვებმა ნამდვილად დამაფიქრა.
-მომიყვები შენზე?
-რა მოგიყვე?-ჩაფიქრდა-კითხვები დამისვი და გოპასუხებ-შევხედე გაღიმებულმა,ჩემი იდეა აშკარად მოგვეწონა ორივეს
-კარგი,საყვარელი რიცხვი?-გამეცინა,ძალიან გულიანად
-მეტი ვერაფერი მოიფიქრე?ან ეს რა კითხვაა?-სულს ვერ ვითქვამდი
-ნუ დამცინი ლილე და მიპასუხე!-ჩაეღიმა
-ცამეტი და არა მოდას აყოლილი გოგო არ ვარ-ხელები ავიქნიე სიცილით
-რატომ მაინცდამაინც ცამეტი?
-ჩემი იბლიანი რიცხვია
-საყვარელი ფერი?
-მწვანე
-რატომ?
-სიცოცხლის ფერია
-საყვარელი საჭმელი
-საჭმელში რას გულისხმობ,ხილს,ბოსტნეულს თუ ხორცს?-გაკვირვებულმა შემომხედა
-იყოს ხილი
-ვაშლი
-რატომ?
-გემრიელია და იმიტომ-გამეცინა
-ბოსტნეული
-ყველანაირი ბოსტნეული მიყვარს,ყველანაირი წიწაკაც კი
-ხოცი?
-არ მიყვარს!
-შაურმა?
-არ ვჭამ
-გიჭამია?
-არა და არც ვაპირებ მომავალში-გამეცინა
-საყვარელი სიმღერა?
-მე გადმოვცურავ ზღვას
-საყვარელ მომღერალს ვხვდები
-კი ნამდვილად ეგაა-გამეცინა
-სახელი რომელიც მოგწონს
-ბიჭის სახელი თუ გოგოსი?
-გოგოსი.
-ლილე
-ჰაჰ-გაეცინა
-რა?-შუბლი შევკარი
-არაფერი,ბიჭის სახელი?
-ნიკა
-რატომ მაინც და მაინც ნიკა?-ჩაფიქრებულმა მიპასუა,
-უმიზეზოდ
-საყვარელი წიგნი?
-„ომი და მშვიდობა“ და „ვეფხისტყაოსანი“-გამეცინა
-ტიპიური ქართველი ხარ?
-ვარ!
-რომელი მანქანა მოგწონს?
-ზოგადად არცერთი,ვერ ვერკვევი მანქანებში და ფეხბურთში-ტუჩებგაბუსხულმა ჩავილაპაარაკე-მაგრამ წითელი ფერის მანქანები მომწონს
-ტორტი თუ ნამცხვარი?
-ორივე
-უფრო?
-ამმ ტორტი ალბათ
-დედიკო თუ მამიკო?-ჩაიხითხითა
-ორივე-გამეცინა და მხარი მივკარი
-უფრო?
-ორივე
-უფრო უფრო?
-კარგი რა ორივეე-გამეცინა-ახლა მე!-თვალებგაბრწყინებულმა შევხედე
-სხვა დროს-ფეხზე წამოდგა
-რა?-მეც ფეხზე წამოვდექი
-სხვა დროს ლილე,ახლა სახლამდე მიგაცილებ-გამიღიმა
-არა,მე...
-წამოდი,წამოდი-და წინ წავიდა,მეც უკან გავეკიდე
-კარგი რა ზურა უსამართლობაა-დავიწუწუნე
-წუწუნიც ყვარებია ქალბატონს-გაეცინა-წამოდი,სხვა დროს
-პირობა მომეცი-გამეცინა,ხელი გავუწოდე,ღიმილით შეხედა ჩემს ხელს და მძლავრად ჩამომართვა
-გპირდები-მისი შეხებისას უხერხულობა ვიგრძენი,მორიდებით გავუღიმე
-ძალიან კარგი,მაშინ წავიდეთ-ახლა მე წავედი წინ და ის უკან გამომყვა
-აბა რას იტყვი წამოხვალ ბათუმში ჩვენთან ერთად?
-წამოვალ!-დაუფიქრებლად წამოვროშე,მას კი სახეზე გამარჯვების ღიმილი გამოესახა
-ძალიან კარგი-გვერდში ამომიდგა,სახლში მიმაცილა ,დამემშვიდობა და წავიდა,იმ დღეს ტკბილად დამეძინა.
ბათუმში წასვლის დროც დადგა,საქმეები ყველამ მოაგვარა და ბარგიც ჩაალაგა.ორ მანქანაში ჩაბარგდა ყველა,მე არ ვჩქარობდი
-ლილე მოდი ჩვენს მანქანაში ჩაჯექი-დამიძახა მარიამმა
-ამ არა მარიი თქვენ წადით მე მარშუტკით წამოვალ-ფუსფუსი ყველამ შეწყვიტა და გაკვირვებულებმა გამომხედეს,განსაკუთრებით,მარიამს,დამიანეს,ზურას და კიდევ სამ უცხო ბავშვს გაუკვირდა.
-კარგი რა ლილე ისევ?-მობეზრებით გამომხედა ვატომ
-ისევ რა?მე სულ ასე ვარ,წლებია უკვე ჭკვიანო-ბრაზით შევხედე მეგობარს
-აუუ კარგი რა ლილე კარგი რა-მანქანიდან გადმოვიდა ჩემი ძმა.