ორი მანქანით წავედით,მარიამს ძალიან კარგი ოჯახი ჰყავს.მე დედას გარდა ყველას ვაიგნორებდი რათქმაუნდა.მარიამის ოჯახი ძალიან მომეწონა განსაკუთრებით მისი ტყუპისცალი ძლაიან პოზიტიური ბიჭია.ჩვენმა ოჯახებმა ქორწილზე დაიწყეს ლაპარაკი,მომბეზდა,ფეხზე წამოვდექი და ბოდიში მოვუხადე.
-უკაცრავად მე წავალ
-სად წახვალ შვილო?-მამა
-ხვალ გამოცდა მაქვს მა და უნდა მოვემზადო სახლში წავალ-გავუღიმე ზრდიობიანად,შევამჩნიე ჩემი ძმის ნაღვლიანი სახე,მეც გული მომიკვდა.
-გაგიყვან-ფეხზე წამოდგა ვატო,ზურა ადგილიდან არ იძვროდა,არც მიმჩნევდა.ჰაჰ სასაცილოა.
-არ მინდა ვატო,არ შეწუხდე-უხეშად ვუთხარი,კიდევ ერთხელ მოვუბოდიშე და წამოვედი,ვატო უკან მაინც გამომყვა.სახლის კარი რომ გამოვიხუეთ მივუტრიალდი
-რა გითხარი?
-კარგი რა ლილე მარტო არ გაგიშვებ-გამიღიმა,ლაპარაკს აზრი არ ქონდა,მოვტიალდი და გზას დავადექი,ისიც ხმოდ უკან გამომყვა.
-მანქანით არ წავიდეთ?-მკითხა მას შემდეგ რაც მანქანას გავცდი,ხმა არ გამიცია სვლაც კი არ შემინელებია,გაიცინა და სირბილით ჩემთან მოვიდა მხარში ამომიდგა.
-კარგი,იცი ძალიან ჯიუტი გოგო რომ ხარ?-თავზე ხელი გადამისვა
-ვიცი!
-ლილე მართლა ძალიან ცუდად გამოგვივიდა-წამში დასერიოზულდა
-კარგია რომ შენ მაინც ხვდები
-ყველა ხვდება ლილე
-ძალიან მაინტერესებს მე რატომ არ გაგახსენდით?-თვალებში შევხედე
-ძალიან სწრაფად მოხდა ყველაფერი ლილე,შვენც ვერ გავიაზრეთ წესიერად
-ანუ?ვერ მივხვდი ვატო?რას მებოდიალები,ვერ ვხვდები!
-იმ მომენტში ჩვენ ერთად ვიყავით ლილე,შენ კი ჩვენთან ერთად არ იყავი,იქ ის სასტავი ვიყავით ვინც რესტორანში ნახე გუშინ და მარიამის მეგობრები ვისაც მარიამმა უნთხა,მარიამის ძმა სადმე დაიახე გუშინ?არც ის ყოფილა
-მაინც არ მესმის,მაინც არ მესიმის-ხელი გავიქნიე-ვერც გავიგებ,და ვერც გაპატიებთ,ძალიან მეწყონდა
-ლილე ნამდვილად შევცდით,ვაღიარებ
-მიხარია
-შემირიგდები?
-არა
-შეყვარებული ამიტომაც არ გყავს
-ძალიან კარგი თუ არ მყავს
-ლილე!
-ვატო!
-შენთან ლაპარაკი შეუძლებელია თუ ნაწყენი ხარ
-ახლა მაინც რომ მიხვდი კარგია!
-მორჩი!
-შენ მორჩი!
-ლილე!
-ვატო!
-ლილე მორჩი!
-შენ თვითონ მორჩი ვატო!
-ლილე!
-ვატო!
-მორჩი მეთქი!
-შენ მორჩი
-ნერვებს მიშლი!
-თმებში გწვდები იცოდე და დაგაგლიხავ ხალხში თუ არ მოკეტავ-სრული სერიოზულობით ვუთხარი,ერთი შემომხედა გაკვირვებულმა და სიცილი აუტყდა,მეც გამეცინა.
88888888888888888
ცხოვრება ჩვეულ რეჟიმში გაგრძელდა,ქორწილი ზაფხულში დათქვეს აგვისტოში,ჯერ ადრეა,დღეს პირველი აპრილია.დილით ოჯახის წევრებს მივესალმე,პტარძალს ჩავეხუტე და უნივერსიტეტში გავიქეცი,მაგვიანდებოდა.უნივერსიტეტის ეზოში კისრისტეხვით შევვარდი,აუდიტორიის კარებთან წუთით შევისვენე,სუნთქვა დავირეგულირე და შევდედი.ეზოში გამოვედით კურსელები,კარგი ამინდი იყო,მზე და ნათელი დღე ამიტომ უნივერსიტეტის ცივ კედლებში ყოფნას გარეთ გასვლა ვამჯობინეთ.კარებში იდგა ზურა დავინახე,ლოყები ამიხუდა,საოცრად ოსტატურად მაიგნორებდა,მინდოდა გამარჯობა მეთქვა,მაგრამ ზედმეტად ამაყი ვარ ,ამიტომ ისე ავუარე გვერდი მისკენ არ გამიხედავს,ირონიული სიცილი მომესმა,მივხვდი ჩემთვის იყო გამიზნული.ლექციების შემდეგ სახლში გახარებული დავბრუნდი.
-მარიამ-სახლში შესულმა დავიძახე
-გისმებ ლილე-გაფითრებული გამოვარდა ჩემი ძმის აწ უკვე მისი და ჩემი ძმის ოთახიდან.
-მოდი მოდი ხო გცალია?-გავუღიმე
-კი-ჩემთან ახლოს მოვიდა
-ძალიან კარგი,ნეხე რამდენი შოკოლადები და კარამელი ვიყიდე,ხო გიყვარს?
-ძალიან-თვალები გაუბრწყინდა
-ძალიან ძალიან ძალიან კარგი-ტაში შემოვკარი-წამოდი შემს ოთახში ფილმს ვუყუროთ და ეს გემრიელობები მივირთვათ,მოიცა დედასაც ვუთხრათ-გავუღიმე და ორივე სამზარეულოში შევვარდით
-რაო გოგოებო?-ღიმილით გამოგვხედა დედამ
-დე ფილმს უნდა ვუყუროთ მე და მარიმ,შოკოლადებიც და კარამელებიც გვაქვს,წამოდი შენც უყურე
-არა დე სხვა დროს-გულისწყვეტით გვითხრა-მაგრამ შოკოლადები მეც გამინაწილეთ-გაგვიღიმა

-რას იტყვი მარი გავუყოთ-გამეცინა
-გავუყოთ-ღიმილით დამეთანხმა,ცოტა დედას გავუყავით და შემდეგ ფილმს ჩავუჯექით,როგორც აღმოჩნდა მარიამს ჩემსავით დრამა ყვარებია,ამიტომ დიდი სიამოვნებით ვუყურეთ.
-უფ კარგი ფილმი იყო-ბოლო წარწერა როგორც კი გაქრა მაშინვე ამოვილაპარაკე
-ძალიან -დამეთანხმა მარიც
-შოკოლადი ხო მოგეწონა?ამ შოკოლადს მგონი მხოლოდ მე ვყიდულობ,მაგრამ ძალიან მაგარი გემო ააქვს
-კი კი მომეწონა.
-ძლაიან კარგი...მარიამ მომიყევი შენზე-გავუღიმე-თუ რათქმაუნდა სურვილი გაქვს
-კარგი-გამირიმა-ოღონდ შემდეგ შენც უნდა მომიყვე-ეშმაკურად თვალი ჩამიკრა,მართლა ძალიან მაგარი ბავშვია.
-მოსულა-ტაში შემოვკარი-დაიწყე
-მარიამ წიკლაური,18 წლის,12 კლასელი,მყავს ტყუპი ძმა,დამიანე წიკლაური,დედა და მამა,ამმ ჰო მიყვარს მულტფილმები განსაკუთებით ვგიჟდები ზოოტოპიაზე,ნანახი გაქვს
?-აჟიტირებულმა მკითხა,თავი გავაქნიე-ძალიან ცუდი,მაგრამ არაუშავს ერთად ვუყუროთ,დარწმუნებული ვარ მოგეწონება
-კარგი-ამოვილაპარაკე
-მივარს ცხოველები,ვგიჟდები ძაღლებზე,მინდოდა ჟურნალისტი მყოფილიყავი ახლა არ ვიცი..-ყოყმანით თქვა და ურები ჩამოყარა,გული მომიკვდა-მიყვარს ენძელები და ანდრია ავალიანი-დაასრულა ბოლოს-ახლა მხოლოდ ეს კონკრეტული ფაქტები მახსენდება-გამიღიმა
-ძალიან მაგარი ბავშვი ხარ მარი,გათხოვებისთვის არ გეჩვენება რომ ადრეა?-გულწრფელად ვკითხე
-მე მიყვარს ანდრი,ძალიან მიყვარს-ამოილპარაკა დარცხვენილმა და ამით ყველაფერი თქვა
-მეც ძალიან მიყვარს ანდრია-გამეცინა,მასაც გაეცინა
-შენ?
-რა მე?
-არ ყოფილხარ შეყვარებული?
-არა!-თავი გავაქნიე
-არადა ძალიან ლამაზი ხარ-შენიშნა
-საერთოდ არა,ჩვეულებრივი ვარ
-ხასიათიც არ გაქვს ცუდი
-აბა კი-გამეცინა-შენთან არ მაქვს ცუდი,დედასთან და კიდევ რამდენიმე იღბლიან ადამიანთან,თორემ დამიჯერეე სხვა ყველა ინდივიდთნ საშინელი მტრული დამოკიდებულება მაქვს
-რატომ?
-არ ვიცი,თითქოს ვუფრთხი ადამიანებს არ მინდა გული მატკინონ-ამოვიოხრე
-არ მესმის შენი-გულწრფელად მითხა და შოკოლადი ჩაკბიჩა,კიდევ ბევრი ვისაუბეთ,სანამ ჩემი ძმა არ მოვიდა,ოთახის კარი შემოაღო
-მარიამ გამოდი რა-გაუღიმა ცოლს და ხელი გაუწოდა
-კარგი-გოგონაც ყურებამდე გაიბადრა-მადლობა ლილე-მეც გამიღიმა და გარეთ გავიდა,ღრმად ამოვისუნთქე,რატომღაც ტირილი მინოდოდა,მაგრამ არ ვტიროდი.საღამოს ანდრია ჩემთან შემოვიდა.
-ლილე ვილაპარაკოთ?-იმედიანად მკითხა
-რაზე?
-ჩვენზე
-ჩვენზე?
-ვიცი საშინლად გამომივიდა,ვიცი,იცი წარმოდგენა არ მაქვს საიდან გიგეს ჟურნალისტებმა,წარმოდგენა არ მაქვს
-მერე?
-ლილე იმ მომენტში ისე ვიყავი მარიამის გარდა ვერაფერზე ვფიქრობდი,მხოლოდ დაოჯახება არ არის,მე ქორწინების გარდა ვფიქრობდი,ხალხის,მარიამის და ჩემი ოჯახის რეაქციაზე,შენი და დამიანეს რეაქციაზე,ვიცი ტყუპები არ ვართ ჩვენ მაგრამ როგორ ხარ ჩემზე მოჯაჭვული,მეც ისევე ვარ შენზე ,მართლა,მართალია არასოდეს გეუბნები ჩემთვის რამდენად მნიშვნელოვანი ხარ მაგრამ მგონია ამას უთქმელადაც ხვდები
-ვხვდები
-იმ მომენტში მართლა არ ვიფიქრე,და ქი რესტორანშიც საშინლად მოვიქეცი ვიცი
-ძალიან კარგი თუ იცი
-მაპატიებ?
-ჯერ ვერა-ჩაეცინა,იმედის ნაპერწკალი გაუჩნდა
-აბა როდის?
-როდესმე,როცა წყენა და გულის ტკივილი გამივლის
-კარგი-საწოლიდან წამოდგა-კლუბში მივდივართ მე და მარი წამოხვალ?
-არა
-ბავშვებიც იქნებიან
-არა
-ლილე
-არ მინდა წამოსვლა,მირჩევნია დავიძინო
-კარგი,მადლობა რომ მომისმინე-გაეცინა და ოთახიდან გავიდა,იმ დღეს კარგად გამმოვიძინე,ჩვეული ცხოვრება გავაგრძელე,უნივერსიტეტი,სახლი,უნივერსიტეტი,სახლი,უნივერსიტეტი,ანისთან და მარისთან დროის გაყვანა,უნივერსიტეტი,სახლი,ერთი განსხვავებით სახლში მისვლისას აწ უკვე ჩემს საუკეთესო მეგობრად ქცეული მარიამი მხვდებოდა და უსიცოცხლო ცხოვრებას მიფერადებდა,მარიამი ის და გახდა ჩემთვის რომელიც არაოსდეს მყოლია.
ზურა?იმ დღის შემდეგ არც კი დამლაპარაკებია,სულ მაიგნოებდა,თავს ამის გამო არარაობად ვგრძნობდი,ერთ დღეს ვაჟბატონი მარტო გამოვიჭირე,თან ფეხით მიდიოდა მეტროსკენ,საუკეთესო მომენტი იყო,61 ნომერში ძვლივს შეჭეჭყილი უკან ძვლივს გამოვედი,და სიმღესის მოსმენით გართურ ზურას უკან გავეკიდე,წინ გადავუდეთი,თვალები გაუფართოვდა,თუჩის კუთხე ჩატეხა და ცნობისმოყვარე თვალები მომაბყრო,მელოდებოდა რას ვეტყოდი.
-იცი როგორი საშინელი ადამიანი ხარ?-თვალები გაუფართოვდა,გაეცინა
-ვერ მიგიხვდი ლილე,რა გინდა?
-მე?თუ შენ?-გვერდით ამოვუდექი და მასთან ერთად სხვა დავიწყე
-კარგი რა ლილე,მორჩი ნუ იქცევი პატარა ბავშვივით
-არ ვიქცევი
-იქცევი
-საიდან დაასკვენი?
-გიყურებ და ვხვდები
-მორჩი ზურა,კარგი რა-ხელი თავზე გადავისვი
-შევრიგდეთ?-გაჩერდა და თვალებში ჩამაშტერა
-როდის ვიჩხუბეთ?
-კარგი რა ლილე-ხელი ჩაიქნია
-კარგი კარგი-გამეცინა-შევრიგდეთ-ვთქვი მხნედ მაგრამ მაინც ვერ მოვითმინე-მაგრამ მაინც,ჩვენ არასოდეს გვიჩხუბია
-ლილე!
-კარგი,გავჩერდი
-აბა?-გამიცინა
-რა?-მის გამომეტყველებაზე მეც ვერ შევიკავე თავი
-სად იყავი აქამდე ლილე?
-სადამდე?-სერიოზულად ვერ ვხვდებოდი მის კითხვებს
-მთელი ცხოვრება ლილე,მე შენს ძმას წლებია ვიცნობ შენ კი....
-არ ვიცი-შევაწყვეტინე,გულწრფელად ვუპასუხე.
-ჰომ-ჩაფიქრდა-ცუდია აქამდე რომ არ ჩანდი-გამიღიმა,საუბარი არ გამოგვივიდა თითქმის მდუმარედ ჩავედით მეტროში,ჰო მე ვარ ლილე,მე ასეთი ვარ,ნამდვილად ძალიან უხასიათო ადამინი ვარ.
-ნახვამდის ლილე-დამემშვიდობა და ვაგონიდან გავიდა,მეც გავუღიმე,შემდეგ კი ყუსასმენები მპვირგე და სამყაროს მოვწდი.