დაპირებული "ორმაგი ცხოვრების" - მეორე ნაწილი!
ეძღვნება ნინი გოცაძეს!
მადლობა ანა კეკელიას გვერდში დგომისთვის.
მადლობა დედას , მადლობა მამას!
მადლობა ყველას ...
მასხარა მე !


ყველაზე მნიშვნელოვანი მოვლენა ადამიანის ცხოვრებაში ?
თქვენი აზრით ? ჩემი აზრით დაბადება , ჯერ ჩასახვა და შემდეგ დაბადება , შემდეგ აქედან გამომდინარეობს ყველაფერი მნიშვნელოვანი ადამიანის ცხოვრებაშიც...
ყოველთვის უყვარდა თავისი დაბადების დღე ... დღე როცა პირველად ამოისუნთქა და აღიქვა რეალური გარემო , დღე როდესაც პირველად მოთავსდა მამიკოს ხელეში და შეიგრძნო ქვეყნად ყველაზე ტკბილი სურნელი ... ამიტომაცაა ახლაც და იქნება ყოველთვის მამიკოს გოგო ... ბავშვობიდან უყვარდა რაღაც გამორჩეულად მამა , ბავშვებს რომ ეკითხებიან დედა უფრო გიყვარს თუ მამაო -ორივეო - პასუხობენ ... მართლა ასეა თუ არა მხოლოდ მათ იციან , თუმცა მისთვის რომ გეკითხათ ყოველთვის პირდაპირ გეტყოდათ , რომ მამა ქვეყნად ყველაფერს ერჩივნა ... დედას არ წყინდა , პირიქით უხაროდა ასეთი ალალი და საყვარელი შვილი , რომ ყავდა ... ცოტა ეჭვიანობდა , სულ ცოტას ... თუმცა ესეც სიცილით რა თქმა უნდა .
ქმარ-შვილი ყველაფერს ერჩივნა , ეს ციცქნა კი ისეთი ტკბილი იყო ასეთი ჯერ არავინ გეყოლებათ ნანახი თუ ლიზა ვიბლიანს არ იცნობთ ...
ერთადერთი ინდივიდია , მარიამ კიკნაძისა და თორნიკე ვიბლიანის შვილი ... მეორე და მამას პატარა სიხარული .
ბავშვობიდან მიკედლებული იყო მამაზე , ხალხი გიჟდებოდა თუმცა არარეალურად კარგი ურთიერთობა ჰქონდა მამა-შვილს.
თორნიკე შვილს არასდროს უბრაზდებოდა , ყოველთვის დამთმობი მაგრამ ზოგ შემთხვევაში მაინც მკაცრი და სამართლიანი მამიკო ხდებოდა .
ლიზაც ხვდებოდა , რომ აშავებდა და მამაზე არასდროს წყენინდებოდა , აი დედა კი ... მარიამი ცოტა სხვა შემთხვევაა ... როცა იკა და ლიზა თორნიკესთან ერთად იტყუპნებოდნენ და უზარმაზარ სახლში ტალახიანები საჭმლით დარბოდნენ ქალი ხან თმის ერთ მხარეს იპუტავდა ხან მეორეს.
თორნიკე ყოველთვის სერიოზული კაცი იყო ... ( ალბათ გახსოვთ ორმაგი ცხოვრებიდან ) , სერიოზული და ცოტა უხეშიც ... თუმცა ისეთი კეთილი და მოსიყვარულე ქმარი იყო , რომ ცოლიც კი მოალბო ამ წლების განმავლობაში .

იკა , იკა ყველაზე სასაცილო და მწარე ენის პატრონი იყო , მამა და დედა ერთადაც და ცალკეც კუბში აყვანილი ...
მოკლედ , რომ ვთქვათ გიჟდება ჩვენი ლიზა თავის პატარა და ლამაზ ოჯახზე ,
ღმერთს მადლობას უხდის ასეთი ბედნიერი ცხოვრება და ოჯახის წევრები , რომ არგუნა , ტყის სახლში სხედან მშობლები და შვილები ... რაღაც სასაცილო ფილმს უყურებენ და ყველა კვდებიან სიცილით ... ლიზას მამის მხარზე აქვს მიდებული თავი და ცოტა აკლია ჩაძინებამდე.
რამდენიმე წუთში მისი დაბადების დღეა , თუმცა მგონი ყველაზე უაზრო დაბადების დღე ექნება თავის ცხოვრებაში ...
ხვალ მეგობრებს ელოდება , დედისა და მამის ყველაზე ახლო ადამიანებს და თავიანთ შვილებს ... ისინი ხომ ყველანი უდიდესი და ულამაზესი ერთი მთლიანობა არიან...
20 წელი უსრულდება , უსრულდება და მგონი საერთოდაც არ უხარია ...
იცის ლაზარეს გარეშე არაფერი , რომ არ იქნება ეს დღე მისთვის , მერე რა ... სამაგიეროდ ყველა იქ იქნება ... მხოლოდ ლაზარე არ იქნება ... პირველი დაბადების დღე მის გარეშე და მონატრებული რამოდენიმე თვე რაც მის გარეშე განვლო , თითქმის ერთი წელი გავიდა რაც საუკეთესო მეგობარი არ უნახავს თუმცა გონია , რომ უკვე საუკუნეა იმ დღიდან გასული და მისი ცხოვრებაც ისეთი უფერული ეჩვენება ლამის მამის მხარზე თავ-დადებული აქვითინდეს და ამდენი თვის ნაგროვები ცრემლები გადმოაგდოს თვალებიდან.
ტუჩს კბილები დააჭირა და აცახცახებულს ერთიცალი ცრემლი გამოეპარა ბუდიდან ...
თორნიკემ უცნაურად დახედა მოკანკალე შვილს , იფიქრა ცივაო მაგრამ ნანახზე თვალებგაფართოებული წამოიწია წინ და შვილიც წამოაჯინა.

- ლიზა , ლიზა მაა რა გჭირს ? - თმაზე ხელი დაუსვა და წამში მარიამისა და იკას მზერაც შვილისკენ გადავიდა.

- მამა ... - ამოისრუტუნა და ხელები მაგრად მოჰხვია კისერზე. - მამა ...

- დედა , რა გჭირს რამე გტკივა ? - მარიამი ფეთიანივით წამოვარდა ფეხზე და შვილთან ჩაიცუცქა.

- არაფერი ... - თვალები მაგრად დახუჭა და ოდნავ დამშიდებული მოშორდა მამის მკლავებს.

- როგორ თუ არაფერი ლიზა , ახლავე მითხარი რა მოხდა ! - თორნიკე გულგამსკდარი ებღაუჭებოდა შვილის თითებს .

- აუ მამა ... ლაზარე , რომ არ იქნება მაგიტომ მოვიწყინე ... - ამოისრუტუნა და დარცხვენილმა ჩახარა თავი ხელებში .

- გული გამისკდა ტოოო , ნორმალური ხარ გოგო შენ ? - და ხელის ერთი მოსმით გადაიჯინა კალთაში და თავი ძალით დაადებინა მხარზე. - იმ დიდი წვერებით ჩამოვათრევ ამერიკიდან , შენ პროსტა თქვი ჩემო ლამაზო !

- აუ იკააა ... - უფრო ატირდა და გულამოვარდნილი წამოვარდა ფეთიანივით , როცა კარი გაიღო და ყველა საყვარელი ადამიანი განუსაზღვერელად ასაკისა ბუშტებით დაინახა ... მისი მზერა ისევ ლაზარეს ეძებდა , თუმცა იცოდა საყვარელ მეგობარს იქ , რომ ვერ იპოვიდა და მაინც გახარებული დიდი ფაჩუჩებით გაიქცა კარისკენ.

ყველას სათითაოდ ეხუტებოდა და კოცნიდა ძალიან ბევრს , მერე საათს დახედა და გაეღიმა ... როგორც ყოველთვის 12 საათზე !

კარისკენ შებრუნდა , ხელები ერთმანეთს გაუხახუნა და სევდიანი ღიმილით წავიდა იმ ხალხისკენ , რომელიც ცხოვრებას ერჩივნა.
ფეხი ჰაერში გაუშეშდა და ოთხად დაიკლაკნა , როდესაც მუცელზე თითები აღიქვა და ისიც გაახსენდა , რომ ასე მხოლოდ მისი საყვარელი არსება უღუტუნებს.
ბაგეებიდან სულისშემძვრელი ბგერები ამოუშვა და ისეთი კივილი ატეხა მტრისას და ავისას !
ფეთიანივით შებრუნდა უკან და ლაზარე , რომ დაინახა თვალებიდან ბედნიერების ცრემლები გადმოაფრქვია ... ხელებს მთელ სახეზე უსვავდა და "ჩემი ლაზოო" გაიძახოდა , მერე წვერებზე დაუწყო დაქაჩვა "როგორ არ მითხარიო" და ეცემა თუ ჩახუტებოდა მაგაზე ფიქრიც დაიწყო.
არაფერი აცადა ხარძიანმა , ხელები მაგრად მოჰხვია საყვარელ სხეულს და ისე ააფრიალა ხელში , როგორც ბუმბული.
ყველა ღიმილით მისჩერებოდა წყვილს , ისინი კი მონატრებულები ერთმანეთის მოფერებით ვერ ძღებოდნენ.
როგორც იქნა დასვა ლიზა ლაზარემ , მერე კარგად აათალიერ-ჩაათვალიერა და ტუჩის კუთხე აწია.

- დავიჯერო ჩემს ლოდინში ჩამოხმი და გათავდი ეს ქორფა გოგო ? - წარბი ჰაერში აუწია და წვერებში ჩაიცინა.

- სიამოვნებით გითრევდი მაგ წვერებით , მაგრამ ახლა ისეთი გახარებული ვარ რომ ვერ ვიაზრებ ვერაფერს ! - მეგობარს ყელზე ჩამოეკიდა და ლოყაზე ბევრჯერ აკოცა. - როდის მიდიხარ ?

- ჯერ არ ჩამოვსულვარ გოგო ! - ცალი ხელი მოხვია და სხეულზე აიხუტა. - აღარ მივდივარ პრინცეს !

გახარებული ახტუნავდა ადგილზე და ისეთი გაცისკროვნებული თვალებით გახედა მამას , რომ თორნიკემ გახარებულმა ჩაუკრა შვილს თვალი და კოცნა გაუგზავნა.

- ყველამ იცოდით არა ?! - გაბრაზებულმა წამოიყვირა და ყველამ მას გახედა.

- აუ დააყენე რაა ! - სიცილით მოჰხვია ლევანმა ხელი და გვერდით მიისვა. - მემგონი შენ უფრო გიყვარს ჩემი ძმა - ვიდრე მე ! - ხარხარი ატეხა და წარბები აათამაშა.

- ახალი ამბავი ! - ნიშნისმოგებით ჩაილაპარაკა და ლაზარეს გახედა თბილი მზერით. - შენზე და შენც დაზეც ! - მაკუნაზე მიანიშნა და იმანაც სიცილით აიჩეჩა მხრები .

- შენი იყოს , ცოტა გამიყავი ხოლმე ... - ძმას საფეთქელზე აკოცა და თვალი ჩაუკრა ბედნიერ მშობლებს.

მთელი საღამო სასაცილოდ ახურხლულები ისხდნენ და არავის აქცევდნენ ყურადღებას , მთელი სხეულით მიხუტებული ლიზა გვერდიდან არ შორდებოდა ლაზარეს , მამაკაციც სიცილით იხუტებდა მეგობარს და მზერით ყველასთან იყო ,თუმცა რეალურად ლიზას მზერას გრძნობდა გვერდიდან და ბოლოს აფეთქებულმა გაატრიალა თავი გოგონასკენ.
- თუ თავს არ გაატრიალებ "კრიშის რუჯით' გავიჩითები მალე ! - სიცილით უკბინა ცხვირზე და ოდნავ გაიწია გვერდით.
- მომიყევი რამე რაა , რა ხდებოდა ამერიკაში ? - ინტერესით მიაჩერდა და თვალებმოჭუტულმა შეხედა სიცილისგან გაწითლებულ ხარძიანს.
- შენ ვინც გაინტერესებს ის არ მყოლია ! - თვალი ჩაუკრა და გაქაჯებულ ლიზას , რომელიც ყველა ადგილზე ჩქმეტდა გაოგნებულმა დახედა . - რაც წავედი ჯანზე მოხვედი ? - წარბაწეულმა დაუჭირა ხელები.
- ხო , ვიცოდი ნერვებს , რომ მომიშლიდი და ვარჯიშს მივყავი ხელი ! - ნიშნისმოგებით უთხრა და ამჯერად ხელზე უკბინა. - ეს ცხვირისთვის აბაროტი !
- გოგო ! - ხელი გაუშვა და თვალებისბრიალით დაიზილა ნაკბენი ადგილი . -ჯერ გადაჩვეული ვარ შენს გამოხტომებს , ცოტა ხანი მაცადე და მოგხედავ ! - ხელი დაავლო და ისევ სხეულზე აიხუტა. - ასე უკეთესია !
- იდიოტო ! - დაიბურდღუნა და გაბადრულმა მიადო თავი მხარზე . - ლაზო ...
- ჰო ... - ეშმაკური ღმილი დახედა შემპარავი ღიმილით მომზირალს , თითქოს უკვე იცოდა რის კითხვასაც უპირებდა და წინასწარ ეცინებოდა მოსალოდნელ კითხვაზე.
- მართლა არ გყოლია ანუ ? - კითხა აწითლებულმა და თითების მტვრევას მოჰყვა.
- ვინ ? - თითქოს გაიკვირვა და გაუგებარი მზერა მიაპყრო გოგონას.
- აი ის ... ვინც მე უნდა მეგონოს ... - სახეზე უფრო გამუქდა და ლაზარესაც მოთმინების უნარი ამოეწურა.
- ვინ ქალი ? - იკითხა და ხარხარი ამოუშვა ბაგეებიდან.
- შენი სიცილი მონატრებული , რომ არ მქონდეს გაგატყავებდი ! უთხრა და ხელები გადაიჯვარედინა.
- ოჰ , გამატყავებდა ... - გააჯავრა და გაბრაზებულს ლოყაზე აკოცა.
- ჰე ახლა , ამოშაქრე ! - მოთმინება ამოწურულმა აუწია ტონს.
- არა ლიზუ , შეყვარებული არ მყოლია ხომ იცი გეტყოდი ... - სიცილით აკოცა ისევ იმ ადგილას , სადაც წამის წინ მიაკრა ტუჩები. - თან ხომ იცი მე და შეყვარებული , ვერ ვმეგობრობთ ...
- ძალიან კარგი ! - ამაყი გაიჯგიმა და როდესაც ხარძიანმა ქვემოთ ეჭვნარევი და გაოგნებული მზერიტ ჩამოხედა და კითხვნიშნებიანი თვალები მიაპყრო მხრები აიჩეჩა . - ის , რომ მეტყოდი რას დამილაგე ეგ თვალები ხელებში ! - სიცილი ატეხა და უფრო კარგად მიეყუდა ორმაგად ბედნიერი.

- შენსკენ , შენსკენ რა ხდებოდა ?-ჰკითხა თითქოს არაფერიო და არხეინად გაიქანა ტორტის ნაჭერი პირისკენ .
- კარგი ახლა ვერ დამაჯერებ , რომ არ იცი ჩემსკენ რა ხდებოდა ! - ირონიულად ჩაიქირქილა და სიცილით გადახედა იკას. - აგენტო ნოლნოლშვიდო ! - ძმას ბალიში გაუქანა .
- ზუკ შენ რას იტყვი ? - მიამ გადახედა სიცილით დათის ალიკვალ ბიჭს.
- ეგ იმას იტყვის , რომ ვერაფერსად ვერ იტყვის ! - სიცილით მიკრა ნიამ დას მხარი .-მია ისე დათიმ ზუკა ერთი ეშმაკობით ვერ დაიმგავანა !
- ხო მაგაში დედისკენ წავიდა ! - დათიმ ცალყბა ღიმილით გადახედა ანას . - ცოლო , მაინცდამაინც ცუდში დაგემსაგვსა ეს ჩვენი შვილი .
- ელენე შენს შვილებს დავკლავ ! - მოკისკისე მიაზე და ნიაზე მიანიშნა დაქალს ანამ .
- გველობა დაგინათლებია გენაცვალე ! - სიცილით აიჩეჩა მხრები . -
- ზუკა ჩუმად რატომ ხარ ? - ლუკამ გადახედა ბიჭს და ელეს მხარზე ხელი გადახვია.
- ფაკუნდო ეგ ჟაკეტი გაიხადე თორე აგივიდა ალი ! - ლევანიმ ძმაკაცს ხელი გადახვია და გონზე მოსულმა ზუკამაც მაშინვე გახედა ლევანს.
- რა ? - ახლა გამოფხიზლდა ქავთარაძე . - მითხარით რამე ?
- ეს ფაკუნდო კი არა რომეო ყოფილა . - ფხუკუნით წამოჯდა დეა.
- კარგი ნუ შეჭამეთ ეს ბიჭი ! - ჩუმად მჯდომი რემი წამოდგა ფეხზე. - მეც დამიტოვეთ რაღაც ნაწილი ! -სიცილით დაუბრუნდა ადგილს.
- რა გინდათ ტოო ... - ზუკა ისევ ფიქრებში ცურავდა ნახევრად.
- არაფერი , კაია მანდ ყოფნა ? რაო ზვიგენმა დაგადო ? - ირონიული ღიმილით ესროლა ბალიში ძმაკაცს ლაზარემ . - გამოფხიზლდი შე*ემა თორე დაგედო ნაცემი

- გამოფხიზლდი შე*ემა თორე დაგედო ნაცემი მაღრაძის ფერი ! - ახარხარდა და იკას გამოწვდილ ხელს თავისი დაარტყა.
- ვისიო ? - ადგილზე წამოჯდა ლიზა და მაშინვე იყუჩა ყველამ. - შენ რა იცი ნაცემი მაღრაძე ?! - ლაზარე არაფრისმთქმელი მზერით იჯდა და მეამიტური გამომეტყველებით იჩეჩდა მხრებს. - ლაზარე !
- დაოკდი ფისო დაოკდი ! - ლიზამ გაბუტულმა მიადო თავი ლაზარეს მკვრივ ხელს და თან გაბრაზებულმა ჩაიბურტყუნა რაღაც.
იცოდა ახლა რამდენიც არ უნდა ეწუწუნა , სულ რომ კანიდან ამომძვრალიყო და კედლების ხოკვა დაეწყო მაინც ვერც ერთს ამოაძრობდა ერთ ბგერასაც კი.
მაღრაძე , ოო მაღრაძე ლიზას ყველაზე მოუშორებელი ჭირი იყო ერთი წლის წინ , ლიზა აბაზანაში , რომ შედიოდა გარშემო იხედებოდა ყველგან ეგ მხვდება და რა იცი რა ხდებაო .
მერე თორნიკეც , ეს ჭკუამხიარული მამაც კარზე უკაკუნებდა ერთი დაიკივლე და იერიშზე გადმოვალო .
აკლიათთქო ხომ ვამბობ ?!
ვამბობ და ვინ მიჯერებს ?!
აა მიჯერებთ ? ხო კარგი !

დილით თვალები , რომ გაახილა პირველი გვერდის მყოფი ლაზარე დაინახა .
მამაკაცს მშვიდად ედო მის მუცელზე თავი და დროდადრო ძილში კოპებს კრავდა , ლიზას მის შემხედვარეს ბედნიერს გაეცინა და თითები ფრთხილად შეუცურა თმაში , ისევ ისეთი ბედნიერება იგრძნო თუ არ ჩავთვლით გაორმაგებულ ემოციებს როგორსაც ადრე გრძნობდა , მასთან ზუსტად მასთან ახლოს ყოფნის დროს.
ლაზარემ ფრთხილად გაახილა თვალები და ღიმილით აიღო მის თმაში მოსრიალე გოგონას თითები ხელში , ასევე მშვიდად მიიტანა ბაგეებთან და ისეთი სინაზით აკოცა ვიბლიანების ქალიშვილი ლამის იქვე გაიშოტა .
იგრძნო კანი როგორ გაუმკვრივდა და როგორ შეესია მის სისხლს ბევრი ჭიანჭველა , თითქოს ვამპირები სისხლს წოვდნენ , გრძნობდა და თითქოს ხმაც ესმოდა როგორ მოძრაობდა სისხლი კაპილარებში , გულიც არაბუნებრივად აუჩქარდა და ღაწვებიც ძალიან სასაცილოდ შეეფარკლა.
- იცი ახლა რა მინდა ? - იკითხა სასხვათაშორისოდ და ეშმაკურად გაუღიმა მისკენ მომზირალს .
- რა ? - თავი გაუქნია ცნობისმოყვარეობის ნიშნად.
- შენი ჩაჯუჯგვნა ! - თქმა და ლიზას საწოლზე ატრიალება ერთი იყო , ხარძიანმა გოგონა მის ქვეშ მოიქცია და იმდენი უღუტუნა სანამ ლიზას სიცილისგან ცრემლები არ წამოუვიდა თვალებიდან . - აი აქ მინდა რო გიკბინო ! - პიჟამას ზედა აუწია და მუცელზე კბილები მოსდო.
უმცროსმა ვიბლიანმა ქვედა ტუჩს კბილები მაგრად დააჭირა და შეეცადე ადრინელივით ახლაც თმაში ჩაევლო ხელი და ეთქვა , რომ ეტკინა ისიც სიცილით ...
მაგრამ ახლა ხელები მის მაგივრად ზეწარს ჩაავლო და შეეცადა მოზღვავებული ემოციები ენაზე მობჯენილ სიტყვებთან ერთად უკუეგდო .
რამდენად გამოუვიდა მაგას ვერ გეტყვით, მაგრამ ფაქტია ღიმილის აკვრა სახეზე დროულად მოახერხა.
ხარძიანმა გაოცებულმა ამოხედა , მაისური გაუსწორა და მის წინ ფეხმორთხმით წამოჯდა.
- რა გჭირს ? - კითხა და ეჭვნარევი მზერა მოავლო მთლიანად აწითლებულს.
- მე ? რა უნდა მჭირდეს ? ვერ ხარ შენ ... უბრალოდ , უძილარი ვარ ... ჩვენ ხო გვიან დავიძინეთ ? ხო და ასე ... კაი ავდგები მე ! - დაბნეული წამოვარდა ფეხზე და ის ის იყო უნდა გასწორებულიყო ლაზარემ ხელი , რომ ჩაავლო წინ დაიჯინა და ისევ ეჭვნარევად შეხედა.
- დარწმუნებული ხარ , რომ კარგად ხარ ?!
- კი , როგორ არა ... ცუდად რატომ უნდა ვიყო ? შენ აქ არ მყავხარ ? - ღიმილით აკოცა ლოყაზე და მაგრად ჩაეხუტა აცრემლიანებული თვალებით . - კარგი გვეყო ... ადექი და ჩავიდეთ !

ორი კვირა ისე გავიდა გვერდიდან არ მოშორებულან ერთმანეთს , დღეები ისე გადიოდა ერთად ყოფნაში , რომ ლიზას საერთოდ დაავიწყდა უნივერსიტეტის არსებობა.
ლაზარეც ჩადგა კალაპოტში , აუწყო ფეხი ძველებურ ცხოვრებას და ისევ დაუკებელ მექალთანეთ იქცა.
ლიზამ ესეც ჩაყლაპა , მეგობარია და აბა რა უნდა ქნას ...
ადრე ყველაფერი როგორი ადვილი იყო არა ? არც მისი შეყვარებულები აწუხებდა , არც ერთდღიანი "ნაშები" და არც მისი გაკონტროლების სურვილი ჰქონდა.
ახლა ? ახლა რა შეიცვალა ? ჰმ ... რამდენი რაღაც შეიცვალა ...
ლიზას შინაგანი არსება შეიცვალა , შეიცვალა და ჩამოყალიბდა როგორც ქალი ...
ქალი , რომელიც თავის გრძნობებს იაზრებს და იცის ვისგან რა უნდა , იცის როგორ უნდა მოიქცეს , როგორ უნდა წარმართოს თავისი ცხოვრება... და ახლა ? ახლა ყველაფერი იცის მხოლოდ ერთის გარდა , "როგორ უნდა მოიქცეს იმ ერთთან ?"
როგორ უნდა მოიქცეს , როდესაც აცნობიერებს რომ შეყვარებულია მისთვის ყველაზე ძვირფას ადამიანზე , ადამიანზე რომელიც როგორც დას ისე უყურებს ... ადამიანზე , რომლის ხელშიც გაიზარდა ... ადამიანზე რომელიც ცხოვრებას ურჩევნია ...
შიგნიდან ჭამს შიში , შიში იმისა რომ დაკარგავს ... შიში , რომ ყველა ბედნიერ მომენტს მოიგონებს და გაცნობიერებულად დასევდიანდება იმაზე ფიქრებში , რომ ეს ის წარსულია რომელიც არ დაბრუნდება ... შიში , რომ მისი ჩახუტებაც კი საოცნებო გაუხდება ... შიში , შიში ... სწორედ ის შიში , რომელიც ცხოვრებას დაუნგრევს და ამ ერთი შეხედვით ლაღ სულს მიწაზე აუყენებლად დაანარცხებს.
იაზრებს , იაზრებს და ხვდება რომ ძალიან დიდი საშიშროების წინ დგას ...
საშიშროების , რომელსაც სიყვარული ქვია ...
სიყვარულის წინ დგას , სიყვარულის რომელსაც ბედნიერება და ორმხრივობა არ უწერია ...
^^^
- ვინ არის ? - ვითომც არაფერიო მობილურზე მიანიშნა და ჩაი მოსვა .
- ერთი გოგოა რა , ამერიკელი იქ ცხოვრობს . - მობილური ღიმილით მიაგდო და ხელი გადახვია საყვარელ მეგობარს . - რატომ ხართ მოწყენილი თქვენო უმაღლესობავ ? - კითხა და ლოყაზე აკოცა.
- იცი ... - ლაპარაკი არ დასცალდა , ლაზარემ ხელი მოაშორა და მობილურზე მოსულ შეტყობინებაზე გადაერთო მთელი გონებით.
ლიზამ ჯერ გაუტარა , ელოდა 5 , 10 , 15 წუთიც ელოდა და ბოლოს მობეზრებული ფეხზე წამოდგა.
ნერვებმოშლილმა მოიცვა მანტო და ჩანთას ხელი დაავლო .მობილურიც აიღო და მესიჯი გაუგზავნა სავარძელზე მჯდომ ხარძიანს .
"მივდივარ , პაკა !"
კარი გამოიხურა და სწრაფად გავიდა ჭიჭკრიდან , მანქანაში ჩაჯდა და სწრაფად დაქოქა .
სახლს მოშორებული იყო ოდნავ , სარკეში მანქანისკენ გამოქცეული ლაზარე , რომ დაინახა.
გაბრაზებულმა და ხასიათ-წახდენილმა ყურადღებაც არ მიაქცია და გაზს ფეხი მიაჭირა.
ცოტახანაში ხარძიანი საერთოდ აღარ ჩანდა , დამშვიდებულმა უკლო სიჩქარეს და გადაყწვიტა მანქანით ცოტა გაესეირნა.
მუსიკას აუწია და სუნთქვა დარეგულირებულმა დაიწყო თბილისისთვის კრუგების რტყმა.
ცოტა ხანში გაუსაძლისი ლოდი დააწვა გულზე , მაღაზიაში მიშუტკები იყიდა და წყნეთისკენ გაუყვა გზას.
როცა ცუდ ხასიათზეა თავს ყოველთვის წყნეთის აგარაკს აფარებს , მობილური გამორთული მიაგდო სავარძელზე და ბუხრისკენ წავიდა , კიდევ კარგი თორნიკემ დანთება ასწავლა თორემ გაიყინებოდა ... ღამე წყნეთში გინდა ზაფხული ყოფილა , გინდა ზამთარი მაინც ძალიან ცივა.
ოთახში გავიდა , ტანისსამოსი იქვე საწოლზე დაკეცილი დაალაგა და მუხლსზემოთ ირმებიანი წინდები ამოიცვა.
ოდნავ გრძელი პერანგიც გადაიცვა და ჟაკეტ მოხვეული , ცხელი ჩაის ჭიქით ბუხრის წინ ჩამოჯდა.
გამორთული მობილური ხელში აიღო და მხოლოდ მამის ნომერი აკრიფა , ლაზარესგან მოსული შეტყობინებები არც კი გაუხსნია , ისე გაბრაზდა მისი უყურადღებობით კარგახანს მოუწევდა ხარძიანს შერიგებისთვის წვალება .

- კარგი , დავუშვათ გაბრაზდი და გამოიქეცი ... არ შეგიძლია მაინც , რომ მობილური აიღო ?! - გასაღები მაგიდაზე მიაგდო და ტყავის მოსაცმელიც მის გზას გაუყენა . -რა გამოხტომა იყო ხომ ვერ ამიხსნი ?
არც გაოგნებულმა ხარძიანის იქ ხილვით და არც ანერვიულებულა , იცოდა იქ თუ მივიდოდა ლაზარე ადრე თუ გვიან მაინც მიადგებოდა .
კარგად იცის "საუკეთესო მეგობრის" საყვარელი ადგილი და ნერვების დასამშვიდებელი საშუალებებიც.
ახლა მისი ხერხებით ითამშებს , მობილურში იყო შემძვრალი და მის არც ერთ მოქმედებას ყურადღებას არ აქცევდა.
ლაზარე კი იდგა გაქვავებული და ერთი სული ჰქონდა წვდენოდა და მაგრად მიეტყიპა მსგავსი ქცევისთვის.
- პასუხსაც აღარ ვკადრულობთ ? - ტონი ირონიული გაუხდა და წამში დაუბინდა გონება ბრაზმა. - ეს დედა ნაქაჩი მობილური აქ , რომ გიჭირავს ხელში შეტყობინებები , რომ გახსნა არ შეგიძლია ? - დაიღრიალა და ხელიდან ააცილა თვალებანთებულმა. - ლიზა ხმა ამოიღე , ხმა ამოიღე თორემ საკუთარ ქმედებებზე პასუხს არ ვაგებ და ხო იცი გაგიჟებული როგორი ვარ ?!
- კი , ვიცი ... - მშვიდად უპასუხა და გადაჯვარედინებული ფეხები ბუხრის თავზე შემოაწყო . - მერე ? - ტონი ისევ მშვიდი ჰქონდა ... ეტყობა ვისი შვილიცაა ... დედამისი ხომ თვით მარიამ კიკნაძე იყო , ქალი რომელიც ყველაზე მშვიდი სვანის ნერვებზეც კი საუკეთესოდ უკრავდა.
- იცი ? ხო და რო იცი ნერვებს უარესად რატო მიშლი ? რა გამოხტომა იყო ? ხო იცი რო მეზიზღება ეს ქაჯობები ? - ისევ ვერ წყნარდებოდა ხარძიანი.
- ვიცი ... - ისევ მშვიდად უპასუხა.
- იცი ? მეღადავები ხო ? მეკაიფები და გევასება ნერვებს მაგრად რო მიშლი ხო ? -წყობილებიდან გამოსულმა ხელი ჩაავლო და ისე დააყენა ფეხზე წამომადგარი , რომ გასასვლელი არ ჰქონოდა.
- უკან გაიწიე ! - წარბშეკრულმა უთხრა და ხელი მკერდზე მიაბჯინა.
- მიპასუხე , კითხვებზე მიპასუხე ! - დაიღრიალა და ხელი მის უკან მდებარე სავარძელზე მაგრად დაარტყა.
- რა , რა გინდა რომ გითხრა ?! - ტონს საგრძნობლად მოუმატა ლიზამ . - გინდა გითრა , რომ ვიცი ? ვიცი ... ყველაფერი ვიცი ლაზარე ვიცი , ვიცი რაზე გეშლება ნერვები , ვიცი რა გიყვარს , რა გეზიზღება , რაზე გაქვს ელერგია , ვიცი ... მე შენზე ყველაფერი ვიცი , გესმის ? ყველაფერი ვიცი ! - აკივლდა ბოლო ხმაზე. - და შენ იცი რას ვერ ვიტან ?!
- ვიცი ... - ახლა მას ჰქონდა მშვიდი ხმა. - მე შენ საკუთარ თავზე უკეთ გიცნობ პატარავ !
- არა , შენ არაფერი არ იცი ჩემზე ... იცი მაინც რას ვგრძნობ მაშინ , როცა ვიღაც ახალგაცნბილი ნაშის გამო გვერდის მჯდომს არ მელაპარაკები და მაგრად მიკიდებ მასთან კონტაქტის დროს ? , იცი მაინც როგორ მოქმედებ ნერვებზე შენი ფეხებზე მ*კიდია ლაპარაკით ?!
- ხო არ გაგიჟდი შენ გოგო ? - გაოგნებული იყო ხარძიანი . - მეუბნები , რომ არ გიცნობ ?!
- კი , გეუბნები ! გეუბნები იცი რატომ ? არ იცი ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ ჩემზე , არ იცი ახლა რად მიჯდება შენთან ასე დგომა და ყვირილი , ასე მწყობრიდან გამოსულს კივილი და მაინ არ თქმული სიტყვების შეკავება ... არ იცი , ლაზარე გხოვ წადი და დამტოვე მარტო ... მხოლოდ ამას გთხოვ , წადი და დამტოვე მარტო !
- მოიცა , მოიცა ... რა არის ისეთი რაც არ ვიცი ? რა არის შენზე ისეთი მნიშვნელოვანი რაც მე არ ვიცი ?
- არის და მორჩი ... არ მინდა ლაპარაკ ... - სიტყვა შეაწყვეტინა და მაჯაში ხელი მაგრად წაავლო.
- ლიზა რა არის მეთქი , კითხვა დაგისვი !
- ხელი გამიშვი ...
- მითხარი და გაგიშვებ !
- ლაზ ...
- არანაირი ლაზარე , დროზე !
- არ ...
- ლიზა ! - დაიღრიალა ბოლო ხმაზე და უმცროსი ვიბლიანის თვალებში მარგალიტებმა დაისადგურეს.

- არაფერი , არაფერი არ არის... შემეშვი გთხოვ შემეშვი ! - ტირილი დაიწყო და ხელები მაგრად მიაბჯინა მკერდზე.
- ნუ თუ ასე ძნელია ამ დედა მოტ*ნულის თქმა , თქვი ეს დედა აფეთქებული თქვი ! - ღრიალებდა ბოლო ხმაზე , სახეზე აწითლებული და თვალებანთებული.
- ძნელია !- დაიკივლა გოგონამ და ხელი რა ძალით მოიშორა ვერ გეტყვით . - ადვილია იმის თქმა , რომ მიყვარხარ ?! ადვილია იმის თქმა , რომ მთელი ცხოვრება გაცნობიერებულად მიყვარხარ და ამას ვერავის ვერ ვეუბნები ? ადვილია იმის თქმა , რომ ადამიანს რომელსაც დასავით უყურებ უყვარხარ ? ადვილია იმის თქმა , რომ ეს ცალმხრივი გრძნობა მჭამს და მინადგურებს სულიერ სამაყაროს ? ადვილია ?! მიპასუხე არ არის რთული ?! - საყელოში ხელი ჩაავლო და თავისკენ მიიზიდა . - მიპასუხე ... მიპასუხე , ნუ თუ პასუხის გაცემა უფრო რთულია ვიდრე ამ ფაზამდე მისვლა ... - ტირილით ჩაცურდა სავარძელთან და ხელები სახეზე აიფარა.
- მეკაიფები ... გინდა , რომ გამეღადავო ... არ მჯერა , ხო იცი რო არ გაგივა ... - შეშლილი სახით ჩაიკეცა მასთან და ხელები თვლებიდან მოაშორებინა . -არა , ხო მეკაიფები ? ხო ჩემო ლამაზო უბრალოდ ბოროტად ხუმრობ ... დავივიწყოთ , გავატაროთ მაპატიე ... შევრიგდეთ ... - მთელი ძალით გულში იკრავდა და ხელებს მიუხედავად ლიზას მცდელობისა მაინც არ უშვებდა.
- მეზიზღები , მძულხარ ... მეზიზღები ... - მისუსტებული ხმით თქვა და მის მკერდზე დაშენილი მუშტები მოადუნა , ხელები მის გულმკერდზე ჩამოსრიალა და აცრემლებულმა მიადო თავი საყვარელ მხარს . - მეზიზღება , ჩემი თავი მეზიზღება ... - ამოიჩურჩულა და საბოლოოდ გაითიშა მისუსტებული .
^^^
მზის სხივებმა ძილის სამყარო გააწითლა , ლიზამაც თვალები გაახილა და თითქოს გულიდან ლოდ-მოხსნილმა სახეზე ხელები მიიდო.
- არ მჯერა , არ მჯერა რომ ეს გავაკეთე ... - ამოიჩურჩულა და ფეხზე სწრაფად წამოვარდა , მთელი სახლი დაიარა მაგრამ ლაზარეს კვალსაც კი ვერ მიაგნო.
ჩამქვრალ ბუხარს შეხედა , როგორ სხვანაირად გიზგიზებდა გუშინ ... ახლა კი იმ ცეცხლიგან მხოლოდ შავი ხის ნაფოტები და ნახშირია დარჩენილი ...
იქვე ჩაიკეცა და ბოლო ხმაზე მორთო ტირილი , ტიროდა და ცრემლებად იღვრებოდა , ვერ ხვდებოდა ეს როგორ დაემართა ... ასე როგორ გატყდა , ასე როგორ დასუსტდა რომ მის წინ ყველა გრძნობა გააშიშლა და თვითონაც მთლიანად გამჭრივალე გახდა ...
ის ხომ ლაზარეა , ლაზარე ...
ლაზარე რომლის ერთი ჩახუტებაც და გამოხედვაც ახლა ოცნებად ექცევა ...
ლაზარე , რომლისგანაც მოუწევს იმ სიცივის ატანა რომელსაც ზუსტად იცის ადრე თუ გვიან მამაკაცი აუცილებლად გამოავლენს.
ახალი ცხოვრება იწყება , ცხოვრება ტრაგედიებით და სენტიმენტებით სავსე ...
ცხოვრება , ცხოვრება სადაც მარტო იქნება ... მარტო რადგან არ ეყოლება მისი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი ...
არსებობა , არსებობა და არა ცხოვრება !

- ლიზა ... - კივილით შემოვარდნენ გოგონები სახლში და ლიზაც სწრაფად წამოდგა ფეხზე , ცრემლები შეიმშრალა და შეეცადა სახეზე უდარდელი ღიმილი აეკრა. - ლიზა ,კარი რატომაა ღია ? - პირველი მია შემოვარდა და დაქალისკენ დაიძრა. -ლიზ რა გჭირს ?!
- შენ რა ტიროდი ? - ნია დას გაყვა და დაქალის გვერდი დაჯდა. - ლიზა რა გჭირს?
- გაიგო არა ? ლაზარე იყო ხო ? - მაკო მის შინ ჩაიკუზა და ერთ წამში ატირებულ გოგონას მუხლებზე თავი დასევდიანებულმა დაადო. - ჯანდაბა , შენ უთხარი ? ჩხუბში წამოგცდა არა ?
- არ ვუყვარვარ ... დავკარგე , ღმერთო ლაზარე დავკარგე ... სამუდამოდ დავკარგე ! - უცებ წამოიძახა და ფეხზე წამოხტა . - ვაიმე , ახლა ვაცნობიერებ ... ვეღარ ჩავეხუტები , ვეღარ გავეკარები ... დავკარგე , დავკარგე ! - გაჰკიოდა და რაც კი ხელში ხვდებოდა ყველაფერს ძირს აგდებდა. - მიშველეთ ... დამეხმარეთ , დამიბრუნეთ ... ლაზარე დამიბრუნეთ ... - მისუსტებული ხაოდა და ხელში მოხვედრილ ბალიშს მთელი ძალით უჭერდა ხელებს .
- რა ქნა , ჯანდაბა ლაზარე , ჯანდაბა ! რა გააკეთე ამიხსენი , რა გააკეთეთ ... - მაკო ხელში წვდა და შეეცადა დასუსტებული სხეული როგორღაც სავარძელში ჩაესვა. - დავივიწყებ , რომ ჩემი ძმაა და მივახრჩობ !
- რა მისი ბრალია ... რა მისი ბრალია , რომ არ ვუყვარვარ ... - ამოიხრიალა და ნის მხარს თავი მიადო . - რა მისი ბრალია ... - ესღა თქვა და თვალები ღრმა ძილში წასულმა მილულა.
- რა ვუყო , მითხარით რა ვუყო ... - მაკო მაგიდაზე ჩამოჯდა და დაღონებულმა დადო მიას მხარზე ხელი . - მოვკლა ?!
- გაგიჟდი ქალო შენ ? ფუფუფუ ! - ხის მაგიდაზე დააკაკუნა სასაცილოდ . -მართლა რა მისი ბრალია , რომ დასავით უყვარს ? მის ადგილზეც წარმოიდგინე თავი ახლა ... - მიამ დაქალს ხელი კრა.
- ჯერ გამოფხიზლდეს , გონს მოვიდეს ... მერე მე ვიცი , ცოტა ხნით აქაურობას თუ არ გავარიდებთ ჭკუიდან შეიშლება , ხომ ვიცი რომ შეიშლება ! - ნია თმაზე ეფერებოდა და თან ლუღლუღებდა. - მოაგვარეთ ეს თემა , არ ვიცი მამას ვეტყვი ... იქნებ მამას ვუთხრათ , ხო ისინი მოაგვარებენ ... ცოტახნით წავიდეთ , თურქეთში წავიდეთ და დავისვენოთ , თანაც რამდენი ხანია გვინდა ... მოვაბათ თავი და წავიდეთ!
- არაფერი უთხრა ლაზარეს , არც ლევანს და არც რომელიმეს რა მაკუ ... - მიამ ხელზე დაადო დაქალს თითები . - ასე უფრო ადვილი იქნება ...
- საოცნებოდ გავუხდი ჩემს ძმას მასზე ერთი სიტყვის გაგებასაც კი , ჯერ მაცადოს ! - გაბრაზებულმა ამოთქვა და თავი ხელებში ჩარგო . - ან იმას რას ვერჩი , იმის რა ბრალია ... ისიც კარგი გაგიჟებული იქნება , თან ვერავის ვერაფერს ეტყვის ... ალბათ ყველაფერი დალეწილი აქვს სახლში უკვე .
^^^
- კარგი ნუ მიყურებთ ისე თითქოს მომაკვდავი ვიყო ! - ღიმილით წამოჯდა საწოლზე . - არ ვნანობ რომ ვუთხარი , არ ვნანობ რადგან ასე გაგრძელება აღარ შეიძლებოდა ... მირჩევნია ასე ვიყო , ვიდრე ვიყო მასთან ასე ახლოს და ვერ ვავლენდე ჩემს გრძნობებს !
- მოდი რა აქედან ავაცვათ რა ... - უთხრა ნიამ და ახლოს მიჩოჩდა მასთან . - ისე მოვტყდეთ თურქეთში ვერც ერთმა მათგანმა რომ ვერ გაიგოს სად ვართ !
- მერე მშობლები არ ეტყვიან ? მი იკას ვერ დავუმალავ ... - თქვა ჩუმად.
- ლაზარე იკას არაფერს კითხავს ხომ იცი , და თუ მაინც იკა ხმის ამომღები არ იქნება ! - მიამ თვალი ჩაუკრა. - ატვეჩაი მე ვარ !
- ოჰ ! - ირონიულად წაისისინა მაკომ . -გამომხედე აქეთ შენ , კიდე რამე წააგებინე ხო ?
- აჰაჰაჰ ! - ჩაიფხუკუნა და ლიზას მიუბრუნდა . - აბა ?
- წავიდეთ ! - უთხრა დარწმუნებით . - მინდა აქაურობას მოვშორდე , გავერთო და თანაც ისე , რომ არც ერთი დღე არ მახსოვდეს დაღლილობისგან !
- ხო და ეგრე , ყველაფერს მოვაგვარებთ და ბილეთები ვიყიდოთ უკვე ხო ? - მაკო გამოძვრა და სტაფილო პირისკენ გაიქანა.
- თურქეთიდან ისეთ ვიდზე უნდა ჩამოვიდე , ისეთზე ... - ტუჩები გაილოკა ლიზამ . - ისეთზე , რომ მართლა ავაგდო ერთი კაი ბიჭი და ვიღას გაახსენდება შენი დეგენერატი ძმა?
- ხო და ავაგდოთ ! - თქვა ოთხივემ და სიცილით ჩაეხუტნენ მწოლიარე ლიზას.
- ჩემი იმედები ხართ ! - ამოიბურდღუნა გაგუდული ხმით. - მაგრამ ახლა თუ არ გაიწევით დავიხრჩობი !
- მწარე ! - წაუსკლიპურტა ნიამ და ისევ მიეხუტა დაქალს . - კუუსს ...
- რა ? - სიცილით ჩამოხედა მის მკერდზე მოკალათებულს.
- სად აქვთ ამ კაცებს თვალები ?!
- რა ვიცი აბა ... გეტყოდი მაგრამ ! - გადაიკისკისა და ტუჩები გაილოკა. - აბა ავდექით და გავემზადოთ , დაირაზმეთ სახლებში !
- საღამოს ყველა ჩვენთან შევიკრიბოთ ! - მიამ ჩაილაპარაკა და ფეხზე წამოდგა.
- მია ... - სიტყვა არ დაამთავრებინა ლიზას.
- არ მიიღება უარი , ლაზარეს თვალს ვერასდროს აარიდებ ... ასე რომ მოგიწევს იმუნიტეტის გამომუშავება !

^^^
- შემოდი ... - ნიამ კარი გაუღო და რაღაც ანიშნა . - მოეზურ....თ , რომელიმე აქ ! - ბიჭებს გასძახა ხმამაღლა.
ხმაზე ზუკა გამოვარდა , ლიზა მაგრად ჩაკოცნა და მისი ჩემოდნები სახლში შეაგორიალა.
- რა იყო საუკუნით მიდიხართ ? - ჰკითხა გზაში ხმამაღლა. - სად მიდიხართ ტოო , როგორ არ გვეუბნებით ?
- არ არის საჭირო ! - უთხრა და ლოყაზე აკოცა.
- მოდი აქ შე პატარა ჭინკა ! - დაუყვირა და წინ წასული მხარზე გაიდო . - ვის ებლატავები ? - მისაღებში შესულმა წრეების რტყმა დაუწყო მაგიდას.
- დამსვი შე გორილა ! - ამოყირავებულად დაინახა ლაზარეს უემოციო სახე , რომელსაც მობილური ხელში ეჭირა და ხელში ათამაშებდა.
"სწორად არ მაკლდა ახლა ამოყირავებულადაც ამას უნდა ვუყურო" - გაიფიქრა და ხმამაღლა აკისკისდა.
- ზუკა , ზუკა დამსვი შე საძაგელო ბიჭო ! - დაიკივლა და ძლივს ფეხზე დამდგარი მაგრად დაეყრდნო ბიჭის ხელს. - ღმერთო შენ მიშველე ამ მასხარას ხელში !
- ეეე , შენ სქელტრაკა უარესად არ აგაყირავო ! - ისევ დაიახარა ფეხებში უნდა მოეხვია ხელები მაგრამ ლიზა უკან გადახდა და პირდაპირ ძმას ჩაუსკუპდა მუხლებში . -ძმაო უთხარი ამ არსებას რამე , გაეთრეს და გამშორდეს ... ვის ეძახის სქელტრაკას ?! - ეკითხება იკას და ის ის არის მისკენ შეტრიალდა სახეზე მკვდრის ფერი , რომ დაედო.
ელდანაკრავივით წამოხტა ფეხზე და წამით ლაზარეს კალთას თვალი მოავლო .
- აქ ვარ შე ქათამო ! - სიცილით მოხვია გვერდით მდჯომმა იკამ ხელი და და კალთაში ჩაისვა. - რას ბუზღუნებ ?
- მე ? არაფერს ! - ფეხზე ხელები დაიტყაპუნა და ლაზარეს გამომწვევ მზერას თვალი აარიდა. - ღმერთო მალე გამიტანე აქედან ... - ჩაიბურდღუნა და თმაზე ხელი გადაისვა.
- რა ? - ჩაეკითხა იკა .
- არაფერი ... ნეტა მალე წავიდეთთქო ...
- სად მიდიხართ , არ ჩამოგაკითხავთ მითხარი რა ! - იკამ ყელი გამოიწელა. - ან უჩვენოდ რა პონტში მიდიხართ ?
- მირიანი ჩამოვიდა ! - კივილი ატეხა მაკომ და შეშინებულმა გოგონებმა გულზე ხელი მიიდეს . -ვაიმეეე !
- რა გაყვირებს გოგო , ეგეც ომში არ ყოფილიყო წასული საუკუნით , ერთი კვირით იყო ბორჯომში გადასახლებული !
- გაჩუმდი რა ! - ლევანს მხარზე ხელი დაარტყა და გახარებულმა დაიწყო აქეთ-იქით სიარული შეყვარებულის დაბრუნებით ბედნიერმა. - ლიზ , წამო რა გამომყევი ვნახოთ ... - ეშმაკურად გადმოხედა დაქალს.
- მე რა მინდა ქალო ... წადი და ნახე , ერთი კვირა არ გინახავს ... პატარა ვარ მე ჯერ , არ მინდა ეგეთი რაღაცეების ყურება ! - ამოილუღლუღა და სიცილით ჩაყო იკას კისერში ცხვირი.
- ეგ გააჩუმეთ , ისედაც არ მხიბლავს ამის ასეთი აცუნდრუკების ყურება ! - ლევანი ფეხზე დაექაჩა ლიზას.
- ფეხი შე გორილა ! - გამოგლიჯა და სიცილით ადგა ფეხზე.
- წამოდი გოგო , გეგიც დაბრუნებულა ... - ამოიგრიალა სიცილით . -აუ წამო რა , თან ხო შეგპირდით , რომ გეგის გაგაცნობდით ...
- არ მინდა რა ! - თვალებს უბრიალებდა დაქალს , მიხვდა რატომაც აკეთებდა მაკუნა ამას და ისე გაბრაზდა თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა.
- ვინ გეკითხება , მირიანმა წამოიყვანეო ... - ხელი დაავლო და ძმებს გადახედა. - ვნახავთ და მოვალთ ... - თქვა და ფეხი გადადგა თუ არა ლაზარეს ხმამ გაყინა სივრცე.
- ამიხსენი რატომ მიდიხარ ღამის პირველის ნახევარზე და რატო გადაწყვიტე , რომ გიშვებთ ? - ეკითხება გაბრაზებული . - მირიანს უთხარი და აქ მოვიდეს !
- გააფრინე ? - ეკითხება გაოგნებული ძმას.
- მემგონი არა ! - თქვა და ლევანს მხარი გაჰკრა.
- მართალია , გვიანია აქ მოვიდნენ !
მაკუნამ მხრები აიჩეჩა და სიცილით გავიდა დასარეკად.

- მოდი ... - კარი გაუღო და მონატრებულს ყელზე მოეხვია . - გეგი ... როგორ ხარ ბიჭო ჰა ? - კითხა და მასაც მოეხვი.
- რავი მაკუნ , ამაგდო დროზე წავედით სადღაც მიდიან უნდა გავაცილოო და გული მერევა ისე ატარა ! - თქვა დაღლილმა და ლიზას გაუღიმა . - სკაიპის გოგონაც აქ ყოფილა!
- გეგუნა ! - ხელები გაშალა და ვირტოალურ მეგობარს მაგრად ჩაეხუტა. - როგორ ხარ ბიჭო ჰა ?
- შენ როგორ ხარ ქალბატონო , სად მიბრძანდებით ? - კითხა და თვალი მოავლო იქ მსხდომთ.
გაცნობის რიტუალი , რომ მორჩა მშვიდად დასხდნენ და ყველა ერთმანეთს მიაჩერდა.
ლიზა გეგის მობილურში შენახულო სასაცილო ფოტოებს ნახულობდა , რომელზეც თვითონ იყო გადაღებული სკაიპში ლაპარაკის დროს.
ბოლო ხმაზე კისკისებდა და მეგობარს მხარზე დროდადრო ხელს კრავდა.
- რა ხდება თქვენს შორის ? - იკამ უემოციოთ მჯდომ ძმაკაცს გადახედა და ხელი მიკრა. - ლაზარე , არაფერი გაქვს სათქმელი ?
- არა ... რა უნდა მქონდეს ? - გახედა და თავი გადადო სათავეზე.
^^^
აეროპორტში თავი არც ერთს გააცილებინეს.
მირიანი და გეგი გაყვნენ მხოლოდ გოგონებს , დანარჩნები სახლში დარჩნენ და ეკლებზე მსხდომები აკვირდებოდნენ ერთამენთს.
ბოლოს სიჩუმე გაუსაძლისი , რომ გახდა ლაზარემ სიგარეტი გააბოლა და ფეხზე წამოდგა.
- დავიშალოთ , მაგრად მეძინება ! - თქვა და მანქანის გასაღებს ხელი დაავლო .
- დაჯექი ! - იკამ ძმაკაცი გვერდით მიისვა და სიგარეტი ხელიდან ააგლიჯა. - თავი დავანებეო ნახევარი წელიაო შენ არ თქვი ?
- ხო რა იყო , მომინდა და მოვწიე ! - უთხრა მხრების ჩეჩვით და უემოციო სახით.
- რა ხდება შენს და ლიზას შორის , ასეთი ცივები არ მახსოვხართ რაღაც ... გოგო კინაღამ მოკვდა ნერვიულობით ჩემს დაბადების დღეზე არ იქნებაო , ახლა რა მოხდა ასე უცებ წასვლა , რომ გადაწყვიტა?!
- და შენია და მე რატომ უნდა ვიცოდე რამ წამოუარა ? - აგერესიულად უპასუხა და ფეხზე წამოვარდა.
- აა და ჩემია არა ? - ტონი ცინიკური გაუხდა ვიბლიანს. - შენი და აღარ არის ?!
- სისულელეებს ნუ ამბობ ! - ხელი აიქნია და გასვლა დააპირა იკა წინ , რომ გადაუხტა. - იკა გამატარე !
- იკა ! - ხელზე დაექაჩა ზუკა . -რა გჭირს ბიჭო , რაზე ჩხუბობთ ?
- ლაზარე , ჩემი ძმა ხარ და არ მინდა რამე ცუდი გითხრა , მაგრამ გეფიცები , გეფიცები არ ავიტან შენგან ასეთ ყლ*ზე ლაპარაკს !
- იკუშ , ძმობას გაფიცებ დღეს არა ... მერე , მერე მოგიყვები მაგრამ ახლა დრო არ არის , ყველაფერი კარგად არის უბრალოდ , უფრო ნუ დამიმძიმებ რა ! - მხარზე ხელი დაადო და მაგრად ჩაეხუტა ძმაკაცს. - ყველაფერი იცი და ნუ გამიტრ*კებ , შენ მაინც ნუ დამიმატებ , ჩემი გამჭირვებია ! - მხარზე ხელი დაუტყაპუნა და კარისკენ წავიდა .

^^^
თვე სრულდებოდა რაც თურქეთში ჩავიდნენ , მართალია ძალიან ენატრებოდათ თავისიანები , თუმცა ისე მაგრად ერთობოდნენ მართლა აღარავინ ახსოვდათ.
მათი ადგილსამყოფელი მირიანის , გეგის და მშობლების გარდა არავინ იცოდა .
ლიზას რაც ერთ თვე არ უღია , დილით ადრე გავარდნილმა აინაზღაურა და იმდენი ფოტო გადააღებინა მიას და ნიას , ბოლოს კინაღამ წყალში ჩაახრჩვეს დაღლილმა გოგონებმა.
ბოლოს მაკუნა გამოიჭირა , დაანამუსა , უთხრა ამდენი ხანია სულ მე გიღებ და ახლა შენც აწიე ერთი ადგილი , რომ დაჯექი მანდ დედამთილივით და ზვერავ მთელ თურქეთსო.
მაკუნაც იძულებული წამოდგა და მობეზრებულმა დაუწყო სასაცილოდ უკანალ-გაბზეკილ დაქალს სურათების გადაღება.
- მოიცა , ამ პოზაშიც გადამიღე ! - დაუკივლა მაკუნას და უკვე მეათემემილიონე პოზა შეცვალა . - აუ მაკუნა , შენც მითხარი როგორ უნდა დავდგე ! - წაიწუწუნა და უკან შებრუნდა.
- მარცხნივ შებრუნდი , არამგონია უკანალის არ ქონას უჩიოდე ! - გაიგო მონატრებული და საყვარელი ხმა და თითქოს ფეხქვეს საყრდენი გამოაცალესო ისე შეტორტმანდა ადგილზე .
ძალიან ნელა შებრუნდა უკან , დაყენებული სახითა და ღიმილით ... ვინ იცის რა ამბავი ხდებოდა მის შიგნით ახლა.
თვალები მაინც ყიდდნენ , ცრემლებჩამდგარი იდგა ადგილზე და ადგილზე ხელებგაშლილ ლაზარეც ასლუკუნებული უყურებდა.
- ასე არ მოგნატრებივარ , რომ ჩახუტებაც არ გინდა ? - კითხა და მისკენ ისე ხელებგაშლილი წავიდა.
- შენ ... - ამოილუღლუღა და წარბები შეკრა , წყლისგან დანამულ სახეხე თითები ჩამოისვა. - აქ რა გინდა ...
- არ ჩამეხუტები ? - კითხა და თავი გვერდით გადახარა.
ლიზამ ჯერ მის უკან მდგომ მაკუნას გადახედა, გოგონამ თავი დარწმუნებით დაუკრა და მანაც ხელები მოხვია საყვარელ სხეულს ყელზე.
ლაზარემ ხელები შიშველ წელზე მოათავსა და ისიც მთელი სხეულით აეკრო მონატრებულ გოგონას.
რა ქნას , რომ ვერ ეჩვევა უმისობას , ვერ ეგუება მისგან შორს ყოფნას ...
- მარტო შენ ჩამოხვედი ? - უკან დაიხია და გარშემო მიიხედ-მოიხედა.
- დაო , ჩემო ბრილიანტო რა ფოტოსესია მოაწყვე აქ ?! - მისკენ იკა გამოიქცა .
- ეეე , როგორ ჩამოხვედით აქ?! - მია გამოეკიდა ზუკას და ზურგზე შეახტა.
- თანამედროვე ... - სიტყვა არ დაამთავრებინა ლევანს ნია რომ შეახტა.
- ბიჭო , როგორ მომენატრე შენ გოლიათო ჰა ?! - ლოყების გაწელვა დაუწყო ბიჭს.
- ჭინკა , ჩაძვერი თორე კაი დღე არ გელის ! - სიცილით მისცხო ხელი უკანალზე და ქვემოთ ჩააგდო.
- მირიან ! - შეჰკივლა ლიზამ . - ვაიმე გეგი ! - მათკენ გაიქცა და ორივეს მაგრად მოეხვია.
- მემგონი ჩემზე მეტად ესენი გაუხარდა ! - ირონიულად ჩაიღიმა და მაკუნას მხარზე დაეყრდნო .
- რა ცუდი ბიჭი ხარ , რომ იცოდე ! - უთხრა ძმას და თმა აუჩეჩა.

ახლაც რაღაც უცნაურ გრძნობას ჰყავდა შეპყრობილი , თითქოს უხერხულად გრძნობდა თავს , ეს ხომ ადრე არასდროს უგრძვნია?
უცნაურია , გიჟდება თუმცა მაინც იმაზე ფიქრობს ნაბიჯის გადადგმისას უყურებს თუ არა ხარძიანი ...
ადრეც უყვარდა , ადრეც აცნობიერებდა ... თუმცა ამდენი წლის განმავლობაში მსგავსმა გრძნობამ პირველად გაიელვა მასში ...
მეხის გავარდნასავით იყო მისთვის , სახეზე აწითლებულმა დაავლო ნივთებს ხელი და თხელი სარაფანი ცალი ხელით გადაიცვა ტანზე.
ყველამ გაოცებულმა გადმომხედა , თუმცა არც ეგ ანაღლებდა იმ წამს ... მხოლოდ აქედან წასვლა უნდოდა !
მისი სახისგან შორს ყოფნა , როცა გრძნობდა როგორი დაჟინებით უყურებდა და მაინც არ დგავდა ნაბიჯს მისკენ ...
მე ხომ თქვა ასე იქნებაო , ხომ იცოდა წინასწარ რა მოყვებოდა მის ამ გრძნობას?
მაგრამ მაინც გადადგა ეს ნაბიჯი , ახლაც იმკის შედეგს ...
- სად მიდიხარ ? - იკამ ქვემოდან ამოხედა და ნივთებზე ანიშნა თვალით .
- ნომერში ავალ , დილიდან აქ ვარ ... არ მინდა დავიწვა ძლივს გავშავდი ... - თავი იმართლა და თავჩაღუნული წავიდა სასტუმროსკენ.
- გინდა ვილაპარაკოთ ? - შეზლონგიდან გადმოსძახა გეგიმ და მანაც მისკენ მიატრიალა თავი.
- არა , დაღლილი ვარ ... მერე იყოს ! - გაუღიმა და გზა ჩქარი ნაბიჯებით გააგრძელა.
^^^
ნომერში ასულმა დააგდო ნივთები იქვე და სარაფანი გადაიძრო.
ისეთი გაღიზიანებული და ხასიათ წამხდარი იყო მათი აქ ყოფნით , რომ გეგმა მისი დავიწყების სულ იმ წყალში ჩაეყარა , რომელშიც ცოტა ხნის წინ პოზიორობდა და ენრაოდენობით სურათებს იღებდა.
კარგი დავუშვათ ჩამოვიდა , რა ჩახუტება და ამბები აუტყდა ?
მაშინ არ უნდოდა ჩახუტება , ისეთ მდგომარეობაში , რომ დატოვა მძინარე და გათიშული წყნეთის სახლში ?
არა , ლაზარეს კარგად იცნობს ... მამაკაცი ვერაფერს გამოაპარებს , ყველა მისი მიმიკა და მის უკან დამალული შეფარული ემოცია ზეპირად იცის!
ახლაც კარგად ხვდება , ხვდება რომ რაღაც რიგზე ვერ არის!
ხვდება , რომ ახლა იწყება მის ცხოვრებაში ყველაზე დამღლელი და საოცარი პერიოდი , არ ვიცი რას როგორ მიუდგება თუმცა ის ზუსტად ვიცი , ხარძიანს თავს არ გამოაშტერებინებს!
ანდაც რატომ უნდა სცადოს მამაკაცმა ეს უკანასკნელი ? ხომ არ უყვარს ? ხომ დასავით უყურებს? ყველაფერი რიგზეა , ლიზას ამ მხრივ საფრთხე არ ემუქრება!
გადაწყვიტა , დიახ გადაწყვიტა რომ აუცილებლად შეეცდება ყურადღების სხვა ვინმეზე გადატანას ... აუცილებლად , აუცილებლად!
^^^
თვალი , რომ გაახილა უკვე შებინდებული იყო ... გარეთ საღამოს სიო უბერავდა , თითქოს ეს ტყეში ჩაშენებული სასტუმრო განზრახ ამოურჩიეს გოგონებმა , თითქოს ზღვა და ხეები ერთმანეთს ესაუბრებოდნენ ... მასზე საუბრობდნენ , შეეცადა გაეშიფრა ტალღებისა და ფოთლების შრიალის ხმა , თუმცა ამაოდ !
ფეხზე წამოდგა და თხელი ხალათი მოიცვა საცვლებზე , კარისკენ წავიდა და გვერდითა ნომრის კარზე მთქნარებით დააკაკუნა . ( მეც დამამთქნარა ლიზასი არ იყოს :დ )
- რამეს არ ვაპირებთ ? - ჰკითხა კარში აყუდებულ მაკუნას , რომელიც მირიანს გამოექცა და ისევ ქლოშინებდა.
- ბიჭებმა სადმე წავიდეთო , შემოდი აქ არიან ყველა ... - ხელით შეათრია კარში.
- სად შემოვიდე გოგო , ვერ ხედავ რა მაცვია ? - თითქმის გამჭირვალე ხალათზე მიანიშნა და უკან დაიხია.
- კარგი ერთი , ვინ არის უცხო ? ეგეც რომ არა , წეღან პლეაჟზე დატანტალებდი ... - სიცილით უბიძგა წინ.
- იქ საცურაო კოსტიუმი მეცვა , აქ კიდევ ისე მეტყობა ეს გიპიურის საცვლები , როგორც სახეზე "როგორ მიხარია ამათი აქ ნახვა!"
- აუ ლიზა შემოდი ! - საბოლოოდ შეაგდო ოთახში და წამში იგრზნო ყველას მზერა , არავინ უმზერდა გაოგნებული , განა ბავშვობაში არ დარბოდა მათ წინ ტიტლიკანა?
არც ერთის რიდი არ ჰქონია ამ წამს , გეგისიც კი ... ლაზარეს მზერა წვავდა მხოლოდ!
- გაიღვიძა ჩემმა გოგომ ? - ძმა დაექაჩა თავისკენ და კალთაში ერთი ხელის მოსმით ჩაისვა. - რა გჭირს ტოო ...
- კიდე მეძინება ... - თვალები მოიფშვნიტა და კისერზე ხელები მაგრად მოხვია. -ძალიან მომენატრე ... -ამოისრუტუნა მის კისერში და იკამაც მაგრად მოხვია ხელები წელზე.
- ნუ მომახრჩვე გოგო , ახტი ჩაიცვი ყველა მზადაა შენს გარდა ... კლუბში გავგაზოთ ...
- მართლა ? - თვალებგაბრწყინებულმა წამოჰყო თავი უცებ ახტა ფეხზე . - აუ რა მაგარია , იცი რა მაგარი კაბა ვიყიდე აქ ? პროსტა მარტო გოგოები რო იყვნენ , მაგას ვერ ჩავიცმევდი ... - აკისკისდა და უკან წავიდა .
- მაგას არ ... - სიტყვა არ ათქმევინა ძმას.
- იკუ , სულ არ არის გამომწვევი ... - სიცილით ჩაუკრა თვალი და ნომრიდან გავარდა. - მოვალ მალე ...
- გიჟია , მაცემინებს ვინმეს ხო ვიცი ! - ჩაიურტყუნა და ფეხზე წამოდგა. -ნეტა რა კაბაა ასეთი ?
- კარგი ბო*რს რო არ ჩაიცვამს არ იცი ? - ლევანმა თვალი ჩაუკრა ძმაკაცს.
- ხო მაგრამ ... - დაიწყო ისევ ლაპარაკი.
- თუ რამეა ჩვენ იქ ვართ , შეეშვი ! - ლაზარემ გააჩერა და ფეხზე წამოდგა .
^^^
სულ არ დაჭირდა მაკიაჟის გაკეთება , ისეთი შავი იყო არაფერი გადაუსვია სახეზე.
ერთი ტუჩსაცხი გადაისვა , წითელი მატოვი და წამწამებზე ტუში აისვ-დაისვა.
ტუჩები ერთმანეთს გაუხახუნა და სარკეში მთლიან გამოსახულებას მოავლო თვალი.
მოკლე შავი მთლიანი კაბა ეცვა , არა მთლიანს რომ ვამბობ არც მთლად ვიტყუები და არც სიმართლეს ვამბობ .
კაბა მოსქელო ბრეტელებით გადადიოდა ლავიწებზე , ისე რომ ძვლები ძალიან ლამაზად მოჩანდა ადგილიდან .
მკერდთან ძალინ ლამაზი ჭრილით ჩადიოდა ქვემოთ და ასევე მოსქელო ნაჭრით უკავშირდებოდა კაბის ქვედა მხარეს , ქვედა მხარეთქო რომ ვამბობ გაგიკვირდათ არა? თავიდან ამ კაბას ვერც მე ვუპოვე თავი და ბოლოს ...
ქვემოთ მოკლე და ფრიალა იყო , თეძოებზე ამოღებული ... ზედა და ქვედა ნაწილი ერთმანეთს მუცელზე გავლებული ნაჭირ უკავშირდებოდა ...
ახლა იტყოდით ამ კაბას მეტი რაღა უნდა ამოუღოო ... ცდებით !
ზურგიც მთლიანად მოშიშვლებული ჰქონდა ჩვენს ლიზას , თმა ზემოთ აწეული და ისეთი ლამაზი იყო ასხივებდა მთელს გალაქტიკას თუ არა თურქეთს მაინც ...
ხომ ასეთი აჭრილ-დაჭრილ-დატრეტილი კაბა იყო , ალბათ წარმოდგენაში ძალიან ვულგარული და გამომწვევი ... თუმცა სრულებითაც არა !
ლიზას ლამაზ სხეულს ისე ნათლად და ლამაზად უსვავდა ხაზს , გულ-გრილს არავის დაგტოვებდათ , მით ...
- ლიზა ! - ფიქრებში გართული იკას ხმამ გამოაფხიზლა , რომელიც ნომრის კარზე აბრახუნებდა ხელებს . - სად ხარ გოგო ამდენ ხანს , თუ წახვედი შენ ისე რომ არც დაგვ ... - სიტყვა ენაზე შეახმა უფროს ძმას.
მაღლებით მოკაკუნე დას ერთი აატარა მზერა და ადგილზე გაშეშდა.
ისეთი გამოშტრებული უყურებდა ... ყველაზე სასაცილო დასანახი კი მისი თვალების ასეთი სიხშირით ფახული იყო .
- ჩემი კაი , ჩემი და ხარ თუ ... გამოდი , გამატარე მანახე ჩემი და ... სადაა ჩემი და , ჯინსებს რო არ იხდიდა და სულ კედებით დაჯლაგუნებდა ... ლიზაა , ლიზა სად ხარ ?! - გაჰკიოდა ბოლო ხმაზე ნომრის კარზე აყუდებული . -თქვენი გაცნობა შეიძლება ლამაზო ქალბატონო ? - კითხა წარბაწეულმა , ტიპიური მოფლირტავის ღიმილით და ლიზამაც კისკისით მიარტყა ძმას მხარზე ხელი .
- რა გაკივლებს , წავედით ? - ზუკა გამოვიდა და ყველა უკან მოყვა ... - ვაიმე , დედა ეს ანგელოზი ჩვენი ციდან დაეშვა ? - იკას ხელი კრა და ლიზას წინ ჩამოუდგა. - ამ საღამოს კი არა ... ღამე რას აკეთებ ? - ჰკითხა სიცილით და ხელი მოკიდა. - დატრიალდი აბა , შეგაფასოს მახვილმა და გამოცდილმა თვალმა ! - ერთი ხელის მოსმით დაატრიალა და ლიზამაც სიცილით ჰკრა ანალოგიურად ძმისა ხელი ზუკას .
- მასხარები ხართ , ჰა წავედით ? - ღიმილით ჰკითხა და თვალი წამით ლაზარეს მზერას მოჰკრა , ბიჭი წარბებშეჭმუხნული უყურებდა წამში გადასხვაფერებულ ლიზას. - ლაზო , რა იყო ისე იყურები თითქოს რაღაც საოცრად მახინჯს უყურებდე. - ღიმილით წავიდა მისკენ და გვერდით ჩაუარა.
- შებრუნდი და გამოიცვალე ! - ხელი მოკიდა და ნომრისკენ უბიძგა გაბრაზებულმა.
- არ დაგადავიწყდეს , რომ ჩემი ძმა აქ არის ... როგორღაც შენიშნვნას საჭიროების შემთხვევაში ის მომცემს! - ღიმილით გამოგლიჯა ხელი და სიმწრის ღიმილით წავიდა კაკუნით ლიფტისკენ . - თუ არ მოდიხართ მარტოც მშვენივრად გავერთობი , არამგონია გეგუნამ უარი თქვას ჩემს პარტნიორობაზე ... ასე არაა გეგი ? - მეგობარს მხიარულად გაუყარა "პადრუჩკა" და მოზომილი ნაბიჯებით წავიდა ისევ წინ .
^^^


რომ გითხრად ზე გართობის ხასიათზეათქო მოგატყუებთ , ლაზარეს იმ გაურკვეველი მიზეზით ნათქვამი რეპლიკის შემდეგ არცაა გასაკვირი , რომ სულაც წაუხდა ხასიათი მისი მიზეზით დღეს უკვე მეორეჯერ !
სულ არ უნდა ახლა აქ მოჟამულს ჯდომა , ამიტომ ფეხზე წამოდგა და გეგისთან ერთად საცეკვაოდ გავიდა.
მამაკაცმა ხელები კომფორტულად მოხვია , ლიზამაც შემოხვია კისერზე და მუსიკის არცთუისე ჩქარ ტემპს მელოდიურად ააყოლა სხეული.
- რაღაცის კითხვა მინდა , მაგრამ არ ვიცი როგორ გკითხო ... - უხერხული ღიმილით დაიწყო გეგიმ და ლიზამაც მხრები აიჩეჩა დაბნეულმა .
- მკითხე ... რას ეხება ? - ჰკითხა და გეგიმაც ლაზარესკენ ანიშნა , რომელსაც უკნიდან ორი გოგონა ეხვეოდა , ის კი არც ერთს აქცევდა ყურადღებას. - მისი ხელები კისერზე დაიჭიმა , თვითონ კი სახე მოღრეცილმა შეატრიალა სხეული და ზურგით ამოუდგა მის მზერას.
- აჰა , გასაგებია ! - სიცილით გადააქნია გეგიმ თავი . -ანუ ჩემი ეჭვები საფუძვლიანი ყოფილა !
- ახლა არ მითხრა გოგოს და ბიჭის მეგობრობის არ მჯ ... - საუბარი წამოიწყო ოდნავ გაღიზიანებულმა.
- ლიზაზუ , გეგი ვარ ... მე ვარ და შეგიძლია არ მომატყოუ ! - უთხრა ღიმილით . - მეგობრობის მჯერა , გოგოს და ბიჭის შორისაც ... და მგონი ჩვენც მეგობრები ვართ ! - ოდნავ გაბრაზებულმა დაჰკრა თითი ცხვირზე. -ისეთი შეგრძნება მაქსვს , რომ მოვა და რამეს მხევს ! - სიცილით გადახარა თავი და მალე მთელ ხმაზე ახარხარდა.
- ტყულად გაქვს ეგ შეგრძნება , ის დასავით მიყურებს ... არ ვაინტერესებ ! - მხრები აიჩეჩა და თავი მხარზე დაადო .
- ღადაობ ? - ოდნავ მოიშორა გაოგნებულმა . - შანსი ნულია ტოო !
- არა ეგრეა , ეგრე ! - ღიმილით ჩაუკრა თვალი და ბარისკენ წავიდა.
- ორმაგი ვისკი ! - უთხრა ბარმენს და იქვე მაღალ სკამზე შემოჯდა.
- ლაპარაკი მინდა ! - მის სკამს ლაზარე მიუახლოვდა , ლიზას გული კინაღამ ამოუხტა , ხელები აუკანკალდა და მისთვის ახლად დადგმულ ჭიქას თითები მაგრად მოუჭირა.
- გისმენ ... - უთხრა ანერვიულებულმა და მის წინ ჩამომჯდარს მზერა აატარა , ადრე ასე არ ანერვიულებდა !
- მე მოგეცი საბაბი ? - აჯახა პირდაპირ და ლიზასაც სასულისკენ წასული ვისკი კინაღამ სასულეში გაეჭედა.
ფეხზე წამომდგარი ვერანდისეკნ გავარდა და ანერვიულებულმა ძლივს შეინარჩუნა წონასწორობა , რომ მოაჯირთან მივარდნილს მეათე სართულიდან არ ესკუპა.
თვალებში ჩამდგარი ცრემლები გზას მისი მკერდისკენ იკვლევდნენ , ერთ მარგალითს მეორე მოყვა ... მეორეს მესამე ... მესამეს კი დაუდევრად დაყრილი წვიმის წვეთები გადმოჰყვა უკან.
ხელები მაგრამ მოუჭირა მოაჯირს და მთელი ძალით ჩაისუნთქ-ამოისუნთქა ჰაერი.
- არ მესმის რატომ გავარდი , არადა მეგონა მისმენდი და მზად იყავი ამაზე სალაპარაკოდ ! - უკან მდგომის ხმა გაიგო და ისე შეამცივნა სხეული თითქოს , წვიმის სეტყვა წამოვიდა მისი გულიდან და ორგანიზმში გაიშალა.
- საკუთარი სინდისის დამშვიდებას ცდილობ ჩემი ნერვების ხარჯზე არა ? - მისკენ შებრუნდა და საყელოში ჩავლებული თითებით თავისკენ დაექაჩა მასზე მაღალს. - შეგიძლია დამშვიდდე , შენ წვრილი არ მიგიძღის ჩემს გრძნობებში ... შენი ბრალი არაა ის , რომ მე შემიყვარდი ... თუმცა მაგ მხრივაც მშვიდად შეგიძლია იყო, მშვიდად იყავი რადგან მე აღარ ვაპირებ შენზე ფიქრებს , მე არ ვაპირებ შენზე მოჯაჭვული გავხდე , არ მინდა მთელი ცხოვრება ამ ცალმხრივ გრძნობას შევწირო და იცი რა ? აღარ მიყვარხარ ! ხო აღარ მიყვარხარ და ალბათ არც მყვარებიხარ ! არ მყვარებიხარ და არ მინდა გეგონოს რომ ეს ცრემლები შენი ბრალია , არა არ არის შენი ბრალი , უბრალოდ ... წარსულის გახსენება მგვრის ამ ემოციებს და შენ ... შენ შეგიძია მშვიდად დაიძინო ... მშვიდად შეიყვარო ვინც გინდა , მშვიდად გააგრძელო ცხოვრება ძველებურად , ძველებურად და უცვლელად ...
- არასდროს იქნება ცხოვრება ძველებური და ისეთი როგორიც იყო ! - მოქოქილს მხოლოდ მისმა სიტყვებმა შეაწყვეტინა საუბარი და გაოცებულს ლაზარემ სახეზე მოჰხვია ხელები . - შენ თუ აღარ იქნები ჩემი ლიზა ... მე ვიქნები ძველებური ლაზარე ? - კითხა სევდიანი ღიმილით და ლიზამაც თავი ბავშვურად გაუქნია . - ვიქნებით რომელიმე უწინდებურად ? - ჰკითხა და ლიზამ ისევ თავი გაუქნია უარის ნიშნად. - გინდა ჩემს გარეშე ცხოვრება ? - მხოლოდ ამ კითხვას არ გასცა პასუხი ვიბლიანმა , მხოლოდ ამას. - გინდა ჩემს გარეშე ცხოვრება ? მიპასუხე და გეფიცები წავალ ... წავალ სანამ მართლა არ დამივიწყებ ... სანამ ...
- არა ! - ამჯერად მის სახეს თვითონ წაეპოტინა თითებით.- არსად არ წახვალ , არ წახვალ გაიგე ? ხომ გითხარი დაგივიწყეთქო ... უბრალო ბავშვური ამოკვიატება იყო ...
- დარწმუნებული ხარ ? - ჰკითხა და ხელები გააშვებინა . -დარწმუნებული ხარ , რომ არ მატყუებ ? დარწმუნებული ხარ , რომ აღარ გაინტერესებ ? - აგრესიული ტონით ჰკითხა და ხმას თანდათან უფროდაუფრო მოუმატა.
- კი ! აღარ მაინტერესებ , აღარ მინდა შენზე ფიქრი , აღარ მიყვ ... - სიტყვა შუაზე გაუწყდა და იგრძნო , როგორ შეეხო ტუჩებზე რაღაც რბილი და ტკბილი , ლიმნისა და ანანასის არომატით გაჯერებული ... იგრძნო , როგორ დაიწო მის არსებაში გაზაფხული , თითქოს რაღაც კვანძი შეეკრა და ასევე სასიამოვნოდვე გაეხსნა , გულაჩქარებულმა მხოლოდ ხელები მოხვევაღა მოახერხარ საყვარელი მამაკაცის კისერზე და იგრძნო , როგორ შეცურდნენ მის შიშველ წელზე ძლიერი თითები .
- დარწმუნებული ხარ , რომ დამივიწე ? - მოესმა ჩახშული ხმა და სიტყვები ისევ გემრიელი არსებების შეხებამ ჩაანაცვლა . - დარწმუნებული ხარ რომ შეძელი ? - ისევ სიტყვები და დაწყევლილი რეალობა.
თანდათან მოუდუნა კისერზე მოხვეული თითები და თვალების გახელვისათანავე შეეჯახა მწარე რეალობას.
ლაზარე თვალებანთებული უყურებდა გოგონას და მის წელზე მოკალათებულ თითებს თანდათან ადუნებდა , თუმცა არ ეტყობოდა მოშორებას თუ აპირებდა როდესმე.
- ასეთი როდის გახდი ... - ტუჩებზე თითები გადაისვა და აცრემლიანებული თვალებით ახედა მასზე მაღალს. - როდის გადაწყვიტე ჩემი გრძნობებით თამაში ? - გაოგნებული უყურებდა და თვალებს აცეცებდა. - ნამდვილად ის ხარ ვინც შემიყვარდა ? - თითქოს თავისთვის ლაპარაოკბდა.
ვერ იჯერებდა , ვერ იჯერებდა რომ ასეთი უბრალო და უმნიშვნელო იყო იმ ლაზარესთვის ეს მოქმდება ... ვერ იჯერებდა ... ალბათ დაჯერება არ უნდოდა ...
- ხელი გამიშვი ! - ზიზღით მოიშორა მისი ხელები და სწრაფი ნაბიჯებით წავიდა კარისკენ .
- მოიცადე! - მაჯაში წავლებული ხელით თავისკენ შეიბრუნა და თვალებში ჩააჩერდა. - ყოველთვის გიყვარდა კითხვებზე შენითვე პასუხების გაცემა , მაგრამ ვერასდროს სცემდი სწორ პასუხს ვერც ერთ მათგანს ... ალბათ იმიტომ , რომ მიწაზე დანარცხება გეშინია ... შენს თავს შენ გამოუტანე განაჩენი , ეს არ დაგავიწყდეს ! - შუბლზე აკოცა და კარში მასზე პირველი თვითონ გავიდა.

მერე ? მერე მხოლოდ სიმთვრალეში ჩადენილი საოცრებები ჩნდება მეხსიერებაში ... როგორ გამოცალა თითქმის მთელი ბოთლი ვისკი და როგორ ეცეკვა ყველას , ყველას ვინც კი თურქეთში როგორც ტურისტი ან როგორც მაცხოვრებელი ბინადრობდა.
- მიხედეთ რაა ... - მთვრალმა იკამ ამოიხავლა და თავი ხელებში ჩარგო . -აუ რა მიქნა ამ არაყმა , ღადაობთ ? - აიკრიფა და ფეხზე წამოდგა , წამოდგა რა წამობობღდა და ისევ სკამზე დაებერტყა.
- დაჯექი , სად მიბობღავ შე გაჭირვებულო ! - სიცილით დააგდო მიამ და მხარზე დაეყრდნო . - ბოლო სამი ჭიქა აღარ უნდა დაგველია! - განაცხადა საჩვენებელი თითის ქნევით .
- ვაიმე იმას მიხედეთ ვინმემ ! - იკამ ბართან მოცეკვავე დაზე მიანიშნა მეგობრებს. - ლევან ! - გაჰკრა ძმაკაცს ხელი . -აწი ბიჭო ერთი ადგილი , ყველაზე ფხიზელი შენ ხარ !
- ვინაა ლევანი ? - მის გვერდით მჯდომმა ბიჭმა თავი ასწია და იკამ თვალები გააფართოვა .
- ვაიმე , ლაზარე ეს შენი ძმა ესე გასუქდა და აღარ არის ის ათლეტი , ლამის რემის ახალგაზრდობა ? - ძმაკაცს გაჰკრა მხარი.
- რას მიბაგუნებ ბიჭო ? - ზუკამ ხელი აიქნია და იკამ უფრო დაჭყიტა თვალები.
- სად არიან ტოოო ... მაკუნა , სად არიან შენი ძმები ? მაკუნა სად ხარ ? გამოდი შენ წიწილა , დაენახე ირაკლი ბიძიას !
- იკა , მაკუნა მირიანმა წაიყვანა , გეგიმ ნიაკო გაიყვანა ასე დავრჩით ჩვენ ... შეხედე ლევანაც მომტყდარა ... ნწნწნწ ეგ მაიმუნი , დაიწყო ძრომიალი ... ჯერ არ ჩამოსულა ! ზუკა ისევ ისე აგდია , როგორც დაეგდო ... ეს ბიჭი ჩვენი არაა და ჩაგვიდეს ხო ? - სიცილით ანიშნა მათ გვერდით მჯდომ პუტკუნა ბიჭზე.
- ბიჭო , ვინმე მიეშველეთ ამ ჩემს დას თორე ამოყარა მთელი საკაცეთი შარვლებიდან ! - დას გახედა და დაინახა , როგორ გაერმართა მისკენ ლაზარე. - ჯიგარი ხარ ხარძო , მიდი შენკსენ ვარ !
- გეყოფა , წამოდი და დაჯექი ! - ხელი ჩაავლო და მაგიდისკენ დაქაჩა.
- არ მინდა და რა გინდა ? მე არ მინდა ... შენ რა გინდა ? არ მინდა და რა გინდაა? - წაიღიღინა მთვრალის ღიმილით და ლაზარეს მკერდზე თითი კრა. - გადი ბიჭო იქით ... - უთხრა განაზულის ტემბრით და თმა ყურსუკან კეკლუცურად გადაიწია.
- ღმერთმანი ... შენ მიშველე და მეორეჯერ ამას აღარ დავალევინებ ! - თქვა და ისევ მაგიდისკენ დაექაჩა. - წამოდი და კამფეტს გიყიდი ! - უთხრა სიცილით .
- ერთი გამიღიმე და ეგეც მეყოფაააა ... - ისევ წაუღიღინა და ისევ ხელი კრა. - გამიშვითქო ბიჭო ეეეე ! - ისევ ეს კეკლუცური ღიმილი და თან აგერსიული ტონი .
- ახლა გავაფრენ ! - დაიღრიალა და ის ის იყო ხელში უნდა აეყვანა გეგი , რომ გადაუდგა წინ. - შენ აქ რა გინდა , ნია არ აიყვანე ნომერში ? - ჰკითხა უსიამოვნო ტონით .
- კი და ლიზას წასაყვანად დავბრუნდი ! - მხრები აიჩეჩა და წაბორძკებულ ლიზას წელზე ხელი მოხვია . - ლიზაზუ ...
- გეგუნა მოსულა , მოდი ბიჭო აქ გააქნიე ეს თეძოები ... დამანახე შენი ელასწიკაა ! მიდი მეტი ტ*აკი , მეტი ! - გაჰკიოდა და სიცილით კვდბოდა.
- იმედია ვინმე ქართველი არ არის აქ ! - ჩაიბურდღუნა ლაზარემ . - ხელი გაუშვი , მე მივხედავ ! - თქვა და ხელიდან გამოგლიჯა , გეგიმ კი გაბრაზებულმა შეხედა და ლიზა ისევ თავისკენ დაქაჩა.
- მე ავიყვან ! - უთხრა ბრაზმორეულმა .
- მგონი ვერ ხვდები ვის ელაპარაკები , ლიზა ჩემთან ერთად წამოვა ! - უთხრა და ისევ თავისკენ დაქაჩა გოგონა.
- მგონი შენ ვერ ხვდები , რომ არ არის შენი ჯინიანობის დრო ! - უთხრა და გოგონა ისევ თავისკენ გადმოსწია.
- დედა , რას მატრიალებთ აქ შამფურზე წამოცმული საშობაო დედალავით ? - წამოიკისკისა ლიზამ .
- ლიზა , წამოდი ავიდეთ ნომერში ! - უთხრა გეგიმ და ხელი მოხვია.
- ვთქვი ლიზა ჩემთან ერთად წამოვათქო ! - დაიღრიალა ლაზარემ.
- ნეტა ვის ეშინია ამის ღრიალის ... - ჩაიბურდღუნა გეგიმ .
- მე ! - გაიკრიჭა და ფეხზე წვალებით დადგა.
- გეყოფა , წამოდი დაჯექი ! - უთხრა ლაზარემ .
- ლიზა წამო , ნომერში დაწექი ! - გეგი ისევ თავისას მიერეკებოდა.
- თქვენ სულ გარეკეთ ? - დაიბურდღუნა ლიზამ . - გეგი მომეხმარე და ამიყვანე ნომერში !
- ლიზა ! - დაიღრინა ლაზარემ და კბილებში გამოსცრა. - ვთქვი , რომ ჩემთან რჩები !
- მე კიდევ ვთქვი , რომ მე მიმყავს ! - გაეჭიმა გეგიც .
- მე კიდევ ვამბობ , რომ ნომერში ამიყვანს გეგი ! - დაიღრინა მანაც და გეგის ხელით დაეყრდნო . - წავედით ! - ბრაზმორეული მზერა დაუტოვა ადგილზე შემდგარ ლაზარეს და გეგის გასასვლელისკენ წაჰყვა .

- კარგად ხარ ? - ჰკითხა გეგიმ და ხელი უფრო მაგრად მოჰხვია . - თუ გინდა ხელში აგიყვან ...
- არა , არც ნომერში მინდა ... გთხოვ პლეაჟზე გავიდეთ რა ... - ამოისლუკუნა და მასთან ერთად გაუდგა გზას . - რა უნდა ... რატომ არ მანებებს თავს ? - ჰკითხა და მის გვერდით გაწვა , სულ დაივიწყა , რომ ახალი კაბით ქვიშაზე იყო გართხმული.
- ვერ ხვდები ? - ჰკითხა და მისკენ მიატრიალა თავი ... - ცაში აიხედე ...
- მერე ? - ვარსკვლავებიან ცას თვალი მოავლო და მთვრალი ღიმილით გაიღიმა .
- რას ხედავ ?
- ვარსკვლავებს ...
- კიდევ ?
- კიდევ ? კიდევ მთვარეს ! - ღიმილით უპასუხა და თითი ისე აიშვირა ცისკენ , თითქოს ერთი შეხედვით პატარა მნათობი ქვების დათვლას აპირებსო.
- წინ რას ხედავ ?
- ზღვას ...
- რა გესმის ?
- შენი და ტალღების ხმა ...
- ახლა რას გრძნობ ?
- გულზე მეხები ...
- ყველაფერს კარგად აღიქვამ არა ? კარგად ხედავ , კარგად გესმის ... კარგადაც გრძნობ ... და მთავარს მაინც ვერ ხვდები თუ შენც იმისავით იდებილებ თავს ?
- რას გულისხმობ ? - იდაყვებით დაეყრდნო ქვიშას და მისკენ შეატრიალა თავი .
- რას ვგულისხმობ ? მაგასაც ვერ ხვდები თუ არ გინდა , რომ გაიფიქრო , იმედი მისცე თავს და მერე მწაერედ ჩამოვარდე მიწაზე ? - ჰკითხა და ისიც წამოჯდა. - შეიგნე , რომ მასაც უყვარხარ ... ის მზერა , რომლითაც მე მელაპარაკებოდა არ იყო მეგობრული ... არ იყო მეგობრული და და-ძმური ეჭვიანობით გამოწვეული ... კაცი ვარ , არ მესწავლება ! - უთხრა და ხელი მოხვია . - მიყევი დინებას !
- არ მინდა , რომ იმედი გამიცრუვდეს ... არ მინდა , რომ მეთამაშოს ... არ მინდა , რომ გული მეტკინოს ... - ატირდა და მის მკერდს გვერდულად მიეყრდნო .
- დაიძინე , არ გეტკინება ... დამიჯერე , მენდე და გპირდები არ გეტკინება ! - თავზე აკოცა და იგრძნო , როგორ ამოუშვა მშვიდ სუნთქვასთან ერთად რამდენიმე სიტყვაც პატარა ვიბლიანმა.
- მიყვარს ... ძალიან მიყვარს !
^^^
სასტუმროს წინ გაგნარულებს ეძინათ , არც დილის გრილი სიო უშლიდათ ხელს და არც ცაში მფრინავი ჩიტების ხმა .
ერთმანეთზე მიხუტებულებს მშვიდი ძილი ეწვიათ , თუმცა რაღაც მაინც უშლიდათ ხელს .
მალე იგრძნო ლიზამ , როგორ შეეხნენ ხელზე და თვალები , რომ გაახილა ყველა დაინახა სრული შემადგენლობით .
მაკუნა აღვიძებდა და მშვიდად მძინარე გეგიც მალევე წამოჯდა ქვიშაზე.
- ასე გემრიელად მართლა არ მძინებია ... - წამოდგა ლიზა და კაბა დაიფერთხა. - თავიც კი არ მტკივა ... - ამოიქსუტუნა და გეგის ხელი გაუწოდა . - ადე ბიჭო ადე , კი იქნები ძვლებში დალეწილი ... - სიცილით წამოაყენა და ისიც ღიმილით წამოდგა .- წავალთ ჩვენ , გადავივლებთ ...
^^^
ახლაც არ ამოსდის თვალებიდან გუშინდელი ღამის ინციდენტი , კარგად ახსოვს როგორ აფრქვევდა თვალებიდან ცეცხლს ხარძიანი , დღეს დილით კი როცა ერთამანეთში ახლართულებს მიუსწრო კარგად იდგა მშვიდი და აუღელვებელი სახით ... ო ლაზარე ხარძიანო ! ვის ასწავლი შენს თავს , ვითომ არ იცოდეს ლიზამ რა შინაგანი ქარცეცხლი ტრიალებს შენში !
არაუშავს , არაუშავს!
იეჭვიანოს , იეჭვიანოს თუნდაც "და-ძმურად" !
მთავარია იეჭვიანოს !

^^^
ერთ კვირაში ყველანი საქართველოში იყვნენ , სახლში შევარდნილი მამას ისე მოეხვია კაცმა ხრიალით ამოთქვა " აღარ ვარ ახალგაზრდა ადამიანოო" .
- ჩემი სიმპატიური მამიკო , ჩემი სექსბომბა დედიკო ! - ორივეს ეხვეოდა და მათ შუა ჩამდგარი კისკისებდა . - რას შვებოდით , პატარა და ან ძმა ხომ არ უნდა ჩამიგოროთ კალთაში ა ? - იკითხა და მარიამის აწითლებულ სახეზე წინ გახდა. - კარგი რა დედა , ვეღარ მიეჩვიო ! - გაიცინა და მამას გამოწვდილ ხელს თავისი შეაგება.
- სულ შენ გგავს , შენნაირი გველია ! - უთხრა ქმარს გაბუსულმა .
- არა ლამის გამაჭაღარავა ეს 40 წლის კაცი და კიდევ მე ვარ გველი ! - ამოთქვა გაბრაზებულმა .
- აჰა ანუ გაგაჭაღარავე ხო ? - კითხა გაბუსულმა.
- ბოლოს ამაზე ორსულმა გამიჭედე და ჰა ხო არ ჩავირბინოთ აფთიაქში ? - კითხა ხარხარით .
- გადი გადაქვესკნელდი ერთი რა ! - უთხრა და სიცილით წავიდა სამზარეულოსკენ . - ისე მჟავეს კი შეჭამდა კაცი!
- დედაა ! - შეჰკივლეს იკამ და ლიზამ ერთ ხმაში .
- არ ვარ ორსულად არა , ნუ გადამშალეთ ! - გაიცინა და თავი გამოყო . - თორნიკე ტკბილი გამომიცხვე რა რამე ...
- ახლა ამაზე მასხარაბას საუკუნე არ მორჩება და გაიგე მერე შენ მართლაა ორსულად თუ არა ! - უკმაყოფილომ ამოთქვა და სამზარეულოსკენ წავიდა.
- სდექ ! - იქით წასული იკასკენ ისროლა ბალიში . - გამოდი მანდედან , ცოტა უხერხული სცენებია მანდ ! - გადაიკისკისა და მეორე სართულზე ავარდა.
- ვინ გაგრყვნა შვილო ? - ამოსძახა პირველი სართულიდან ძმამ სიცილით .
^^^
რესტორანში ისხდნენ , დეას დაბადების დღეს აღნიშნავდნენ ... ლიზა დეასკენ წაკუსკუსდა და მის გვერდით ჩამოდო ნახევარი საჯდომი , ნახევარი იმიტომ რომ ისევ ისეთი გაფხრეწილი მთვრალი იყო და ახლაც ნახევარი ნაწილი საჯდომისა ლაზარეს სკამზე ედო.
ბიჭმა გაოგნებულმა გადმოხედა გვერდით ჩამომჯდარს და თვალები ისევ ისე გადაატრიალა , როგორც მაშინ თურქეთში კამფეტს , რომ პირდებოდა.
იმის გახსენებაზე , როგორ წაყვა გეგის სულ ცეცხლით აენთო თვალები და გაბრაზებულმა გაატრიალა თავი ისევ მისკენ .
- ხელს ხომ არ გიშლი ? - წაკბინა ირონიულად.
- არა მაგრამ თუ ასე ძალიან გინდა ადექი ! - საჯდომი მიჰკრა და ლაზარეც ისე მალე აღმოჩნდა ფეხზე დეამ სიცილი ვერ შეიკავა შვილის ასეთ სახეზე.
- ვაიმე დედა ! - წყალი მოიყუდა და ლიზას ფეხზე ხელი დაკრა. -რომ გიყურებ , ერთი-ერთში დედაშენი ხარ !
- და მე მამაჩემივით მომთმენი და ჯელტმენი არ ვიქნები !-ცინიკურად დასძინა ლაზარემ და რემის გამოხედვა და ლიზას სკამიდან გადაგდება ერთი იყო,გემრიელად მოთავსდა ლაზარე ადგილზე და ცინიკური მზერით ახედა ლიზას.
- ლაზარე!- ბრაზიანი მზერით გადმოხედა დეამ შვილს.
- არაუშავს დეკუნ, მალე მაინც უნდა წავიდე...გეგიმ უნდა მომაკითხოს !- გაუღიმა და კარისკენ წავიდა.

^^^
- რა მოხდა , ასე უცებ რომ დამირეკე და დამიბარე ? - ჰკითხა გეგიმ და მანქანიდან გადმოვიდა .
- ეს ბოლო წვეთია , ჯერ ხომ არ იკმარა ამდენჯერ რომ წამოგვადგა თავზე თავის ნაშებთან ერთად , მერე იყო და ისევ მონდომა ჩემი კოცნა ... მეთამაშება და კაიფობს ჩემი გრძნობებით ხვდები? წამიყვანე , აღარ მინდა აქ ყოფნა ...წამიყვანე გთხოვ !- ტირილით მიეხუტა მეგობარს.
- ახლა მე მიყურე!- კბილები გააღჭრიალა და ვერანდაზე მოსაუბრე იკასა და ლაზარესკენ ჩქარი ნაბიჯით წავიდა.
კიბე აირბინა და იკას ისეთი შემართებით დაუძახა,თითქოს მსოფლიოს ბედი წყდებოდა.
^^^
გაბრაზებული ლაზარე ვერანდაზე გავიდა ,უკან მიყოლილ იკას სასმელით სავსე ჭიქა ხელიდან ააცალა და სიგარეტს მოუკიდა.
- იკა !-მოესმათ ვერანდაზე ნაცნობი ხმა და ორივემ ვერანდის კარისკენ გაიხედა .
- გეგი ?- მეგობრისკენ წავიდა და მანაც ხელი ჩამოართვა კარში ჩამომდგარს.-მშვიდობაა გეგი?
-კი,იკა სალაპარაკო მაქვს ...-თქვა და ეშმაკურად ჩაუკრა თვალი.
-რა ხდება?- იკითხა და სიგარეტი საფერფლეში ბოლომდე ჩაწვა .
- იკა , ლიზას ხელი მინდა გთხოვო...- თქმა და ლაზარეს ხელით ჭიქის კედელზე მილეწვა ერთი იყო .
იკამ მშვიდა გადმოხედა ძმაკაცს , ხარძიანმა მთელი ძალით გაჰკრა მაგიდას ფეხი და გაბრაზებული წვდა საყელოში გეგის .
- შენ ბიჭო სისტემატიურად ხო არ ან^ევ ?! - ჰკითხა ღრიალით და იკაც გაოცებული ღიმილით წვდა ლაზარეს ხელში და უკან , თავისკენ დაექაჩა. - გაიგე რა თქვა? ლიზას ხელი უნდა გთხოვოო ... ბიჭო გაიგე ? - გაცეცხლებული წვდა ახლა უკვე ძმაკაცს საყელოში .
- კი , გავიგე და თანახმაც ვარ ... - მხრები აიჩეჩა და ძმაკაცის ხელები მოიშორა. - რა გინდა ტოო , თუ უყვარს და ისიც თანახმაა ჩვენ რაღა დაგვრჩენია? - ძმაკაცის ნერვებზე დაკვრას არ ეშვებოდა.
- არ უყვარს , ლიზა არაა თანახმა ! - ამოიღრიალა და ისევ ფეხი კრა იქვე მიგდებულ რკინის მაგიდას. - ლიზა არ გაყვება , ლიზა არ გათხოვდება ! - ღრიალებდა და ცდილობდა გარშემო სადმე გოგონა დაენახა .
დაინხა კიდეც , გეგიას მანქანასთან მდგომი ლიზა , გაბრაზებულმა ჩაიარა კიბეები და რესტორნიდან გავარდა , გაოცებული ლიზა მხარზე გადაიკიდა და მანქანაში ერთი ხელის მოსმით ჩატენა .
გოგონა გაოგნებისგან ხმას ვერ იღებდა , სუნთქვაშეკრული ელოდა ხარძიანის დამშვიდებას , იცოდა ახლა რამე რომ ეთქვა შეიძლება ის საჭე მოეძრო და სულ თავში ერტყა.
კი ასეთი იყო , იშვიათად ბრაზდებოდა და თუ ბრაზდებოდა მტრისას და ავისას ...

- გადმოდი ! - წყნეთში ასულმა მანქანა სახლთან გააჩერა და ძალით გადმოიყვანა ლიზაც.
- გაჩერდი ! - დაიყვირა და ადგილზე შედგა .-საკმარისია , რა გინდა ?!
- ანუ ცოლად უნდა გაყვე იმას ხო ? და შენ გგონია იმის ნებას მოგცემ , რომ მაგას ცოლად გაჰყვე ?!
- მოიცა რა ? -გაოცებულმა ენა პირში ძლივს მოატრიალა.
- რა ? შენ არ მოაგზავნე გეგუნა იქ , რომ იკასთვის ხელი ეთხოვა ?!
- და შენ რა ? - დაიკივლა წყობილებიდან გამოსულმა .
- რა შენ რა ? რა შენ რა გოგო , რა შენ რა ჰაა?- დაიღრიალა და როგორც კი მეზობელმა თავი გამოჰყო მეორე საკუთარი სახლიდან ხმას ჩაუწია.-ნუ გადამიყვან ჭკუიდან ,რა დროს შენი გათხოვებაა საერთოდ და საერთოდ ტიპი ნიას ეჩალიჩება და შენ მოყავხარ ცოლად ? მაგას ვაფშე შ*გ ხო არ აქვს ჰა ?
- ნორმ ... - ლაპარაკი არ დასცალდა ისევ მის მხარზე , რომ აღმოჩნდა გადაკიდებული . - ლაზარე ... ლაზარე დამსვი ! დამსვითქო შე ერთუჯრედიანო პრიმატო , შე პირველყოფილო , შე მედუზა ... დამსვი შენ ამოსაწყვეტო , უხ შენი ჯიში როგორ დავწყევლო ... დამსვი თორე ისე გცემ , სულ ჩიტები ირბენენ შენს თავსზედ ! არ გეღირსოს ქალის ალერსი , უხ შენი ! ჯანდაბა ... ჯანდაბა დამსვი შე ნიანგო ! - ყვიროდა და ფეხებს იქნევდა.
- დამშვიდდი ! - ხელები გაუკავა და კედელზე ააკრო ძლივს ძირს დამდგარი . - გაჩუმდი და მომისმინე , არავის არ გაყვები ცოლად გასგაებია ? და მითუმეტეს იმ ... იმ მართლა დაძმარულს !
- ნორმალურად ილაპარაკე გეგიზე ! - დაიკივლა და ხელების გათავისუფლება სცადა.
- ახლა აქ შეხვალ და სანამ ჭკუას არ ისწავლი არ გამოხვალ , გითხარი არ გაყვებითქო და ასეც იქნება! - დაიღრიალა და ოთახის კარი გარედან ჩაუკეტა.
- ვაიმე , გამიღე ... გამიღე შე არაადამიანო!- კარზე დააბრახუნა და იქვე ჩაიკეცა დაღლილი . - ლაზარე გამიღე!
^^^
დილის 8 საათზე გაიგო , რომ ხარძიანი კარის გაღებას ცდილობდა ...
როდესაც გასაღები გაჩხრაკუნდა და საკეტიც გადაიწია , მაშინ მიხვდა როგორი დიდი სიამოვნება ელოდა წინ , შურისძიების სურვილით გამოწვეული !
- კარი გამიღე ... - მშვიდი ხმით თქვა და ლანგარი იქვე დადო . -ლიზა კარი გამიღეთქო! - დააბრახუნა და ლიზაც კართან მიკუსკუსდა. - ლიზა ხმა ამოიღე !
სამაგიეროს მიხდი არა ?
- შეგიძლია მანდ იდგე და აბრახუნო , მაინც არ გაგიღებ ! - დაუკივლა და კმაყოფილი გაიჯგიმა ადგილზე.
- კი ბატონო , შენ დარჩები ნუტელიანი ფუნთუშების გარეშე , თორე მე რა ... - ჩაილაპარაკა ეშმაკური ხმით და ლიზამ ერთი ამოისუნთქა , ხელი საკეტისკენ წაიღო , თუმცა მალევე გამოაბრუნა უკან .
ნაბიჯების ხმა როგორც კი გაიგო , მაშინვე გადაწია საკეტი ჩუმად და კარიდან ხელგაყოფილმა იქვე დადგმული ლანგარი ჩუმად შეიტანა , ის ის იყო მობრუნებულს კარი უნდა ჩაეკეტა , რომ კარში ლაზარეს კედიანი ფეხი გაეჩხირა , შემდეგ კი ლიზას ხელებში ძალა აღარ ეყო და ხარძიანიც ოთახში მშვიდად შემოძვრა .
- ეს გასაღები მე ! - კმაყოფილმა თქვა და გასაღები ჯიბეში ჩაიცურა.
- შენ რა , კიდევ ჩემს ჩაკეტვას აპირებ ?! - კითხა გაოგნებულმა . - ლაზარე , ზედმეტები რომ მოგდის ამჩნევ ? და საერთოდ რა გინდა , რა უფლებით მკეტავ აქ ? - უკვე დახურულ კარს ეჩხუბებოდა და თან შოკოლადიან ფუნთუშებს ჭამდა . - გამიღე კარითქო! - გაჰკიოდა პირგამოტენილი , - ოჰ არ მშიოდეს განახებდი ! - დაიყმუვლა და უცებ გაჩუმდა.
- ქაჯან , ცნობისთვის ისე ეგ კარი არც ჩამიკეტავს ! - სიცილით ნათქვამი სიტყვები და გარეთ გასულმა ცარიელი ლანგარი პირდაპირ ლაზარეს გაუქანა თავში .
- შენი ბედი ჩაწევა მოვასწარი ! - თავი ამოჰყო და გაბრაზებულმა დაუღრინა გოგონას. - ტყუილად მიძვრები , გამოკიდებას არ ვაპირებ ! - მაგიდაზე ფეხები ააწყო და მობილური ხელში დაიჭირა. - ტყუილად მიიპარები გასასვლელისკენ , ცხრა გასაღებით მაქვს ჩაკეტილი !
- აე დევკაცო , ან გამიშვი ან თავს გაგიხეთქავ ! - წყლიანი ჭურჭლით დაადგა თავზე და ირონიულად გაუღიმა.
- აბა შენ იცი ! - უთხრა და მობილური მაგიდაზე გადადო . - რაო , თავის გახეთქვას აპირედი ბოლოს , როგორც მახსოვს ...

- უხ შენი ! - წყალი გადაასხა და მშვიდი ნაბიჯებით გაიქცა ოთახისკენ .
- ესეც მოითმინე ლაზარე , ესეც ! - ამოთქვა და ზედა გადაიძრო . - ჭინკა , მგონი დაგავიწყდა ვისთან გაქვს საქმე !
- კი , ჩემ ძმასთან და სულიერ მეგობართან ! - უთხრა და საწოლზე გაგორდა.
^^^
- აქ როდემდე უნდა ვიყოთ ? - მეორე დღეს გაბრაზებულმა ამოთქვა და ყავა მშვიდად მოსვა. - რა გველეშაპივით მიცავ , ნუ გეშინია გეგი კარგი ბიჭია , ცოლად რომ გავყვები არ დაგივიწყებ ... ბავშვს მოგანათლინებ ! - შოკოლადი ჩაკბიჩა და ყავა მოსვა მშვიდი მზერით .
- იკამ დამირეკა , ნია და გეგი გაპარულან ... - გაუღიმა და ლიზასაც სასულეში გადასასვლელი ყავა გადაცდა , ხველაამტყდარმა და თვალებჩაწითლებულმა მზერა მას მიაპყრო .
- რაო ? -ჯერ კიდევ ვერ იჯერებდა , რომ ბოლოსდაბოლოს ნია დაითანხმა.
- ხო , არა იცი რა თემაა ? თოჯინებს რო იყოფდით ვიცოდი , საჭმელსაც ... დაჟე საცვლებსაც პროსტა აი კაცსაც თუ გაიყოფდით ნაღდად არ მეგონა ! - სიცილით მოსვა მისი ყავა . - ისა და რაო , ვის მოგანათლინებო? - ჰკითხა მისკენ ახლოსმიწეულმა . - ტყუილა ვლანძღე ის კაცი , აფსუს ! - ხელები ერთამენეთს გაუხახუნა და ლიზამაც თვალები დაქაჩა.
- გითხარი ნუ ლანძღავთქო და მისმინე ? - ჰკითხა გაბრაზებულმა . - არასდროს მისმენ , სულ შენს ჭკუაზე დადიხარ და ...
- ცოლად გამომყვები ? - ჰკითხა და მისკენ გადაწეულმა ძალიან ნელა აკოცა ბაგეეზე მოწყვეტით . - ოღონდ ისე არა , როგორც გეგის მიყვებოდი ...-ფხუკუნით წაკბინა გაოგნებულ ლიზას. - მალე თუ არ გამცემ პასუხს შეიძლება გადავიფიქრო ...
- ჯანდაბა , ფხიზელი სიზმარს რატომ ვხედავ ? - იკითხა და თავის ქნევით წამოდგა. - ჭურჭელი შენ გარეცხე , წავალ წამოვწვები თორე დაღლილობამ სუმ გამათავა ეს ახალგაზრდა გოგო .
- ეე სად მიდიხარ ტოო ! - ხელზე დაექაჩა და ისიც გაოცებული მობრუნდა .
- ოთახში ... - მხრები აიჩეჩა და ისევ კარისკენ შებრუნდა .
- ლიზა ცოლად გამომყვებითქო ?! - ჰკითხა გაბრაზებულმა.
- ისე საღამოსთვის რაიმე მსუყე მოიტანე ...
- ლიზა ბოლოჯერ გეკითხები !
- რაიმე მსუყე , გემრიელი და ღვინოც რა !
- ლიზა !!!!
- ცოტა რომანწიკა , რომ შემოიტანო ისე ... მერე რა თუ უარს გეტყვი , მაინც ლამაზი მოგონება დაგვრჩება ...
- მე წავედი ! -ფეხზე წამოდგა გაბრაზებული .
- მოსატანად მიდიხარ ? - მისაღებში გასულს ფრუტუნით გაჰყვა . -ბეჭედი არ დაგავიწყდეს , ისე ზომა იცი ? არ მინდა შეგეშალოს და დაყოვნდეს ქორწილი...
თქმა და ლაზარეს მოტრიალება ერთი იყო.
- მერე რა თუ მე არ დაგთანხმდები ...მოგონება ხომ დაგვრჩ ...
- გაჩუმდი და მაკოცე ! - მოაკეტინა და თმაში წავლებული ხელით თავისკენ დაექაჩა.
- ჯასთ ფრენდს ! -ამოთქვა გაწელილად . - რა თავხედი მეგობარი ხარ ! - ისევ არ აჩერებდა ენას.
- მიყვარხარ ! - უთხრა და უფრო დიდი სიყვარულით წაეტანა მის ბაგეებს.
- მეც , ოღონდ მეგობრულად ...სუფთა და-ძმური სიყვარულით , ჩემი ძმა ხარ ბრატან ! - ლუღლუღებდა და ბოლოს სულგანაბული ჩაესვენა მის მკლავებში .
- ჯოჯოხეთის მაშხალა ხარ! -უთხრა და შუბლზე აკოცა.
- ძმა ხარ , ჯიგარო ! - ხელი მიჰკრა და კისკისით მოეხვია კისერზე.
- მგონი გვეღირსა ...
- გვეღირსა , გვეღირსა ! - სახლში ყველა ერთად შემოვარდა და ამჯერად ლიზა ვის ეხუტებოდა აღარ იცოდა .
- ლაზარე დედა , ფრთხილად იყავი ეს ვისი შვილია ხო იცი ! - შვილს მოეხვია და ლიზაც სიცილით ჩაიხუტა.
- აბა ნია და გეგი გაიპარნენო ? - გაბრაზებულმა უჩქმიტა ლაზარეს.
- შუა გზიდან მოაბრუნა მამისმა , ვინმე არ გატანს თუ სად მირბიხართო ... - სიცილით თქვა ზუკამ და ლიზას მოეხვია.
- გვეღირსა ანუ ხო ?
- გვეღირსა , გვეღირსა !


ვეცადე კარგი გამომსვლოდა , მე მომეწონა !
დიდი სიამოვნება მივიღე წერის პროცესში , იმედი მაქვს იმის ნახევარი მაინც მოაღწევს თქვენამდე რასაც ახლა მე ვგრძნობ ...
მადლობა ყველას , რომ მელოდით !
ძალიან მიყვარხართ და იმედია ახალდაბრუნებულს თვენი კომენტარები დამხვდება და მომეცემა სტიმული , ვწერო უფრო მეტი !
ვეცდები მალე დაგიბრუნდეთ ...
უყვარხართ დ-რონის ...

სიყვარულით ნუცასგან !