მეორე დღე გათენდა. დილით რაღაცის ხმა შემომესმა, ეს ხმა სამზარეულოდან ისმოდა,ახლოს რომ მივედი, თურმე ჩემი და საუზმეს აკეთებდა. ორივეს რაღაცის თქმა გვინდოდა, მაგრამ არცერთი არ ვიღებდით ხმას. უკვე იმ საზღვარზე მივედი, ბოლოს სიჩუმე მე დავარღვიე და ვკითხე ჩემ დას: -ნახატზე რას ფიქრობ?! -იცი ანო, ძაან მეშინია , თუ კიდევ რაღაც ესეთი განმეორდება, პოლიციაში წავალ და ისინი მიხედავენ ყველაფერს. მე შემეშინდა, ჩემ დას კი უკვე ფერი არ ედო სახეზე. ვინანე რომ ამ ნახატის შესახებ ვუთხარი. გადავწყვიტე ამომეხსნა თუ რას ნიშნავდა ეს ნახატი.გავიდა რამოდენიმე თვე და ეს ნახატი, სადღაც გაუჩინარდა, ხოლო ჩემი ძალებით, ვერ ამოვხსენი თუ რას ნიშნავდა ესიტყვები,, მნახველი მოკვდება ". გათენდა მეორე დღე, მე და ნია სასეირნოთ წავედით, გზაში ისვ, რაღაც მანათობელმა არსებამ ჩაიარა, რაც ეს უფრო არარეალურს ხდიდა ყველაფერს, აქეთ-იქით, დავიწყეთ მე და ჩემმა დამ ყურება და ისევ ვნახეთ ხის ქვეშ რაღაც, ქაღალდის ნაგლეჯი, მასზე ეხატა: რომ გოგონები უკვე მკვტრები იყვნენ, ხოლო მკვლელები იცინოდნე. როდესაც ეს ვნახეთ ძალიან შეგვეშინდა, სიტყვებით ვერ აღვწერ. წავედით პოლიციაში და ვუამბეთ ამ ამბის შესახებ, მათმა კი ორი დაცვა გამოგვაყოლა. მალევე კი, პოლიციამ დაგვიბარა, რათა დაწვრილებით გვეთქვა ამ ამბის შესახებ, უკან რომ წამოვედით, ჩემი და უკვე დამშვიდებული იყო. ჩვენ კი ორო დაცვა მოგვყვებოდა ერთს ლევანი, მეორეს კი ნიკა ერქვა. უეცრად ლევანიმ თქვა: -წამოდით, კაფეში შევიდეთ, ყველანი მშივრები იქნებით, ჩვენც გავყევით და ვივახშმეთ. ამ დროის განმავლობაში, ლევანი და ნია ისე უყურებდნენ ერთმანეთს, თითქოს უკვე, დიდიხანია იცნობენ ერთმანეთს, ალბათ მათ შორის უეცრად სიყვარულის ნაპერწკალმა გაიარა. ვატყობდი კიდევაც რომ მათ ერთმანეთი მოსწონდათ. მსგავსი რამ კი ჩემს და ნიკას შორის არ ხდებოდა. ამავე დროს კი ნია ამბობდა: -გარეთ გავალ, ჰაერზე და ცოტახანში შემოვალ, კარი გაიხურა და ლევანიც გაყვა, ალბათ უნდოდა მას მიმდამი გრძნობების გამოხატვა, ამის შემდეგ, კი მე თამამად შემიძლია ვთქვა რომ: -არსებობს, ერთი ნახვით შეყვარება!.
