თავი 1

2016 წელი,ივნისი, უისკონსინის შტატი ქალაქი მედისონი. დილის თერთმეტი საათი.
-დილამშვიდობისა პატარა ქალბატონო როგორ გეძინა?
-კარგად ბებია, საუზმეზე რა გვაქვს?
-ბლინები შოკოლადის კარაქით
-ქალბატონო ებიგეილ შემთხვევით ხომ არ გინდა რომ გავსუქდე?
-ისევ იგივე, ალექსანდრა ხომ შევთანხმდით რომ საუზმე მნიშვნელოვანია
-გავიგე ხმას არ ვირებ, შენ ხომ იცი როგორ მიყვარს ბლინები და შოკოლადის კარაქი
-დღეს სავარჯიშოდ არ წახვედი ყველაფერი რიგზეა?
-კი ბებია უბრალოდ კაილა არ ეცალა მარტო სირბილი კი მოსაწყენია
-კაილა ქვინი მაგ გოგოს ბავშობიდან ვიცნობ, მაგრამ ჯერაც ვერ გამიგია რატომ არის ასეთი უცნაური
-უცნაური კი არა უბრალოდ ცოტათი თავაშვებულია. კარგი უნდა წავიდე
-სად მიდიხარ?
-მეგობრებს უნდა შევხვდე
-კარგი ძვირფასო დროებით, ალექსანდრა სადილად ხომ დაბრუნდები?
-არვიცი ები დაგირეკავ
-ხომ გახსოვს რომ მე ბებიაშენი ვარ და არა შენი მეგობარი
-მიყვარხარ ები.
-აქამდე სად ხარ ერთი საათი გირეკავ
-მაპატიე ტელეფონის ხმა არ მესმოდა
-კარგი დაივიწყე, სად შევხვდეთ?
-ყავის სახლში (Michelangelo's Coffee House)
-15 წუთში მანდ ვიქნები. -15 წუთის შემდეგ.
-გამარჯობა საყვარელო, რას დალევ?
-გამარჯობა ალექს, კაპუჩინოს შენ?
-უკაცრავა ორი კაპუჩინო თუ შეიძლება.
-აბა კაილა ქვინ რა გეგმები გვაქვს სკოლის დამთავრების აღსანიშნავად?
-ჩვენ ჩემო მეგობარო მოვინახულებთ კოლეჯებს და ბევრს გავერთობით
-საქმე და გართობა ერთად, აი ეს მომწონს.
მე ალექსანდრა სმიტი ვარ 18 წლის,ვცხოვრობ უისკონსინის შტატში ქალაქ მედისონში. ჩემი მშობლები ჯერ კიდევ მაშინ გარდაიცვალნენ როდესაც პატარა ვიყავი, მას შმდეგ ბებია მზრდის. მე არასდროს წავსულვარ მედისონიდან, თუმცა ყოველთვის ის შეგრძნება დამყვება თან რომ ამ ქალაქში ჩემი ადგილი არ არის, თითქოს სხვა ადგილს ვეკუთვნი თუმცა არ ვიცი როგორ ვიპოვო ეს ადგილი. მე ბავშობიდან თავგადასვლებზე ვოცნებობ, ქალაქიდან წასვლაზე და ახლაი ცხოვრების დაწყებაზე, მაშინ როცა ჩემი თანატოლები მათ შორის ჩემი საუკეთესო მეგობარი კაილაც მხოლოდ კაბებზე, ბიჭებზე და წვეულებებზე ფიქრობენ. ბებია ყოველთვის მეუბნება რომ მოვა დრო და ვიპოვნი ადგილს სადაც თავს ისე ვიგრძნობ როგორც სახლში, იმედია არ ცდება. წელს სკოლა დავამთავრე და როგორც ყველას მეც მინდა კოლეჯში სწავლა, თუმცა არ ვიცი რომელ კოლეჯში. ყოველთვის ვფიქრობდი რომ მედისონიდან წასვლა მარტივი იქნებოდა თუმცა ვცდებოდი, არ მინდა სხვაგან გადავიდე და ისევ იგივე გრძნობა დამყვებოდეს. კაილა ჩემი ახირებულობის გამო, ასე ეძახის ჩემი გაქცევის გეგმას, ცდილობს კოლეჯის მოძებნაში დამეხმაროს. სწორედ ამიტომ ზაფხულში რამდენიმე კოლეჯს მოვინახულებთ, იმედია ვიპოვნი ადგილს სადაც ნამდვილად ვიქნები ბედნიერი. -საღამოს ექვსი საათი

-ადრე დაბრუნდი ყველაფერი რიგზეა?
-კი ები ყველაფერი რიგზეა
-კარგი რა ჩემო ძვირფასო ხომ იცი რომ მე ვერაფერს დამიმალავ, მითხარი რაც გაწუხებს
-ბებია როგორ იქნა მომეცა შანსი მედისონი დავტოვო და ცხოვრება ახლიდან დავიწყო...
-მაგარამ?
-კოლეჯის არჩევაში რომ შვცდე, ახალ ადგილას რომ ტავი უარესად ვიგრძნო?
-დამშვიდდი ჩემო პატარავ, მთავარია გულს მოუსმინე და ის მიგიყვანს იქ სადაც ბედნიერი იქნები.
-კიდევ არის რაღაც რაც უნდა გითხრა
-ვიცი ჩემო კარგო, რომ შენ და კაილა კოლეჯის დასათვალიერებლად აპირებთ წასვლას
-შენ წინააღმდეგი ხომ არ ხარ?
-რა თქმა უნდა არა, წადი და იპოვე ადგილი სადაც ბედნიერი იქნები
-მადლობა ბებია
-მოდი ჩემთან. -მე და ბებია მისაღებში დივანზე ვისხედით, ის კი მიყვებოდა იმ პერიოდზე როდესაც თავად ირჩევდა პროფესიას.