-რამდენჯერ გითხრა რომ არ მომწონს? დავიღალე ქეთა უკვე-ნერვებმოშლილი დავდიოდი ოთახის ერთი ბოლოდან მეორეში
-მას მოსწონხარ, კარგი ბიჭია, შავთვალება და შავთმიანი ზუსტად ისეთი შენ რომ მოგწონს, ხასიათებითაც გაუგებთ, რაგინდა ვაა-კვლავ დაიწყო ლევანის დახასიათება მან
-ქეთა, ვერგიტან იცი? არმომწონს და დამანებეთ ორივე ცოლ-ქმარმა თავი!! თუ მოვწონვარ მოვიდეს და თვითონ მითხრას-გაბრაზებულმა გამოვიჯახუნე კარი და სირბილით ჩავუყევი კიბეებს, ზუსტად ამ დროს შემოდიოდნენ ჩემი სანაქებო სიძე და მისი ძმაკაცი ლევანი სადარბაზოში, ეს ის ლევანი იყო მთელი ძალისხმევით რომ მირიგებდა და და სიძე
-ვაა ვიკუშ მიდიხარ?-წინ გადამიდგა სიძე და ლოყაზე საკოცნელად გამოიწია
-თუ ძმა ხარ მომშორდი რა, ნერვებს მიშლით ორივე ცოლ-ქმარი-გაბრაზებულმა ავუარ გვერდი, ლევანს არც მივსალმებივარ ისე ჩავჯექი მანქანაში და დიდი სიჩქარით მოვწყდი ადგილს.


მე ვიკა ვარ, მამიკოს და დედიკოს განებივრებული გოგო, ოჯახში ყველაზე პატარა და მოუსვენარი, 1 და და 2 ძმა მყავს, დას მგონი უკვე გაეცანით ქეთა ქვია, აუტანელია თავის ქმართან დიტოსთან ერთად, ცდილობენ ლევანი გამირიგონ, რომელსაც უკვე დასანახად ვეღარ ვიტან, თუმცა ის რა შუაშუა ზუსტად ვიცი ისიც ზუსტად იმ დღეში ყავთ, ჩემი ძმები უფროსები არიან შედარებით, ჩემსა და ქეთას შორის სხვაობა 2 წელია, ხოლო ჩემი ყველაზე უფროსი ძმა ჩემზე 7 წლითაა დიდი.


-დედი რასშვები მოხვედი?-კარებში შემეგება წინსაფარ აფარებული დედა და გამიღიმა
-შენი ქალიშვილი და სიძე ნერვებს მიშლიან, თან ძალიან, ზუსტად ერთნაირები არიან-ამოვიბუზუნე და ტყავის ქურთუკი იქვე საკიდზე ჩამოვკიდე
-ხო რასვიზავთ-გაიცინა დედამაც და სამზარეულოში შემიძღვა
-ლუკა სადაა?-ვკითხე როცა ჩემი ზარმაცი ძმა ვერსად ვნახე, ეს შუათანაა
-არვიცი, წავიდა სადღაც-მხრები აიჩეჩა მან
-კარგი მაჭამე რამე და მეც გავდივარ, ელენე უნდ ვნახო-მაგიდას მივუჯექი და დაველოდე როდის დამიდებდა საჭმლიან თეფშს წინ.


-ვიკუნ როგორახარ?-კაფეში შესულს გადამეხვია ელენე და ლოყაზე მაკოცა
-რავი, როგორ ვიქნები, კვირა დღეა თორემ ისე უნივერსიტეტი და ამბები-ენა ამოვიდგი მეც
-კარგია, ცოტა დაგრჩა და დაამთავრებ სულ, ნუ გზარება, აუ იცი ერთი ვღაც უნდა გაგაცნო, აი ძაან მაგარი ტიპია, ზუსტად ისეთია შენ რომ მოგეწონება-აღტაცებულმა მითხრა ელენემ და მესიჯი მიწერა ვიღაცას.
-გთხოვ ოღონდ ეგ არა რა, ჩემმა დან უკვე შემჭამა, ვიღაც ლევანჩოს მირიგებს მთელი თვეა-თვალები ავატრიალე მე
-ამჯერად ლევანჩოს არა და ლაზარეს კი გაგაცნობ-გამიცინა მან
-აუ როგორ არმიყვარს ეგ სახელიი-ცხვირი ავიბზუე მე, თუმცა მალევე დამილაგდა სახე როდესაც კაფის კარი გაიღო და მაღალი სილუეტი შემოვიდა, შავი მოკლე თმით და ოდნავ მოშვებული წვერით
-"დაიშოკე" ხო?-გამიცინა ელენემ და შემოსულს ხელი დაუქნია
-ლაზოო, აქეთ ვარ, რამდენი ხანია არ მინახიხარ, მომენატრე-გადაკოცნა ბიჭი და ცარიელ სკამზე მიუთითა დამჯდარიყო
-ლაზზ, გაიცანი ეს ვიქტორიაა, ანუ შეგიძლია ვიკა დაუძახო, ეს ლაზარეა-გაგვაცნ ერთმანეთი ელენემ
-სასიამოვნოა-ოდნავ გავიღიმე მეც
-ჩემთვისაც-ჩაიცინა მანაც, შემდეგ კი ლაპარაკი გააბეს, ზოგჯერ მეც ვერთვებოდი თუ ელენე ძალით ამომაღებინებდა ხმას, თუმცა ძირითადად ლაზარეს მომაჯადოებელ ხმას ვუსენდი, მგონი ამ ბიჭმა გამომაშტერდა, შუა საუბრის დროს ამღერდა ჩემი ტელეფონი
-უკაცრავად, ახლავე დავბრუნდები-წამოგომა დავაპირე მე
-იყავი, აქ უპასუხე-ხელით შემაჩერა ელენემ და თვალი ჩამიკრა, მეც სწრაფად გადავუსვი სენსორს ხელი და ლუკას ვუპასუხე
-ვიკუშ სად ხარ?-გაისმა მისი ძმა ტელეფონში
-ნასვამი ხარ?-ეგრევე მივხვდი ხმაზე
-არა შენთავს ფიცავარ-გაიცინა მან
-კარგი, ახლა ვერ გელაპარაკები, მითხარი რა გინდა?-ვკითხე თავშეკავებულად, ალბათ ლაზარე რომ არ ყოფილიყო მაგრად გავლანძღავდი
-მანქანით მომაკითხე რა, ვერდავჯდები მე საჭესთან-უცებ მიიღო საწყალი ხმა
-არვარ მანქანით და ტაქსით წამოდი-უცებ მოვიფიქრე მიზეზი მე
-აუ შენ ხომ კაცს არაფერში გამოადგები რაა-დაიღრინა მან და ტელეფონი გამითიშა
-რატომ მოატყუე?-გამიცინა ელენემ
-გაბრაზებული ვარ-ვთქვი და წამით ლაზარეს გავხედე რომელიც მე მიყურებდა თუმცა მალევე ავარიდე მზერა
-კარგი ელ, ახლა წავალ მე, შენ და შენმა დაქალმა იჭორავეთ, მე მერე შეგემხიანები, 2 თვე კიდე აქ ვარ ხოიცი-სწრაფად აკოცა ლაზარემ ელეს ლოყაზე და ფეხზე წამოდგა
-ნახვამდის-დამემშვიდობა მეც და ლაფე დატოვა
-აი პროსტა ძაან მაგარი ტიპია რა, მამაჩემის ნათლულია, რუსეთში ცხოვრობს, იქ მაგარი გაჩითული და ცნობილი ტიპი ყოფილა, აი ისეთი ყველას რო ეშინია და თან რო აფრენენ მასზე, 2 თვითაა ჩამოსული და ისევ მიდის, აი უნდა გაგირიგო რაა, პროსტა ხშირად უნდა მოგიწყოთ შეხვედრები-აღტაცებული იყო ელე
-ნუ მართალია მომეწონა მაგრად ხოიცი რა რა აზრის ვარ ამ სიყვარულზე-თვალები ავატრიალე მე
-კარგი ჯანდაბას, მაცადე და უცებ შეიცვლი აზრს


დღეს ელენემ დამირეკა, ბარში დამპატიჟა, მთხოვა ლამაზად ჩამეცვა, არვიცი რააქვს ჩაფიქრებული მაგრამ იმედია კარგი რამ ჩაიფიქრა, საღამოს ცხრა საათი იყო სახლიდან რომ გავედი, შავი მუხლამდე კაბა მეცვა ზემოთ კი თეთრი ტოპი რომელიც ნახევრად ლანდავდა შავ ბიუსჰალტერს, ფეხზე მაღლები და შავი მუხლამდე პალტო, მოკლედ კარგად გამოვიყურებოდი, ჩემი წითური თმა აწეული მქონდა კოსად შეკრული, ტუჩზე კი შინდისფერი პომადა მესვა, ბარში შესვლისთანავე ვიგრძენი მამაკაცების მზერა, ელენემ მთვალებგაფართოებულმა შემომხედა და ცერი ჰაერში აწია
-"დაშოკავ" მაგ მაისურში ისე მაგრად გიჩანს მკერდი რომ მეც კი მინდა შევეხო-გადაიზარხარა ანთიძემ
-ნუ სულელობ-გავიცინე მეც და წითელი ღვინო შევუკვეთე, მუსიკა მაღალ ხმაზე იყო თუმცა კომფორტული გარემო იყო.
-მოვიდა-მანიშნა ელენემ და ღიმილით წამოდგა ფეხზე, მე ადგილიდან არ დავძრულვარ
-როგორ ხარ ლაზუ?-გადაკოცნა ელემ და ჩაეხუტა
-კარგად შენ? გამარჯობა ვიქტორია-ახლა მე მომობრუნდა და გამიღიმა
-გაგიმარჯოს-მეც გავუღიმე და ღვინო მოვსვი
-ანუ ვსვავთ? მე რომ საჭესთან ვარ?-წარბები შეჭმუხნა მან
-არაუშავს მეც-მხრები ავიჩეჩე მე
-კარგი, მაშინ მეც დავლევ-გაიღიმა მან და მიმტანს დაუძახა, სასმელი შეუკვეთა და თან ჩვენ მოგვიბრუნდა
-დიდი ხანია აქ ხართ?
-არც ისე-მხრები აიჩეჩა ელენემ
-კარგია, წინაზე ვერ მოვახერხეთ საუბარი, ვიქტორია, რას საქმიანობ?-სასმელი მოსვა მან და თან გამომხედა
-ჯერ ვსწავლობ, მომავალი ადვოკატი ვარ-ვუპასუხე მე
-ძალიან კარგი, თუმცა არ ვთვლი რომ ეგ პროფესია ქალებისთვის შესაფერისია-გამიღიმა მან
-რატომ?-გამიკვირდა მისგან ამის მოსმენა
-ზოგადად ადვოკატს ურთიერთობა აქვს ათასგვარ ნაძირალასთან, უწევს მისი დაცვა და მასთან ურთიერთობა, მე კი არ ვთვლი რომ ქალს უნდა ჰქონდეს ურთიერთობა ისეთ წრესთან როგორებიც არიან ნაძირლე.ი, მკვლელები თუ ვინმე სხვა.
-ჰო, ეგეთ ხალხთან არც მე მხიბლავს ურთიერთობა, მე უბრალოდ მამაჩემის ფირმაში ვაპირებ ვიმუშაო-მხრებს ვიჩეჩ მე
-მშვენიერი გადაწყვეტილებაა-მეთანხმება იცის, მე კი ამ დროს თვალს ელენესკენ ვაპარებ რომელიც კმაყოფილი გვიმზერს.
-იქ ჩემი ნაცნობი დავინახე, ისაუბრეთ, ახლავე მოვალ-უცებ ხტება ანთიძე ფეხზე და საჯდომის ქნევით მიიწევს ბარისკენ, მე კი მონუსხული ვუყურებ ჩემს წინ მჯდარ სიმპათიურ ფიგურას
-ხომ არ გვეცეკვა?-მიღიმის ის და ხელს მიწვდის, მეც ფრთხილად ვკიდებ მის ხელს ჩემსას და ფეხზე ცდგები, წყნარი მელოდიაა და ნელა ვცეკვავთ, მას ჩემს წელზე აქვს ხელი შემოხვეული მე კი მის მხარზე მიდევს.
-ძალიან ლამაზი ხარ-მეჩურჩულება ყურში ის
-მადლობა-ღიმილით ვუქნევ თავს
-აქამდე ელენესთან ერთად არასდროს მინახიხარ-მეუბნება ის
-ხო, ჯერ 2 წელიც არ იქნება რაც ვიცნობ, მის უნივერსიტეტში გადავედი და მაშინ გავიცანი-ვეუბნები მე
-რატომ შეიცვალე უნივერსიტეტი?-გაიკვირვა მან
-პირადი პრობლემები-ვეუბნები და ვანიშნებ რომ მეტის თქმა არ მინდა, ისიც აღარაფერს მეკითხება, მანამდე ვცეკვავთ სანამ მუსიკა არ სრულდება, შემდეგ კი ადგილს ვუბრუნდებით, კიდევ ბევრს ვსაუბრობთ, ელენეც მალევე გვიერთდება და დროდადრო თვალს გვიკრავს. 12 საათი იქნებოდა რომ გადავწყვიტეთ წამოვსულიყავით
-ცოტა ნასვამები ხართ, გაგიყვანთ-გვეუბნება ლაზარე და თავის მანქანისკენ გვანიშნებს
-იყოს არ შეგაწუხებ, მე ჩემი მანქანით წავალ-ვეუბნები ღიმილით და მანქანისკენ მივდივარ
-არა, მე გაგიყვანთ, თუ მანქანის პრობლემა გაქ შემიძლია მოგიყვანო სახლამდე, არ დავუშვებ ნასვამი დაჯდე საჭესთან, აი ელენე როგორი ჭკვიანი გოგოა უკვე უკანა სავარძელზე ძინავს-ეცინება მას
-კარგი, ჯანდაბას, ახლოს ვცხოვრობ მაინც-ვნებდები და მანქანისკენ მივდივარ, ისიც წინა კარებს მიღებს და წინ მაჯენს, მე კი ღვედს ვიკრავ, ბოლოს სახლის მისამართს ვეუბნები და დამშვიდობებისას ნაზად ვკოცნი ლოყაზე, რა უცნაური შეგრძენებაა როცა ვინმე მოგწონს, მისი თითოეული შემოხედვითაც გული რომ გიფართხალებს, და ელოდები მისგან რაღაც ისეთს რასაც სხვებისგან ვერ იღებ....


-მოკლედ, გუშინ ვიყავი გასული ლაზარესთან, მითხრა რომ მოეწონე, შენი ნომერიც გამომართვა, ისე დავუხასიათე შენი თავი პროსტა მაგას კიარა მე დამევასე რააა-თვალებს მიფახურებს ელენე და ჰაეროვან კოცნას მიგზავნის


"როგორ ხარ ვიქტორია? იმედია გცალია, ლაზარე ვარ" ლექციაზე ვიყავი მისგან მესიჯი რომ მომივიდა პირველი, ლამის კივილი დავიწყე ისე გამეხარდა, მაშინვე დავუბრუნე პასუხი
"კარგად შენ? მცალია რამე მოხდა? გთხოვ ვიკა დამიძახე"
"კარგი ვიკა, არაფერი უბრალოდ ვიფიქრე რამე ხომ არ დაგველია?"
"მმ, არვიცი, როდის?"
"დღეს, 10ზე გამოგივლი"
"კარგი, სად წავალთ?"
"მგონი უფრო არაოფიციალური შეხვედრა აჯობებდა, სპორტულად ჩაიცვი"
"კარგი, 10ზე მზად ვიქნევი"
"გამოგივლი"
პასუხი აღარ მიმიწერია, მთელი ლექცია ისე გავატარე სიტყვა არ გამიგონია, გახარებული ვიყავი და ერთი სული მქონდა საღამო მოსულიყო, გული ისე მქონდა აჩქარებული, თითქოს უბრალო პაემანზე კიარ მივდიოდე, არამედ ქორწილი მქონდეს..




დავბრუნდიი მგონი, მიმიღებთ?