-გაიღვიძე? - ლუკას ტუჩები ნაზად მეხება შუბლზე
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქვიე, კუთხეში პატარა მაგიდაძე ლანგაარს ვამჩნევ რომლისკენაც ლუკა მიემართება ხელში იჭერს და მიღიმის - უნდა ჭამო... როცა მედიკამენტებს იღებ აუცილებელია ჭამა...
უარის ნიშნად თავს ფანჯრისკენ ვათრიალებ, ცოტა ხანს ერთ წერთილს მივაშტერდი, შემდეგ კი თვალები დავხუჭე. როგორც ჩანს ლუკა არ შემეწინააღმდეგა და ოთახიდან ჩუმად გავიდა...

****************************************************************************
სავარძელში მოვკალათდი და ჩქარა ტელეფონი ავიღე...
-ვა! ლუკ ხომ ყველაფერი რიგზეა? ნია ხომ კარგადაა? -ხმაში კარგად ეტყობობა როგორ აღელდა
-არა ძმა... არ არის კარგად, მაგრამ ყველაფერი ისეა როგორც იყო...-ჩემ მწუხარებას საზღვარი არ აქვს
-გაივლის, ლუკა ნახავ ესეც გაივლის... -ახლა კი ისეთი მყარი ხმა აქვს, თითქოს ამის მოსმენა მინდოდა... ამ სიტყვებმა თითქოს ძალა შემმატა. ორ წუთიანი დუმილის შემდეგ დავემშვიდობე და ტელეფონი გავთიშე... რამდენიმე წუთი საკუთარ თავთან მარტო დავრჩი... ბევრი ვიფიქრე, სადაცაა თავის ქალა ამძვრებოდა, მოულოდნელად წამოვდექი და კიბეებს გავუყევი, ნიას ოთახში შევიხედე, ისევ სძინავდა, მისი კანი ისეთი თეთრი და შემაშინებეი იყო, თვალები კი ჩაშავებოდა... მას რომ ასეთს ვხედავდი ვიტანჯებოდი, ვერ ვსუნთქავდი, ვკვდებოდი... კარი ისევ ჩუმად მოვიხურე და ჩემს ოთახს მივაშურე.
ჩემი ოთახიც ისეთივეა როგორიც ნიას, სიდიდით არ გამოირჩევა, მაგრამ ყველაფერი კომფორტულადაა მოწყობილი. კუთხეში კომპიუტერს მივუჯექი... facebook-ში ახლა ამბებს ვათვალიერებ, -ოხ ეს მომაბეზრებელი პოსტები... ახლა შეტყობინებებით ვინტერესდები... -ძალიან ვწუხვარ... -ვიზიარებ შენს მწუხარებას... - ლუკა ძალიან ვწუხვარ...
- ჯანდაბა გავიგე რომ წუხხართ, ეს ყალბი სიტყვები უკვე მოსაბეზრებელია რა... გაახურეთ უკვე...
ისევ შეტყობინების ხმა, მარჯვენა მხარეს წერილი იხსნება, ჯერ გაკვირვებით ვკითხულობ - ჩემი ძმა, ლუკაჩო ბრატ, დღეს გცალია? - ბოლოს ვხვდები რომ თამუნაა- ჩემი კლასელი, ჩემი საუკეთესო მეგობარი, ჩემი და და ძმა, მოკლედ ნიას შემდეგ თამუნაა რა.
- რავი "თამჩო" ნია ავადაა და ვერ მოვახერხებ გამოსვლას...- რაღაცნაირად მეწყინა
-არაუშავს, კარგად იქნება, და დახმარება ხომ არ გჭირდება?
-არ მაწყენდა - ჩამეცინა - მოხვალ?
-მოიცა ვიკითხო ხო იცი არა?
-აუ ძაან თხოვე რა, იცოდე გელოდები, დანარჩენს აქ მოგიყვები.
ჰო მართლა თამუნა ჩვენთან ახლოს ცხოვრობს, მისი ოჯახი და ჩემი მშობლები კარგად იცნობდნენ ერთმანეთს და მეგობრობდნენ... თუმცა ისინი ძალიან მკაცრები იყვნენ როგორც მამა...
-ხოო
-აბა მოდიხარ? - თანხმობას ველი
-ქეეე
გახარებული ხელები მაღლა ავიქნიე მერე მივხვდი სისულელეს ვაკეთებდი და ირგვლივ მიმოვიხედე შემეშინდა არავის დავენახე. მალე კომპიუტერი გამოვრთე და სკამი კარადისკენ მოვატრიალე, რამოდენიმე წუთი კარადაში შავ ყუთს მივაშტერდი, მერე ფიქრი დავიწყე. ფიქრებიდან კარის ჭრაჭუნმა გამომარკვია, უცებ თამუნა შემოხტა და წამოდგომა არ მაცადა ხელგაშლილი შემომახტა, ხელები მომხვია,
-დავიხრჩე! - თავი ძლივს გავითავისუფლე
-მთელი არდადეგებია არ მინახიხარ, სულელო როგორ მომნატრებიხარ... - მისი ემოციები აგაღფრთოვანებთ.
-კარგი, კარგი-ხელებს მაღლა დანებების ნიშნად ვწევ, -მოდი ჩემთან - მერე ხელები მოვხვიე და გულში ჩავიკარი...
- მოდი დამენახე, როგორ დაისვენე? შენი და როგორაა? - ისევ დავჯექი და ხელით ვანიშნე დატრიალდი თქო და გავუღიმე, დატრიალდა და გადაიხარხარა, მაგრამ ხელი უცებ აიფარა სახეზე - შემთხვევით, ხომ იცი რა - ამჯერად გაიღიმა. დიდხანს მიყვებოდა საკუთარ ამბებს, ყოველთვის მსიამოვნებდა მისი მოსმენა... ბოლოს თვალებში შემომხედა დუმილი ისევ თამუნამ დაარღვია
- აბა?
-რა?
-იმედია იმის შეხსენება აღარ მომიწევს რომ დიდი ხანია საუკეთესო მეგობრები ვართ - საწოლზე მოკალათდა, მისთვის არაფრის თქმა არ იყო საჭირო,
ვხვდებოდი რაზეც მეკითხებოდა...
-ეს საშინელებაა, თამუ საშინელება, ნამდვილი ჯპოჯოხეთია და ამასთან ერთად ამაზრზენი, რომ მოგიყვე ყველაფერი უნდა გავიხსენო, ის ტკივილი უნდა გავიხსენო - თვალებს თითებით ვიწმენდ მანამდე სანამ ცრემლით ამევსება, უცებ სახეში რაღაც რბილი მხვდება. ეს გოგო ყველაფერში პოზიტივს ხედავს და პოზიტივს აფრქვევს, მალევე ავიღე და გავუქნიე "ბალიში" თამუნას, გაღიმებული სახით ვუმზერდი, მას კი გამაჯვებულის ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე, გავიცინე და თითქოს ამით მოიპოვა გამარჯვება...
მერე ფეხებს საწოლიდან იატაკზე აწყობს, წამოდგა და წამომაყენა, ჩავეხუტე, თითქოს ჩემ ხელებში დაიკარგა, მერე მან რომ იცის ისე მაკოცა და ოთახიდან გავედით...


ვინც კითხულობდა ალბათ გამიბრაძდება რატო დავაგვიანე, მაგრამ ცხოვრებაშიც არსებობს პრობლემები...
დღეს შევეცადე ლუკას გრძნობები ამეღწერა, არ ვიცი გამომივიდა თუ არა...
სულ არაფერს მაინც ჯობია