* პროლოგი *

რა გრძნობაა სიკვდილი?...
სიკვდილი სულაც არ არის მტკივნეული.ზოგჯერ სიცოცხლეს სიკვდილი სჯობს. გიფიქრიათ რატომ ურთავენ სუნთქვის აპარატს ავადმყოფებს?რადგან მათ სიცოცხლეს არანაირი აზრი აღარ აქვთ.სულიერი სიკვდილი ყველაზე გამანადგურებელია .თავისუფლებაში სიკვდილს არაფერი სჯობს.სულიერად მკვდარი ვარ..არც სიცოცხლის აზრი და არც არსებობის აზრი არ ვიცი ირგვლივ მხოლოდ შავი ფერები და ბურუსით მოცული სამყაროა.

^ დასაწყისი. ^

-ჩქარა წყალი შეასხით-გაისმა მამაკაცის ხმა,რა აზრი ჰქონდა წყლის შესხმას? თვალები დავჭყიტე და მამაკაცებს შევხედე.-ცოცხალია-გადაულაპარაკეს ერთმანეთს..ესეთ სიცოცხლეს რა აზრი აქვს..
-სწრაფად და შეუმჩნევლად მოკალით იზაბელა,იცოდეთ ვერავინ უნდა იეჭვოს რომ ვინმემ მოკლა-ოთახის ცენტრში საუბრობდა ხანშიშესული კაცი.აქამდე არასოდეს მინახავს ის..ტყვეობაში 1 კვირაა ვარ.არც კი ვიცი რატომ და რისთვის..საუბარს რომ მორჩა ჩემზე გადმოიტანა ყურადღება.
-ეს გახლავთ ცელქი ჯიუტი ანალენა?-ჰკითხა შავ სილუეტში გამოწყობილ მამაკაცებს.ჩაიცინა და ნაგლი მზერით შემომხედა.-დაგვტოვეთ-უბრძანა მათ.შემდეგ შემამთვარიელა,დაბმული ვიყავი თორემ..ალბათ თავს დავუნაყავდი.
-მაშ შენ ხარ ის ლამაზმანი ?რომელზეც ერთი კვირაა მიამბობენ- თქვა და თავზე ხელი გადამისვა.კარზე დააკაკუნეს .
-რა ხდება!-აუწია ინტონაციას .
-ბატონო ტყვე 121 ოთახიდან გართობას ითხოვს -მის სიტყვებზე ხმამაღლა გავიცინე.
-121 ოთახი? აქ რა ციხესავითაა?-ვთქვი და გავიცინე. მგონი ყველაზე უფროსმა მათ შორის მკაცრად გამომხედა.-წაიყვანეთ ანალენა 121 ოთახში ჭკუას ისწავლის!-მის სიტყვებზე ისტერიული სიცილი ავტეხე.
-შენ გგონია ამით გამამწარებ?შენ გგონია ამით რამეს მიშავებ?მე მკვდარი ვარ!უკვე მკვდარი;და რომ მომკლათ ეს ჩემთვის შვება იქნება -ვუთხარი მკაცრად და თვალებში ზიზღით ჩავხედე...-მოაშორეთ აქედან!-თქვა არანაკლებ მკაცრად.ორმა მამაკაცმა დერეფანში გამიყვანა,მგონი 121-ე ოთახში შემიყვანა.ბორკილები არ მოუხსნიათ.ვითომ ოთახიდან გავიქცეოდი.ჩამკეტა და წავიდა.ოთახში მიმოვიხედე ,ახალგაზრდა მამაკაცი შევნიშნე.დივანზე კომფორტულად იწვა.-გელოდი-თქვა და გაიღიმა.
-რასქვია მელოდი?!-დავიბენი.
-გააკეთე შენი საქმე რისთვისაც აქ მოხვედი!-თქვა მკაცრი ტონით.
-ჯანდაბა არაფერს ამიხსნი?-ვკითხე გაოცებით .
-აქ ჩემ გასართობად მოგიყვანეს-თვალი ჩამიკრა.ჯანდაბა მოიცა რა,ამას *ოზი ვგონივარ?
-არ გაბედო!არ მომიახლოვდე!-ვთქვი განწირული ხმით.
- თუ გავბედავ?-თქვა და მომიახლოვდა, მასზეა ნათქვამი მოდის და მოაქვსო.
-იცოდდე..მე მე..ჯანდაბა არაფერი...რაც გინდა ის მიქენი..სულ ერთია მაინც მკვდარი ვარ -ვთქვი და ჩემი ნებით მივიწიე მასთან,ჩემს პასუხზე შეცბა.ცალი წარბი ასწია და ისევ დივანზე ჩამოჯდა.
-შენ ვინ ხარ?-მკითხა და შემომხედა.
-შენ თვითონ ვინხარ-ვთქვი მკაცრად.
-მიპასუხე!-თქვა და მზერით გამანადგურა.
-შენ თვითონ მიპასუხე-გავაგრძელე ჯიუტობა.
-ბევრს ტლიკინებ,მიუხედავად იცი რომ ჩემს კლანჭებში ხარ -თქვა და ფეხზე წამოდგა,ისევ მიახლოვდებოდა,ჯანდაბა იმედია არაფერს მიზამს
-სადაც გამდის ყველგან ვტლიკინებ!-მაინც განვაგრძობდი სიმამაცეს,არასოდეს დავნებდები არასოდეს

-ჩემთან არ გამოგივა ყურცქვიტა -თქვა და ლოყებზე მომითათუნა.
-რაო???ყურცქვიტა??? საიდან მოიტანე ...-ვთქვი გაღიზიანებულმა და თავი გავაქნიე მისი ხელები რომ მომეშორებინა.
-შენს სახელს არ მიმხელ,დღეიდან ამას დაგიძახებ-თქვა და ცალყბად ჩაიღიმა.
-არც შენ ამხელ-ვთქვი და თვალებში ჩავხედე,თაფლისფერი ძალიან ლამაზი თვალები ჰქონდა.
-სად ცხოვრობდი სანამ აქ მოხვიდოდი?-ისე -მკითხა თითქოს აქ ჩემი ნებით მოვედი.
-იქ სადაც პონტის პონტი პონტია -ვუპასუხე და მზერა ავარიდე,ზედმეტად დიდხანს ვუყურებ,მაგრამ თვალები მაინც მისკენ გამირბოდნენ .ჩემს ნათქვამზე ჩაეცინა და ყბაზე ხელი მიიდო.
-ყურცქვიტა დღეს მშვიდობით გაგიშვებ.მაგრამ იცოდე კიდევ შევხვდებით-მითხრა და რაღაც ღილაკზე თითი დააჭირა,ზარი დაირეკა კარიც გააღეს.ჰაეროვანი კოცნა გამომიგზავნა მე კი შუა თითი ავუწიე რაზეც ახარხადა ,ჯანდაბა მისი სიცილი ისეთი კარგია..ნეტავ რატომ არ მიმხელს თავის სახელს?ან მე რატომ დავუმალე??კარი გარედან ჩაკეტეს და ჩემს ბინძურ ოთახში მაბრუნებდნენ როდესაც მამაკაცს ვკითხე-წეხან ვის ოთახში ვიყავი?სახელი შემახსენე..-შევყოყმანდი..
- რაში გაინტერესებს?-მითხრა უხეშად.ნერვები მომეშალა არ შეეძლო უბრალოდ სახელი ეთქვა.
-იცით მისტერ რაღაც მითხრა თქვენზე-ვუთხარი და ველოდი მის პასუხს.
-ზასეოცდაინმა რა გითხრა?-მის სიტყვებზე გავოგნდი.ეგ რა სახელია? თუ პოემა?ალბათ მაგიტომ დაკრავს რაღაც განსხვავებული აქცენტი.პირვრლად გავიგე ეგ სახელი.
-ეგ სახელია?-ვკითხე როდესაც დავეჭვდი.
-ზედმტსახელი-თქვა და ოთახის კარი გააღო.
-და ისე რა ქვია?-ვკითხე მამაკაცს.
-ეგ მხოლოდ მან იცის.და საერთოდ რაში გაინტერესებს?შედი ოთახში!-მითხრა და შემაგდო.კარი ჩაკეტა.ჰაჰამ.მაინც ხომ გავიგე თუნდაც ზედმეტსახელი მოიცა რაათქვა..ფუ...დავძაბე გონება ზასეოცდაინი ..არ უნდა დამავიწყდეს თუ ხვალ ვნახავ...
ზასეოცდაინი....
ზასეოცდაინი....
ზასეოცდაინი..-ვიმეორებდი ძილისწინ....პირველად ამ დაწყევლილ ადგილას ვიღაცასთან თავს კარგად ვგრძნობ მაგრამ ამავდროულად ვერ ვიტან..და მაინც ნეტავ რა ჰქვია???!ან ეს ზედმეტსახელი საიდან მოიგონა?
* მეორე დღე *
გავიღვიძე თუ არა ჩემი ოთახის კარები გაიღო და ე.წ "ბოსი" შემობრძანდა.-ანალენა,ანალენა,საინტერესოა როგორ მოაწონეთ თავი 121-ე ოთახიდან იმ მამაკაცს?ისევ შენს მისვლას ითხოვს.თანაც იცის რომ შეეწინააღმდეგება არ შემიძლია.რადგან ჯერ კიდევ არის მნიშვნელოვანი.. წაიყვანეთ-ანიშნა მამაკაცებს,მეც მიკვირდა თუ რატომ დავაინტერესდი.მის ოთახში შემიყვანეს.ამჯერად ბორკილები მომხსნეს,გავოცდი მაგრამ გამიხარდა,ხელები ავაფართხალე,რაკარგია თავისუფლება.მხოლოდ ახლა შევნიშნე მისი მწველი მზერა.
-როგორახა-მითხრა და გამიღიმა.
-შენზე კარგად-ვუთხარი ნიშნისმოგებით...ისევ გაიღიმა.
-ყურცქვიტავ ანალენა ძალიან კარგი სახელია ხომ ასეა? ვფიქრობ ძალიან კარგია-მიმანიშნა რომ ჩემი სახელი გაიგო.
- ზასეოცდაინი ...-ვთქვი ჩუმად..შემომხედა და ჩაიღიმა
-რ როგორ დაიმახსოვრე?-მკითხა
-მა რტივად- -ვუპასუხე და მეც გავუღიმე
-ვიმეგობროდ?-მკითხა ღიმილით
-ე ს მეგობრობა რამეს მომიტანს?-ვკითხე სრული სერიოზულობით
-დამიჯერე,ცუდს არაფერს -მითხრა და ხელი გამომიწოდა.მეც ჩამოვართვი ხელი.ე ერთმანეთს შტერებივით ვუღიმოდით.
-შეგიძლია მიამბო აქ რა ხდება?რატომ მომიყვანეს აქ?ან როდის გამიშვებე-ვკითხე იმის იმედით რომ გულს გამიხარებდა.
-მისმინე -ყურცქვიტავ, მხოლოდ ერთს გეტყვი.გამაგრდი-მისი სიტყვებიდან გამომდინარე-კარგი არაფერი მელოდა.
- -ყურცქვიტას რაღატომ მეძახი? ჩემი სახელი ხომ იცი?-ვთქვი და გავიბუსე.
- ტუჩებს მოგაჭამ-თქვა მისი გამაოგნებელი ხმით და ჩემსკენ მოიწია...


დადააააამ
მოკლედდდდდ ეს არისს ახალი მოთხრობა და აი მარტლა მართლა ძალიან მაგარი მოთხრობა იქნება დამიჯერეთ!