2014 წელი, ივნისის მიწურული. ის დრო როდესაც თბილისი დაცარიელებულია და ყველა ცდილობს ამ საშინელ სიცხეს გაექცეს. და მეც, როგოც ყოველთვის მოუთმენლად ველოდი როდის წავიდოდი ბებიასთან სოფელში.

(დედა) ლილე ,დროზე, რაღას აკეთებ
(მე) მოვდივარ, ჩავალაგე .

დაახლოებით შუადღის 3 საათი იყო და როგორც იქნა ჩავედით.
ზოგადად მიყვარს ბუნება , მიყვარს ძველი სახლები, სახლები რომლებშიც შემიძლია თავი კომფორტულად ვიგრძნო და არ მქონდეს იმის შიში რომ ე.გ "ლამინატზე" რაღაც დამეწვეთება.

ჩავედი თუ არა, დედას მეგობართან ავყევი რათა ერთმანეთი ენახათ. და იქ გავიცანი გოგონა სახელად ნიცა . თავიდან მომჩვენა რო სწერვობდა და კონტაქტში არ შევსულვარ თუმცა ყველაფერი თავისებურად აეწყო. მე და ნიცამ 2 საათი ერთმანეთის შესახებ ყველაფერი ვიცოდით. და ასე აეწყო ჩვენი მეგობრობა .
ჩემი დილა ბოსტანით იწყებოდა ,ვეხმარებოდი ბებიას და ასე რომ თქვათ ამაში "კომპენსაციასაც" მაძლევდა , ნუ ეს წახალისებისთვის რათქმაუნდა.
ერთხელაც მე და ნიცა მდინარეზე ვსირნობდით, იქვე ლამაზ ქვებს ვარჩევდით რათა ჩემი ეზო გაგვეფორმებინა. ამ დროს ერთი ბიჭი მოდის და გაკვირვებული მიყურებს .გაკვირვებული ვარ მეც . შევტრიალდი და ნიცას ვეუბნები სახეზე ჰო არ მისვია რამე.
ბიჭი ისეც ჩემთან მოდის და მეუბნება " შენ , შენ ლიზა ხარ?" გაოცებულმა ხმა ამოვიღე და ვუპასუხე " დიახ, გახლავარ".
შეიძლება არ გახსოვარ, მე ნიკა ვარ, ის ნიკა ბაყაყებს რო ბერავდა (სიცილისსმაილი)
მე თვალებს არ ვჯერებდი .ეს ნიკა იყო ვისთან ერთადაც მთელ ზაფხულს ვატარებდი ,თუმცა განგებამ რატომღაც დაგვაშორა და ერთმანეთში კონტაქტიც დავკარგეთ.
გავიქეცი და ჩავეხუტე და 5 წუთის გამავლობაში არ მოვშორვებულვარ (ჰართსმაილ)

გავიდა ორი დღე მე, ნიცა და ნიკა ვიყავით მდინარეზე(ჩვენი საფირმო ადგილი)
ამ დროს მოვიდა ნიკას მეგობარი ტატო ეტყობოდა "ჯიზნ ვარამ " ტიპი იყო რაზეც ალერგია მაქვს. ასევე იმასაც ავღნიშნავ, რომ 4 ზომით დიდ შარვალი ეცვა ( მართლა არ ვიცი ამაში რაუნდა მოგწონდეს) ეგეც არ შევიმჩნიე მარა შემდეგ უკვე როდესაც ხმა ამოიღო ნუცას ვთხოვე სახლში წამომყოლოდა. ბოდიში მოვიხადე და წამოვედით. გზაში ნუცა აღფრთვანებული იყო ტატოთი , ვაპირებდი ჩემი შთაბეჭდილებები გამეზიარა მაგრამ თავი შევიკავე.
გამის 2 სატია რეკავს ტელეფონი
ალო, გისმენთ
ლიზააა
რახდება , რომელიხარ?
მე,მეე ტატო ვარ მაგრამ ამას არ აქვს მნიშვნელობა
რახდება , ხომ კარგად ხარ?
მე კი მაგრამ ნიკა..
ნიკა? რა ხდება ? რა სჭირს ნიკას?
ამდენი დრო არ მაქვს ძალიან გთხოვ მდინარეზე ჩამოდი ჩვენ ადგილას.
მაშინებ
მეც მეშინია... ( ტელეფონი გათიშა)


ხვალ დაიდება გაგრძელება <3
და ჰო,მართა ეს ყველაფერი ჩემი , რეალური ისტორიაა <3