-რა ხდებათოკო მიდის თამადასთან და ჩუმად რაღაცას ეუბნება შემდეგ შემოდის ლადო და ორივე ერთად თავიანთ ადგილს უბრუნდებიან, სამივენი მე მიყურებენ და მიღიმინა, უცნაურად, რამაც გაღიზიანების პიკს მიაღწია
? ჯანდაბა შევწუხდი უკვე ამ უცნაური ქცევიით
-კაი ლილ დამშვიდდი მალე გაიგებ... თავისი ჭკუით დამამშვიდა თოკომ.
-მშვენიერია ანუ არ ვცდებიდი მართლაც ხდება რაღაც, მაგრამ ნეტა რაა ასე, რომ იქცევიან. ამ ფიქრებში გართულს თამადის ხმა მაფხიზლებს, რომელმაც ჩემი სახელი ახსენა და შევკრთი
-ჩემო ძვირფასო ადამიანებო მოდით ყველამ ერთხმად ვსთხოვოთ ჩვენი მარის მეჯვარეს, ლილეს, რომ თქვას "დიახ" და ატყდა ღრიანცელი ბუზის ბზუილივით ჩამესმოდა ყურებში ეს ორი სიტყვა "თქვი დიახ " ამის ფონზე კი კარიდან ალექსანდრე შემოვიდა ბიდზაშვილთან ერთად, რომელსაც სახეს ნაწილობრივ წითელი ვარდების შეკვრა უფარავდაა
- არ არსებობს ... ოღონდ ეს არაა...... მარ ეს რა უბედურეებააა!.... ვინ მოიფიქრა ეს სისულელეე? მარიმ დუდღუნი არ დამაცადაა და ალექსისკენ მიბიძგა. მეც დაპროოგრამებულივთ გადავდგი რამოდენიმე ნაბიჯი და ალექსიის წინ აღმოვჩნდიი
-ლილე…. მშვიდად, წყნარად წარმოსთქვა ჩემი სახელი ალბათ მხოლოდ მე გავიგონე აქ კი სიჩუმე ჩამოწვა,.... სავარაუდოდ ოთხასი თვალი და ყური ჩვენსკენ იყო მოპყრობილი ხალხს გადავხედე და ალექსზე შევაჩერე მზერაა
-ლილე მაპატიე.... ამ სიტყვებზე ირონიულად ჩამეცინა და თავი გავიქნიე შევხედე თვალებში და. ისე ვუპასუხე, თიტქოს მხოლოდ ჩვენ ორნი ვყოფილიყავით.... მხოლოდ ჩვენ და არა ორასი კაცით გადატენილი დარბაზი
- ჰმ.. კაი თუ მასე გინდა გეტყვი რომ მიპატიება, მაგრამ ამით რა შეიცვლება ? ამ ჯერად ცნობისმოყვაე გამომეტყველება მივიღე და ინტერესით შევხედე.
-ლილე.... ჩუმად წარმითქვა ჩემი სახელი ისე რომ მხოლიდ მე გავიგე და თან ჯიბისკენ ხელი გააცურა... ბეჭედი ამოიღო და ....
- ლილე ცოლად გამომყვები? გაოცებისგან პირი დავაღე. ამ ჯერად სულ დამავიწყდა, რომ მარტო ჩვენ არ ვიყავიით ისეთი საუბარი გავმართეთ
-მეღადავები ალექს?
-ლილე რას ქვია გეღადავემი ამ საზოგადოების წინ ხელს გთხოვ და ფიქრობ რომ ეს ღადაობაა? -ამას არა მე შენ გადაწყვეტილებას ვთვლი ღადაობად. რას ფიქრობდი მაგ წინადადებით რომ მოდიოდი აქ.?... იფიქრე მერამდენედ ვსთხოვო შერიგებაო, მოგბეზრდა მესამედ ერთი და იგივე სიტყვების ლაყბობა თან მიხვდი აზრი აღარ ჰქონდა და სტრადეგია შეცვალეე ? რამდენი ხნით დაბრუნდი ? ვცდილობდი ხმადაბლა მელაპარაკა. მიუხედავად იმისა რომ ყველა ჩვენ გვისმენდა არ მინდოდა მოესმინათ ჩემი სიტყვები. ვიცი ალექსი უკვე დავამცირე და საშინლად მტკივა გული მაგრამ არ მინდოდა ჩვენი ურთიერთობის დეტალებზე სახალხოდ მელაპარაკა
- ლილე რას ამბობ მე მიყვარხარ და იმიტომ გთხოვ ... ხმაში კანკალი შეეპარა
-არა ალექს! არა! თავი გავიქნიე ცრემლი მოვიწმინდე და ლადოსკენ წავედი -ლადოო თუ შეგიძლია შენი მანქანის გასაღები მათხოვე !. სასაცილოა თხოვნაც ამას ქვია , ყვირილით , ბრძანებით. საბედნიეროდ ლადოს ხმა არ ამოუღია ისე მომაწოდა გასაღები მეც დაუყონებლივ კარისკენ გავვარდი გასვლისას ალექსის ხმა გავიგონე..
-არ დავნებდები !!!
- ვგრძნობდი ყველა მე როგორ მომჩერებოდა მაგრამ ესეც არ შევიმჩნიე და მანქანისკენ დავეშვი.. დავკავე საჭესთან სავარძელი, ცრემლები მოვიწმინდე, ღრმად ჩავისუნთქე და ადგილს მოვწყდი. მიუხედავად იმისა რომ დამოუკიდებლად პირველად ვმართავდი მანქანას ვერანაირ შიშს ვერ ვგრძნობდი ვფიქრობდი მხოლოდ ალექსზეე. -ეს რა გავაკეთე ღმერთო როგორ მომეცი უფლება რომ დამემცირებინა ადამიანი რომელიც სიგიჟემდე მიყვარს რომლისთვისაც სიცოცხლეს დაუფიქრებლად დავთმობ. ან იქნებ ასე იყო საჭირო? მან რამდენჯერ მატკინა გული?! ეს მოსვლაც დროებითი იქნებოდაა. ხო.. ხო ნამდვილად ასე ჯობდა. იმ ღამეს სახლში არ მივსულვარ. გამთეენისას როცა სიცივემ და წელის ტკივილმა შემაწუხა თვალები ზანტად გავახილე და მიმოვიხედე... ოო არაა სულ რაღაც 1 მეტრი ან უფრო ნაკლები მანძილის გავლა და ხრამში ვარ. აქ რა ჯანდაბამ მომიყვანა... თვალები ხელით მოვისრისეე და მანქანა დავქოქეე. ვეცადე აუღელვებლად გამეყენებინა. იქედან კი პირდაპირ ლადოს სახლის გზას დავადექიი. კარებზე ზარი დავრეკე და მადლობა ღმერთს ლადომ გამიღო. თავი დავხარე არ მინდოდა ჩემი ჩაწითლებული თვალები ენახა. გასაღები გავუწოდე
- მადლობა ლადო... მან სახე ამაწევინა თავი გაიქნია და ამოიოხრა
- გიჟი ხარ ლილე, შემოდი ყავას დაგალევინებ მოგიხდება.
- არ მინდა მადლობა ისედაც საკმარისად შეწუხდი ჩემს გამო
- კარგი რა უცხო ხომ არ ხარ შემოდიი და მერე მე გაგიყვან სახლში. თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და შევყევი, ტელევიზორის წინ მდგარი სავარძელი დავიკავე და კომფორტულად მოვეწყვე. რამდენიმე წუთში კი ლადოც შემოვიდა ირი ყავის ფინჯანით ხელში
-მაინც რა გიჟი ხარ ლილე ყველას გვეგონა რომ დათანხმდებოდი. საწყალი თვალებით ავხედე ღრმად ჩავისუნთქე და....
-ლადო იცი რა ძალიან მიყვარს, მაგრამ არ ვიცი იმ მომენტში რამ მიბიძგა ალბათ ბოლო დღეების ფიქრებმა იმაზე თუ რა ძლიერ მატკინა გული,! ალბათ ამდენმა დაღვრილმა ცრემლმააა
-გასაგებია მაგრამ ეგრე გიჟივით სად გავარდი ყველა გაოცებული გიყურებდა ... მარიამი ხომ ტიროდა და დუდღუნებდა ესე როგორ ვატკინეთ გულიო
-ვაიმე ლადო მარიამიიი მან კი არა მე რა ჩავიდინე აზრზე ხარ ქორწილიდან მეჯვარე გაიქცაა ქორწილი მივატოვე და წავედი სასწრაფოდ მარიამი უნდა ვნახო
-კაი მაგაზე ნუ ღელავ, არაა ნაწყენი და მაინცდამაინც ამ დილას ნუ დაადგები თავზე ცოდოები არიან მაგ ნერვიულობას ჯობია ტელეფონი ნახო მგონი შენი იყო, მესიჯს ხმა
-ა ხოოო .... და გაოცებას ვერ ვამალავ პირი დავაღე ალექსის სმს .....