-იდიოტო რამდენს ბედავ-ხელები გავაშვებინე.
-კაი ნუ ყვირიხარ.
-ზედმეტი მოგდის.
-მე რომეოვარ და ჩემ ჯულიეტასთან მოვედი -მომიახლოვდა და თმა გამისწორა, ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და თვალებში მიყურებდა.
-მერე წადი იპოვე ჯულიეტა.-ცოტა დავიძაბე.
-ვიპოვე ჩემი ჯულიეტა ჩემი ფერია.
-წადი მერე მასთან.-თავი ოდნავ დაბლა დავხარე.
-მასთან ვარ უკვე-სახე გამისწორა და თვალევში ჩამხედა ისევ.
-ვერ მიგიხვდი.-გაკვირვებულმა შევხედე.
-მიყვარხარ და შენთან ყოფნა მინდა!.-თვალები გაუბრწყინდა.
-მე არ ვარ ნაშა.
-ვიცი.
-ხოდა არმინდა ერთ-ერთი შენი ნაშა გავხდე მაგას არ ვაპირებ.
-არა შენ ჩემი გოგო ხარ და ჩემი სიყვარული ამიტომ მიყვარხარ რომ არხარ ნაშა და სხვა გოგოებს არ გავხარ.
-ახლა რაგითხრა?
-გიყვარვარ?
-არვიცი.
-დაფიქრდი აბა, არც მოგწონვარ ან რას გრძნობ ჩემ მიმართ.
-არვიცი უნდა დავფიქრდე, შენთან ყოფნა მაბედნიერებს მაგრამ რატო არვიცი.
-მე ვიცი. შენც გიყვარვარ.
-არვიცი.
ცოტახანი ჩუმად ვიყავით, იქვე პარკში ვიჯექით მეხუტებოდა მეკი მის გულზე მედო თავი, ვიყავით ჩუმად, ვფიქრობდი: ნეტავ მართალს მეუბნება? ვითომ ვუყვარვარ? არადა ბედნიერევარ მის გვერდით, მისი ყოველი თბილი სიტყვის გაგებისას სხეულში სასიამოვნო ჟრუანტელი მივლის, ეს ისეთი რამეა რომ ვერ ახსნი, სულ მიმდა მესმოდეს მისგან ეს სიტყვები, როდესაც მეხება რა მემართება საერთოდ არვიცი, ეს ყველა გრძნპბა ისეთი სასიამოვნოა, მეშინია მაგრამ კიდევ მინდა მოსი შეხება, არვიცი რამჭირს, ვითომ ეს არის სიყვარული? არვიცი......
-წამოდი სახლამდე მიგაცილებ.
უხმოდ ავდექი და გავყევი, ხელო ქონდა მოხვეული და ისე მივდიოდით.
მე და ალექსანდრე დავახლოვდით ძალიან, ჰომ შეყვარებულები ვართ, გადაღებაც იმდენად კარგად მიდის რომ არვიცი, მოკლედ ყველაფერი იდეალურადაა.
ვსეირნობდით როდესაც მკითხა:
-რას გააკეთებ რომ მიგატოვო?
-არვიცი.
-დაფიქრდი ოგონდ არ მითხრა თავს მოვიკლავო და რაღაც.
-ალბათ ვეცდები დაგიკავშირდე გნახო მიზეზი გავარკვიო.....
-ხოოო
-რატომ მეკითხები?
-უბრალოდ მაინტერესებდა.
საღამომ ცოტა არასასიამოვნოდ ჩაიარა, სახლში მიმაცილა და წავიდა.
მომწერა რომ ხვალ ვერ მნახავდა და ვერც დამიკავშირდებოდა, მიზეზი რომ ვკითხე მითხრა რაგაც საქმე მაქვს და არვიცი როდის მოვრჩებიო.
ძალიან ცუდად ვიყავი, მეორე დღეს გაგის მივწერე, რადგან ძმასავით ყავს ალექსანდრეს და ეცოდინება რა ხდება.
-როგორ ხარ?
-კარგად მარიამ შენ?
-რავი ვარ რა, შენი მეგობარი სადაა ალექსანდრე?
-მარი მას სერიოზული საქმე აქვს და არვიცი როდის დაბრუნდება მაგრამ მე გირჩევ რომ დაივიწყო.
-რატომ მეუბნები ამას ხომ იცი რომ მიყვარს, არაუშავს დაველოდები.
-კაი მეუბრალოდ გირჩიე.
აღარაფერი მიმიწერია, თავიდან 3დღე სულ მეძინა სახლიდან არ გავდიოდი, შემდეგ კი დაიწყო უძილობა, ვფიქრობ მიმატოვა, ბოლოს ისე მელაპარაკა რომ, რავი რა, რა ვიფიქრო აგარ ვიცი, გაგის უთხრა ალბათ რამე და მაგიტომ მითხრა დაივიწყეო, უმისოდ ჩემი ცხოვრება მოსაწყენია, ერთფეროვანია, ყოველი წამი, წუთი და დღე ერთნაირია. ამ სამყაროს აღარ ვეკუთვნი, მაგრამ მაინც აქ ვარ, არმყოფნის იმის გამბედაობა რომ საკუთარ თავს რამე დავუშავო, არც იმის ძალა მაქვს რომ ცხოვრევა უმისოდ გავაგრძელო. არუნდა ჩემს გულს სხვისთვის იფეთქოს, არუნდა ჩემს გულს მის გარეშე ფეთქვა, არუნდა, არუნდა, მართლა არუნდა და არც მე მინდა მისგან შორს ვიყი, არმინდა ცხოვრების გაგრძელება მაგრამ არც ვკვდები, ცუდადვარ მაგრამ ამას ვერავინ ამჩნევს, ვტირი შინაგანად, მაგრამ ყველა ხედავს რომ ვიცინი და უშენობას ვეგუები, მაგრამ ეს ასე არაა.

.............................................

შემიფასეთ.