ბაქანზე ვდგავარ და ველი როდის მოაღწევს ჩემი მატარებელი. გვერძე ფუმფულა ქალი მიდგას და რაღაცაზე ჩაფიქრებულა. მინდა რაღაც გითხრათ... ბათუმზე ალბათ დაინტერესდით, რატომ მაინც ბათუმი? ახლავე უცებ გეტყვით. 12 წლის ასაკში, როცა უკვე დამეტყო გარდატეხის ასაკი თავში რაღაცამ ან ვიღაცამ მაგრად წამომარტყა და გადავწყვიტე ბათუმში გავპარულიყავი. ღამე შვებში გამოწყობილი ფეხ აკრებით გავიპარე და სადგურზე დავდექი. ტელეფონი ეს ჩემი ცხოვრების განუყრელი ნაწილია. ჩემი ძმის კოკას გამო ჩიპები გვეყენა,რომლის შესახებ არაფერი ვიცოდი. მე ბედნიდერად ჩავედი და ჩამოვედი ბათუმიდან სიმართლე გითხრათ მეწყინა მშობლების ურეაქციობა. სახლში მისულს კი დედაჩემმა გამომიცხადა ,,აწი რომ წახვალ სამხილები გააქრეო" მერე კი გამახსენდა ჩემს ოთახში ჩემი გაკეთებული მარშუტი რომელიც უსაფრთხო იყო. ამის მერე კი ბათუმო შემიყვარდა ეს ქალაქია სადაც ამერიკაში გადასვლადე როცა ძალიან მიჭირდა მაშინ გავრბოდი და ყოველთვის ერთი მარშუტით დავდიოდი. სანამ ამ უაზრობას გიყვებოდით მატარებელი უკვე ჩემს წინ იყო. ბილეთს დავხედე და მობეზრებულად დავჯექი ასაკიან დედაკაცებთან უცებ ის ზემოთ ხსენებული ფაშ-ფაშა ქალი გამოჩნდა და მუდარის მთქმელი თვალები შემომხედა.
-გოგონი..-ხელი მხარზე შემახო-შეგიძლია ადგილი გამიცვალო?-ცოტა დავიბენი და აშკარად დამეტყო-უბრალოდ აქ ჩემი და უნდა დაჯდეს დიდი ხანია არ მინახავს თან ახალგაზრდებთან მიწევს დაჯდომა და მეუხერხულება-ქალმა უცებ ამიხსნა სიტუაცია.
-დიახ რა პრობლემაა-უუცებ წამოცხტი-დაბრძანდით... და თქვენ სად ზიხართ?-ვკითხე დაეჭვებით
-34 ნომერზე-ქალმა მიმანიშნა და დაამატა-მადლობა შვილო
-რისი მადლობა-გავუღიმე. სულ ფრენა ფრენით მივედი 34 ნომერთან და ისე დავჯექი ზედ არ შემიხედავს არცერთისთვის. უცებ მოვიწესრიგე ადგილი და ფეხები ავკეცე.მერე მოვათვალიერე სამივე და გაოგნებულ სახეებს დავაკვირდი.
-აქ ის მოხუცი არ იჯდა?-დაეჭვებით იკითხა ერთმა
-მართალია იჯდა-გავეკრიჭე მე-ახლა მე ვზივარ
-იკა-ხელი გამომიწოდა გვერძე მჯდომმა
-ჟენია-ნამვილი რუსული აქცენტით და სერიოზულობით ვთქვი
-ჰა?-უცებ გაკვირვებულმა შეკივლა იკამ
-რა?-მეც გაკვირვებულმა გავხედე
-არაფერი 21 საუკუნეში ჟენია რატო დაგარქვეს?-იკითხა ინტერესით
-რუსებმა ასე იციან-ხელები მაგიდაზე ავათამაშე-ბაბუის, დის, ქმრის მამიდის საპატივცებულოდ დამარქვეს-ისეთი სერიოზული ვიყავი ლამის მეც დავიჯერე
-აჰჰჰამმ-ვითომ დამეთანხმა არადა გაცინება უნდოდა
-მე ცოტნე-იკას წინ მჯდომმა გამიღიმა-ეს უჟმური კი ლექსოა-ხელით მიმითითა მის გვერძე მჯდომზე
-არ მევასებით უჟმურები-არც დავფიქრებულვარ ეწყინებოდა თუ არა
-მე შენნაირები არ მევასებიან-ისე გამცა პასუხი არც გამოუხედავს
-მადარდე-და იკას მვუბრუნდი,როცა ტელეფონმა დარეკა. ეკრანზე კი ნიკას ნომერი გამოისახა. მეხუთე ზარზე როცა ცოტნემ მითხრა შევწუხდიო ვუპასუხე და მოვემზადე ომისთვის
-შე თავხედო არსება ეს რა მიქენი ჰა?-იმხელაზე იღრიალა ლამის სავარძლიან გამოვარდი
-თავხედი თავი გაბია-გავებუსხე მე-და კიდე რას მერჩი ვახ ხო დაგისვი ლამაზი გოგო მანდ ჰა აღიარე-ცუღლუტობაზე გადავედი
-აუ ნუცა თუ არ გაგჩეჩავ არ ვიცი რა-ზუსტად ვიცი გულის დიღრმეში უხარია
-რაო ჩემო ფისო?? ხო კაი რძალი მეყოლება ჰა?? აუუ არ გააბრაზო თორე მე ვერ გიველი ეგ დაიმახსოვრე და კიდე არ დამირეკო არ მცალია შენთვის-კატეგორიულად ვუთხარი
-ჰა აღიარე კაცებში ხარ?-იქიდან დამიწყო ამან
-შენ წარმოიდგინე და ბიჭმუჭელებჯ მიზის აქ-მათ გავხედე-ზუსტად გეტყვი მოიცა... ან არა რაში გაინტერესებს-დავიწყე მე
-მორჩი ეხლა იდიოტობას და პაკა-ისე გამითიშა ლამის მივაკალი
-შე თავხედო ვირო გაგთიშავ ცხოვრებით-გაბრაზებულმა ამოვიხავლე. რასაც ცოტნეს სიცილი მოყვა. ცოტა ხანში ვიღაც ტყლარჭი გოგო მოვიდა და ძუძუები რასაც ქვია თავზე დააწყო ცოტნეს
-აუ ბოდიში ფეხი გადამიტრიალდა-ისეთი სიძერკთი თქვა თავი ვერ შევიკავე და მე ჩემი ნახევრად იმერული ენით შუვუტიე
-არ შემდგარიყავი მაგ ცხენებზე და არ გადაგიბრუნდებოდა-ცალყბად ავხედე-ხო კიდე ეგ ძუძუები თავზე რო დაგვალაგე ახიკე და წაიღე...-მიტრიალდა -არა მოიცა მოდი აქ-მოტრიალდა მეც წამოვიწიე და მკერდში ხელი ჩავუსრიალე რათქმაუნდა დაიწყო წიკვინი, მაგრამ მე ნუცა ახალაიას რამეს გამომაპარებ?
-აჰა ვიპოვე-ბიჭებმა გაშტერებულებმა შემომხედეს მე კი სამედიცინო ძაფი ამოვაძრე რასაც ძუძუკებას კოვილი მოყვა
-ესეიგი ამ ქართველებმა ეს ნაკერების დადება რა იციან უიმეეე-და ძაფი ავატრიალე-რომელი საუკუნეა ვინ აკეთებს პლასტიკურს ნაკერებით?-ჩავფიქრდი-თუ ჩხოროწყუში არ გაქ გაკეთებული და გავუღიმე-კაროჩე ბიჭებო ამის ძუძუები ხელოვნურია და ჩხოროწყუს ნომერ 209 საავადმყოფოშია გაკეებული სადაც არანაირი საბუთი არაა საჭირო-ეხლა ძუძუკებას მივუბრუნდი - აწი იცოდე ექიმები ყველან არიან-ის კი სულ წიკვინ-წიკვინით წავიდა. მე კმაყოფილი ვიჯექი როცა ლექსომ მითხრა
-შენ მკერდი ვაფშე არ გაქ რას ერჩოდი ეგრეც კარგი იყო-ამან მართლა გამაღიზიანა და ლამის ჩემი ფუმფულები ვურტი მაგრამ მე რია ნუცა ვარ
-მასე იყოს-ვუთხარი და ფეხზე კარგი თამადასავით წამოვდექი-პატივცემულო საზოგადოებავ-ჩავახველე-მინდა გითხრათ რომ მატარებელში გეი ზის ამიტომ გადამალეთ ქმრები, ძმაბი და კაცები ის სრული მანიაკია-ამ ყველაფერს ისეთი დამაჯერწბელი ტონით ვამბობდი ხალხი გაშტერდა-ხო ის წინ მიზის და თან ეკვრის გვერძე მჯდომ ჩემს მეგობარს რომელიც თავს შეურაცყოილად გრძნობს-ხალხმა ყიყინი ატეხა ლექსომ კი ისე გამომხედა მეგონა მომკლავდა. ბიჭებთან ლაპარაკში გავერთე და უცებ ისეთი კივილი გაისმა გული შემიქანდა თუმცა ამას მიჩვეული ვარ საავადმყოფოს გადამკიდე
-დამეხმარეთ... მიშველეთ-გაკიოდა ვიღაც მეც უცებ დავავლე ჩემს წითელი ჯვრის ჩანთას ხელი და ხმას გავყევი.
იატაკზე გაწოლილი ახალგაზრდა გოგო შემრჩა ლამაზი და რაღაცნაირი გული შემეკუმშა. უცებ რეაგირება მოვახდინე და პულსი გავუსინჯე.
-ოპერაცია ხომ არ გაუკეთებია?-ვკითხე მომტირალ გოგოს
-კი სულ ცოტახნისწინ-ამოიზლუქუნა
-შეგიძლია მითხრა რისი?-გამზადება დავიწყე წამლების
-ზუსტად არ ვიცი-თავი დამნაშავესავი ჩახარა
-რითი გაკერეს შიგნიდან არც ის?
-იცით რაღაც სტეპლერს ახსენებდა-თვალებ გაბრწყინებულმა თქვა
-ოხ არა -ამოვიოხრე-სასწრაფოდ დანა მჭირდება-ვიყვირე ბოლო ხმაზე -და არაყიც-დანა არაყით დავამუშავე ხელთათმანები მოვირგე და მუცლის ღრუ ჰორიხონტალურად გავჭერი ხელი ჩავაცურე ცალი ხელით კი ჭრილობასსაფენით ვფარავდი
-აჰა გიპოვე-სტეპლერის ადგილას თითი შევაცურე და სისხლდენაც შეწყდა ასე ვიჯექი მანამ სანამ მატარებელი უახლოეს სადგურზე არ გაჩერდა და სასწრაფოში არ გადაიყვანეს. ვაგონში ასვლისას ხალხი ოვაციებით შემეგება ხოლო ლექსოს უცნაური ღიმილი დასთამაშებდა.


*ნიკო*

ნუცამ ისე მომიშალა ნერვები ლაპარაკის დროს ლამის კატა გადავრიე.
-კატა ამ ოთახში შეგიძლია იცხოვრო-მივუთითე ჩემი ოთახის გვერხით ოთახზე-თუ რამე დაგჭირდეს არ მოგერიდოს
-მადლობა ნიკო-მითხრა და ოთახია კარი მიიკეტა.
დივანზე ჩამჯექი და ფიქრი დავიწყე რა მექნა. ეს გოგო აუცილებელი იყო აქ? ჩემს სახლში, საკუთარ სახლში ბიძაშვილის უფროსის შვილი ,პახოდუ' დაქალი შემომისახლდა.
-ღმერთო შენ მიშველე-ხელები ჰაერში ავღმართე რასაც კატას სიცილი მოყვა
-ეს გენებში გაქვთ მგონი-გაეცინა-ნუცაც ეგრე აკეთებს-მართალია უჭირდა ქართულად საუბარი,მაგრამ ვაღიარებ ეს მხოლოდ იმ შემთხვევაში თუ რამე ისეთს ამბობდა ქართველიც ძლივს რომ იძახის.



პ.ს ეს მესამე თავია. მგონია, რომ იმედები გაგიცრუეთ ელე შენ განსაკუთრებით. ვფიქრობ ისეთი კარგი არ არის როგორსაც ვფიქრობდი,მაგრამ ვიმედოვნებ გამოვასწორებ. ბოდიშით შეცომების და დაგვიანების გამო. ველი რათქმანდა შეფასებას.
მამტერესებს თქვენი აზრი თითოეულ მათგანზე და ღირს თუ არა კატას და ნიკოს ურთიერთობის ჩამატება?