დილით კარზე კაკუნმა გამაღვიძა.სწორედ ამ დროს წამოყო თავი ალექსანდრემ.
-რა ხდება?-დავიკრუსუნე კატასავით ამ დროს კი კარს უკან ლიას ხმა გავიგონე
-შვილო საუზმე მზად არის, ჩამოდით
-მალე მოდი და ლოგინში ჩაწექი.-მითხრა ალექსანდრემ ჩურჩულით.
-თავს მოვიკლავ და მაგას არ გავაკეთებ.
-დედაჩემმა არაფერი იცის ასე რომ მალე ლოგინში.-მეც ავდექი და ლოგინში ჩავწექი.
-ვითომ გვძინავს.
-კარგი.

ცალცალკე ვიწექით მაგრამ ზურგზე ამეკრო. ის ის იყო უნდა მეკივლა კარი რომ შემოაღო ლიამ. მეც უცბათ თვალები დავხუჭე.

-სძინავთ ისევ.-ეს თქვა და კარი გაიხურა.-მაშინვე განვთავისუფლდი ალექსანდრეს მკლავებისგან და ლოგინიდან უნდა ავმდგარიყავი, როცა დამიჭირა და ზემოდან მომექცა.
-რას აკეთებ. გამიშვი!
-არ გაგიშვებ!-ეს უტაქტო, ხეპრე,დეგენერატი.
-რას ჰქვია არ გა....-სიტყვა არ მქონდა დასრულებული როცა მისი ტუჩები შემეხო.გავბრუვდი არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა.ადგილზე გავიყინე ისე სასიამოვნოდ დამიარა სხეულში.მაგრამ ამ დეგენერატმა პირველი კოცნა მომპარა.
-ერთით ნული ჩემს სასარგებლოდ.
-შე დეგენერატო რატო მაკოცე?
-ასე მომესურვა.მე დაბლა ჩავალ სასაუზმოდ და შენც ჩამოდი.
-თუ არ იცი გეტყვი რომ ყველა კუნთი დაბუჟებული მაქვს რადგან პუფში მეძინა ასე რომ მე დავრჩები და ამ რბილ საწოლზე გამოვიძინებ.-ლოგინში მოვკალათდი და თვალები დავხუჭე. შენ დამაცადე. თამაში გინდა არა? ძალიან კარგი. რადგან ყოველთვის მე ვარ გამარჯვებული.სააბაზანოში შევიდა. ნახევარ საათში გამოვიდა და ლოგინს მოუახლოვდ.
-რა ტყიური ხარ ალექსანდრე,ქალზე ხელი როგორ აწიე.ჭარხალივით აუწითლდა.კრემს მოვუტან.-კრემები მაგიდაზე დააწყო და მომიახლოვდა.ზემოდან დამყურებდა.ვიცოდი ჩაცმული იყო.გვერძე მომიწვა.მეც დრო ვიხელთე და ტუჩებში ვაკოცე. ღმერთო ასეთი თამამი როდის გავხდიიი?გაკვირვებული მიყურებდა.მე ორივე ლოყაში გავულაწუნე და ვუთხარი.
-ერთით ერთი ძვირფასო ქმარუკა.
-რა,რა,რა?მოიცა.
-შენ თამაში გინდოდა, ხოდა ვითამაშოთ. მე პრობლემა არ მაქვს.-რადგან ტანსაცმლით დავწექი ჩაცმული ვიყავი და ეგრევე ოთახიდან გავვარდი.
კიბეებს ჩავუყევი და პირი ღია დამრჩა. ეს სახლი კი არა სასახლე ყოფილა. ღმერთოჩემო რამხელააა.
-რაო გეგმებს აწყობ როგორ ჩაიგდო ხელში აქაურობა?-ეს ხომ ალექსანდრეს დაა კატო.სწორედ რომ დროული იყო.
-გინდა დილიდანვე გამამწარო.არ გირჩევ. მაინც დამარცხდები.
-ოჰ გაგვითამამდა რძალუკა.
-კატო გააჩერე ენა.-უეცრად დაიყვირა ალექსანდრემმე კი ის შემესინდა შევხტი
-შემეშინდა დეგენერატო რაიყოოო-ვუთხარი ძლივს დაწყნარებულმა
-კარგია.-მოვიდა მკავში მწვდა და მაგიდასთან მიმიყვანა იქ კი ბევრი სიმპაათიური ბიჭი დამხვდა მაგრამ ჩემ ხეპრე ალექსანდრეს ვერც ერთ ვერ სჯობ. ხო! არ მოგესმათ ის დეგენერატი უკვე ჩემი მგონია. ძალიან მომწონს. მისი შავი თვალები მახრჩობს. ვიცი არ უნდა მიყვარდეს და არც უნდა მომწონდეს მაგრამ არ შემიძლია არ მომეწონოს მაინც მე კი მოწონებაზე მეტს ვგრძნობ. გულში სასიამოვნოდ გამკრა როცა დილით თავი ტყიურად ჩათვალა. ისე სწორი არჩევანი იყო. მართლა ტყიურია.მაგიდასთან რასაცქვია დამახეთქა-ჭამე მალე მერე ჩაალაგე გადავდივართ.-რადგან სახლში ჩვენ სამის გარდა არავინ იყო თამამად დავიიწყე საუბარი

-იმ სახლში შენთან ერთად არ წამოვალ.
-რას ნიშნავს არ წამოხვალ?-ხმაში სიბრაზე შეეპარა
-რაც გაიგე. არ მინდა ტირანთან ერთად მარტო ცხოვრება-ჩემ პირდაპირ იჯდა და ჩაემსკენ გადმოიწია
-ეხა მომისმინე!რასაც ვიტყვი ის იქნება კანონი. არც ერთი სიტყვა ზედმეტად გასაგებია
-არ წამოვალ! ეს გასაგებია შენთვის?-წამოვხტი სკამიდან და კიბეებისკენ გავიქეცი ალექსანდრე გამომეკიდა. კიბის ბოლოს რომ მივაღწიე ალექსანდრემ ხელი მომკი და და შემაბრუნა. ის მეორე მხარეს იდგა და ინერციით დაბლა წამოვედი. მაშინ ვიგრძენი დიდი ტკივილი და ყველაფერი გაშავდა,მხოლოდ მისი ბოლო სიტყვები გავიგე მხოლოდ და ესეც შეწყდა.
-მარი,მარი მარი.ღმერთო არა. მარიიიიიი


********

მარი,მარიამი. ეს გოგო განსხვავებულია. თამამი,ეშხიანი და ლამაზი. მე კი რამდენჯერ ვაწყენინე.ახლა ვზივარ საავადმყოოფოს მოსაცდელში და ცრემლები მომდის მაშინ როცა 22 წლის ვარ და პატარაობის მერე არ მიტირია. ეს უცხო გოგო ჩემზე ძალიან მოქმედებს. მას რომ რამე მოუვიდეს თავს მოვიკლავ.არ ვაცოცხლებ საკუთარ თავს. როცა პირველად შევხვდი მებრძოლი გოგო დავინახე რომელიც გაავებული იცავდა საკუთარ პატიოსნებას. მეორედ კი თავმდაბალ გოგონას რომელიც უფროსებს წინააღმდეგობას ვერ უწევს, ქორწილის დღეს კი ფაქტიურად მკვდარ ადამიანს. არ ვიცი რით შეაშინეს და გამომაყოლეს ცოლად. მე კი, მე არაკაცივით მოვიქეცი. უკვე ორი კვირაა რაც საავადმყოფოში ვართ. ბევრი ოპერაცია გაიკეთა ალბათ ოთხი. მაგარამ ჯერ არ გაუღვიძი. ღმერთს მადლობა რომ ჯამრთელადაა.
ერთი თვეა აქ ვართ. მარის არც კი გაუღვიძია. ძალიან შემეშინდა. აღარ შემიძლია. ამ გოგოზე იმდენს ვნერვიულობ შეიძლება გავგიჟდე. მის ადგილას ჩემი რომელიმე წინა გოგო რომ ყოფილიყო მხოლოდ ფულს გადავიხდიდი. ამ გოგომ დამიპყრო. უკვე რამდენი ხანია მის საწოლთან ვათენებ და ვაღამებ. მისი მეგობარი თემოც აქ არის. მე ტუთი მაქვს გახეთქილი. ეს თემოსგან ნამდვილად დავიმსახურე და არც ვამტყუნებ. ეხლაც მარისთან ვარ პალატაში და მისი ხელი მიჭირავს. ვუყურებ მის სახეს და საკუთარ თავს ვწყევლი ასეთ დღეში რომ ჩავაგდე. უეცრად მისი ხელი აფართხალდა. თვალები გაახილა და ვიღაცას ეძახდა ბოლოს კი მკაფიოდ გავიგე.

-თემოო

ეს იყო ბოლო დარტყმა ჩემთვის. მე არ მეძახდა ან რატო დამიძახებდა. მე ვინ ვარ მისთვის. მხოლოდ ტკივილს ვაყენებ. მარის დაძახებაზე თემოც მასთან გაჩნდა და როცა მიხვდა რომ მისი ხელი მე მეჭირა უხეშად გამომგლიჯა ხელიდან

-მარი მარიკა,ჩემი მარიამი, ჩემი მარუსია როგორ ხარრ?


********

თვალები როცა გავახილე დავინახე ალექსანდრეს შეშლილი სახე,რომელზეც მწუხარება ტკივილი და სინანული გამოსახულიყო. სრულიად შეცვლილი ადამიანი დამხვდა. წვერი მოშვებული. გამოდის დიდიხანია რაც მძინავს. არ შემეზლო ლაპარაკი მაგრამ თუ ეს ჩემი ბოლო ამოსუნთქვა იყო თემო უნდა მენახა და ავტომატურად მას დავუძახე, ჩემი ხელი კი ალექსანდრესგან განვითავისუფლე.პალატიდან უხმოდ და წყნარად გავიდა.

-მარი როგორ ხარ?
-კარგად შენ?
-მარი ამ წინადადებას რატო დათანხმდი?
-შემეშინდა სიკვდილის. ქეთი დამემუქრა. მე კი ჯერ ახალგაზრდა ვარ,როგორც შენ და სიცოცხლე მწყურია, როგორც შენ.
-ამ მდგომარეობაშიც კი ცანცარის ხასიათზე ხარ რაა!
-რას ვიზავთ.აუ აუ
-რა გჭირს ხო კარგად ხარ?
- კი კი უბრალოდ ,უბრალოდ...
-მარი ამოიღე ხმა!-შიშნარევი ხმით მელაპარაკებოდა თემო და ამ დროს შემოვიდა ალექსანდრეც შემოვიდა მაგრამ ახლა მისი ცალი თვალით ნახვაც არ მინდოდა. პანიკის ატეხვას ვაპირებდი მაგრამ ლია შემოვიდა და ალექსანდრე შემეცოდა. ისევ ეს რო მეცოდება
-მარი შვილო როგორ ხარ?-მკითხა ლიამ და მის ხმაში ვიგრძენი დედობრივი ზრუნვა და გულისტკივილი.
-ფეხებს ვერ ვგრძნობ თემო, მიშველე გთხოვ თემოოოოო-ამ დროს ამივარდა ტირილი, ალექსანდრე კი პალატიდან გიჟივით გავარდა
ამის მერე იყო დაწყნარებები დამშვიდებები და ასე შემდეგ. სრულიად განადგურებული ვიყავი ახლა ჩემით ვერაფერს ვაკეთებდი. ლიას ვუთხარი რომ შემთხვევით დავგორდი და ეს ჩემი ბრალი იყო. სიმართლე კი მხოლოდ თემომ და კატომ იცოდნენ. ბოლო დღე იყო უნდა გამოვეწერე ექიმს და შემოვიდა კატო.

-ოჰჰ. რაც გვეკუთნოდა ის მივიღეთ. შენს გამო ალექსანდრე აჩრდილივით დადის.
-კატო იცი რააა? მე არ მიყვარს ალექსანდრე. არც მისი ფული მაინნტერესებს და არც არაფერი. ერთი წელი ვიქნებით ერთად და მერე ისე გავქრები თქვენი ცხოვრებიდან ვეც გაიგებთ. იქნებ ახლა მაინც გაიგოს შენმა გონებამ და წესივრად მელაპარაკო მაინც. და რო იცოდე, რაც მჭირს მაგ შენი საყვარელი ძმის გამო მჭირს.
-რაა? ეს სიმართლეაა?
-კიიიი!
-მარი მაპატიე მე მეგონა როო....-დაიწყო ბლუყუნი
-არაფერი მაგრამ იმედია დამიმეგობრდები.
-კი კი როგორ არა. ისე მეგობრები არც კი მყავს
პალატაში ალექსანდრე შემოვიდა კატო კი გავიდა
-ეს რატო გააკეთე- სახე ავარიდე
-რაზე ამბობ?-ვკითხე ისე ვითომც არაფერი
-რატომ სიმართლე არ თქვი,რატო არ თქვი რომ ეს მე გავაკეთე?
-ამით ფეხზე ვერ დავდგებოდი ახლა კი კატოს უთხარი რომ შემოვიდეს და მოვემზადო. და ხო ჯობია ცალკე გადავიდეთ. სპექტაკლების ნერვები არ მაქვს.
კატო შემოვიდა მოვემზადეთ და ეტლში უნდა ჩავმჯდარიყავი. ამ დროს ალექსანდრე შემოვიდა ხელში ამიყვანა და ისე გამოვედით გარეთ. მერე ეტლით მანქანამდე და მერე ასექსანდრეს ხელებით მანქანაში. ძალიან დაღლილი ვიყავი და ჩამეძინა.
როცა გავიღვიძე უკვე სახლში ვიყავით. უცხო ოთახი დავინახე. ადგომა ვცადე მაგრამ იატაკზე მწარედ დავეცი. მე ხომ სიარული არ შემიძლია. ოთახში კატო შემოვარდა და ალექსანდრეც მოჰყვა

-მარი კარგად ხარ?-მკითხა ჩემმა საყვარელმა ქმარუკამ.-როცა ეტლში ჩამაჯინა მაში ვუთხარი.
-არა. და კიდე მშია, რამე კარგ კინოს უნდა ვუყურო. ასევე მინდა სასუსნავები, კოკაკოლა და კრეკერი.
-კარგი წამოდი-მითხრა კატომ სიცილით და მისაღებ ოთახში გმიყვანა
მადაგასკარის სამივე ნაწილს ვუყურე, მერე ტომი და ჯერის, მერე კი ზოოტოპიას და ასე დაღამდა.დაღამდა რა შუაღამე მოვიდა სადღაც 2 საათი. ალექსანდრემ მითხრა დაიძინეო ასე ათ საათზე მაგარმ კარგად გამოვლანძღე. კატო ჩემს გვერდით იჯდა ალექსანდრე კი სავარძლის ბოლოში.
-კატო მეძინება ოთახში გამიყვანე რა.-შევანჯღრიე მძინარე და ისიც სიცილით წამოდგა. მომამზადა კატომ და დავწექით. ის იყო ყველაზე ახლობელი ვინც კი გვერით მყავდა. ძლიერად ჩავეხუტე და დავიძინე, ალექსანდრე კი დივანზე დავტოვეთ.ამის გამო დილით მისმა გინებამ გაგვაღვიძა.
-ფუ ამის დედა დამაგვიანდა!-კატო ადგა და ოთახიდან გავიდა კარები ღია დატოვა მე კი ვხედავდი მათ მიმოსვლას რადგან საწოლი პირდაპირ კარების წინ იდგა. კატომ გააცილა ალექსანდრე და ოთახში დაბრუნდა. ბევრი ვინებივრეთ. ხან კარტი ვითამაშეთ და ჟურნალის ფურცლებისგან გაკეთებული ქუდებით მაფიოზები ვიყავით, მერე მასწავლებლების პაროდიები გავაკეთე. საბოოლოდ სამ საათზე ავდექით ლოგინიდან. პარასკევი დღე იყო.
-კატო სკოლაში უნდა მივიდე და გამოცდებისთვისაც უნდა მოვემზადო.
-მარი მე შენ სკოლაში გადმოვდივარრრ!
-რა მართლა?არ არსებობსსსსსსსსსს!
-ხო მეც მინდოდა და ალექსანდრემაც მთხოვა.
-აჰააა აქაც ჩაყო ცხვირი.
-მარი ძაან ცუდ დღეშია. ეს ერთი თვე სულ გაგიჟდა. თვითონაც იყო საავადმყოფოში. ნარკოტიკებს ძლივს გადაურჩა
-რაა მართლა?
-ხოო. ესეთ ცუდ დღეშია. დამიჯერე რო არ უყვარდე ასე არ მოიქცეოდა
-და გგონია ალექსანდრეს ვუყვარვარ?
-გასვლისას მითხრა მიხედეო, შენ გაბარებო
-არაააააააა.აუ რა მაგარია
-ეხა არ მითხრა რო შენც გიყვარს
-ნუ მთლად ეგრეც არ არის
-სიმართლე! მალე!
-კაი ხო მომწონს
-სიმართლე!
-მიყვარს ხო რა იყო მარა ცოტა უნდა ვაწვალო. ვიცი მისი ბრალი არ არის ჩემი ეს მდგომარეობა მაგრამ ხო უნდა გავერთოოოო? ხო დამეხმარები?
-კაი შენს გვერდით ვარ. მეც მაქვს პირადი შურისძიებები ალექსანდრესთან.
-ძალიან კარგი შევთანხმდით
-აჰამ.-ცოტა ხნის დუმილის მერე მომაყარა კითხვები-თემო ვინ არის, ვინმე მოსწონს? ვინმე უყვარს?
-კი ყავს შეყვარებული, ჩემი საუკეთესო მეგობარი მაგრამ ერთხელაც არ ვუნახივარ ხოოო? ხო არავინ მოსულა ჩემთან?
-არა არავინ, მარტო თემო.
-შენ რა თემო მოგეწონა?
-ხო გოგო რავიცი.
-არაუშავს სხვას ნახავ
ამის შემდეგ ბევრი ვიჭორავეთ და ლაპარაკისგან ქანც გაწყვეტილებს მალევე დაგვეძინა. კატომ ალექსანდრეს აქვს გასაღებიო და დავიძინეთ. თან დილით თავდასხმაზე უნდა გადავსულიყავით.

ბავშვებო ბოდიშს გიხდით. ვიცი დავაგვიანე მაგრამ დიდი თავი დაგიწერეთ. ამ თავის მერე იწყება რაც იწყება, ასე რომ თუ დამელოდებით კარგად იცინებთ. თქვენი აზრი გამოხატეთ კომენტარებში. ეს ჩემთვის სტიმულიააააა. მიყვარხართ ყველა ვისაც ჩემი ისტორია მოგწონთ. :) <3 :*