რუსა-(ბუსაა)
ფუიიი! აქ რაღა მიწადაყრილობა მინდა?! ჯერ კიდევ შეშინებული ვუყურებ აირონიულად მომღიმარ მაჩვს! ვაიმე დედიკო! კარებს ვგლიჯავ და მანქანიდან ვხტები იმ სისწრაფით ველურური აფთარი , რომ მისდევს თავის მსხვერპლს, უიმე დედიკო, რა აფთარი კაცო! ავაზა! გადმოვხტი და ეგრედწოდებულ "გადაცმულ ჯონი დეპს" შევძახე:
-მანქანის კარები ჩაკეტე ხოლმე , თორემ შემდეგი გოგო უარესად აყვირდება!
-გავითვალისწინებ!-უკან დავბრუნდი ტროტუარზე და იქაურობა ჩემი მეზობელი იზოლდას თვალით დავზვერე და აი ჩემი ბიჭების მანქანაც! ეხლა იქ ჩავხტი და თემოს ისე ჩავეხუტე თვალებს არ უჯერებდა ბიჭი:
-ჩემი სიყვარულებიიი, ჩემი სუპერმარკეტი ბიჭიიი-თემოს პირველად ველაპარაკებოდი ასე ტკბილად და გაოცებული მიყურებდა.
-სად ხარ ამდენ ხანს?-პირდაღებულმა ლაშიკომ იკითხა
-ვიღაც სხვას ჩავუჯექი თურმე მანქანაში და სანამ დასტოინობას ვცდილობდი ისევ რაღაც სასწაული მომივიდა ჩვეულებრივად, რუსასებრად!
-აააჰჰ.-თქვა და აზანზარდა ჩემი ტელეფონიც, რომელზეც გარკვევით ეწერა "აგენტი 007". ვუპასუხე და ყურთან მივიდე:
-ხო კაწენკაა
-გოგოო სახლში ვარ მე უკვე და გელოდებით-აფორიაქებული რატომაა ხომ ვერ მეტყვით? ამასაც ავაზა შეხვდა სადმე გზაში?
-კაი, მოვალთ მალე.-ვუპასუხე და გავუთიშე-აუ ბიჭებო მარკეტში შევიდეთ და რაღაცეები ვიყიდოთ, მერე რამე ფილმს ვუყუროთ და მერე რამე მოვიფიქროთ.
-კაი, წამო.-ვიყიდეთ ყველაფერი და ჰერიჰერი სახლისაკენ თქო გეტყოდით, თუმცა რა ჰერიჰერი! შუქნიშანზე გავჩერდით მე კიდე თემოზე ვიყავი "აფოფხებული". არ გეგონოთ რამე კაცო! ჩემი ძმაა! არაბიოლოგიური , მაგრამ ლაშუნაც და თემოც ძმები არიან და ყველას მირჩევნია ეს სასტავი! ხოდა შუქნიშანზე გავჩერდით და ჩვენ გვერდზე ვისი მანქანა გაჩერდა არა?! აი იმ გადაცმული ჯონი დეპის! შემომხედა და კიდევ ერთხელ გამიღიმა ირონიულად, აბა ბიჭოს, ამას შევარგებ ირონიულ ღიმილს ცინიკოს დედოფალთან რა! აბა რააა! მეც ცინიკურად შევხედე და იმენა ნაგლად გავუღიმე. შემდეგ მანქანაც წავიდა ამიტომ იმ მაჩვისთვის აღარც კი შემიხედავს. თემოს მივეწებე უფრო და თვალები დავხუჭე. რამდენი რამ მოხდა ბოლო წლების განმავლობაში?: მშობლები გარდამეცვალნენ, ელენიკო დაიღუპა...(ჩემი და). როგორ დაიღუპნენ მშობლები? მოდი დავბრუნდეთ ერთი წლით ადრე:

2015 წელი. 17 იანვარი:
-რუსააა, თმები ჩამიწენი რაა.-ჩვეული წუწუნით მივარდება ოთახში ელენიკო.
-მოდი ჩემო სიხარულო-კალთაში ჩავისვი და სარკის წინაშე დავჯექით. ნელნელა დავუწყე ვარცხნა და ზუსტად ჩემნაირ ბურძღლა თმას დაწყნარება. ხოო, ელე მე საოცრად მგავს, ზუსტად ტყუპები ვართ. ყველაზე მეტად მიყვარს ჩემი ბურძღლა გოგო მე! ოოოო, კი არ გაცდიან დას თმა გაუკეთო ვახ! უი კაწენკაა:
-ხო კაწ
-სიყვარულო ჩემთან გამოდი რააა
-კაწ, ანას(დედაჩემი) და გეგას(მამაჩემი) მეგობრებთან მივდივართ მალე მოვალ და ამოგივლი კაი?
-კაი, გკოცნიი. ელე ჩამიკოცნე
-კაი კაწ.-გავუთიშე და ჩემ 6 წლის სიცოცხლეს მივუბრუნდი ხასხასა მწვანე თვალებით, რომ მიყურებდა და თმები, რომ მაინც ვერ დავუოკე:
-ელეე, არ გინდა რა ნაწნავიი. შენზე ლამაზი თმა არავის არ აქვს და რად გინდა ამის ჩაწვნა?
-კაი არმინდა.-ყველაფერს მიჯერებს დედა რა გოგო მყაავს!-ჩემზე ლამაზი თმა შენ გაქვს.-თავმომწონედ თქვა.
-მეე? ხუმრობ ხო? ჩემი ბურძღლა ხარ შენ!
-შენ ჩემი ზღარბი!-მითხრა და ისე ჩამეხუტა იფიქრებდი გრძნობს რაც უნდა მოხდესო. ჩახუტებულები სიცილით გავდივართ მისაღებში სადაც დედაჩემი ცალი მაღალქუსლიანით დარბის და მეორე სადაა კაცმა არიცის:
-ბუუს, მეორე მაღალქუსლიანი სად არის არიცი?-შეწუხებულმა მკითხა. უი ხო, ბუსა დედამ შემარქვა საერთოდაც და მერე აიტაცეს. მე და ჩემს ოჯახს კიდე ყველაზე მაგარი ურთიერთობა გვაქვს.
-არა დეე, ელე შენ ხო არ თამაშობდი.-ელემ თვალების ცეცება დაიწყო რითაც მივხვდი, რომ ვინ თუ არა ელე?-ელე სად დადე?-ვუთხარი და გაკაკუნდა ჩემი კარალევა და მოიტანა მეორე მაღალქუსლიანიც და დედას მისცა. გეგა გაღიმებული უყურებდა ცოლს , რომელმაც აღარ იცოდა კიდე რაღა გაეკეთებინა და რატომღაც თვალწინ წარმომიდგა მე და ჩემი ქმარი, რომ სადმე წავალთ და ელესნაირი ბურძღლა მეყოლება, ელე, რომ დეიდა გახდება და ბავშვს აღარ მოშორდება...
-წავედით ხო?-ხელი გადამხვია მამიკომ.
-წავედით-დედაც მოვიდა , მამამ გაგვატარა და მერე თვითონ კარი ჩაკეტა და გამოვიდა.
-ელე ჩემიაა.-ვთქვი მანქანაში ჩავჯექით თუ არადა მე და ელე უკან დავსკუპდით , რათქმაუნდა ელე ჩემს კალთაში, ვუმე ჩემიგიჟი! ვიჯექით და ხედს გავყურებდით ფანჯრიდან უეცრად დავინახე, რომ ელემ წინ გაიხედა მეც მომენტალურად გავხედე და დავინახე დიდი სატვირთო , რომელიც ჩვენსკენ მოდიოდა, არაფერზე დავფიქრებულვარ ისე გადავეფარე ელენიკოს. დედაჩემის ყვირილი გავიგე "რუსა ელეო", რომ ყვიროდა და მერე ყველაფერი ბნელეთმა მოიცვა. გონზე საავადმყოფოში მოვდივარ. ფუ როგორ მეზიზღება ეს თეთრი კედლები! ღმერთო ჩემო!-ნელნელა ვიხსენებ რაც მოხდა...ხალათიანი ქალიც შემოდის-ელენე როგორ არის? პატარა, ხუჭუჭა ყველაზე პატარა ჩვენს შორის?-მეტი ახლა არავინ მაინტერესებდა მთავარი ელე იყო.
-ხუჭუჭა..პატარა ბავშვი ელენე....ელენე...-მანდ კი გამასხა ცრემლებმა.
შემდეგ იყო დაკრძალვა და იმის ფიქრი თუ რატომ გადავრჩი მაინცდამაინც მე. შემდეგ მთელი გულით მინდოდა სიკვდილი და იყო კაწენკას დამშვიდებები. და ბოლოს ისე გამოჩენა თითქოს ელეზე იმდენს აღარ ვფიქრობდი, მაგრამ...მაგრამ როგორც ამბობენ ღამე ყველას დარდს იტევსო და მეც ღამე ჩავფიქრდები ხოლმე ელეზე.

ახლანდელ დროში:
-ბუსაა, მოვედით-თემომ შემანჯღრია.
-კაი.-ვთქვი და გადმოვედი მანქანიდან. სახლში შევედი და მაშინვე კაწენკა დავინახე სხვათაშორის ზედმეტად აღელვებული მეჩვენა. ფილმს ვუყურეთ ბიჭები დასაძინებლად გავისტუმრეთ და მე მივვარდი კაწიას:
-კაწ რა გჭირს მთელი დღეე?
-აუ იცი რა მომივიდაა?
-შენც თუ ჩემსავის მოგივიდა მაგრად ყოფილხარ ძაან, რა მოგივიდა?
-გოგო მოვდიოდი და იცი რა ბანალური სცენა მოხდა? ჯერ ფეხით მივდიოდი მანქანამდე ცოტა შორს დავაყენე ნუკრის კართან(ნუკრია ნინკას მეზობელია^^) ხოდა მივდიოდი და ვიღაც აღგრძნებული მამალი "ვაჟკაცები" გამომიხტნენ, ხოდა ეს ვაჟბატონიც როგორც თეთრ რაშზე თუ არა შავ "Range rover"-ზე ამხედრებული პრინცი და გადამარჩინა, ისეთი სიმპატიური იყო ნერწყვები ვყარე ხოდა გოგო სულ იმის ლამაზთვალებზე მეფიქრება.
-ვუმეეე რაკაია ქალო.
-შენ რაღა მოგივიდა?-დავიწყე მოყოლა და ბოლოს მისი აღწერისკენ წავედი:
-ქერა, ცისფერთვალება აი შოკი თვალებით ასეთი ლამაზი ცისფერი თვალები მე მეტი არ მინახავს! და საოცრად მაღალი! იმენა სასწაული ნაკვთებით!
-აუ რაკაია-კიდევ ვჭორაობდით მერე კი დაგვეძინა შავ "Range rover"-ზე ფიქრებში.

რავარია აბა? ხოო, ელენეზე სხვათაშორის სიმართლეა მართლა მყავდა და და მართლა დამეღუპა :(((