ისტორია მოგვითხრობს გოგონაზე რომელიც რაიონიდან ჩავა თბილისში და გაუჭირდება ბევრი თავგადასავლები ბევრი წამება ბევრი ტკივილი რათქმაუნდა მიღებული ცხოვრებისგან და სიყვარულისგან. მაშ ასე ისტორია დავიწყოთ. დილის 5 საათია ვერაფრით დავიძინე ალბათ იმიტომ რომ მივდივარ სხვაგან ჩემს სურამს ვტოვებ და მივდივარ სხვაგან? ალბათ გამიჭირდება? ალბად? ალბად კი არა გამიჭირდება თან ძალიან ჯერ მხოლოდ 17 წლის ვარ წინ ბევრი მელის მაგრამ წარმოიდგინეთ 17 წელი ამ სახლში გავატარე სურამში გავატარე ახლა კი მივდივარ ნუთუ ეს იყო ჩემი ხვედრი ნუთუ? მაგრამ რა ვქნა ამ სახლის კედლებშია აღწერილი ჩემი ბავშვობა სურამის ქუჩებშია ჩამწყვდეული ჩემი გრძნობები მეგობრები სიცოცხლე თავისუფლება აი ავიღე ბარგი და წავედი ყველას დავემშვიდობე მაგრამ გზად ჩემს საუკეთესო დაქალს მარის შევუარე (მე სოფო მქვია 17 წლის ვარ)
- მარი როგორ ხარ? ვკითხე მე სოფომ
- კარგად შენ? და ბარგს მოჰკრა თვალი ესე მალე მიდიხარ?
- კი სამწუხაროდ.
- იქ იცოდე სხვებს არ დაუმეგობრდე ჩემსავით მითხრა სიცილსიცილით
- არა გოგო, შენზე მეტად მიყვარდეს ვინმე გამორიცხულია ....ერთმანეთს ჩავეხუტეთ და წავედი მივდიოდი თან ჩემ ბავძშვობას აქ დავხტოდი აქ ვიცინოდი ბოლო ხმაზე ეჰჰ ისე ჩავედი თბილისში ვერ გავიგე გავაღე ჩემი სახლი როგორი სასიამოვნო სუნი იდგა მაგრამ ჩემი სახლის სუნს ვერ შეედრებოდა ერთი ღრმად ამოვიკვნესე სახლში მინდა მაგრამ ეჰჰ კარგით სკოლა როგორც იქნა დავამთავრე წლობით ვცხოვრობდი თბილისში. უკვე 21 წლის გათხოვილი ქალი ვიყავი ორსული დღე-დღეზე ველოდებოდი ბავშვს ბიჭი იყო. ქუჩაში მივდივარ დავინახე როგორ სცემდა ქალი პატარა ბავშვს მე არშემეძლო უბრალოდ რომ არ ჩავრეულიყავი, მივვარდი ქალს ხელი დავუჭირე და გაოცებულმა ვკითხე;
- რას შვრებით ქალბატონო?
- ჩემ შვილს რასაც ვუზამ შენ გკითხო?
- მაგრამ ასეთ უმწიკლო უცოდ.. სიტყვა არ მქონდა დამთავრებული მუცელი ამტკივდა წავიქეცი ოფლად დავიცალე ვწიოდი მიშველედ მიშველედ თქმო მაგრამ არავინ ჩნდა ბოლოს ჩემი და დავინახე და დავიკივლე
- ან---იიიი ანიმ შემომხედა და მოვარდა სანამ მოვიდოდა გონება დავკარგე ბევრი წყალი დავღვარე ანიმ სასწრაფო გამოიძახა შემიყვანეს მომასულიერეს ახლა კი ექიმმა დაიწყო;
- გაიჭინთეე, მიდი მიდი მიდი კიოდა შეუჩერებლად მე ძლივს ვსუნთქავდი ძლივს, ბავშვის თავი გამოჩნდა დაიწყო კივილი აი ბავშვიც და ბავშვმა ძალიან დიდ ხმაზე შეღრიალა ტიროდა როგორ გამიხარდა გავიცინე, მას ალექსანდრე დავარქვი, რა მაგარია შვილი 2 კვირა იქნებოდა გასული რომ მეორე ბავშვზე დავრჩი. ღმერთო ყველა სასწაული ახლა დამატეხე თავს. რა ბედნიერება იყოო ოუფფფს.... მე მივდიოდი მაღაზიაში ჩავეედი საყიდლებზე უცებ არაამქვეყნიური სიჩქარით მანქანა გამოვარდა და მეც ვეღარ მოვზომე და ჩევეტაკე ყურებში რაღაც მაგარი წუილი იყო შემდეგ ბახ გავითიშე სულ სისხლით შეიღება ყველაფერი ჩემს გარძშემო სისხლის ტბა იდგ