-რა გინდა ჩემგან?-შეშინებული კაცი საწოლზე ეგდო და იკარგებოდა ხავსისფერ თვალებში რომლებიც ზიზღით შესცქეროდნენ
-მე შენი დამპალი სული მინდა,-სიამოვნებით ჩიღიმა ლიზიმ და კიდევ უფრო ძიერად წაუჭირა კისერში ხელი ისე რომ ხროტინის მსგავსი ბგერები მკაფიოდ გაიგონა
-ვინ გამოგგზავნა?-კაცი სიმწრისაგან გაწითლდა და უკანასკნელად სცადა გაბრძოლება მაგრამ ლიზი მას მკერდზე აჯდა და ხელიებით სუნთქვის საშუალებას უსპობდა
-ვანესამ გამომგზავნა გახსოვს ვანესა? შენ მასზე ძალა იხმარე და ცხოვრება დაუნგრიე კიდევ ვინ იცის რამდენს გაუკეთე იგივე. საშინელება არა? ყველა შენნაირი მოღალატე უნდა დაისაჯოს.
ლიზიმ კიდევ ერთხელ ჩაარტყა ძლიერად ყელში ისე რომ კაცმა უცნაური და ძლიერი ტკივილი იგრძო 3 წამის მანძლზე სული ვეღარ ამოითქვა
-ყველაფერი მზადაა,-არხეინად ჩილაპარაკა ლიზიმ და კაცის მძმე სხეული სააბაზანოსკენ გაათრია მერე ყინულივით ცივ წყავლშ ჩასვა სადღაციდან თმის საშრობი გამოიტანა და აბაზანაში ჩააგდო. კაცმა თავის ჯალათს ერთი კიდევ ახედა და სული დალია.
„მეზიზიღება ჩემი საქმე“-ბუზღუნით გამოიცვალა ლიზიმ და ნომრის კარი გამოიკეტა.
-ჩემი მეგობარი დაღლილია ახლა ისვენებს მაგრამ გთხოვთ ყურადღება მიაქციეთ ემოციურად გაუწონასწორებელია,-ფოიეში ძალიან მომნდომებულ მენეჯერს თავლი ჩუკრა და სასწრაფოდ დატოვა შენობა. სასტუმროს შემოუარა ავტო სადგომთან მდგარ ურნაში პარიკი მისაკრობი ხალი და ლინზები ჩაყარა მანქანაში ჩახტა და სამსახურისკენ დაადგა გზას.
-აი წლის სუკეთესო თანამშრომელიც,-ოვაციებით მიეგება ლაზარი და გულში ჩაიკრა
-გინდოდა გეთქვა წლის საუკეთესო მკვლელიო არა?-გაღიზიანებულმა შეხედა გაბრიელმა უფროსს და დაღლილი ლიზი შეათვალიერა
-იცი რას გეტყვი გაბრიელ? ეს გოგონა ჩემი საცოლეა და მას შეუძლია აკეთოს რაც სურს
-გეყოფათ ძალიან დავიღალე,-გააპროტესტა უაზრო საუბარი გოგონამ და უანგარიშოდ წავიდა თავისი სამუშაო ოთახისაკენ
-ამას რატომ აკეთებ ლაზარი? ხომ იცი რომ ის მკვლელია და ეს ანადგურებს
-შენც შემოგთავაზე ამ კატეგორიაში მუშაობა მაგრამ უარი მტკიცე, ასე რომ ახლა მოკეტე და იმუშავე .
-შენ ხომ ის ცოლად მოგყავს,-გაბრიელმა ზიზიღით აათვლიერა მეგობარი
-ხო და ეს დასრულდება როგორცკი ცოლად მოვიყვან,-ლაზარიმ გადაჭრით წარმოთქვა სიტყვები და ლიზის ოთახისკენ გაემართა
„გზა უკეთესობისაკენ“ კომპანია ლაზარის მამამ დააარსა თუმცა მშვიდობა საერთოდ არ მოქონდა ამ ადგილს. უფრო ზუსტად რომ ვთვათ ეს იყო დიდი ლურჯი შენობა რომლის გარეთ მუდამ იდგა დაცვა შიგნით კი ის ხალხი მუშაობდა ვის კისერზეც უამრავი ადამიანის უბედურება იყო. მაშ ასე კომპანია მის საიტზე დარეგისტრირებულ ხალხს სოლიდური თანხის სანაცვლოდ ჰპირდებოდა რომ მოიაშორებდა ნებისმიერ არასასურველ პიროვნებას ან შურს იძიებდა მის მაგივრად. შენობა სამ სართულად იყო დაყოფილი: პირველ სართულზე იყო მისაღები იმ დამიანებისათვის რომლიებიც გზას ეძებდნენ უკეთესი მომავლისთვის აქ ფსიქოლოგთა გამოცდილი ჯგუფი მუშაობდა.
მეორე სართულზე მუშაობდნენ მამაკაცები და ქალები შემდეგი დანიშნულებით მათ უნდა ემხილათ მოღლატე ცოლები, ქმრები ან შეყვარებულები მდიდარი მამამიკოს განებივრებული შვილები ამისათვის კარგად იხდიდნენ. მესამე სართულზე ყველაზე გამოცდილი ჩხუბისთვები და მკვლელები მუშაობდნენ სარდაფი კი ამ უკანასკნელისათვის საყვარელ ადგილს წარმოადგენდა აქ ისინი „ერთობოდნენ“ ძველებური მახვილით, იარაღით, დანით ანდა ერთმანეთი სიკვდილამდე მიჰყავდათ ცემით.
არავინ იცოდა მიზეზი რისთვის დაარსდა კომპანია მაგრამ ამან ლაზარის და მის ოჯახს უამრავი შესაძლებლობა მისცა ასე რომ ბიჭი კიდევ დიდხანს არ გეგმავდა კომპანიის დახურვას.
-საყვარელო რამოხდა,-ლაზარი საცოლეს მიუახლოვდა და ტულში ჩაიკრა
-დავიღალე ბოლოს და ბოლოს დღეს ადამიანი მოვკალი
-ლიზი შენ შეგიძლია ნებისმიერ დროს შეეშვა ამას
-ხო მაგრამ ვერ ვახერხებ,-გულის სიღრმეში ლაზარის მოსწონდა კიდევაც ლიზის ეს პრობლემა რომ ჰქონდა მისგან კარგ სარგებელს ნახულობდა ლიზა თავისი კლიენტების ფსიქოლოგი მეგობარი და დამცველი იყო უსამართლობის მსხვერპლის სუნს შორიდან სცნობდა და მას ისე კარგად ექცეოდა ხშირად საჭიროზე მეტს უხდიდნენ.
-დედაჩემმა დარეკა
-რამოხდა?
-უნდა ეს შობა მაინც გავატარო მასთნ ერთდ და შენც მოდიხარ
-კარგი რაა ლიზი მე ხომ ვერ ვიტან სოფლებს დედაშენი კი,-აწუწუნდა ლაზარი
-ხო ვიცი მაგრამ დედაჩემი იმიტომ ქირაობს სახლს ქალაქგარეთ რომ კარგად გავერთოთ და ერთდ ვიყოთ თანაც ვალდებული ხარ ეს გააკეთო უკვე 2 წელია რაც დავინიშნეთ და ჩემები არცკი გიცნობენ
-ხო კარგი მოვიფიქრებ რამეს
-ეს როგორ გავიგო?-ლიზი იმდენად გააღიზიანა საქმროს დამოკიდებულებამ ლამის სილა გააწნა
-ლიზი არ მცალია ეს ხალხი მარტო რომ დავტოვო აქაურობას გადაწვავენ
-არაფერიც არ მოხდება
-ლიზი რატომ მეკმათბი
-მომისმინე ლაზარი,-გოგონამ საქმროს კალთიდან სახეული ასწია და მაგიდაზე გადაჯდა მერე ფეხი ასწია და ისე ძლიერად დააჭრა მუხლზე ქუსლი ლამის მეროე მხარეს გავიდა ლაზარი აწრიალდა მაგრამ ხმის ამოღება არც უფიქრია
-ლიზა მოვიფიქრებ რამეს,-მიუგო მშვიდად საცოლეს და გავიდა.
დღეებმა სწრაფად გაიარა შობა ახლოს იყო მაგრამ ლაზარი არ ჩქარობდა საკკითხის მოგვარებას ლიზიც არაფერს კითხულობდა რადგან თითქმის გადაწყვიტა რომ თუ ახლა ლაზარი უარს იტყოდა მისი ოჯახი გაეცნო სამუდამოდ დაშორდებოდა.
-შენ რა ფიქრობ რომ არ უყვარხარ?-სარამ თვალები გადაატრიალა და ლიზას თმის დახვევას შეუდგა
-ზოგჯერ დარწმუნებულუც კი ვარ ამაში
-მერე რას აპირებ?
-რას უნდა ვაპირებდე სარა ჩემს ოჯახს უნიჭო მუსიკოსი ვგონივარ რომელმაც რაღც უცნაური მიზეზით მდიდარი ბიჭი გამოიჭრა და მორჩა
-სჯობს ასე ეგონოთ არ ვარ მართლი,-სარამ ლიზის გამომცდელად შეხედა სარკიდან გოგონას თვალები დაეხარ და არცკი სუნთქავდა
- მე როგორცკი ვთხოვე მაშინვე გამომყვა გაბრიელი და გაიცნო ჩემები
-გაბრიელი იდიოტია ოჰ როგორ ვერ ვიტან მაგ კაცს
-რას ერჩი?
-არვიცი გაცნობის დღიდან მაღიზიანებს
-მე ბევრი არაფერი ვიცი მასზე მაგრამ ვიცი რომ კარგი ადამიანია
-ის 27 წლისაა მუქი თვალები და თმა აქვს, ასვე გარუჯული კანი კლასიკური მუსიკა უყვარს, კაცმა არიცის საიდანაა წარმოშობით ისე კი აქ დაიბადა. კარგად ცეკვავს და იდიოტია.
-საიდან იცი ეს ყველაფერი?-სარამ გაოცებით გააქნია თვი
-კარგი რა ეგ რაარის მე ისიცკი ვიცი რა ზომა ფეხსაცმელს იცვამს და რაზე აქვს ალერგია დაგავიწყდა სად ვმუშობ?
-მშურს შენი
-სულ ტყუილად,-ლიზიმ მეგობარს გაუღიმა ახლად დახვეული კუკუკები შეათმაშა მერე ხელით გაწელა
-მომწონს
-აბა რა მე პროფესიონალი ვარ,.-სარამ თავმომწონედ შეათამაშა ხელში სავარცხელი რასაც გოგონების სიცილი მოჰყვა.




-ლაზარი სად ჯანდაბაში ხარ?-ლიზა ისე ყვიროდა მთელმა აერპორტმა გაიგონა
-საყვარელო რა გემართება მე უკვე დედაშენთან ერთად ვსვამ ცხელ შოკოლადს მივირთმევ
-რაა,-ეჭვით თვალები მოჭუტა გოგონამ
-ჩამოდი და შეამოწმე
-იცოდე თუ მატყუებ ენას ამოგაცლი და ისე მოგკლავ ერთხელაც ვერ შეძლებ ვერავისითვის დახმარებისათვის დაძახებას
-საყვარელო რა სისასტიკეა ცოტა დამიყვავევე შენი საქმრო ვარ
-ლაზარი ცეცხლს ეთმაშები,-ამ საუბარში ჩასხდომა გამოცხადდა და ლიზაც მოხერხებულად მოეწყო სავარძელზე იმ იმედით რომ საქმრო ახლა მაინც არ ატყუებდა.
მგგზავრობა მოსაწყენი და დამღლელი არ ყოფილა სულ რაღც 2 საათი გასტანა და როგორცკი თოვლი და მთები დაინახა ლიზა ახალი ემოციებით აივსო თნაც გარეთ დედამისს მოჰკრა თვალი ვიღაც მაღლ და შვგვრემან კაცს ელაპარაკებოდა და კმაყოფილმა გააბიჯა გარეთ.
-დედიკო,-ლიზი ბოროტი არ იყო თავისი სამსახურის მიუხედავად და ყოველთვის როცა დედას ხედავდა თითქოს რაღაც სიამოვნების წვეთი ჩაეღვარა გულშო ყველა ტკივილი ქრებოდა.
-შვილო ჩემო სიცოცხლევ ძალიან მომეწონა შენი საქმო ამდენი ხანი როგორ მიმალავდი?-ლიზამ გაუღიმა დედას და საქმროს რომ გახედა ლამის გულის შეტევა მიიღო მის გვერდით ლაზარის ნაცვლად გაბრიელი ასვეტილიყო და დედა-შვილის შეხვედრას თბილი მზერით უყურებდა
-შენ,-დაიწყო ღვარძლიანად ლიზიმ მასგრამ გაბრიელმა თვალები დაუქაჩა და გვერდზე აიკრა.
-ეს როგორ გაბედეთ?-უჩურჩულა როცა „საქმროს“ ეხუტებოა
-ეს შენი მომავარი ქმრის იდეა იყო
-მოვკლავ,-გაიცინა ლიზიმ და დედას გვერდით დაიკავა უკანა სავარძელი.
-თქვენი ოთხი ზედა სართულზეა საღამოს მიჩი და სუზიც ჩამოვლენ ლიზი ადი დაისვენე
-კარგი დედა,-ლიზიმ დედას კიდევ ერთხელ აკოცა
-გაბრიელ ჩანთას წამოიღებ?-სარკასტულად გადახედა „საქმროს“
-კი საყვარელო წამოდი. ბოდიში ინგრიტ ავაცილებ და დავბრუნდები
-წადით შვილებო,-ქალმა მხიარული ღიღინით განაგრძო საქმე.
-ეს როგორორ გაბედეთ?-შესვლის თანავე მიიღო გაბრიელმა თავში ლიზის ხელჩანთა და წამშ დეიკოს საყვარელი პატარა გოგონა ნამდვილ მონსტარად იქცა
-სხვა გზა არ იყო რომ არ წამოვსულიყავი ლაზარი მომკლავდა
-ჰო? ახლა მე მოგკლავ
-მისმინე არც მე მომწონს ერთი კვირით რომ უნდა ვიყო შენი „საქმრო“ მაგრამ დედაშენი უკვე შემიყვარდა ასე რომ ნუ ვაწყენინებთ. ის კი ახლა გაცნობილი „სასიძო“ ინგრიტს ხელის მომკიდეთ რომ მოევლინება ქორწილში თვად განიხილეთ
-არა არანაირი ქორწილი არ იქნება ახლავე დაურეკე შენს ნაძირალა მეგობარს და უთხარი რომ ცოლად აღრ მივყვები
-არ გამოვა აქ მობილრი არ იჭერს
-შენ რა დამცინი?
-ინგრიტი კარგად მოემზადა,-გაბრიელმა მხრები აიჩეჩა და ლიზის ნივთები სავარძელზე დადო,-ქვედა სართულზე ვიქნები საყვარელო
-გაეთრიე,-ლიზიმ კარებისკენ ბალიში ისროლა მაგრამ გაბრიელმა გაასწრო და ხმაურიანად გადაიხარხარა.

დღე თითქოს ჯიბრზე ნელა გადიოდა ლიზის უნდოდა დედასთან ჩასვლა მაგრამ რამდენჯერც კიბეს დაადგა ფეხი იმდენჯერ გაიგონა მისი და გაბრიელის სიცილი და შეჩერდა ეს წყვილი არაჩვეულებრივად ერთობოდა სამზარეულოშო.
-ჩვენ სახლში ვართ,-აი ამას კი ვეღარ გაულო ლიზიმ კიბეები გადაიფრინა ჯერ მამა მოეხვია მთელი ძალით მერე კი და-ძმა ჩაიკრა გულში.
-ლიზი შენი საქმრო ძლაინ სიმპათიურია
-სუზი ნუ მაწითლებ,-გაბრიელმა ლიზას წელს შემოავლო ხელი და ზემოდან დააცქერდა
-საყვარელო არ გინდა აქ ხომ ბავშვები არიან,-ლიზამ ძმისწულებს გადახედა მერე კი გაბრიელს შეუმჩნევლად გადაულაპარაკა
-ხელი აიღე სანამ მოგაგლიჯე
-კარგი ბავშვებო თქვენი ძილის დროა მიდით დაიძინეთ,-ინგრიტმა ყველა გაისტუმრა და სამზარეულოში განმარტოებით დაიწყო ღიღინი
-შეიძლება შემოვიდე?
-ლიზი მოდი საყვარელო გინდა რამე?
-არა დე მომენატრე ძალიან
-ჩემი შეშლილი მოდი ჩემთან,-სამზარეულოს მაგიდასთნ ჩამომჯდარმა ლიზიმ დედის მკლავვებში თავი ძალიან კარგად იგრძნო და წამით სულ ყველაფერი გადაავიწყდა
-როგორ მიდის საქმე ლიზ?
-ყველაფერი რიგზეა გუშინ პატარა კონცერტი მქონდა ცოტა ხალხი იყო მაგრამ დრო სასიამოვნოდ გავატარეთ
-კარგია ახლა წადი წამდაუწუმ ამთქნარებ დაისვენე.
-მიყვარხარ დედა
-დედასაც უყვარხარ.

ლიზიმ საწოლი განიერ ფანჯრის რაფაზე გაიშალა მაგრამ მალევე მიხვდა რომ ამისთვის დიდი იყო უფრო სწორედ ძირს გადმოფრენამ მიანიშნა ამაზე
-გეყოფა ნუ ბავშვობ მოდი და საწოლში დაიძინე
-ხო ამას ისედაც ვაპირებ,-„საქმროს“ზურგი მიაქცია საბანს მთლიანად მოქაჩა შიგ გაეხვია და ძილს ისე მისცა თავი გაბრიელზე არცკი უფქრია
-რა უგულოა ეს გოგო,-გაიფიქრა უსაბნოდ დარჩენილმა გაბრიელმა და პლედი სასწრაფოდ მოძებნა. ლიზის კი სამაგიერო იმით გადაუხადა რომ დილით მისი ტანის სამოსი თვლში ეყარა და ისე გაყინულიყო რომ მოგეკეცა გადატყდებოდა.

გავაგრძელო?