როგორ ცივა , საკუთარ ფეხებსაც კი ვეღარ ვგრძნობ. რაც არ უნდა უცნაური იყო ტკივილს ვერ ვგრძნობ . რამდენი ხანია რაც ამ ცივ მიწაზე ვწევარ ? მაგრამ უკვე აღარაფერს აღარ აქვს აზრი , წყენას , მტრებს … აზრიარ აქვს ჩემს ქმედებებს.
თვაები გავახილე , როდესაც კისერზე რაღც ცივი შემეხო , მოიცა ეს ფიფქია მაგრამ ერთ წუთსი უკვე წყალია. როგორ მინდა მეც ვიყო პატარა ფიფქი რამდენიმე წუთში მეც გავქრებოდი და ჩემი არსებობა არავის ემახსოვრება.
თუ ავდგები ათი ათსობით ადამიანს გული ეტკინება , რადგან მათ გონიათ რომ მე მოკვდი. ჩემი სიკვდილი წყურიათ, მე არაფრის თქმა შემიძლია თვის გასამართლებათ , დავიმსახურე თუ არა სიკვდილი ? დავიმსახურე , საინტერესოა ვინ მე მიტირებს როდესაც გარდაცვლილს მიპოვნიან ? მე მინახავს მათი ტირი თუ როგორ არან გარეთ და ტირიან , მაგრამ არავის შევეცოდებოდი მე და არც მითანაგრძნობდნენ . მათ თავისუფლება რომ მიცეთ აქამდე სასამართლოს მომიწყობდნენ.
ჩემს ცხოვრებაში არსებობს ორი ადამიანი რომლები ვერ გადაიტანენ ჩემს სიკვდილს . მათი ხმა მესმის კარებს იქიდან , ისინი უკვე ახლოს არიან . მინდა თუ არა შევწყვიტო ჩემი წამება თუ ვიბრძოლო სიცოცხლისთვის ?
როგორ აგიხსნათ თუ რატომ ვწევარ ნახევრად ცოცხალ-მკვდარი გარეთ სადა პატიმრები სეირნობენ ? ჩემგან მოყოლას ელოდებით ? გაინტერესებთ თუ რა დავაშვე და რატომ მომისაჯეს სიკვდილით დასჯა ?
შევეცდები გულახდილი ვიყო თქვენთან და გიამბოთ სრული სიმართლე და არაფერი სიმართლის გარდა . ჩავიდინე ისეთი რამ რაც დღემდე მოსვენებას არ მაძლევს ჩემი სინდისი , ჩემს გამო ბევრი ადამიანი დაიხოცნენ , რომლებიც იმსახურებდნენ სიცოცხლეს ჩემგან განსხვავებით , მაგრმაა ისინი აღარ არიან , მე კიდევ ცოცხალი ვარ , ამის გამო და სხვა დანაშაულის გამო არ მსურს სიცოცხლის გარძელება ეს ხომ ლოგიკური დასასრული იქნება ჩემი ისოტორიის ? სიკეთე ამარცხებს სიბოროტეს ,ცუდი ადამაინები დაისაჯნენ. ჩემს ერთ ნაწილს სურს გააგრძელოს ბრძოლა.
არავისთვის მომიყოლია ეს ისტორია აქამდე . ეს ნამდვილი ისტორია რომელიც ეხება , ყველაზე საშიშ დამნაშავეს ლილიან დონსონს,არ დაუჯეროთარც გაზეთებს რომლებიც ჩემზე წერენ და არც ტელევიზიას რომელიც ჩემზე საუბრობდნენ. სასამართლოშიც ჩემი საქმე ჩემს მისვლამდე უკვე გადაწყვეტილი იყო , და რაში ჭირდებოდათ ჩემი აღიარება? ეს ყველაფერი 90_იან წლებში დაიწყო

1998 წელი , ბრუკლინი

მაშინ მე 17 წლის ვიყავი , ჩემი ცხოვრება ახლა იწყებოდა . ჰორმონები და ახალგაზრდული მაქსიმალიზმი , როგორ ვოცნენბობ ის საყვარე ლილიანზე. ვინ წარმოიდგენდა რომ ჭკვიანი და საყვარელი გოგონა ასეთი გაიზრდებოდა ? არცარავის , ხანდახან მე კი მიჭირს ამის დაჯერება , ორი სხვადასხვა ცხოვრებით ვიცხოვრე . მაგრამ მოვლენებს წინ ნუ გავასწრებთ.
როგორც ყველასთვის ცნობილია , ურჩულებად არ იბადებიან , არამდენ იქმნებიან . ჩემს შემთხვევაში მე მასწავლეს როგორ ვოყოფილიყავი ურჩხული.შთამაგონეს რომ ამ სამყაროს დამორჩილება შემეძლო . როცა რაღაცა არ გაქვს შეგიძია ამას ძალით მიაღწიო ,უფრო უკეთესია თუ წაართმევ , მაგრამ არსებობს ერთი მთავარი წესი - არასდროს დატოვო თვითმხილველი.
ჩემი ისტორია , ჩემი თავიდან დაბადება 1998 წელს ხდება . ჩემი ცხოვრება ბიჭებმა შეცვალეს , რომლებთაანც განსაკუთრებუი ურტიერთობები გვქონდა , მე ისინი სიგიჟემდე მიყვარდნენ და ასე იქნება სიცოცხლის ბოლომდე. ამაზე კი ნელ-ნელა ყველაფერს გაიგებთ.
იმ დროს სკოლა დავამთავრე , და როგორცჩემი სხვა თანაკლასელები მეც ვაპირებდი კოლეჯში ჩაბარებას . ჩემი თავი ხან სსწავლაზე იყო ორიენტირებული ხან ბიჭზე რომელიც მომწონდა. ყვეაფერს საკუთარი თანმიმდევრობა აქვს .
მე დავიბადე საშუალო ფენის ამერიკულ ოჯახში , ჩემა ოჯახმა გახსნა პატარა კაფე ქუჩის კუთხეში ,სადაც სკოლის მერე შევდიოდი და საკუთარ , მშობლებს ვეხმარებოდი.
კაფე ჩემი მეორე სახლი გახდა , იქ ვმუშობდი ხან მიმტანი ვიყავი , ხან დედას ვეხმარებოდი კუხნაში , ჩემი მშობლები ძალიან კარგი ადამიანები იყვნენ .მათ არიცოდნენ როგორი გავიზრდებოდი , იქნებ ეს კარგიცაა.
სკოლაში ყოველ დღე გვიყვებოდნენ უბნის ბანდიტებზე , კაფის დახურვის მერე სახლში არასდროს ვბრუნდებოდი მარტო , ზოგჯერ მხოლოდ ქურდავდნენ ხანდახან კი საქმე გაუპატიურებამდე მიდიოდა.
ყველა უბანში საკუთრი ბანდა და გმირი ცხოვრობს. ბრუკლინს კი ახალი ბანდა მართავდა. რონი ჰოფრანი , კოლინ მაკსველი და ტომას ბლეიქი ,მათ მალე დაიმორჩილეს ბრუკლინი , ისინი ჩემზე 3 წლით დიდები იყვნენ , ყველა სხვადასხვა ნაირად ყვებოდნენ მათზე , ამიტომ რთული იყო გაგერჩია ვინ იძახდა სიმართლეს და ვინ არა .
ერთი რამ ცნობილია - ისინი იყვნენ ყველაზე საშიში მათ არ გააჩნდათ სინდისი და ადამიანურობა. მათ შეიძლება ჰქონდათ სხვა ფასეულობები მაგრამ ეს ფასეულობები განსხვავდებოდ ნორმალური ადამიანებისგან. ყველაფერს ძალით ახწევდნენ.ბრუკლინში ისინი დაკავებულნი იყვენ ნარკოტიკების გაყიდვა შემოტანით, თაღლითობის და სხვა საქმეებით . ხალხი საუბრობდა რომ ჩვენ უბანის დამორჩილების მერე სხვა უბნების დამორჩილებაც დაიწყენ . გუნდში ორი ლიდერი იყო - რონი და კოლინი , ტომი კი მათ შორის უსაფრთოების ბალიში .
რომ არატომასი ისინი ერთმანეტ დაოხცავნენ ორივე იყვნენ ბრაზიანები და აგრესიულები , ისინი ხშირად ირიცხებოდნენ სკოლაიდან ჩხუბის გამო .
სამი ბიჭი რომელებიც ერთად გაიზარდნენ , ერთად შევიდნენ კრივზე , რადგან დაცლილიყვნენ საკუთარი აგრესიით , მათი მსგავსნი არავინ იყვნენ , მხოლოდ ფიზიკურად არა არამდენ ისინი ყველაფერს ჰაერში იჭერდნენ და იცოდნენ როგორ უნდა ემართად დამნაშავეთა სამყარო . ზოგი ამბობდნენ რომ ისინი ურჩხულებად დაიბადნენ ,არავის შეეძლო აეხსნა თუ რა იყო მიზეზი მათი მიზიდულობა დანაშაულისაკენ და ძალაუფლებისაკენ . რონი და კოლინი სხვდებოდნენ თუ უნდათ რომ წარმატებას მიახწიონ სკოლა უნდა დაამთავრო , ამის გამო კი კინაღამ დირექტორი მოკლეს , რომელმაც შეცვალა საკუთარი გადაწყვეტილება მათი გარიცხვის შესახებ.
ქუჩაში ლაპარაკობნენ რომ რონიმ საკუთარი პირველი დანაშაული 10 წლის ასაკში ჩაიდინა , მან საკუთრი მამა მოკლა , მაგრამ პოლიციამ ეს საქმე ჩაფარცხა და თვითმკვლელობას მიაწერეს. სად იყურება პოლიცია რატომ ხუჭვენ თვალს მათ საქციელზე ? ისინი ყოველ თვეფულს უგზავნიდნენ , რადგან თვალები დაეხუჭათ ამ ყველაფერზე , ბიჭებმმა როდესაც ეს საქმე მოაგვარეს ბიზნესის დაწყება გადაწყვიტეს , რამდენიმე კლუბი გახსნეს.
ხალხს ეშინოდათ მათან შეხვედრე , მათ დანაშაულზე ყოველთვის თვალს ხუჭავდნენ და ენას კბილს აჭერდნენ , ბიზნესი კი წინ მიიწევდა . 20 წლის ასაკში ამ სამმა ბიჭმა კი ბრუკლინი ძალით აიღეს . რონის ყველაზე მეტად ეშინოდათ , ამბობდნენ ნამდვილი ფსიხიაო , ერთი ადამიანი მას ასე აღწერს “ მისი თვალები ნამდვილ გიჟისას გავს , ის გიყურებს და უკვე იცის თუ სად დაგმარხავს “.
ტომს და კოლინს უკვე იმდენი ადამიანი ყავს დამარხული ხიდის ქვეშ , ბრუკლინელმა ხალხმა გადაწყვიტა მათვის ქედი მოეხარათ , ზოგი მათ გმირებს ეძხდნენ , ზოგი კი ნაბიჭვრებს. ისინი ხანდახან აკეთებდნენ კარგ საქმეს , მაგრამ ჩვენთან მათ ყოველთვის ცუდს საუბრობდნენ.
მე არასდროს დამავიწყდება ის ღამე , რომელმაც ჩემი ცხოვრეა შეცვა, ეს იყო 1998 წლის 13 ოქტომბერი , როდესაც პირველად ვნახე ბრუკლინის ყველაზე საშიში სამეული . ახლა მე ან უნდა მძულდეს ან მადლიერი უნდა ვიყო ბედის რომ მათ შემახვედრა. მე მინდა რომ ყველაფერი გავიხსენო თავიდან ბოლომდე , სანამ ჩემი აღსასრული დღე მოვა.
იმ დრს მამაჩემი ადრე წავიდა სახლში და კაფის დაკეტვა მე მომანდო . ბევრჯერ მომხდარა რომ მარტო დავრჩენილვარ კაფეში , და ყოველთვის თავი გამირთვამს ამ დავალებისთვის . იმ დღეს თავი კარგად გავართვი მორიგ დავალებას . როდეასც ყველა წავიდა უკვე 11 საათი იყო , ყველა კარი შევამოწმე , ჩემი სახლიდან კაფემდე 5 წუთის სავალია , გარეთ კი საკმაოდ ციოდა . სახლისკენ გავიქეცი არ მსურდა გავციებულიყავი.
ჩემს სკოლაში წვეულება იმართებოდა მეც მინდოდა წასვლა , რადგან იქ ჩემი თანაკლასელი იყო რომელიც მიყვარდა , თუ არ ვცდები ენდი ერქვა , ახლა უკვე აღრც მახსოვს. იმ დროს როგორი სულელი ვიყავი .
არ მსურდა გაცივება ამიტომ გავიქეცი სახლისკენ , რაგდან ხვალ ვაპირებდნი სიყვარულში გამოვტყომოდი ბიჭს ,თავიდანვე ვიტყვი ეს არ იყო სიყვარული , უბრალო გატაცება იყო. ეს საკმარისია 17 წლის გოგოსთვის .
უკვე ცოტა მქონდა დარჩენილი სახლამდე , როდესაც სიბნელიდან ვიღც გადამეღობა, შიშისგან უკან დავიხი , მინდოდა შემეთვალიერებინა .
- ახლა ვინ გვყავს ჩვენ?_ გავიდა დაბალი ხრიწიანი ხმა , რომლის გაგონებისას მთელ სხეულში გამცრა.
მე ვიცოდი რომ ისინი ბრუკლინელ სამეულს გადავაწყდი , მაგრამ შანსი ჯერ კიდევ მქონდა სიბნელეში კარგად არ ჩანდა სახეზე მაგრამ ვხედავდი თუ როგორ მიახლოვდებოდა ბიჭი შავ მანტოში გამოწყობილი. მას სახეზე ვერ ვხედავდი მაგრამ სილუეტი ჩემში შიშს აღვიძებდა . ჩემი წიგნები გულზე მივიხუტე და ვცდილობდი მისგან თავი დამეხწია.
- სადმე გექჩქარება ? არ წახვიდე ჩემგან ეს შენთვის იქნება ცუდი - ბიჭი სინათლეზე გამოვიდა და მე დავინახე შეშლილი გამოხედვა.
მისი თვალის გეგები გაფართოვებული იყო , ისისე მიყურებდა გეგონება გიპნოზს მიკეთებდა . მეგინა რომ ის არასდროს ახამხამებს , მისი შემოხედვა ნამდვილად ფსიხოპატისაა , რონი გიმორჩილებს . აღწერით მიხვდი რომ რონი ჰოფამანს გადავაწყდი. მისმა საფირმო გამოხედვა , თავისი ქნა შიშისგან ერთი ადგილიდან განძრევა აღარ შემეძლო .
- სკოლის მოწსწავლე ხარ? ასეგვიან რატომ ბრუნდები სახლში ?_ მან სიგარეთის კვამლი პირდაპირ სახეში შემომაბოლა , რითიც კმაყოფილი იყო.
ხმა დამეკარგა , რონი კი ზემოდან დამცქეროდა , ხელიდან წიგნები გამივარდა , დილით ყოველთვის ვიკეთებ ორ კიკინას თავზე ახლა კი ვინანე რომ არ გავიკეთე და ამით მისი ყურადღება მივიქციე
- მმმ სასიამოვნო სუნი აგდის - ჩემს თმებს დასუნა
- ვდგავარ და ვფიქრობ გაგაუპატიურო თუ არა ? რამდნი წლის ხარ ? რას იტყვი ?
- არ მომეკარო - როგორც იქნა მეტყველების უნარი დამიბრუნდა
ხელი კარი და ჩემი სახლისკენ გავიქეცი როდესაც ზურგს უკან კმაყოფილი სიცილი მომესმა
- მიყვარს დაჭერობანა , მაგრამ შენთვის აჯობებს თუ გაიქცევი
უკანმოუხედავად მივრბოდი , ჩემს სახლამდე რამდენიმი წუთია დაასე მგონია კილომერტი გაივირბინე „ ღმერო ახლა გადავრჩე და გპირდები ყველაზე კარგი ადამიანი გავხდები დედამიწაზე“ . უეცრად თმებში ხელი წამავლეს და ასფალთზე პირდაპირ მუხლებით დავეცი , მაგრამ ჩემთვის სულერთი იყო მთავარი იყო გადავრჩენილიყავი . რონიმ თემი თმები მუჭში დაიხვია და ისე ამაყენა ასფალტიტან.
- გთხოვ გამიშვი მე ხომ არაფერი დამიშვებია _ უკვე ვტიროდი ისე ვლაპარაკობდი თან თმებზე მეკიდა ხელი
რონის ჯერ კიდევ ჩემი თმები მაგრად ეჭირა , ბიჭმა ისევ ავტომიბილისკენ წამიყვანა
- შენთვითონ ხარ დამნაშვე შენ გქონდა შანსი . ჩვენში დარჩეს ამ თამაში მხოლოდ მე ვიმარჯვებ -
ქუჩის ბოძთან გაჩერდა და ზედ ამაკრო და სახე ამაწევინა ისე რომ მისი სახისთვის მეყურებინა , ერთი არაც მსურდა და მინდოდა ცოცხლად დავრჩენილიყავი .
- ნუ ტირიხარ , არ მიყვარს ცრემლები მე შენზე სხვა გეგმები მქონდა , თუ არ გაჩერდები საკუთარ საქციელზე პასუხს არ ვაგებ.
რონის უყვარდა როდესაც სხვებს ტკივილს აყენებდა ის ამისგან სიამოვნებას იღებდა , გადავწყვიტე რაც ძალა მქონდა მომეკრიბა ,რადგან არ მინდოდა ჩემი ცრემლებით უფრო მეტი სიამოვნება მიეღო
- რა გინდა ჩემგან ? - ხელები გულმკერძე მივადე ჩემთან უფრო ახლოს რომ არ მოსულიყო
- რატომ ხარ ასეტი უხეში , უბრალოდ რამდენიმე კითხვა დაგისვი _ რონიმ სიცილი დაიწყო , თან ჩემს თმებს ხელი გაუშვა
- 17 წლის ვარ , სახლში მივდიოდი - გაბრაზებულმა უკან ვუბიძგე
ჩემი თვი მეცოდებოდა რადგან გაბრაზებული ვიყავი და არ მინდოდა მასთან წაგება . სკოლაში ხშირად მაბრაზებდნენ დამამცირებდნენ მაგრამ შურისძიება არასდროს მდომებია მაგრამ ახლა ეს გრძნობა გამიჩნდა რონის მიმართ. ჩემი სახე შეიცვა და ისეთივე შეშლილი თვალები მქონდა როგორც მას . რონიმ ისევ ჩემი შესწავლა გააგრძე მიხვდა რომ რაღც შეიცვალა ,მისი კმაყყოფილი ღიმილი სახიდან გაქრა.
- რა გქვია ?- მხრებში ჩამავლო ხელი
- ლილიანი
- მე რონი , შენ ჩემზე არაფერი იცი აი მე კი შენზე ყველაფერი ვიცი , შენს თვალებში ჩანს ყველაფერი - მისი ხელები ახლა უფრო მაგრად მიჭერდა
- ურჩხულო მომაშორე შენი ხელები _ მას თვალი თვალში გავუყარე , ჩემი სიტყვები როგორც მუქარა ისე ჟღერდა
- შენთვის აჯობებს თუ ჩემში ურჩხული არ გააღვიძო , ეს ყოველთვის ცუდად სრულდება - შაგვრემანმა უკან დაიხია და ჩემსწიგებთან მივიდა რომელიც ჯერ კიდევ მიწაზე ეყარა
ჩემი მეზობლის სახლიდან ორი ახალგაზრდა გამოვიდა , იქ მივხვდი რომ აზრი არ ქონდა ყვირილს , რონის ვუყურებდი . მათი ხმა ნელ-ნელა მიახლოვდებოდა მაგრამ შიშს არ იწვევდა ჩემში ისინი .
- რონი ჩვენი წასვლის დროა , ამ ნაბიჭვარმა ყველაფერი თქვა - გევერძე რონის მსგავსმა მაღალმა ბიჭმა ჩამიარა მაგრამ ის უფრო გამხდარი იყო
მის უკან კი ქერა მოდიოდა რომელმა სისხლიანი ხელები გაიწმინდა და იქვეე მიაგდო ხელსახოცი , უნდა გამხარებოდა რომ ვერ შემამჩნიეს მაგრამ რატომღც არ გამიხარდა .
- რათგინდა ეს წიგნები ? რა იყო ჩვენს გარეშე გასინჯე ტავარი ?_ შავგვრემანმა სიცილი დაიწყო
- ეს მისია _ რონიმ ჩემზე მიუთით
განაჩენს ველოდებოდი მაინტერესებდა მათი რეაქცია. მათი დანახვა და მინდოდა აშკარად ამ ღამეს ჩემსთავს რაღც უცნაური ხდება.
- ვისი ? რატომ ლაპარაკომ ლაწირაკებთან ?_ ბიჭი ჩემსკენ შემობრუნდა და ჩემი შესწავლა დაიწყო
მისი გამოხედვიდან მივხვდი რომ ის მე ადამიანადაც არ მთვლის. ეს ბიჭი იკო ტომი ბლეიქი , რომელიც ანგეოზს გავს მაგრამ გარეგნობო ყოველთვის მატყუარაა . მას ძალიან ლამაზი ღიმილი აქვს რომელიც ოდესმე მინახავს , მისი სერი თვალებიც კი მომაჯადოვებელია . მე განძრევაც არ შემეძლო , ის შებრუნდა , რონიმ კი ჩემი წიგნები მომაწოდა.
- აწი ასე გვიან გარეთ აღრ იარო ლილიან და კიდევ უკეთესი იქნება თუ არავის მოუყვები ხალ პოლიციელები მოვლენ და მეზობლებს დაკითხავენ შენთვის აჯობებს თუ იტყვი რომ არავინ გინახავს _ იმ სახლისკენ გაიშვირა ხელი საიდანაც მისი მეგობრები გამოვიდნენ.
- კარგი რაისხომ თვითონ წაიქცა ჩაქუჩზე 5ჯერ _ ქერათმიანი შემობრუნდა მაგრამ ქუჩა რადგან არც ისე განათებული იყო ვერ გავარჩიე მისი სახე არგად
- საჭყალი , არ გაუმართლა , კარგი წავიდეთ ბევრი საქმე გვაქვს ჯერ _ ტომიმ რონის დაუძახა
- არაფერს ვიტყვი - გაუაზრებლად ვთქვი
რონი ადგილზე გაქვავდა ,დანარჩენებმაც მე შემომხედეს , შგვრემანმა კი ჩაიცინა
- თითოეულ ჩვენგანში ცოხვრობს ურჩხული , დღეს მე შენი ურჩხული გავაღვიძე , მე მას ახლა ვხედავ . ნახვამდის ლილიან
მე დიდხანს ვუყურებდი ქუჩში მიმავალ ჯიპს . ეს იყო პირველი შეხვედრა ჩემი მათან , როგორც დავპირდი მე არავისთვის მომიყოლია. იმა ღამეს რონიმ რაღცა შეცვალა ჩემში.
როდესაც სახლში დავბრუნდი , მითხრეს რომ ჩემი მეზობელი მკვდარია , პოლიცია ჩვენთან იყო , ჩემი დაკითხვა არც უფიქრიათ , მაგრამ მქონდა შნსი მომეყოლა ყველაფერი მაგრამ ესე არმოვიქეცი. პირველად მაშინ დავემორჩილე ჩემს ბნელ მხარეს , იმ დღიდან კი ჩემი ბრძოლა დაიწყო.
წინასწარ მოდიშით გრამატიკული შეცდომებისთვის... იმედია მოგეწონებათ