პროლოგი
როდესაც მზეს მთვარე ცვლის და ცა ვარსკვლავებით ივსება,ის გამოდის რომ მისი ახალი მსხვერპლი იპოვოს...
პირველი თავი
შოკოადისფერი თმები შეისწორა,მიწისთხილით სავსე თავი მაგიდაზე მოათავსა,დივანზე ხმაურიანად დაენარცხა და ბოლო ხმაზე დაიკივლა.
-ჯეინ,მოდი მალე... იწყება !
-შენ კივილის მეტი რამე იცი?-ბუზღუნის გამოვიდა სამზარეულოდან მისი დაქალი,ერთი ლუდის ბოთლი გოგონას გაუწოდა,მეორე კი თვითონ გახსნა,ერთი ყლუპი მოსვა და გოგონას გვერდით დაჯდა.
-მაგალითად ის რომ როგორც იქნა ყველაზე მაგარი სერიალის ახალი სეზონის იწყება!-საყვარლად წარმოსთქვა გოგონამ და დაქალს თასი გაუწოდა.
-მე არ ვფიქრობ რომ გრეის ანატომია ყველაზე მაგარი სერიალია!-ამოიბუზღუნა ჯანეტმა,გოგონამ ჩაიცინა და ტელევიზორის ხმას აუწია.
-ლილე,რატომ ბავშვობ?-ამოიხრა ჯანეტმა და პულტი ხელიდან გამოგლიჯა.
-ჯეინ,ჩვენ მხოლოდ გუშინ დავამთავრეთ სკოლა და მინდა გითხრა რომ ეს ყველაზე მაგარია!
-ყველა სიტყვას "მაგარია" უნდა მოაყოლო?-ამოიოხრა ჯეინმა-ამ სერიალის ყურებას არ ჯობია კლუბში წავიდეთ?
-იწყება!-წამოიძახა ლილემ და ტელევიზორს მიაშტერდა,რომ ჯეინმა ამოიხრა და ტელეფონი ამოიღო,მაგრამ მალევე მისი ყურადღება ლილეს წამოკივლებამ მიიპყრო და მას შეხედა.
-მგონი ჩემს ტელევიზორს რაღაც ჭირს!-გაოცებულმა გახედა ლილემ ჯეინს,ორივე დაქალი ტელევიზორს მიაშტერდა,ტელევიზორის ეკრანი ჯერ გაშავდა,შემდეგ გათეთრდა,შემდეგ ისევ გაშავდა,ლილე ტელევიზორის გამოსართავად წამოდგა როდესაც ტელევიზორის ეკრანზე ბიჭის ფიგურა გამოჩნდა,მის სახეს თეთრი ნიღაბი პარავდა,ნიღაბზე ისე იყო შავი საღებავი წასმული თითქოს ცრემლები იყო და ნიღაბს შუბლზე ამოკაწრული ჰქონდა
"GOD"
-მმ..მგონი მაქსი გვეკაიფება!-შეშინებულმა წამოიძახა ჯეინმა.
-მაქს,ძაღლიშვილო მოდი აქ-იკივლა ლილემ და ტელევიზორისკენ რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა-ამჯერად რა მოიფიქრე?
"შემდეგი შეიძლება იყო შენ,ფრთხილად იყავი"
ტელევიზორიდან ბიჭის დაპროგრამებული ხმა გაისმა,გოგოები შეკრთნენ და ისევ ტელევიზორს მიაშტერდნენ...ეკრანი ჯერ გაშავდა,შემდეგ კი გათეთრდა და ამჯერად ეკრანზე ჟურნაილისტი გამოისახა.
-რამდენიმე წუთის წინ ლონდონის ყველა მაუწყებლობაზე განხორციელა ჰაკერული თავდასხმა,პოლიციამ განაცხადა რომ ეს შეტევვა განხორციელებული იქნა ჩვენი დროის ყველაზე ცნობილი მანიაკის ,ჩვენთვის ცნობილი როგორც "მთვარის მოჩვენების" მიერ. დღეს კომენდანტის საათი ცხადდება 11 საათის შემდეგ,გთხოვთ დარჩეთ სახლში.
-მგონი მაქსი არაფერ შუაში იყო!-უხერხულად წარმოთქვა ლილემ და ჯეინის გვერდით ,შოკირებული, ჩამოჯდა.
-ის ისევ დაბრუნდა?-ჯეინმა დაქალს გადახედა-68 დღე არ გამოჩენილა როგორც ვიცი.
-ფეხებზე ,ვიღაც მანიაკი რას გააკეთებს და ვის მოკლავს-ცივად წარმოთქვა-აღარც სერიალი არ მინდა,უნდა გამოვიძინო.
-კარგი,წავედი 11 საათამდე სახლში უნდა მოვიდე!-ამოიოხრა ჯეინმა.
-სახლში რომ მიხვალ ,აუცილებლად დამირეკე!-ლილემ ჯეინი გადაკოცნა და მისაღებში მასთან ერთად გავიდა.
-აუცილებლად!-გაუღიმა ჯეინმა და კარები გაიხურა,ლილემ ამოიხრა და სასტუმრო ოთახს გახედა,აღარ უნდოდა შიგნით შესვლა,უნდოდა მანიაკზე რომელიც უკვე 3 წელია ქალაქს ატერორობს ,მეტი სცოდნოდა.
მის ოთახში აირბინა,პლანშეტი აიღო და გუგლში "მანიაკი მთვარის მოჩვენება" ჩაწერა.
წამებში ეკრანზე გვამების სურათები გამოჩნდა,საძიებო სისტემას ქვევით ჩამოყვა და პირველივე სტატია გახსნა.
" მანიაკი "მთვარის მოჩვენება" იგივე "შავი მზე" მეორე ადგილს იკავებს "10 ყველაზე ცნობილი მანიაკი კაცობრიობის ისტორიაში" მან გაუსწრო ,,წითელი კოშმარს” რომელმაც 53 ადამიანი გამოასალმა სიცოცხლეს...
"მთვარის მოჩვენება" როგორც ცნობილია ღამით მის მსხვერპლს ზვერავს,მისი ყველა მოკლული ადამიანი არის 18-დან 23-წლამდე გოგონები,შოკოლადისფერი თმებითა და ცისფერი თვალებით, მსხვერპლთან ამყარებს სექსუალურ კავშირს,ყოველი შემდგომი მსხვერპლი მათან უფრო დიდ დროს ატარებს,მაგალითან 53-ე მსხვერპლმა მის ტყვეობაში 53 დღე გაატარა...სამოცდამესამემ კი სამოცდასამი დღე.... ახლახან ნაპოვნი იქნა კიდევ ერთი გვამი,როგორც პოლიცია იტყობინება მისი 68-ე მსხვერპლი,მას როგორც მის ყველა მსხვერპლს შუბლზე და ლოყებზე ამოკვეთილი აქვს ჯვრები.გვამი შიშველია და მკერდზე შავი ვარდი ადევს. ეს არის ხელწერა რომელიც არ შეხცვლილა 3 წლის მანძილზე. როგორც რობერტ ელტონ ჰარისი იტყოდა
"შეიძლება იყო მეფე ან სულაც მენაგვე, მაგრამ ბოლოს ყველა ცეკვავს სიკვდილის ანგელოზთან",იმედია ეს სასტიკი ადამიანი მალე გაგვეცლება და პოლიცია მის დაჭერას შეძლებს...."
კითხვა ტელეფონის ხმამ გააწყვეტინა,მობილურს დახედა და სწრაფად უპასუხა.
-უკვე მიხვედი სახლში?
-ახლოს ვარ!-ტელეფონიდან ჯეინის შეშინებული ხმა გაისმა-საშინლად მეშინია...
-დაწყნარდი რა შენ მის გემოვნებაში არ ჯდები!-ჩაიცინა ლილემ
-რა?-ვერ მიხვდა ჯეინი.
-"მთვარის მოჩვენების" ყველა მსხვერპლს შოკოლადისფეერი თმები და ცისფერი თველები აქვს!
-ისევე როგორც შენ?-ჯეინის ჩაცინების ხმა მოისმა.
-ისევე როგორც მე!-შეშინებულმა წამოიძახა ლილემ.
-დაიკიდე!-გაეიცინა ჯეინს-შენ ვერ მოგიტაცებს.
-რატომ ხარ ასე დარწმუნებული?-დაბნეულმა წარმოთქვა,უეცრად ნათურებმა ბჟუტვა დაიწყეს და მალევე ჩაქვრნენ. ლილე შეშინებული წამოდგა და ფანჯარაში გაიხედა,უკვე ბნელოდა.
"ის ღამის მის მსხვერპლს ზვერავს" გონებაში წაკითხული ამოუტივტივდა.
ლილემ ხმაურიანად გადაყლაპა ნერწყვი.
-მაქს ,ისევ ჩემს შეშინებას ცდილობ?-დაიყვირა შეშინებულმა,მალევე კარი გააღო და დერეფანში გამოვიდა.
-მაქსი ისევ ჩემს შეშინებას ცდილობს!-ამოიხრა ლილემ-მერე დაგირეკავ,ჯეინ.
ტელეფონი გათიშა და კიბეები ჩაიარა,კარებზე ზარის ხმა გაისმა,შეკრთა მაგრამ კარების გასაღებად მაინც გავიდა. კარი გამოაღო და უცნობ ბიჭს მიაშტერდა.
-თუ მაქსთან მოხვედით,მაქსი სახლში არ არის-მხრები აიჩეჩა ლილემ.
მის წინ ყავისფერთვალება,მაღალი ბიჭი იდგა.
-არა ,ლამაზო!-ჩაცინების ხმა გაისმა-შენს წასაყვანად მოვედი.
ლილემ ვერაფრის თქმა ვერ მოასწრო,ვენაში ჩხვლეტა იგრძნო,კივილი დააპირა როდესაც ბიჭმა პირზე ხელი ააფარა და მის სახეზე დამცინავი ღიმილი გამოისახა.
-კიდევ ერთი მსხვერპლი "მთვარის მოჩვენებისთვის"-ბიჭის ბოლო სიტყვების გაგონებისთანავე ლილე შიშმა მოიცვა,თავის განთავისუფლება სცადა,მაგრამ არ გამოუვიდა,შეწინააღმდეგების ძალა აღარ ჰქონდა,ნარკოტიკების დიდმა დოზამ მხედველობის უნარი დაუკარგა,იგრძნო როგორ შემოეხვია ბიჭის ხელები და ჰაერში როგორ აიტაცა,გოგონამ ბოლოჯერ სცადა გაძალიანება,მაგრამ შავმა ბურუსმა ქვესკნელში ჩაითრია და ლილე საბოლოოდ გაითიშა.
მეორე თავი
დღე პირველი
ლილემ თვალები გაახილა,თუმცა სიბნელის მეტი ვერაფერი დაინახა,რამდენჯერმე დახამხამების შემდეგ კი სიბნელეში ბიჭის სულუეტი გაარჩია,გონებაში სრული ანშლაგი ჰქონდა,ვერაფერს ვერ იხსენებდა და საშინლად გადაღლილი იყო,სხეულში სისუსტეს გრძნობდა რაც ნარკოტიკების დამსახურება იყო ,რომელმაც მისი სხეული გამოფიტა.
-გონს მოხვედი?-დამცინავი ,ბოხი ხმა მოესმა,მთელს სხეულში უსიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა,შიშმა მისი გონება მთლიანად მოიცვა,ლილემ რაღაც ამოილუღლუღა.მალევე სიბნელე, თეთრმა,ძლიერმა შუქმა შეცვალა,გოგონამ თვალები მოჭუტა და ეცადა მხედვეობა აღედგინა.
-რა გქვია?-ბიჭმა ცივი ხმით იკითხა,ლილეს შიშისგან გააკანკალა როდესაც ბიჭის ხელი ნიკაპს შეეხო და თავი ააწევინა.ლილემ ხმა არ ამოიღო,რამაც ბიჭი გააბრაზა და ხელი ნიკაპზე ისე ძლიერად მოუჭირა რომ ლილეს ეგონა ყბის ძვალი დამეფშვნებაო.
-კითხვას ორჯერ არ ვიმეორებ,ლამაზო!-ჩაიცინა ბიჭმა და მისი მეორე ხელი ახლა ლილეს ყელს შეეხო.-მიპასუხე!
-ლ...ლილე!-ამოილუღლუღა გოგონამ,თვალები რამდენჯერმე კიდევ დაახამხამა,ნელ-ნელა მეხსიერება და მხედველობა აღუდგა და მის წინაშე ის ბიჭი დაინახა ,ვინც სახლიდან მოიტაცა.
-მშვენიერია!-გაიღიმა ბიჭმა,ყელიდან ხელი მოაშორა და ლილეს თვალებში ჩააშტერდა.
-ვინ არის მაქსი? რატომ მითხარი რომ თუ მაქსთან ვიყავი,ის სახლში არ იყო?-ბოხი ხმით წარმოთქვა ბიჭმა და წამოდგა,ლილეს თვალთახედვის არე განთავისუფლდა და მან ოთახს თვალი მოავლო.
ბეტონის,ცივი და ნაცრისფერი კედლები,მუქი შავი ჭერი და თეთრი მარმარილოს იატაკი რომლსაც რამდენიმე ადგილას წყლის გამწოვი ჰქონდა,ისეთი როგორიც სააბაზონოებშია.
-ეჰ ,ლილე,ლილე!-დამცინავად გადახედა ბიჭმა-დუმილი სიკვდილის შემდეგაც გეყოფა.
ლილემ ახლა აღმოაჩინა რომ იატაკზე,კედელზე მიყუდებული იჯდა,ხელების გამოძრავება სცადა მაგრამ არ გამოუვიდა,სწრაფად დახედა ხელებს,ხელებზე ხელბორკილები ეკეთა,რომელიც კედელს დიდი,სქელი ჯაჭვით უკავშირდებოდა.
-სიჩუმის დედოფლის თამაშს ვაპირებთ?-ჩაიცინა ბიჭმა და ოთახის კუთხეში მდგარ მაგიდასთან მივიდა,ლილემ მის მოძრაობას თვალი გაყოლა და შიშისგან მოიკუნტა,როდესაც დაინახა რომ ბიჭმა მაგიდიდან ორი სხვადასხვა ზომის დანა აიღო.
-ნუ მაიძულებ პირველივე დღეს გატკინო!-ბიჭის სახე ცინიკურმა ღიმილმა გააპო-ბოლოსდაბოლოს ჩემთან 69 დღის გატარება მოგიწევს! კითხვას არ გავიმეორებ,მიპასუხე!
უფრო დიდი ზომის დანა ,ისევ მაგიდანზე დააბრუნდა და ლილეს წინ დადგა,შემდეგ კი დანა ყელზე ვერტიკალურად მიადო.
-მაქსი... ჩემი შეყვარებულია!-ამოიჩურჩულა გოგონამ ,თვალები დახუჭა და ტუჩზე იკბინა რომ არ ეკივლა, როდესაც დანამ ყელი ოდნავ გაუჭრა და ჭრილობიდან სისხლმა გამოჟონა.
-ტყუილია,მიდი ლილე ნუ დაფიქრდები ,ისე მიპასუხე...პასუხს ველი.
-ჩემი შეყვარებულია!-ამოილუღლუღა გოგონამ და მალევე დანის პირი მის ყელს მეორე მხარეს შეეხო,შემდეგ კი მისი კანი გაჭრა,ლილემ თავი ვეღარ შეიკავა და წამოიკივლა.
-ლილე,სიმართლე მითხარი!-ჩაიღიმა ბიჭმა-ყველაფერი ვიცი,მაგრამ მინდა ეს შენგან გავიგო!
ლილემ თვალები ძლიერად დახუჭა,უნდოდა ეს ყველაფერი სიზმარი ყოფილიყო,ერთი უბრალო კოშმარი,რომ ისევ მაქსს გაეღვიძებინ კოცნით და ჩახუტებოდა...
ტკივილმა ისევ დაიპყრო მისი სხეული,დანამ ამჯერად კანი მკლავზე გაუჭრა,ლილემ ტკივილისგან დაიკივლა,თუმცა თვალები არ გაუხელია,მალევე ბიჭის ხელი ნიკაპზე იგრძნო,ბიჭმა ლილეს სახე ააწევინა.
-თვალები გაახილე!-ბრძანებითი კილოთი წარმოთქვა ბიჭმა,ლილემ თვალები გაახილა თუ არა ბიჭის მუქ თაფლისფერ თვალებს შეეჩეხა.
-ლილე,სიმართლე მითხარი და არ გატკენ!-მის ყურთან ამოიჩურჩულა ბიჭმა.
-მაქსი ჩემი ძმაა...-ამოიჩურჩულა ლილემ და თავი ჩახარა.
-რომლთანაც სექსუალური კავშირი გაქვს?-ბიჭის დამცინავ ხმაში სარკაზმმა გაიჟღერა.
-ის ჩემი ბიოლოგიური ძმა არ არის!-ამოილუღლუღა ლილემ- ნაშვილებია.
-ამას აარანაირი მნიშვნელობა არ აქვს!-თვითკმაყოფილმა ჩაიცინა და წამოდგა-მოდი შევთანხმდეთ მე მაქსი,ისევე როგორც შენ ფეხებზე თ, მეათე დღეს გაგიშვებ და გაქცევის საშუალებას მოგცემ ,თუ გაიქცევი, დაივიწყებ რაც აქ მოხდა და აღარასდროს აღარ ამოიღებ ამის შესახებ ხმას,თუ დაგიჭირე მაშინ 59 დღის შემდეგ სიკვდილი გელის! გასაგებია?
ლილემ არაფერი უპასუხა,ჯერ კიდევ ვერ აცნობიერებდა რომ ეს კოშმარი კი არა რეალობა იყო,ბიჭმა თვალებინ გადაატრიალა და ამოიოხრა.
-შენთან ზედემეტი მუშაობა მომიწევს,როგორც ჩანს დაუმორჩილებელი ხარ....
ბიჭმა შავი კარები გამოაღო და ოთახიდან გავიდა,გოგონა კედელთან მოიკუნტა,ხელები მუხლებს შემოხვია და მუხლებზე თავი დადო. სიცივისგან გააკანკალა,ოთახში ციოდა..უფროსწორად სარდაფში,დრო მიეცა ოთახი უკეთ დაეთვალიერებინა.
ოთახის მარჯვენა მხარეს რამდენიმე მაგიდა იდგა,ერთ მაგიდაზე ზომის მიხედვით სხვადასხვანაირი დანები იდო,მეორეზე რკინის ობობები ანუ მკერდის მარწუხები იდო,ისიც სხვადასხვა ზომის,შემდგომ მაგიდებზე იმდენი საწამებელი იარაღები დაინახა რომლის სახელებიც აღარ იცოდ ,რომ შიშმა ორმაგად შეიპყრო.
რამდენიმე წუთში კარების ისევ გაიღო და ბიჭი ამჯერად მაკრატლით ხელში შემოვიდა,ლილეს ყოველი ნაბიჯის ხმაზე აკანკალებდა,ბიჭი მის წინ შეჩერდა.
-ადექი!-ცივად წარმოთქვა,ლილემ ქვევით ახედა,შემდეგ მაგიდაზე დაწყოფილ სხვადასხვა საწამებელ მოწყობილობას გადახედა და აკანკალებული წამოდგა. საბედნიეროდ ჯაჭვმა რომლითაც ის კედელზე იყო მიბმული,მისი მოძრაობა არ შეზღუდა და სწრაფად წამოდგა.
-ხელები აწიე!-კიდევ ერთი ბრძანება გასცა და ლილემაც უციტყვოდ,თუმცა შიშით შეასრულა,რამდენჯერმე თვალები მაგიდისკენ გაეპარა.
-თუ დამჯერი გოგო იქნები,მათ არ გამოვიყენებ!-ჩაიცინა ლიამმა.ლილეს თეთრი სარაფანი მის ხელებში მოჭმუჭნა და მაკრატელი მხარზე შეახო,შემდეგ კი კაბის ბრეტელები გაჭრა და ლილეს კაბა გახადა,ლილე თვალებგაფართოებული იდგა და არაფრის გაკეთება არ შეეძლო,ბიჭმა ამჯერად ლიფი გაჭრა და მის მკერდს ლიფი მოაშორა,გოგონამ კი ინტიქტიურად ხელები აიფარა და თვალები დახუჭა. ცივი მელატი ფეხის შიგნითა ნაწილს შეეხო,მალევე გაისმა ნაჭირს გაჭრის ხმა და მის სხეულს ტრუსიც მოშორდა,ბიჭი ლილეს მოშორდა და ხელში დაგროვილი ,ლილეს დაჭრილი ტანსაცმელით ოთახიდან გავიდა,ამჯერად კარები არ დაუკეტია... ლილემ მის სხეულს დახედა შემდეგ კი კარისკენ წავიდა,ჯაჭვებმა გაიჟღარუნეს და ლილეს უკან დაბრუნება აიძულეს. რამდენიმე წუთში ოთახში ისევ შემოვიდა ბიჭი,მაგრამ ამჯერად მას ხელში თეფში და ბოთლით წყალი ეჭირა.
-ძალების აღდგენა დაგჭირდება!-ჩაიღიმა ბიჭმა და საჭმელი და ბოთლი იატაკზე დადგა,შემდეგ კი კარებისკენ წავიდა,როდესაც ლილეს აკანკალებულმა ხმამ შეაჩერა.
-რისთვის?-ამოილუღლუღა გოგონამ.ბიჭმა მხრები აიჩეჩა და კარის სახელურს ჩაებღაუჭა და ლილესკენ მობრუნდა
-კინაღამ დამავიწყდა,შეგიძლია ლიამ პენი დამიძახო,ან მთვარის მოჩვენება,ან ღამის კოშარი ან შავი მზე.. რომელიც გირჩევნია,ახლა კი დაისვენე... ხვალისთვის ძალები დაგჭირდება.
ლიამმა ლილეს თვალი ჩაუკრა ,ოთახიდან გამოვიდა და შეშინებული და შოკირებული გოგონა ოთახში დატოვა.
მესამე თავი
დღე მეორე
-გაიღვიძე!-ლიამის ხმამ ლილე გონს მოიყვანა,თვალები ოდნავ გაახილა და დაახამხამა,ბიჭმა გოგონა რამდენჯერმე შეანჯრღრია,ლილემ თვალები უფრო ფართოდ გახილა,როდეც ლიამი მის ყელზე ჭრილობებს შეეხო.
-როგორც ჩანს ნორმალური მოპყრობა არ მოგწონს!-ჩაიცინა ლიამმა და თითებით ძლიერად დააჭირა ჭრილობას,ჭრიობა ისევ გაიხსნა და სისხლმა გამოჟონა,ლილემ ყელის ჩახლეჩამდე დაიკივლა და ხელები მომუშტა,თითქოს ეს ტკივილისგან დაიცავდა.
-ნორმალურს რას ეძახი? ცხოველივით რომ გყავარ დაბმული თუ იმას რომ ჩემს მოკვლას აპირებ!-ვეღარ მოითმინა ლილემ და სწრაფად ,აკანკალებული ხმით წარმოთქვა ,მაგრამ როგორც კი ლიამის გაბრაზებული სახე დაიანახა,შეშინებულმა თავი ჩახარა.
-ლაპარაკის უფლება მოგეცი?-დაიღრინა ლიამმა,მხრებში ხელლები ჩაავლო და გოგონა წამოაყენა,ლილეს ხმა არ ამოუღია... კიდევ ერთი მისი სიტყვა და შეიძლება წამებას ვერ ასცდეს,უკვე მიხვდა რომ ლიამს ფეთქებადი ხასიათი აქვს,მაგრამ რის ფასად?
-ა..რ..ა-ნაწყვეეტ-ნაწყვეტ წარმოთქვა ლილემ,ლიამმა ძლიერად ჰკრა ხელი და ლილე ზურგით ბეტონის სქელ კედელს მიეხეთქა.ტკივილისგან წამოიკვნესა,ლიამის ხელები მხრებზე ხელს უჭერდნენ და პარალელურად კედელზე ძლიერად აჭერდნენ,რაც ყრუ ტკივილს იწვევდა.
-სანამ რამეს არ გკითხავ,ხმას აღარ ამოიღებ ,გასაგებია?-დაიღრინა ბიჭმა და გოგონას შიშველი სხეული უფრო ძლიერად ააკრო კედელს.ლილემ თავი დაუქნია ,მაგრამ ლიამი ამან არ დააკმაყოფილა.
-კითხვა დაგისვი!*კბილებში გამოსცრა ბიჭმა.
-გ..გასაგებია!-ამოიჩურჩულა ლილემ,ჯერ კიდევ უკვირდა რომ აქმდე არ ატირდა,ეს ყველაფერი ერთ დიდ კოშმარს ჰგავდა.შიში უკვე თითეულ უჯრედში გაჟღენთილიყო.
-თვალებში შემომხედე!-კიდევ ერთი ბრძანება გასცა ლიამმა,ლილე უსიტყვოდ დაემორჩილა და თვალებში შეხედა,სადაც მხოლოდ სიბნელე დაინახა...
-თუ ჭკვიანი გოგო იქნები,ამ ოთახიდან გასვლას შეძლებ და ამ ბორკილებსაც მოგხსნი,გასაგებია?
ლილე ისევ ლიამის თვალებს ჩაშტერდებოდა,რომელშიც სიბნელის მეტს ვერაფერს ვერ ხედავდა.როგორ უნდოდა ახლა მაქსის ლურჯი თვალები დაენახა,როგორ უნდოდა უბრალოდ ყველაფერი თავის ადგილას დაბრუნებეულიყო,დილით მაქს გაეღვიძებინა,ერთად ესაუზმათ...
-კითხვას ორჯერ არ ვიმეორებ,პასუხს ვეოდები!-ჩაიღიმა ლიამმა.
-გასაგებია!-ამოიჩურჩულა ლილემ როდესაც ლიამის ხმამ ფიქრებიდან გამოარკვია,შემდეგ კი გაახსენდა რომ მის წინაშე სრულიად შიშველი იდგა ,შეუშმუშნა და ლოყებზე ოდნავ წამოწითლდა,რათქმაუნდა ლიამს ეს ცვლილება არ გამოპარვია და ირონიულად გაეღიმა,მაგრამ მალევე ღიმილი გაბრაზებულმა გამომეტყველებამ შეცვალა,როდესაც საჭმელი დაინახა.
-რატომ არ შეჭამე?-ხმამაღლა წარმოთქვა ლიამმა და ხელი მაჯაზე ოდნავ მოუჭირა.
-მე..მე ალერგია მაქვს ერბო-კვერცხზე!-შეშინებულმა ლილემ პასუხს თავი ძლივს მოაბა და ლიამს ქვევიდან ახედა,ლიამის სახეზე ჯერ დაბენულობა გამოისახა,შემდეგ კი ღიმილი გაუფართოვდა. გოგონას ხელი გაუშვა და ოთახიდან სწრაფი ნაბიჯებით გავიდა,ლილე მხოლოდ ახლა მიხვდა რომ ფეხზე დგომის ძალა აღარ ჰქონდა,კედელს მიეყუდა და იატაკზე ჩაიკეცა.ღია კარებს გახედა,შემდეგ ისევ მაგიდებს და შიშისგან გააჟრჟოლა.
ახლა ყელაფერს მისცემდა რომ მაქსთან აღმოჩენილიყო,არა მათ არ ჰქონიათ სექსუალური ურთიერთობა როგორც ყველა ფიქრობდა... უბრალოდ როგორც მაქსი ამბობდა ლილეთვის არაფრის დაძალება არ სურდა,ხოლო ლილეს კი ეს უბრალოდ არ უნდოდა...რათქმაუნდა ერთმანეთისთვის სიამოვნება ბევრჯერ მიუნიჭებიათ,მაგრამ სექსი არ ქონიათ. ლილე 17 წის იყო როდესაც მაქსის მშობლებმა ის იშვილეს,რათქმაუნდა მასზე უფროს მაქს ეს არ მოექონა მაგრამ მშობლების თანდასწრებით "უფრთო ანგელოზი" იყო,სამაგიეროდ მალე ლილემ შეამჩნია რომ მაქსი სხვანარად იქცეოდა და ყველაფერზე ბრაზდებოდა...ეჭვიანოდა და არცერთ ბიჭს არ აკარებდა ლილეს. შემდეგ მშობლები გარდაიცვალნენ და ლილეც უფრო დაუახლოვდა...
კარებში ისევ გამოჩნდა ლიამი ,რომელსაც ხელში გასაღები ეჭირა. ლილეს უცებ დააინტერესა რა იცოდა ლიამმა მის შესახებ,ლიამმა ხომ უთხრა ყველაფერი ვიციო?
ლიამი მიუახლოვდა,ლილეს ხელები მის ხელებში მოიქცია და ხელბორკილები გახსნა. ლილემ ოდნავი თავისუფლება იგრძნო და მაჯები მოისრისა რომელიც ოდნავ ჩალურჯებოდა ხელბორკილების გამო.
-ადექი!-თვალები გადაატრიალა ლიამმა,გოგონა სწრაფად წამოდგა,რის გამიც თავბრუ დაეხვია და კედელს მიეყრდნო.
-ჯანდაბა,ძალები გჭირდება!-ამოისისინა ლიამმა-მოჩვენებასთან სექსს არ ვაპირებ,რომელსაც შეიძლება ნებისმიერ წუთს წაუვიდეს გული!
ლილეს ხმა არ ამოუღიალა,არც მაშინ შეწინაღმდეგებია როდესაც ლიამმა მაჯაში ხელი ჩაავლო და ოთახიდან გამოიყვანა,დერეფანი ნაცრისფერ ფერებში შეხებბილი,საკმაოდ ბნელი აღმოჩნდა რომელსაც ოდნავ ანათებდა ულტრაიისფერრი ნათურები. ლილეს სხეულში მოუსვენრობამ დაისადგურა,ლიამმა კიბეები ჩაიარა,ისე თითქოს ლილე არ მიყავდა,ლილემ კიბეებზე რამდენჯერმე წაიბორძიკა,მაგრამ ლიამს ყურადღება არ მიქცევია,სასტუმრო ოთახში შეიყვანა და უხმოდ დატოვა ოთახი,შემდეგ კი კარი გამოიხურა,ლილემ როგორც კი ლიამი სასტუმრო ოთახიდან გავიდა ფანჯრებს მოავლო თვალი,მაგრამ თითეულ ფანჯარას გისოსები ამშვენებდა... კარს დაეჯაჯგურა როდესაც მონოტორული ხმა გაისმა.
-გთხოვთ თითი ინდიკატორს მიადოთ!-წარმოთქვა ხმამ და ლილემ სწორედ იმ წუთშ შეამჩნია კარის გვერდით პატარა ეკრანი რომელიც მწვანედ ანათებდა,თვალებაგაფრთოებულმა მისი ცერა თითი ეკრანს მიადო,ამ დროს სირენის ხმა გასიმა და ეკრანი წითლად განათდა.
-თითის ანაბეჭდი არ ემთხვევა!-გაისმა ისევ მონოტოული ხმა,ლილეს სირენის ხმაზე გააჟრჟოლა და შიშმა მისი სხეული მოიცვა,როდესაც სირენის ხმა შეწყდა და ეკრანი ისევ ,წვანედ განათდა.
-ყოველთვის ისეთ რამეში რატომ ერევი რაც შენი საქმე არ არის?-შეუღრინა ლიამმა,როდესაც ოთახში შემოვიდა და ხელში ჰამბურგერი მიაჩეჩა.
-ყოველთვის?-გაოცებულმა იკითხა ლილემ,ლიამი წამებში დაიბნა,თითქოს ისეთი რაღაც წამოცდა რაც არ უნდა ეთქვა,სწრაფად აიკრა სახეზე ცივი გამომეტყველება და ლილეს კითხვა უპასუხოდ დატოვა.
-დაჯექი!-დივნისკენ მიუთითა ლიამმა,ლილემ ამოიხრა და დივანზე ჩამოჯდა,თავს საშინლად უხერხულად გრძნობდა რადგან შიშველი იყო.
-გაქცევა რომც სცადო არ გამოგივა,ყველა ოთახში შესასველი და გასავლელი თითის ანებეჭდით კონტროლდება,ეზოს სამ მეტრიანი სიმაღლის გალავანი აქვს რომელიც არამარტო ჩემი თითის ანაბეჭდის არამედ ჩემი ხმის საშუალებითაც კონტროლდება,ყველა ოთახში კამერებია დამონტაჭებული...არც გიქცევ გაქცევას,ეს მხოლოდ ერთმა მოახერხა ,მაგრამ მაინც ვიპოვე და სასტიკად დავსაჯე.
-როგორ?-ამოილუღლუღა გოგონამ.
-საწამებელი მსხალი გამოვიყენე!-ცივად წარმოთქვა ლიამმა და დივნის წინ მდგარ,ჟურნალის მაგიდაზე ისე ჩამოჯდა რომ ლილეს პირდაპირ თვალებში უყურებდა.
-ეს...ეს...ეს...
-ხო ეს ის მოწყობილობაა რომელსაც ათავსებდნენ საშოში, მოწყობილობას გააჩნდა ოთხი ლითონის ფურცელი, რომელიც ჩემს მიერ ხრახნის მოჭერით ნელა იშლებოდა ადამიანის სხეულში.მე შემეძლია ისე მომეჭირა ხრახნი, რომ გამომეწვია მისი კანის გაგლეჯა, ან ხვრელის მაქსიმალურად გაფართოება, რაც სამუდამოდ ასახიჩრებს მსხვერპლს. იშვიათ შემთხვევაში ის სიკვდილსაც იწვევს,მაგრამ უფრო მეტად გამოიყენებოდა "ბონუსად" წამების სხვა მეთოდებთან ერთად.
ლილე შოკურ მდგომარეობაში იყო ,მის სახეზე მხოლოდ შიში იხატებოდა რამაც ლიამის გახალისება გამოიწვია.
-შეჭამე სანამ ძალით ჩამიტენია ის შენთვის !-გაბარზებით წარმოთქვა ლიამმა ,ლილემ სწრაფად ჩაკბიჩა ჰამბურგერი და ლიამს მიაშტერდა.ლიამს ჩაეღიმა ,მაგრამ მალევე სახის გამომეტყველება შეეცვალა,ლიამმა ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო და ტელეფონს დახედა რომელიც ვიბრაციას გამოსცემდა.
-გისმენ,ნაილ?-ამოიხრა ლიამმა როგორც კი ტელეფონს უპასუხა და წამოდგა.
ლილემ კიდევ ერთხელ ჩაკბიჩა ჰამბურგერი,გუშინ საღამოდან არაფერი უჭამია,ფანჯარაში გაიხედა... დროს შეგრძნება დაჰკარვოდა,არ იცოდა რომელი სათი იყო ,ალთათ შუადღე რადგან მზე ანათებდა.
-მოიცა?.... რას იშნავს პოლიცია ჩემი სახლის შესამოწმებლად მოდის?..-წამოიყვირა ლიამმა და გაბრაზებით გადახედა ლილეს. ლილემ ძლივს გადაყლაპა ლუკმა და თავი ჩაქინდრა,ტუჩის კუთხეში ღიმილი გაუკრთა,ახლა მას გადაარჩენენ!
-ნაილ რისთვის მუშაობ პოლიციაში? ადრე რატომ არ მითხარი რომ ჩემს შემოწმებას აპირებდნენ?-ამოოიოხრა ლიამმა.
-მალე შეჭამე-ამჯერად ლილეს მიმართა,შემდეგ კი ისევ ნაილთან ლაპარაკს დაუბრუნდა.
-რამდენ წუთში იქნებით აქ? რაა? 15 წუთში? ჯანდაბა!-დაიღრილა-კი მაგრამ რატომ მამოწმებენ? რა მოეჩვენათ საეჭვოდ,ის რომ ქალაქიდან 500 კილომეტრის დაშორებით,ტყეში ვცხოვრობ?
ლილე ლიამს მოაშტერდა ,ვერც კი წარმოედგინა რომ ლიამს ნერვიულობა შეეძლო,ლიამი იქით აქეთ დადიოდა და ტელეფონზე ლაპარაკობდა. ლილემ მისი ჰამბურგერი დაამთავრა.
-იდიოტო რატომ ადრე არ შემატყობინე-დაიყვირა გაბრაზებით ლიამმა-ახალი მსხვერპლი მყავს,ახლა რა ვქნა?... რამეს მოვიფიქრებ!
ლიამმა ტელეფონი გათიშა და ლილეს მიაშტერდა,ლილემ ნერწყვი გადაყლაპა როდესაც ლიამის დაჟინებული მზერა იგრძნო.
-ამის დედაც...-შეიგინა ლიამმა-ან შენი ახლავე მოკვლა მომიწევს ან შენი გადამალვა!
მეოთხე თავი
დღე მეორე *გაგრძელება*
-ამის დედაც...-შეიგინა ლიამმა-ან შენი ახლავე მოკვლა მომიწევს ან შენი გადამალვა!
ლილემ შეშინებულმა შეხედა,ლიამიც გაბაზებით უყურებდა,ბოლოს ამოიოხრა ,ლილეს ხელი მაჯაში ჩაავლო და კიდეები აიარა,ლილე რათქმაუნდა ცდილობდა მის მოძრაობებს აჰყოლოდა და კიბეებზე მასთან ერთად ასულიყო,მაგრამ არ გამოუვიდა და რამდენჯერმე წაიქცა,ლიამმა თვალები გადაატრიალა ,ხელი უფრო ძლიერად ჩასჭიდა და მის ოთახში შეათრია.
შემდეგ კი კარადასთან მივიდა და კარადიდან გამოღებული ტანსაცმელი ლილეს მიაწოდა.
-ჩაიცვი,არ მინდა ნაილმა შიშველი დაგინახოს!-გაბრაზებულმა წარმოთქვა და ოთახიდან უკანმოუხედავად გავარდა,შემდეგ კი კარი მოიჯახუნა,ლილე შიშისგან შეხტა და უბრალო თეთრ მაისურს,ბუსგალტერს,ტრუსს და შავ შარვალს დახედა. ლიამმა გარედან მისი ოთახის კარები დაკეტა და როდესაც საწამეებელი ოთახისკენ შეტრიალდა,რომელიც მისი ოთახის საპირისპიროდ იყო ზარის ხმა გაისმა.
-ჯანდაბა!-ჩაიბურტყუნა,ლილეს საწამებელ ოთახში გაყვანას ვერ მოსწრებდა ამიტომ დისპლეიზე კოდი აკრიფა და საწამებელი ოთახის კარი კედლით დაიფარა,თითქოს იქ კარი არც არადროს არსებულა.
სწრაფად ჩაიარა კიბეები და მალევე ეზოში გალავნის წინ აღმოჩნდა,დისპლეის თითი მიადო და საიდუმლო სიტყვა რომლითაც კარი იღებოდა ჩურჩულით წარმოთქვა.
-ლილე ბლეიქი!-ჩაიჩურჩულა და გალავნის კარებიც გაიღო,პოლიციელებს ძალით გაუღიმა და ნაილს გახედა. პოლიციელები სიტყვის უთქმელად შევიდნენ ეზოში.
-გოგო ჩემს ოთახშია,გადამალვა ვერ მოვასწარი!რამე მოგიფიქრე!-გადასჩურჩულა ლიამმა მეგობარს და პოლიციელებს წინ გაუძღვა.
იმ დროსითვის როდესაც ოთახში კარები გაიღო ,ლილე უკვე ჩაცმული იყო,სწრაფად გახედა ოთახში შემოსულ ქერათმიან ბიჭს.ბედნიერებისგან თვალები გაუბრწყინდა,მორჩა გადარჩა!
-გამიყვანეთ აქედან,ის მანიაკია!-წამიყვირა გოგონამ ,მარა მოქმედების გააზრება ვერ მოასწრო როდესაც ბიჭმა ხელი ზურგსუკან ამოუტრიალა და კიდევ ერთხელ რომ არ ეკივლა პირზე ხელი ააფარა.
-ლიამ,შემოეთრიე!-იღრიალა ბიჭმა და და ლიამიც წამებში ოთახში შემოვიდა,ნაილის და ლილეს დანახვაზე ჩაეღიმა და კარები მიხურა.
-სულ ერთნაირები რატომ?-გაეცინა ნაილს-გემოვნება არ გაქვს.
-ყველაფერი მისით დაიწყო და მისითვე დამთავრდება.
-ანუ ბოლო მსხვერპლია?
ლიამმა მეგობარს თავი დაუქნია,ლილე ყველანაირად ცდილობდა რომ თავი დაეღწია ნაილის მარწუხებისგან მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა.
ლიამი კამოდთან მივიდა და უჯრიდან შპრიცი და ფლაკონი ამოიღო,ლილემ კიდევ ერთხელ გაიბრძოლა,როდესაც დაინახა რომ ლიამმა ფლაკონი გამოცალა და შპრიცი გაავსო,ნაილის ხელებმა უფრო ძლიერად შებორკეს და მალევე ვენაში ჩხვლეტა იგრძნო,დამაძინებელი სისხლში მალევე გაიფანტა,ლილეს სხეული მოდუნდა და გოგონას თვალები მიეხუჭა,ნაილმა ხელები გაუშვა,ლიამმა კი ხლები მოკიდა და საწოლზე დააწვინა.
-იმის გამო რომ გადარჩენა გსურდა სასჯელს მიღებ!-ყურში ჩასჩურჩულა ნახევრად გონს მყოფ ლილეს-შენს ყველა ხვრელს ვიხმარ!
ლილეს თვალები საბოლოოდ მიეხუჭა,ისე რომ ლიამის სიტყვების გააზრება არც დასცალდა,ლიამი ნაილისკენ შეტრიალდა და "HI FIVE" გააკეთეს,შემდეგ კი ოთახიდან სწრაფი ნაბიჯებით გამოვნენ.
-ოთახი სუფთაა!-აცნობა ნაილმა თანამშრომლებს და ლიამს ეშმაკურად გაუღიმა.
-სახლი სუფთაა!-დაიყვირა ერთერთმა,შემდეგ კი ლიამს გახედა-ბოდიში შეწუხებისთვის.
*Flashback
-ყოველთვის ისეთ რამეში რატომ ერევი რაც შენი საქმე არ არის?-შეუღრინა ლიამმა და მის წინ მდგარ გოგონას გახხედა,სწრორი შოკოლადისფერი თმები სახეზე ჩამოყროდა და ლიამს შეშინებული მიშტერებოდა.
-ბოდიში-ამოილუღლუღა ლილემ.
-რატომ მოყევი?-დაიყვირა ლიამმა-ხომ გითხარი რომ ეს ჩვენი საიდუმლო უნდა ყოფილიყო!
-რამდენჯერ უნდა მოგიხადო ბოდიში რომ მაპატიო?-ამოიჩურჩულა გოგონამ,სახიდან თბეი გადაიწია და ცრემლები მოიწმინდა.
-შენ შიგ ხომ არ გაქვს გოგო?-დაიყვირა ლიამმა და გოგონა ძლიერად შეანჭღრია-რატომ უთხარი ბავშვთა სახლის დირექტორს რომ სექსი გვქონდა?
-მტკივა!-ამოიჩურჩულა ლილემ
-კითხვას ორჯერ არ გავიმეორებ ლილე!-მხრებზე ხელი უფრო ძლიერად მოუჭირა.
-მან..მან მკითხა....მეც ვუპასუხე.
-იცი რა მოხდება ახლა?-დაიყვირა ლიამმა.
-რა?-აკანკალებული ხმით წარმოთქვა.
-მე სხვაგან გამაგზავნიან,მაგრამ გპირდები გიპოვი და მოგკლავ ამის გამო!
*End Of Flashback
დღე მესამე.
ზოგჯერ ვერ ვიხსენებთ შეხებას,ფიქრებს და ჯაჭვებივით გადაბმულ მოგონენებს,ზოგჯერ ჩვენთვის უსიამოვნო მოგონებებს იმდენად ვბლოკავთ რომ ის ახლიდანაც რომ წარმოჩინდეს,მაინც არ გაგვახსენდება...
როდესაც ლილე ბავშვთა სახლიდან წამოიყვანეს,ლილეს მთელი 6 თვე დასჭირდა რომ ჰიპნოზის მეშვეობით დაევიწყებინა,ბავშვთა სახლში მომხდარი...
ამიტომ მას უბრალოდ არ ახსოვდა და ალბათ არც უნდოდა გაეხსენებინა,მართალია საყვედური ლიამის და ლილეს საქმეში შევიდა მაგრამ ლილემ უფრო დიდი დრო გაატარა ბავშვთა სახლში რადგან ,ლიამზე პატარა იყო.
სტატუსის გვერდით პირად საქმეში "სექსუალურად გაუწონასწერებელი" ეწერა,რაც იმას ნიშნავდა რომ მისი შვილად აყვანა არც არავის ენდომებოდა.
მაგრამ სამი წლის შემდეგ ის იშვილეს და აიძულეს ჰიპნოზურ თერაპიაზე ევლო,გონებიდან ამოუშალეს მოგონებები ლიამზე,პირველ იმედგაცრუებულ სიყვარულზე,ცრემლებზე და ტკივილზე.
ხოლო ლიამის ცხოვრება უფრო ცუდად აეწყო.. ერთი წლის შემდეგ ,როდესაც სრულწლოვანი გახდა,ბავშვთა სახლის კარები ცხვირწინ მიუხურეს,ღამეების ქუჩაში გატარება უწევდა,შემდეგ ქურდობისთვის დააპატიმრეს,იქ გაიცნო ნაილი რომელმაც მის სახლში შეიფარა და ფეხზე დააყენა,შემდეგ კი ყველაფერი თავისით აეწყო,პირველი მკვლელობა შემთხვევითობა იყო,მეორესთვის მოტივი ჰქონდა...მესამე მკვლეობა უკვე მანიაკალიზმზე მიანიშნებდა და ასე დაიწყო ყველაფერი.
ლილეს ძებნაში ბევრი მხვერპლი ჰყავდა და აი ბოლოს ისიც იპოვა....
-ოდესმე გაიღვიძებ თუ უკვე ქვესკნელში ჩაეშვი!-ჩაიბუზღუნა ლიამმა და ლილე შეანჯღია,ლილემ რაღაც ამოთქვა,ქუთუთოები დამძიმებოდა და ძლივს ახელდა,ისევ საწამებელ ოთახში იყვნენ,ლილეს ლიამის ბოლო სიტყვები გაახსენდა და გააჟრჟოლა.
-მოდი ცოტა გავერთოთ!-ჩაიცინა ლიამმა და მაგიდისკენ წავიდა,ლილემ თვალები ძლიერად დახუჭა და შიშისგან ხელები მომწუჭა,ჯაჭვებმა გაიჟღაუუნეს როდესაც ლიამმა მათ ხელი მოკიდა და მისკენ მისწია. ლილეს სხეული ლიამისას შეეჯახა. ლილემ შიშისგან თვალები გაახილა და ლიამის ხელში მისთვის უცნობი იარათის დანახვისას შეკრთა,ლიამმა თვალები გადაარტრიალა და ოთხიდან სწრაფად გავიდა,მალევე ოთახში დაბრუნდა,ხელში იარაღი ეკავა რომლის ერთ ბოლოსაც ნაჯერი ჰქონდა შემოხვეული,სიცხის გამო ლიამს სწორედ ეს მხარე ეჭირა.
-ტყვიის მშხეფავი!-ღიმილით წარმოთქვა ლიამმა-შენი ჭკუით გაქცევა გინდოდა?
ლილემ ემბრიონის პოზაში მოიკუნტა იატაკზე და შეშინებული შეხედა როდესაც გაიაზრა რა იყო ტყვიის მშხეფავი.
ეს ინსტრუმენტი წარმოადგენს გრძელი სახულურის ბოლოში მიმაგრებულ სფეროს, რომელსაც შიგნით სათავსო აქვს. სფერო ორი ნაწილისგან შედგება და მათი გაცალკევება შესაძლებელია . წამების დაწყებამდე სფერო ივსება გამდნარი მეტალით, ადუღებული ზეთით, მდუღარე წყლით ან გუდრონით. სფეროს მეორე ნაწილს ნახვრეტები აქვს, ამიტომ დაბმული მსხვერპლის სხეულის ზემოდან გადატარებისას სითხე იღვრება და უკიდურესად ცხელი მასა ადამიანებს ესხმევათ.
ლიამმა ჩაიცინა ,ტყვიის მშხეფავი მაგიდაზე დადო ,ლილეს მიუახლოვდა,მაიკის ბოლოებში ხელი მოჰკიდა და მაიკა გადააძრო,ლილეს შიშისგან გააკანკალა როდესაც ლიამმა ლიფიც შეუხსნა და ისევ მაგიდისკენ წავიდა. თვალები დახუჭა.
-გემუდარები-ამოილუღლუღა ლილემ როდესაც ლიამის მოახლოება იგრძნო-არ გინდა...
-ცდები ლილე,ეს ის არის რაც მინდა და რაც მჭირდება!-ჩაიჩურჩულა ლიამმა-მიყვარს როცა მეხვეწებიან!
ლიამის სიტყვებს ტყვიის მშხეფავის მკერდზე გადატარება მოჰყვა.მდუღარე,ყვითელი მასამ გამოჟონა და ლილემ ტკივილისგან წამოიკივდლა,მდუღერე ზეთმა კანის დამწვრობა რამდენიმე წამში გამოიწვია,ზეთის წვეთები ქვევით.. მუცლისკენ მიიწევდნენ,კიდევ ერთი გადატარება მეორე მკერდზე,შემდეგ ყელზე... ლილეს უკვე კივილი აღარ შეეძლო,ხმა ჩაეხლიჩა,მდუღარე ზეთი საშინლად წვავდა მის სხეულს,ეგონა რომ ცეცხლზე წვავდნენ.
-გ..თ.ხო..ვ-ამოილუღლუღა ლილემ,საბოლოოდ გატყდა როდესაც ლიამმა მისი ცრემლები დაინახა,ლიამს გაეღიმა მაგრამ უკან არ დაწეულა,პირიქით უფრო ახლოს მოიწია. მალევე ტყვიის მშხეფავი მის მხარზე გადაატარა და ლილემ ისეევ ტკივილისგან წამოიკივლა.. რას გრძნობდა ახლა? ტკივილის და სიძულვილს,მეორე მხარზე გადატარების შემდეგ კი მხოლოდ სიძულვილი დარჩა.
ლიამი წამოდგა და ლილეს გახედა,რომლის სახეც ცრემლებით იყო დანამული.ბოლო 4 წლის მანძილზე ის პირველად ტიროდა,პირველად იყო სულიერადაც და ფიზიკურადაც განადგურებული,სხეული საშინლად ეწვოდადა ტკივილი მთელს სხეულში გამჯდარიყო,ლიამმა ჩაიცინა და ოთახიდან გავიდა ,მის უკან კი კარები მოხურა .
შუქი საწამებელ ოთახში ჩაქრა და სრულმა წყვდიადამა დაისადგურა,უფანჯრო ოთახში სუნთქვა ჭირდა,ლილეს განძრევაც არ შეეძლო ტკივილისგან და ცრემლებმა ახლიდან გამოარღვიეს ჯებირები როდესაც ლილემ გაიაზრა ამ მანიაკის ხელში კიდევ 66 დღე სიცოცხლე მოუწევდა,თუ მანამდე ლიამს წამებისას არ შემოაკვდებოდა.
მეხუთე თავი
დღე მეოთხე
ლიამმა თვალების გახელისთანავე ამოიოხრა და ჭერს ახედა,ნაცრისფერი ჭერი ისეთ შთაბეჭდილებას ქმნიდა თითქოს ცა ღრუბლებით დაიპარაო ,და ეს ასეც იყო. ლიამმა შუშის ჭერს ახედა და ღრუბლებს მინის მიღმა მიაპყრო მზერა.
ტუმბოს გადასწვდა და ლეფტოპს ხელი დაავლო,შემდეგ კი საწოლზე წამოჯდა და მალევე რამდენიმე პროგრამაში შესვლის შემდეგ,ლეფტოპის ეკრანზე საწამებელი ოთახი გამოისახა,რომელსაც ის "წითელი კოშმარების ოთახს " ეძახდა.
ღამის კამერა მშვენივრად მუშაობდა და საშუალებას აძლევდა დაენახა ყველა დეტალი.
ლიამის ყურადღება ეკრანზე გამოსახულმა ლილემ მიიყრო,რომელიც გუშინდელს აქეთ არც განძრეულა.
*მოკვდა?*-კითხვამ მის გონებაში გაიჟღერა და ხმა ჩართო,მალევე გოგონას ტირილის ხმა გაისმა და ლიამმა თვალები გადაატრიალა.
იქნებ ზედმეტი მოუვიდა? არა! მას არასდროს მოსდის ზედმეტი,ჯერ კიდევ ბავშვობიდან ასწავლიდნენ ამ ყველაფერს,ჯერ კიდევ ბავშვობიდან იყო სიკდვილი და წამება მისი ცხოვრების განუყრელი ნაწილი.
წამოდგა და შარვალი ამოიცვა,შემდეგ კი კუთხეში მდგარი კარადა გამოაღო და და წამლებს შეხედა,მალევე მისი მზერა დამწვრობის კრემზე შეაჩერა,რამდენიმე წამი მიაშტერდა,ღირდა კი ლილესთვის ტკივილი შეემსუბუქებინა? ბოლოს დამწვრობის კრემი ხელში აიღო და ოთახიდან გამოვუიდა,ბოლოსდაბოლოს ლილე მასთან კიდევ 65 დღე უნდა ყოფილიყო,ეს კი ცოტა არ არის... ლიამს სულაც არ აწყობდა რომ ლილე ხელში ჩაკვდომოდა,დროზე ადრე.
კარებთან შეჩერდა და დისპლეის თითი მიადო.
-თითის ანაბეჭდი ემთხევა-მონოტორული ხმა გაისმა და კარების გაიღო,ლიამმა თვალები გადაატრიალა და ოთახში შეაბიჯა,წყვდიადმა მისი სხეული მოიცვა,ლიამმა შუქი ააინთო და ლილეს შეხედა,რომელიც შუქის ანთებისთანავე შეკრთა და თვალები მოჭუტა ,რადგან შუქს არ იყო შეჩვეული.
-ძალიან გტკივა?-ამოიხრა ლიამმა და ლილეს წინ ჩაიმუხლა.
-ფეხებზე არ გკიდია?-ამოიჩურჩულა გოგონამ.
-ფეხებზე რომ მეკიდოს დამიჭერე ახლა შენ აქ არ იქნებოდი,და არც მე ვიქნებოდი აქ რომ დამწვრობები დაგიმუშავო... არამედ ჩემს ოთახში იქნებოდი და ტკივილისგან იკივლებდი!-ცივად წარმოსთქვა ბიჭმა,გოგონას გააკანკალა როდესაც ბიჭის სიახლოვე იგრძნო. ლიამმა ქილას თავი მოხადა,ხელით ოდნავ ამოიღო დამწვროის კრემი და დამწვრობის დამუშავება დაიწყო.
***
წითელი კოშმარის ოთახიდან გამოსვლის შემდეგ ლიამი მის ოთახში დაბრუნდა,შხაპი მიიღო და მოწერსრიგდა,შემდეგ კი სახლიდან გამოვიდა,მანქანაში ჩაჯდომის შემდეგ კი მის მობულურზე რამდენიმე მანიპულაცია შეასრულა,რამდენიმე კოდის აკრეფის შემდეგ ჭიშკარი გაიღო.
მანქანამ ჰაერი გააპო და დიდი სიჩქარით გაიჭრა გარეთ,ჭიშკარი დაიხურა,ლიამმა გაზს დააჭირა და მოსახვევში შეუხვია,სიჩქარე უყვარდა და თან საშინლად... მაგრამ მკვლელობა უფრო ძლიერად უყვარდა,სხვისთვის ტკივილის მინიჭება მისთვის ნარკოტიკივით იყო,რომელიც საშინლად სჭირდებოდა,მისი მხვერპლის კივილი და კვნესა მისთვის მუსიკასავით იყო,რომლლის გარეშეც ცხოვრება არ შეეძლო...
ქალაქში შევიდა მაგრამ სიჩქარეს არ დაუკო,დიდი რამე დაჯარიმებენ ,ისევ ნაილი გადაარჩენს და ჯარიმას მოუხსნის.
თვითონაც უკვირდა რატომ ვერ იტანდა ქალაქს,იმისდამუხედავად რომ ქალაქში გაიზარდა,ქალაქში ისწავლა ყველაფერი,ქალაქმა აქცია იმად რაც ახლა იყო.
სერიული მკვლელი,მანიაკი, უგულო მონსტრი რომლის შეჩერება ვერც მეგობრებმა ვერ შეძლეს.
მანქანა დიდი 8 სართულიანი შენობის წინ შეაჩერა,წარწერას გახედა და ჩაიცინა.
შენობაზე დიდი ლათინური ასეოებით ეწერა "servus",რაც მონას ნიშნავდა. მანქანიდან გადმოვიდა და გასაღები ჯეიკს გადაუგდო,მანაც უსიტყვოდ დაიჭირა გასაღები და მანქანაში ჩაჯდა.
ლიამის შენობაში შესვლისთანავე ხალლხის ყურადღება მისკენ იყო მიპყრობილი,რომელიც მოსაცდელ დარბაზში იყვნენ.
კაზინო,პორნო სტუდიები და ბორდელი მთელს რვა სართულს იკავებდა,ლიამმა თვალები გადაატრიალა და ლიფტისკენ გაემართა,როდესაც გოგონას ნაცნობმა ხმამ შეაჩერა.
-ლიამ?-დაბნეულმა იკითხა გოგონამ,ლიამს მთელს სხეულში ჟრიანტელმა დაუარა და ერთ ადგილას გაშეშდა,შემდეგ კი ნელ-ნელა გოგონასკენ შეტრიალდა,და პირი ოდნავ გააღო მისი დანახვისას,
ორივე ერთმანეთს მიაშტერდა,ლიამმა პირი გააღო რომ რამე ეთქვა მაგრამ ისევ დახურა,არაფერი ჰქონდა სათქმელი!
-ლიამ,ნამდვილად შენ ხარ?-ამოილუღლუღა გოგონამ,ბიჭმა მზერა მოვალო საცდელ ოთახს,ყველა მას მიშეტერებოდა... სწრაფად ჩაავლო ხელი გოგონას და დაცის ოთახში შეათრია.
-ყველა ოთახიდან გავიდა!-ბრანებლურად წარმოთქვა და დაცვის წევრებს გახედა-და კიდევ,ჰარის უთხარით რომ 10 წუთში მის კაბინეტში შევალ და ძალიან ვთოვ ამ დროს ისევ ვინმე გოგოს არ ჟიმავდეს!
გოგონა გაოცებული და გაშეშებული შეჰყურებდა უკვე გაზრდილ ლიამს,ლიამა დაცვის წევრებს დაუბღვირა და ბიჭები სწრაფად გაიკრიფნენ ოთახიდან.
-აქ რა ჯანდაბას აკეთებ ,ჯესი?-დაიღრინა ლიამმა და ჯესის გახედა.
-ლიამ,რა გემართება? 10 წელი არ მინახიხარ და ასე უნდა შეხვდე შენს უფროს დას?-გაოცებით წარმოთქვა გოგონამ.
-შენ აღარ ხარ ჩემი და,ჩემ დად ყოფნა მაშინ შეწყვიტე როდესაც ლილიენს გაჰყევი და ლილიენმა დედაჩემად ყოფნა მაშინ შეყვიტა როდესაც მამა მიატოვა და მე მასთან დამტოვა.
-რატომ არ გესმის რომ გენრი ჩვენ არ გაგვიშვებდა,შენ მასთან რომ არ დარჩენილიყავი!-წამოიყვირა ჯესიმ,ლიამმა ხელები დამუშტა ,გოგონას ხელი ჰკრა და ზურგით კედეს მიაჯახა.
-და თქვენ არ გესმით რომ სწორედ თქვენი გადაწვეტილების გამო ვიქეცი ,იმ ადამიანად ვინც ახლა ვარ?
-და ვინ ხარ ახლა შენ?-ამოილუღლუღა ჯესიმ როდესაც ბიჭმა ყელზე ხელი წაუჭირა.
-ის ვინც ყოველღამე კოშმარებში გესიზმრებოდა!-ჩურჩულით წარმოთქვა ბიჭმა.-აქ რას აკეთებ? რისთვის მოხვედი?
-მუშაობის დაწყება მინდა!-ამოიჩურჩულა გოგონამ როდესაც ლიამმა ხელი გაუშვა.
-პორნო სტუდიაში თუ ბორდელში?-დამცინავად იკითხა ლიამმა და მის დას მიაშტერდა.
-კაზინო!-მტკიცედ განაცხადა გოგონამ.
-შენთვისვე აჯობებს ახლავე წახვიდე!-კბილებში გამოსცრა და მკლავში ხელი ჩაავლო-აქ აღარასოდეს დაგინახო,ქალაქიდან წადი თორემ გეფიცები ფეხებზე დავიკიდებ ჩემი და რომ ხარ!
გოგონა გაუძალიანდა როდესაც ლიამმა ჯერ მოსაცდელ ოთახში შემდეგ კი შენობიდან გაათრია,მაგრამ ვერაფრის გაკეთება ვერ შეძლო.
-ლიამ ,რატომ იქცევი ასე?-ამოიხრა ჯესიმ და ხელი მოისრისა ,როდესაც ლიამმა გაუშვა და შენობისკენ წავიდა. ლიამს პასუხი არ გაუცია,არც შემობრუნებულა ჯეიკს გახედა და ცივი და გამყინავი ხმით წარმოთქვა.
-ყველა გააფრთხილეთ,რომ ჯესი ლი ლუკასი არცერთ სამსახური არ მიიღონ მთელს ლონდონში!
-ლიამ!-დაიყვირა გაბრაზებულმა ჯესიმ და მისკენ წავიდა როდესაც ჯეიკსმა ის გაიჭირა და გააკავა.
-და კიდევ ჯეიკ,ამ დებილ ადამიანს უყიდე ავია-ბილეთი მეხიკოს მიმართულებით!
შენობაში შესული,ისევ ლიფტისკენ გაეშურა და ლიფტში შესულმა ღრმად ჩაისუნთქა.
წარსული რომელიც უკან დასდევდა,წარსული რომელლიც ყოველთვის უკან ბრუნდებოდა.
ახლა სრულიად მოულოდნელად მისი და ნახა,რომემაც ყველაფერი გაახსენა,ლიფტის კედელს მიეყუდა და თვალები დახუჭა.
რა უნდოდა ახლა? უნდოდა მის უფროს დას და მას ისევ ძველებური ურთიერთობები ჰქონოდათ,მაგრამ....
წარსული არასდროს ბრუნდება,ჩვენ ან მის ჩრდილში უნდა ვიცხოვროთ ან უბრაოდ უნდა გავუშვათ ის,არ დავივიწყოთ მაგრამ ამავდროულად მასზე არ ვიფიქროთ,წარსული საჭიროა რომ მომავლის იმედი გვქონდეს.
-სხვაშორის 15 წუთი გავიდა!-ბოხმა ხმამ წარმოთქვა და ლიამმა მას შეხედა,ხუჭუჭთმიან ბიჭს ლიფტის კარი ხელით ეჭირა და ლიამს ღიმილით შეჰყურებდა.
-წუთებს ნუ ეკიდები,ჰენრი!-ჩაიცინა ლიამმა და ლიფტიდან გამოვიდა,შემდეგ კი ისე რომ ბიჭს არც დალოდებია,კაბინეტში შევიდა.
-შენ კი ნუ ....ობ,ლიამ!-თვალები გადაატრიალა ბიჭმა და უკან მიყვა-მერამდენედ უნდა გითხრა რომ ჰენრის ნუ მეძახი!
-რატომ ჰენრი გენრის მაგონებს-ცივად წარმოთქვა ლიამმა და ტყავის დივანზე ჩამოჯდა,ჰარი კი გევრდით მიუჯდა.
-შენ რა გინდა რომ მამაშენი ვიყო?-სიცილით წარმოთქვა ჰარიმ-დაგენძრა და ვერავინ ნახე?
-შენ უბრალოდ იმას ვერ გაუზლებ რასაც მამაჩემმა გაუძლო!
-მე არც გავხდებოდი მისნაირი და არც შვილს ვაქცევდი მანიაკად!-მკაცრად წარმოთქვა მწვანეთვალებამ.
-არც შენ ხარ ანგელოზი,ჰარი!
-გასაოცარი სამეგობრო ვართ!-წამოიძახა ოთახში შემოსულმა ქერა ბიჭმა და ჰარის სავარძელში,მაგიდასთან მოთავსდა.
-შენ ოდესმე მოკეტავ,ლუის?-სიცილით გახედა ჰარიმ.
-რა შუაში ვარ მე?-ჩაიცინა ლუისმა-მე ფეხბურთელი ვარ,შენ მონათმფლობელი ,ნაილი პოლიციელი და ლიამი მანიაკი,ნაილი რომ არა ყველა უკვე მკვდრები ვიქნებოდით ან ციხეში დავლპეოდით!
-ახალი ტავარი უნდა მომივიდეს,არე მაცლია თქვენთვის!-თვცალები გადაატრიალა ჰარიმ და წამოდგა.
-ახალი გოგონები?-წარბები აათამაშა ლუისმა,ჰარიმ თავი დაუქნია.
-ქალიშვილი გამიჩითე,განტვირთვა არ მაწყენდა!-მიაძახა კარებში გასულ ჰარის ლიამმა და ლუის გახედა,რის შედეგადაც ორივეს სიცილი აუტყდა.
-შეენ სახლში არ უნდა იყო,შენს მხვერპლთან?-იკითხა ლუიმ და ლიამს გახედა რომელიც წამოდგა.
-სამი დღე გაძლებს საჭმლის და წყლის გარეშე!-თვალი ჩაუკრა ლიამმა ლუის-მე კი უნდა გავერთო,მოდიხარ ახაი ტავარის შესამოწმებლად?
-რათქმაუნდა ძმაო!-გაეცინა ლუის და ლიამთან ერთად ჰარის კაბინეტიდან გამოვიდნენ.
მეექვსე თავი
დღე მეხუთე
-ლიამ!-ნაცნობი ხმა მოესმა,თვალები ოდნავ გაახილა და მის გვერდით მწოლიარე გოგონას გახედა.
-ლიამ!-ყვირილი განმეორდა,რასაც კარზე დაბრახუნების ხმა მოჰყვა.
-შენი დედაც... ჰარი!-დაიღრინა ლიამმა-რა ჯანდაბა გინდა ამ დილაადრიან?
-გამიღე კარები,ახლავე!-ყვირის ჰარი,ლიამი თავს ოდნავ წევს,შემდეგ გოგონას უყურებ,ოხრავს და საწოლიდან დგება,შემდეგ კი ვითომ არც არაფერი კარს არებს და ჰარის უყურებს.
-რა ჯანდაბა გინდა?-ღმუის ლიამი და თვალებს ატრიალებს.
-ნაილი შენს სახლში მიდის და აზრზე არ ვარ რის გაკეთებას აპირებს ლილესთან ერთად-მშვიდად წარმოსთქვამს ჰარი და ხელებს მკერდზე იჯვარედინებს.
-რაა?-ლიამი შოკურ მდგომარეობაში აღებს პირს-სეროზულად?
-სერიოზულად ლიამ,ვიცი რომ ლილე შენთვის რაღაცას ნიშნავს თორე შენ მას არ იყიდიდი,არამედ მოიტაცებდი როგორც სხვებს...ამიტომ...
-ის ჩემთვის არაფერს არ ნიშნავს!-დაიღრინა ლიამმა,ოთახში შებრუნდა და ტანსაცმელს ძებნა დაუწყო,მაისური კარადაზე იპოვა,ხოლო შარვალი საწოლის ქვეშ,ჰარის გაღიმა როდესაც დაინახა,როგორ დარბოდა გამწარებული ლიამი ოთახში და დედის გინებით ეძებდა ტანსაცმელს.
-და მერე იტყვი რომ ის შენთვის არაფერს ნიშნავს?-ჩაიცინა ჰარიმ როდესაც,ლიამმა უკმაყოფილოდ შეხედა.
-ძალიან გთხოვ,ნუ ხარ !-ამოილუღლუღა ლიამმა ,მხარი გაკრა და ოთახიდან დერეფანში გააბიჯა-და კიდევ შენი ახალი ტავარი დიდად არ მომეწონა,წინა ჯობდა!
ლიფტში შესულმა ,სიცილისგან გაწითლებულ ჰარის მიაძახა და ღილაკს დააწვა. ლიფტი დაიძრა და ლიამმა ამოიხრა,მობილურზე სასწრაფოდ აკრიფა ნაილის ნომერი.
-შენი დედაც...მიპასუხე ნაილ!-დაიღრინა როდესაც ლიფტის კარები გაიღო და სწრაფად,თითქმის ტყვიასავით გავარდა გარეთ,ნაილი არ პასუხობდა..მაგრამ რა უნდოდა ლიამის სახლში? ეს მანაც კარგად იცოდა....
უეცრად ვიღაცას შეეჯახა და სწრფად ჩაიხუტა რომ გოგონა არ წაქცეულიყო,მაგრამ მალევე მის თვალებში სიბრაზის ცეცხლი აგიზგიზდა.
-ისევ შენ ხარ?-გაბრაზებით იკითხა და ჯესი მოიშორა.
-ლიამ როდემდე მოიქცევი ისე თითქოს არ მიცნობ?-გაბრაზებით წარმოთქვა ჯესიმ-გაიგე რომ ჩვენი ბრალი არაფერი არ ყოფილა!
-ჯესმინ,ახლავე მოკეტე!-კბილებში გამოსცრა ლიამმა და დას სრული სახელით მიმართა-შენ ჩემზე დიდი იყავი,შენ იცოდი რასაც აკეთებდა გენრი და მაინც არ უთხარი დედას რომ მეც წავეყვანე,ორივემ მშვენივრად იცოდით და არც კი გიცდიათ მასთან შეწინაღმდეგება!
-ლიამ....
-აღარასოდეს გადამეღობო გზაზე,აღაროდეს დაგინახო ამ ქალაში თორემ გენრის სულს გეფიცები სიცოცხლეს გამოგასალმებ!
-მიდი!-ამოიჩურჩულა ჯესიმ-მიდი გააკეთე ეს! რას ელოდები?-ჯესი ნელ-ნელა ხმას უწევდა-არ დაიღალე ლიამ? რატომ არ გესმის რომ მოგვიწია შენი დატოვება? რატომ არ გესმის რომ ჩვენ დავბრუნდით შენს წასაყვანად როდესაც ,გენრი გარდაიცვალა ,მაგრამ ვეღარ გიპოვეთ!
-ნუ მართავ ისტერიკებ! მოკეტე!
-რას ელოდები? როდემდე უნდა მადანაშაულებდე მე ან დედას იმაში რომ ჩვენი სიცოცხლის გადარჩენა ვცადეთ? თუ ასე გსურს ,მომკლაი და შენც დაისვენებ და მეც!
უკვე ყვიროდა ჯესი,ლიამმა გაბრაზებით ამოიხრა ,ჯესის ისტერიკებისთვის ყურადღება არ მიუქცევია და გვერდზე ჩაუარა.
-ლიამ!-წამოიყვირა ჯესიმ.
-ჯესმინ შენთვისვე აჯობებს ამ ქალაქიდან წახვიდე!-მშვიდი,გამყინავი ტონით წარმოთქვა და სწრაფად გამოვიდა შენობიდან.
***
ლიამი თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა როდესაც სახლში შევიდა,ტელეფონი რამდენიმე წუთის წინ მაფშვნიტა კედელს,სანამ სახლში შემოვიდოდა. თვითონაც არ იცოდა რატომ ბრაზობდა ნაილზე,ის ყოველთვის აძლევდა უფლებას რომ მისი მსხვერპლი ნაილის გასართობიც ყოფილიყო...მაგრამ ახლა? ახლა მისი მსხვერპლი იყო გოგონა,რომელსაც 16 წლის ასაკიდან იცნობდა....
სწრაფად აირბინა კიბეები და მაშინ როდესაც გეზი საწამებელი ოთახისკენ აიღო,მისი ოთახიდან ლილეს კივილი გაისმა.
-ნაილ...მტკივაააა!
ლიამს თვალები გაუფართოვდა და სწრაფად მოტრიალდა მისი ოთახის კარებისკენ ,როდესაც ნაილის ხმაც გაიგონა.
-ცოტაც მოითმინე,მალე გაგივლის.
ლიამმის სხეულში სიბრაზემ დაისადგურა,კარები ხლებდამუშტულმა შეაღო და ლილეს მიაშტერდა,მათი მზერა ერთმანეთს შეხვდა,გოგონას ლოყები გაუწითლდა და შიშისგან თავი ჩახარა,ნაილმა კი ლიამს გამოხედა,მერე კი ისევ მისი საქმე გააგრძელა და ლილეს ისევ წაუსვა დამწვრობის კრემი,გოგონას ტკივილისდამიუხედაავად არც დაუკივლია და არც ამოუკვნესია,ლიამს ახედა შეშინებულმა,მერე ისევ ნაილს.
-ნაილ,ქვევით გელოდები!-თვალები გადაატრიალა ლიამმა და სწრაგად გამოვიდა,შემდეგ კი კარი მოიჯახუნა.
უნდოდა ლილეს სცოდნოდა რომ ის გაბრაზებული იყო და კარგი დღე არ ელოდა.
-ცოტაც მოითმინე,ახლა შეგიხვევ კარგი?-ნაილის ხრიწიანი ხმა გაისმა.
-შენ...შენ კარგი ხარ-ამოილუღლუღა ლილემ,ლიამმა ხელები დამუშტა და სწრაფად ჩაიარა კიბეები.
***
-შენ.. შენ კარგი ხარ!-ამოილუღლუღა ლილემ და ნაილს შეხედა,რომელმაც წამებში გაუღიმა და სხეულის ზედა მხარე შეუხვია,მხოლოდ მკლავები არ შეუხვია,რადგან იქ მხოლოდ პატარა დამწვრობები დარჩა,ახალგაზრდა ორგანიზმის გამო,ჭრილობები მალევე ხორცდებოდა.
-დამიჯერე,ლიამზე უკეთესი არც მე ვარ-ამოიოხრა ნაილმა და საწოლიდან წამოდგა-ვეცდები ლიამი დავითანხმო,რომ რამე მოგიტანოს საჭმელად.
ლილემ თავი მადლობის მაგიერ დაუქნია და ოდნავ გაიღიმა,ნაილმაც გაუღიმა და ოთახიდან გავიდა.ლილე საწოლზე წამოჯდა და კარს გახედა,ამოიხრა როდესაც ნახევარი საათის შემდეგაც ოთახში არავინ შემოსულა,ნელა წამოდგა და წამოიკვნესა,ნებისმიერი მოძრაობა მის ტკივილს აასმაგებდა.
კედელს გახედა ,მთელს კედელზე მიმაგრგრებული თაროები სავსე იყო,წიგნებით.
შუაღამის შვილები-სალმან რაშდი,ორიენტირები-სენ-ჟონ პერსი,ოსტატი და მარგარიტა-მიხეილ ბულგაკოვი,ვლადიმირ ნაბუკოვი-ლოლიტა,კლდის პირზე, ჭვავის ყანაში-ჯერომ სელინჯერი,გზაზე-ჯეკ კერუაკი,კატარინა ბლუმის შელახული ღირსება -ჰაინრიხ ბიოლი,ბეჭდების მბრძანებელი-ჯ.რ.რ. ტოლკინი,მარტინ იდენი-ჯეკ ლონდონი,დიდი გეტსბი-ფრენსის სკოტ ფიცჯერალდი,ჯადოსნური მთა-თომას მანი,მარტოობის ასი წელიწადი-გაბრიელ გარსია მარკესი.
ლილემ პირი ოდნავ გააღო გაოცებისგან,ყველა მისი საყვარელი წიგნი აქ იყო,ხელი წიგნების თაროს შეავლო და მარგარეტ მიტჩელის "ქარწაღებულნი" გადმოიღო,პირველ გვერდზე გადაშლისას კი წარწერა შენიშნა.
"სიყვარული ეს ის გრძნობაა რომელიც მანიაკებისთვის უხილავია,მაგრამ იმედი მაქვს შენთვის გამოჩნდება. გენრი"
წიგნი სწრაფად დააბრუნა თავის ადგილზე,ის ალბათ ლიამისთვის მნისვნელოვანი იყო და თან არ უნდოდა კიდევ ერთი სასჯელი.
ანტუან დე სენტ-ეგზიუპერის "პატარა უფლისწული" გადმოიღო ,საწოლთან მივიდა და ჩამოჯდა... წიგნის გვერდები ძლიერ გაცრეცილიყო,მაგრამ ლილემ პირველი გვერდის გადაშლისთანავე შენიშნა წარწერა.
"ვიცი როგორ ძლიერ გიყვარს ეს წიგნი,ამიტომ ბოდიშის მაგიერ ეს მიიღე,ლილე"
გაოცებული მიაშტერდა წარწერას,უეცრად ბუნდოვანი მოგონება ამოუტივტივდა და სახე შეეცვალა,მოგონება ისევე მოულოდნელად გაქრა როგორც გამოჩნდა,მისი გონება ისევ ცდილობდა მოგონებების დაბლოკვას.
მგოლოდ ის გაახსენდა როგორ გაუწოდა ვიღაცამ წიგნი....
გაოცებისგან დამუნჯებული შეჰყურებდა წარწერას,ნუთუ ის ადრე იცნობდა ლიამს? წიგნის შემდეგ გვერდზე გადაფურცლა,როდესაც წიგნიდან ფოტო გადმოვარდა,ლილე დაიხარა და ფოტო აიღო,ფოტოზე ნანახმა შოკში ჩააგდო,ის და ლიამი ღიმილით შეჰყურებდნენ კამერის ობიექტივს,ის ლიამს მანამდეც იცნობდა სანამ ლიამი მას მოიტაცებდა,მაგრამ მაშინ რატომ არ ახსოვდა?
ჰიპნოზი! მის გონებაში პასუხმა გაიჟღერა ,მაგრამ რაში სჭირდებოდათ რომ ყველა მოგონება წაეშლათ მისთვის ,რაც ლიამს უკავშირდებოდა. ფოტო გადაატრიალა და წელს დააკვირდა,ფოტო 2 წლის წინ იყო გადაღებული,როდესაც ის 16 წლის იყო,ლიამი კი 17 წლის...
ფოტოზე ორივე იღიმოდა,ლიამიც ბედნიერი ჩანდა... ლილეს არადროს ენახა ლიამი რომლიც იღიმოდა,იღიმოდა ნამდვილი ღიმილით და არა სარკატული ან ირონიული ღიმილით... ან იქნებ ენახა კიდეც.
უეცრად კარები გაიღო,გოგონამ სწრაფად გახედა და შეშინებული წამოდგა,ტკივილი სულ გადაავიწყდა როდესაც ლიამის გაბრაზებული სახე დაინახა,ფოტო და წიგნი იატაკზე დავარდა,ლიამი სწრაფად მიახლოვდა ლილეს და ხელი კრა,გოგონა საწოლზე დაეცა როდესაც ლიამმა სწრაფად აიღო წიგნი და ფოტო,შემდეგ კი თაროზე დააბრუნა და შეშინებულ ლილეს მიუბრუნდა.
-უფლება მოგეცი რომ წიგნი ხელში აგეღო?-ისე იკითხა თითქოს,ლილეს ფოტო არც ენახა,ლილემ შეშინებულმა გააქნია პასუხი.
-ხმამაღლა!-კბილებში გამოსცრა ლიამმა და საწოლს მიუახლოვდა.
-უფლება..არ მოგიცია!-აკანკალებული ხმით წარმოთქვა ლილემ.
-მერე შენ რა გააკეთე? წიგნი აიღე და ფოტოც ნახე,გამაბრაზე და იცი რა გელის?-ჩაიცინა ლიამმა და ლილეს გახედა,ლილემ პასუხი არ გასცა,რათქმაუნდა იცოდა... იცოდა რაც ელოდა...სასჯელი...
-ადექი!-ჩაიჩურჩულა ლიამმა და ლილეც დაემორჩილა. წამოდგა და ლიამის პირისპირ დადგა.
-ახლა დაიჩოქე!
-რაა? რატომ?-შეშინებულმა ამოილუღლუღა გოგონამ და ლიამს მიაშტერდა. ლიამს არაფერი უთქვია,გოგონას მხრებზე ხელები დააწყო და ქვევით დაქაჩა,ლილემ კი ზეწოლას ვერ გაუძლო და მუხლებზე დავარდა.
-მინეტს გამიკეთებ!-ლიამის სიტყვები განაჩენივიტ გაისმა და ლილეს გააკანკალა.
მეშვიდე თავი
დღე მეხუთე*გაგრძელება*
-ახლა დაიჩოქე!
-რაა? რატომ?-შეშინებულმა ამოილუღლუღა გოგონამ და ლიამს მიაშტერდა. ლიამს არაფერი უთქვია,გოგონას მხრებზე ხელები დააწყო და ქვევით დაქაჩა,ლილემ კი ზეწოლას ვერ გაუძლო და მუხლებზე დავარდა.
-მინეტს გამიკეთებ!-ლიამის სიტყვები განაჩენივით გაისმა და ლილეს გააკანკალა.
შიშისგან თვალები მიეხუჭა და ამოისუნთქა,ლიამი არ ხუმრობდა...ის არასდროს ხუმრობდა,ლილემ ეს იცოდა მაგრამ არ იცოდა საიდან...
-ბევრი გელოდო?-კბილებში გამოსცრა ლიამმა,მისი ხელები გოგონას თმებში აიხლართა როდესაც კარები შემოაღეს,ლიამმა კბილები ერთმანეთს დააჭირა,ხელები მომუშტა და გაბრაზებით გაიხედა კარებისკენ.
-შენ მთლად გაგიჟდი?-დაიყვირა გაბრაზებულმა ნაილმა,როდესაც ლიამის წინ ჩამუხლული,შეშინებული ლილე და ლიამი დაინახა,რომელსაც ლილეს თმები მის მუშტში ჰქონდა მოქცეული,სწრაფად გადაჭრა ოთახი და ლიამს ხელი გააშვებინა.
-რატომ იცავ?-კბილებში გამოსცრა ლიამმა,როდესაც ნაილი ლილეს აეფარა.
-ლიამ,მართლა ზედმეტები მოგდის! არასდროს აწამებდი და არაფერს არ უშავებდი ,სანამ გაქცევის საშუალებას არ აძლევდი!
-ნაილ,ეს შენი საქმე არ არის!-დამცინავად წარმოთქვა ლიამმა- თუ მოგწონს?
ნაილი ლიამის კითხვამ დააბნია,წამით ლილეს გახედა,მერე ისევ ლიამს რომელმაც გამჭოლი მზერით დაასაჩუქრა.ლიამი ზედემეტად კარგად იცნობდა ნაილს რომ სიმართლეს ვერ მიმხვდარიყო.
ლილე შეშინებული იჯდა,იამატკზე ჩამუხლული და ადგომისაც ეშინოდა...ვაი თუ ამის გამოც ,ლიამმა რამე სასჯელი მოუფიქროს.
-რა შუაშია მომწონს თუ არა?-დაბნეულმა წარმოთქვა -შენ შენს პრინციპებს გადადიხარ! ნორმალური ხარ?
ოთახში სიჩუმე ჩამოვარდა და სანამ ლიამი პასუხის გაცემას მოასწრებდა,ლილემ შემთხვევით მისი ფიქრები გაახმოვანა.
-არცერთი მანიაკი არ არის ნორმალური-გოგონას ჩურჩული,სიჩუმეში ხმამაღლა გაისმა.
-მორჩა!-კბილებში გამოსცრა ლიამმა-ფეხებზე რომ ჯერ ამის დრო არ არის,მოვკლავ!
ნაილს ხელი კრა,ლილეს ყელზე ხელი წაუჭირა და კედელს მტკივნეულად მიახეთქა,ლილემ ტკივილისგან ამოკვნესა და მისი სუსტი ხელები ლიამის დაკუნთულ მკერდს მიადო,რომ მისი გაწევა ეცადა,სუნთქვა საშინლად უჭერდა.
ნაილმა თვალები გადაატრიალა და ამოიოხრა,შემდეგ კი ლიამს მიუახლოვდა და მისი ხელები ლიამს მხრებზე დაადო.
-ლიამ,გაიხსენე!-მკაცრად წარმოთქვა ნაილმა,გოგონა უკვე ვეღარაფერს ხედავდა,გულისცემა შესუსტდა ისევე როგორც პულსი,მის ორგანიზმს ჰაერი აღარ მიეწოდებოდა და ისეთ შეგრძნებას ტოვებდა თითქოს რამდენიმე წამში ჰაერის უკმარისობისგან გასკდებოდა.
-ლიამ,გაიხსენე!-უკვე დაიყვირა ნაილმა და ლიამს დაეჯაჯგურა,რომ ლილე გაეშვა,მაგრამ არაფერი გამოუვიდა,ლიამის რკინის ხელები ძლიერად უჭერდა გოგონას ყელს და სუნთქვის საშუალებას არ აძლევდა,გოგონას თვალები ეხუჭებოდა.
-ლიამ,გაიხსენე! გაიხსენე ვინ შეგიყვარდა პირველად!ვინ გასწავლა სიყვარული! ვინ გააფერადა შენი ცხოვრება! ლიამ,მოკლავ... გაუშვი ხელი! ლიამ!
ლიამის გონება დაბინდული იყო,თითქოს ვერ ხედავდა და ვერ ამჩნევდა რას აკეთებდა,მაგრამ ნაილის ხმა მკვეთრად ისმოდა...
-ლიამ გაიხსენე და მიპასუხე!-დაიყვირა კიდევ ერთხელ ნაილმა,ბიჭის ჩაშავებულმა თვალებმა სწრაფად შეიცვალეს ფერი და ისევ თაფლისფერები გახდნენ.
-მიპასუხე!-დაიღრიალა ნაილმა.
-ლილემ,ლილემ გააფერადა ის...-ამოიჩურჩულა ბიჭმა და სწრაფად გაუშვა ხელი,გოგონა კედელთან ჩაიკეცა. სუნთქვის აღდგენას შეეცადა და ხველება აუტყდა,მის ყელზე ლიამის ხელის ანაბეჭდები წითლად იყო აღბეჭდილი,რომელიც ალბათ მალევე გალურჯდებოდა.
-ლიამ,ახლავე გადი!-ამოიოხრა დაღლილმა ნაილმა,ლიამმა ჯერ ლილეს გახედა,რომელიც შიშისგან კანკალებდა და ჯერ კიდევ ცდილობდა სუნთქვის აღდგენას,შედეგ კი ნაილს და სწრაფად გავიდა ოთახიდან.
-ყველაფერი კარგად არის!-ამოიჩურჩულა ნაილმა და ლილესთან ჩაიმუხლა,გოგონამ მისი ლურჯი თვალები ბიჭს შეანათა,ნაილმა ოდნავ გაიღიმა და ხელი გაუწოდა.
-ჩემი არ უნდა გეშინოდეს,მე არაფერს დაგიშავებ.
ლილემ გამოწვდილ ხელს დახედა,შემდეგ კი მისი აკანკალებული ხელი ნაილის ხელს შეახო. ნაილმა ნაზად მოჰკიდა ხელზე ხელი და გოგონა წამოაყენა.
-მ..მა...დლო...ბ..ბა!-ძლივს ამოილუღლუღა გოგონამ,ყელი საშინლად ეწვოდა და თითეული ბგერის წარმოთქმისას ტკივილი ათმაგდებოდა. ნაილმა არაფერი უპასუხა,უბრალოდ გაუღიმა და წამების წინ კარადიდან გამოღებული გამაყიჩებელი გაუწოდა.
-წყალი არ უნდა!
გოგონამ ძლივს გადაყლაპა წამალი და ნაილს მიაშტერრდა,მის გადამრჩენელს...ნაილმა ხელი გადაფარებელს მოჰკიდა და აწია,შემდეგ კი ლილეს ანიშნა რომ საწოლში ჩაწოლილიყო და ლილემაც უსიტყვოდ შეასრულა ნაილის მოთხოვნა,ნაილმა საბანი დააფარა.
-ვერ ....ვიტ...ან მას!-ამოილუღლუღა ლილემ,ბიჭს სახეზე დაბნეულობა და სინანული გამოისახა,ლილესკენ დაიხარა და ყურში ჩასჩურჩულა.
-ის არ გატკენდა,მას რომ არ უყურებდნენ!ის იმას აკეთებს,რასაც მისგან მოითხოვენ,მე იმას ვაკეეთებ რასაც ჩემგან მოითხოვენ!
ლილემ სიტყვების გააზრება ვერ მოასწრო რომ ნაილი ოთახიდან გავიდა,ლილე კი ტკივილთან და ფიქრებთან მარტო დატოვა.რას ნიშნავს რომ ლიამი არ ატკენდა ,მას რომ არ უყურებდნენ ან არ მოსთხოვდნენ? ან ნაილი რა შუაშია?
***
-ჯანდაბა,სანამ ის არ შემიძულებს მგონი სულ ასე მოქცევა მომიწევს!-ამოიოხრა ლიამმა როდესაც ნაილი გვერდით მიუჯდა.
-ეს შენი მოვალეობაა!-მხრები აიჩეჩა ნაილმა-ისე როგორც ჩემი მოვალეობაა,ის "ვითომ" შენგან დავიცვა.
ლიამმა არაფერი თქვა,უბრალოდ კედელს მიაშტერდა და ამოიოხრა,ნაილმა კი მის ნოუთბუქს ხელი დაავლო და სათვალთვალო კამერები ჩართო.
-შენს ოთახში კამერები არ აყენია?-იკითხა გაოცებით.
-არა,არ აყენია... ამაში მაინც მომცა თავისუფლება,სხვაგან ყველგან აყენია მოსამენი აპარატები და ვიდეოკამერები.
-ლიამ,პრობლემა გვაქ!-ამოიჩურცულა ნაილმა რომელიც ეკრანს მიშტერებოდა-შენი და აქაა!
-ჯანდაბა!-იღრიალა ლიამმა და ეკრანს შეხედა-სანამ მას გაუგია,რომ ჯესმინი აქ არის აქედან უნდა წაიყვანო...
-რატომ მე?-დაბნეულმა გახედა ნაილმა.
-მან მითხრა რომ თუ კიდევ ერთხელ ვნახავდი ჩემს დას,მისი მოკვლა მომიწევდა ...ასე რომ შენ ის ამ ქალაქიდან უნდაა წაიყვანო.
-მოიცა,რაღაცას ამობბს-ამოიბურტყუნა უკმაყოფილო ნაილმა და მოსასმენი აპარატი ჩართო.
-ლიამ,გამიღე ეს იდიოტური გალავანი და შემომიშვი,ყველაფერი ვიცი!-ყვიროდა ჯესი.
-რა იცის?-თვალებაფართოებულმა წამოიძახა ლიამმა.
-ლიამ ყველაფერი ვიცი ტულიზე! *ტული სახელია* გამიღე,ახლავე!
-ნაილ,ახლავე აქედან წაიყვანე!-კბილებში გამოსცრა ლიამმა- 3 წუთში ის დარეკავს.
ნაილი სწრაფად წამოხტა და გარეთ გავარდა,ლიამი ნოუთბუქს მიაშტერდა და დაინახა როგორ ჩაავლო ჯესმინს ხელი და სწრაფად ჩატენა ტაქსიში,რომლითაც ჯესმინი მოვიდა,შემდეგ კი ისიც ჩაჯდა... მანქანა ადგილს მოწყდა და და სიბნელეში გაქანდა.... ტელეფონის ხმაზე შეხტა და წარწერას დახედა.
"ANONYMOUS XXX"
ხელის კანკალით დააჭირა მწვანე ღილაკს და მალევე მისი მკარცი და გამყინავი ხმა გაიგონა.
-კიდევ ერთი შეცდომა ლიამ და ის მოკვდება ვისი სიცოცხლეც ყველაფრად გიღირს,აღარ დამაღალატო!
69 დღე ტყვეობაში
მერვე თავი
დღე მეექვსე
-ჯანდაბა!-ამოიბუზღუნა ლიამმა და თვალები გაახილა-და რატომ არ ჩავწექი ჩემს რბილ საწოლში,რა მოუხერხებელი ყოფილა ეს დივანი!
ჭერს მიაშტერდა და უეცრად სწრაფად წამოხტა და სამზარეულოში გაიქცა.
-ასეთი იდიოტი როგორ ვარ?-თავის თავს სწრაფად კითხა და მაცივრიდან საჭმელი გამოიღო,შემდეგ კი მიკროტალღურ ღუმელში შეათბო და თეფშზე დადო,თან გულში თავის თავს ლანძღავდა.
მაცივარი კიდევ ერთხელ გამოაღო და ვაშლის წვენს მიაშტერდა... არა! ლილეს ვაშლზე ალერგია ჰქონდა.
მაცივარი მოხურა და თეფშს გადაწვდა,შემდეგ კი კიბეები აიარა და ოთახში შევიდა,მისი სახე ღიმილმს გააპო და თეფში ტუმბოზე დადო.
ლილეს საბანში გახვეულს ეძინა,ჯერ კიდევ ლიამის მოცემული შარვალი ეცვა ,ხოლო სხეულის ზედა ნაწილი შეხვეული ჰქონდა,ლიამი საწოლზე ჩამოჯდა და გოგონას დახედა,შემდეგ კი სახიდან თმები გადაუწია.
-საჭირო რომ არ იყოს ისევ შენი ცხოვრებით იცხოვრებდი,რომლიდანაც ჩემი თავი განგებ ამოვიშალე....-ამოიჩურჩულა ლიამმა. გაახსენდა როგორი მოთხოვნა წამოუწენა ჯერემის და ლიზას როდესაც ლილეს შვილად აყვანა უნდოდათ... ის ლილეს ცხოვრებიდან უნდა გამქრალიყო და გაქრა კიდეც სანამ მის ოჯახს საფრთხე არ დაემუქრა,ლიამი წამოდგა და ჯერ ოთახიდან შემდეგ კი სახლიდან სწრაფად გამოვიდა, მანქანაში ჩაჯდომისთანავე ტელეფონს დახედა.4 წელი გავიდა მას შემდეგ რაც მისი უსაყვარლესი ადამიანი სხვას მიუყვანა.
-ბეატრისთან მივდივარ,15 წუთში იქ იყავი.-სწრაფად წარმოთქვა როდესაც ყურმილი აიღეს.
-კარგი!-ამოიბუზღუნა ლუიმ და ტელეფონი გაუთიშა.
თავი გააქნია და მანქანა დაქოქა,ერთადერთი რაც უშველიდა ეს მისი მონახლება იყო. გზაზე მანქანა გააჩერა და მისი საყვარელი შოკოლადი იყიდა,შემდეგ კი მანქანა ბაღის ეზოსთან შეაჩერა და პატარა გოგონა გახედა,რომლიც სხვებთან ერთად არ თამაშობდა,არამედ მარტო იყო და სკამზე იჯდა.
ბავშვები იქით-აქეთ დარბოდნენ და ერთმანეთს ეთამაშებოდნენ.პატარა,4 წლის გოგონა კი მათ უყურებდა.ლიამმა ოდნავ შესამჩნევად ამოიოხრა და ეზოში შევიდა,შემდეგ კი გოგონას გვერდით მიუჯდა და შოკოლადები გაუწოდა,პატარამ ღიმილით ახედა ლიამს.
-მამიკო-წამოიძახა გახარებულმა და სწრაფად ჩაეხუტა,ლიამმა სიცილით ჩაიხუტა და პატარა კალთაში ჩაისვა,გოგო კი არაფრით არ შორდებოდა ლიამს და უფრო ძლიერად ეხუტებოდა.
-მეც მომენატრე,ელა!-ღიმილით წარმოთქვა ლიამმა და ოქროსფერ თმებზე მოეფერა,კვირაში ერთხელ ის ბაღში მოდიოდა ხოლმე რომ შვილი ენახა და ორივე ელოდა ამ შეხევედრას.
-ჰეი,რატომ ტირი?-შეშინებულმა კითხა ლიამმა და ცრემლები მოწმინდა,იფიქრა რამე ხომ არ ტკივაო და შეშინებული მიაშტერდა ბავშვს რომელიც მთელი ძალით ეხუტებოდა და სლუკუნებდა.
-იცევ წაქვალ...
-მოდი შემთანხმდეთ,კარგი?-გაუღიმა ლიამმა და გოგონას თაფლისფერ თვალებში ჩახედა-მე სულ შენთან ვარ,შენ უბრალოდ ვერ მხედავ...
-ცემი ანგელოზი ქარ?-ამობლუკუნა გოგონამ,ლიამმა ღიმილით დაუქნია თავი ,შუბლზე აკოცა და გოგონა მიიხუტა.
-ხო,მე შენი მფარველი ანგელოზი ვარ და ყველაფრისგან დაგიცავ საკუთარი სიცოცხლის გაწირვაც რომ მომიხდეს.
-ქო დამპირდი რო დედას მოიკვანდი?
-ელიზაბედ ამას ვერ მოვახერხებ,შენც კარგად იცი რომ მეც ძლივს გხვდები ხოლმე...
-კაქი-ამოიბუზღუნა ელამ-მაქინ დამპილდი ლო ოდესმე გამაცობ ,კაქი?
-გპირდები,ელა.. გპირდები-ამოიჩურცულა ლიამმა,მაგრამ თვითონაც იცოდა რომ ამ დანაპირებს ვერ აასრულებდა.უბრალოდ ვერ შეძლებდა ელასთვის ლილე ენახვებინა,უბრალოდ ვერ შეძლებდა....
-ბიძია ლუი!-წამოიყვირა გოგონამ და ეზოში შემოსული ლუისკენ გაიქცა.
-ზოგჯერ მგონია რომ მამამისი შენ ხარ და შენ უფრო უყვარხარ!-ჩაიბუზღუნა ლიამმა,როდესაც ლუიმ ბავშვი ხელში აიყვანა.
-ის ჩემთან და ელეონორთან ცხოვრობს,არ დაგავიწყდეს!-გაეცინა ლუის-მაგრამ სულ შენ გკითხულობს....
*Flashback*
-მე უკვე ვთქვი-თვალები გადაატრიალა ლიამმა და ლილეს ხელი გადახვია.
-საერთოდ ფიქრობ რას ამბობ ლიამ? ის თოთხმეტი წლის არის და ორსულადაა!-იღრიალა დირექტორმა.*თორმეტი წლიდან შეუძლია ქალს მშობიარობა*
-საერთოდ იცი ვისი შვილი ვარ?-ფეხზე წამოხტა ლიამი და დირექტორს შეუღრინა-ხვდები მაინც რომ თუ მომინდება ისე გამაქრობ რომ შენგან წერტილიც არ დარჩება?
-მემუქრებით ლი ლუკას?-გაოცებით წამოიძახა დირექტორმა.
-ლი ლუკას?-დაბნეულმა იკითხა ლილემ და ლიამს გახედა.
-ლილე,კაბინეტიდან გადი ახლავე!
-მაგრამ...-ამოილუღლუღა გოგონამ ,მაგრამ ლიამის მზერა როგორც კი დაინახა,უხმოდ გავიდა კაბინეტიდან.
-მეორეჯერ კიდევ დამიძახებთ ლი ლუკასს და გეფიცებით თქვენს გვამს ვერასდროს იპოვიან!
-ეს თქვენი ნამდვილი გვარია,ცნობილი მანიაკის ,გენრი ლი ლუკასის შევილი ხართ,რომელიც 3 წელი ფსიქიატრიულში იმყოფებოდა,რადგან მამამის არ დამსგავსებოდა ,მაგრამ როგორც ჩანს დაემგვანეთ.
-დიახ მე ვარ ჯეიმს ლი ლუკასი და სახელი და გვარი მხოლოდ იმიტომ შემიცვალა მთავრობამ,რომ საფრთხე არ დამმუქრრებოოდა და მერე რა? ახლა ჩვენ ლილეზე ვლაპარაკობთ! ტული მოვა და ბავშვს წაიყვანს როგორც კი ის გაჩნდება!
-ლილე თანახმაა?-გაბრაზებით ამოიოხრა დირექტორმა.
-ამას არავითარი მნიშვნელობა არ აქვს..-ამოილუღლუღა ლიამმა და კაბინეტიტან გამოვიდა.
-რა?-სწრაფად იკითხა ლილემ და საწოლიდან წამოდგა,როდესაც ლიამი მის ოთახში შევიდა.
-არაფერი,ბავშვის დატოვების უფლება მოგცა...-ჩაიჩურჩულა ლიამმა,არა ბავშვი ლილეს არ დარჩებოდა,ეს ტულის მოთხოვნა იყო რომ დედამის და ჯესის არაფერი დამართნოდათ....
*EndOfFlashback*
-გაიღვიძე?-იკითხა ლიამმა როდესაც მის ოთახში შეაბიჯა,სწრაფად მივიდა ლილესთან და ხელიდან ფოტო გამოგლიჯა.
-მე...შენ გიცნობდი..ადრე?-იკითხა ჩურჩულით გოგონამ,ლიამმა ლილეს შეხედა,შემდეგ ფოტოს.
კარგი დრო იყო,ერთმანეთი იყვარდათ,ბედნიერები იყვნენ ასაკისდამიუხედვად მაგრამ შემდეგ ყველაფერი აირია... ახლა რა უპასუხოს? რა უთხრას? მოუყვეს ყველაფერი? სცადოს რომ თვითონ განთავისუფლდეს ტულის მონობიდან? და თავისი შვილიც იხსნას? შესაძლებელია კი ეს? თუ მოუწევს რომ ლილე ელას გამო გაწიროს?
-კი,ჩვენ ერთმანეთს ვიცნობდით...-ამოიოხრა ლიამმა და თვალები დახარა.
მეცხრე თავი
დღე მეშვიდე
გოგონამ თვალები გაახილა და ფრთხილად მოიშორა ლიამის ხელი,რომელის ლიამს მის წელზე მოეხვია.ლიამი შეიშმუშნა და სხვა მხარეს გადატრიალდა. ლილემ ამოიოხრა და საწოლიდან წამოიწია,მას მერე რაც ლიამმა აღიარა რომ ერთმანეთს იცნობდნენ სიტყვა აღარ დასცდენია,არცერთი კითხვაზე აღარ უპასუხია რაც ლილემ დასხვა და ოთახიდან გავიდა,შემდეგ კი ღამით დაბრუნდა და თან ნასვამი. არერთს არაფერი არ უთქვიათ,ლილეს ეშინოდა ხმის ამოღების,ლიამს კი არ სურდა ლაპარაკი,გოგონა ძლიერად ჩაიხუტა ,მისი ხელები ლილეს თმებში ახლართა და მისი თმის სურნელი შეისუნთქა.
-რაც არ უნდა მოხდეს,ვეცდები რომ ბეატრისმა გნახოს.
ლილეს არაფერი უპასუხია,არ იცოდა რაზე ლაპარაკობდა ლიამი ,ვერც კითხვას უბედავდა,უამრავი კითხვები ჰქონდა,მაგრამ არცერთი პასუხი.
ლიამს გახედა,რომელსაც მშიდად ეძინა.
"ბეატრისი" გაუელვა და თვალები დახუჭა,სახელი ეცნობოდა,მაგრამ ვერ იხსენებდა... იცოდა რომ ეს სახელი მისთვის ძვირფას ადამიანს ერქვა.
-აუჩ!-ამოიკვნესა ლიამმა და ლილესკენ გადმოტრიალდა-თავი მისკდება.
-ნაკლები უნდა დაგელია და არ გეტკნებოდა!-მანამ წამოსცდა სანამ გააცნობიერებდა ვის ეუბნებოდა,მალევე მისი სხეული შიშმა მოიცვა და ლიამს მზერა აარიდა ,თუმცა ლიამის გაბრაზების მაგიერ მისმა სიტყვებმა ლიამის სიცილი გამოიწვია.
-შენი საყვარელი შენიშვნა!-ჩაიცინა ლიამმა-ვერ გადაეჩვიე მის თქმას.
-შენ საიდან იცი?-ლილემ დაბნეულმა გახედა-ახ,გამახსენდა მე ხომ წარსულში გიცნობდი . ბოდიში მარა მე მთელი 4 წელი არ მახსოვს რა ხდებოდა ჩემს ცხოვრებაში!
-ხომ არ გათამამდი?-გამაღიზიანებელი ღიმილით ჰკითხა ლიამმა,ლილეს არაფერი უპასუხია ,თავი გვერდზე გაატრიალა და ფანჯრას გახედა.
-ადექი!-ამოიოხრა ლიამმა,თვითონაც წამოდგა,ლილეს მაჯაზე ხელი მოჰკიდა და მის წინ დააყენა.
-უცნაური ხარ!-ამოიჩურჩულა გოგონამ, როდესაც ბიჭმა თვალებში ჩახედა.
-ზოგჯერ უცნაურობა კარგია,კარგია როდესაც ვინმესგან განხვავდები როდესაც,მათსავით შავ-თეთრი არ ხარ!
-ან ცუდია რადგან ყველასგან გარიყული ხარ და მარტო რჩები,ამ დროს მხოლოდ ტკივილს გრძნობ.
-მარტოობა ისაა რაც ყველა ჩვენთაგანს სჭირდება ხოლო ტკივილი სიხარულს სჯობია,ის ყოველთვის ნამდვილია და მის უკან არასდროს იმალება მოულოდნელობა.
-ამიტომ ვამბობ რომ უცნაური ხარ!-ამოიოხრა გოგონამ და თვალები დახუჭა.
-ამიტომ ვამბობ რომ ჯობია იყო უცნაური-ამოიჩურჩულა და მისი ხელი გოგონას თმებში ახლართა.
-რატომ?-ამოიჩურცულა გოგონამ,თვალების გახელას არ აპირებდა,თითქოს ლიამის მზერის ეშინოდა.
-რატომ შენ?-დამცინავად იკითხა ლიამმა,გოგონას ხელი გაუშვა და უკან დაიხია-რატომ სვამთ ამ კითხვას ყველა?
-არა,რატომ აკეთებ ამას? მიზეზი ხომ უნდა არსებობდეს თუ რატომ გახდი ასეთი?
-ასეთი?-იკითხა ლიამმა-ლილე თვალები გაახილე და მიპასუხე,რას გულისხმობ!
-რატომ გახდი მანიაკი,რატომ?-დაიყვირა ლილემ და ლიამს შეხედა,ლიამი ადგილზე გაშეშდა და ლილეს მიაშტერდა.
-იმიტომ რომ მომწონს-ხმაში სიცივე შეეპარა-იმიტომ რომ ამას 8 წლის ასაკიდან ამას ვაკეთებ,იმიტომ რომ ეს მასწავლეს,იმიტომ რომ იმად მაქციეს რაც ახლა ვარ...მე მამაჩემის მოსწავლე ვიყავი ლილე,მე ვარ ის ვინც ვარ და ვერ შემცვლი.
-არც ვცდი!
-ერთხელ უკვე სცადე!-დაიყვირა ლიამმა-სცადე და რა გამოვიდა?
-ლიამ ,არაფერი არ მესმის....-თავი ჩახარა ლილემ-მე...მე... არ მახსოვს.
-არცაა საჭირო-ხმა გაებზარა ლიამს-ჩემს გამო არაფერი არ გახსოვს,ყველაფერი ჩემს გამო დაგავიწყე,იმის გამო რომ ჩემს გარეშე ცხოვრება შეგძლებოდა,რომ ტკივილი რომელიც მე გამოვიწვიე არასდროს არ გაგეხსენებინა....
-ლიამ,არ მესმის-ამოისლუკუნა ლილემ და თავჩახრილმა ცრემლები მოიწმინა.
-არც არის საჭირო...-ამოიოხრა ბიჭმა,სწრაფად მოჰკიდა ლილეს ხელი და ოთახიდან გამოათრია.
-არა,გემუდარები უკან აღარ დამაბრუნო-წამოიკივლა ლილემ როდესაც ლიამმა ის საწამებელი ოთახისკენ წაათრია.
-ლიამ,გეხვეწები...გემუდარები...
ლიამმა ღრმად ჩასუნთქა და სწრაფად შეაღო საწამებელი ოთახი და ლილეს ხელი კრა.გოგნამ წონასწორობა ვერ შეიკავა და დაეცა,წამით მზერა მაგიდებისკენ გაექცა და შიშისგან გააჟრჟოლა.
-შეგიძლია აირჩიო-ჩაიღიმა ლიამმა და ლილეს მიაშტერდა.
-ლიამ...გთხოვ...-ცრემლები წამოსვივდა ლილეს.
-ლილე ჯობია შენ თვითონ აირჩიო საწამებელი იარაღი,დამიჯერე მე ისეთს ავირჩევ მაქსიმუმ ტკივილს რომ მოგაყენებს.
-ლი....
-აირჩიე!-დაიყვირა ლიამმა და თმებში ხელი წაავლო,გოგონამ კი ტკივილისგან წამოიკვნესა.
-დ..დ...ა..ნ..ა-ამოისლუკუნა გოგონამ,ლიამმა სწრაფად გაუშვა ხელი და დამცინავად შეხედა.
-არადა მუხლების სამსხვრევის,მკერდის მარწუხების სწამებელლი მსხლის გამოყენებას ვაპირებდი.... მაგრამ დანაც კარგია.
პირველი ჭრილობა მარჯვენა ხელზე,მეორე მაჯაზე,ვენასთან ახლოს,მესამე მარცხენა ხელზე.
-ვინ არის ბეატრისი?-დაიყვირა ტკივილისგან გაწამებულმა ლილემ,არ ესმოდა როგორ შეეძლო ლიამს ასე შეცვლა,გუშინ როდესაც ჩაიხუტა ,მან იგრზნო რომ უსაფრთხოდ იყო,მაგრამ ახლა....
ლიამი გაოცებისგან გაშეშდა და დანა ხელიდან გაუვარდა,დანა ხმაურიანად დაეცა იატაკზე,ლილემ კი ინსტიქტიურად ანაკლაებული ხელით სწრაფად აიღო.
-გაგახსენდა?-იკითხა და ლილესკენ გაიწია რომ დანა წაერთმია მაგრამ დანის წვერი წამებში შეეხო ლიამის მკერდს.
-შენ თვითონ ახსენე გუშინ-ძლივს წარმოთქვა ლილემ,შემდეგ კი დანას ხელი გაუშვა და დანა ისევ იატაკზე დაეცა,თვითონაც არ იცოდა რატომ გააკეთა ეს,ხომ შეეძლო ლიამისთვის რამე დაეშავებინა და გაქცევა ეცადა,მაგრამ მასზე რაღაც მიჯაჭვულობას გრძნობდა.
-ჭკვიანი გოგო!-ჩაიცინა ლიამმა,სწრაფად აიღო დანა და მაგიდაზე დადო,შემდეგ კი ლილეს უსიცოცხლო სხეული კედლისკენ წაათრია და მას ისევ ხელბორკილები დაადო,როომელიც ჯაჭვით კედელს უერთდდებოდა.
-ვერ გი..ტან-ამოილუღლუღა ლილემ როდესაც ლიამი ოთახიდან გადიოდა,ლიამი მისკენ შეტრიალდა და გაუღიმა,შემდეგ კი ოთახიდან გავიდა.
შუქი ისევ ჩაქრა და ლილეს მოეჩვენა რომ წყვდიადი დღეიდან მისი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი იქნებოდა.
***
გოგონა წყალმა გამოაღვიძა,ტკივილიგან დაიკივლა როდესაც წყალმა ჭრილობებში ჩააღწია და სხეული შიგნიდან ასწვა.
-მარილიანი წყალი!-მხრები აიჩეჩა ლიამმა და ჩაიღიმა. ლილემ ტკივილისგან წამოიკივლა,ხელები საშინლად აეწვა,ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს ცოცხლად იწვოდა.
-ეს შენ,შენი საყვარელი მაქსისგან რომელმაც შენი თავი მომყიდა!-ჩაიცინა ლიამმა და მუხლებზე ფურცეი დაუგდო,შემდეგ კი ოთახიდან სწრაფად გავიდა,ლილეს ტკივილს შოკური მდგომარეობაც ემატებოდა.
აკანკალებული ხელით აიღო ფურცელი.
"მე შენ სიხარულს გაჩუქებდი, არ დამენანებოდა შენთვის ჩემი სიცოცხლე. მე ვინატრებდი შენზე ადრე სიკვდილს, რათა არ მენახა შენი გარდაცვალება. ჩვენ ერთად გავათენებდით გრძელ ღამეებს ზღვის პირას, ჩახუტებულები. მე შენ იმ ზღვასაც გაჩუქებდი თავის ტალღებიანად. დილით ჩვენ ერთად შევხვდებოდით მზის ამოსვლას და ის მზეც შენი იქნებოდა და შენ ორი მზე გეყოლებოდა, ის და მე. ერთად ვივლიდით, ქვიშიან სანაპიროზე ფეხშიშვლები და ჭრელ ნიჟარებს და ლამაზ ქვებს მოვაგროვებდით. დაღლილები იქვე ჩამოვჯდებოდით და დიდხანს, უსიტყვოდ ვისაუბრებდით ერთმანეთზე მიყრდნობილები. გაზაფხულის დილას შენ მე იასამნების დიდ თაიგულს მომიტანდი, პირველი იასამნების თაიგულს და ამ თაიგულით ხელში საყვარლად გამიღიმებდი ისე მე რომ მიყვარს. ჩვენ ერთად ვუყურებდით, მთვარეს და ამ მთვარიან ღამეებში ერთად ვივლიდით მთელს ქვეყანაზე. და არავინ იქნებოდა ჩვენს ირგვლივ. ჩვენ ერთნი ვიქნებოდით და არასოდეს არ დავშორდებოდით ერთმანეთს. ზამთრის ცივ ღამეს შენი სითბო გამაღვიძებდა და ჩვენ დავტოვებდით პირველ ნაფეხურებს ახლადმოსულ, ფაფუკ თოვლში. ჩვენ ერთად ვივლიდით უღრან ტყეებში და ღამით, მგლების ყმუილით შეშინებულს, შენი ჩახუტება დამამშვიდებდა და შენი თბილი ხმა ჩამაძინებდა. სიცივისგან აკანკალებულს რომ დამინახავდი, შენს ქურთუკს გაიხდიდი, მომახურებდი და გალურჯებული ტუჩებით მეტყოდი, მე სულ არ მცივა, შენ გქონდესო. მე კი მეცოდინებოდა, რომ შენ ჩემზე მეტად გციოდა და სიხარულის ცრემლი მომადგებოდა თვალზე, რადგან ვნახავდი, თუ როგორ ზრუნავ ჩემზე. გადასასვლელზე გადასვლისას პატარა ბავშვივით ხელს მომკიდებდი და ისე გადამიყვანდი, მერე საფეთქელთან მაკოცებდი და გამიცინებდი. შენ მე შუა ზამთარში იებს მომიტანდი და მე კვლავ მომადგებოდა სიხარულის ცრემლი, რომელსაც შენ არ დაგანახებდი. დილით ჩემს საწოლთან, პატარა კალათით, ფუმფულა, წითელბაფთიან ლეკვს დამახვედრებდი სველი დრუნჩით და მერე ერთად ვიხალისებდით მის სისულელეებზე, ერთად გავასეირნებდით და ერთად ვინერვიულებდით, როცა ავად გახდებოდა. მე შენ ჩემი ხელით მოგიქსოვდი თბილ შარფს, ცივ ზამთარში რომ არ გამცივებოდი. ვიცი, ზოგჯერ ვიჩხუბებდით და ისეც ვიცი, რომ ხშირად ეს ჩემი ბრალი უფრო იქნებოდა, ვიდრე შენი. მერე შენ დამიყვირებდი, მაგრამ როცა ჩემს აკანკალებულ ნიკაპს და ცრემლიან თვალებს დაინახავდი, ყველაფერს დაივიწყებდი, მაგრად, ძალიან მაგრად ჩამეხუტებოდი და ბევრს მაკოცებდი და ღიმილით მეტყოდი "ჩემი სულელი პატარა ქალი". როცა ვიღაც გოგოზე მე პატარა ბავშვივით ვიეჭვიანებდი, შენც ბავშვივით გამიღიმებდი და მეტყოდი, რომ მე ვარ შენთვის ერთადერთი და განუმეორებელი, ხოდა მეც დავმშვიდდებოდი და შერცხვენილი გაგიღიმებდი. ზოგჯერ მე ცუდად მოვიქცეოდი და მაშინ შენ მე ისეთი თვალებით შემომხედავდი, რომ მაგ მზერის ატანას სიკვდილს ვამჯობინებდი და მე თავს დავხრიდი დამნაშავე ბავშვივით, ბოდიშს მოგიხდიდი და შეგპირდებოდი, რომ მეორედ აღარ გავაკეთებდი. ჩვენ ერთად ვუყურებდით ვარსკვლავებს და თითოეული მათგანის ჩამოვარდნას სურვილს ჩავუთქვამდით, მე შენს ბედნიერებას ვინატრებდი. ზაფხულის ცხელ დღეებში ერთად ვიწუწავებდით ცივი, კამკამა წყლით, მაგრამ შენ მე ბოლომდე დასასველებლად ვერ გამიმეტებდი. ჩემს სველ თმას შენი თბილი ხელებით გადამიწევდი სახიდან და მაკოცებდი ნაზად. როცა ავად გავხდებოდი, შენ ჩემზე ინერვიულებდი და ღამით ვერ დაიძინებდი, მაგაზე კი მეც ვინერვიულებდი და აღარც მე აღარ დამეძინებოდა. ჩემს დაბადების დღეზე ყველაზე პირველი შენი მოლოცვის ზარი იქნებოდა და მე სიხარულით ხტუნვას დავიწყებდი. შუა ქუჩაში გამაჩერებდი, ათი ნაბიჯით დამშორდებოდი, მთხოვდი სამამდე დაითვალე და მერე ჩემსკენ გამოიქეციო და შენ მე ხელში ამიტაცებდი და დამაბზრიალებდი თოჯინასავით. ჩემი თმებით ითამაშებდი და მეტყოდი, რომ მათი სურნელი მთელს ცხოვრებასაც კი გირჩევნია. შენ მე მეტყოდი...მიყვარხარ.... და მერე...მე უბრალოდ ვერ შევძელი. ვერ შევძელი დამეცავი და შენი თავი წაგებაში გავცვალე. თუ შეძლებ მაპატიე"
ლილეს ლოყები ცრემლებმა დანამეს,არა არც კი სჯეროდა რომ ეს მის თავს ხდებოდა.
მეათე თავი
*13 წლის წინ
-გილოცავ ლიამ,უკვე დიდი ბიჭი ხარ,8 წლის გახდი!-გაუღიმა ლიამს მამამ და თავზე ხელი გადაუსვა.
-მადლობა,მამიკო-წაილუღლუღა ლიამმა და კიბეებზე მისი დის სახელის ყვირილით გაიქცა.
-დარწმუნებული ხარ რომ ის უკვე მზად არის ამისთვის,ლუკას?-სანამ კიბეებზე არბოდა ტულის,მისი მამის დამხმარის ხმა გაიგონა,მაგრამ აღარ გაუგია რა უპასუხა ლუკასმა.
-ჯესმინ..ჯესი!-კივილით შევარდა ლიამი დის ოთახში,საბანი გადააძრო და მძინარე დას მუცელზე დაახტა.
-შე ვირისთვალება მომშორდი-იკივლა ჯესიმ და ლიამი საწოიდან გადააგდო.
-მეტკინა-ამოიბუზღუნა ლიამმა.
-შენ და ლიამს ერთნაირი თვალები გაქვთ!-ჩაცინების ხმა მოესმა ლიამს და მისი უფროსი ძმისკენ გაიხედა,ის სწრაფად მივიდა მასთან და პატარა ძამიკო წამოაყენა.
-მე საკუთარი სივრცე მჭირდება,ასე რომ ორივე გადით ჩემო ოთახიდან.-ამოიბუზღუნა ჯესმინმა.
-შეგახსენებ რომ მხოლოდ 10-წლის ხარ!-გაეცინა ზეინს.
-შენ 15-ის ,მერე რა?-ისევ აბუზღუნდა ჯესი.
ზეინმა თავი სიცილით გააქნია და ლიამს გახედა.
-წამო დედა ტორტს აკეთებდა,ხომ მაჭმევ?-გაუცინა ძამიკოს ,და მას შემდეგ რაც ლიამმა თავი დაუქნია ხელი ჩაკიდა და კიბეებზე ჩაიყვანა.
ლიამი კი სწრაფად გაიქცა სამზარეულოში.სასტუმრო ოთახში მყოფმა ადამიანება,მას ღიმილით გააყოლეს თვალი.
-ხვალიდან მას სწავლება დაეწყება!-ლუკასმა ზეინს გადახედა.
-მამა,მგონი არ ღირს...-ამოიოხრა ზეინმა და მამას და ტულის გადახედა.
-ზეინ,შენი გადასაწყვეტი არაა,შენც 8 წლის იყავი როდესაც...
-როდესაც არჩევანი ჩემს მაგიერ გააკეთე და მკვლელლად მაქციე-სწრაფად დაასრულა და მამას მზერა აარიდა,მშვენივრად იცოდა ახლა რაც ელოდა.
-ზეინ როდის უნდა ისწავლო ლაპარაკი?-კბილებში გამოსცრა ლუკასმა,შვილს სწრაფად მიუახლოვდა და მაისური აუწია-ეს ჭრილობები თავისით არ ჩნდება!
-მამა...-ამოილუღლუღა ზეინმა,არ უნდოდა კიდევ არ უნდოდა ჭრილობების მიღება,რომელის გამოც უკვე 20-ზე მეტი შრამი ჰქონდა მუცელზე და მკლავებზე.
-ტულ-მის დამხამარეს ანიშნა ,ტულიც სწრაფად მიუახლოვდა ზეინს და მკლავში ხელი ჩაავლო.
-ბოდიში,მამა ეს აღარ განმეორდება-ამოილუღლუღა.-არ დამსაჯო.
-წაიყვანე,სამი ჭრილობა მარჯვენა მხარზე-მკვახედ წამოიძახა ლუკასმა,ზეინს ხმა აღარ ამოუღია,გვერდითა ოთახში მყოფი ძმის შეშინება არ სურდა. კარგად იცოდა გაუძალიანდებოდა და მისთვისვე იქნებოდა უარესი.
-მამა,ზეინ მალე... იცი რა გემრიელი ტორტია-სამზარეულოდან ლიამის ყვირლი გაისმა.
ზეინი ტულს სარდაფისკენ გაყვა ტკივილის მოლოდნში ხოლო ლუკასმა სამზარეულოში გააბიჯა.
***
-ზეინ,მეშინია!-ამოილუღლუღა ლიამმა და ძმას მიეკრო.შუაღამე იყო, რამდენიმე საათის წინ ზეინმა გააღვიძა,პატარა ჩანთაში ლიამის ტანსაცმელი ჩატენა და სახლიდან წამოიყვანა,ახლა ისინი პარკში,სკამზე იჯდნენ.
-ნუ გეშინია,მე შენთან ვარ!-ამოიჩურჩულა ზეინმა და ძმას შუბლზე ეამბორა.
-სახლში მინდა...
-იქ არ დავბრუნდებით ლიამ,შენ არჩევნის უფლება უნდა გქონდეს ,არ უნდა გახდე ისეთი როგორიც ტული,მამა და მე ვართ,გასაგებია??
-არაფერი არ მესმის,სახლში მინდა-სლუკუნით წარმოთქვა ლიამმა-ზეინ,მეშინია.. სახლში მინდა.
-სანამ მე შენთან ვიქნები,ყველაფერი კარგად იქნება კარგი? ქალაქიდან უნდა წავიდე,ადექი-წარმოთქვა ზეინმა,წამოდგა და პატარა ძამიკოს ხელი გაუწოდა.
-ზეინ სახლში მინდა,დედასთან ,ჯესისთან და მამასთან.
-შენ არ უნდა გახდე მამისნაირი ლიამ,არ დავუშვებ ამას გესმის?
-და როგორი ვარ შენი ჭკუით ,ზეინ?-მკაცრი და ცივი ხმა მის ზურგს უკან გაისმა.ზეინი შეხტა და სწრაფად მიტრიალდა მამისკენ.
-ლიამ ,წადი მანქანაში ჩაჯექი!-ლიამს გადახედა ლუკასმა,ზეინი სწრაფად მიუახლოვდა ლიამს,მის წინ ჩაიმუხლა და ყურში ჩასჩურჩულა.
-ხო გჯერა ჩემი? ხომ მედნობი?
დაბნეულმა ლიამმა თავი სწრაფად დაუქნია ძმას.
-როცა თავს გადიქნევ გაიქეცი,რაც შეიძლება შორს ,მოგძებნი და თუ დაგიჭირეს არაფერში არ შეეწინააღმდეგო და გააკეთე ის რასაც გეტყვიან ,კარგი? -ლიამმა ისევ თავი დაუქნია და ზეინი წამოდგა,შემდეგ კი ლიამს თავი დაუქნია,ლიამი კი ადგილს მოსწყდა და პარკის ბოლოსკენ გაიქცა.
-ტულ!-იღრიალა ლუკასმა,მალევე მანქანიდან ტული გადმოვიდა და ლიამს გაეკიდა,ზეინმაც გაქცევა დააპირა,მაგრამ არაფერი გამოუვიდა რადგან ძლიერმა მუშტის დარტყმამ მუცელში,ჩაკეცა და მუხლებზე დაემხო.
-ესეიგი არ მოგწონს ემოციების კონტროლი რომ ისწავლე? არ მოგწონს რასაც ვაკეთებ? არ მოგწონს როდესაც ძალაუფლებას გრძნობ? არ მოგწონს როცა შეწყალებას გევედრებიან?
-არა!-დაიყვირა და ქვევიდან ახედა მამას-ვერ გიტან ამ ყველაფრის გამო.
-შენთვისვე აჯობებს რომთვალით აღარ დამენახო და საერთოდ მიუხენიდან გაქრე! თორემ არ დაგინდობ და წამებით მოგკლავ.
-შვილსაც არ დაინდობ არა?-ამოილუღლუღა ზეინმა და ძლივს წამოდგა.
-ჩემს შვილად ყოფნა მაშინ შეწყვიტე როდესაც გაქცევა სცადე.
ლუკასი სწრაფად შეტრიალდა მანქანისკენ,ზეინმა ლიამს შეხედა რომელიც მანქანაში ჩასვეს და გაიფიქრა რომ ყველაფრერს კარგავდა.
-შ..შეიძლება დავბრუნდე სახლში?-იკითხა,რათქმაუნდა არ უნდოდა დაბრუნება,მაგრამ ლიამის დატოვება არ სურდა.
-ვიმეორებ,თვალით არ დამენახო.2 დღე გაქ ამ ქალაქიდან წასასვლელად და აღარასდროს დასაბუნებლად!-კბილებში გამოსცრა ლუკასმა და მანქანაში ჩაჯდა,ზეინმა ლიამის მზერა შენიშნა.
"არ შეგეშინდეს,არ შეეწინააღმდეგო"-ტუჩების მოძრაობით ანიშნა,ლიმმა თავი დაქუნია,მანქანა დაიძრა.ზეინმა ხელი ასწია და დამშვიდობების ნიშნად დაუქნია ,ლიამმაც დაუქნია ხელი,მანქანამ მოსახვევში შეუხვია და გაუჩინადა.
ზეინი კი დარჩა მარტო,სრულიად მარტო ამ ბნელ სამყაროში.
***
-სად არის ზეინი,რა გააკეთე?-იკივლა მარიამ,ლუკასმა მხრებზე ხელი წაავლო და სწრაფად შეანჯღრია.
-დაწყნარდი!-დაიღრიალა ლუკასმა-არანაირი ზეინი აღარ არსებობს,ის ჩვენი შვილი აღარაა....
-მამამ ის პარკში დატოვა-ამოიჩურჩულა ლიამმა,ლუკასმა და მარიამ შვილს ერთდროულად შეხედეს შვილს-იქ ცივა და ბნელა... დე,ზეინთან მინდა.
-მორჩა!საკმარისია! არ ვინტერესდებოდი იმით რასაც სხვებს უკეთებდი,მაგრამ ის შენი შვილია,ლუკას! მე აქედან მივდივარ და ბავშვებიც მიმყავს!-დაიყვირა გამწარებულმა მარიამ და შეშინებულ ლიამს და ჯესმინს ხელი ჩაავლო,რომ კარისკენ წაეყვანა მაგრამ ლუკასი წინ გადაეღობა.
-ან სამივე აქ რჩებით,ან შენ და ჯესი მიდიხართ სამუდამოდ და ლიამს აქ ტოვებ!-დაიღრინა ლუკასმა,ლიამმა მამის მიმართ პირველად იგრძნო შიში.
შემდეგ იგრძნო როგორ გაუშვა დედამ ხელი და ჯესისთან ერთად კარისკენ წავიდა.
-დედა ,ლიამი!-წამოიძახა ჯესმინმა,მაგრამ დედას ლიამისკენ აღარ გამოუხედია,წასვლას აპირებდა,ზეინის პოვნას და ჯესმინის წაყვანას,ორ შვილს გადაარჩენდა ტირანიგან,ერთის ფასად.
-დეე...-შეშინებულმა ამოილუღლუღა ლიამმა და დედას დაედევნა,მაგრამ მამამ შეაჩერა,ჯესიმ დედას ხელი გაუშვა და ლიამს ჩაეხუტა.
-გახსოვდეს,მიყვარხარ შე ვირისთვალება!-ჩასჩურჩულა ყურში და ლოყაზე აკოცა,დედამ კარი გააღო და ჯესის ხელი მოკიდა,ლიამს მამა იჭერდა რომ გაქცევა არ შეძლებოდა. ბოლო რაც ლიამმა გაიფიქრა როდესაც დედამ კარი გაიხურა იყო "მას არ ვუყვარვარ,ის არც დამემშვიდობა..."
***
შემდეგი 8 წელი ლიამის ცხოვრებაში ალბათ ყველაზე საშინელი იყო.
"არ შეგეშინდეს,არ შეეწინააღმდეგო"-მუდამ მისი ძმის სიტყვები ჩაესმოდა გონებაში,როდესაც მამამისისგან დარტყმებს იღებდა.
-არ უნდა გეშინოდეს,არ უნდა გტკიოდეს და სხვისთვის ტკივილის მიყენება უნდა გსურდეს,ეს უნდა მოგწოდეს!მათი შიში და სიძულვილი უნდა მოგწოდეს,უნდა მოგწონდეს როდესაც შეწყალებას გევედრებიან!
მამის სიტყვებს ვერასდროს იტანდა,მაგრამ ბავშვობიდან მოყოლებეული მას სულ ეს ესმოდა,სიტყვები მის გონებაში ილექებოდა,არ აღიარებდა მაგრამ მას უკვე მართლაც მოსწონდა ეს ყველაფერი.
პირველად როცა სხვისთვის ტკივილის მიყენება აიძულა მამამ 8 წლის იყო,პირველად როდესაც ადამიანის მოკვლა აიძულა 10-ის. მთელი არსებით შეიძულა დედამისი და ჯესი,რადგან მათ დატოვეს,არც ზეინის მონახვა უცდია,ლუკასმა გააფრთხილა რომ თუ ზეინის პოვნას ეცდებოდა,ზეინს მოკლავდა.
მასაც სჯეროდა,ყოველდღე ერთიდაიგივეს იმეორებდა,ამამის არ ეწინააღმდეგებოდა და როგორც მამაისი იტყოდა "სამაგალითო შვილი იზრდებოდა,მხოოლოდ ერთხელ დაიმსახურა ჭრილობა"
ლიამს სარკეში ჩახედვა არ სურდა,იქ მხოლოდ მკვლელს ხედავდა,მხოლოდ ახლა ხვდებოდა რისი ეშინოდა ზეინს,რატომ არ უნდოდა რომ ლიამი მათნაირი გამხდარიყო.მაგრამ უკვე გვიანი იყო,ის უკვე იყო ადამიანი რომელმაც ბევრის სიცოცხლე შეიწირა....
ბოლოს გაბედა ის რასზეც მთელი 8 წლის განამავლობაში ფიქრობდა,ერთ დღესაც მან მობილური აიღო და პოლიციის ნომერი აკრიფა,სანამ ოპერატორი ზარს უპასუხებდა მამის დღიურს დახედა სადაც დანომრილად ეწერა,მისი მსხვერპლის ყველა სახელი და გვარი და ასაკი,ბოლო ჩანაწერზე გადავიდა და ოპერატორის ხმის გაგონებისთანავე წარმოსთქვა.
-მე ლიამ ლი ლუკასი ვარ,გენდრი ლი ლუკასის შვილი.მამაჩემი მანიაკია.. მან დღეს მისი მეხუთასე მსხვერპლი მოკლა...
***
გენრის სამუდამო პატიმრობა მისუაჯეს,მის დამხმარეს კი მხოლოდ 2 წლიანი,ლიამი მოწმეთა დაცვის სისტემაში აღმოჩნდა და გვარის შეცვლის შემდეგ,ლონდონში,ერთ-ერთ ბავშვთა სახლში მიიყვანეს.
იქ მასზე 2 წლით პატა გოგონამ ასწავლა რა იყო სიყვარული,მაგრამ ყველაფერი არსე ადვილად არ იყო,მისი ცხოვრება არასდროს ყოფილა ადვილი,ტულმა ფული გადაიხადა და ერთ თვეში განათავისუფლეს,მალევე მისგან პირველი მუქარა წამოვიდა.
თუ ლიამს არ უნდოდა რომ ზეინს,ჯესის დედამის ან სულაც ლილეს რამე დამართნოდა ,ლილეს და ლიამსი შვილი მისთვის უნდა მიეცათ ,ლიამსაც სხვა გზა აღარ ქონდა. 17 წლის ასაკში მან მისი შვილი ტულს გადასცა,შემდეგი ერთი წელი კი მისი და ლილეს ურთიერთობა უარესობისკენ წავიდა. მუდმივი ჩხუბი უკვე ყელში ჰქონდა ამოსული,და როდესაც ბავშვთა სახლიდან წამოვიდა ტულს დახმარება სთოვა.
მალევე ტულმა ლილესთვის "მშობლები" მონახა,შემდეგ კი საუკეთესო ექიმი დაიქირავეს და მალევე ლილეს მთელი 4 წელიწადი დაავიწყეს.
ტულმა კი ლიამს პატარა ბეატრისი იმ პირობით დაუბრუნდა რომ ლიამი მამის საქმეს გააგრძელებდა და მას სპეციალურად ამისთვის აშენებული სახლი მისცა.
ლიამი ბავშვობიდანვე შეეჩვია მორჩილებას ,თუმცა არც ახლა არ ჰქონდა დიდი არჩევანი,თან მას ეს მოსწონდა.
მოსწონდა როდესაც სხვას ტკივილის აყენებდა და მათ თვალებში შიშს ხედავდა....
მეთერთმეტე თავი
დღე მერვე
-ასწიე შენი დამპალი და ბეატრისთან წადი სასწრაფოდ!-ლიამი ჰარის ყვირილმა გააღვიძა.
-რა? სად? როდის?-შეშინებული წამოხტა ლიამი და მის საწოლთან მდგომ ჰარის გახედა,რომელიც გაბრაზებული დაყურებდა და ანჯღევდა.
-ბეატრის სიცხე აქვს და შენი ნახვა უნდა,არავის იკარებს და თან ასე გამოაცხადა მამაც არ მოვიდეს ,დედას თუ არ მოიყვანსო!-დაიბღვირა ჰარიმ.-შენ გგავს! წამლების მიღებაზეც უარს ამბობს!
-მე კი არა დედამის ჰგავს!-კბილებში გამოსცრა ლიამმა და საწოლზე წამოჯდა.-მასავით ჯიუტი,თავზეხელაღებულია და ყველაფრის კონტროლი უყვარს.-ჰარის გახედა რომელიც სიცილს ძლივს იკავებდა-რა?-გაღიზიანებულმა იკითხა.
-და ვინ არის დედამისი? არავისთვის არ გითქვამს,მე რა დამესიზმრება მისი ვინაობა?
-არ არის საჭირო....
-იდიოტო შენი შვილს მაღალი სიცხე აქვს,წამლებს არ იღებს და თუ წამლები არ მიიღო შეიძლება რამე დაემართოს,ასე რომ იპოვე დედამისი და მიუყვანე!
-ჰარი,მოკვდი!-დაიღრინა ლიამმა და წამოდგა.
-ლილეა ხომ?-ამოიჩურჩულა ღიმლით ბიჭმა,რასაც ლიამის ჯერ გაოცებული მერე გაღიზიანებული სახე მოჰყვა.
-სად ჯანდაბაიდან მიხვდი?
-დააცვიე ქალაქში,შენს შვილს საჩუქარი უყიდე და როცა მოხვალ ლილე მზად დაგხვდება!-ლიამმა ჰარის სიტყვებზე თვალები გადატრიალა,მაგრამ მაინც მორჩილად გაემართა კარისკენ.
***
ლილეს სიცივისგან გააკანკალა,თვალები ძლიერად დახუჭა და ტკივილისა და შიშისგან მოიკუნტა,არ იცოდა რა ელოდა მომავალში,გააკანკალა როდესაც კარის გაღების ხმა გაიგონა,შემდეგ ნაბიჯების,შუქი აანთეს.შეგნებულად არ ახელდა თვალებს. მის მაჯებს შეეხნენ და ხელებიდან ბორკილები მოხსენს,სწორედ ამ დროს გააცნობიერა რომ ეს ლიამის ხელები არ იყო და სწრაფად გაახილა თვალები,მის რექციაზე კულუკა ბიჭმა ჩაიცინა.
ფრთხილად მოკიდა ხელები და წამოაყენა,ლილე შეშინებული შეჰყურებდა ბიჭს.
-არაფერს დაგიშავებ-ყურში ჩასჩურცულა და ლიამის ოთახში გაიყვანა-გაქცევა არც სცადო,ჯერ მე წამაცლის ლიამი თავს და მერე შენ!-გამაფრთხილებლად ეარმოთქვა,და ლილეს მზერას გააყოლა თვალი რომელიც ღია კარისკენ იხედებოდა.ლილემ სუსტად დაუქნია თავი.
ჰარი ნელა მიუახლოვდა და მკერდიდან და წელიდან სახვევები მოხსნა,კანი ოდნავ წითელი იყო მაგრამ დამწვრობები აღარ ეტყობოდა.ლილე შეიშმუშნა და მკერდზე ხელები აიფარა,რასაც ჰარის სიცილი მოჰყვა.
-შარვალი გაიხადე-მშვიდად უთხრა,ლილემ კი ჰარის დაბნეულმა გახედა.
-აბაზანაში შარვლით ხომ არ ჩაწვები?-ცალი წარბი ასწია,ლილეს დაბნეულობა გაიფანტა მაგრამ მისი ადგილი შიშმა დაიკავა.
-ნუ გეშინია,არაფერს დაგიშავებ... ლიამი არ ვარ!-ცივად თქვა ჰარიმ და სააბაზანოში შევიდა,ლილემ კარებს გახედა,მერე ღრმად ჩაისუნთქა და შარვალი გაიხადა.რამდენიმე წუში ჰარი ოთახში დაბრუნდა და ლილეს პირსახოცი გაუწოდა. ლილე უხმოდ გაემართა სააბაზანოს კარისკენ ,შემდეგ შეჩერდა და ჰარის გახედა.
-რა გქვია?-დაბნეულმა წარმოსთქვა.
-ჰარი..-გაუღიმა ბიჭმა-15 წუთში სააბაზანოში შემოვალ.
ლილემ თავი დაუქნია და სწრაფად შეაბიჭა სააბაზანოში.
15 წუთის შემდეგ ჰარიმ ლილესთვის განკუთვნილი ტამსაცმელი აიღო,რომ სააბაზანოში შეეტანა მაგრამ შეჩრედა როდესაც ლიამი დაინახა,რომელსაც დიდი დათუნია ეჭირა ხელში.
-ბეატრისთვისაა?-გაეცინა ჰარის.
-იმედია მოეწონება!-შვილის გახსნებაზე სახეზე ღიმილი გამოესახა.
-აუცილებლად მოეწონება...-ჩაიცინა -ლილე სააბაზონოშია.
-ამმ... საქმე არ გაქ?-უხერხულად იკითხა ლიამმა და სათამაშო საწოლზე დადო.
-მაგდებ?-გაეცინა ჰარის.
-კი!-ლიამსაც გაეცინა.
-ლილე ამას არ იმსახურებს-ოდნავ ღიმილით,მაგრამ სერიოზულად წარმოთქვა ჰარიმ და სანამ ლიამი რამის თქმას მოასწრებდა კარი გაიხურა.
ლიამმა სათამაშოს გახედა,მერე სააბზანოს კარებს ,ამოიხრა.თვითონაც იცოდა რომ ლილე ამის ღირსი არ იყო,მაგრამ არაფრის გაკეთება არ შეეძლო.
სსაბაზანოს კარები შეაღო თუ არა ადგილს მიეყინა,შემდეგ კი გოგონას სახელი იღრიალა და სააბაზანოს ეცა. გოგონას სხეული წყალში უმოძრაოდ იწვა,მთლიანად წყალში ჩაძირულიყო .
მისი ხელები გოგონას სხეულს შემოეხვია და სწრაფად ამოათრია წყლიდან,ლილეს ხველება აუტყდა,როგორც ჩანს მხოლოდ ახლახან ჩაყვინთა.
-გაგიჟდი?-დაიყვირა გაბრაზებულმა ლიამმა და რამდენჯერმე გააწნა სილა რომ გოგონა გონს მოსულიყო,გოგონამ ოდნავ გაახილა თვალები.
-რატტ..ტომ? რატ..ომ არ მმ.მომეცი უფლლლ..ება რომ მოვ...მკვდარიყავი?-მიკიბ-მოკიბვით ამოილუღლუღა გოგონამ.
-ამის უფლებას არასდროს,მოგცემ გესმის?-გოგონა შეანჯღრია,ლილეს თვალები მიეხუჭა,მისი სხეული პირსახოცში გახვია და ხელში აიტაცა,ლილეს გახედა რომელსაც გაეღიმა.
-მმ...მე გამახსენდი...მახსოვხარ!-ამოიჩურჩულა,გოგონამ როდესაც ლიამმა ის საწოლზე დააწვინა და ზევიდან დახედა,ლილემ ლიამის შოკირებული სახე დაინახა ,მანამ სანამ გაითიშებოდა.
***
-თქვენ მითხარით რომ ის არასდროს გამიხსენებდა!-ვიღაცას ტელეფონზე უყვიროდა ლიამი,ლილემ ოდნავ გაახილა თვალები,ჯერ გაოცებულმა შეხედა დიდ დათუნიას,მერე ლიამს რომელიც საწოლზე ,მისგან ზურგით იჯდა.
-რა მნიშვნელობა აქვს? გაახსენდა... შეიძლება რომ კიდევ რამე გაახსენდეს? ჯანდაბა!-დაიღრინა და ტელეფონი კედელს ესროლა,ლილე შეკრა და სწრაფად დახუჭა თვალები.
-ვიცი რომ არ გძინავს,არასდროს გამოგდიოდა თავის მომძინარება.-ამოიოხრა ლიამმა,მის ხმაში სიბრაზე გამქრალიყო.
-ჩემს მოგონებებში სხვანაირი იყავი...-ამოიჩურჩულა ლილემ,ლიამი მიკენ შეტრიალდა.
-და მაინც როგორი?
-საყვარელი,მზურუნველი,ოდნავ ჯიუტი....ასეთი სასტიკი არ იყავი...
ლიამმა თვალები გადაატრიალა,წამოდგა და სპირტი და ბაბმა მოიტანა,შემდეგ კი გუშინდელი ჭრილობები მკლავებზე დაუმუშავა.
-ესენი ჩაიცვი!-მკაცრად წარმოსთქვა ლიამმა და ტანსაცმელები საწოლზე დაუდო-5 წუთი გაქვს.
ოთახიდან გასვლა დააპირა როდესაც ლილეს კითხვამ შეაჩერა.
-რატომ?
-იმიტომ რომ ჩემ შვილთან მივდივარ და შენც წაგიყვან რომ ისევ არ სცადო,საწამებელ ოთახში შენ დატოვებასაც ვერიდები რადგან მეშინია რომ ჯაჭვს შემოიხვევ ყელზე და თავს დაიხრჩობ!-მის ტყუილზე გაეცინა .
-რატომ?
-რა რატომ?-პირსახოცში გახვეულ შიშველ გოგონას გახედა.
-რატომ გეშინია?-ღიმილით იკითხა ლილემ.
-იმიტომ რომ შენი სხეულიგან საკმარისი სიამოვნება არ მიმიღია-ცივი ღიმილით წარმოთქვა და თვალები ჩაუშავდა-იმიტომ რომ საკმარისად არ მისიამოვნია შენი წამებით,5 წუთში მზად იყავი.
ლიამი ოთახიდან გავიდა,ლილე კი გაოცებული და გაშეშებული ოთახში დატოვა.
მეთორმეტე თავი
დღე მერვე
მისთვის არასდროს არაფერს ნიშნავდა გოგონების მკვლელობა,მათი წამება,პირიქით სიამოვნებასაც იღებდა ამით მაგრამ ლილე სხვა საქმე იყო.
ყველა გოგო იმისთვის სჭირდებოდა რომ მიზანს მიახლოებოდა,ლილე მისთვის ბოლო უნდა ყოფილიყო მაგრამ თვითონაც კარგად ხვდებოდა რომ მის მოკვლას ვერ შეძლებდა,ვერ შეძლებდა ყოველდღე მისი შვილის მოტყუებას ,როდესაც ყველაფერი დამთავრდებოდა.
ხუთი წუთის შემდეგ ოთახში შევიდა და ლილეს მიაშტერდა,შემდეგ კი რომდესაც ლილეს ღიმილი დალანდა,მზერა აარიდა.
-My heart is a ghost town!-ამოიჩურჩულა,თვალები დახუჭა და ხელები მომუშტა,მთელი ძალა მოიკრბა რომ მკაცრი სახე მიეღო და ლილეს შეხედა.
-ერთი არასწორი ნაბიჯი,ერთი არასწორი სიტყვა და გვამი ხარ გასაგებია?-კბილებში გამოსცრა,ლილემ ღიმილით უპასუხა ,გვერდზე ჩაუარა და გაღებულ კარებში გავიდა.
-სიკვდილით ვერ შემაშინებ,ისედაც უნდა მომკლა!-ჩაიცინა ლილემ,ლიამმა თვალები გადაატრიალა და უკან მიჰყვა.
-ზედმეტად თამამი ხომ არ გახდი ამ ბოლო დროს?-ეშმაკურად წაილუღლუღა ლიამმა-მგონი დასჯა მოგენატრა...
კარი გამოაღო და ლილე წინ გაუშვა,როდესაც მისმა პასუხმა ადგილზე გააშეშა და გოგონას თვალებგაბართოებულმა გახედა.
-ჩვენი სასჯელი?-ეშმაკური ღიმილი შეანათა ლილე-4 წლის წინ ზედმეტად მომწონდა... იქნებ ახლაც მომეწონოს!
-ლილე!-გაეცინა ლიამს და მანქანისკენ მიუთითა.
-რა?-ვითომ გაოცებულმა წამოიძახა ლილემ-განა ასე არ იყო? შენც მოგწონდა...-ბოლო სიტყვები ცივად წარმოთქვა და მზერა აარიდა,რომ მისი აწითლებული ლოყები დაემალა,შემდეგ კი მანქანაში ჩაჯდა.
-როგორ ყოველთვის,ახლაც გაწითლდი!-ბუზღუნით მოუარა ლიამმა მანქანას და საჭეს მუჯდა.ლილემ არაფერი უპასუხა,უბრალოდ ოდნავ შესამჩნევად გაიღიმა.
მანქანა დაიძრა და გზატკეცილზე გაიჭრა,უკან მოიტოვა ლიამის სახლი,ტყე და შიში.ლილეს კი ნელ-ნელა გამბედაობა უფრო ემატებოდა,ლიამს გახედა ,შემდეგ კი ხელი ნელა გაახურა კარისკენ.
-არც გაბედო,კარი არ გაიღება,დაკეტილია და შენც დაისჯები!-ლიამის ხმაში ისევ ცივმა ტონმა გაიჟღერა,ლილემ ამოიოხრა და ხელები მკერდზე გადააჯვერიდინა.
-სად მივდივართ?-ამოიოხრა ბოლოს,როდესაც ლიამმა ხმა არ ამოიღო და გზას თვალი არ მოუაშორა.
-რა გაგახსენდა?-ოდნავ დამთბარი ხმით იკითხა ლიამმა,წამით ლილეს გაოცებულ მზერას მოავლო თვალი და ისევ გზას გახედა.
-ამმ...ბავშვთა სახლის სახურავზე რომ გვიყვარდა ჯდომა,რომ ვიპარებოდით...ბავშვთა სახლში და ღამით რომ ვსეირნობდით.. დაა....
-ჩვენი სასჯელი!-სიცილით წარმოთქვა ლიამმა,მაგრამ მალევე დასერიოზულდა-კიდევ რამე?-ლილემ თავი გააქნია და ფანჯარაში გაიხედა.
-შეგიძლია ამიხსნა?-იკითხა უეცრად და ლიამს მიუბრუნდა,ლიამს დიდად არ ენდობოდა,მაგრამ ის დავიწყებული 4 წელი,ლიამს ახსოვდა... მას შეეძლო პასუხები გაეცა.
-მაინც რა?
-რატომ მესიზმრება ოთხი წლის განმავლობაში,ყოველ ხუთშაბათს ერთი და იგივე?
-რა გესიზმრება?-ნერწყვი გადაყლაპა ლიამმა,შეუძლებელი იყო ის დასიზმრებოდა რაც ლილეს გონებიდან ამოშალეს.
-პატარა ბავშვი,დაახლოებით 7-8 თვის,შოკოლადისფერი თვალებით...
ლილემ მისი სიზმრის აღწერა დაიწყო,ლიამი კი ცდილობდა ნერვიულობა არ შესტყობოდა.ლილეს სიზმარი ყოველთვის იმით იწყებოდა,რომ ბავშვთა სახლის ერთერთ ოთახში იყო ჩაკეტილი,კარზე ვიღაც აბრახუნებდა,ხოლო მას კი ბავშვი ძლიერად ჰყავდა ჩახუტებული...
-შემდეგ? იხსენებ ვინ შემოდის ოთახში?-მოუთმენლად ეკითხება ლიამი,ლილე ისევ ფანჯარაში იყურება.
-მის სახეს ვერასდროს ვხედავ,ვიღაც მიჭერს,მეორე კი ბავშვს მართმევს...მაგრამ ეს სიმართლე არაა ხო? ეს მოგონება შეუძლებელია იყოს...მე შვილი არ მყავს.
გზა იწელება,ხმას არცერთი არ იღებს,თითქოს სათქმელი არც არაფერია,მაგრამ მათ მაგიერ სიჩუმე ლაპარაკობს.ჰაერში კი დაძაბულობასთან ერთად გაუგებრობაც ტრიალებს.
-სად მივდივართ?-იკითხა ისევ ლილემ და მზერა ბუნების პეიზაჟიდან ,ლაიმის სახეზე გადაიტანა.
-ჩემს შვილთან...
-შოკოლადისფერი თვალებით და ქერა თმებით?-რატომღაც ჩაეღიმა ლილეს,მაგრამ ლიამი როგორც კი შეიშმუშნა,მასაც სახე შეეცვალა.
-ეს სიზმარი არ ყოფილა ხომ ასეა?-ამოიჩურჩულა-მოგონებებია....
ლიამმი უფრო დაიძაბა და საჭეს ხელები მოუჭირა,ლილე იჯდა და საქარე მინას მიშტერებოდა,თან რაღაცეებს ჩურჩლდებოდა,მის გონებაში ყველაფერი აირია,მის გარშემო გაშავდა და თვალები მიეხუჭა.
-ლილე კარგად ხარ?-ლიამმა გოგონას გახედა,თუმცა მანქანის ტარება არ შეუწყვეტია,ლუის სახლთან უკვე ახლოს იყვნენ.
-შენ მიჭერდი...მან წაიყვანა-ამოიჩურჩულა და სუნთქვა შეეკრა,შიშისგან გააჟრჟოლა.ლიამმა სახლის წინ მანქანა შეაჩერა ,ლილეს გადასწვდა და შეანჯღრია.
-მ..მმ..მახსოვს-ამოილუღლუღა-ყველაფერი მახსოვს....
-ლილე,მისმინე...
-არ არის საჭირო ახსნა.მე მახსოვს... მახსოვს ეს რატომაც მოხდა და არ გადანაშაულებ-განზე გაიხედა გოგონამ,ლიამმა კი უკან,სათამაშოს გახედა. მანქანის სალონში ისევ სიჩუმე ჩამოწვა.
-რატომ?-სწრაფად იკითხა ლილემ-შენ ტულს დათანხმდი მკვლელობებზე,რომ მე და ბეატრისი დაგეცავით,რა შეიცვალა მას შემდეგ? რატომ უნდა ვიყო მე შენი მსხვერპლი?
-მან ასე ისურვა ლილე-ამოიჩურჩულა ლიამმა-მას ვერ შევეწინააღმდეგები.
-გასაგებია-ამოიჩურჩულა-მე თუ ბეატრისი?-კბილებში გამოსცრა ლილემ.
-ლილე...
-მე თუ ბეატრისი,ვის სიცოცხლეს გადაატრჩენ თუ ორივე საფთხეში ვიქნებით?-წამოიყვირა ლილემ,ლიამმა სწრაფად გახედა.
-ამას სერიოზულად მეკიხები?-გაოცებით ამოთქვა ლიამმა.
-ლიამ,მე თუ ბეატრისი,აირჩიე....
-ბეატრისი!-დაიყვირა ლიამმა-ის ჩემთვის უფრო ძვირფასია ვიდრე შენ,ჯანდაბა....
-ძალიანაც კარგი!-ოდნავი ღიმილით წარმოთქვა ლილემ
-რა?-ლიამი წამებში დაიბნა.
-კარგია თუ მას აირჩევ,მირჩევნია ბეატრისი იყოს უსაფრთხოდ.
-ამას მართლა ამბობ?
-რათქმაუნდა ლიამ,ის ჩემი შვილია იმისდამიუხედავად რომ 8 თვის პატარა ხელიდან გამომგლიჯე,ახლა კი კარები გააღე,მისი ნახვა მინდა!
ლიამმა რაღაც ამოიბუზღუნა,ღილაკს თითი მიაჭრა და მანქანის კარებები ავტომატურად გაიღო,ორივე ერთდროულად გადავიდა მანქანიდან,ლილემ მოუთმენელი მზერით შეამკო ლიამი,რომელიც ცდილობდა დიდი დათუნია როგორმე მანქანიდან გამოეღო.
-როგორ ჩატენე?!-ამოიბუზღუნა ლილემ , ლიამს მაისურზე ხელი მოჰკიდა და მისკენ გამოქაჩა.სწორედ ამ დროს ლიამმა დათუნია გამოსწია,და ორივე ინერციით უკან გადაქანდნენ.ლილე წაიქცა,ზევიდან ლიამი დაეცა,ლიამს კი უშველებელი დათუნია * :D *
ორივეს სიცილი აუტყდათ,ლიამმა ლილე წამოაყენა დადათუნიაც ხელში აიღო.
-მას ისევ ორი სახელი აქვს?-იკითხა ლილემ,როდესაც კაებთან შეჩერდა.ლიამმა ნელა დაუქნია თავი.
-ბეატრის ელიზაბეტ პეინი. ხან ბეტის ვეძახით ხან ელას,ხოლო როდესაც გაბრაზებული ვართ მასზე სრული სახელით მივმართავთ!-ღიმილით წარმოთქვა ლიამმა,ლილესაც გაეღიმა როდესაც სახლიდან ყვირილი გაისმა.
-ბეტი,აცალე სახლში შემოსვლა!-ყვიროდა ლუი,მაგრამ როგორც ჩანს ბეტიმ არ დაუჯერა,კალები მალევე გაიღო,ლილემ სისუსტე იგრძნო,იგრძნო როგორ დაეხვა თავბრუ,როდესაც პატარა გოგონა დაიახა,რომელიც ლიამს ძალიან გავდა...
-დედიკო!-დაიკივლა გოგონამ,მისკენ გაიქცა და სწორედ იმ დროს ჩაეხუტა,როდესაც ლილე მუხლებზე დაეცა,ლიამმა სწრაფად მიაჩეჩა ლუის სათამაშო და ხელი წააშველა ლილეს,რომელსაც როგორც ჩანს შოკური მდგომარეობა ჰქონდა.წამით სინდისის ქეჯნა იგრძნო,იმის გამო რომ დედა შვილი ერთმანეთს დააშორა.
ტელეფონის ვიბრირების ხმამ გამოაფხიზლა და ტელეფონს დახედა.
"ANONYMOUS XXX"-ლიამმა შეიკურთხა,ლუის ანიშნა მათტან დარჩიო და ქუჩა გადაკვეთა,რის შემდეგაც ტულს უპასუხა.
-ამჯერად რა დავაშავე?-გაბრაზებით იკითხა ლიამმა.
-ლიამ ხომ არ დაგავიწყდა,რომ გიტვალთვალებ...ამაღელვებელი იყო დედა-შვილის შეხვედრა არა?
-რა ჯანდაბა გინდა?-ამოიღრინა ლიამმა.
-გახსოვს 13 წლის წინ როდესაც შენ და შენმა ძმამ გაქცევა სცადეთ,გგონია მან ეს მოახერხა?
-რას ბოდიალობ?-წამოიყვირა ლიამმა,შიშმა მთელი სხეული მოიცვა,სუნთქვა გაუჭირდა.
-მთელი 13 წელი ის აქ იყო,ოთხ კედელს შორის გამომწყვდეული,ამიტომ ვერ იპოვეს შენმა ძვირფასმა დამ და დედამ ის...
-არ მჯერა!-დაიღრინა ლიამმა-მატყუებ!
-ლიამ,იბრძოლე!არ შეგეშინდეს,შეეწინააღმდეგე!-ტკივილამდე ნაცნობმა ხმამ დაიყვირა,ყვირილს დარტყმის ხმა მოჰყვა,ლიამმა იგრძნო როგორ გაეყინა ძარღვებში სისხლი.
-არასწორ რჩევაა ,ზეინ!-გაიგონა ტულის ხმა,მაგრამ ბუნდოვნად,შიშმა ყვეელა კაპილარი დაიპყრო.აი რატომ ვერ მოძებნა ზეინი ვერავინ,ის თავიდანვე ტულს ჰყავდა ოთხ კედელს შორის გამოკეტილი....
მეცამეტე თავი
დღე მერვე
"ANONYMOUS XXX"-ლიამმა შეიკურთხა,ლუის ანიშნა მათტან დარჩიო და ქუჩა გადაკვეთა,რის შემდეგაც ტულს უპასუხა.
-ამჯერად რა დავაშავე?-გაბრაზებით იკითხა ლიამმა.
-ლიამ ხომ არ დაგავიწყდა,რომ გიტვალთვალებ...ამაღელვებელი იყო დედა-შვილის შეხვედრა არა?
-რა ჯანდაბა გინდა?-ამოიღრინა ლიამმა.
-გახსოვს 13 წლის წინ როდესაც შენ და შენმა ძმამ გაქცევა სცადეთ,გგონია მან ეს მოახერხა?
-რას ბოდიალობ?-წამოიყვირა ლიამმა,შიშმა მთელი სხეული მოიცვა,სუნთქვა გაუჭირდა.
-მთელი 13 წელი ის აქ იყო,ოთხ კედელს შორის გამომწყვდეული,ამიტომ ვერ იპოვეს შენმა ძვირფასმა დამ და დედამ ის...
-არ მჯერა!-დაიღრინა ლიამმა-მატყუებ!
-ლიამ,იბრძოლე!არ შეგეშინდეს,შეეწინააღმდეგე!-ტკივილამდე ნაცნობმა ხმამ დაიყვირა,ყვირილს დარტყმის ხმა მოჰყვა,ლიამმა იგრძნო როგორ გაეყინა ძარღვებში სისხლი.
-არასწორ რჩევაა ,ზეინ!-გაიგონა ტულის ხმა,მაგრამ ბუნდოვნად,შიშმა ყვეელა კაპილარი დაიპყრო.აი რატომ ვერ მოძებნა ზეინი ვერავინ,ის თავიდანვე ტულს ჰყავდა ოთხ კედელს შორის გამოკეტილი....
-არრ..არაფერი დაუშავო!-ხმა აუკანკალდა,აღარ ახსოვდა ასეთი შეგრძენაბა როდის ჰქონდა,როდესაც მისი შვილი ტულის ხელში იყო? თითქოს ყველაფერი თავზე ენგრეოდა. კიდევ ერთი დარტყმის ხმა გაიგონა,შემდეგ კი როგორ ამოიკვნესა ზეინმა.
-რა გინდა?! არაფერი დაუშავო!-წამოიყვირა და ტელეფონს ხელი ძლიერად მოუჭირა,იმის შეგრძნება რომ არაფრის გაკეთება არ შეეძლო ყველაფერს ართულებდა,გრძნობდა როგორ ებინდებოდა გონება და როგორ უნდებოდა რომ ყველა ვინც შეხვდებოდა,მოეკლა.
-მალე დაგიკავშირდები,მანამდე გაერთე!-დამცინავად წარმოთქვა ტულმა და ტელეფონი გათიშა,ლიამი კი ჯერ კიდევ გაშეშებული იდგა და ტელეფონი ყურზე ჰქონდა მიდებული,მისი გონება აღარაფერს აღარ იაზრებდა,სრული ქაოსი სუფევდა.
-მამიკო!-ბეატრისი ახლა მამისკენ გაიქცა და როდესაც ლიამი არ გაინძრა,მის მაიკას დაქაჩა,ლიამმა პატარას დახედა,მერე მათკენ მომავალ ლილეს.
-კარგად ხარ?-იკითხა ლილემ და ბეატრის ხელი ჩასჭიდა,ლიამი გამოერკვა მისი ფიქრებიდან,ლილეს თავი დაუქნია და მისი შვილი ხელში აიყვანა,შემდეგ კი შუბლზე აკოცა ჯერ ბეატრის,შემდეგ კი ლილეც მიიხუტა და მასაც აკოცა.
-თქვენც რომ დაგკარგოთ,ვერ გადავიტან!-ამოიჩურჩულა ჯერ კიდევ აკანკალებული ხმით,ლილე ოდნავ მოშორდა ლიამს და გაოცებუმა შეხედა,შემდეგ კი თითქოს რაღაც გაახსენდაო,წარმოთქვა.
-შეიძლება მე დამკარგო,მაგრამ ბეტის არასდროს დაკარგავ!
***
-არ მინდა!-ბუზღუნებდა ბეტი და თავს აქნევდა.
-უნდა დალიო!-ხმა გაუმკაცრდა ლიამს,ლილემ თვალები გადაატრიალა და ჯერ ლიამს გახედა,მერე ბეტის.
-რა მიკვირს,მამა-შვილი ერთნაირები ხართ,ორივე ვერ იტანთ წამლების დალევას...
-ცუდი გემო აქვს!-ლიამმა და ბეტიმ ერთდროულად წამოიძახეს,იქვე მჯდარ ლუის და ელეს სიცილი აუტყდათ. ლილემ კი ძლივს შეძლო სიცილის შეკავება და გაეღიმა.
-პირიქით ბეტი შენ გგავს,შენნაირი ჯიუტია!-ამოიბუზღუნა ლიამმა,ლილემ კი ისევ თვალები გადაატრიალა.ლიამი მასთან ახლოს მიიწია და ყურში ჩასჩურჩულა.
-ხომ იცი, ვერ ვიტან როდესაც თვალებს ატრიალებ,შემახსენე რა ხდება ამ დროს...
-ჩვენი სასჯელი!-ამოიჩურჩულა ლილემ და სულ გაწითლდა,ლუის კი ისევ ხარხარი აუტყდა.
-საყვარელო ,წამალი უნდა დალიო!-ამჯერად ელემ ამოიღო ხმა.ბეატრისმა ელეს გახედა,შემდეგ კი ლიამს მიუბრუნდა.
-დედას ხომ კიდევ მომიყვან?-ლიამმა დაბნეულმა შეხედა,შემდეგ კი ლილეს გახედა.
-რათქმუანდა საყვარელო,მომიყვანს თუ წამლებს დალევ და ლუის და ელეს დაუჯერებ!-თმებზე ხელი გადაუსვა და ლიამს,მანაც დაბნეულმა გახედა.
უცნაური დაძაბულობა ჩამოწვა მას შემდეგ რაც ბეტიმ სიცხის დამწევი დალია,ყველა ჩუმად იყო და ერთმანეთს უყურებდა,ლიამი იმაზე ფიქრობდა რომ 2 დღეში ლილეს გაქცევა შეეძლო,შემდეგ კი ის თუ ამას მოახერხებდა ლიამს ისევ ჰიპნოზისთვის უნდა მიემართ,რომ ყველაფერი ისევ დაევიწყებინა მისთვის. ლილე კი ადგილს ვერ პოულობდა,ფიქრობდა გამოეყენებია თუ არა მეათე დღის შანსი,გაქცეულიყო თუ დარჩენილიყო,თუნდაც რამდენიმე დღით ისევ ნახავდა მის შვილდ,ერთმანეთს თვალებში უყურებდნენ და ხმას არ იღებდნენ.
-ლიამ გახსოვს ბეტი რას გეძახდა?-იკითხა ლუიმ და ელეს გახედა,რომელსაც გაეღიმა.ლიამმაც ღიმილით დაუქნია თავი და გაოცერბულ და დაბნეულ ლილეს გახედა.
-უფრო ტარა რომ იყო ლიამს მის სახელ ვერ ეძეხდა,ხალ ლის ეძახდა,ხან ლიმოს,ხან ლიმონს...-აუხსნა ელემ და გაეცინა.
-სანამ საბოლოოდ არ მიხვდა რომ ენის მომტვრევას აჯობებდა ლიამისთვის ,მამა დაეძახებინა!-სიცილით და ნიშნის მოგებით გადახედა ბეატრის.რომელიც გაბრაზდა და გაბრაზების ნიშნად ხელები მკერდზე გადააჯვარედინა.
***
ლიამი ნელა ატარებდა მანქანას,თითქოს სახლში მისვლა არ ეჩქარებოდა.მძინარე ლილეს გახედა და ამოიოხრა,შემდეგ კი სიჩქარეს ოდნავ მოუმატა,მაგრამ მალევე მისი ტელეფონმა დარეკა,ლიამმა ტელეფონს დახედა."ANONYMOUS XXX"-მანქანა შეაჩერა და მანქანიდან გადმოვიდა.
-ზეინს რამეს თუ დაუშავებ,არ გაცოცხლებ,გესმის?!-დაყვირა,როგორც კი ზარის მიღების ღილაკს დააჭირა.
-მემუქრები,ლი ლუკას?-კბილებში გამოსცრა ტულმა.
-უბრალოდ გაფრთხილებ!-ცივი ტონით განაგრძნო ლიამმა,მისმა ყვირილმა როგორც ჩანს ლილე გამოაფხიზლა,რომელმაც სწრაფად გამოხედა მანქანიდან გადმოსულ ლიამს და მანქანიდან გადმოსვლა დააპირა.
-შენი მოკლე ჭკუით რამეს დამიშავებ? როდის უნდა გაიგო რომ როდესაც მეწინააღმდეგები და ბრძანებებს არ ასრულებ,შენთვის საყვარელ ადამიანებს რაღაც ემართებათ?!
-ამჯერად რა ჯანდაბა გინდა?!-დაიყვირა და ლილეს ანიშნა მანქანაში დარჩიო.
-თუ ლილე მეათე დღეს გაქცევას ვერ მოახერხებს,შენ აღარ დაელოდები 69-ე დღეს და მეთერთმეტე დღეს მოკლავ,გასაგებია?
ლიამი მანქანას მიეყუდა,მისთვის ტულის სიტყვები განაჩენივით ჟღერდა,არა ეს განაჩენი იყო.ყველაფერი რამდენიმე დღეში დეამთავრდებოდა.
-რატომ?-ამოიჩურჩულა-შენ ხომ 69 დღე მომეცი....
-გადავიფიქრე!-ჩაიცინა ტულმა-თუ ამ ბრძანერბას არ შეასრულებ შენი ძმა მოკვდება,უნდა აირჩიო ან ლილე ან შენი ოჯახი.ჯესი,დედაშენი,შენი შვილი და შენი ძმის სიცოცხლე ლილეს სიცოცხლის წინააღდმეგ,4 ადამიანი შენი ოჯახიდან ან ლილე...შენი ასარჩევია...
-თუ ლილე გაქცევას შეძლებს?-ხმა გაებზარა ლიამს,რომეცლიც აცნობიერებდა რომ აქ ასარჩევი არაფერი იყო,ყველას გაწირავდა მაგრამ არა ბეტის...
-ვიმეორებ ან ლილე ან ჯესი,ზეინი,ბეატრისი და შენი დედა...გასაგებია?
-გგ..გასაგებია!-ამოიჩურჩულა,როდესაც ტულმა ტელეფონი გათიშა.მანქქანას მიეყუდა რომ არ წაქცეულიყო,დღევანდელი დღე ყველაზე საშინელიც იყო და ყველაზე კარგისც,საშინდლად დამღლდელიც...ლილე მანქანიდან გადმოვიდა და ლიამის წინ აიტუზა.
-გითხარი მანქანიდან არ გადმოხვიდეთქო!-ლიამის ცივმა ტონმა ლილე შეაშინა და წამებში უკან დაიწია,მაგრამ შემდეგ ისევ წინ წაიწია .
ისე ახლოს იყვენენ ერთმანეთთან რომ ერთმანეთის სუნთქვას გრძნობნენ,ისე ახლოს იყვნენ რომ ერთმანეთის გულის ფეთქვა ესმოდათ მაგრამ ამავდროულად ერთმანეთისგან შორს იყვენ,მათ შორის უმარავი საიდუმლო იყო რომელსაც მათი სიყვარულის განადგურება და ფერფლად ქცევა შეეძლო.
-ლიამ,კარგად ხარ?-ამოიჩურჩულა ლილემ,ლიამმა თავი გააქნია და ჩახარა,გონება კვლავ დაბინდული ჰქონდა,უნდოდა ყველა იმ გრძნობისგან განთავისუფლებულიყო რასაც გრძნობდა.
უეცრად იგრძნო როგორ შეეხო ლილეს ტუჩები მის ტუჩებს,თავიდან დაიბნა,მაგრამ შემდეგ კოცნაში აჰყვა,ხელები ლილეს წელს შემოხვია და მის ტუჩებს დააცხრა.ის გრძნობები რომლებიც 5 წლის მანძილზე ორივეს გულში იყო ჩამარხული,იღვიძებდა.ლიამმა კოცნა გააღრმავა,თითქოს ლილესთვის რაღაცის დამტკიცებას ცდიობდა.ლილე კი არ ეწინააღმდეგებოდა,მას ეს თავადაც სურდა,ლიამის ხელმა ლილეს წელიდან ბარძაყზე გადაინაცლა და გოგონას ხელი ძლიერად მოუჭირა,გოგონამ ყრუდ ამოკვნესა...
-იქნებ ჯობია სახლში წავიდეთ?-კოცნებს შორის ამოიჩურჩურჩულა ლილემ და მოშორდა,ლიამმა თვალები გადაატრიალა როდესაც ლილემ თითქოს არაფერი მომხვდარიყო ისე ჩაჯდა მანქანაში.
-სერიოზულად?-გაბრაზებით გახედა მანქანაში მჯდომ ლილეს.
-ლიამ,არ ვაპირებ შუა ტრასაზე მქონდეს შენთან სექსი,ამისთვის სახლი და საწოლი არსებობს.
-საწოლამდე ვერ მივაღწევთ!-ჩაიცინა ლიამმა,მანქანაში ჩაჯდა და მანქნა დაძრა.
***
მას შემდეგ რაც გალავანი გაიხსნა და ლიამმა მანქნა სახლის წინ შეაჩერა,ლილეს გახედა,რომელმაც სწრაფად გააღო მანქანის კარები და სახლისკენ გაიქცა სიცილით,ლიამიც სწრაფად გადმოვიდა მანქანიდან და ლილეს მიყვა,ლილემ კარის გაღება ძლივს მოასწორო,რომ ლიამიც შეყვა და წამებში ლილე კარზე აყუდებული აღმოჩნდა.
-ლიამ...-ამოიკვნესა როდესაც ლიამმა მაისურის ქვეშ შეუცურა ხელი და მის ტუჩებს დააცხრა,წამებში მაისური სხეულზე შემოახია და კოცნა გააღმავა.ლიამის ხელები ლილეს სხეულზე დასრიალებდნენ,რაც ლილეს კვნესაც იწვევდა.
გონება ორივეს დაბინდული ჰქონდა,ფიქრის თავიც კი არ ჰქონდათ ,მხოლოდ უნდოდათ ერთმანეთის შიშველი სხეულები შეეძგრძნოთ.
-ძლივს სახლში დავბრუნდი და პორნოს მაყურებინენთ ,ამის დედა ვატირე?-ბიჭის ხმა მთელს ოთახს მოედო-როგორც ჩანს ჩემი ძმა გაიზარდა!
ორივე ადგილზე გაშეშდა,ლილემ თვალებგაფართოებულმა გახედა ბიჭს,სწრაფად დაიხარა და მაისურის ნაფლეთები მკერდზე აიფარა,აი ლიამი კი ადგილზე გაიყინა როგორც კი ბიჭისკენ მიტრიალდა.
-ზეინ?-გაშეტერებულმა იკითხა და მის წინ მდგარ ძმას მიაშტერდა.
-როგორც ჩანს ტულს იმის თქმა დაავიწყდა,რომ მიშვებდა!-ამოიოხრა ბიჭმა.
ლიამი გაოცებით და ოდნავი შიშით მიაშტერდა მის წინ მდგარ ბიჭს,მისი ყავისფერი თვალები ისეთი ნაცნობი იყო,მაგრამ მაინც რაღაც უშლიდა ხელს,ტული მას უბრალოდ არ გაუშვებდა 13 წლის წინ.
-ტულმა გადმოგცა,რომ მხოლოდ იმიტომ გამიშვა,რომ სწორი გადაწყვეტილება მიგეღო-ამოიოხრა ბიჭმა.
-მე ჩვენს ოთახში ავალ!-უხერხულად ამოთქვა ლილემ და კიბეები აირბინა,ზეინმა გოგონას თვალი გააყოლა და ისევ ლიამს გახედა.
-მ..მ.მააპატიე!-ამოიჩურჩულა ლიამმა და უკან დაიხია.
-ლიამ ,ეს შენი ბრალი არ არის ,გესმის? არ არის შენი ბრალი რომ 14 წელი ოთხ კედელს შორის ვიყავი გამოკეტილი,არ არის შენი ბრალი... თავს ნუ იდანაშაულებ,კარგი?
ლიამმა არაფერი უპასუხა,ახლა მისი უფროსი ძმა მის წინ იდგა,მაგრამ კარგად იცოდა რომ თუ ლილეს არ მოკლავდა ზეინთან ერთად მის შვილსაც დაკარგავდა,ტულმა მხოლოდ იმიტომ დაუბრუნა ზეინი რომ ლიამს არ გადაეფიქრებინა გეგმის ბოლომდე მიყვანა.ზეინი მიხვდა რომ ლიამი განძრევას არ აპირებდა,სწრაფად მიუახლოვდა და პატარა ძმა მის მკავებში მოიქცია,ლიამმა კი როგორც იქნა თავის თავს აპატია ზეინის გაუჩინარება და ისიც ჩაეხუტა.
ეხუტებოდნენ ისე თითქოს მათ გარშემო არაფერი არ არსებოდა,ისე როგორც ბავშვობაში როდესაც ზეინი სასჯელს მიიღებდა და ლიამი ამშვიდებდა მისი ჩახუტებით,ისე როგორც იმ ღამეს გაქცევა რომ სცადეს,ისე თითქოს ეს წლები არ არსებობდა ,ისე თითქოს ლიამი მკვლელი არ ყოფილიყო,ისე თითქოს 13 წლის მანძილზე ზეინი ოთხ კედელ შორის გამოკეტილი და ჯაჭვებით მიბმული არ ყოვილიყო,მათთვის არაფერი არ არსებობდა იმ წუთს,მათ ერთმანეთი დაიბრუნეს.. თუნდაც 13 წლის შემდეგ... მაგრამ იყო ერთი მაგრამ...ტულის გეგმის ბოლო არცერთმა არ იცოდა.
მეთოთხმეტე თავი
დღე მერვე
ორივე უხმოდ იჯდა და გამორთულ ტელევიზორს მიშტერებოდა,სიჩუმე კი საშინლად იწელებოდა...
ზეინი ფიქრობდა რომ ლიამი არაფერში იყო დამნაშავე,რომ მან მისი რჩევა გაითვალიწინა,არ ეშინოდა და არ ეწინააღმდეგებოდა.
აი,ლიამი კი...ლიამმა არ იცოდა რა ეთქვა,ყველაფერს თავის თავს აბრალებდა,ფიქრობდა რომ ზეინმა 13 წელი ოთხკედელშორის გამოკეტილმა,სწორედ მის გამო გაატარა.
-რაზე ფიქრობ?-ხმას ზეინმა ამოიღო,მისთვის უჩვეულო იყო ლიამის სახლში ყოფნა.შეჩვეული იყო ცივ,ნესტიან და ბნელ ოთახს რომელშიც მთელი 13 წელი გაატარა,შეჩვეული იყო ტკივილის ატანას და მორჩილებას მხოლოდ იმიტომ რომ ლიამს არაფერი დაშავებოდა.გუშინდელი ღამესავით ახსოვდა ყველაფერი... ყველაფერი რამაც გატეხა,რამაც დაასუსტა... ეს იყო პატარა ძამიკოსადმი სიყვარული,მას უნდოდა ის დაეცვა და სწორედ ამიტომ გატყვდა... გატყდა არამარტო ფიზიკურად,არამედ სულიერადაც,ტულს მისცა ყველაფრის უფლება რომ ტულს მისი მუქარა არ შეესრულებინა... რომ მამამის არაფერი დაეშავებინა ლიამისთვის.....
*Flashback-13 Years Ago
ფეხები ებლანდებოდა და გაქცევას ცდილობდა,იცოდა რომ მამამისი ასე უბრალოდ არ გაუშვებდა...იცოდა რომ დღეს როდსაც დედა ყველაფერს გაიგებდა ის მამისგან წავიდოდა,ეს ბოლო წვეთი იქნებოდა...
მაგრამ ახლა რაზეც ფიქრობდა მხოლოდ ლიამი იყო,ჯესი არც ანაღვლევდა და ალბათ იმიტომ რომ ჯესი გოგო იყო ხოლო გენრი მხოლოდ ბიჭებს ასწავლიდა მისი თქმით "ადამიანის წამების და მოკვლის ხელოვნებას".
ღრმად სუნთქავდა და რაც ძალა ჰქონდა გარბოდა,გრძნობდა თბილ სითხეს რომლითაც გრძელმკლავიანი მაისური იყო გაჟღენთილი,მხარზე ჭრილობები კვლავ გაიხსნა და სისხლმა მაისური დასვარა.სისხლის სუნი გულს ურევდა,მთლიანად კანკალებდა და გარბოდა,არ იცოდა სად...ან ვისთან... მშველელი არსად ჩანდა,მალევე აღმოაჩინა რომ პარკიდან დიდი ხნის წამოსული იყო,ახლა კი ათასწლოვან ხეებს შორი გარბოდა.
ბნელოდა,ციოდა და მას სტკიოდა,იცოდა რომ ვერ გაიქცეოდა მაინც იპოვიდნენ მაგრამ მაინც ჯიუტად გარბოდა.
-ზეინი-დამცინავი ხმა გაისმა ხეებს შორის -ხომ იცი რომ არც მამაშენი და არ მე არ გაგიშვებთ და მაინც,რისი იმედი გქონდა როდესაც ლიამის წაყვანა და გაქცევა სწადე?
ზეინი მის ხმაზე წამით გაშეშდა,შემდეგ კი ძალები მოიკრიბა და გაიქცა,ზურგსუკან მხოლოდ ერთხელ მიიხედა,დაინახა რომ ტული შეძლებდა,მაგრამ წინ სვლას მაინც აგრძელებდა... ცრემლები მის ლოყებზე ჩამოცვივდა.. ტკივილი გაძლიერდა,სისხლს კარგვადა და ნელ-ნელა უფრო და უფრო უჭირდა კოორდინაციის დაცვა,თვალებში მხოლოდ წამით დაუბნელდა და ეს საკმარისი აღმოჩნდა რომ წაქცეულიყო,სხეულში სისუსტეს გრძნობდა..ჭრილობები რომლებიც დღეს მიიღო სასჯელად, ღრმა იყო.ყველაფერმა გაორება დაიწყო,ყველაფერი თითქოს ცურავდა,წამოდგომა სცადა მაგრამ ძლიერმა დარტყმამ მუცელში,ის კვლავ მიწაზე დააგდო.
ტკივილისგან გაწამებულმა ამოიკვნესა,თვალთახედვა დაებინდა და ღამის გამო საერთოდ ვეღარაფერს ხედავდა,იგრძნო როგორ ჩაარტყეს მხარში და როგორ წამოვიდა უფრო მეტი სისხლი.
-მმ..მმომკლალი!-ამოილუღლუღა ხმადაკარგულმა ,პასუხად კი ტულის ჩაცინება მიიღო.
-ზეინ გაიხსენე მამაშენის პირველი გაკვეთილი,რა გითხრა მან?-იგრძნო როგორ მოჰკიდეს მხრებში ხელი და წამოაყენს,ფეხზე დადგომა ვერ შეძლო,არც უპასუხა... გრძნობდა როგორ კარგავდა გონებას.
-მან გითხრა რომ სიკვდილი არასდროს უნდა მოითხოვო,რომ ეს სუსტს გაჩენს ...კიდევ რა გაჩენს სუსტს ზეინ?
-სს..იყვარული!-ჩურჩულით უპასუხა ზეინმა.
-სწორია,ზეინ! შენ იმისთვის გამზადებნენ რომ მამაშენის საქმე გაგეგრძელებინა და არა იმისთვის რომ ის შეგერცხვინა,თუ ძლიერი იქნები შეიძლება ოდესმე სიბნელის გარდა სხვა რამეც დაინახო...
დამცინავი ხმა,აი რა გაიგონა ზეინმა სანამ გაითიშებოდა და სიბნელეში ჩაიძირებოდა,და არამარტო რამდენიმე საათით არამედ 13 წლით.
***
თვალები რომ გაახილა,ვერაფერი დაინახა.თავიდან ეგონა რომ დაბრმავდა,მაგრამ შემდეგ ბუნდონად დაინხა თეთრი მატრასი რომელზეც იწვა,ხელი თბებში შეიცურა და მის სმენას ჯაჭვის ჟღარუნი მისწვდა,თვალებგაფართოებულმა შეხედა ხელებს,ყველაფერს ბუნდოვნად ხედავდა სიბნელის გამო მაგრამ გაარჩია რომ ხელბორკილები ეკეთა,რომელიც ჯაჭვით იყო ბეტონის კედელზე მიერთებული.სრული სიბნელე ყველაფერს ართულედა,იგრძნო როგორ წამოუვიდა ცრემლები.ის ჯერ კიდევ პატარა იყო,იმისთვის რაც გადაიტანა და იმისთვის სადაც ახლა ის იყო.
ის სიყვარულმა გატეხა,ძმის სიტყვარულმა...უნდოდა რომ ლიამს იგივე არასდროს გადაეტანა რაც მან გადაიტანა და გაქცევა სცადა,როდესაც იცოდა რომ არაფერი გამოუვიდოდა.
სიყვარული ზოგჯერ გაუზარებელი საქციელებისკენ გვიბიძგებს.ზოგჯერ ეს კარგია,ზოგჯერ კი ცუდი. მთავარი ისაა გვჯერა კი ჩვენი თავის,იმის რომ შეცდომას არ დავუშვებთ და შევძლებთ საყვარელი ადამიანი დავიცვათ თუ არა.
ძალიან ნელა მის მხარს შეეხო,რომელიც შეხვეული აღმოჩნდა.ამოიოხრა... როგორც ჩანს ეს მისი სასჯელია იმისთვის რომ ლიამის გადარჩენა სცადა და არა ის არ ბრაზდებოდა ლიამიზე და არ აბრალებდა მას არაფერს,ის მხოლოდ ერთს ხვდებოდა .ეს სასჯელი საკმაოდ დიდხანს გაგრძელდებოდა,მან ეს იცოდა... ცრემლები ნელა მოიწმინდა როდესაც კარის გაღების ხმა გაისმა,ოთახში შემოსულმა სინათლემ თვალი მოსჭრა,მაგრამ მალევე გაარჩია ტული და ის რომ მას ხელში დანა ეკავა.
მაჩეტე!
ზეინმა ღრმად ჩაისუნთქა და კედელს ძლიერად მიეკრო,თითქოს მას მისი დაცვა შეეძლო,თითქოს ის მას გაანგრევდა და გარეთ გავიდოდა,თითქოს გადარჩენას შეძლებდა.
თვალები დახუჭა,სხეული უკანკალებდა,ყოველი სასჯელის შემდეგ დედა და ლიამი მის გვერდით იყვნენ და ცდილობდნენ მის დამშბიდებას,ახლა კი არცერთი მის გვერდით არ იყო და გრძნობდა როგორ გატყდა სულიერად...თითქოს ბედს დამორჩილდა.იგრზნო როგორ მიუახლოვდა ტული და მისი ნაბიჯების ხმაც გაიგონა,ტკივილისთვის მოემზადა...
იწყებოდა...
***
არ იცოდა რამდენი ხანი გავიდა რადგან სიბნელის გარდა ვერასდროს ვერაფერს ხედავდა.შეიძლება დღეები ან წლები,მხოლოდ იმას ხვდებოდა რომ აქ ყოფნას დიდხანს ვეღარ შეძლებდა,ის რომ ზეინი ტულს აძლევდა ეწამებინა ის და ხმას არ იღებდა მხოლოდ იმიტომ ხდებოდა რომ ტული დაემუქრა,თუ არ დაემორჩილებოდა ლიამს მის თვალწინ მოკლავდა და ის ვერაფრის გაკეთებას ვერ შეძლებდა. იცოდა რომ მამამისი ციხეში გარდაიცვალა,ახლა კი უფრო ეშინოდა რადგან მხოლოდ მამას შეეძლო ლიამის ტულისგან დაცვა.
ეს მტკივნეულად ჟღერდა...
ტკივილი კი მისი ცხოვრების მეგზური გახდა,ისევე როგორც სამარისებული სიჩუმე და სიბნელე.
*End Of Flashback
-იმაზე რომ ჩემი ბრალია ყველაფერი,მარტო გაქცევას შეძლებდი.. მე არ უნდა წაგეყვანე იმ ღამეს-უპასუხა ჩურჩულით და მის ხელებს დახედა.
-მარტოც ვერ გვიქეცი,ეს შენც იცი, ლიამ!-ამოიოხრა ზეინმა-თან რომც იქვე მოვეკალი,მაინც არ დაგტოვებდი,გესმის?
ლიამმა ნელა დაუქნია თავი.ზეინმა კი მზერა ლიამის ხელებზე შეაჩერა.ლიამს ხელები უკანლაებდა და ნერვულად ისრესდა მათ.
-თავს ნუ იდანაშაულებ ,კარგი?-ამოილუღლუღა.
-ეს არადროს გამომივა,ზეინ!-უეცრად ლიამმა ბოლო ხმაზე იღრიალა და წამოდგა-არადროს გამომივა არ დავიდანაშაულო თავი იმაში რაც მოხდა,შენ სცადე რომ მე გადაგერჩინე და სწორედ ამიტომ აღმოჩნდი 13 წლით ტყვეობაში... არც კი მინდა წარმოვიდგინო,როგორ გრძნობდი თავს...ეს ჩემი ბრალია,ყველაფერი ჩემი ბრალია!
-69 დღე!-ხმადაბლა შეუსწორა ზეინმა.
-რა?-უცებ ლიამი გაოცებული მიაშტერდა.
-69 დღე მე ვიყავი მე,შემდეგ კი მან გამტეხა დანარჩენი წლები მე არ ვიყავი ის ვინც ვარ... არასდროს დაინტერესებულხარ რატომ იყო თქვენს შეთანხმებაში 69 მკვლელობა? ან რატომ იყო ის გოგო განსაკუთრებული ვინც ბოლოს უნდა მოგეკლა?
-დავინტერესდი,მაგრამ არ მიპასუხა.
-69-ე დღეს მე შევწყვიტე გაძალიანება...იმის შიშით რომ მის მუქარას აასრულებდა.
სიჩუმე ჩამოწვა,ლიამი დივანზე დაეხეთქა და ისევ ტელევიზორს მიაშტერდა.
-რამდენი ხანი?-ისევ ჩურჩულით წარმოთქვა ზეინმა,მაგრამ ლიამი მიხვდა რაზეც ეკითხებოდა ის.
-13 წელი,10 თვე,3 კვირა და 2 დღე-ამოიჩურჩულა ლიამმა,თავი ჩახარა და ისევ მის ხელებს დახედა.
-ითვლიდი?-გაოცებით იკითხა ზეინმა.ლიამმა თავი დაუქნია,მაგრამ მაინც არ შეხედა,შემდეგ კი იგრძნო როგორ შეეხო ზეინის ხელი ხელზე და ოდნავ მოუჭირა.
-შემომხედე!-ამოიჩურჩულა ,მაგრამ მას შემდეგ რაც ლიამმა თავი არ ასწია და არ შეხედა,დაამატა-გთხოვ!
ლიამმა ნელა ასწია თავი ,ზეინმა კი ამოიოხრა.
-თვალებში შემომხედე,ლიამ!-ამოიოხრა,თითქოს ცდილობდა დაევიწყებინა ყველაფერი რაც ამ წლების განმავლობაში მოხდა.ლიამმა თვალებში შეხედა,როდესაც ზეინის სახეზე ოდნავი ღიმილი გამოისახა.
-კიდევ ერთხელ გიმეორებ და შეუშვი ამ დებილ ტვინში,ეს შენი ბრალი არ ყოფილა,ლიამ! დროის უკან დაბრუნება რომ შემეძლოს,იგივეს გავაკეთებდი! ისევ ვცდიდი რომ გადამერჩინე გენრისგან...
-რატომ?-ლუღლუღით შეაწყვეტინა ლიამმა.
-იმიტომ რომ ჩემი ძმა ხარ!იმიტომ რომ როდესაც პირველად სასჯელი მივიღე 8 წლის ასაკში,დავიფიცე რომ ვეცდებოდი შენც იგივე არ გამოგეცადა...იმიტომ რომ დავიფიცე,რომ დაგიცავდი!მაგრამ სამწუხაროდ არაფერი გამომივიდა.
-შენ სცადე!-უფრო თამამად წარმოთქვა ლიამმა.
-მაგრამ ეს საკმარისი არ აღმოჩნდა ამისთვის!-ზეინის ხმაში იგრძნობოდა იმედგაცრუება.
-ეს საკმარისი აღმოჩნდა ნამდვილ მკვლელად არ ვქცეულიყავი და ადამიანობა შემენარჩუნებინა!-არ შეეგუა ლიამი.
-და მაინც ,იქნებ ჯობია შენი ცხოვრებისგან ისევ გავქრე,ოღონდ ამჯერად სამუდამოდ?-ძლივს ამოთქვა ზეინმა.
-ამაზე ფიქრი,არც გაბედო,გესმის?! შენ ჩემი ძმა ხარ,ჩემი უფროსი ძმა...და.. მე შენ მჭირდები!
-ისეთი როგორიც ახლა ვარ?-ზეინის ხმაში ტკივილი გამოიკვეთა-მე გამტხეს ლიამ,ფიზიკურადაც და სულიერადაც.მეშინია ყველაფრის რაც ჩემს გარშემოა,მეშინია იმის რაც არ მესმის ან ვერ ვხედავ...იცი რა ვიგრძენი როცა ტულმა გამომიშვა? შიში! როცა დავინახე ცამეტი წლის შემდგომ,პირველად? როცა სუფთა ფაერი ჩავუსნთქე და არა სისხლით გაჟღენთილი ჩემი ბნელი ოთახის ჰაერი! მე არ ვარ ის ვინც ადრე ვიყავი,ლიამ! შენ უბრალოდ არ გესმის...
-მესმის!მე მესმის ის რომ ეს ყველაფერი ჩემს გამო გადაიტანე და თუ მართლა არ გინდა რომ თავი ამის გამო დამნაშავედ ვიგრძნო,არ წახვიდე...ჩემთან დარჩი!
-რატომ ლიამ?-ამოიოხრა ბიჭმა და ლიამს მიაშტერდა.
-იმიტომ რომ მჭირდება და ყოველთვის დამჭირდება უფროსი ძამიკი და ბეატრისსაც დასჭირდება ბიძია რომელიც მას დაიცავს!-ოდნავ გაიღიმა ლიამმა,მაგრამ როდესაც ზეინის ბედნიერი სახე დაინახა,რომელიც სწრაფად ჩაეხუტა იგრძნო როგორ წამოსცვივდა ბედნიერების ცრემლები. ბოლოსდაბოლოს ის მის გვერდით იყო,ზეინი მის გვერდით იყო.
***
ზეინს ოთახი მიჩნა,დაპირდა რომ მის შვილს და მეგობრებს უახლოეს მომავალში გააცნობდა და მის ითახში შევიდა,მაგრამ მალევე ბედნიერი ღიმილი სახეზე შეახმა.
-ლილე?-გაოცებით იკითხა და საწოლზე მჯდომ,მტირალ გოგონას შეხედა-რა გატირებს?
-მე..მე გამახსენდა...-ამოიჩურჩულა გოგონამ და უფრო ძლიერად ატირდა როდესდაც ლიამმა ჩაიხუტა.
-რა გაგახსენდა ,ლილე?
-რატომ აღმოვჩნდი ბავშვთა სახლში...
-იმიტომ რომ შენი მშობლები ავტოვარიაში დაიღუპნენ?-დაბნეულმა იკითხა ლიამმა.
-არა,ლიამ.. ტულმა დედაჩემი მოკლა როდესაც გაიგო რომ სახლიდან წასვლა და ჩემი წაყვანა უნდოდა!-ამოისლუკუნა ლილემ.
-შენი?-შოკირებულმა იკითხა ლიამმა.
-არ მინდა იმის აღიარება,რომ ტული მამაჩემია...მაგრამ არ მესმის რატომ უნდა მას ჩემი მოკვლა?
ლიამმა არაფერი უპასუხა,არა ვერაფერი ვერ უპასუხა... შოკირებული იმ გოგონას მიაშტერდა რომელიც სიცოცხლეზე მეტად უყვარდა ,იმ გოგონას რომლის მამამაც არამარტო მას არამედ ზეინსაც გაუმწარა სიცოცხლე,მაგრამ არსებობდა კითხვა რომელიც უპასუხოდ რჩებოდა... რატომ უნდოდა ტულს ლილეს მოკვლა ან უფრო სწორად რატომ უნდოდა ტულს მისი შვილის მოკვლა??
მეთხუთმეტე თავი
დღე მერვე
-რა გაგახსენდა ,ლილე?
-რატომ აღმოვჩნდი ბავშვთა სახლში...
-იმიტომ რომ შენი მშობლები ავტოვარიაში დაიღუპნენ?-დაბნეულმა იკითხა ლიამმა.
-არა,ლიამ.. ტულმა დედაჩემი მოკლა როდესაც გაიგო რომ სახლიდან წასვლა და ჩემი წაყვანა უნდოდა!-ამოისლუკუნა ლილემ.
-შენი?-შოკირებულმა იკითხა ლიამმა.
-არ მინდა იმის აღიარება,რომ ტული მამაჩემია...მაგრამ არ მესმის რატომ უნდა მას ჩემი მოკვლა?
ლიამმა არაფერი უპასუხა,არა ვერაფერი ვერ უპასუხა... შოკირებული იმ გოგონას მიაშტერდა რომელიც სიცოცხლეზე მეტად უყვარდა ,იმ გოგონას რომლის მამამაც არამარტო მას არამედ ზეინსაც გაუმწარა სიცოცხლე,მაგრამ არსებობდა კითხვა რომელიც უპასუხოდ რჩებოდა... რატომ უნდოდა ტულს ლილეს მოკვლა ან უფრო სწორად რატომ უნდოდა ტულს მისი შვილის მოკვლა??
თვითონაც ვერ გააცნობიერა როდის წამოდგა და როდის დაიწია უკან.
-ლლ..ლიამ!-აკანკალებული ხმით წარმოთქვა ლილემ და ლიამს აცრემლებული თვალებით ახედა. ლიამი სწრაფად შემოტრიალდა და კარისკენ წავიდა,იცვოდა რომ არასწორად იქცეოდა მაგრამ ახლა მხოლოდ პრობლემებისგან გაქცევა სურდა,მხოლოდ რამდენიმე საათის განმავლობაში მის ცხოვრებაში ისევ ყველაფერი აირია. მისი ძმა გამოჩნდა,რაც რათქმაუნდა ახარებდა მაგრამ ამავდროულად აბნევდა.
-არ.. არ.. წავიდე!-ამოილუღლუღა გოგონამ და სწრაფად წამოდგა,ბიჭმა სწრაფად გახედა გოგონას.
ორივეს თვალებში ტკივილი ისახებოდა,ბიჭის თვალებში ტკივილი იკითხებოდა,სიყვარულთან და სიძულვილთან ნაზავი.ხოლო გოგონას თვალებში კი უიმედოაბა,სიყვარულთან და შიშთან ნარევი. ისინი ერთმანეთს მთელი მათი განვლილი ცხოვრების განმავლობაში იცნობდნენ,მაგრამ ყოველდღე ერთმანეთზე ახალს იგებნენ.
ეს არ იყო სწორი... მაგრამ არის კი ჩვენს ცხოვრებაში რაიმე სწორი? რაიმეს ვაკეთებთ? არასწორია. რაიმეს ვამბობთ? არასწორია! ცხოვრება თვითონ არის არასწორი,ხალხია არასწორი,ჩვენ ვართ არასწორები.
ჩვენ ვცდილობთ გავექცეთ პრობლემებს და მაშინაც თუ გვიყვარს,უბრალოდ ხელს ვკრავთ მას.ხელვს ვკრავთ და მერე ვნანობთ.. იქნებ ჯობია ურალოდ პრობლემებს თვალებში ჩავხედოთ,ისევე როგორც შიშს? ... და უბრალოდ სიყვეულისთვის ვიბრძოლოთ!
-აქ დარჩენა არ შემიძლია...-ამოიჩურჩულა ბიჭმა და ლილეს ხელები მოიშორა,როდესაც გოგონამ ჩახუტება სცადა.
-გემუდარები,მის გამო ნუ შემიძულებ...მას ჩვენს შორის ნუ ჩააყენებ..
ლიამი აღარ უსმენდა,კარები სწრაფად გამოიხურა და კარებს მიეყუდა, დაღლილობამ მთელს სხეულში დაუარა და ჩასრიალდა,იატაკზე მჯდომმა და კარზე მიყუდებულმა ამოიოხრა,ფიქრები ერთმანეთში ეროდა,ლილეს კარზე ბრახუნი მოსვენებას არ აძლევდა,მან ისევ ჩაკეტა ის.. რა მნიშვნელობა იქნებოდა ახლა საწამებელ ოთახში ჩაკეტავდენ თუ ლიამის ოთახში,ლიამის გარეშე ისედაც ცუდად იყო.
-ლიამ?-ძმის დანნებული ხმა გაიგონა და აცრემლებული თვალები ასწია.
-აქ რას აკეთებ?-ცივი,მაგრამ აკანკალებული ხმით წარმოთქვა.
-წყლის დასალევად გამოვედი!-უფრო დაიბნა ზეინი როდესაც ლიამის აცრემლებული თვალები დაინახა-რა მოხდა?
-69-ე დღეს რა მოხდა?!მითხარი!-მისი სიტყვები ბრძანებას უფრო გავდა ვიდრე თხოვნას,ზეინი ერთ ადგილას გაშეშდა,მის თვალებში სიბნელემ დაისადგურა,მისი შოკოლადისფერი თვალები წამებში შავად იქცა.მის თვალებში სიცივემ დაისადგურა და ლიამს გააკანკალა,თითქოს ეს სიცივე მის კანს შეეხო და დასუსხა.
-რა მნიშვნელობა აქვს?-ამოიჩურჩულა და ისიც ლიამის გვერდით,იატაკზე ჩამოჯდა.
-რომ გეკითხები ესეიგი აქვს მნიშვნელობა,ამის დედა ვატირე!-იღრიალა გამწარებულმა და ზეინს გახედა.ზეინმა სწრაფად გახედა ლიამს და მის თვალებში დაბნეულობასთან ერთად იმედგაცრუება გამოისახა,შემდეგ კი სწრაფად წამოდგა და კიბეებისკენ წავიდა.
-ზეინ!-წამოიყვირა ლიამმა როდესაც გააცნობიერა რომ ზეინი წასვლას აპირებდა,სწრაფად მოსწყდა ადგილს და ზეინს უკან მიჰყვა.
-შენც მისნაირი ხარ!-ამოიჩურჩულა ტკივილნარევი ხმით ბიჭმა,როდესაც ლიამმა მისი შეჩერება სცადა,მხრებში ხელი ჩაავლო და კედელს მიახეთქა.
ლიამს სუნთქვა შეეკრა და ზეინს მიაშტერდა.
მას უბრალოდ არ უნდოდა გაეშვა...მაგრამ თუ ადამიანს წასვლა უნდა,იქნებ უნდა გაუშვა და არ უნდა შეაჩერო? შეიძლება ეს ძლენია მაგრამ თვითონ ცხოვრებაც ძნელია.
-ეს შენს თვალებში ჩანს,ლიამ... როცა ბრაზდები...შენ...-ზეინმა ახსნა სცადა,მაგრამ რამდენიმე სიტყვა ძლივს გადააბა ერთმანეთს. ტკივილი და შიში ისევ ბრუნდებოდა,ტკივილი ამჯერად მის გულში ისადგურებდა,აი შიში კი გონებაში... ვერასდროს წარმოიდგენდა რომ მისი უმცროსი ძმა ასე შეაშინებდა. ლიამის თვალები ჩაშავებულიყო და მხოლოდ სიცივეს აფრქვევდა.
-მითხარი რა მოხდა 69-დღეს?!-კბილებში გამოსცრა ლიამმა.
-გამიშვი!-ამოილუღლუღა ზეინმა და წასვლა სცადა,მაგრამ ლიამის ხელები რომლებიც მტკივნეულად უჭერდა მხრებზე ხელს,ამის საშუალებას არ აძლევდა. ჯერ კიდევ დღეს გამოვიდა "ჯოჯოხეთიდან" და ჯერ კიდევ არ გააჩნდა ძალები რომ ვინმეს შეწინააღმდეგებოდა.
-სანამ არ მეტყვი ,ამ სახლიდან არ გახვალ,გასაგებია?-ცივად წარმოთქვა ლიამმა.
-მან მენდი ჩემ თვალწინ მოკლა... საკმარისია?-უკვე ზეინმაც დაიყვირა და გაბრაზებით მიაშტერდა,ლიამის თვალებში დაბნეულობა გამოისახა და ხელი სწრაფად გაუშვა,ზეინი კი კედელს მიეყრდნო და ღრმად ამოისუნთქა.
-მა..მაპატიე!-ამოიჩურჩულა და სწრაფად დაიხია უკან.
-უნდა წავიდე!-ცივად წარმოთქვა და კარისკენ წავიდა,ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს რომ შეჩერებულიყო ,გაითიშებოდა და თავს ვერადროს ვერ დააღწევდა იმ ტკივილს და იმეგაცრუებას,რომელიც შეგნიდან ღრღნიდა.
-მოიცადე!-ამოიოხრა ლიამმა,ზეინმა თითქოს შვება იგრძნო როდესაც სახლის კარები გააღო და ცივმა ნიავმა დაუბერა,შემდეგ კი მაღალ გალავანს შეხედა რომელიც სახლს გარს ერტყა.
"ეს ციხეა"-გაიფიქრა და ლიამისკენ მიტრიალდა-"ოქროს გალია უფროა,ვიდრე ციხე.. თუმცა ერთი და იგივეა"
-ახლა ვერ წახვალ!-ლიამის მშვიდმა ხმამ გააოცა,სულ რამდენიმე წუთის წინ ზეინს ეგონა რომ ლიამი მოკლავდა ,ახლა კი მშვიდად ესაუბრება.
"ბიპოლარულია"-მისთვის ამოიოხრა,ლიამის სიტყვებს ყური არ ათხოვა და გალავნისკენ გაემართა,ლიამმა მისი სახელი კიდევ ერთხელ დაიყვირა და ამჯერად თითქოს მუდაით,ზეინი მისკენ მიტრიალდა და გაბრაზებით მიაშტერდა.
-რატომ ვერ წავალ?2 ფეხი მაქვს და შემიძლია წავიდე!
-ზეინ ,ახლა ღამეა... სახლი კი ტყის შუაგულში დგას.-აუხსნა ლიამმა.ზეინმა გალავანს გახედა.ტყე... ის ადგილი სადაც მისი ერთი სიცოცხლე დამთავრდა,იგრძნო როგორ დაუარა მთელს სხეულში შიშის გრძნობამ.
-ტულმა იცოდა... იცოდა რომ წასვლა მომინდებოდა... იცოდა და ამიტომ მომიყვანა აქ-ამოიჩურჩულა
-რა?-ლიამი დაბნეული მიაშტერდა.
-ხვალ დილით მაინც წავალ!-კბილებში გამოსცრა ზეინმა-არ დავრჩები იმ ადამიანის სახლში რომელიც ტულს გავს.
-ზეინ,მე შენი ძმა ვარ!
-ძმა რომელმაც რამდენიმე წუთის წინ კინაღამ გამგლიჯა!-წამოიყვირა ზეინმა-ხვალ მივდივარ!-ბოლო სიტყვები კბილებში გამოსცრა და სახლში შეირბინა,ლიამმა ზეინს თვალი გააყოლა და ამოიოხრა,ლიამი მშვენივრად ხვდებოდა რომ ზეინი ისევ ისეთი ბავშვური იყო,როგორიც ადრე. და მართლაც ის მხოლოდ ფიზიკურად გაიზარდა,თუმცა ის ისევ ის პატარა ბიჭი იყო რომელიც 13 წლის წინ ბნელ ოთახში გამოკეტეს.
ის ისეთივე გულუბრყვილო იყო როგორიც ადრე,ისევ ადვილად სწყინდა და სტკიოდა...
ის იყო დიდი ადამიანი რომელიც საკუთარ ბავშვობაში ჩარჩა,მხოლოდ იმიტომ რომ ვიღაც შიზოფრენიკმა გადაწყვიტა ის 13 წლით ოთხ კედელს შორის გამოეკეტა.
***
დღე მეცხრე
ლიამმა თვალები რომ გაახილა უკვე თენდებოდა,ბეატრისი მის გვერდით იწვა და ძლიერად ეხუტებოდა მამამის.ლიამმაც დაბენეულმა ჩაიხუტა,არ ახსოვდა როგორ მოვიდა ლუის სახლში ან რატომ იყო ბეატრისის ოთახში,მხოლოდ ის ახსოვდა რომ სამზარეულოში შესვლის შემდეგ კონიაკის ბოთლი გამოცალა.ოთახს რომ თვალი მოავლო,საერთოდ დაიბნა და გაოცებული მიაშტერდა ზეინს რომელსაც სავარძელში ეძინა და პლედი ეხურა.
ლიამი ფრთხილად წამოდგა რომ ბეტი არ გაეღვიძებინა,შემდეგ კი ზეინთან მივიდა და ოდნავ შეანჯღრია რომ,გამოეფხიზლებინა.მაგრამ მგონი მას უფრო სჭირდებოდა გამოფხიზლება ვიდრე ზეინს,რომელმაც სწრაფად გაახილა თვალები და ლიამს ახედა. -რა მოხდა? თავი მისკდება!-ამოიბუზღუნა ,რამაც ზეინის ღიმილი გამოიწვია.
-ნაკლები უნდა დალიო!-ზეინი წამოდგა და ბეატრის დახედა.ლიამმა არაფერი უპასუხა,უბრალოდ ამოიოხრა როდესაც ამჯერად ზეინი ჩაუწვა ბეატრისს,ჩაიხუტა და საბანი შეუსწორა.
-ზეინ,გუშინდელი მაპატიე?-ფრთხილად კითხა და ზეინის სახეს დააკვირდა.
-მას შემდეგ რაც ნასვმამი შემომივარდი ოთახში და დაჩოქილი მეხვეწებოდი 3 საათის განმოვლობაში,კი!
-ეს ხუმრობაა ხო?-დაბნეულმა წარმოთქვა,ზეინმა კი უფრო ფართოდ გაიღიმა.
-ხომ იცი რომ მე ხუმრობა არ შემიძლია!
-სამაგიეროდ ლუის შეუძლია,ის გეტყოდა...წინაზე ხიდიდან გადამისროლა!
ზეინმა თავი ბალიშში ჩარგო რომ არ გასცინეობოდა,ლიამმა კი რაღაც ამოიბუზღუნა და ოთახიდან სწრაფად გამოვიდა.
***
მთელი დღე ლუის,ელეონორის,ზეინის და ბეატრისის გარემოცვაში გაატარა,თითქოს ყველაფრის დავიწყება სურდა,ყველაფრის რაც გადაიტანა,რაც იგრძნო და რაც მთავარია მოისმინა.
ნაილს დაურეკა და სთხოვა რომ ლილესთან მისულიყო და მისთვის მიეხედა,რატომღაც მისი დანახვა არ სურდა,არ სუდა ისევ დაენახა გოგონა რომელმაც ამდენი რამ გადაიტანა მისი და მისი მამის გამო.
ხვალ მეათე დღე იყო,სახლში უნდა წასულიყო და ლილე უნდა ენახა,მაინც უნდა ენახა.
-მამიკო,დარჩები დღესაც?-იკითხა საღამოს ბეტიმ,ლიამმა თავი დაუქნია და ბეტის შუბლზე აკოცა.ღამე როდესაც ლიამს ეგონა,ბეტის მის მკლავებში ჩაეძინა,გოგონამ თვალები გაახილა .
-ყველაფერი კარგად იქნება,მამიკო!-გოგონას ხმა ისე იმედიანად ჟღერდა ,ლიამმაც დაიჯერა..ბეტიმ თვალები დახუჭა და მამის მკლავებში თავი დაცულად იგრძნო.
-ყველაფერი კარგად იქნება,საყვარელო!-ამოიჩურჩულა ლიამმა და პატარას შუბლზე ეამბორა-გპირდები!
მეთექვსმეტე თავი
დღე მეათე
-ლიამ...ლიამ...გაიღვიძე!-ლუის ყვრილზე ლიამმა თვალები გაახილა,ლუიმ კი კიდევ ერთხელ შეანჯღრია.
-რა ჯანდაბა გინდა,ადამიანო?-დაიღრინა გაბრაზებულმა.
-ზეინი გაიპარა ,იდოტო!-იღრიალა ლუიმ
-რა ჯანდაბას ამბობ?-სწრაფად წამოდგა და ბეტის ძებნაში,ოთახი მოათვალიერა.
-ელემ ბეტი ბაღში წაიყვანა,მე და ზეინი სამზარეულოში ვიყავით,ტაფა ჩამარტყა და გაიქცა!
-ამის დედაც...-კბილებში გამოსცრა და ოთახიდან გავარდა,კიბეები გიჟივით გაირბინა და გარეთ გავარდა.
-ლიამ რა ხდება?-იყვირა ლუიმ როდესაც ლიამი სწრაფად ჩაჯდა მანქანაში.
-ჰარის დაურეკე,უთხარი რომ მისი დახმარება მჭირდება! მიხვდება!
***
მანქანა კაფესთან შეაჩერა და ფანჯარა ჩასწია.
-ჩაჯექი!-თვალები დაუბრიალა ჰარის,რომელმაც თვალები გადაატრიალა,მანქანას შემოუარა და კარები გამოაღო.
-შენც ,გამარჯობა ლიამ!-ამოიბუზღუნა და მანქანაში ჩაჯდა,მისი იღლიაში ამოჩრილი ნოუთბუქი ლიამს მიაჩეჩა და კარები დახურა.
-ხომ ხვდები რაც უნდა გააკეთო?
-ტელეფონი წაიღო?-პირდაპირ საქმეზე გადავიდა ჰარი და ნოუთბუქი გადაშალა.
-ჩემი ტელეფონი წაიღო!-კბილებში გამოსცრა და გზას მიაშტერდა,თან მანქანა დაძრა.
-არ მესმის-ამოიოხრა-რატომ წაიღო ლილემ ტელეფონი,თუ ხვდებოდა რომ ვიპოვიდით.
-ლილე რა შუაშია?-დაბნეულმა იკითხა ლიამმა ,მაგრამ მანქანის მართვა არ შეუწყვეტია.
-აბა ვინ გაიქცა?-ახლა ჰარი დაიბნა და გაოცებით გახედა ლიამს.
-ჩემი ძმა,ზეინი!-ცივად წარმოთქვა.
-ძმა გყავს?-გაშტერებულმა წამოიძახა.
-ჯანდაბა,ჰარი! უბრალოდ იპოვე! ასეთი ძნელია?-იღრიალა ლიამმა და წითელზე,მანქანა დაატორმუზა.ჰარის ხმა აღარ ამოუღია,ნოუთბუქში ადგილმდებარეობის ძებნა დაიწყო.
-იქნებ დაგვერეკა?-გახედა ლიამს და კლავიატურაზე სწრაფად აკრიფა რიცხვები.
-ვცადე,გამორთულია.-უფრო მშვიდად წარმოთქვა.
-ანუ გამორთული ტელეფონის ადგილმდებარეობას ვეძებ?-გაოცებით წამოიძახა ჰარიმ-ხომ იცი რომ ეს შეუძლებელია?
-ტელეფონში ჩიპი ხომ ჩავამონტაჟეთ?-დაღლილმა წარმოთქვა .
-აჰ ხო!-წამოიძახა და ამჯერად სხვა პროგრამაში შევიდა-მგონი რაღაც შეცდომაა-დაბნეულმა წარმოთქვა.
-ჯანდაბა ,ჰარი! სად არის ზეინი?
-ტყეში,ტულის სახლში!
***
შოკმა თითქმის გაუარა,ახლა ხეებს შორის მიიკვლევდა გზას და იარაღს ძლიერად უჭერდა ხელს.მრისხანებამ მისი თითეული უჯრედი მოიცვა.ახლა სისხლი სწყუროდა.... უნდოდა ვიღაც მოეკლა,სახლის წინ გაჩერდა და სახლს მიაშტერდა,დანგრეული ქოხი,რომელიც ნახევრად დამწვარი იყო.
მხედველობითი ილუზია იყო,სარდაფში ჩასვლის შემდეგ 3 სართულიან კომპლექსში აღმოჩნდა და ხმების მიმართულებით წავიდა.
-ეს ჩემი შემოთავაზებაა,გემუდარები!-ზეინის ხმის გაგონებისთანავე ზიზღი დაეუფლა..გონება გადაეკეტა,იარაღს ხელი უფრო ძლიერად მოუჭირა და კარები სწრაფად შეაღო.
დაინახა როგორ შეხტა ზეინი მის დანახვაზე და თვალები გაუფართოვდა.
-ა..გგიხსნი!-ამოიჩურჩულა ზეინმა,ლიამმა ღრმად ჩაისუნთქა,ზეინს სწრაფად მიუახლოვდა და იარაღის ლულა ზეინის შუბლს შეახო.
-ბოლო სიტყვა!-კბილებში გამოსცრა ლიამმა და ზიზღით მიაშტერდა.
-მმ..მაპატიე!-თვალები დახუჭა ბიჭმა და სიცოცხლესთან გამოსასალმებლად მოემზადა,სუნთქვაც კი შეიკავა... თითქოს ეს მისი განაჩენი იყო.
-ლიამ,მოუსმინე!-კბილებში გამოსცრა ტულმა,ზეინს მხარში ხელი ჩაავლო და მის ზურს უკან სწრაფად დამალა.
-მოვუსმინო? ამის დედაც! როგორც კი შანსი მიეცა მაშინვე შენთან გამოიქცა!
-მიზეზი ქონდა!-დაიყვირა გაბრაზებულმა ტულმა,ლურჯი თვალები უელავდა,ზეინისკენ მიბრუნდა და დაუყვირა-უთხარი.
-ა...არაა!-ამოიჩურჩულა ბიჭმა.
-გაიმეორე რაც მე მითხარი!-შანჯღრია ტულმა,ზეინმა ლიამს გახედა შეშინებული თვალებით,მისგან შველას ელოდა,მაგრამ საბოლოოდ მაშინ გატყდა როდესაც ლიამმა მზერა აარიდა და სხვაგან გაიხედა.
-ლილეს სიცოცხლეს ჩემს სიცოცხლეში ვცვლი!-ხმამაღლა წარმოთქვა,აცრემლებულმა და იატაკს დააშტერდა.
მას არ დაუნახია ლიამის გაოცებული სახე ,არც სინანული მის სახეზე და არც შვება რომელიც ზეინის სიტყვებმა გამოიწვია.. ტულმა მას ხელები გაუშვა და ზეინიც ძალაგამოცლილი მუხლებეზე დაეცა.
-შეთანხმება მიღებულია!-ტულის ცივი ხმის შემდეგ გასროლის ხმა ოთახში ექოსავით გაისმა.ლიამის ყვირილმა კი სიჩუმე გააპო,ზეინს თვალები მიეხუჭა და საბოლოოდ ჩაიკეცა იატაკზე.
-არა..არაა...გემუდარები...-ლიამი სწრაფად ჩაიკეცა მის გვერდით და მუცელზე ხელი მიადო,თეთრი მაისური სისხლით გაიჟღენთა,ზეინმა რაღაც ამოიხრიალა და პირიდან სისხლი გადმოაფურთხა.
-გემუდარები...არ დამპოვო...არ წახვიდე... გაახილე თვალები...-ჩურჩულებდა ლიამი და ზეინს იხუტებდა.
-დ...დაიცავი...-ამოიხრიალა ზეინმა,მისი სხეული მოდუნდა... სუნთქვა შეწყვიტა და ხელი,რომლითაც ლიამის მაისურს ებღაუჭებოდა, იატაკზე დავარდა.
ლიამი კი უკვე ძმის ცივს სხეულს იხუტებდა,გრძნობდა რომ სულის ნაწილი დაკარგა,რისიც ეშინოდა ის მოხვდა,მისი ძმა ხელში ჩააკვდა,ცრემლების შეკავება არც უცდია... ყველაფერი დამთავრდა.. ყველაფერი სამუდამოდ დამთავრდა.
***
როდესაც ტული მოკლა არც შევბა უგრძვნია,პირიქით გული უფრო დაუმძიმდა,თითქოს ათას კილოიანი გრი ჩამოჰკიდეს.
"თუ ჯოჯოხეთში მიდიხარ...გააგრძელე სვლა!" მის გონებაში გაიჟღერა როდესაც მანქანას მიადგა,საბარგულიდან ჩანთა გადმოიღო და მაისური გამოიცალა,სისხლიანი ზედა შეათვალიერა და ჩანთსი ჩაჩურთა.ახლა როდესაც ყველაფერი დამთავრდა არ იცოდა რა ექნა... ლილესთავ ვერ დაბრუნდებოდა.. უფროსწორად არ!
მანქანაში ჩაჯდა და თავი საჭეს დაათო,თვალები დახუჭა... არაფერი ესმოდა,არაფერს გრძნობდა.. თითქოს ზეინის სიკვდილმა დააცარიელა.
ტელეფონი ხელის კანკალით აიღო და ლუის ნომერი აკრიფა.
-რა ხდება? კარაგად ხარ?-მეგობრის ანერვიულებული ხმის გაგონებითანავე უდოდა ეყვირა რომ ცუად იყო,რომ ყველაფერი ცუდად დამთავდრა...
-კი!-მოკლედ უპასუხა-ბეტის ბარგი ჩაალაგე,მის წასაყვანად მოვდივარ.
-ლიამ,რა ხდება?
-გემუდარები,უბრალოდ გააკეთე რაც გითხარი!
ყველაზე დაძაბული ნაილთან საუბარი აღმოჩნდა,როდესაც უთხრა რომ ტული მოკლა,ყურმილიდან ყვირილის ხმა გაისმა.
-თუ ხარ ნორმალური? შენ რა მამაჩემი მოკალი,ამის დედაც! ლიამ სადაც გნახავ იქ გაგათავებ....
აღარ უსმენდა მხოლოდ გული სტკოდა,მშევენივრად იცოდა რომ ნაილისთვის მიცემული პირობა დაარღვია,დაპირდა რომ ტულს არ მოკლავდა,მაგრამ მოკლა.. კიდევ ერთი მეგობარი დაკარგა,აჰ თუმცა არა! ის მისთვის მეგობარი არ ყოფილა,ის უბრალოდ აკონტროლებდა რომ ლიამს სისულელეები არ გაეკეთებინა.
-შენს დას მიხედე...-ამოიჩურჩულა ლიამა,ხმა სუსტი ჰქონდა,სუსტადაც იყო,ყველაფერი თავზე ენგრეოდა.
-ვის?-ნაილის დაბნეული ხმა მოესმა.
-ლილე ტულის შვილია,შენს დას მიხედე....
შემდეგ კი ტელეფონი გათიშა,ლუის სახლთან მისულმა,ბეტის ნივთებიი საბარგულში ჩაალაგა,მძინარე ბეტი უკანა სავარძელზე დააწინა და უსიტყვოდ წამოვიდა.
სამუდამოდ... შორს ლონდონიდან... და სამუდამოდ გაქრა მის შვილთან ერთად...
თვეები ნელ ნელა გადიოდა,ყველაფერი იცვლებოდა..ხან წვიმდა..ხან თოვდა...მაგრამ ერთი რამ არასდროს იცვლებოდა,არავინ იცოდა სად წავიდა ლიამი და სად გადაიკარგა მის შვილთან ერთად... ერთი წლის შემდეგ კი ლილეს სახელზე წერლი მივიიდა.. წერილი მისამართის გარეშე,წერილში კი მხოლოდ ერთი ფოტო იდო.
ლიამის და ბეტის პოტო,რომლის უკანა მხარესაც ეწერა.
"მას ენატრები"
მეჩვიდმეტე თავი
თვეები ნელ ნელა გადიოდა,ყველაფერი იცვლებოდა..ხან წვიმდა..ხან თოვდა...მაგრამ ერთი რამ არასდროს იცვლებოდა,არავინ იცოდა სად წავიდა ლიამი და სად გადაიკარგა მის შვილთან ერთად... ერთი წლის შემდეგ კი ლილეს სახელზე წერლი მივიიდა.. წერილი მისამართის გარეშე,წერილში კი მხოლოდ ერთი ფოტო იდო.
ლიამის და ბეტის პოტო,რომლის უკანა მხარესაც ეწერა.
"მას ენატრები".
გადიოდა წლები,ლილე კი ყოველ წელს,ერთიდაიგივე დღეს წერილს იღებდა,მისმარათის გარეშე. მასში ყოველთვის ლიამის და ბეტის ახალი ფოტოსურათი იყო. ლილე და ნაილი კი ყველანაირად ცდილობნენ ლიამის პოვნას,ლილეს უნდოდა ეპოვა რომ მასთან ყოფილიყო,ნაილს კი შურისძიება უნდოდა... მაგრამ შემდეგ მიხვდა რომ ტყვილუბრალოდ გაბრაზდა ლიამზე,რომ თუ ლიამის ადგილას იქნებოდა,ისიც იგივეს გააკეთებდა...
***
-ისევ?-გაბრაზებით წამოიძახა ბეატრისმა და ჩანთა მანქანაში ჩააგდო-დავიღალე ,მამა!
-ბეატრის!-ლიამის მკაცრი ხმა გაისმა,რომელმაც ანიშნა რომ მანქანაში ჩამჯდარიყო.
-ყოველ წელს სხვადასხვა ადგილას გადავდივართ! მთელს მსოფლიოში ათასზე მეტი მეგობარი მყავს,მხოლოდ იმიტომ რომ ყოველ წელს სხვადასხვა ადგილას ვცხოვრობთ!
-ბეატრის,შენც იცი რომ...
-მიცავ?-გოგონა ყვირილზე გადავიდა-გავიგე! მაგრამ რისგან? არასდროს მეუბნები რატომ გავრბივართ,არასდროს მეუბნები დედაზე არაფერს! მინდა ვიცოდე მამა!
-ბეატრის,უბრალოდ ჩაჯექი მანქანაში...-მშვიდი ხმით წარმოთქვა ლიამმა,ის უკვე შეჩვეული იყო ბეტრისის ისტერიკებს რომელსაც მუდამ უნდოდა სიმართლის გაგება.
-მამა,15 წლის ვარ და დედა მხოლოდ ერთხელ მტყავს ნანახი და ბუნდოვნად მახსოვს,ლუისგან რაც წამომიყვანე ყოველ წელს სხვადასხვა ადგილას გადავდივართ! დავიღალე არ მინდა ბერლინში გადასვლა! ამიტომ მაიძულე გერმანულის სწავლა?
-ბეტრის გპირდები ამჯერად საბოლოოდ გადავალთ ბერლინში.
-ანუ სულ ბერლინში დავრჩებით და აღარსად აღარ გადავალთ?-ჩურჩულით წარმოთქვა გოგონამ მას შემდეგ რაც მამამ თავი დაუქნია,ოხვრით ჩაჯდა მანქანაში.
-ამჯერად რატომ გადავდივართ,კრისის გარდა?-თავჩახრილმა ამოილუღლუღა.
-ბეატრის ის არც პირველი შენი შეყვარებულია და არც ბოლო იქნება...
-დამერწმუნე შენ თუ ასე მოქცევას გააგრძელებ ,ის ბოლო იქნება!-თვალები გადაატრიალა-პირველ შეყვარებული ისე სცემე რომ ორივე ფეხი მოტეხე! კრისი კი იარაღით დააშინე! შემდეგ კი მხარში დაჭერი!
-მას შემდეგ რაც შენს ოთახში,მას კოცნიდი!-თავი დაიცვა ლიამმა.
-მამა,მხოლოდ იმიტომ რომ ბიჭი მკოცნის ,მისი მოკვლის სურვილი არ უნდა გაგიჩნდეს! და თან მაინტერესებს დედაზე ყველაფერი!
-სალაპარაკო თემა გადაგაქ-სწრფა უპასუხა ლიამმა
-მამა ,მე უკვე პატარა აღარ ვარ-ამოიჩურჩულა-მინდა ყველაფერი ვიცოდე...რისი გეშინია?
-მხოლოდ ერთი რამის-ლიამმა გოგონას ოდნავ გაუღიმა-შენი დაკარგვის!
***
მანქანა დიდი ,ორსართულიანი სახლის წინ გაჩერდა და სანამ ლიამი რაიმეს თქმას მოასწრებდა,ბეატრისი მანქანიდან "გადმოფრინდა" .ლიამმა თვალები გადაატრიალა და თვითონაც გადმოვიდა,შემდეგ კი ბეტრის სახლის გასაღები გადაუგდო,გოგონამ წამოკივლა თუმცა დაჭერა შეძლო და მამას გაბრაზებულმა გახედა.ლიამმა კი ჩაიცინა როდესაც გაბრაზებისდამიუხედავად ბეატრისი სახლისკენ გაიქცა და კარები სწრაფად გააღო.
-კეთილი იყოს შენი მობრძანება სახლში რომელშიც იმედი მაქ მთელი შენი ცხოვრება იცხოვრებ...-ჩაიღიმა ლიამმა და პირდაღებულ გოგონას მიუახლოვდა.
-გავფერ შენზე!-კივილით ჩაეხუტა ბეატრისი მამას-ნუ როცა ჩემი შეყვარებულის მოკვლას არ ცდილობ.-ღიმილით დაამატა შემდგომ და სახლში შეირბინა.
***
-სიმართლე მინდა ვიცოდე!-სახლში გოგონას კივილი გაისმა რომელიც გაბრაზებული მისდევდა მამამის.
-არა!-მკაცრად წარმოთქვა ლიამმა-არავითარ შემთხვევაში!
-ოდესმე ხომ უნდა მითხრა რას ვემალებით და სადაა დედა?-ყვირილი განაგრძო ბეატრისმა.
-ბეატრის ელიზაბეტ პეინ!-დაიყვირა გაბრაზებულმა ლიამმა- დავიღალე შენი ისტერიკებით,მთელი 4 წელი თუ არ გპასუხობ სად არის დედაშენი ესეიგი არც ახლა გიპასუხებ!
-კარგი!-აკანკალებული ხმით წარმოთქვა ბეტიმ და ლოყაზე ჩამოცვენილი ცრემლები მოიწმინდა-გინდა გითხრა რისი გეშინია? გეშინია რომ სიმართლეს გავიგებ და შენკენ აღარ გამოვიხედავ! გეშინია რომ დამკარგავ! გეშინია რომ ვერ გაგიგებ!
ლიამს არაფერი უპასუხია,პატარას სევდიანი ღიმილით მიაშტერდა.
-ასეა?-ჩურჩულით იკითხა გოგონამ.
-რაც არ უნდა მოხდეს ,მამა ,შენ მე ვერასდროს ვერ დამკარგავ... ვინც არ უნდა ყოფილიყავი წარსულში არ მაინტერესებს,შენ მამაჩემი ხარ და ამას ვერ გავექცევი... რაც არ უნდა მითხრა შენ სულ ჩემი გიჟი მამიკო დარჩები,რომელიც სულ მიცავს,ვის გამოც მეგობრები არ მყავს,იმიტომ რომ არავის ენდობა და ვინც ჩემი შეყვარებული კინაღამ სიცოცხლეს გამოასალმა!-ამოიჩურჩულა და მამას ჩაეხუტა,ლიამმაც მოხვია მისი რკინის ხელები და ბეატრისი მის მკლავებში ჩაიძირა.
-გ..გემუდარები... მომიყევი....
და ლიამმაც მოუყვა.მოუყვა ყვეელაფერი და მისი სული დაცარიელდა.ბეატრისი დაბნეული და ამავდროულად გაოცებული შეჰყურებდა მამას,ხანდახან მოღალატე ცრემლებს მოიწმენდდა ხოლმე.
-... მას შემდეგ რაც ლონდონიდან წამოვედი და შენ წამოგიყვანე,დედაშენს ყოველ წელს ვუგზავნი ფოტოს ,მაგრამ წელს არ გავაგზავნე... შენ გინდოდა რომ აქ დავრჩენილიყავით,ასე რომ ამიერიდან ის ვეღარ მიიღებს წერილს.
-მინდა რომ დედამ გვიპოვოს!-ამოიჩურჩულა ბეტიმ.
-ეს შეუძლებელია-ამოიოხრა ლიამმა-თუ ლილე გვიპოვის,ნაილიც გვიპოვის...საფრთხეში ვერ ჩაგაგდებ!
-ბიძიასი გეშინია?-დაიბნა ბეატრისი.
-ერთი რამ დაიმახსოვრე ,ბეატრის. მე არავისი მეშინია,არც ნაილის და არც მისი გეგმების თუ როგორ იძიოს ჩემსზე შური! მე მეშინია რომ შენ დაგკარგავ!-მკაცრად წარმოთქვა ლიამმა და სწრაფად გავიდა ოთახიდან. ბეატრისმა ტუჩები გაილოკა და სწრაფად იპოვა ფოტო რომელიც მამას უნდა გაეგზავნა.
იქ უკვე იყო მისამართი სადაც უნდა გაეგზავნათ. კალამის ძებნას რამდენიმე წუთი მოუნდა შემდეგ კი ფოტოს უკანა მხარეს სწრაფად მიაწერა.
"გერმანია,ქალაქი ბერლინი,რანდლერის გარეუბანი,დიუმას ქუჩა,სახლი 16. მარტო მოდი,გელოდები დედკო"
მეორე დღეს კი სანამ მამა გაიღვიძებდა ფოსტაში წავდა და გაგზავნა.
***
-კიდევ ერთხელ გაიმეორე!-ბეატრის გახედა ლიამმა როდესაც მან მანქანიდან გადასვლა დააპირა.
-თუ ვინმე შემაწუხებს ან ზედმეტ კითხვას დამისვამს,მაშინვე ვცდილობ მას ჩამოვშორდე და შენ გირეკავ,თუ ვინმე საეჭვოს შევამჩნევ შენ გირეკავ,სანამ შენ მოხვალ მანამდე მათ თუ თავი ვერ დავაღწიე შემიძლია დანა ან რევოლვერი გამოვიყენო,შემიძლია დავჭრა მაგრამ არ უნდა მოვკლა.
-ძალიან კარგი!-გაიღიმა ლიამმა-სასიამოვნო დღეს გისურვებ!
-როდის უნდა გაიგო რომ დღე არასდროსაა სასიამოვნო სკოლაში!-ბუზღუნით წარმოთქვა ბეტიმ და მამის მანქანიდან გადმოვიდა.
2 კვირა იყო გასული მას შემდეგ რაც ბერლინში გადმოსახლდნენ,თავიდან გაუძნელდათ შეგუება მაგრამ შემდეგ ადვილად შეეჩვივნენ.ბეტი ყოველდღე ელოდა რომ ერთხელაც ლილე მათი სახლის კარზე დააკაკუნებდა... წარმოიდგენდა როგორ ეხუტებოდა დედას... რომელიც ბუნდოვნად ახსოვდა.
-რა გქვია?-კაფეტერიაში მარტო მჯდომს ბიჭი როცა მოუჯდა მხოლოდ მაშინ მოვიდა გონს და ფიქრებიდან გამოერკვია,4 გაკვეთილი გასულიყო მას კი არ ახსოვდა როგორ გაატარა ისინი.ზედმეტად ბევრს ფიქრობდა დედაზე.
-რაში გაინტერესებს?-უხეშად კითხა და ბიჭს დააკვირდა. ხუჭუჭა,მწვანეთვალება ბიჭი მას მიშტერებოდა.
-ბეატრის ელიზაბედ პეინი ,არა?-ღიმილით იკითხა ბიჭმა-გიცანი! მე ბენჯამინი მქვია.
-ვინ ხარ?!-ხმაში სიცივე შეეპარა ბეატრის და დაიძაბა,წამებში მაგიდაზე დადებული ჩანთა მხარზე გადაიკიდა და წამოდგომა დააპირა მაგრამ ბენჯამინის თბილმა შეხებამ შეაჩერა.
-მამაჩემი ლიამის მეგობარი იყო.-ღიმილით წარმოთქვა,შენი ბავშვობის ფოტოები მაქვს ნანახი და გიცანი.
ბეატრისი მხოლოდ ახლა დაკვირდა იმას რომ ბიჭი მასზე პატარაა,დაახლოეით ორი წლით.
-ახლოს არ გამეკარო!-ცივი , კატეგორიული ხმით წარმოთქვა,ხელი გამოსტაცა და საჭირო ოთახისკენ გაიკცა,ბიჭიც წამოდგა და უკან მიყვა.ტელეფონი სწრაფად ამოიღო და მამის ნომერი სწრაფად აკრიფა.
-მამა...აქ ვიღაც ბიჭია,იც...იცის-შეშინებულმა ამოილუღლუღა,იმ წესებისდამიუხედავად რომელსაც მამა აიძულებდა დაეცვა არასდროს არავინ არ "აჰკიდებია" არავის სცოდნია მისი სრული სახელი და არც მამაის სახელი,ამიტომ მას ეს ყოველთვის ზედმეტად მოიაჩნდა.ახლა კი ეშინდოდა...მათ ის იპოვეს... არ იცოდა ვინ იყვნენ ისინი მაგრამ თუ მამა ღელავდა,ესეიგი მართლაც არსებობდა საფრთხე.
--ვინ?! რა იცის ?! ბეატრის?-მამის ხმა ბუნდოვნად გაისმა.
-მან იცის ჩემი სრული სახელი,შენი სახელიც! მან მითხრა რომ მიცნო,მამა ის ჩემზე პატარაა... ეს ხომ შეუძლებელია...
-სკოლის ეზოში დამელოდე,რა უნდა გააკეთო მე თუ ვერ მოგისწრებ?! ბეატრის,გაიმეორე !-დაყვირა ლიამმა,შეშინებული და აღელვებული ჩანდა,ხმაზე ეტყობოდა.
-სკოლის ავტოსადგომზე უნდა დაგელოდეო,უნდა ვეცადო ხალხში გავერიო,თუ ვერ მომისწრებ და რამის გაკეთებას დააპირებენ იარაღი მაქვს და გასროლისთვის უნდა მოვემზადო,ან დანა უნდა ამოვიღო...
-გაიმეორე სად გიდევს დანა და სად იარაღი! არ დაიბნე! -მანქანის ხმა გაისმა,ესიგი ლიამი უკვე მოდიოდა.
-დანა გრძელმკლავიანი მაისურის სახელოში,მარჯვენა ფეხსაცმელში და პატარა ნემსისმაგვარი დანა თმისამაგრად მაქვს გამოყენებული,ცეცხლსასროლი იარაღი შარვლის უკანა ჯიბესთან განთავსებულ სპეციალურ ჩასადებში,რომელსაც გრძელი ჟაკეტი ფარავს! მაქვს უფლება დავჭრა მაგრამ არ უნდა მოვკლა....
-თუ არაფერი გამოგივიდა ,მოკალი,გესმის?
-მამა,მაგრამ....
-საქმე შენს უსაფრთხოებას ეხება ,ბეატრის! თუ საჭირო გახდა მოკალი და არაფერზე არ იფიქრო კარგი? მალე მოვალ.
-კ...კარგი-ამოილუღლუღა ,ტელეფონი სწრაფად გათიშა,იარაღი შეამოწმა და სწრაფად გამოვიდა საჭირო ოთახიდან.
-ჰეი!-დაიყვრა კაცმა და სწრაფად დაედევნა ბეატრის,ბენჯამისნის ასლი იყო მაგრამ უფრო დიდი. კუთხეში გაუხვია როდესაც ბენჯამინმა მისი დაჭერა მოახერხა და კედელზე ააკრა.
-ჯანდაბა!-ამოიჩურჩულა და კაცს გახედა რომელიც საშინლად ეცნობოდა.
-ბენ,ასე შეაშინებ.. გაუშვი!-შეუღრინა კაცმა.-მე მამაშენის მეგობარი ვარ....
-რა ვიცი რომ მტერი არ ხარ?-კბილებში გამოსცრა ბეატრისმა და როგორც კი ბენმა ხელი გაუშვა,მუშტი პირდაპირ ცხვირში ხია,შემდეგ კი კაცს ფეხებშუა ფეხი ამოარტყა და დერეფანში გაიქცა.ზურგსულკან კვნესის ხმა გაისმა,რაზეც გაეღიმა.
მამა მას რაც 10 წლის გახდა იმის შემდეგ ასწავლიდა როგორ უნდა დაეცვა თავი,კინ-ბოქსზე სიარული აიძულა,იარაღის და დანის ხმარება ასწავლა...ასწავლა სად უნდა მოახვედრო ადამინს ტყვია ისე რომ არ მოკლა... ბეატრის ყოველთვის ეგონა რომ ეს ზედმეტი იყო,მაგრამ ახლა ფიქრობდა ეს აუცილებელი იყო.
"მამას აღარადროს ვებუზღუნები როდესაც უფრო მეტს მასწავლის"-თავის თავს დაპირდა და ავტოსადმომზე შეჩერდა.
-ბეატრის!-უკნიდან ბენჯამინის ხმა მოესმა,მაგრამ მალევე საბურავების წუილმა ყველა ხმა გადაფარა.
-არ მომიახლოვდეთ!-დაიყვირა და იარაღი სწრაფად დაუმიზნა ბენს . ბენის გვერდით მდგარმა კაცმა მას თვალებგაფართოებული გახედა,ავტოსადგურზე მდგარი ხალხი კივილ-წივილით დაიფარა.
-ბეატრის,არაფერს დაგიშავებთ,უბრალოდ დალაპარაკება გვინდა!-დაიყვირა კაცმა ,მალევე საბურავების წულის ხმა უფრო ახლოს გაისმა,მერსედესი დიდი სისწრაფით შემოვადა ავტოსადგომზე და ბატრისის ზურგუკან დაატორმუზა.
-ჩაჯექი!-მამის ხმის გაგონებაზე ბეტი მოეშვა და თითქოს გულიდან ლოდი მოხსნენო ისე ამოისუნთქა,ლიამმა სწრაფად გამოსტაცა იარაღი ხელიდან და მანქანისკენ უბიძგა,მაგრამ ბეატრისი მანქანაში არ ჩამჯდარა,მამის ზურგს ამოეფარა.
-ღმერთო,როგორც იქნა გიპოვეთ,დიდი ხანი გეძებდით ლიამ!-კაცმა მისკენ გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი.
-ადგილზე დარჩი!-კბილებში გამოსცა ლიაამა და მწვანეთვალებას შეხედა.
-ლიამ,ჰარი ვარ!-გაოცებით წამოიძახა.
-კიდევ ერთი ნაბიჭი და გესვრი!-გააფრთხილა ლიამმა,მაგრამ ჰარიმ მას არ დაუჯერა და მისკენ რამდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა,წამებში ეზოში გასროლის ხმა გაისმა,რომელსაც ბეტის წამოკივლება და ჰარის ოხვრა მოჰყვა.
მეთვრამეტე თავი
-არც კი მჯერა რომ გაისროლე!-ბუზღუნით წარმოსთქვა ჰარიმ და ლიამს გახედა.
-რამდენჯერ უნდა მოგიხადო ბოდიში? მთავარია არ მოგხვდა! მეგონა რომ ნაილმა გამოგაგზავნა!-ლიამმაც დაუბღვირა,ბეტიმ და ბენმა ერთმანეთს გადახედეს და სიცილი აუტყდათ.მამებმა სწრაფად გახედეს შვილებს.
-პატარა ბავშვებივით ბუზღუნებთ,არადა კაცები ხართ!-ჩაიცინა ბეტიმ და მათ წინ მჯდარ ლიამს და ჰარის გახედა. ოთხივე ლიამის სახლში იყვნენ და ერთმანეთს ესაუბრებოდნენ.
-გაიზარდე!-ჩაიღიმა ჰარიმ
-10 წელი გავიდა!-გაეცინა ბეატრის-თუმცა უნდა გიკვარდეს მამის ხელში ნორმალური როგორ დავრჩი!
-შენ არ ხარ ნორმალური! ვინ გითხრა რომ ნორმალური ხარ?
-ჩემმა თავმა!
-და შენმა თავმა არ გითხრა რომ ზედმეტად თავდაჯერებული ისტერიჩკა ხარ?
ლიამმა და ჰარიმ ერთდრიულად გადახედეს ბავშვებს რომლებმაც ჩხუბი დაიწყეს და გაეღიმათ,აი ბენჯამინი და ბეატრისი გაბრაზებულები უბღვერდნენ ერთმანეთს.
-და შენ არავინ გითხრა რომ მონათმფლობელის შვილი ხარ და ალბათ დედაშენი ვინმე ისეთი იქნებოდა ვინც მამაშენმა მოიტაცა,იმისთვის რომ ბოზად ექცია??-საყვარელი ხმით იკითხა ბეატრისმა და გაღიმა,მაგრამ როდესაც ბენჯამინის დაბნეული და გაოცებული სახე დაინახა მიხვდა რომ ბავშვმა მამის წარსულის შესახებ არაფერი იცოდა.
-ბეატრის!-ლიამმა და ჰარიმ ერთდროულად წამოიძახეს.
-ვიხუმრე!-დაბნეულმა წამოიძახა,ბენჯამინი კი მამაის მიაშტერდა.
-მართალია?
-რათქმუანდა არა!-სწრაფად და დაუფიქრებლად წამოიძახა ჰარიმ.-რატომ ფიქრობ რომ ეს სიმართლეა!
-იმიტომ რომ არაფერს მეუბნები დედაზე,მეც მინდა უბრალო ბავშვი ვიყო! მინდა რომ დედაც მყავდეს! არასდროს მეუბნები დედა სადაა ან საერთოდ ვინაა დედაჩემი! მისი ფოტოც კი არ მინახია მამა!-წამიყვირა ბავშვმა.
-ჩვენ გავისეირნებთ!-თვალები გადაატრიალა ბეტრისმა,ბენჯამინს ხელი ჩაჰკიდა და წამოაყენა.
-ბეატრის,ხომ იცი...-წამოიწყო ლიამმა.
-ვიცი!-ცივად წამოიძახა ,ბენჯამინს ხელი ოდნავ მოუჭირა და სახლიდან გაიყვანა,დაბნეული და ჯერ კიდე გაბრაზებული ბენჯამინი მორჩილად მიჰყვა უკან.
-დაჯექი!-ამოიჩურჩულა როდესაც კიბეებს მიუახლოვდენ,სახლის შესასვლელთან კიბეებზე ჩამოჯდნენ.რამდენიმე წუთის განმავლობაში ჩუმად იჯდნენ.
-რამდენი წლის ხარ?-სიჩუმე ბეატრისმა დაარღვია.
-13-მოკლედ უპასუხა,ისე რომ გოგონასთვის არ შეუხედია,ქუჩას გაჰყურებდა.
-ჩემზე 2 წლით პატარა ყოფილხარ!-ღიმილი ვერ შეიკავა ბეატრისმა.
-მართალია ის რაც დედაჩემზე თქვი?-ამოიოხრა ბენმა.
-მე..მე არ ვიცი,უბრალოდ ვიხუმრე...
-კი როგორ არა! რატომ არავინ მეუბნება სიმართლეს,მე არ ვარ პატარა!-ბეატრის მისი სიტყვები ეცნო,რომელსაც ადრე ყოველ დღე იმეორებდა.
-ჰეი მამაშენი მანიაკი არ ყოფილა,არც სერიული მკვლელი და არც ძებნილი! ასე რომ ნუ ჩამოუშვებ ცხვირს და გაიღიმე,ჰარი აუცლებლად გეტყვის ოდესმე დედაშენზე,მე მაგალითად დედაზე მხოლოდ გუშინ მომიყვნენ.
-გჯერა რომ მეტყვიან?-ტუჩის ღიმილში ღიმილი გაუკრთა ბენჯამინს.
-გპირდები,აუცილებლად გეტყვიან ან მე გავარკვევ და აუცილებლად გეტყვი,გჯერა ჩემი?
-რატომღაც კი,გადარეულო!-ჩაიცინა ბიჭმა როდესაც გოგონამ ჩაიხუტა.
ლაპარაკი გააგრძელეს,ერთმანეთს ყველაფერს უყვებოდნენ,ბეტიმ ისიც კი მოუყვა როგორ უსწორდებოდა ლიამი მის შეყვარებულებს.
-ნეტა მეც გამიმეტებს?-გაეცინა ჰარიმ.
-შენ ჩემთვის პატარა ხარ!
-სიყვარულმა ასაკი არ იცის!
-გინდა ჩემს თვალში ბრძენი გამოჩნდე? არ გამოგივა,პატარავ!
-არ ვარ მე პატარა!-შეუბღვირა ბეატრის.
-პატარა....-სიტყვა გაუწყდა როდესაც სახლთან შავი ჯიპი გაჩერდა,ჰარიც გაჩუმდა და ორივე მიაშტერდა მანქანიდან გადმოსულ ქერათმიან კაცს.
-ლიამ პეინი აქ ცხოვრობს?-ღიმილით იკითხა კაცმა და ბავშვები შეათვალიერა,შემდეგ კი ბენჯამინს მიაშტერდა.
-გააჩნია ვინ კითხულობს?!-კბილებში,გამყინავი ხმით გამოსცრა ბეატრისმა ,ბენს ხელი მოჰკიდა და მასთან ერთად წამოდგა.
-გაზრდილხარ და შეცვლილხარ ბეატრის!-გაუღიმა კაცმა,და სწორედ ამ დროს ბეატრის გაახსენდა ძველ ფოტოებზე გამოსახული ნაილი,როდესაც მამა მის ფოტოებს აჩვენებდა რომ ბეატრის სცოდნოდა.
„იცოდე ვინ არის შენი მტერი“-მუდამ უმეორებდა ლიამი.
-მამაჩემს დაუძახე!-მკაცრად წარმოთქვა ბეატრისმა და ბენიც სახლში შევარდა „ბიძია ლიამის“ ყვირილით.
ნაილმა ვერ მოასწრო გააზრება,ბეატრისი ისე დასწვდა ჩექმაში შენახულ იარაღს და სწრაფად დაუმიზნა .
-ჰეი დაწყნარდი,არაფრის გაკეთებას არ ვაპირებ,დასწიე იარაღი!-წამოიყვირა ნაილმა გაოცებით და ხელები ასწია.
-ამის დედაც!-წამოიყვირა ლიამმა ნაილის დანახვაზე,ბეატრის იარაღი გამოსტაცა და სწრაფად ამოაყენა მის ზურგს უკან.
-ბენ,სახლიდან არ გამოხვიდე!-დაუყვირა ჰარიმ ბენს და ლიამსა და ნაილს შორის ჩადგა.
-არაფერს დაგიშავებთ,უბრალოდ ვიღაც უნდა დაგიბრუნოთ!-ჩაიცინა ნაილმა და ბოლო ხმაზე იღრიალა-ლილე როგორმე გადმოდი მანქანიდან სანამ შენმა შვილმა და „ქმარმა“ მომკლეს!
-დეე...-ამოიჩურჩულა ბეტიმ და მანქანისკენ გაიქცა, ლილემ გადმოსვლა ძლივს მოასწრო როდესაც ბეატრისი დაეტაკა და ჩაიხუტა.
-ღმერთო!-ამოიჩურჩულა ლილემ და შვილი ძლიერად ჩახუტა,ყველა დედა-შვილს მიშტერებოდა,რომლებიც ძლიერად ეხუტებოდნენ ერთმანეთს და ტიროდნენ.ლიამმა იარაღი დაუშვა.
... და მათი მზერა ერთმანეთს შეხვდა....
შემდეგ კი ფეერვერკებმა იფეთქეს,ყურებში კი მათი გულის ბაგა-ბუგი სიმღერად იქცა,ერთმანეთს თვალებში უყურებნენ და მათ შორის ყველაფერი ქრებოდა. ერთმანეთის გარეშე გატარებული წლები,უზომო ტკივილი და ცრემლები ... ყველაფერი გაქრა და მხოლოდ სიყვარული დარჩა.უძლიერესი და ულამაზესი გრძნობა.
ლიამმა სწრაფად ჩაიარა კიბეები და ნაილის გვერდით ჩავლა დააპირა,როდესაც ნაილმა მხარზე ხელი მიადო და შეაჩერა.
-გახსოვს ერთხელ მითხარი რომ ლილესთვის მიმეხედა და გავფრთხილებოდი,ამჯერად ამას შენ გეუბნები. გაუფრთხილდი მას,გული არ ატკინო თორემ გიპოვი და ცოცხლად დაგმარხავ!-კბილებში გამოსცრა ბოლო სიტყვები ,ლიამმა კი ცალი წარბი ასწია და ცივად გახედა,შემდეგ კი გვეერდულად ჩაიცინა და ლილეს მიუახლოვდა,როგორც იქნა ბეატრისი ლილეს მოშორდა.
ლილე და ლიამი ერთმანეთს შესცქეროდნენ თუმცა პირველ ნაბიჯს არცერთი არ აკეთებდა.
-ღმერთო,როგორ ბავშვობთ ეს დიდები!-ამოიბუზღუნა ბეატრისმა და მამამის და დედამის ერთდროულად ჰკრა ხელი,შემდეგ კი სანამ რომელიმე გონს მოვიდოდნენ,ორივეს ერთდროულად ჩაეხუტა.როგორც იქნა ოჯახი შეერთდა.
***
-ღმერთო ჩემო!-შიშისგან შეჰკივლა ლილემ როდესაც მხარზე ხელის შეხება იგრძნო.
-შეგეშალა საყვარელო,ლიამი მქვია!-ჩაიცინა ლიამმა და დივანზე მჯდომს გვერდით მიუხდა.
-მამა,დედის შეშინება არ შეიძლება!-შესძახა გაბრაზებით ბეტიმ და მამის მხარზე ხელი გაჰრა-მეც დამაჯინე!
-რა ჩემი ბრალია ყველაფრის რომ ეშინია,მუდამ განწყობა რომ ეცვლება და...
-შენ დამაორსულე!-ამოიბუზღუნა ლილემ და ტუჩები გაბუსხა.
-ჩემს პატარას ეწყინა?-ლილეს სახე ხელებში მოიქცია და სახე დაუკოცნა.
-ღმერთო ზოგჯერ როგორ ვერ გიტანთ!-აბუზღუნდა ბეტიც და სხვა არხზე გადართო.
„თერთმეტი წლის შემდეგ ლონდონი ისევ პანიკამ მოიცვა, „მთვარის მოჩვენებად“ და „შავ მზედ“ წოდებული მანიაკი დაბრუნდა,დღეს უკვე მერვე მსხვერპლი იპოვეს,გოგონა გაშიშვლებულია და მკერდზე შავი ვარდი ადევს,ზოგი ფიქრობს რომ მანიაკი დიდი ხნის წინ გარდაიცვალა ხოლო ეს უბრალოდ მიმბაძველია“
სამივეს ერთდროულად გაუფართოვდა თვალები.
-ლიამ,“შავი მზე“ შენ გქვია!-გაოცებით წამიძახა ლილემ.
-მე ბერლინში ვარ,გვერდიდან არ გშორდებით,მე არ ვყოფილვარ!-პანიკამ მოიცა ლიამი.
-მიმბაძველი გყავს?!-გაოცებული ჩანდა ბეატრისიც. ლილე და ბეატრისი კიდევ რაღაცას ამბობდნენ მაგრამ ლიამს არ ესმოდა.
„მისმინე თუ ოდესმე ერთმანეთს ვერ ვიპოვით,ერთმაანეთს ნიშანს მივცემთ,ისეთ ნიშანს რომ ადვილად მივხვდებით.ერთმანეთის ძველ ქმდებებს გავიმეორებთ..“
ზეინის სიტყვები მის გონებაში ექოდ გაისმა და ჩუმად,შოკირებულმა წარმოთქვა
-ზეინი ცოცხალია!
დასასრული
ერთხელ მითხრეს რომ მოთხრობა და ნაწარმოები ენს გულში უნდა დასრულდეს და არა ფურცლებზეო,ასეე რომ იფიქრეთ და იოცნებეთ როგორ დასულდება ყველაფერი <3