გაბრიელი დილით გვერდის შეცვლას ამაოდ ცდილობდა ლიზა მის მკერდზე თავდადებული საკუთარ ქურთუკში გახვეული იწვა და ბავშვივით უდარდელად ეძინა
-რა უსაფრთხოა როცა სძინავს,-გაეცინა და გოგონას მეორე ხელიც შემოჰხვია. ლიზა აფართხალდა წამით გაახილა თვალები და ისევ დახუჭა
-დილა მშვიდობის
-გამარჯობა საყვარელო,-სარკაზმით დაიჩურჩულა გაბრიელმა და ლოყა დაეჩხვლიტა
-უკვე მივდივართ?-ლიზას ჯერ კიდევ ვერ წაერთმია თავი ძილისათვის და გაბრიელის მკლავებიდან გამოძრომას ამაოდ ცდილობდა
-ჯერ არა გარეთ ბურუსია
-ცეცხლი ჩაქრა? ძალიან მცივა,-ლიზა აცახცახდა მაგრამ ბიჭის მოშორებას მაინც ცდილობდა
-სიცხე გაქვს?
-არვიცი,-გაბრირელმა თვალებზე დაადო ხელი და შუბლიცმოუსინჯა
-ღმერთო ჩემო ლიზა სიცხისაგნ იწვი ეს როგორ ვერ შევნიშნე
-ადგომის თავი არ მაქვს
-კარგი ლიზა არ იდარდო მალე წავალთ,-ბიჭი სასწრაფოდ წამოდგა და საქმეს შეუდგა ლიზას უკვე მშრალი ფეხსაცმელი ჩააცვა ქურთუკი შემოხვია და ადგომაში დაეხმარა
-ლაზარი შემომაკვდება,-ლიზა წუწუნით მიიწევდა წინ და თან გაბრიელის მხარზე იყო აკრული
-შენ და ლაზარი ერთად ვერ წარმომიდგენიხართ
-გაბრიელ ჩვენ უკვე ექვსი წელია რაც ერთად ვართ და თუ შენ ამის წარმოდგენა გიჭირს მაპატიე მაგრამ,-გოგონამ დაუსტვინა და კანკალი განაგრძო
-გეტყობა სიცხე რომ გაქვს ცხოვრებაში პირველად მომიხადე ბოდიში
-ხოო უკან მიმაქვს,-დაისისინა ლიზიმ
-იცი რატომ ვერ წარმომიდგენიხართ ერთად?
-ჰუუმ
-იმიტომ რომ ერთნაირები ხართ ორი ჩამქრალი ვულკანი სად შეხვდით ერთმანეთს გასაკვირია
-მაგით რის თქმას ცდილობ?
-შენ არასოდეს გიკოცნია მისთვის,-ჩაიფხუკუნა ბიჭმა
-რადგან შენ არ დაგინახავს?-გაღიზიანდა ლიზა
-სწორედ რომ რაღაცნაირი წყვილი ხართ სიყვარულს არ გამოხატავთ
-მე არასოდეს შემეძლო სიყვარულის გამოხათვა მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ ლაზარის იმისათვის მივყვები ცოლად ჩემს შესახებ ინფორმაცია რომ დამალოს. თანაც რა საჭიროა ყველას თვალწინ ვლოღნო?
-ნამდვილად?-გაბრიელი თვალებში შეაჩერდა გოგონას მან კი აფსოლუტურად უემოციოდ მიუგო
-დიახ!

ადამაინი ზოგჯერ ისე გაეხვევა ხოლმა საკუთრ ფიქრებში არ სურს რამის ან ვინმეს არსებობა იწამოს სამყაროში და მართლაც თუ ყველას ავუქცევთ ზურგს საინტერესოა დარჩება თუ არა სამყარო ცარიელი.
სწორედ ასე იყო გაბრიელი გახვეული საკუთარ პრობლემებში და ლიზას ისე ძლიერად იკრავდა თითქოს ვინმეს მისი წართმევა სდომოდა
„-რა ჯანდაბას აკეთებ გაბრიელ რას? ნუ თუ არ იცი რომ ვერ გიტანს ახლა გასათბობად გამოგიყენებ და მერე თუ ვინმე ქუჩაში გამვლელი გოგონა სთხოვს, ისე გაგიყრის დანას არცკი დაფიქრდება. რა გინდა რას ელი მისგან? ის ლაზარის საცოლეა და მორჩა შენთვის ის მხოლოდ საუკეთესო მეგობრის საცოლე და შეყვარებულის დაქალი.
-თუ ასეა რატომ ვგრძნობ თავს ასე უცნაურად მის გვერდით თითქოს არა, არ ვიცი ეს უცნაურია. ხო ის მიმზიდველი ქალია და შეიძლება რომ მის მიმართ ლტოლვა გამჩენოდა მაგრამ ეს ლტოლვა არაა ეს რაღაც განსხვავებულია. ოოჰ, რომ იცოდე როგორ ნეტარებას განვიცდი ახლა მხოლოდ იმიტომ რომ ის მე მეხება
-არა, არა ნუ სულელობ გაბრიელ ეს მხოლოდ წამიერი გატაცებაა შენ ხომ არასოდეს არაფერი არ გიგრძვნია მის მიმართ უბრალოდ თქვენ გვერდი გვერდ გძინავთ ესაა და ეს ცოტაც მოითმინე კიდევ სამი დღე და ყველაფერი დასრულდება“ ასეთი ბაასი ჰქონდა გაბმული გაბრიელს საკუთარ თავთან
-გბარიელ,-ლიზას სიტყვებმა მისი აზრები დააფრთხო და წამიში მოიხედა,-მგონი გული მიმდის
-არა ლიზა არა თალები არ დახუ...,-ლიზა მოწყვეტით დაეცა თოვლზე
-შენ რა დამცინი,-გოგონა ხელში აიყვანა ერთი კიდევ შეხედა და სცადა ამოეცნო რაზე ფიქრობდა ახლა ის.


გასავათებული გაბრიელი ნელი ნაბიჯით მილასლასებდა და თან ყოველ წამს უკან იხედებოდა რომ ავტობუსის გამოვლა არ გამოჰპარვოდა
-ლიზა ლიზა,-ლამის გული გაუსკდა სიხარულისაგან როცა დაინახა რომ ლიზიმ თვალები გაახილა,- აი ღმერთო ჩემო ავტობუსი ,-გაბრიელს ისე გაუხარდა ავტობუსის დანახვა ლამის ცეკვა დაიწყო გამოვლილი ორი კილომეტრის შემდეგ როგორც იქნა თბილად დაჯდებოდა და ლიზასც ცოტახნით მოიშორებდა იქნებ მერე მაინც აეყვანა თვი ხელში .
ავტობუსის მძღოლი იგივე კაცი იყო. კაცმა წყვილი ადვილად იცნო და სახეში შესცინა
-როგორი ღამე გქონდათ
-არაჩვეულებრივი,-გაბრიელმა სარკასტულად გაუღიმა მერე ლიზი ასვა ავტობუსში და თვითონაც ავიდა. საუბედუროდ ადგილი არც ახლა იყო ჩანს ადგილობრივევისათვის თოვლიანი ამინდი ჩვეულებრივი მოვლენა იყო.
-იქნებვინმემ ადგილი დაგვითმოს
-არგინდა ნახე როგორ გვიყურებენ აშკარად არ ვეხატებით გულზე ბევრი არ უნდა დაგვრჩენოდა გავძლებ სახლამდე

ლიზა სახლის კარამდე გმირულად იდგა ფეხზე მაგრამ როგორცკი შეშნებულმა მიჩმა კარი გააღო ძმის ხელებზე გადაესვენა და ისევ დაკარგა გონება.
-რამოხდა,-შეიცხადა ბიჭმა
-სიცხე აქვს მომეცი წავიწვან
-გაბრიელ მე თვადაც შევძლებ,-მიჩმა და კიბეებზე აიყვანა მერე ოთხის კარი გააღო და საწოლში ჩააწვინა
-წავალ წყალს მოვუტან შენ სველი ტილო დაფარე შუბლზე თუ შეიძლება.



ოთახში დაბრუნებულ გაბრიელეს ასეთი სანახაობა დაუხდა მიჩი ლიზას სახიდან ოფლს სწმენდდა და თან სახეზე ჩამოყრილ თმას უსწორებდა
-ჩემო ერთდერთო ეს რა მოგსვლია გაიღვიძე ლიზ მიდი გეხვეწები გაახილე შენი ლამაზი თვალები,-ბიჭი დას ისე დაჰყურებდა თითქოს მისი ერთდერთი იმედი ყოფილიყო და საგანძურივით საჭიროებდა გაფრთხილებას
-მიჩ ის უბრალოდ გაცივდა,-გაბრიელმა ხელი დაადო ბიჭს მხარზე და ლიზას ტუჩებთან წყალი მიუტანა
-არ ვიცი გითხრა თუ არა ის ჩემთვის ყველაფერია გაბრიელ სუზიზე მეტადაცკი მიყვარს
-ის ხომ შენი დაა,-გაბრიელმა ბიჭი კიდევ ერთხელ აათვალიერა და ლიზას გვერდით ადგლი დაუთმო
-მე და ლიზის ყოველთვის არაჩვეულებრივი ურთიერთოდა გვქონდა ერთმანეთთან
-ლიზა საოცრებაა,-გაბრიელმა ტუჩზე იკბინა
-გაბრიელ დამპირდი რომ გაუფრთხილდები კარგი?
-ეს თხოვნაა?
-არა მუქარაა შენი აზრით ლიზამ საიდან იცის როგორ იჩხუბოს ან როგორ მოკლას
-შენც?-აღმოხდა გაბრირელს და გაშეშდა
-ჰო თქვენი კომპანიის ერთ ერთ ფილიალში მესამე დონე
-მიჩ ეს .....
-ვიცი, ვიცი მაგრამ მე მხოლოდ ეს მეხერხება ლიზის ბევრი ვევედრე თავი დაანებე მეთქი მაგრამ ამაოდ... კარგი დაგტოვებთ შენც დაღლილი ხარ,-მიჩმა სასწრაფოდ დატოვა ოთახი და ჩქარი ნაბიჯით გაემართა
-ეს სად მოვხვდი,-დაიჩურჩულა გაბრიელმა პირსახოცი გადაიკიდა მხარზე და სააბაზანოში შევიდა.

ლიზა გონს რომ მოვიდა ძლივს ახერხებდა სუნთვას იქვე გაბრიელის დატოვებული წყალი მოსვა და მხარი იცვალა.
-ლაზარი მეზიზღები ეს რა დღეში ჩამაგდე,-ჩურჩულებდა გოგონა

-გაიღიძე პატარავ?
-ჰო გოლიათო,-დაემნჭა გაბრიელს,-შიშველი რატომ დადიხარ კიდევ გინდა თმა მოგაგლიჯო?-საყვედურით შეხედა ბიჭს
-რა პრობლემა გაქვს შენ ხომ მე ოდნავადაც კი არ განერვიულებ
-ოოჰ რამხელა წარმოდგენაა საკუთარ თავზე ერთი მიზი მაინც მითხარი რატო უნდა მანერვიულებდე
-მე ძალიან მიმზიდველი ვარ და ამას ვერ უარყოფ
-ხო სხვათაშორის გუშინ საძაგლად მეძინა არ შეიძლება რომ ღიპი გქონოდა კომფორტულად და რბილად მაინც დავდებდი თავს სხვა არაფერში მჭირდები
-ასე არა? ხო და წავალ სხვა ოთახში დავიძინებ ღამით კი როცა სიცხიანს რამე დაგჭრდება შენს რძალს დაუძახე
-ხო მართალი ხარ,-ლიზამ ლოყები დაბერა-მართლა მჭირდება რაღაც
-რა გინდა?
-გამაყუჩებელი აბი მუცელი ისე მტკივა ლამისაა მოვიგლიჯო
-დამაცადე,-გაბრიელმა სასწრაფოდ ამოღო უჯრიდან წამალი და ლიზის მიაწოდა
-მადლობა,-გოგონამ სახე დამანჭა და ისევ საწოლს დაუბრუნდა
-ლიზა კარგად ხარ?
-არა არ ვარ კარგად ასე მგონია სხეულს მოვშორდი და სადღაც მისგან დამოუკიდებლად ვარსებობ მთელი შიგნეული მეწვის
-მოდი ჩემთან,-ბიჭმა სასწრაფოდ გადაიცვა მაისური და საწოლში შეძვრა
-ჰეი დისტანცია დაიცავი თავი მართლა ლაზარი ხომ არ გგონია არ ვაპირებ ერთი კვირა შენთან ჩახუტებული ძილს გუშინ ლამის მოვკვდი ასე რომ მადლობა რომ დამეხმარე მაგრამ ახლა კარგად ვარ სახლში ცოცხალი და საღსალამათი დავბრუნდი დიდი მადლობა.
-ლიზა ნუ წიკვინებ გცივა და მუცელიც ამიტომ გტკივა
-მერე რა თავი დამანებე,-ლიზა უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე აპირებდა ბრძოლას ეს ისედაც აშკარა იყო ასე რომ გაბრიელმა თავი ანება და ქვემოთ ჩავიდა.


-ჩემმა დამ ოთახიდან გამოგისროლა?-სუზი გაბრიელს გვერდით ლუდის ბოთლით მიუჯდა და თვითონაც ტელევიზორს გახედა რომელშიც ფეხბურთის რომელიღაც ძველ მატჩს აჩვენებდნენ
-ჰო გამომაგდო მარტო უნდა ყოფნა,-ამოიოხრა გაბიელმა და სუზის დააკვირდა. ეს იყო ქერა გოგონა ლურჯი თვალებით და ძალიან ლამაზი აღნაგობით.
-რაიყო ჩემი დასავით კარგი ვერ ვარ?-გოგონა მაშნვე მიუხვდა ქმედებას
-შენი და ჩემი საცოლეა ჩემთვის მასზე უკეთესი ქალი არ არსებობს
-ხომ შეიძლება ვიღაცამა მასზე მეტად მოგხიბლოს
-სუზი შენ რა მე პრანჭები?-გაბრიელს თვალები გავუწვრილდა
-საიდან მოიტანე უბრალოდ ვამოწმებ შეგიძლია თუ არა ჩემი დის ღალატი,-გოგონა შეიშმუშნა და ისევ ტელევიზორის ეკრანს გახედა
-სუზი რაღაც მინდა რომ გკითხო
-აჰამ გისმენ,-გოგონამ ლუდი მოსვა და გაბირიელს შეხედა
-რატომ უჭიირს ლიზის გრძნობების გამოხატვა ასე ძლიერად
-არ ვიცი ის თვიდანვე ასეთი იყო გიჟდებოდა მიჩზე მაგრამ როგორცკი მეც შევუერთდებოდი მათ მხიარულებას თითქოს აქ აქაფერიო დაიშლებოდნენ და ორივე ცალ-ცალკე აგრეძელებდა თვის საქმეს ლიზა ჩემს მიმართ მუდამ ასეთი იყო მისი სიყვარული მხოლოდ იმაშ იხატებოდა რომ გვეუბნებოდა „მიყვარხართო“ ამის აზრს ვერასოდეს ვიგებდით. მერე რაც თქვენნთნ დაიწყო მუშაობა სულ გამოიცვალა აღარც გვირეკავს და არც გვწერს ლიზა უბრალოდ არ ასებობს მანამ სანამ თავად არ დავურეკავთ
-ეს უცნაურია,-გაბრიელმა სახეზე ხელი ჩამოისვა და საათს გახედა რომლეიც თერთმეტს უჩვენებდა.
-მიჩი? მომიყევი მასზე
-მიჩი ბავშვბიდან გახსნილი იყო ყველას მიმართ სიყვარულს იჩენდა მაგრამ მასაც თითქოს ლიზის გამოჩენის შემდეგ რაღაც დაემართაო მხოლოდ ლიზის მიმართ გამოხატავდა სიყვარულს. გოგონებთნ შეხვედრა მას შემდეგ დაიწყო რაც მისი სათყვანებელი და სასწავლებლად წავიდა.,-სუზის მონათხრობი რაღც მისტიური იყო მაგრამ უეცრად გაისმა,-ჯანდაბა ისევ გამორთეს შუქი,-გაბრიელმა მხოლოდ ახლა შენიშნა რომ ოთახი ჩბნელდა
-სუზი შეძლებ მარტო ოთხში ასვლას? მე ლიზისთნ უნდა დავბრუნდე
-კი წადი.

გაბრიელმა კიბეები აირა და დაუკაკუნებლად შევიდა ოთახში
-ლიზი ჩაგეძინა?-იკითა ხმადაბლა. ლიზი უკვე ბურანშ იყო ამიტამ ხმა არ გასცა
გაბრიელმა ფრთხილად გადასწია საბანი და საწოლში შეძვრა მერე ლიზა ზურგით მკერდზე აიკრა და თვალები მილულა
-ხომ გითხარი ნუ მეხები მეთქი,-დაიზუზუნა ლიზამ და ბალიშიდან თავის აწევა სცადა
-შენ გრძნეული ხარ,-თქვა სერიოზული ხმით გაბრიელმა
-რას ბოდავ თავი მიარტყი,-ჩაიქირქილა დამცინავად გოგონამ,-გრძნეული რომ ვყოფილიყავი დიდი ხნის წინ გაქცევდი ვირად
-იქნებ კეთილი გრძნეული ხარ
-მაინც ვირად გაქცევდი,-ლიზა უბრალოდ გაჩერდა რადგან მიხვდა რკინის გისოსს რომელიც წელზე ჰქონდა შემოხვეული ადვილად ვერ მოიშორებდა
-რატომ მიკეთებ ამას?
-რას გიკეთებ?-დაიბნა ლიზა
-ჩემით მანიპულირებ
-გაბრიელ მოდი ახლავე გავრკვიოთ შენ ჩემთვის მხოლოდ ჩემი საქმროს მეგობარი და დაქალის შეყავრებული ხარ მეტი არაფერი
-და ეს ორი დღე გამათბობელი არა
-არავინ გაძალებს ახლაც რას შემომეხვე სუროსავით მომშორდი ვერ ვიძნებ როცა ასე მოუხერხებლად ვწევარ
-ლაზარი..
-ლაზარი მიყვარს ის ჩემი საქმროა შეიგნე ეს ბოლოს და ბოლოს,-ლიზამ გაბრაზებული თვალებით გაიხედა გაბრიელისკენ მაგრამ სიბენლეს შეჩვეული თლებით მხოლოდ მისი სილუეტი დაინახა.
-იქნებ ლაზარი არაა ის ვისაც ეძებ და მერე ინანო
-გაბრიელ გამაგებინე რა ჯანდაბა გინდა რატომ არ მანებებ თავს?-ლიზამ ამჯერად ფრჩხილებით სცადა ბიჭს მოშრება მაგრამ ამოად გაბრიელიმა კიდევ უფრო ძლიერად მოჰხვია ხელი
-არ ვიცი ყველაზე მეტად ეგ მინდა ახლა მაგრამ არ შემიძია
-მაინც რატომ?
-ხომ გითხარი გრძნეული ხარ მეთქი.
იმდენი იფართხალა მაინც მოახერხა გაბრიელისკენ სახით შებრუნება და ჩაბნელებულ ოთახში მთვარის შუქზე დააკვირდა მის სახეს
-რა უნდა გავაკეთო იმისათვის რომ ჯადო მოგეხსნას?-იკითხა სრული სერიოზულობით
-მითხარი რომ შენთვის არაფერს არ წარმოვადგენ
-გაბრიელ,-უემოციოდ წარმოთქვა ლიზიმ,- შენ ჩემთვის არაფრით ხარ თუნდაც უბრალო ტარაკანზე ძვირფასი.
ცოტახანს სიჩუმე იყო მერე კი ლიზამ ისევ იკითხა
-აბა იმოქმედა?
-არანაირად,-კიდევ ერთხელ ლიზიმ საბოლოოდ გაიბრძოლა თავისი ბორკილების წინააღმდეგ მაგრამ ამაოდ.


„რა სისულელეს ვაკეთებ იქნებ ისიც ვუთხრა ლაზარის დაშორდი და ერთად გავიქცეთ მეთქი . ოოხ გაბრიელ რა იდიოტი ხარ.“ გაბრიელს ძილი სწრაფად მოერია და დიდხანს არც შებრძლობია მაშინვე დანებდა სიზმრების სამყაროს.
....................
ჯერ არ ვიცი რა გამოვა ძალიან ვცდილობ რომ საინტერესო იყოს რამდენად გამომდის არ ვიცი მაგრამ ყოველ შემთხვევაში ვცდილობ მაინც.