თბილისი..
დილის 4 საათი,
აეროპორტი..
ვზივარ ყავას ვსვამ და ვცდილობ ქუთუთოებზე მომდგარი ძილი ფიქრით დავაფრთხო.…
ჩემს გვერდით ახალგაზრდა წყვილი ზის.

გოგო ბიჭს რაღაცას უხსნის ისტერიულად, ბიჭი კი უემოციოდ აბოლებს
“მალბორო ლაითს”, აშკარად არ უსმენს გოგოს.
იქვე, პატარა ბავშვი დარბის, ასე, 4-5 წლის,
ძალიან ჰგავს ბიჭს.. მისი ასლია… ოღონდ ბევრად უკეთესი ვარიანტი.
ვზივარ და საათს არ ვაშორებ თვალს…
ისე ნელა გადის დრო, რომ მეშინია, ნამდვილად არ ჩამეძინოს.
ხალხის თვალიერებით ვერთობი.
ათასი კაცია..
ხვდებიან…
აცილებენ,
იცინიან,
ტირიან…
დედები,
ბიძები,
დეიდები…
დები,
ძმები,
ცოლები და საყვარლები…
მეგობრები და ნაცნობები….

ვერ ვიტან აეროპორტებს..
ან, მე ვარ ზედმეტად ემოციური…
ჩემს ძმას რომ ვაცილებდი, სანამ გაფრინდებოდა და მერეც,
რომ გაფრინდა, მთელი გზა ვჯღაოდი…
არ შემიძლია და მიჭირს…
გან-შორ-ება…
ამ ახალგაზრდა წყვილიდან ბიჭი მიდის და ალბათ, აი, მაგრად უხარია,