დღეები ერთმენეთ მიყვებოდა , ეს დღეები კვირებად გადაიქცა , კვირები კიდევ თვეებად . როგორც რონიმ მითხრა ემოციები ერთმანეთს ცვლიდა . რამდენიმე დღეში სინდისის ქენჯით გავიღვიძე და მე დამიბრუნდა ნორმალურად აზროვნების უნარი. რამდენჯერმე ვფიქრობდი მივსულიყავი განყოფილებაში , მაგრამ მათ ჩემი ჩვენება არაფერში ჭირდებათ.
საქმე უკვე დაიხურა , რომც მივსულიყავი და მომეყოლა ყველაფერი , მკითხავდნენ თუ რატომ ვდუმდი აქამდე. დღეები გადიოდა , როგორც ჩემა აღიარებამ ჩაიარა . მომომენტი გავუშვი ხელიდან , თუ მოვყვებოდი თანამზრახველად ჩამთვლიდნენ და გადავწყვიტე ეს საშინელი საიდუმლოდ შემენახა და არავისთვის მომეყოლა.
ჩემი სიტყვა მე შევასრულე , ახლა თქვენ იცით თუ როგორ გავიცანი ადამიანები რომლებმაც ჩემი ცხოვრება შეცვალეს. ისტორიაში არ არსებებოს „ჩემი“ ან „შენი“ აქ არის მხოლოდ ჩვენი, მათან შეხვედრამდე სხვანაირი ცხოვრება მქონდა , მათ შემდეგ ჩვენ ერთი მთლიანი გავხდი უფრპ სწპროა ასე თუ ვიტყვი „ მე მოგიყვებით ისტორიას თუ როგორ ცდილობდა ბრუკლინელი ოთხეული სამყაროს დაპყრობას“.
ისევ წინა ვასწრებ მოვლენებს , რთულია ქრონოლოგიურად მოყვე ისტორია , როდესაც ასე ცოტა დრო გაქვს , დიდი ალბათობით იქიდან გავაგრძელებ სადაც ჯერ კიდევ ვცდილობდი დავრჩენილიყავი საყვარელი ლილიანი.
ბრუკლინელმა სამეულმა საკუთარი საქმე გააგრძელა ,ჩემი ცხოვრება კი ჩვეულ რითმს დაუბრუნდა .მე მინდოდა დამევიწყებინა თუ როგორ გავიცანი ისინი , რომ დავმალე მკველოლბა , ეს არ მაძლევს მოსვენების საშუალებას. მთელი ძალით ვცდილობდი ჩემი ცხოვრება ნორმალურს დამსგავსებოდა,ისევ სკოლა , სამსახური , ოჯახი და მეგობრები. მათ არიცოდნენ რატომ ვიყავი ასე , და სკოლის გაზეთებში წერდნენ გაუმხელელ სიყვარულზე.
როგორც იქნა დავივიწყე ბრუკლინელი სამეული მაგრამ როგორც ჩანს მათ არ დავიწყებივარ. მე როდესაც ამდენი მცდელობის მერე ჩემი სინდისი დაწყნარდა , ისინი ისევ შემოვარდნენ ჩემს ცხოვრებაში დაუკითხავად.
- ლილიან , შენთან არიან ! _ დედამ დამიყვირა პირველი სართულიდან
ოთახში ვიჯექი და გამოცდებისთვის ვემზადებოდი , მე ძალიან ბევრი მეგობარი მყავს , ისინი ხშირად მოდიან ჩემთან დაამიტომ ეჭვი არ გამჩენია , ამიტომ ქვემოთ ჩვედი. დედაჩემი სამზარეულოში შევიდა, მამა ტელევიზორს უყურებდა ერთი ჩვეუებრივი დღე ჩემს ოჯახში.
ჩემი ქურთუკი მოვიცვი და გარეთ გავედი , სიმართლე უნდა ვთქვა ძალიან ციოდა გარეთ .
- გამარჯობა , შენ ლილიანა ხარ ? _ ჩემთვის უცნობი ადამიანი მომიახლოვდა
- კი და გიცნობ ? _ გაკვირვებული ვიყავი
ის ჩემზედაბალი იყო , ქვემოდან ზემოდ მიყურებდა , იანვარში ამინდი ძალიან საშინელია , ის ჩვეულებრივ სკოლის მოსწავლეს გავდა.
- შენი ნახვა უნდათ
როგორც მაშინ ახლაც მთელს სხეულში დამიარა შიშის ჟრუანტელმა , იმ წუთშივე მივხვდი რომ თუ ვის უნდოდაჩემი ნახვა, არ იყო საჭირო მისი საუბრის თავიდან ბოლომდე მოსმენა. სახლის წინ იყო ლამპიონი , მაგრამ არც თუ ისე კარგი განათება იყო გარეთ , ბიჭის უკვე აღარ ვუსმენდი როდესაც ქუჩის ბოლოსკენ დავიძრი სადაც შავი ავტომობილი იდგა ეს ადგილი სხვა ადგილისგან განსხვაებით ბნელი იყო.
მე მეშინოდა მათი მაგამ უკვე ისე ძალიან აღარ როგორც მაშინ, მე ჩემი გრძნობები და ფიქრები მაშინებდა არ მსურდა ისევ ის შეგრძნება გამეორებულიყო . ბიჭებს ჩემი მოკვლა შეუძლიათ , მართალია მათ შეეძლოთ შენში შიში გამოეწვია .
- წადი და უთხარი რომ თავი დამანებონ _ უკან დავბრუნდი და იქ მდგომ ბიჭს შევხედე
- მოიცა , მე გადამიხადეს რომ შენ მიმეყვანე მათან ! მე არ შემიძლია შენსგარეშე მისვლა
- ჩემთვის სუერთია ფული დააბრუნე _ კარები ცხივრწინ მივუხურე
- ვინ იყო ? _ დედაჩემი სამზარეულოდან გამოვიდა და თან ხელებს წინსაფარზე იწმენდა
- არავინ სკოლაში კუდში დამსდევს მაგრამ მე არ მომწონს _ იმ მომენტში მე ვთვლიდი რომ სწორად მიმაჩნდა დედაჩემის მოტყუება, მან გამიღიმა და ისევ სამზარეულოში შებრუნდა მაგრამ უცებ ისევ გაისმა კარზე კაკუნი , იმ წუთში უკვე შემეშინდა მეგონა დედაჩემი კარებს გაუღებდა და ის ბიჭი სიმართლეს ეტყოდა.
- ვინაა ძვირფასო ?_ მამაჩემა მისაღებიდან გამოძახა
- არავინ ! _ დედამ უპასუხა და ჩემთან მოვიდა
სამზარეულოდან ჩემი ბავშობის ნამცხვის სუნი გამოვიდა , დედამ ჩემი კიკინები უკან გადაყარა და ლოყაზე მაკოცა , ის ხვდებოდა რომ მე უკვე გავიზარდე და უკვე დიდი გოგო ვარ .
- ჩვენ მას დავაიგნორებთ , მიდი დავალებები დაასრულე და ჩამოდი 30 წუთში ყველაფერი მზად იქნება _ მშვიდად და წყნარად ჩილაპარაკა
- კარგი - გამიხარდა
ჩემს ოჯახში ერთადერთი ბავშვი ვარ , როგორც კი ოთახში დავბრუნდი , არ მეგონა რომ ასე მარტივად მოვიცილებდი , დავალებები ყველაფერი დაწერილი მქონდა ასე რომ მინდოდა მარტო დამესვენა ოთახში შუქი ჩვაქრე , ვამაყობდი რომ ისინი ასე მარტივად გავაცურე , თავალები დავხუჭე მაგრამ საიდანღც მამკაცის ხმა გაისმა
- ამის შემდეგ რას აპირებ ?
რამდენიმე წუთის განმავლობაში შოკში ვიყავი , რონი იყო ჩემს ოთახში , მან პირზე ამაფარა ერთი ხელი მეორეთი კი ხელები გამიკავა თავს ზეოთ , ის ჩემს ზემოდან იყო მოქცეული .
- მე შემეძლო რამდენჯერმე ჩვარდნილიყავი აქ ამოსვლისას , რომ ჩავარდნილიყავი ძალიან გავბრაზდებოდი და ამის გამო შენს სახლს გადავწვავდი , შემდეგში ამ მეთოდით გამოგიყვან გარეთ _ რონი ჩურჩულებდა ისე მელაპარაკებოდა .
ისევ ეს გამოხედვა , თმები უკან ქონდა გადავარცხნილი , ხელებზე შავი ხეთათმანები ეკეთა .
- ხუმარახარ , ჩემგან როგორი ხუმრობის მოსმენა გინდა ? _ ის ხელი რომლითც პირს მიფარავდა უკვე ცხივირსაც მიფარავდა , რას აკეთებს არ ვაპირებდი დანებებას და ჩემი სიცოცლისთვის დავიწყე ბრძოლა , ისევ ის გიჟური გამოხედვა რონისგან , ის უფრო ახლოს მოვიდა ცდილობდა რაღაც დაენახა ჩემს თვალებში , მისში კი ვკითხულობდი რომ დამცინოდა , ჰაერი თან და ტნ აღრ მყოფნიდა , ინტუიციამ მიკარნახა რომ ის მეთამაშებ , მე კიდევ მაინც განვაგრძობ ბრძოლას რომ გადავრჩე . ბოლოს უკვე აღრ შემეძლო შეწინააღმდეგენა და უკვე აღარც ვცდილობდი
- კარგი ხო ვხუმრობ _ უცებ გამიშვა ხელები
ხმამაღლა ამოვისუნთქე და ჰაერს ხარბად ვისუნქავდი ასე მეგონა ფილტვები დამისკდებოდა , რონი უკვე აღ იყო ჩემს ზემოდან , რადგან მის წონას ვეღარ ვგრძონდი ალბათ ადგა ლოგინიდან
- გამარჯობა , ხანდახან ძალიან უხეში ვარ მაგრამ შენ ვერ გაჯობებ _ რონის ჩემს კიკინებთან თამაშობდა და თნ იცინოდა
ის ისევ ჩემს ლოგინზე დაეცა , მის მანტოზე კი თოვლი დნებოდა , ოთახში რონის სუნამოს სუნი იდგა , მე შევეცადე ჩემი სერი კაბა გამესწორებინა და წამომდგარიყავი მაგრამ ისე უკან ლოგინზე დავეცი
- შენ კინაღმ მომკალი
- ჯერ ერთი ეს უბრალო ხუმრობაა ლილიან , ადამიანები კი ორ კატეგორიად იყოფა , მსხვერპლად და ჯალათებად , ჩვენ კიდევ თავიდანვე გავარკვიეთ რომ შენ მსხვერპლი არ ხარ_ რონი გვერდულად იწვა და თავიდან ფეხებამდე მსწავლობდა
პირი გავაღე მისი ასეთი სინაგლის გამო . რა უნდა მას აქ ? მე ვდუმდი მაგრამ ვერ გამეგო რა უნდოდა ? მან კი სიგარეტის კოლოფი ამოიღო . ოთხში სიბნელე იყო მაგრამ მაინც შევძელი მისი პროფილის დათვარიელება. მისი გარეგონობა ყოველთვის წარმომენდგინა რაღაც საშინელი სახით, შეუხედავი , მაგრამ სინამდვილეში ის იყო ძალიან სიმპატიური და მიმზიდველი ,როდესაც ის არ ბრაზობს და მას თვალებში არ უყურებ ის ჩვეულებრივ მშვიდ ბიჭს გავს. არ მინდოდად რომ ოთახში სიგარეტი მოეწია , ამიტომ მისთვის კოლოფის წართმევა გადაწყვიტე , სამწუხაროდ ვერ შევძელი
- არ შეიძლლება ხო ? _ რონიმ თავი ჩემსკენ შემოაბრუნა და ჩვენ ერთმანეთის პირისპირ აღმოვჩნდით .
ოთახში სიბნელე იყო მაგრამ ლამპიონის შუქი მაინც აღწევდა , რონი ცალ წარბ აწეული მიყურებდა და ჩემს პსუხს ელოდა
- არა არ შეიძლება _ ზურგზე დავწექი და ჭერის ყურება დავიწყე
რატომ არ მეშინია მისი ? ვრწმუნდები რომ მე არ მეშინია დამნაშავის , რომელიც ჩემს ოთხში ფანჯრიდან შემოძვრა , ნორმალური გოგო იყვირებდა და დამარებას ითხოვდა მაგრამ ვიცოდი რომ მასთან მე არანაირი შანსი არ მქონდა . მე ნორმალურად მოაზროვნე გოგო ვარ , რადგან მე დაკივლებას ვერ მოვასწრებ ის რომ გამაჩუმებს , მისი გაბრაზება კი არ შეიძლება და არც მსურს. ჩემი მშობლები ქვემოდ არიან , არ მინდა მათ პრობლემა შეუქმნას რონიმ , ამიტომ ჯობია მისი წესებით ვითამაშო , მაგრამ ის შეცდა როდესაც მე ჯალათი დამიძახა.
- მუხლები ძალიან გტკიოდა იმ დღის შემდეგ ? _ უეცრად მკითხა
არ მსურდა მისთვის შემეხედა , ჯერ კიდევ მის სიტყვებზე ვფიქრობდი მე არ ვარ მხსვერპლი მაგრამ არც ჯალათი ვარ.
- კი მტკიოდა _ გამახსედა რომ ამის გამო ვერ წავედი ცეკვებზე და ენდი კიდევ სხვა გოგოსთან დაიწყო ურთიერთობა
- მე კიდევ არ ვწუხვარ , მე არ შემიძლია თანაგრძნობა , მე რომ მეთქვა „ ძალიან ვწუხვარ რომ დაეცი და იტკინე მუხლები „ ეს ყველაზე დიდი ტყუილი იქნებოდა ჩემი მხირდან ,სამაგიეროდ ადამიანების მიმართ ყოველთვის სამართლიანი ვარ ის მშვიდად საუბრობდა ჩემთან გეგონება განუყრელი მეგობრები ვყოფილიყავით
- მადლობა შენი სამართლიანობისთვის
- სულ დამავიწყდა მეთქვა თუ რატომ მოვედი შენთან , ჩვენ შენთნ პატარა საქმე გქვას , ეს ძალიან მნიშვნელოვანია , ლილიან ორი ვარიანტი გაქვს : ან ჩვენთან ერთად მოდიხარ და გვეხმარები , ან შენს მშობლებს ამწუთშივე ვკლავ , რადგან გაფასებ უმტკივნეულოდ დავხოცავ მათ
- რა ?_ მთელი სხეულით შევბრუნდი მისკენ
- კარგი , ანუ ჩვენთან ხარ , მალე 17 ხდები ? _ ბიჭი ლოგინიდან ადგა და პალტო გაისწორა
- ერთი კვირის შემდეგ რა იყო რპ ? _ ლოგინიდან წამოვხტი , კარების წინ გადავეღობე
მე მეშინოდა ჩემი მშობლებისგამო , რონი რათქმაუნდა მიხვდა თუ რაში იყო საქმე , მან მიმართულება შეცვალა და ჩემს კარადას მიუახლოვდა.
- კარგი ხვალ ჩვენს კლუბში მოდი , მემგონი იცი არა სად მდებარეობს ის _ ის ჩემს კაბებს მოწყენილი უყურებდა მე კიდევ ოთახში წინ და უკან დავდიოდი
- ყველამ იცის და ერიდებიან თქვენს კლუბს
- ხვალ მოდი იცოდე , თორემ ტომი მოვა და დამიჯერე არც ისე კარგად დასრულდება ყველაფერი _ ის ისევ მომიახლოვდა მე კიდევ არ ვაძლევდი ოთხიდან გასვლის საშუალებას
- არაფერი დაუშავო ჩემს მშობლებს
- ნუ გეშინია მათ ხელს არ ვახლებ უბრალოდ ფანჯრიდან არ წავალ , მშვიდად გავალ კარებიდან თქვენი უგემოვნო სახლიდან
გავბრაზდი როდესაც ჩემი სახლს შეურაწყოფა მიაყენა , ამაზე კი რონიმ სიცილი დაიწყო
- მე ყოველთვის იმას ვლაპარაკობ რასაც ვფიქრობ
- ეს რამე კანონსაწინააღმდეგო დავალებაა ? _ ცნობისმოყვარეობამ მძლია
- ნუ გეშინია შენ არაფერი გევალება დიდად უბრალოდ ერთ ადგილას უნდა შეგვიყვანო
- სად ? _ რონი უკვე გაბრაზებას იწყებდა ჩემი კითხვების გამო
- მოხვალ დაყველაფერს გაიგებ _ ამწია და გვერძე გადამდო , ჩემი ოთხი დატოვა მისი სახის გამომეყველება ისეთი იყო თითქოს ჩემი საუბარი აღიზიანნებდა , მე ვიცოდი რომ არცევანი არ მქონდა მაგრამ მაინც ყველაფერი ირეოდა ჩემს თვში , ჯერ ჩემი გაგუდვა გადაწყვიტა და მითხრა რომ ეს ხუმრობა იყო , ვერაფერი გავიგე თუ რა სურს რონის ჩემგან
- უკვე დამღლე შენი შეკითხვებით ,მაგარამ რადგან მე ძლიან ზრდილობიანი ვარ , გეტყვი ნახვამდის ლილიან _ ჩემი ოთახის კარები ისევ გაიღო და ისევ რონი დავინახე
გაკვირვებული ვიჯექი ლოგინის ძგიდეზე , რა გავაკეთე ? დავღლე ? მასთან ურთიერთობა რთულია ის ყოველთვის ცვლის თემებს , ამის გამო სულელი ვჩანვარ
- რა ?
- ფუუ როგორი უხეში ხარ
- ნახვამდის
- და რა მქვია ?
- ნახვამდის რონი
- ასე უკეთესია
როდეასაც დავრწმუნდი რომ წავიდა ქვემოთ ჩავედი მსურდა მშობლები მენახა , ორივე საკუთარსაქმეს აკეთებდა .კიბეებზე ჩამოვჯექი კარგია რომ არაფერი დაუშავა მათ , თავი მუხლებზე დავდე და შევეცადე საკუთრი გულისცემა დამექყნარებინა .
რა შრში გავყავი თვი ?


იმედია მოგეწონებათ...