- უპირობო სიყვარულის გჯერათ?!- მე კი, ძალიან დიდი ხნის წინ, ჯერ კიდევ მაშინ შემიყვარდა , როცა ის იმდენდ პატარა იყო ,წითელი ბოტებითა და დიდი სქელი ნაწნავით დარბოდა . მე მაეი თერთმეტი წლოს ვიყავი , ის კი ხუთის ახალი გამხდარი იყო.
ისე მაინც რამოხდებოდა , ერთ დღესაც ავმდგარიყავი და მეთქვა :,, - იცი პატარა ქალბატონო , მე შენ მიყვარხარ.." - ნეტავ რას მეტყვოდა?! ალბად ენას გადმომიგდებდა და სილას რომელშიც თამაშობდა პატარა ხელებით , თვალებში შემაყრიდა .
ყოველნდღე მივდიოდი მის სახლთან , (ჩვენ ერთ ქუჩაზე ვცხოვრობდით ) ვუყურებდი როგორ თამაშობდა , გული მეწურებოდა როცა იქცეოდა , ვტიროდი მის თვითოეულ სილურჯეზე და ღამეებს ვათენებდი. ნეტავ შემძლებოდა მისვლა, ხელში ამეტაცა , დამეკოცნა ნატკენი მუხლები და მეთქვა,, პატარა ქალბატონო მე შენ მიყვარხარ და დქგიცავ ყოველთვის" თუმცა ხუთის იყო რა ამეხსნა მისთვის .
ერთ დღეს , როცა ჩვეულ დროს მივედი მის სახლთან , ისონი დაბარგებულიყვნენ და ყუთებს მანქანაში ალაგებდნენ. სადღაც შორს, ჩემიდან შორს მიყავდათ ჩემი ნაია... აი აქ კი ვიგრძენი , რომ სამუდამოდ ვკარგავდი ჩემი პატარა ბეღურა მიფრინავდა და სამუდამოდ დამივიწყებდა . ის ტიროდა ეტყობოდა წასვლა არ უნდოდა, იქნებ ჩემს გამო არ უნდოდა წასვლა , მერე რა რომ პატარა იყო , მე ხომ მისთვის ხილის კამფეტები და ყვავილები მიმქონდა ხოლმე. იქნებ მასაც ვუყვარდი მერე რა რომ ხუთის იყო სულ რაღაც ხუთის იქნებ თავისებურად ვუყვარდი.
მისკენ ჩქარი ნაბიჯით წავედი , ხელში ავიტაცე , ისეთი მსუბუქი იყო, მხოლოდ ნაწნავი ამძიმებდა , თეთრი სიფრიფანა კანი , პატარა ნიკაპი და ლამაზი კისერი . ყელიდან ჯვარი მოვიხსენი ნაზად ჩამოვკიდე და გაიქცა , მანქანაში ჩასკუპდა და წავიდა . იმ წამს ყვრლაფერი გაჩერდა , შეწყდა ხმაური, ვეღარ ვსუნთქავეიბდა რაღაც გულის სიღრმეშიც გაჩერდა.
გონს რომ მოვედი დედა მედგქ თავზე , მამაჩემი საწოლოს ბოლოში იჯდა და ჩაფიქრებული თვალებით მიყურებდა .
- დედა ნაიას ოჯახი სად წავიდა?- დეაჩემმი ჩემმა შეკითხვამ გაახალისა , მიხვდა რაშიც იყო საქმე .
- ჩემო სულელო ბიჭო , ამის გამო წაგივიდა გული, მე დამამაშენმა რა აღარ ვიფიქრეთ , ამერიკაჭი გადავიდნენ, ალბად აღარ ჩამოვლენ .
- რატომ დედა?! - ცრემლები მახრჩობდნენ , მაგრამ ვითმენდი კაცურად ვყლაპავდი მომდგარ ბოღმას .
- არ იცი მამი? ამდენი ხანია მაგ პატარა თოჯინას დასტრიალებ და ვერაფერი შეამჩნიე? ნაია ავად არის რაღაც დაავადება აქვს და იქ სამკურნალოდ წავიდნენ.. ამბობენ სამუდამოდ გადადიანო , სახლსაც ყიდია....
სამუდამოდ .... სამუდამოდ ....
ო! რა მძიმე იყო ეს სიტყვა ჩემთვის .

პირველი წელიწად ნახევარი ძალიან მიჭირდა , მივდიოდი სახლთან და იქ აღარ მხვედობა პატარა ქალბატონი, პარკშიც დავხეტიალობდი და მოსო ხელები არ თამაშობდნენ სილაში , მერე მავიწყდებოდა ნელნელა რის გამო ვდარდობდი . ის სახლი დაიყიდა , ნაიას პატარა სასახლე , ერთმა ოჯახმა იყიდა , ორი შვილი ყავდათ , სანდრო და თამარი. ბიჭი ჩემინასაკის იყო კლაშიც ერთად დავდიოდით , გოგო კი ერთი წლით პატარა. ჩვენ სამნი დავმეგობრდით , სულ ერთად ვიყავით მედა სანდრო , ალალი ძმებივით ვიზრდებოდით. აი , თამარა კი ხშირად მიზეზობდა , სულ მებუტებოდა , ტუჩებს აიბზუებდა და უკაბალოს ქნევით გარბოდა . სულ მიკვირდა ასე რატომ იქცეოდა .
სკოლას ვამთავრებდით მედა სანდრო , რომ თამარა სიყვარულში გამომიტყდა მაშინ კი ნათელი გახდა ყველაფერი.
- იცი დამეანე ძალიან მიყვარხარ. - ისევ ისე მანჭავდა ტუჩებს თამარა . თვალებში მოყურებდა , ანცი მზერა არ მშორდებოდა ,
- იცი თამარა , მე ჩემს დაიკოდ მიგიჩნევ იცი მედა სანდრო ძმაკაცები ვართ.
- მორჩი რა ! ეს უაზრო მოძველებული ფრაზები . რატომ არ მოგწონვარ ?! რას მიწუნებ.... რა დავაშავე ისე რომარ მიყურებ როგორც მე მინდა . - თამარი მომიახლობდა ვნებიანად გახსნ ბაგე და სკოცნელად გამოიწია .
- არ გინდა თამარ ! შენ მართლაც დააშავე , მე ისე უნდა მიყურებდე როგორც საკუთარ ძმას სანდროს უყურებ. არაჩვეულებრივი გოგო ხარ, მაგრამ იმას ვერ გავაკეთებ რაც არვშემიძლია და რაც არ მინდა .
- არ გინდა ხომ?! მე ჩემსას მივაღწევ დამიანე! - გაბრაზებულმა მომაძახა , მეკი შუბლზე ვაკოცე და დავტოვე .

ბანკეთის დღეს სანდრომ სახლოს სარდაფში ნაპოვნი ნაიას ფოტო მაჩვენა მკითხა ხომ არ იცი ვინააო. მეკი ძველი გრძნობა განმიახლდა , ჭრილობები ისევ შემეხსნა , ფოტო გამოვართი საფულეში ჩავდე და მომდგარი მონატრება დავძლიე. ,, ეს ჩემი მომავალი ცოლია სანდრო.."
ბანკეტის წვეულება ნაიაზე ფიქრში გავატარე , - ნეტავ როგორია ახლა ? ან თუკი არის ცოცხალი ?