დილით ადრე გამღვიძებოდა . მაინტერესებდა დღეს ისევ თუ შევხვდებოდი . ერთი დანახვით შევყვარების უკვე მჯერა. დიახ, მე ის მჯერა. ცხოვრება ფერადი გახდა, სრულყოფილებამდე ცოტა მიკლია. მანამდე სიბნელეში ვცხოვრობდი . გული კი მეძახდა, რაც აქ, ამ ქალქში გადმოვედი, გული გამალებით მეძახდა. ის სახლიც მეძახდა . ეს ყველაფერი დამთხვევითობას გავს , ეს ყველაფერი ცხოვრებას მიხანგრძლივებს . რთულია გადმოვცე ის ემოციები რაც გუშინ შემემთხვა . პატარა ბავშვივით შევშინდი, გავვოცდი , შემიყვარდა ... მაგრამ ნაჩქარევად ნაბიჯს არ გადავდგამ, არ მინდა დავაზიანო თითოეული ახლად დაწყებული გრძნობა . არ მინდა დავკარგო ეს ქალღმერთი . რომლის სახელი არ ვიცი . გავიგებ , მასზე ყველაფერს გავიგებ .
საწოლიდან წამოვდექი, ღილი ისევ ვერ ვიპოვე . სადმე ჭუჭრუტანაში იმალება,გავიფიქრე. ისევ ის პერანგი ჩავიცვი . ხელები დავიბანე და საკუთარ თავს სარკეში ვუცქერ. გავიფიქრე დღესაც შემევლო მასთან და ვარდები მიმერთვა .მას ხომ მოსწონს ეს ყვავილები . სამზარეულოში ჩავედი , ძალიან მშიოდა . დავიღალე ფიქრითა და ოცნებით . ფინჯანი ჩაი მოვამზადე და პურს კარაქი ზემოდან გადავუსვი. აღარ დავჯექი და ფანჯარაში გავიხედე. ხალხი ერთმანეთში ირეოდა ... ზოგო ვაჭარი ყვიროდა .
ამ ქალაქში სვადასხვა ქვეყნებიდან ჩამოდიან ვაჭრები . ცენტრალურ მხარეს დგებიან ხოლმე და გაჰყვირიან მათ მშობლიურ ენაზე. თითქოს ვინმეს მათი ესმოდა . ჩვენ ვერ ვხვდებოდით ,მაგრამ ისინი თუ ხვდებოდნენ ამას ? არა მგონია ... ხალიჩები ჩამოჰქონდათ , სუნამოები და ქალისათვის თავშლები , კაშნე და სხვადასხვა აქსესუარები . ბაზრობაზე გასვლა არასოდეს მომწონდა ,ვერ ვეგუები ხალხმრავლობას . ზოგი რას გაიძახის , ზოგი რას... ახალგაზრდებს ვაკვირდები პარკში გასვლისას , მათ ქცევას . მოსაწონი ნამდვილად არ არის , როდესაც ბილწსიტყვაობენ . გოგონები კი მეტიჩრობენ . ის კიარა დედას სახლში მოეხმარონ. ან თუნდაც ბიჭები მამებს მხარში ამოუდგენ . შრომა მათვის რთულია , მაგრამ წიგნის წაკითხვაც შრომად მიაჩნიათ . აი, რას არ მივესალმები მათში .
დღეს ისევ სამსახურში წასვლას ვაპირებ . მინდა უფროს დაველაპარაკო და რამოდენიმე კვირით შვებულება ავიღო . დედა მენატრება , დედის საფლავი . სხვა რა დამრჩენია ან ვინ ...
შუადღის ორი საათია და სახლის კარები გავაღე .გარეთ ცხელოდა, ამიტომ ქუდი დავიხურე . გავედი გარეთ , ვარდებს მოვკარი თვალი,თუმცა გამყიდველი არ ჩანდა . აღარ დავყონდი და გზას ვაგრძელებდი . გავიარე ქალღმერთის სახლიც . არც ის ჩანდა . ფანჯრისაკენ ვიხედებოდი , მაგრამ ალბად სახლში არ არის დღეს .
სამსახურში როდესაც მივედი , ახალი მადანი მოეტანათ და ის უნდა გამედნო . დიდი დრო დავყავი . შემდეგ უფროსს დაველაპარაკე და კვირიანი შვებულება ავიღე . ეს ბოლო დღეებია რაც გული მაწუხეებს . მეტად ახალგაზრდა ვარ ეს დაავადება რომ გავიჩინე, ოცდაათი წლის კაცმა . ყველაფერი ცხოვრების ბრალია , ასე მტანჯველად მეპყრობა , მე კი მას ვემონები . ადამიანები ცხოვრების მონები ვართ , ყველას სიკვდილი გვიწერია !
სამსახურიდან საღამოს რვა საათი იქნებოდა,რომ გამოვედი . გზაში ხანდადაზმული ბაბუა შემხვდა . ისეთი თბილი თვალები ჰნოდა, არ შეიძლებოდა არ მივხმარებულიყავი . ტვირთი გამოვართვი და პატარა ქოხამდე მივატანინე . როგორც ყველა მოხუცს უყვარს ტკბილი სიტყვები, მეც შემამკო . გამეღიმა, ის კი ცისფერი თბილი თვალებით მიყურებდა, მადლიერი და ბედნიერი . წამოვედი ქოხიდან და მივუახლოვდი ტკბილი ქალღმერთის სახლს . ეზოში რაღაც შევამჩნიე , შლაპა ყვიროდა წითელ ფერად . მივედი და ეს ის იყო, რომელიც მე მიყვარს და მაოცებს ... მივესალმე ...
-საღამო მშვიდობისა მადამ !
-გამარჯობა ...
მან თავი მაღლა აწია და მე დამინახა ...
-ისევ თქვენ ? როგორ ბრძანდებით ? ანუ თქვენც ამ ქუჩაზე ცხოვრობთ?
მიღიმოდა ...მიღიმოდა მისი ალუბლის ტუჩები . ვუპასუხე:
-დიახ მადამ . ეს დამთხვევითობა არის, ბედი ჩვენს გასაცნობად იბრძვის ალბად ... ეს რათქმაუნდა ხუმრობით მიიღეთ ... მე ლუისი მქვია ,უბრალოდ ლუისი დამიძახეთ .
-მადლობთ ლუის , მე ლაურა . უბრალოდ ლაურა ....
ლაურამ გამიღიმა... მას ხელი გამოვართვი და ვემთხვიე, თითქოს წმინდანის ნაზი ფრთა ყოფილიყო .
-ლაურა , ვხედავ რაღაცას ეძებთ ... ნება მომეცით დაგეხმაროთ.
-არა ლუის , ბაღის დასუფთავება გადავწყვიტე . მეტად ძველი სახლი შევიძინე, ბაღიც მოუვლელი . თუმცა ესეც სახალისოა, საკუთაც სახლში შენი წვლილი რომ შეგაქვს .
მე ხელთათმანები გავიხადე და ლაურას ხის ტოტი გამოვართვი, ხელში რომ ეჭირა. მეტად მძიმე ყოფილა. გამიკვირდა ასეთი ნაზი არსება როგორ უძლებდა ამის დაჭერას . გვერდით გადავიტანე ტოტი და საქმეს შევუდექით . უკვე დაღამებული იყო, ლაურა სახლში შევიდა და კარები ღია დატოვა . მივედი კარებთან და მივეყდენი, ველოდებოდი როდის გამოჩნდებოდა. გამოვიდა ფინჯანი ჩაით ხელში და მომაწოდა. ხელები ჭუჭყიანი მქონდა, სხვა ვერაფერი ვიპოვე და შარვალზე გავიწმინდე. ჩაი გამოვართვი და იქვე კიბესთან ჩამოვჯექით . ის მეტად დაღლილი იყო , ვიდრე მე . ჩაი ხელში ეჭირა და ორთქლს ხელით ათამაშებდა. თან ალბათ რაღაცაზე ფიქრობდა ... მე მაინტერესებდა დიდი ხანია თუ ცხოვრობდა აქეთ , მანამდე როგორ ვერშევამჩნიე .
-ლაურა, რამდენი წელია რაც აქ , ამ ქალაქში და სახლში ცხოვრობთ ?
-სულ რაღაც ერთი კვირაა, რაც აქ გადმოვედი . ბავშვობაში აქ ვიზრდებოდი , თუმცა შემდეგ დატოვება მოგვიხდა მე და ჩემს მშობლებს . პარიზში გადავედით ... იქ თხუთეტი წელი ვცხოვრობდი , სანამ ჩემი მშობლები გარდაიცვლებოდნენ ... შემდეგ კი აქ გადმოვედი.
-ვწუხვარ თქვენი მშობლების გარდაცვალებას ... მაგრამ ეხლა მარტო არ ხართ , თუ რაიმე დაგჭირდებათ მეც აქ ვცხოვრობ და დაგეხმარებით .
-ლუის მადლობა , ბოდიში ასე რომ შეგაწუხეთ. ჩემი ბაღის გალამაზებაში წვლილი შეგიტანიათ , დიდად სასიამოვნოა ჩემთვის .
მე გამეღიმა და მას შევცქეროდი . თმა წინ გადაფარებოდა, მინდოდა გადამეწია უკან . მან ხელი აღო და ნაზად გადავარცხნა თითქოს , თავისი ოქროსფერი თმები . როგორ ანათებდა ლამპიონების შუქზე . ფინჯანი იქვე დავტოვე და უკვე საკმაოდ ბნელოდა. ჯობდა სახლში წამოვსულიყავი და მეტად აღარ შემეწუხებინა . დავემშვიდობე , ჩაისათვის მადლობა გადავუხადე და უკან გამოვბრუნდი . ახლა კი ვიხსენებ, როგორი ტკბილია მასთან ერთად გატარებული თითოეული წუთი და როგორი მწარეა სახლში მარტო ყოფნა . უმისოდ მისი ხმაც კი მომენატრა... უეცარი სიყვარული დამატყდა თავს , მეც რომ ვერ ვიჯეერებ . თავი ზღაპარში მგონია , სიზმარში . ასეთი სიზმარიდან არასდროს გამოვიღვიძებდი . სახლის კარები გასაღებით შევაღე. გასაღებს ყოველთვის კარების ზემოთ ვმალავ . ოთახში შესვლისას ქუდი მოვიხსენი და კარებთან ლურსმანზე დავკიდე ... ფეხსაცმელები გავიხადე და სააბაზანოში შევედი . მეტად დავიქანცე, ამას ლაურასთან რათქმაუნდა არ შევიმჩნევდი . სააბაზანოდან გამოსვლის შემდეგ ვივახშმე . საძინებელ ოთახში ავედი და უცებ ჩამეძინა, ლაურაზე ფიქრით დაღლილმა ... გარეთ ისევ ხმაური იყო , მუსიკის ხმა არ მაძინებდა . რაღაც ფესტივალი ,თუ დღესასწაული ამოეჩემათ და ორი დღეა რაც ეს გრძელდება . დაღლილობას არავინ არ იმჩნევს ... აქეთ ვიოლინოს ხმა , როიალის , გიტარის . ყველაფერს ერთმანეთში ურევდნენ და საბოლოოდ მუსიკის ხმასაც ვერ იღებდნენ . თუმცა მათ ეს მოსწონდათ .
ზაფხულია და მეტად ცხელა საძინებელში . მწერები ჯერ არგამოჩენილან . ან ჩემი სახლის გზა აერიათ ალბად. სასაცილოა ... მარჯვენა მხარეს გადავბრუნდი , რათა მახინჯი მუსიკის ხმა არ მინდოდა გამეგო . შემდეგ ისევ მარცხნივ და ასე ვწრიალებდი მთელი ღამე ... ნეტავი ლაურა რას ფიქრობს ახლა ... ისიც მარტო ცხოვრობს და მეც. მისი სახლი მეტად განსხვავდება ჩემი სახლისაგან . ჩემსას ყოველი ოთახი ვიწრო აქვს . სტუმრისათვის საძინებელი არ არის გამოყოფილი, თუმცა ესეც დროებითია . არ ვაპირებ ჩემი ცხოვრება ასეთ ხმაურში გავატარო . თუმცა ნელ-ნელა ეს ქალაქი მიყვარდებოდა.
საათს ავხედე და მეტად გვიანი ყოფილა . ღამის ორი საათი ... შევყურებდი როგორ ,,წიკწიკებდა’’ ... დრო გადის , ფიქრები კი არ მასვენებდა . სიყვარულმა თვით გაზაფხულზე მერცხლები ააჭიკჭიკა, ადამიანებს გულს უთბობს . აი ჩემი გადმოსახედიდან , ჩემთან ყველაფერი უკუღმა დატრიალდა. სიყვარულმა ნერვული შეტევა გამომიმუშავა . ზაფხულის თბილი ჰაერი შემოფრინდა ჩემს საძინებელ ოთახში . სახეზე მეალერსება და ცდილობს თვალები ამიხილოს , სამყარო დამანახოს . ყურში ჩამჩურჩულებს ,, ლუის ... ლუის... ცხოვრება მშვენიერია ... ლუის ... ’’
თვალები გავახილე და ჭერს ავხედე . ვფიქრობდი და დღევანდელ დღეს ამ დილით ვგეგმავდი . ეს პირველად მოხდა როდესაც დღეს ვგეგმავ . სადმე არ მეჩქარება. სამსახურიდან შვებულება ავიღე , შემიძლია ეს დრო დავისვენო ... მაგრამ ლაურა ? უმისოდ ერთ დღესაც ვერ გავუძლებ ... ამას ვფიქრობდი , შემდეგ ფეხზე წაოვდექი და სარკეს მივუახლოვდი . კარგა ხანია მიცქერდა ჩემს მოპირდაპირე , სარკეში მდგომი მამაკაცი . თავისი ლურჯი თვალებით... გამიღიმა ამ კაცმა... ჩვენ ერთად ვიღიმოდით . ხელი შუბლზე ავიფარე და თმას ვეთამაშებოდი. სკამი გავწიე , ფეხზე წამოვდექი და სკამიდან შარვალი ავიღე . ცოტათი თეთრი ლაქები აჩნდა და ცივი ტილო ზედ გადავუსვი .აი, ახლა აღარაფერიც ჩანს . ისეთივეა როგორც მაშინ ვიყიდე. შარვალი ჩავიცვი და ზევიდან ღია ცისფერი პერანგი მოვისხი . სამზარეულოში ჩავედი , ვისაუზმე. რაც კი გამაჩნდა ყველაფერი უჯრიდან გამოვალაგე. ჯობს ბაზრობაზე წავიდე , თორემ ასე რაიმე დაავადებასაც ავიკიდებ .თუ ყოველდღე ჩაის სმაში გავატარებ ... ავირბინე კიბე და საძინებელ ოთახში ისევ შევედი . ფული ავიღე მცირეოდენი და გარეთ ბაზრობაზე გავედი . რაც ახალი მოტანილი ჰქონდათ, ყველაფერი შევიძინე .შვედური ყველი , იტალიიდან პომიდორი ჩამოეტანათ, ინგლისი უკვე კარტოფისაც აქეთ უშვებს , საოცარია... ინდოეთიდან ჩაი ჩამოუტანიათ . საკმაოდ ძვირია ეს ყველაფერი ჩემთვის, მაგრამ მარტოხელა კაცს ამით არც არაფერი დამაკლდებოდა ... ბაზრობაზე როდესაც სხვადასვა ნაწარმს ვუყურებდი , უცხო ქვეყნებიდან ჩამოტანილს, ამ დროს ლაურა შევნიშნე . დღეს მას შავი კაბა ემოსა .ტანს უმშვენებდა და მეტად მოყვანის ხდიდა. მივუახლოვდი და დავუძახე:
-ლაურა !
სახეზე გავიღიმე ...
-ლუის ! როგორ ხართ ?
-მეტად გახარებული ვარ ჩემო ლაურა დილა ასე რომ დაიწყო . ალბად ეს დღე ასეთივე ბედნიერებით დასრულდება .
მან ისევ რაღაცის ყიდვა განაგრძო , ირგვლივ შარფები იყო . ავიღე თეთრი ფერის და ჩუმად უკან მის კაბას ვუხდენდი... სხვადასხვა ფერის შარფებს ვიღებდი . ბოლოს წითელი ავიღე და კაბაზე შევახე . ლაურა მალევე შემობრუნდა
-თქვენ მე მომყვებით ? რა გნებავთ ?
-აჰა , ეს შარფი როგორ უხდება თქვენს კაბას . აი დაიკავეთ , გამომართვით , მოიზომეთ .
მე გამეცინა და ასე შევყურებდი . ის კი შარფს ჩემს დასანახავად იხდენა , ვუყურებდი და ხელი ნიკაპზე ავიტანე . ირონიური გამომეტყველებით ვიღიმოდი და თვალები მიციმციმებდა .
-ლაურა ნახეთ როგორ გიხდებათ ! სარკე აქვს აქ ვინმეს ? !
ვაჭარმა ქალმა გამომეპასუხა:
-ახლავე გაჩვენებთ დამელოდეთ ...
-ლაურა დამელოდე , სარკეს ახლავე მოიტანენ . გულახდილად თქვით ნამდვილად თუ მოგეოწნებათ. მე კი ძალიან მომწონს და გიხდებათ , კაბასაც და სახესაც ამშვენებს.მიმზიდველად გამოიყურება .
ლაურა მიღიმოდა და შარფს დაჰყურებდა. ისეთი სიტყვებით შევამკე, მას სარკე არც კი დასჭირდებოდა . უკვე ყველაფერი ავუსხსენი .ვიცი , ვიცი რომ მასაც მოეწონება ეს შარფი.
სარკეც გამოაქვს ვაჭარ კაცს და თუარ ვცდები ის მისი ცოლი უნდა ყოფილიყოს . არის თუ არა მისი მეუღლე არ ვიცი, მაგრამ რაც მთავარია სარკე გამოიტანეს. სასწრაფოდ გამოვართვი კაცს , ისე რომ სიტყვის თქმაც არ ვაცადე . დავიკავე სარკე და ლაურას წინ გადავეღობე . ისწორებდა შარფს .მე სარკე მეკავა, თან მას შევცქერროდი
-ლაურა , რას იტყვით მოგწონთ ?
-იცით ... მე...
-ანუ მოგწონთ...ქალბატონო! ამ შარფს ვიღებთ !
ვაჭარი ჩემთან მოვიდა
-ბატონო სულ რაღაც შვიდი ფრანკი გმართებთ...
-ახლავე...
ფული კოსტიუმის ჯიბიდან ამოვიღე , საყელო გავისწორე და გადავეცი .
აი , ინებეთ მადამ ...
ლაურამ შემომხედა :
-ლუის, მე ხომ არ დამივალებია , პასუხიც კი არ მითქვავს თქვენთვის. მადლობა რითი გადაგიხადოთ ? იქნებ ჩემთან , სტუმრად წამოსულიყავით .
-არა მადამ...
-კარგი გმადლობთ და შეხვედრამდე .
-მადამ დამელოდეთ ...
მასთან მივედი და ვთხოვე დღეს საღამოს პარკში გამოსულიყო .
ერთი პატარა ნაკადული ვიცი ამ ქალაქის , ყველა მდინარეს ეძახის , მე კი მეტად მეპატარავება მდინარისათვის . იქ ხომ არ გამოხვიდოდით ? პარკს დაათვალიერებდით და ჩემთან ერთად ისეირნებდით .
-ლუის... კარგი . საღამოსთვის პარკის ცენტრალურ ნაწილში დაგხვდები ... ექვსი საათისაკენ.