არის მომენტები როდესაც განვლილ წლებს თვალს ავლებ და სიცარიელეს შეგრძნება გეუფლება,რაღაც მთელი არსებით გაკლია,ეს დანაკლისი კი მთელ სულს გიფორიაქებს. რაც არ უნდა უამრავი კარგი ადამიანი გეხვეოდეს გარს,გრძნობ რომ მარტო ხარ,ელოდები როდის შეგივსებენ ცარიელ ალგილს რომ შეიგრძნო ის ბედნიერება რისკენაც მთელი ცხობრებაა მიილტვის შენი ქვეცნობიერი.
მისაღებში მხიარულად მყოფ ახლობლებს ვუმზერ. მეღიმება, მათ მზერაში დაჭერილი,სიყვარულისგან,ბედნიერებისგან გაბრწყინებულ თვალებს რომ მავწყდები,როგორი უდიდესი სითბოთი შეციცინებენ მეორე ნახევებს,პატარებს რომლებიც მათი სიცოცხლის საწყისია,,,ძნელია მათი შემხედვარე ერთხელ მაინც საკუთარ ოჯახზე სურვილი არ გაგიმძაფრდეს,,რამოდენიმე წამი თვალებს ვხუჭავ და წარმოვიდგენ როგორი იქნება ჩემი როლი ქმრის ან მამის ამპულაში,შვილის და საყვარელი ქალის სურვილ შეპყრობილი ნერწყვს მძიმედ ვყლაპავ და ნათლად გრძნობ ბედნიერებისგან დავლილ ჟრუანტელს მთელ სხეულზე,,თითებს ტაო დაყრილ მკლავებს ვატარებ და მზერა ფანჯარასთან ზურგით მდგარ ქალზე გადამაქვს,,მთელი სხეულით ვგრძნობ რომ ეს არის ის ვისაც უსაზღვროდ დიდ ბედნიერების მომიტანა შეუძლია, იმ მოკლე დროის მიუხედავად რაც მას ვიცნობ,თუმცა ისიც საკმარისია როგორ მძაფრად მიილტვის სხეული და გონება მისკენ.

მთელი საღამოა თვალს ვერ ვაშორებ აფორიაქებულს,თითებს ერთმანეთში ნერვიულად რომ ხლართავს და თვალების ცეცებით გაყურებს მოტიკტიკე ტასოს,,მის თვალებში სევდას და ამავედროს უდიდეს სითბოს ვხედავ,,მზერას ფეხის თითებიდან თმის ღერამდე ვავლებ,ტუჩებს ენის წვერით ოდნავ ვილოკავ და თვალს ღიმილით ვუკრავ აფილორაჯებულს როგორც კი მისი თვალები ჩემსას ეჩეხება
-ჩვენი პატარა დაშნიანი დღეს ჭირვეულობს რატომღაც,,,კატოს ხმაზე ოდნავ ვფხიზლდები და ვხედავ როგორ აყავს ხელში ატირებული გიორგი ჩემ დას,რომლის დამშვიდებას ამაოდ ცდილობს
-კბილები ამოსდის და აღარ შემიძლია მეტი,,,სასოწარკვეთილი ხმით ამბობს ანჯაფარიძე,,,გუშინ ლევანს უკბინა ცხვირზე,,,მხიარული ნოტები ერევა ხმაში და თვალებ დაქაჩულ ქმარს ენას უყოფს
-რაო?,ვახ ჩემი კარგი მოვ*ყან,,,მეცელზე ხელს იჭერს კაკი და მასთან ერთად მთელი ხმით ვიცინით ყველანი,,,ამ პატარა მაიმუნს შეხედეთ რაა,აუ ჩემი შენი სახე როგორ გამოვტოვე მაგ მომენტში,მაგრად მევასება ეგ ბავშვი,,კაცი უკვე ფაქტიურად
-ჰაჰა,,ავღადავდით? ყველამ თავის კაცურ კაცს მიხედოს რაა,,,შენსავეთ პამპერსს გულოვკებით მაინც არ უმაგრებს ბავშვს,,,სიცილით აჯავრებს ჯუღელი ქმარს და მასაც მაშინვე ეცვლება სახის მიმიკა
-ამათ ყბაში რომ არ ჩაგეგდე ისე არ შეიძლებოდა ცოლო?,,,უკმაყოფილოდ კრავს წარბებს და კიდევ უფრო გამხიარულებულ მეგობრებს გვავლებს მზერას
-მაგარი სასტავი ხართ ძმაო,,,ხელებს ღიმილით წევს ბაჩო ზემოთ და სავარძელში მშვიდად მჯდარ მეგობარს უყურებს,,,ნესტან შენ რატომ ხარ ჩუმად შე კბილებიანო მონსტრო?
-ტარიელს ელოდება როდის დაიხსნის,,,ფხუკუნით ამბობს ზურა,თან ცდილობს დის რეაქციას დააკვირდეს
-ერთი დღე იქნება ეგ მონსტრი სათითაოდ რომ დაგაცლით ექვსივეს მაგ დაღრაჯულ კბილებს,,,აწითლებული,გაბრაზებული სახით უყურებს ბიჭებს და ხელს ჰაერში ფშიკავს
-დაგვინდე გეჟოო
-მოდი ხანუმ კიჭები დაგანახო გოო
-გეყოთ ეხლა ბაჩო,,,შეყვარებულს თვალებს უბრიალებს ლილე
-არა ხომ არის ღირსი ეს შინაური მონსტრი სისხლი გავუშროთ?
-არ გეშველებათ თქვენ არაფერი,,,ხელი მობეზრებულად იქნევს მაშო და ფეხზე დგება,,,მაიმუნობას ჯობია სტუმრები მოვასვენოთ,დაღლილები იქნებიან
-ოთახებს ვაჩვენებთ ჩვენ,მანამდე შეგიძლიათ მიალაგოთ ეს სუფრა,,ირონიულად უღიმის ბიჭებს და კურტუმოს ქნებით გადის მისაღებიდან,,ჩემი ვნებიანი მზერაც მას მიყვება კარამდე
-დავიღუპე ტო,ამას ვინ წაიყვანს ცოლად?
-შენ მაგაზე არ იჯავრო ძმაო,გამოჩნდება ვინმე ,,,ხელს მხარზე ინსტიქტურად მადებს კაკი,თვალს შეუმჩნევლად მიკრავს და მზერა ზურაზე გადააქვს,ეჭვნარევი მზერით გვერდულად რომ მოგვჩერებია მე და ჩემს მეგობრებს
-შვიდი ძილი,,თქვენის ნებართვით დაგტოვებთ,,,სათქმელად დაღებულ პირს მაშინვე კუმავს როგორც კი დაშნიანის ხმა ესმის და ოდნავი თავის ქნებით გვემშვიდობება

საწოლში უაზროდ ვწრიალებ და უძილობისგან დაღლილ მზერას ვუშტერებ ჭერს,ამაოდ ვცდილობ თვალების მოხუჭვას,,ყოველ ასეთ მცდელობაზე ქალის ვნებიანი,სავსე ტუჩები მიდგება თვალწინ,,სურვილ ატანილი ოდნავ ვვოხრავ,ვგრძნობ როგორ მინდა მასთან,ხო მინდა, მთელი არსებით მინდა,,მინდა მთლიანად შევიგრძნო,ძნელია დავიწყება როდესაც იცი მისი სხეულის სითბო,სინაზე,ტუჩების გემო,ჩემდა უნებურად,ვირტუალურად ვგრძნობ მის სუნთქვას შორიახლოს,როგორ ჰაეროვნად ვეხები ბაგეებს და როგორ ვისრუტავ მთელი ძალით
-ჯანდაბა,ჯანდაბა ნიკოლოზ მგონი გიჟდები,მოჩვენებებიღა გაკლდა,,,საფეთქელთან თითებს ოდნავ ვიჭერ და ვცდილობ ღია ფანჯრიდან შემოსულ იასამნის სურნელს გავექცე ცხვირში სასიამოვნოდ რომ მიღიტინებს
-ვერ იძინებ არა?,,,თავს გვერდით საწოლისკენ ვაბრუნებრთ,ერთ წერტილს მიშტერებული ძმაკაცის დანახვაზე ოდნავ ვიბნები,,,,დედა მოგვი*ყნა ამ ქალებმა ძმაო,საყვარელმა ქალებმა,,,ბოლო სიტყვებს მძიმე ამოსუნთქვას აყოლებს და მზერა ჩემსკენ გადმოაქვს,მთელი ცხოვრებაა თითქმის ერთად მოვდივართ,ყველა გასაჭირი თუ ლხინიც ოთხივემ ერთად გამოვიარეთ თუმცა ედოს განადგურებულს პირველად ვხედავდი,,,შენ კიდევ გაქვს შანსი ჩემსავით დრო უაზროდ რომ არ დაკარგო ნიკო,,,მე კიდევ იმ *ლეების პასუხს ველოდები როდის იპოვნიან ჩემ ალქაჯს,,,ამბობს ცოტა ოდენი პაუზის შემდეგ,ბოლო სიტყვებზე ოდნავ ეცინება,საწოლიდან უხმოდ ვდგები და მისკენ ზურგით მდგარი ფანჯრიდან ღამის წყვდიადს ვუშტერებ თვალს
-შენ და ბენდელიანი რატომღაც ყველაფერს ადვილად უყურებთ ამ ცხოვრებაში ედო,გგონიათ ქალს მკლავებში მოიმწყვრევთ და ყველა წყენა,ერთი კოცნით ან მოფერებით გაუვლის,ასე არაა ძმაო,,იმის მაგივრად რომ შენ თვითონ ჩააკოთხო იქ და მოძებნო ვიღაც *ირებს დაავალე,მაგრამ მე ხომ გიცნონ,დარწმუნებული ვარ რომ შენ ყველაფერში გარკვეული ხარ უკვე,იცი სად ცხოვრობს,ვისთან ერთად,სად დადის ან რას ჭამს,უბრალოდ გეშინია,გეშინია მასთან მისვლა ხელი რომ არ გკრას და... სიტყვები მაშინვე მიწყდება როგორც კი ეზოში მოსიარულე სასურველ სილუეტს ვხედავ,,მამაკაცისკენ ვტრიალდები და თვალებში ვაჩერდები,,,მე ცოტახნით ქვემოთ ჩავალ,,შენ იფიქრე ჩემ სიტყვებზე,არ მინდა ბოლოს დაგვიანებული ნაბიჯი გადააგა და იმედგაცრუებული დარჩე საკუთარი თავით,,,საწოლზე მიგდებულ საფარს სწრაფად ვხვევ ხელს და ფიქრებში გართულ ძმაკაცს ვტოვებ მარტო

-გაცივდები,,,ვარსკვლავების ყურებით გართულს,მხრებზე ფრთხილად ვაფარებ პლედს,,ვცდილობ მაქსიმალურად გავწელო ეს დრო,ისე მინდა მკლავებში მოვიმწყვრიო,მოღეღილი ყელი დავუკოცნო,თუმცა მაშინვე გვერდით ხტება როდესაც ჩემ თითებს მკლავებზე გრძნობს
-შემაშინე ნიკოლოზ,,,გულზე ხელს ნახად იდებს და მზერა მეც მისკენ გამირბის,,ვგრძნობ ხელების ქავილს და ტუჩების ცმაცუნს მოღეღილი მკერდის სურვილით რომ ვიწვი,,თავს გამოსაფხიზლებლად ოდნავ ვაქნევ გონზე მოსასვლელად

-რატომ არ გძინავს?
-ვერ მოვისვენე,,,მხრებს იჩეჩავს და მზერას მარიდებს,,მეღიმება მის დაბნეულობაზე და აფაკლულ ლოყებზე,არადა თავიდან როგორი ჯიუტი იყო,ეხლა კიდევ პატარა ბავშვს გავს,მოფერების მოლოდინში რომ იყურსება,რამოდენიმე ნაბიჯს ვდგან მისკენ და ვცდილობ ცალ მხარზე ჩამოვარდნილი პლედი უკეთ მოვახვიო,,,ნიკოლოზ რა გინდა?,,,გაბრაზებული ტრიალდება ჩემსკენ,ვხედავ როგორ კრავსუშტებს
-შენ მინდევხარ,,,ხელებს წელზე ნაზად ვუცურებ და ვცდილობ გაძალიანების მიუხედავად ჩემსკენ მოვიზიდო,,შუბლს-შუბლზე ვადებ,ვგრძნობ როგორ ეპობა ტუჩები,ცხელი ჰაერი სასიამოვნოდ მელამურება მთელ სახეზე,სხეული მეძაბება,ცხვირით გზას ვიკვლევ მის ყელამდე და ნაზ,სველ კოცნას ვუტოვებ,მის ჩუმ კვნესას ოხვრას ვაყოლებ,რამოდენიმე წამი ვნებით დანისლულ თვალებში ვაჩერდები და ვცდილობ მოზღვავებული ემოციის გაკონტროლებას,,,რომ იცოდე რა კარგი ხარ,ისეთი ნაზი და სასურველი,,,თითებს მის თმებში ვხლართავ და ნაზად ვეფერები ზედ,,ვხედავ როგორ ეხუჭება თვალები,,ტუჩები შეუზე ეყოფა რაც მოთმინებას მიკარგავს და გაცხოველებული ვეტაკები ბაგეებზე

ცხოვრებაში დგება ისეთი მომენტები, როცა ვერაფერს ფიქრობ, გრძნობ რომ ხართ თქვენ – შენ და ის, მეტი არავინ მთელს ქვეყანაზე. ხვდები, რომ აღარაფერს აღარ აქვს აზრი, ყველაფერი სადღაც, კედლის მიღმა რჩება. სამყაროში თქვენ ორნი ხართ და მუდამ ასე იქნებით.
არავინ და არაფერი არ მადარდებდა,მინდოდა მთელი არსებით შემოგრძნო მისი ტუჩების გემო,არსებით მნიშვნელობას არ ვაჭინებდი იმას რომ შუაგულ ეზოში შეიძლება დავემახეთ კიდეც.
ჭკუიდან გადავყავარ როდესაც კოცნაში მორჩილად მყვება და ნაზ ხელებს მთელი ძალით მხვევს ყელზე,,კისერთან ვგრძნობ ოდნაბ ფრჩხილების კვალს რაც უფრო მეტად მახელებს,ხელებს მთელი ძალით ვუჭერ თეძოებზე,ტუჩებს ყელზე ვაცურებ,ნაზი,სველი კოცნით ვცდილობ მის დალაშქვრას,,ლავიწის ძვლებზე ხმაურიანად ვკოცნი და ოდნავ ვცილდები ვნების ბურუსში გახვეულ ქალს
– მეც მომენატრა შენი კოცნა,,,მის დაბნეულობაზე ოდნავ ეღიმება და მოწყვეტით ვკოცნი რამოდენიმეჯერ ზედ
– და მერე ვინ გითხრა რომ მომენატრე?
– შენმა ტუჩებმა და ნუ ცდილობ ჩემს მოტყუებას
– მე არ გატყუებ
– გვეყოს აქ ხომ არ ვილაპარაკებთ?,, წავიდეთ სადმე ვისაუბროთ,ამასობაში გათენდება კიდეც და მზის ამოსვლის ყურებაც შეგვეძლება
-ეხლა?,,გაკვირვებული მიყურებს და მზერას სახლისკენ აპარებს
-ეხლა,,ხელს მჭიდროდ ვკიდებ წელზე და იქვე მდგარ ველოსიპედისკენ სწრაფად მივიწევ
-მგონი სულ გააიჟდი ნიკოლოს,,,თვალებგაფართოვებული მიყურებს
-მოდი,მოდი ნუ გეშინია პატარავ,,,ხელს ვხვევ და უკან ვისვამ,,,მაგრად მომეჭიდე რომ არ გადამივარდე,,,მკლავებს ნაზად მიცურებს მუცელზე და ერთმანეთში აჭდობს,,რამოდენიმე წამში ვგრძნობ მის ტუჩებს ყელთან და თავით როგორ მეხუტება ზურგზე
-წავედით,,,ღიმილით ამბობს რამოდენიმე სიტყვას და მეც მეღიმება ასე ნათლად რომ გამოხატავს სითბოს

-სიგიჟეა ეს ყველაფერი,,,ჩემს მკლავებში მომწყვრეული,დაბნეული აფაურებს თვალებს და მზერას ახლად ამოწვერილ მზის სხივებს უსწორებს
-ისეთივე სიგიჟეა როგორც ჩვენ და ჩვენი სიყვარული,,,თმას ერთ მხარეს ნაზად ვუწევ რომ ყელი ნაზი კოცნილებით უკეთესად დავულაშქრო,,,შენი სურნელი მაგიჟებს,ჭკუიდან გადავყავარ,,,ვხედავ როგორ აყრის ტაო,მეც კმაყოფილებისგან ვქირქილებ,,,ვიცი შენც იმავეს გრძნობ რასაც მე,ყველაფერს შენს თვალებში ვხედავ,წინააღმდეგ შემთხვევაში შეუძლებელია ეს ემოციები გამოიწვიოს მამაკაცმა შენში,ვის მიმართაც გრძნობა არ გაგაჩნია,,მინდა ჩემთან და ჩემი იყო ჩემო,მითხარი შენც ხომ გინდა?,,თავს გვერდით ვაბრუნებინებ და დანისლულ თვალებში ვვაკვირდები,,,ვიცი რომ გინდა,მითხარი,,,ტუჩებს ოდნავ ვახებ მის ტუჩებს რაზეც თვალები მაშინვე ელულება,,,მითხარი ნესტან
-ჰო,,,ყრუთ ამბობს ორ ასოს და ტუჩებზე საკუთარი ნებით მეხება,,მისი ინიციატივით გახელებული ხელებს უფრო კომფორტულად ვხვევ და კოცნას ვაღრმავებ