მოკლედ აგიხსნით ყველაფერს, რადგან ბევრი მიკიბვ-მოკიბვები და მითუმეტეს საკუთარ თავზე საუბარი არ მიყვარს. ვცხოვრობ ერთ პატარა სოფელში სადაც არაჩვეულებრივი ბუნებაა, სუფთა ჰაერი და რაც მთავარია არაჩვეულებრივი ხალხი. ყველაზე დიდი ბედნიერება ჩემთვის ჩემი ოჯახია აქ ყოველთვის იგრძნობა სითბო და ერთმანეთის დიდი სიყვარული მე ვარ ანი ბერიძე 17 წლის, საშუალო სიმაღლის, ქერა თმითა და მწვანე თვალებით, ვთვლი, რომ ძალიან ცუდი აღნაგობა არ მაქვს ხო?! მყავს უფროსი ძმა იო(იოანე), რომელიც 20 წლისაა ძალიან კარგი აღნაგობის მქონე მოკლედ, რომ ვთქვათ ზე სიმპატიურია. მასში მხოლოდ ერთი რამ არ მომწონს, ძალიან დასტოინი ტიპია და ამია გამო ხშირადაც მოგვდის კონფლიქტი. ამავდროულად ძალიან საყვარელია, ასევე ერთგული და რავიცი, მოკლედ, ძალიან მიხარია, ჩემს გვერდით ასეთი ადამიანის არსებობა. სტუდენტია და ისე ხშირად ერთად აღარ ვართ, რაც ძალიან მწყინს. მშოლები?! მათზე არც კი ვიცი რა უნდა, ვთქვა (ნინა და ლაშა), ორივე ძალიან კარგები არიან. პატარაობიდანვე გვასწავიდნენ მე და იოს თუ რა იყო სწორი და რა არასწორი. დიდი სტიმულია, როცა გვერდით ასეთი საამაყო ადამიანები გყავს. ასევე მყავს ბებია (ნელი). ის ძლიან საყვარელი ადამიანია ხშირად ვაბრაზებ, მაგრამ მაინც ძალიან ძალიან მიყვარს.
-ანიიი!-დედაჩემის ხმა, რომელიც ყოველ დილით ასე მაღვიძებს, და მორფეოსის სამყაროდან კვლავ რეალობაში მაბრუნებს.
-მოვდივარ დეე-გავძახე და ჩემს ფუმფულა საწოლს სწრაფად გავეცალე, ვიბანავე, და ტანსაცმლის შერჩევა დავიწყე. საბოლოოდ არჩევანი ისევ, თეთრ მაისურს, ჯინსის ჟაკეტსა და შარვალზე შევაჩერე. ჩანთა ზურგზე მოვიგდე და კიბეებს ჩავუყევი.
-დილამშვიდობიის!-სამზარეულოში შევედი, სადაც დედა, მამა და ბებია დამხვდნენ. სამივე გადავკოვნე და ჩემი კუთვნილი ადგილისაკენ ავიღე გეზი.
-დილამშვიდობის! მომიგეს სამივემ ერთად.
-მამა დღეს შეეცადე მალე დაბრუნდე სახლში-მითხრა მამამ.
-მამა რა ხდება?-ვუთხარი ანერვიულებულმა.
-არაფერია ისეთი, რომ დაბრუნდები მერე ვილაპარაკოთ, თორემ ახლა დაგაგვიანდება.
-კარგი-ვისაუზმე და შემდეგ, ჩემს უახლოეს მეგობარს ლანას დავურეკე, რადგან ერთად წავსულიყავით სკოლაში. (ხო მართლა ლანა არის ჩემი საუკეთესო მეგობარი. ჩემზე უფროსია რამდენიმე თვით. ჩემი ძმისაგან განსხვავებით ის არ სარგებლობს ამით. :d ლანა არის ძალიან ლამაზი, მაღალი, ტანადი კურნოსა ცხვირით, შავი თმითა ჩემსავით მწვანე თვალები. მალევე გამოჩნდა ჰორიზონტზე.
-დილამშვიდობიის ჩემო სიცოცხლე ძალიან მომენატრე-გამოექანა ჩემსკენ და კისერზე ჩამომეკიდა. თითქოს საუკუნე გასულიყოს რაც არ გვინახავს ერთმანეთი. მაგრამ რა ვქნათ ესეთი ესეთი გიჟია ჩემი ლანაჩკა
-სანამ გამოჩნდებოდი მართლა მშვიდობიანი დილა მქონდა-ვუთხარი და კისერზე მოვისვი ხელი.
-მეტიჩარა არადა რა კარგ ხასიათზე ვიყავი რაა უჰ!-გაიბუსხა და სწრაფად ნაბიჯებით გაუყვა გზას სკოლისაკენ. მეც მალევე მივყევი უკან.
-კაი ბოდიში რა ხოიცი როგორიც ვარ არაა.
-კი როგორ არა.
-ვიღაცა გაიბუტაოო ბუტია გოგო!-ვუთხარი მე შემდგომ კი მისი თვალების დანახვა და ჩემი გაქცევა სკოლის მიმართულებით ერთი იყო.
ასე სიცილ კისკისში სკოლამდეც მალევე მივედით გაკვეთლები, როგორც ყოველთვის ძალიან გაიწელა. და ლანაჩკასთან ერთად გავუყევი გზას სახლისაკენ. საბოლოოდ მაინც მალევე დავბრუნდი სახლში. მისულს სახლში დამხვდნენ მამა და დედა ძალიან გამიკვირდა.
-მამა რა უნდა გეთქვა?-მივაპყარი კითხვისნიშნიანი თვალები პასუხის მოლოდინში მამას.
-არვიცი გაგიხარდება თუ გეწყინება მაგრამ იოსთან უნდა გადახვიდე საცხოვრებლად-ეს რომ გავიგე გულში ორმა გრძნობამ იჩინა თავი, ერთი იყო სიხარული მეორე კი სრულიად საპირისპირო წყენა. წყენა იმისა, რომ ვტოვებდი ჩემს სოფელს სადაც, დავიბადე აქ დამოუკიდებლად გადავდგი პირველი ნაბიჯები, ბაღი, სკოლა ეხლა კი, უნდა წავსულიყავი ჩემთვის სრულიად უცხო ადგილას.
-მამა რამე ხდება? რატო გადაწყვიტეთ ესე უცებ? -ეხლა კი დედაც ჩაერთო საუბარში.
-არა შვილო არაფერი უბრალოდ, ჩვენ საქმეები გვაქვს უცხოეთში უნდა წავიდეთ რაღაც ბიძაშენის საქმეებზე, ზუსტად არვიცი შეიძლება რამდენიმე კვირა მოგვიწიოს იქ დარჩენა. ბებიაშენი კი უკვე წავიდა თავის ნათესავთან, რომ უნდა წასულიყო.
-კი მაგრამ სკოლა? ჩემი მეგობრები?
-არ ინერვიულო ნიიც სამუდამოდ კიარ მიდიხარ ინახულებ ხოლმე, რაც შეეხება სკოლას, იქ უნდა ისწავლო აქ მარტოდ ვერ დაგტოვებთ.(დედა)
- არმინდა გთხოვ, ლანაჩკას მოვიყვან და ერთად ვიქნებით, სანამ თქვენ დაბრუნდებით.
-არა, ანიი როგორც გეუბნებით ისე მოიქცი ეხლა კი ადი და ტანსაცმელი და სხვა ნივთები, ჩემოდანში ჩაალაგე.-მითხრა დედამ და გაკვირვებისაგან პირი ღია დამრჩა.
-რა? ასე მალე?
-ხო ჩვენ ზეგ მივდივართშენ კიდე ხვალე სკოლის შემდეგ გაუდგები გზას თბილისისაკენ, თან ხვალ სკოლაში საქმეებს მოვაგვარებთ.
-კარგი-სხვა გზა აღარ მქონდა სწრაფად ავედი და ჩემოდანი ჩავალაგე მართალია ძალიან მიხაროდა, რომ ჩემს ძმასთან ერთად ვიქნებოდი, მაგრამ ლანაჩკა? მის გარეშე რა მეშველება? სწრაფად ავიღე ჩემი ტელეფონი და სწრაფად გადავურეკე.
-ლანა სწრაფად ჩემთან ამო რა
-რა არის გოგო რამე მოხდა?-მიპასუხა უკვე განერვიულებულმა.
-სწრაფად ამო დამერე მოგიყვები რაა-საუბრის დასრულების შემდეგ საწოლზე წამოვწექი და ობოლი ცრემლი ჩემსდაუკითხავად ჩამომიგორდა, ერთს მეორე მოყვა მას მესამე მეოთხე და უკვე ვეღარ ვჩერდებოდი. არვიცი რამდენხანს ვიყავი ესე, მაგრამ ფაქტია, თან მორფეოსის სამყაროში გადვეშვი. როცა გავიღვიძე ლანა უკვე ჩემთან იყო ჩემს საწოლში თვითონაც შემოწოლილიყო და ბალიშის ნაწილი ცრემლებით დაესველებინა. მივხვდი, რომ ყველაფერი უკვე იცოდა. უფრო ამეტირა და მთელი ძალით შემოვხვიე ხელები.
-ლანა მე.. მე..-სიტვვებს თავს ვერ ვუყრიდი მან კი უბრალოდ ყურში ჩმჩურჩულა.
-ჩუ ცხოვრება ვიცი, ეხლა რასაც იტყვი, არ ინერვიულო შენ მაგაზე. ხან მე ჩამოვალ, ხან კი შენ. ასე, რომ სანერვიულო არაფერია სულ ერთად ვიქნებით.-მისმა, სიტყვებმა რაღაცნაირად დამამშვიდა. შემდეგ კი უხვე ორივე გადავეშვით მორფეოსის სამყაროში.
დილა იყო ლანა რომ დამჩხაოდა სწრაფად მოემზადე დაგვაგვიანდაო.მეც სწრაფადვე წამოვხტი, აბაზანაში შევედი, შემდეგ კი ტანისამოსი შევარჩიე ზურგჩანთა ავირე და არც კი გვისაუზმია ისე გავუყევით მე და ლანაჩკამ სკოლისაკენ. მალევე მივედით. კიდევ ამეტირა როცა ჩემი მეგობრები დავინახე და საბოლოოდ მაინც, მალევე გამოვბრუნდი თან ლანაჩკაც გამომყვა, რადგან გავეცილებინე. უკვე სოფლის ცენტრში ვიყავი, და “მარშუტკას“ ველოდებოდი. თან დედა, მამა და ლანაჩკა მახლდნენ სამივეს დასევდიანებული სახეჰქონდა, რაც უფრო მიკლავდა გულს.
-მომენატრებით ძალიაან-და კიდევ ერთხელ გაიკვალა გზა ობოლმა ცრემლმა.
-მეც ჩემი ლამაზი გოგო ხარ შენ- მითხრა მამამ და გულზე მიმიხუტა. შემდეგ კი ჩემი გიჟი ლანაჩკა მომვარდა და ისე მომხვია ხელები საკუთარი ძვლების ტკაცუნის ხმა გავიგე.
-ვაიმეე ჩემი ცხოვრება იცოდე ნერვებს მაინც მოგიშლი და ტყუილად არ გეგონოს თავი დავაღწიეო.
-სხვათაშორის ეგ შენც გეხება-ვუთხარი და ენა გამოვუყევი, შემდეგ კი ორივეს ერთად აგვიტყდა სიცილი.
-დედაა როგორ მიყვარხარ!-დედას ჯერიც მოვიდა და ამჯერად მას ჩავეხუტე.
-მეც შვილო მეც ძალიან მიყვარხარ!!!-ამასობაში გამოჩნდა ჩემი ტრანსპორტიც და მისი გაჩერებისთანავე შევხტი შიგნით, რადგან არ მინდოდა დავენახე თუ როგორ ვტიროდი. აღარც კი გამიხედია მივხვდი, რომ მათ ჩემზე უარეს მდგომარეობაში დავინახავდი და გული უფრო ძალიან მეტკინებოდა. არვიცი, რამდენი ვიტირე, მაგრამ გადაღლილს საბოლოდ მაინც ჩამეძინა. როცა გავიღვიძე უკვე თბილისში ვიყავით და სადგურისაკენ მივემართებოდით.
თბილისი ძალიან ლამაზი ქალაქი, არაჩვეულებრივი ხედებით. აქ როცა ჩამოვდიოდი ადრე ჩემი ძმა, ყოველთვის მასეირნებდა ხოლმე. მარტოდ არასოდეს არ გავსულვარ, თუნდაც დღისით, რადგან ვიცოდი აუცილებლად დავიკარგებოდი. თან ისე ხშირადაც არ დავდიოდი, რადგან სკოლა მქონდა, ან რომელიმე ნათესავის დაჟინებული თხოვნით, არდადეგებს მათთან ვატარებდით მე და ჩემი ძმა.
უკვე სადგურში ვარ და ერთი სული მაქვს თუ როდის ვნახავ ჩემს ძამოკოს. „მარშუტკიდან“ რასაც ქვია ჩამოვფრინდი და დავიწყე სადგურის თვალიერება. როცა სასურველ სილუეტს მოვკარი თვალი სასწრაფოდ გავექანე მისკენ და კისერზე ჩამოვეკიდე,
-ჩემი ქაჯი, როგორ მომენატრე გოგო -თვითონაც სწრაფად გამოერკვა სიტუაციაში.
-მეც ძალიან მომენატრე!
-ვაიმე გოგო როგორ დამძიმებულხარ რა არის ეს? დამრჩები შინაბერა თუ ასე გააგრძელებ. მივხვდი, რომ მეხუმრებოდა, რადგან სულაც არ ვარ მსუქანი.
-შენ ნუ ღელავ, თანაც შენს აქ ყოფნაში ისეთი ამბები მოხდა, რომ არამგონია შინაბერა დავრჩე.-ეს, რომ გაიგონა ისეთი სახე დაკერა, მეგონა მომკლავდა.
-რაა გოგო? შენ ვერ ხარ ხო?!-დამჩხაოდა თავზე თითქოს ვინმეს ეშინოდა მისი.
-რა არის რატომ გაგიკვირდა?-გავაგრძელე კვლავ თამაში.
-გოგოო!-ისე დაიყვირა ადგილზე შევხტი.
-რა არის რატო ყვირი?-ვითომც არაფერი ისე შევხედე. მაგრამ მის სახეს, რომ გადავაწყდი სიცილი ვეღარ შევიკავე ბოლო ხმაზე დავიწყე როხროხი.
-ჩემი ბრაზიანი ძამიკო.
-ვაიმე რა რა გშველება შენ-ამოიოხრა თავისთვის და გზას გაუყვა. მალევე მივედით ახალთ-ახალ, BMW-თან. მალევე ჩავჯექით და გზას გავუყევით სახლისაკენ.
-გინდა რამე გიყიდო? მითხრა როცა სუპერმარკეტთნ გააჩერა მანქანა.
-ჰმმ კი-ვუთხარი და დავიკრიჭე, მიხვდა რაც მინდოდა და სწრაფად გაემართა მარკეტისაკენ.
-5 წუთის შემდეგ გამოვიდა თან ჩემი შოკოლადების გარდა უამრავი პროდუქტი ეყიდა.
-რა არის ბიჭო ჩემს ჩამოსვლამდე შიმშილობდი?!-გაკვირვებულმა შევხედე მე.
-ოო მოიცა რაა-მითხრა და როცა თავისი ადგილი დაიკავა სწრაფადვე დავაძვრე პარკიდან ჩემი შოკოლადები.
-ნეტა შენ სულ მასეთი უჟმური უნდა იყო?!
-ხმა ეხლა!-ვაიმე ამას რა ეშველება ნეტა.
-ღმერთო შენ მიშველე-გავიბუსხე და ეხლა ფანჯარაში დავიწყე ყურება.
-ხმათქო!-