-კარგი , როგორც გინდა . ნუ დაგვივიწყებ თანამშრობლემს , ჩამოდი ხოლმე . სულ ნუ გადაიკარგებით პარიზში . იცოდე ,ცოლს მიაქციე მეტი ყუადღება . დიდი ქალაქია და ათასი ხათაბალა გადაგხდებათ . მაგრამ შენ ისეთი ბიჭი ხარ, რომ ყველაფერს გაუმკლავდები .შემოდი ჩემთან კაბინეტში , განცხადებისათვის ფურცელს მოგაწოდებ და აგიხსნი რა როგორ უნდა დაწერო .
-კარგი სერ , მადლობა ყველაფრისათვის .
-მოდი ამასაც დაამატებ , ამ თვის ხელფასსაც მოგცემ , გამოგადგება და ჩემგან საჩუქრადაც იყოს .
-დიდი მადლობა სერ , მადლობელი ვარ .
-ნუ იმადლიერები ,კარგი ბიჭი ხარ შენ და გეკუთვნის .
მე გამეღიმა , დირექტორმა კი რაღაც კეისი გახნა და პრიალა თეთრი ფურცელი ამოიღო . ზედ არაფერი იყო აღნიშნული .
-სერ, როგორ დავიწყო ?
-მოკლედ , მე მივუთითებ ამ ყოველივეს , მიზეზსაც კი . შემდეგ კი მხოლოდ ხელის მოწერას საჭიროებს .
დირექტორმა დაიწყო ფურცლის შევსება და მე ყურადღებას მის კაბინეტზე ვამახვილებდი . ერთფეროვანი იყო . არანაერი ნახატი, ფოტო ან სხვა საოჯახო ნივთი , რომელიც მანიშნებელი იქნებოდა იმისა , რომ ის დაოჯახებული იყო .
-ლუის , ხელი მოაწერე ...
-სად ? დასაწყისში ?
-ხო მანდ , და დასასრულში .
ხელი ორივე მარეს მოვაწერე და ფეხზე წამოვდექი , დღეიდან თავისუფალი ვარ . შემდეგ მან ის ქეისი ისევ გააღო და ერთი თვის დანაზოგი გადმომცა . დიდად მადლიერი ვიყავი ასეთი დახმარებისათვის და ხელი გავუწოდე , პატივისცემის ნიშნად . მანაც გამომიწოდა და ერთმანეთს დავემშვიდობეთ . გასასვლელში ლეონიც დავინახე და ის ჩემსკენ წამოვიდა .
-რახდება ლუის ? დღეს არ მუშაობ ?
-არა ძმაო , მე და ლაურამ დიდი ხანია რაც გადავწყვიტეთ რომ პარიზში წავსულიყავით . მივემგზავრები ...
-კი მაგრამ ეს ქალაქი ? სახლი ? აღარ დაბრუნდებით ?
-არამგონია . თუმცა სახლის შესახებ შენი დახმარება მჭირდება . გავყიდოთ უნდა .
-იქნებ დაბრუნდეთ ? რთულია დიდ ქალაქში მარტო ცხოვრება .
-კი, ეგ ვიცი . ლაურას ახლობლები ყავს და ისინი დაგვეხმარება. სამსახურსაც იქ ვიპოვი ალბად . შანსი არამგონია იყოს იმისი რომ აქ დავბრუნდეთ .
-კარგი ძმაო , მეც მყავს იქ ახლობლები და ხოლმე ჩამოვალ ალბად და მოგინაულებთ .
-ეგ კიარა , მინდა გითხრა როდესაც შვილი შეგვეძინება მე და ლაურას, ნათლია შენ იქნები .
-მადლობა ძმაო . ძალიან გამიხარდა, საკუთარი შვილივით მეყვარება .
-ორ დღეში იქნება შესაძლებელი სახლის გაყიდვა ?
-და როგორ აფასებ ?
-ბევრი თანხა არ მჭირდება . საშუალო ან დაბალ ფასადაც გავყიდი . მთავარია ამ ორ დღეში როგორმე მოვახერხოთ .
-რამდენად აფასებ ?
-ნუ...დაახლოებით თხუთმეტი ათასი ევრო .
-კარგი , მე ვიყიდი .
-შენ ? მაშინ ჯობს რომ უფრო იაფად მოგყიდო . შენ მეხმარები ყოველთვის .
-მისმინე ძმაო , მე ვიცი როგორი სახლია და ზუსტი ფასია ეგ . ამიტომ ყოველგვარი ვაჭრობისა და კამათის გარეშე მაგ სახლს დღეს ვიყიდი. ან როდესაც მეტყვით მოვალ და გადაგიიხდით .
-კარგი , მადლობა . როგორ გადაგიხადო ასეთი კეთილი სამადლო საქმე ,არ ვიცი . ახლა დაგტოვებ , სადგურშიც უნდა წავიდე . ორ დღეში მოდი და სახლის გასაღებს მოგცემ.
-კარგი , ოჯახით გამოგივლი .
ლეონი დავტოვე და გზა სადგურისაკენ გავაგრძელე . მეტად დავიღალე . თითქმის ქალაქი მოვიარე და სადგურის შესასვლელში რიგი დავიკავე . დაახლოებით ერთი საათი გაუნძრევლად ვიდექი, ეს ხალხი კი არ იცლებოდა . თითქმის მოსაღამოვდა . ძალიან მშიოდა, სადაცაა გონებაც წამივიდოდა . მითმინე ლუის , მოითმინე . მივედი და ორი ბილეთი ვითხოვე პარიზის სადგურამდე , ოცი ფრანკი დამიჯდა . გადავუხადე და უკან მშვიდობიანად დავბრუნდი სახლში . როდესაც კარები გავაღე , ლაურა ოთახში არ დამხვდა . საძინებელში ავედი ,ვიცოდი, რომ იქ იქნებოდა . საძინებლის კარებიც გავაღე და მას ეძინა . მივედი მასთან და თმაზე ვეფერებოდი კარგა დროის განმავლობაში . შემდეგ უცებ გამოეღვიძა .
-ლუის როდის მოხვედი ? დიდი ხანია რაც მძინავს ?
-ახლახანს მოვედი . ბილეთებიც ავიღე , სახლის მყიდველიც გამოჩნდა და სამსახურიდანაც წამოვედი .
-რა ბედნიერებაა ! როგორ გამიხარდა . მე შენი ტანისამოსი უკვე მოვამზადე, ასევე ყველა აუცილებელი ნივთი რაც კი დაგვჭირდება . ჩემებს წერილი გავუგზავნე , პასუხს ხვალ მივიღებთ . უკვე გველიან ალბად . ჯერ-ჯერობით ჩემი ბავშვობის მეგობრის , ლუკასის სახლში დავრჩებით . შემდეგ შენი სამსახურითა და დანაზოგით ახალ სახლსაც შევიძენთ .
-ლუკასმა იცის რომ მასთან ვაპირებთ ცხოვრებას ?
-როგორ არა , სწორედ მან შემომთავაზა .
-კარგი , ყველა ნივთი მოამზადე . არაფერი არ დაგვრჩეს .
-კარგი, მაგრამსახლს ვინ იძენს ?თან ასე მალე როგორ იპოვე მყიდველი ?
-ლეონი იძენს . ფასითაც დაკმაყოფილდა და წასვლისას თვითონ გამოგვივლის გასაღების აღებისათვის .
-კარგი ლუის , სულ ცოტაც და პარიზში ბედნიერეად ვიცხოვრებთ გპირდები . ახლა მგონი დაღლილი ხარ , დასვენე ბჭირდება. შენთვის პატარა ნამცხვარიც მოვამზადე .
-სწორედ რომ მშიერი ვარ, გონება კინაღამ დამეკარგა რიგში დგომის დროს , თვალებში თითქოს დამიბნედა. ახლავე მოვალ , საააბაზანოში ხელებს დავიბან .
ლაურა გავიდა სამზარეულოში და ნამცხვარი გამოიტანა და მაგიდაზე ნაჭრებად დაჭრა, შემდეგ მე მელოდებოდა და სააბაზანოსაკენ იყურებოდა . გამოვედი და მაგიდას მივუახლოვდი . როდესაც მისი სახე შევნიშნე ასეთი გახარებული ჯერ არმენახა . ნამცხვარი მივირთვი და მეტ დაღლილობას ვგრძნობდი . საათს როდესაც ავხედე უკვე ღამის ათი იქნებოდა .
-ლაურა, მე მეტად დავიღლე და მირჩევნია დავიძინო . შენც ხომ არ წამოხვიდოდი დასაძინებლად ?
-ხო , ახლავე. მოვაწეგებ სამზარეულოს და მეც მოვდივარ . შენ წადი, ასეთი დაღლილი თუ ხარ .
-კარგი წავედი . რომ ამოხვალ საძინებელში და მძინარე დაგხვდე ნუღარ გამაღვიძებ , თუ რაიმე პრობლემა შეიქმნა იმ შემთხვევაში კარგი ?
-რა პრობლემა უნდა შეიქნმას ? კარგი, კარგი შენ წადი უკვე ფხიზლად დაიწყე რაღაცეების ბოდვა .
უკან მოვბრუნდი და დაღლილ-დაქანცული საძინებელ ოთახში შესვლისას საწოლზე მაგრად დავეშვი . თითქოს მთელი ტვირთი მომეშვა , ფეხებში კი ძალაც აღარ შემრჩენოდა ისე დავიქანცე . არაფერზე და არავისზე ვფიქროდი , ფიქრის საშუალებაც კი წამერთვა . როდესაც დამეძინა , რაღაც ხმაური შემომესმა . ცალი თვარი გავაღე და დავინახე ლაურა, რომელიც რაღაცას სვავდა . კაგად დავაკვირდი და რაღაც მედიკამენტებს ღებოოლობდა . შემდეგ გავიფიქრე , ალბად ექიმმა რაიმე დაუნიშნა და თავი ბალიშზე დავდევი .
დილით გვიან გამეღვიძა . ლაურაც არ ამდგარა , ჩემს გვერდით აძინა . დავუძახე უკვე გვიანია მეთქი მაგრამ ჩემი ხმა არ ესმის . შემეშინდა , არ მინდოდა ისევ ის განმეორებულიყო . როორც ამასწინად მიწაზე გაგდებული იყო . ის ამბავი კი რისთვის იყო გამოწვეული ექიმმაც კი ვერ დაადგინა . საბოლოოდ წყალი ვაპკურე ცოტათი სახეზე და თვალის კაკლები შეანჟღრია . ჯერ ცალი თვალი გააღო , შემდეგ კი მეორე .
-საყვარელო , თორმეტიი საათია. ჯობს ნაადრევად ავდგეთ და პარკში გავისეორნოთ . რას იტყვი ?
ლაურამ კი ორივე თვალი დამაზარებლად მომაპრყრო .
-თავს შეუძლოდ ვგრძნობ ...
-რა მოხდა ისევ რაიმე ჭამე და მოიწამლე ?ექიმს დავუძახო ?
-არა . უბრალოდ მეძინება , ხვალ ქალქიდანგავდივართ . მოდი დღეს დავისვენოთ .
-აი, მეც მაგიტომ გეოუბნები . ხვალ ქალაქიდან გავდივართ და არ გირჩევნია ჩვენი პარკი დავათვათვალიეროთ ? შემდეგ საყიდლებზე გავიდეთ და რაიმე შევიძინოთ .
-ლუის , ყველაფერს ლუკასი მოამზადებს და პარისზის მთავარ სადგურში შეგვხვდება . დღეს კი ძილის საშუალება მომეცი .
-კარგი , მე მატო წავალ . არასდროს ითვალისწინებ ჩემს თხოვნას .
-კარგი , დამელოდე მოვდივარ .
გამიხარდა თითქოს ბავშვივით . მე უკვე საგარეოთ გამოვიყურებოდი და სამზარეულოში ჩაი და ჯემი გამოვღე და იმას მივირთმევდი . ლაურა კი ემზადებოდა, ყოველთვის მიწევს მასთან ლოდინი . თუ როდის იქნება ის სრულყოფილად მზად . საბოლოოდ კიბინან მოჩანდა თავისი შავი კაბა , რომელსაც თეთრი , ბჟღრვიალა საყელო ჰქონდა .
-რამეს ხომ არ მიირთმევდით ჩემო დედოფალო ?
-რა მოამზადე ?
-არაფერი , უბრალოდ მსუბუქად რომ გვეჭამა. მე უკვე მივირთვი და გარეთ შესასვლელში დაგელოდები .
-კარგი, ალხლავე გამოვალ .
გარეთ გავედი და სახლის გასაღები ჯიბეში ჩავიდე . მაინც, ყოველი შემთხვევისათვის სახლს ყოველთვის ვკეტავთ . რადგან , მოგეხსენბათ საფრანგეთში როგორი ვითარებაა . ათასობიით ქურდი და მატყუარაა . ქალებზე კი ლაპარაკიც არ ღირს , მათი ღალატითა და ბავშვების სიძულვილით .
ლაურა გამოვიდა. ის წინ გავატარე და სახლის კარები დავკეტე . შემდეგ ეს გასაღები კარების ზედა თავზე დავმალე , უკან მოვბრუნდი და გზა გავაგრძელეთ.
-თუ არ ვცდები დღეს წვიმას აპირებს ... ცაზე ახედე როგორი ღრუბლებია , საშინელებაა .
განაცხადა ლაურამ მე კი ასე ვუსპასუხე :
-ნუ ღელავ , ხვალ ფეხით კიარ მივდივართ . გაწვიმდეს , ეს ხელს არ შეგვიშვლის .
გზა პარკისაკენ გავაგრძელეთ და ამ დროს საშინელმა ქარმა დაუქროლა . ხეებს ფოთლები ააცალა, შორიდან კი საშინელი გუგუნი მოისმოდა . მართლაც რომ წვიმას აპირებდა . ლაურას ხელი ჩავჭიდე და იქვე ფრანგული აფე იყო ღია . თავი შევაფარეთ წვიმას . ამასობაში კი ოფიციანტიც გვეახლა კაფის .
-მობრძანით , აი აქ დაბრძანდით . წვიმაში მოყოლას გადარჩენილხართ , მგონი სეტყვამაც კი გაურია . ჩაის ხომ არ მიირთმევთ ?
-კარგი , ორი წითელი ჩაი მოიტანეთ .
პასუხად მიუგო ლაურამ და დიდი ვიტრინადან გარეთ იხედებოდა .
თეთრი ნისლით დაბურულიყო ქალაქი , წვიმა არ წყდებოდა , დაუღლელად ჭექავდა ცაში და სეტყვაც მოყვებოდა , თითქოს სამყაროს აღსასრული ყოფილიყოს . მიმტანმა მოიტანა ორი ჭიქა ცივი , წითელი ჩაი და მას შევექცეოდით .
-ტკბილეულსაც ხომ არ ინებებდით ?
ამეჯრად პასუხი მე გავეცი :
-არა , გმადლობთ .
კაფეში დაახლოებით ერთი საათი დავყავით . მანამ ვისხედით, სანამ წვიმა ბოლომდე არ გადაივლიდა .