მცხეთისკენ მიმავალი გზა მეტად დამღლელი აღმოჩნდა. გავყურებდი ფანჯრიდან აბიბინებულ მდელოებს, აყვავებულ ხეებს და ჩაბნელებულ ხეებს. როცა ადგილზე მივედი ნინოს ჩემს სპორტის მასწავლებელს და საუკეთესო მეგობარს დავურეკე.
-ნინ რგორ ხარ? სახლში ხარ?
-მარიიი. არა მარიამ შვებულებაში ვარ, რა არის?
-არაფერი მომენატრე და მთქვი ხვალე გავუვლი თქო
-ერთი თვე არ ვიქნები
-კაი მაშინ სხვა დროს იყოს-ვუთხარი და გავუთიშე-ეხა სად წავიდე- ვთქვი უხეშად და ჩანთა მიწაზე დავაგდე
-შვილო თუ გინდა სხვაგან წაგიყვან-მითხრა ტაქსის მძღოლმა რომელიც ჯერ კიდევ არ წასულა
-არ არის საჭირო-ვუთხარი ცივად
-არაფერს დაგიშავებ ნუ გეშინია-მიპასუხა ისე თითქოს ჩემს აზრებს კითხულობდა
-წასასვლელი არსად მაქვს-ვუთხარი გულუბრყვილოდ.
-შენი ტოლი გოგო მყავს ვფიქრობ ოთახს გაიყოფთ. არა არ შემიძლია.
-აბა აქ დარჩები?უკვე თორმეტი საათია.
-არვიცი მადლობა როგორ გადაგიხადოთ-ვუთხარი და მანქანაში ჩავსხედით
-რატო მშობლებთან არ მიდიხარ? თ მათგან წამოხვედი?-მკითხა დაინტერესებულმა.
-მშობლებთან მისვლა არ მინდა უბრალოდ.
-ერთ ჩემს ძველ მეგობარს გავხარ ძალიან, მასსავით უჩვეულოდ ყავისფერი თვალები გაქვს.
-ალბათ ვინმეში გერევით.
-შენ ეკას შვილი არ ხარ? ეკა ხვედელიძის და გია სულაბერიძის-ეს კაცი ჩემს მშობლებს იცნობს?
-კი ასე არის მაგრამ გთხოვთ მათ არ შეატყობინოთ ჩემი ადგილსამყოფელი.
-როგორც გინდა შვილო. ისედაც არ ვაპირებდი დარეკვას-თქვა უკმაყოფილოდ.
-რამე მოხდა თქვენს შორის?-ვკითხე დაინტერესებულმა
-რაც შენ დაიბადე მას შემდეგ აღარ გვინახავს. საზღვარგარეთ წახვედით და ვიღაც მილიონერს გაყვა ცოლად.
-არა ეს სრული სიცრუეა. როცა დავიბადე დედას მომაშორა ქეთიმ მგონი გეცოდინებათ
-ის ალქაჯი?
-კი. დედა ცციხეში ჩაასმევინა და მამაჩემს უთხრა რომ ვიღაც მათეს შვილი ვიყავი და დედა მიატოვა.
-მათეეე? გვარი ხომ არ გახსოვს?
-დედას საუკეთესო მეგობარი იყო მმგონი მაკალათიაა? კი მაკალათია მათე დიახ.
-ეს მე ვარ მათე.-მითხრა გაკვირვებულმა კაცმა-მე კი რა აღარ ვიფიქრე და ვაკადრე ეკას.
-გთხვთ არავინ არ უნდა გაიგოს რომ თქვენთან ვარ.
ამის შემდეგ ვისაუბრეთ ათას თემაზე და აი მივადექით მის სახლის კარს
-საყვარელო ნახე ვინ მოგიყვანე-ახარა მათემ თავის მეუღლე როგორც კი კარი გააღო საშუალო სიმაღლის საყვარელმა ქალმა. ქალი კი გაკვირვებული მიყურებდა.
-შენ ხარ მარიამიი-დაიწყო ლაპარაკი და ცრემლები ჩამოსცვივდა
-საყვარელო შენ საიდან...-ვერ დაამთავრა მათემ საუბარი
-ეს ორი დღეა შენი ისტორია ტრიალებს ყველა არხზე
-ყველაფერი იცი?-იკითხა მათემ
-კი ყველაფერი, მაგრამ აქ რას აკეთებ?-მე და მათემ ყველაფერი ვუამბეთ

-მარი ანამარიას სტუმარი იქნება-თქვა მათემ-აი ისიც, სულ უნდოდა ალექსანდრე ქავთარაძის ცოლის ნახვა-მიჩურჩულა სიცილით-ანამარია ნახე აქ ვინ არის. წაიყვანე ის დღეს შენი სტუმარია
-აუ სიზმარში ვარ ხოოო?-თქვა საშუალო სიმაღლის ცისფერთვალება გოგონამ და ჩემ წინ დადგა. მის დანახვაზე ყველა პრობლემა დამავიწყდა-არა მართლა სიზმარში ვარ-გაიმეორა და ხელზე იჩქმიტა.-აუუუ-ამოიკრუსუნა და დაამატა-არ მართლა აქ ხარ-მითხრა და გადამეხვია.იმ ღამით ფაქტიურად არ მძინებია. მოვუყევი ჩემ შესახებ ყველაფერი რაც ვიცოდი და რაც ახლა გავიგე. ეს გოგო იმდენად საყვარელი და მხიარული იყო ალექსანდრე სლ დამავიწყა. თემოს კატო რო არ შეჰყვარებოდა ამ გოგოს გავურიგებდი. დილით ანამარია სკოლაში მიდიოდა და მეც გამაღვიძა
-მარი არ მოდიხარ?
-დაუსწრებელზე ვსწავლობ.შენ რომელ კლასში ხარ?-ვკითხე უცებ
-მეთორმეტე
-აუ შენი წიგნებით ვიმეცადინებ რა
-კაი რა პრობლემაა იქ მაგიდის უჯრაშია ყველაფერი.
-მადლობა საყვარელო
ანამარია სკოლაში წავიდა მე კი მეცადინეობა დავიწყე. მეცადინეობას შევყევი და ოთახიდან არც გავსულვარ. საათს რომ შევხედე ხუთი იყო. სამზარეულოში გავედი
-გამარჯობა-ვთქვი მორცხვად
-გამარჯობა შვილო-მითხრა მათეს ცოლმა ნიამ
-ანამარია არ მოსულა? მათემატიკის წიგნს ვერ ვპოულობ.
-სკოლიდან მასწავლებებთან მიდის პირდაპირ და ალბათ გაიყოლა სხვა წიგნებიც.
-რამდენ ხანში მოვა?
-ექვსზე აქ იქნება.
ოთახში გავედი მეცადინეობა აღარ მინდოდა ამიტომ გადავწყვიტე ტელეფონი ჩამერთო. რომელიც მთელი ამ დროის მანძილზე გამორთული მქონდა. დავხედე ტელეფონს და 132 ზარი იყო შემოსული და აქედა 112 ალექსანდრესგან. და აი გაისმა კიდევ ერთი ზარის ხმა ალექსანდრე იყო. არ ვუპასუხე და ბოლოს გათიშა ახლა კატომ დარეკა არც მას ვუპასუხე ათი წუთის შემდეგ კი თემომ დამირეკა მხოლოდ მას ვუპასუხ.
-მარი სად ხარ როგორ ხარ?
-კარგად ვარ-ვუპასუხე აფორიაქებულ თემოს
-მარტო ამას მეტყვი სად წახვედი-მითხრა ბრაზით
-ეგრე მაგ ვაჟბატონს ელაპარაკე. რაო არ მოგიყვა რაც მოხდა?
-მარი ვიცი ყველაფერი მაგრამ..-არ დავაცადე ლაპარაკი
-მაგრამ რა? ისიც უნდა იცოდე რომ ვერ ვიტან როცა ჩემში ეჭვი ეპარებათ. ბოდიში მაგრამ შენთან ლაპარაკის ნერვები უკვე აღარ მაქვს-ვუთხარი და გავუთიშე.ისევ რეკავდნენ გაუჩერებლად ბოლოს ნერვები მომეშალა და ტელეფონი გამოვრთე. თვალებიდან ცრემლები წამომცვივდა და გაიკვალეს გზა ჩემს ბაგეებზე. ნია დეიდა შემოვიდა და საწოლის თავთან დამიჯდა
-ძნელია არა?-მკითხა მოულოდნელად
-ძალიან! ძნელია როცა არ გენდობიან
-ხო მაგრამ თქვენ ვერ მოასწარით ერთმანეთის გაცნობა. ისე დაქორწინდით ერთმანეთზე არაფერი იცოდით. ადამიანს ჯერ უნდა ჰყავდეს შეყვარებული რათა გაიცნოს შეისწავლოს და ამის მერე დაოჯახდეს. თქვენ ეხლა სწავლობთ ერთმანეთის ბუნებას, შინაგან სამყაროს.
-მაინც არ ვაპატიებ. სულ მასთან ვიყავი და მაინც დაიჯერა რო ვუღალატე, თან ჯერ ჩვიდმეტი წლის ვარ, ჩემზე ასე როგორ იფიქრა.
-თუ არ დაელაპარაკე ვერ გაიგებ ნანობს თუ არა
-არ დაველაპარაკები

-დედაშენივით ჯიუტი ხარ!-მითხრა ნიამ და გაიცინა
-არამგონია ჩემსავით ყოფილიყო.
-უარესიც იყო. სადაც გიას დაინახავდა იმ მხარეს მივდიოდით სკოლაში თუნდაც სულ სხვაგან ვყოფილიყავით წასასვლელები.მამაშენმა სკოლა დაამთავრა დედაშენი კი მეცხრე კლასში იყო. უკარებას როლი ეკას ძალიან უხდებოდა. აწვალებდა ბიჭს
-მე შეყვარებულიც კი არ მყოლია. ბიჭიც კი არ მომწონებია როცა მეშვიდე კლასელ გოგოებს დღეს მეცამეტე და მეთოთხმეტე შეუვარებულები ჰყავთ.
-დედა? აქ რა გინდა?-შემოვიდა ოთახში ანამარია.
-მე და მარიმ ვიჭორავეთ-უთხრა ნია დეიდამ
-მე არ მომიყვებით?-საყვარლად ააფახუნა თვალები
-მოდი დაჯე.-ვუთხარი და გვერძე მოვისვი. ჩემი ტელეფონი აწკრიალდა
-არ არსებობს ეს ალექსანდრეა?-დააჭყიტა თვალები ანამარიამ.
-ხო გაუთიშე.-ვუთხარი უბრალოდ
-არა-მითხრა და უპასუხა-შენ ალექსანდრე ქავთარაძე ხარ?-იკითხა აღტაცებულმა
-ანამარია გათიშეეე.
-იცი მარის ძალიან უყვარხარ
-ანამარია არაააა.
-ხო მალე მოდი და წაიყვანე.
-ანამარია გეყოს და გათიშე-დავიყვირე ბოლო ხმაზე
-არა თქო ვაიი, სიყვარული უნდა ვიხსნა-გადაიხარხარა და ოთახიდან გავარდა მისაღებში დავეწიე და ნოხზე გავადინეთ ტყაპანი ორივემ. ტელეფნს დავწვდი და უნდა გამეთიშა მაგრამ ალექსანდრეს ძახილი გავიგონე
-მარიიი, მარიამ-ტელეფონი ყურზე მივიდე
-რა გინდა?
-სად ხარ მარი?
-დაღესტანში! რა შენი საქმეა?
-მარიამ!
-კარგად იყავი-ვუთხარი მკვახედ და გავუთიშე
-დაღესტანში სასაცილო იყოო-გადაიკისკისა ანამარიამ
-ეკუთვნოდა.
ათი საათი იყო როცა დავწექი დასაძინებლად მაგრამ მალევე ვიგრძენი რომ ვიღაცამ ხელსი ამიყვანა. გამოვფხიზლდი და ავფართხალდი
-ალექსანდრეე? დამსვი დამსვიიი
-კაი ერთი რასმელაპარაკები-იკითხა ირონიულად
-ანამარია მოგკლავ სენ უთხარი ხო მისამარტი
-არა საყვარელო GPS_ით მოგაგენი
-შენ სულ გარეკე-ახლა უკვე მთელ ქალაქს ესმოდა ჩემი ყვირილის ხმა
-დაოკდი კარგი?-მითხრა სერიოზული ტონით-საყვარელოოო-და დაამატა ბოლოს
-ხეპრევვ...




მიხარია რომ კიტხულობთ<3 გამოხატეთ თქვენი აზრი კომენტარებში :*