ღამეა მეკი ჩემ ოთახში ფანჯარაზე ვზივარ და ვუყურებ ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას ძალიან ლამაზია მაგრამ სიბნელის მეშინია უკვე გვიანია დასაძინებლად დავწექი (მე ვარ მარიამ არველაძე 16 წლის ვცხოვრობ ერთ პატარა სოფელში ჩემ მშობლებთან და დასთან ერთათ სკოლა კი მეორე სოფელშია ამიტომ ავტობუსი მემსახურება) დილით 7.30სთ იყო რომ გავიღვიძე ერთი ჩვეულებრივი დღეა ჩავიცვი ჯინსის შარვალი მაიკა კეტები ჟაკეტი მოვიცვი მოვწესრიგდი თმა ჩავიწენი ჩანთა ავიღე და გაჩერებაზე გავედი ავტობუსი მალე მოვიდა სკოლაში მივედი გოგოები ვჭორაობდით ზურა(კლასელი) ბევრს გვაცინებდა.
-ეხლა რაგვაქ(ელი)
-მათემატიკა.
-რა გაუძლებს მაგას თავის ორუცნობიანი ამოცანებით(მარი)
-რასიმწარეა(ზურა)
-ოჰ ძაღლი ახსენე ჯოხი გვერძე მოიდეო(ლიკა)
ყველა დავჯექით მე და ელი ერთათ ვზივართ
-ვინ არარის?(ლელა მასწავლებელი)
-ნიკა ანი და გიო(შოთა)
-ამ ნიკას რა ეშველება არვიცი ბევრი გაცდენა აქვს გააგდებენ სკოლიდან, ზურა გამოდი დაფასთან(ლელა)
ზურა გავიდა კარგად ამოუხსნა ორუცნობიანი ამოცანა.
გაკვეთილმა ჩვეულებრივათ ჩაიარა 3 გაკვეთილზე რაღაც ქაოსი ატყდა სკოლაში შოთიკი შემოვიდა კლაში
-იცით გარეთ ჟურნალისტები მოვიდნენ მაგრამ შიგნით არ უშვებენ(შოთა)
-რატო? რამოხდა?
-არვიცი(შოთა)
ყველა ფანჯრებს მივცვივდით.
-ნანა (სასწავლონაწილი) მოდის(ელი)
მაშინვე ყველა შემოვბრუნდით
-არველაძე წამოდი(ნანა)
ნეტა ჩემთან რაუნდა.
-მარიამ ეხლა ჩანთა აიღე და სახში წაგიყვანთ(ნანა)
-რატო?
-მაგას მშობლები აგიხსნიან(ნანა)
კლაში დავბრუნდი
-რაუნდოდა?(ელი)
-სახში უნდა წამიყვანონ.
-რატი?(ზურა)
-არვიცი, კაი წავედი ნახვამდის.
დირექტორმა ხელი მომკიდა და გარეთ გამიყვანე ჟურნალისტები კითხვებს მისვავდნენ მაგრამ არაფერი მესმოდა გიამ(დირექტორი) მანქანაში ჩამსვა და სახში მიმიყვანა ჟურნალისტები იქაც გამოგვყვნენ სახში მისულს იქაც დამხვდნენ კარებთან ჟურნალისტები ყველა ერთათ ყვიროდა სახში ძლივს შევახწიე.
-დედა რახდება ყველაფერი კარგადაა?
-მე წავალ(გია)
-შვილო იცი შენ ჩვენი ბიოლოგიურო შვილი არხარ(დედა)
დედამ ტირილი დაიწყო
-რასამბობ დეე მამა შენ მითხარი რახდება ან დედა რასამბობს.
-დედაშენი სიმართლეს გეუბნევა.(მამა)
არვიცოდი რამეთქვა ნუთუ მათი შვილი არვარ მაშინ აქ რამინდა რატო მზრდიდნენ ამდენიხანი, ათასი კითხვა მიტრიალებდა თავში მაგრამ ხმას ვერვიღებდი ბოლოს ბებო მოვიდა.
-წამოდი ოთახში აგიხსნი ყველაფერს.(ბებო)
ბებოს გავყევი საწოლზე დავჯექით.
-შვილო შენ ძალიან პატარა იყავი 2 თვის, როდესაც შენმა მშობლებმა გიპოვეს და სახში მოგიყვანეს ისე გაგზარდეს როგირც როგორც ღვიძლიშვილი ძალიან უყვარხარ ორივეს იცი როცა შე.....
ტელეზე სმს მომივიდა ელისგან:ტელევიზორს უყურებ?.
სწრაფად ჩავრთე ტელევიზორი
-ეს რაარის?
ის კადრები იყო მე და გია სკოლისან რომ გამოვედით და სახში რომ მოვედით აღარაფერი მესმოდა გაოცებული ვუყურებდი და ვფიქრობდი"ეს ჩემი ცხოვრებაა".
საღამოს ჟურნალისტები აღარსად იყვნენ მაგრამ ტელევიზია სულ ჩემზე ლაპარაკობდა სახში ტელეფონი არგაჩერებულა ნათესავები რეკავდნენ თურმე ყველას ცოდნია ჩემზე .
დილით ადრე გამეღვიძა ვიფიქრე სკოლაში წავალ ცოტა დავმშვიდდები. მოვემზადე
-ბებო მე სკოლაში მივდივარ.
-ჭკუით მოიქეცი შვილო(ბებო)
სახლიდან გამოვედი ავტობუსში ჩავჯექი და სკოლაში წავედი.
ავტობუსიდან ჩამოვედი და მაღაზიაში შევედი ჩავრიცხე და სკოლისკენ წავედი დავინახე შავი ჯიპი მომყვებოდა ცოტა შემეშინდა ამიტომ სწრაფად დავიწყე სიარული მაგრამ დავინახე ყველა გარეთ იყვნენ გამოფენილები და დავმშვიდდი ცოტა კლაში მარტო ელი დამხვდა
-გოგო როგორხარ?(ელი)
გაოცებული გაფართოებული თვალებით მიყურებდა გავუღიმე მეგობარს
-კარგად
-რახდება ვერაფერი გავიგე?(ელი)
-ვერც მე გავიგე.
დავიწყე სიცილი
-დაბლა ჩავიდეთ წამი.
ელი გამომყვა თან გზაში ველაპარაკებოდი ეზოში სკამზე დავჯექით ყველაფერი მოვუყევი რაც ბებომ მითხრა.
-მარ იმ შავი ჯიპით ვინარის?(ელი)
-მერავიცი.
-ვუღაც გადმოვიდა მარ და ჩვენსჯენ მოდის(ელი)
-ნუ უყურებ ელი.
ცოტა ავნერვიულდი
-გამარჯობათ თქვენ მარიამ არველაძე ხართ?(უცნობი)
-დიახ, თქვენ ვინხართ?
უცნობი გვერდით მოგვიჯდა
-სასიამოვნოა მარიამ მე ლუკა ფირცხალავა ვარ შენი ბიოლოგიური ძმა(ლუკა)
გაშტერებული ვუყურებდით მე და ელი
-იცი ძალიან მინდოდა შენი გაცნობა ამიტომ მოვედი ხომ არ შეგაშინეთ(ლუკა)

..............................................
შემიფასეთ თუ კარგია გავაგრძელებ.