-გამარჯობა რას მიირთმევთ?
-2 ჭიქა ცხელი შოკოლადი და ერთი კაპუჩინო
-მაინც ვერ ვხვდები კაპუჩინოს როგორ სვამ და რა გავაკეთო?
-არ გინდა გასინჯო?
-არანაირი სურვილი არ მაქვს
-ბავშვებო თქვენთან მაქვს ერთი შემოთავაზება,მოდი სადმე წავიდეთ და დავისვენოთ
-როდის
-როცა გინდათ
-გამოცდების მერე
-კარგი იდეაა თან მარიამს ბევრი რამე არ აქვს აქ ნანახი
-და სად წავიდეთ?
-იქნებ რაჭიდან დავიწყოთ
-რა გვინდა მარიამ რაჭაში
-მე მინდა
-კარგი რახან ასე უნდა წავიდეთ,მე სვანეთი მინდა
-მე აჭარა მინდა ეგრე. როგორ შევთანხმდეთ
-იქნებ ჯერ უბრალოდ სკოლაში წავიდეთ?
-როდის უნდა გადაეჩვიო
...
ჩვენი და თორნიკე ბაღაშილის მეგობრობა უცნაურად დაიწყო და უცნაურად გრძელდებოდა. თითქოს მეგობრებზე მეტი ვიყავით ერთმანეთისთვის,მაგრამ წყვილზე ნაკლები. დღე რომ ისე მის გარეშე გასულიყო უკვე მენტარებოდა,მენატრეოდა მის იუაზრო ხუმრობები და საინტერესო ისტორიები.. გაკვეთილიდან გამოსულს სკოლის გრძელი დერეფნის ბოლოში რომ მელოდებოდა და როგორც კი დამინახავდა მაშინივე რომ მოარღვევდა ხოლმე რომ შემხვედროდა,შემდეგ კი ჩვენ კაფეში ჩავსულიყავით ანასთან ერთად და ისევვ ისე მიგვეცა შეკვეთა
‘’ორი ცხელი შოკოლადი და ერთი ჭიქა კაპუჩინო’’
ანა თითქოს რაღაცას ხვდებოდა,თითქოს კიარა მართლა ხვდებოდა მაგრამ არუნდოდა აღიარება და ამიტომაც არ გვეკითხებოდა არაფერს,იცოდა რითაც დამთავრდებოდა.. თითქოს თორნიკეზე ეჭვიანობდა,ფიქრობდა რომ უფრო მეტ დროს თორნიკესთან ყოფნას ვუთმობდი..ვერც გავამტყუვნებ,თორნიკესთან ყოფნა ჰაერივით მჭირდებოდა,მაგრამ არ მინდოდა ამაში ჩემ თავს გამოვსტყდომოდი.ვიცოდი რომ ეს ყვვლაფერი ჩვენს სამეულს დაშლიდა , ამიტომ არ მინდოდა ანათვის ტკივილი მიმეყენებინა. ამიტომ ვდუმდი,როგორც ანასთან და თორნიკესთან, ისე საკუთარ თავთან.ბოლოს კი მივხვდი რომ ზედმეტი მომდიოდა და თავი ვაიძულე თორნიკესთან დისტანცია დამეჭირა.კლასიდნ არ გავდიოდი,შეტყობინებებზე იშვიათად ან გვიან ვპასუხობდი,ეს ყველაფერი მანამდე გამომდიოდა სანამ თორნიკე სკოლაში იშვიათად იყო,ან პირველ რამდენიმე საგანს ესწრებოდა და მერე მიდიოდა..მაგრამ ერთ დღეს ,როცა მე და ანა დერეფანში ვიდექით თავისუფლად იმ იმედით რომ თორნიკე სკოლაში არ იყო,მისი ძმაკაცი მოვიდა და მითხრა

‘’სკოლის უკან ბაღაშვილი გელოდებაო’’
არ მინდოდა ანას რამე შეეტყო მაგრამ აშკარად ვრძნობდი რომ სახეზე დამეტყო სიხარული..შევეცადე სახე დამემშვიდებინა და სკოლიდან გავედი..უკვე მესმოდა თორნიკეს ხმა,ვიღაცას ელაპარაკებოდა ტელეფონზე,ღრმმად ჩავისუნთქე და მივედი.
-კარგი მერე დაგირეკავ_ჩემს დანახვაზე ტელეფონი გამორთო_მარიამ...
-ვა თორნიკე.
-როგორ ხარ მარიამ?
-კარგად შენ
-ცუდად_მართლაც რომ ცუდად იყო,ამოღამებული თვალები,გამხდარი,რაღაცნაირად საცოდავად გამოიყურრებოდა.. სახეზე წვერი ოდნავ ამოსვლოდა ,არადა არასდროსუყვარდა,ძალლიან უხდებოდა მაგრამ მაინც არ უყვარდა,სულ იმას იძახდა დიდ კაცს ვგავარო
-რატომ თორნიკე,რა გჭირს?
-არც მე არ ვიცი
- არ იცი?
-არა,არ ვიცი..რაღაც მემართება მარიამ მაგრამ არ ვიცი რა..არ ვიცი რა დავარქვა..რაღაცას ვგრძნობს,რაღაც უცნაურს,რაღაც ახალს..ჯერ რომ არასდროს არ მიგრძვნია ისეთს
-...
-მითხარი რომ შენც გრძნობ ამას მარიამ..მითხარი რომ არ გავგიჟდი..მითხარი რომ ჭკუიდან არ გადავსულვარ..მითხარი რომ შენც გჩხვლეტს გულში როცა ჩემი ხმა გესმის და ჩემ სურათს ხედავ..მითხარი მარიამ,რამე მითხარი
-თორნიკე..._დახრილი თავი ავწიე და თორნიკეს შევხედე,იმდენად ახლოს მოსულიყო რომ უკვე მისი სუნთქვა მესმოდა..მის გულისცემას ვრძნობდი_ასე არ შეიძლება თორნიკე,ეს არასწორია
-უბრალოდ მითხარი მარიამ,მითხარი რომ შენც გრძნობ..თუ არადა მე გავქრები,ისე თითქოს სიზმარი ვიყავი..გინდა რომ წავიდე მარიამ? _ნიკაპზე ხელი მომკიდა და თავი მაღლა ამაწევინა_მარიამ წავიდე?
თავი გავაქნიე და ცრემლებმმაც უკითხავად დაიწყეს წამოსვლა
-ღმერთო როგორი ლამაზი ხარ.. ჩშშ.. არ იტირო რა_ სახიდან ვრემლები საჩვენებელი თითით მომწმინდა_მმარიამ რატომ არ გინდა რომ წავიდე
თავი მკერდზე მივადე და ჩურჩულით ვუთხარი
-მეც ვგრძნობ თორნიკე
მეხის გავარდნის მოლოდინში თვალები დავხუჭე,მეხი გავარდა მაგრამ ძალიან ნელა და ძალიან თბილად.. მხრებზე მის ხელებს ვგრძნობდი.ვგრძნობდი რომ მთელი არსებით შემოდიოდა ჩემში..მის გარდა იმ წუთში აარავინ არსებობდა...მთელი სამყარე ჩვენს გარშემო გაჩერდა.მხოლოდ მე და თორნიკე ვიყავით..
....
-გინდა მითხრა რომ თორნიკე ბაღაშვილი გიყვარს?მარიამ? ჩვენი თორნიკე გიყვარს?
-ანა,ხომ იცი,ამას წინასწარ ვერ გათვლი
-ნებისმიერი ბიჭი მარიამ,ნებისმიერი მაგრამ თორნიკე..როგორ შეგეძლო..არ მესმის,არ მესმის შენი..საკუთარი საუკეტესო მეგობარი შეგიყვარდა
-ვერ ვხვდები რა გაბრაზებს ანა
-საქმეც მაგაშია რომ ვერ ბრზდები_ოთახიდან გავარდა,შემდეგ სახლიდანაც.. უკან გავყევი მაგრამ ანა უკვე კიბეზე ეშვებოდა
-ანა,მოიცადე_მაგრამ აზრი არ ქონდა,არა არ მოიცდიდა..მოაჯირს ჩავყევი და კიბეზე დავჯექი,როგორ მინდოდა ბოლო ხმაზემეყვირა მაგრამ ვერ შევძელი..საკმარისი ძალა არ მქონდა.სახლში ავედი და თორნიკეს დავურეკე,გამორთული ქონდა..ჯანდაბა,თითქოს ახლა შეიკრა ყველა ჩემს წინააღმდეგ..ოთხაში შევედი,და მდივანზე დავჯექი..დედას ფოტო მომხვდა თვალში..არც კი მახსოვდა აქ თუ იყო..მივედი და ავიღე..ვერაფერი ვერ გავაკეთე,ისევ თავის ადგილას დავდე..
როგორ მჭირდებოდა ახლა ვინმე ვინც ჩამიხუტებდა და მეტყოდა რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა..ვის ხელებშიც ჩამეძინებოდა და შემდეგ პლედს მომაფარებდა..როგორ მჭირდებოდა ვიღაცის ზრუნვა..და ახლა გავიაზრე როგორ მარტო ვყოფილვარ..არავინ მყავდა..17 წლის ასაკში სსრულიად მარტო ვიყავი
...
მეგონა ანას გადაუვლიდა მაგრამ ჩვენი მეგობრობა დაინგრა.ამას მაშინ მივხვდი კლასში შემოსული ჩვენს მერხებთან რომ გაჩერდა რამდენიმე წამით შემდეგ გაიარა და უკან დაჯდა ისე რომ არც შემოუხედავს.გაბრაზდა.ამის მეშინოდა მეც,თორნიკემ მითხრა გადაუვლისო მაგრამ ეს ყველაფერი ილუზია იყო..უაზრო იმედი..ვიცნობდი ანას,ძალიან კარგად ვიცნობდი და ვიცოდი რომ არ მაპატიებდა
...
სკოლის შემდეგ პირდაპირ სახლში წავედი,ძალიან დაღლილი ვიყავი..თორნიკეც ქალაქიდან იყო გასული..ჩემი ბინის კართან ვიღაც ახალგაზრდა ბიჭი იჯდა,თავი კედელზე ქონდა მიყუდებული,ლიფტის ხმაზე გამომხედა
-მარიამ სხირტლაძე?
-დიახ.რით შემიძლია დაგეხმაროთ?
-თქვენთან ლაპარაკი მინდა
-რის შესახებ
-იმის შესახებ რაც 11 წლის წინ მოხდა
მთელ სხეულში სისხლი გამეყინა.
-შემოდით სახლში
ვხვდებოდი რომ დღეს წარსულის ჭრილობებს გამიხსნიდნენ,დღეს რაღაც ისეთს გავიგებდი რაც გამანადგურებდა მაგრამ მაინც შემოვიპატიჟე..ვიცოდი რომ ჩემს მშობლებზე რაღაც ახლლს გავიგებდი
-დაბრძანდით,ახლავე მოვალ.რამეს ხომ არ მიირთმევთ,ყავა ჩაი ან რამეალკოჰოლი
-არა მადლობთ
.......
-ეს დედათქვენია?
-დიახ,ეკატერინე გელოვანი..ეს მამაჩემი, გიორგი სხირტლაძე..
-მარიამ,მე.. არ ვიცი საიდან დავიწყო..მე ავთო გიორგაძის შვილი ვარ,გუკა გიორგაძე
-მაპატიეთ? ვისი?
-თქვენ რა არ იცით ვინაა ავთო გიორგაძე?
-არა არ ვიცი
-მარიამ,ავთო გიორგაძე იმ დაჯგუფების ხელმძღვანელი იყო რომელმაც... _თავი ჩახარა_მაპატიე,მიჭირს ამაზე ლაპარაკი
-რომელმაც ჩემი მშობლები დახოცა?_ხმა გამებზარა,ჩემს წინ ის იჯდა..იმ ადამიანის შვილი ვის გამოც მე უბედური ვიყავი,ვის გამოც ცხოვრება დამენგრა
-დიახ..
-რატომ მოხვედით ჩემთან,რა გინდათ?
-თხოვნა მაქვს
-ჩემთან?
-მარიამ,ავთოკვდება.. თქვენი ნახვა უნდა..უკანასკნელი სურვილი თქვენი ნახვა იყო..გევედრებით მარიამ,გევედრებით წამოდით.. ნახეთ ის..ალბათ რამდენიმე დღე დარჩა. გევედრებით,ის მამაჩემია,როგორიც არ უნდა იყოს მამაჩემია..რა თქმა უნდა არ ვამართლებ მაგრამ გევედრებით წამოდით და ნახეთ ის.
.....
ვუყურებდი საავადმყოფოს საწოლში ჩაწვენილ კაცს და ვფიქრობდი რა შემეძო გამეკეთებინა.სიკვდილის ღირსი არ იყო,პირქით დიდხანს უნდა ეცოცხლა რომ თავის ცოდვებში ჩახრჩობლის მთელი ცხოვრება დატანჯულს ეცხოვრა
-დედაშენს გვხარ
-რატომ გინდოდა ჩემი ნახვა
-შენ ხომ მარიამი ხარ
-კი,მარიამი ვარ
-ეკატერინეს გავხარ..ზუსტად მისანირი თვალები გაქვს
-რატომ დამიბარე
-პატიება მინდა გთხოვო
-პატიება რისთვის?
ვერაფერი ვერ ვუთხარი,ფანჯარა გამოვაღე და გარეთ გავიხედე.მინდოდა იქვე დამეხრჩო
-იმისთვის რომ ახლა აქ ხარ და არა შენს მშობლებთან ერთად
-პატიებით ამას ვეერ შეცვლით
-მარიამ მაპატიეთ გევედრები
-თქვენ ეს შვებას მოგიტანთ?
-დიახ
გასასვლელისკენ წავედი,არ მინდოდა მეპატიებინა..არ კიარა ვერ..ვერ შევძელი
-მარიამ გთხოვთ
-მე თქვენ გპატიობთ
.......
საავადმყოფოდან გამოვარდი და კიბეზე ჩამოვჯექი,სიგარეტი ამოვიღე და მოვუკიდე.გუკა მეძახდა,გვერდზე მომიჯდა
-მაპატიე,მის ნაცვლად მაპატიე
-შენ არაფერ შუაში ხარ..საერთოდ არაფერ შუაში
-მაინც მარიამ
-ნახვამდის გუკა
.....
5 დღის მერე,გვიან ღამით კარზე ზარის ხმამ გამაღვიძა,გავაღე.გუკა იდგა..გუკა გიორგაძე,მთვრალი
-მარიამ,მამა აღარ მყავს
და იქვე ჩაიკეცა,ჩაიკეცა და აქვითინდა..ვერაფერ ვერ ვუთხარი მეც ჩავყევი და თავზე ხელი გადავუსვი..შემდეგ ადგა.. შემომხედა და წავიდა..იმის მერე გუკა გიორგაძის შესახებ არაფერი მსმენია.
ჩემი ცხოვრება კი ისევ ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა
ანა ისევ მიბრაზდებოდა.თორნიკე და მე ისევ ერთად ვიყავით..და მე ისევ მიყვარდა თორნიკე..უფრო და უფრო ,ყოველდღე მიყვარდებოდა..
..
-მარიამ, იცი მთელი ცხოვრება შენთან ერთად ვიქნები და არასდროს მიგატოვებ
-მეც მაგის იმედი მაქვს
-ანა მენატრება,ძალიან თან
-გინდა დავურეკოთ?
-არ ვიცი თორნიკე,მეშინია
-კარგი რა რისი გეშინია_ჰმ სასაცილოა,რაც არ უნდა ხდებოდეს ყოველთვის ჩემს გვერდითაა და ყოველთვის მამხიარულებთ
-ანა, ძვირფასო როგორ ხაარ?
-თორნიკე? კარგად შენ? რამე მოხდა
-მმ რა უნდა მომხდარიყო?
-მარიამი ხომ კარგადდაა რატომ მირეკავ?
-იქნებ შენ კითხო?
-შენთან ერთად არის?
-მ არაა მაგრამ მგონი გამოსწორება შეგვიძლია
-როგორ
-როგორ და ახლა ადექი და წამოდი მარიამთან
-კიმაგრამ
-არავითარი მაგრამ ადექი და წამოდი
....
კარზე ზარი იყო,გული ამოვარდნაზე მქონდა..ვიცოდი რომ კარს იქით ანა იდგა
ღრმად ჩავისუნთქე და კარი გავღე
-ანა
-მომენატრე მარიამ
და დიდი ხნის მონატრებულს ჩავეხუტე..ყოველდღე ვფიქრობდი ანა რომ არა სად ვიქნებოდი აახლა და როგორ..ჩემი სამეული ისევ დამიბრუნდა..და ძალიან ამაყი გოგო ვარ რომ ყველაზე მაგარი შეყვარებული და დაქალი მყავს.

.......................................
არ ვიცი ღირს თუარა გაგრძელება,სიუჟეტი კი მაქვს წარმოდგენილი მაგრამ ძალიან არეული ვწერ,რაღაც არაა ისეროგორც უნდა იყოს.. ველოდები თქვენს შეფასებას