დღევანდელ რეალობაში ადამიანები ერთმანეთს რამდენიმე ნაწილად ყოფენ,ზოგი ერთს მდიდარი ეკადრება გვერდით,ზოგისთვის სოფლის მაცხოვრებელი დაბალი ფენაა,ზოგი კი საერთოდ ზედ არ უყურებს არც ერთს და არც მეორეს.... ისევე როგორც მე !
რა აზრი აქვს ადამიანებთან ურთიერთობას,ისინი ჯერ მოდიან მერე კი ისევ მიდიან,ან თუ არ მიდიან შენ ფგიწევს წასვლა..

დღეს ჩემი სამუშაო პირველი დღეა,იმმის გამო რომ ქვეყანას ჯერ კიდევ ეხლა ხანს მოვევლინე,რაც იიმას გუისხმობს რომ დამოუკიდებლად მიწევს ჭაპანის გაწევ,დათრგუნული და შეშინებული ვარ.
არ ვიცი რა მოხდება,რა მომელის ან რას მივაღწევ შემდეგში ..
საწოლიდან დაღვრემილი ვდგები,სააბაზანოში შევდივარ წლის გადასავლებად და მალევე გამოვდივარ,სარკის წინ მდგარ ხის სკამზ გამზადებულ ტანსაცმელს ვავლებ ხელს,ვიცვამ და სამზარეულოში ვინაცვლებ.მაცივარს ვაღებ და შიგნით სიცარიელე მხვდება "არა,სამსახური მადლია ჩემთვის" ვბუტბუტებ და ფეხაკრეფით გავდივარ სახლიდან.
დაანიშნულებ ის ადგილამდე მალევე მიდვივარ და დიდი შენობის კარებთან ვშეშდები.
დღეს ჩემი პირველი დამოუკიდებელი დღეა,ღრმად ვისუნთქავ მანქანების კვამლს,ვახველებ და თვალებს ვჭუტავ,შემდეგ კი კარისკენ მივდივარ.უზარმაზარი კარი თავისით იღება,შიგნით შევდივარ და ვათვალიერებ შენობას.
უზარმაზარი შენობაა,პირველ სართულზე ლამაზი ყვავილებია ქოთნებში,წინ დიდი მაგიდა რომელთანაც მამაკაცი დგას.ხალხი ერთმანეთში ირევა,მე კი წინ დიდი მაგიდისკენ ვიწყებ სვლას.
-გისმენთ-მიღიმის წვერიანი მამაკაცი და მაგიდაზე ხელებით ეყრდნობა-რით შემიძლია დაგეხმაროთ?
-სამსახურში ამიყვანეს-აკანკალებული ხმით ვიწყებ საუბარს-პირველი დღეა და არ ვიცი სად წავიდე -დაბნეუელი ვაჩერდები მამაკაცს თვალებში და ვიღიმი
-შენი გვარი ?-მეკითხება და დიდ წიგნაკს იღებს მაგიდის უჯრიდან
-დარჩია-ვპასუხობ და ვცდილობ წიგნაკში ჩახედვას
-დარჩია...დარჩია-იმეორებს და უსასრულოდ ფურცლავს წიგნაკს-დარჩია.. აი ვნახე-თითს აყოლებს რაღაცას და შემდგომ ყურავს ისევ-ნოზაძემ აგიყვანა როგორც ჩანს,წამომყევი-მაგიდას სცილდება და ჩემკენ მოდის.. ჩემს წინ მმიდის და მეც მის წინ ვიწყებ სვლას
-ქალია?-ვეკითხები და ძლივს ვეწევი
-ვინ ?
-ნოზაძე
-არ იცი ? ვინ აგიყვაანა სამსახურში-იწყებს სიცილს
-ქალი მესაუბრებოდა მე-მხრებს ვიჩეჩავ
-ნოზაძე მამაკაცია
-ააა-ვამბობ და წარბებს ვათამაშებ
-მასთან ხუმრობას არ გირჩევ,ნორმალურად უნდა ჩაიცვა,მოიქცე და იმუშაო-მიწყებს დარიგებას
-რათქმა უნდა-ვპასუხობ და ვჩერდებით დიდ დერეფანში შენობის მეორე სართულზე
-ეს არის-მითხრა და გაიღიმა-გაყევი დერეფანს და იქ სოფია იკითხე-არც წარმატებას მისურვებს ისე ქრება ადგილიდან..

დერეფნანს მივუყვები,ბოლოს ვჩერდები მაგიდასთან და ვკითხულობ სოფიას,ისიც მალევე მეპასუხება და გამოდის თავის კაბინეტიდან
-ანა-ხელს მიწვდის და მეც საპასუხოდ ვართმევ ხელს-ესეიგი შენ ბატონი დავითის მდივანი იქნები,გექნება საკუთარი მაგიდა და პატარა კაბინეტის მისი კაბინეტის განსწვრივ.გევალება ზარების განხორციელება,პასუხი,კრებების გამართვა,და დავითის მოცემული დავალებების შესრულება-სოფია გაუჩერებლად მიხსნის რა უნდა ვქნა და ბოლოს როგორც იქნა ნოზაძის კაბინეტამდე მივდივართ სადაც უკვე მშორდება და მტოვებს მარტოს.
ანერვიულებული ვაკაკუნებ კარზე,პასუხს კი არავინ იძლევა,ამიტომ ვწყვეტ რომ უდა შევაღო კარი და შევ იდე შიგნით..
კარს ფრთხილად ვხსნი,შიგნით ცალი თვალით ვიხედები და პირველ ნაბიჯებს ვადგამ,კარს ჩუმად ვხურავ და ვიტუხები კედელთან,ველოდები როდის სემამჩნევს და მომესალმება,მაგრამ სულ ტყუილად.
დოკუმენტებში ჩაფლული სუყლაც ვერ მამჩნევს.
ცოტა ხანში ახვეელებს და თავს წევს ზევით,გაოცებული წარბებბს ღუშავს და ფეხზე დგება
-ვინ ხარ?-მეკითხება და გაოცებისგან ვაღებ პირს,ნუთუ არ იცის ვინც ვარ
-მე ანა ვარ
-ეგ არ მაინტერესებს,აქ რას აკეთებ?-უხეშად მიბრუნებს პასუხს
-მე თქვენი მდივანი ვარ...-ვნერვიულობ სანიშლად,ვგრძნობ როგორ ვხურვარ მთლიანად-ახალი-ვასრულებ და ჩანთას მაგრად ვუჭერ ხხელებს
-გასაგებია-ჯდება ისევ-წადი შენს კაბბინეტში და მოვალ-ვტრიალდები კარისსკენ და ისევ შეუმჩნევლად გავდივბარ ..

გაოცებული ჩემს პატარა კაბინეტში შევდივარ და სკამზე ვდჯდები..
ასეთი უხეში,დამპალი როგორ შეიძლება იყოს ადამიანი ? ვფიქრობ და გამწარებული ვაკვირდები მაგიდაზე მდგარ საათს
ასეთისიმოათური და ძროხა..ვამკობ საშინელი სიტყვებით,კაბინეტში კი ისევ დავითი შემოდის
-ანა ანა !- მიყვირის და მაფხიზლებს
-ხო ხო - შეშინებული ვსწორდები ფეხზე
-ხო არა დიახ -წარბებს ათამაშებს და შენიშვნას მაძლევს
-დიახ
-სოფია შემოიტანს საბუთებს,უნდა გადახედო და გაეცნო,ზეგისთვის კრებაას მოიწვევ
-რა?-დაბნეული ხელებს ვადებ მაგიდას
-რამე გაუგებრად ვთქვი ?-მპასუხობს და გადის ოთახიდან ისწე რომ სიტყვის თქმას არ მაცდის
-არა-ჩემთვის ვამბობ და ვჯდები ისევ..

მმძიე დღეები მელის ნოძაძესთან ერთად...