ზამთრის სუსხიანი ღამე ყველაფერს შუაზე აპობდა და ყინავდა,მანქანებზე თეთრი საფარველი აიზბერგად იქცეოდა და შუა ღამის სააღებში ფანჯარაში თავგადმოგდებულ ადამიანებს ყურადღებას ართმევდა.
იანრვარში იშვიათი იყო თოვლი,მაგრამ ეს ის უიშვიათესი სეზონი გახლდათ რომელმაც ნინოს ცხოვრება სხვაგვარად წარმქრთა.
მშობლებისგან მოშორებით
მცხოვრები ახალგაზრდათვის ეს ბევრს ნიშმავდა უკვე,რაც იმას გულისხმობდა რომ სამსახური უნდა ეშოვნა,სწორედ ისეთი როგორიც უზრუნველყოფდა მის ყოფას,კვებას და ჩაცმას.
ცოტა არ იყოს და რთულიც იყო ცხოვრების ამ რითმისთვის ფეხის აყოლა მაგრამ სხვა გზა აღარ იყო .
დიდი ხნის ძებნის შემდეგ არც თუ ისე სახარბიელო მაგრამ
მაინც დამაკმაყოფილებელი სამსახური აღმოაჩინა და იმ დღესვე გადაწყვიტა სამუშაო საათში წუთებად ჩაბმა.
უკვე კარგად მობნელებული იყო,როგორც მოგეხსენებათ ზამთარში ისედაც არ არის დიდხნიანი და ნათელი დღე,მით უმეტეს მაშინ
როდესაც უჟმმური და უღიმღამოა დღე.
გამყინვარების გამო იძულებული იყო ჩაეცვა ძალიან თბილად,კოლგოტის ზევიდან შავი მუხლებზე გაცრეცილი შარვალი და გრძელმკლავიანი მაიკა,ყელის გარეშე (ვერ იტანდა ყელიან ტანსაცმელს) ზემოდან ტყავის ქურტუკი და თხელი კაშნე.
თმა კარგად შეკრული თმის სამაგრით,ხელი რომ არ შეეშალა მისთვის.
იმის გამო რომ ამ ჯერზე ცოტათი უჭირდა კიდეც,გადაწყვიტა ღამის ავტობუსით ემგზავრა,შიში ოხერიაო ხომმიტყვიან ხოლმე? ხოდა სწორედ ნინოზე არის ეს სიტყვები შეთხზილი,რადგან ღამის ისევე ეშინოდა როგორც სიკვდილის,ან ყველაზე შხამიანი გველის.
ნახევარი საათის სავალი გზა იყ სახლიდან სამსახურამდე,მაგრამ
ამას ვინ ჩიოდა?
გაჩერებაზე აჩერებდა ავტობუსი,ყველგან სადაც ადამიანი იდგა და ტრანსპორტს ელოდა,სწორედ ერთ-ერთ გაჩერებაზე შემდგარ ავტიბუსიდან გაძვრა ნინო და ბილეთი მძღოლს მიუდგო.
უკვე ათი საათი იყო,თხუთმეტი წუთი დაგვიანება ჰქონდა,რადროს ეს იყო? ესღა აკლდა ახლა სრული ფუფუნებისთვის,ახლად ნაშოვნი სამსახურის ახლადვე ხელიდან გაშვება..
შენობის პირველ სართულზე საკმაოდ ფართო კლუბი იყო,ფანჯრებში ფერადი განათებები აღწევდა,სწორედ ისეთი ადამიანს რონ მიიზიდავდა,რა იცი რომ მათი მიზანიც სწორედ ეს არ იყო?
ნინომ ნერწყვი მწარედ გადაყლაპა და კარი შეაღო,მუსიკის გამაყრუებელი ხმა იმ წამსვე ლახვარივით ჩაესო ყურის ბარაბნებში და ხელები აიფარა.დაბალი განათების გამო თვალებმოჭუტული მიიწევდა წინ,შემდეგ კი გრძელ ბართამ შედგა. ახალგაზრსა ვარმენი გოგონა ზურგით იყო შეტრიალებული და რაღაცას მახინათობდა,ნინომ
ერთი ორჯერ დაუძახა კიდეც მაგრამ ხმა ვერ გააგონა,ამიტომ ბარზე გადაეყუდა და ხელებით წაწვდა. შეშინებული გოგონა შეხტა და შეტრიალდა,ნინოს დანახვის თანავე ცივი ოფლი მოიწმინდა ხელის გულებით და ჩაიცინა,ხელით ანიშნა გვერდით გამოდიო,ნინოც მაშინვე იმ მიმართულებით გაემართა საითაც ჯერ უცმობი გოგონა.
შედარებით მშვიდ,მეტად ჩაბნელებულ ტერიტორიაზე ამოყო თავი,თოთქოს ყურებიდან ჩამოიხსნა დაკიდებული ლოდები ისე ეამა ცოტა სიმშვიდე
-მე ნინო ვარ,ალბად გეცოდინევა ახალი ვარ,მიმტანი-ხელო გაუშვირა გოგონას და მანაც არ დააყოვნა.
-ხო ნინო მითცრა უფროსმა შენს შესახებ-ჩქიხითითა უხერხულად-კარგი,ფორმები არ არის აქ საჭირო. შენ თუ მოგინდება სულ შიშველი მოდი-ნინომ თვალები გადაატრიალა,გაიცინა ნაძალადევად და მხრები აიჩეჩა.ისედაც ეზარებოდა ამ სიცივეში გახდა და ჩაცმა ათასჯერ,ბედნიერი გაინაბა და ახლაღა გაახსენდა რომ ჯერ კიდევ არ იცოდა უცნობის სახელი
-უი ბოდიში-დაიწყო დარცხვენილმა-სახელიც კი არ მიკითხავს-გოგონამ წარბები მოჭმუხნა და ტუჩები აათამაშა
-არაუშავს,მარიამი მქია მე,შეგიძლია შენ მარიკო დამიძახო-ხელი მოიფხანადა ახლად შეძენილ მეგობარს თბილად გაუღიმა-აი ლუკა და გიაც მოდიან-გააგრძელა
მარიამმა და თითი სიბნელიდან წამოსულ ორ?მაღალ მამაკაცისკენ გაუშვირა
-ესენი ვინ არიან?-იკითხა ნინომ და დაელოდა მათ მოსვლას
-ლუკა მიმტანია,გია უბრალოდ მოდის ხოლმე-კოდევე რთხელ
გემრიელად გადაიხარხარა.
ბიჭების მისვლის თანავე გააცნო მარიკან ახალი მინტანი,კარგადაც შეეწყვნენ ერთმანეთს და ახლა დრო იყო სამუშაოსთვის მიედათ.

””””””
-მისმინე ნინო,არის ორი დანაყოფი,ანუ ორად ვყიფთ მიმტანებიი კლუბს რომ
გაგვიადვილდეს მუშაობა. შენ ერთ დღეს ერთ დანაყოფზე იმუშავებ მე მეორეზე,მქგიდებს თავისი ნომრები აქვს.. აი მაგალითაც ეს ახლოს რომ დგას შენთან ნომერი ოცია,მის უკან მდგარი მაგიდები ცხრამეტი,თვრამეტი.. მოკლედ მიხვდი ალბად ?-უხნიდა ლუკა და სამჯერი ბავშვივით უქნევდა თავს ნინოც-თუ რამე დაგჭირდება იცი სადაც ვარ-გაუცინა ბიჭმა და მეორე მხარესს გადაინაცვლა.

კლუბი ხალხით გადატენილი იყო,ნინომ მალევე აითვისა ყველაფერი და უპრობლემოდ მიუყვებოდა ცხოვრებისგან ახლად შეძენილ დინებას.
უკვე ორი კვირა იყო გასული რახ სამსახური ჰქონდა დაწყებული,ყველაფერ ძალიან კარგად და ნორმალურად მიდიოდა. იქამდე სანამ კლუბში აურზაური არ ატყდა და ეს ყოველივე არ შეეხო თვით ნინოს.
ღამის პირველის ნახევარი იყო,ჩვეულებისამებრ გადატენილ კლუბს იხილავდი ამ საათებში,შეხმატკბილებული მომუშავე პერსონალი თან მუშაობდა თან სვამდა და წრთობოდა კიდეც.
რატომღაც უცბად ყველაფერი აირია,უკანა რიგებში მაგიდიდან წამოხტა შუახნის მამაკაცი,რომელსაც ბაკეებთან ჭაღარა ჰქონდა შეპარული და მეორე მხარეს მდგარ მაგიდისკენ გადაინაცვლა,ეს უბრალო გადანახვლებას ნამდვილად არ გავდა
-მარიკო მგონი ჩხუბია-დაიკივლა ნინომ,იმ წამსვე მუსიკას დაუწია ხმა დიჯეიმ რომ
უფრო კარგად გაეგონათ ხმები.
მამაკაცებისკენ გაუხნენ მარიკო ლუკა და ნინო,ლუკა შუაში ჩადგა და ხელები აღმართა.
დაბნეულმა ნინომ ჯერ მამაკაცს შეხედა,მერე მდჯარ ქალბატონებს და გაურკვევლბას მოეცვა კიდეც მისი გონება
-რა ხდება კიმარა?-იკითხა და
მამაკცს დაავლო ხელები
-აი ამ ნა*ოზარმა გამომიწვია-დაიყვირა მამაკაცმა და კიდევ გაუწია ქალებისკენ
-ქალზე ამას როგორ იძახით,-შეკრთა ნინო
-ქალი კი არა ბ*ზია,ჩემი ყოფილი ცოლი მაინ არ იყოს-ზიზღიანი თვალებით გადახედა მამაკაცმა ყველად და ხელო გააშვებინა ნინო.ისევ საბრუნდა თავის მაგიდასთან.
ქალს არც აღელვენა,არც შიშიე ტყობოდა,და როგორც აშკარა იყო არც წასსვლას არ აპირებდა.დიჯეიმ კვლავ აუწია ბოლო ხმაზე მუსიკას,სიტუაცია რომ გაციებულიყო. ყველა თავის ადგილს დაუბრუნდა..


-ვერ ვხვდები ქალისკენ როგორ უნდა გაიწიო?-განრაზებული ნინო სკამზე ჩამოჯდა და მარიკოს საწყლად ახედა
-არ ვიცი ნინო,არაკაცია სუფთა-ჩაიბუტბუტა მარიკომაც
-ლაპარაკს მუშაობა ჯობია-გვერდით მიუჯდა ახალგაზრდა მამაკაცი ნინოს და ისიც
წამსვე წამოხდა ფეხზე
-ბოდიში რა ?-გაცეცხლებული წამოენთო
-რაც გაიონე,ხომ არ გინსა სამსახურის დაკარგვა?-მშვუდად განაგრძო მამაკაცმა. შავ თმიანი,ოდნავ აპარსული თავით,მუქი ყავისფერი თვალები,ლამაზ და სექსუალურ და ამავდროულად ათლეტურ სხეულს უფრო ამშვენებდა
-ხომ არ გინდა რომ სახე აგაძრო?-ქაჯივით წაიწია მამაკაცისკენ ნინომ
-ნინო არ ღირს-ჩაერია გია
-არ ღირს? რა ამისი საქმეა რას გავაკეთებთ? ლაპარაკი ატ შეიძლება ?-უფრო და
უფრო ღიზიანდებოდა
გოგონა
-კი მაგრამ
მაშინ არ ღირს როცა უფროსი გიზის გვეერდით-დაასრულა მარიკომ და გაოცებისგან დააღო
პირი ნინომ..
-პირი მოკუმე,ბუზი შეგიფრინდება..