მეორე დღეს მშვიდად ჩავიდა მარია დამლა და ყველაფრის ქრონოლოგურად მოყოლა დაიწყო, ყოველი სიტყვისას მანანას თითქოს ცივი ოფლი ასხამდა. გაწონასწორებული ქალი იყო მაგრამ ქოთქოთა, თუმცა იმ მომენტში მშვიდად მიმართა მარიას და მხოლოდ ეს უთხარ: არ დაუშვა, არ დაუშვა მარია დემეტრეს სიყვარული, არ დაუშვა შეგიყვარდეს, თქვენი ურთიერთობა უმომავლოა, არ დაუშვა ეს.
მხოლოდ ეს სიტყვები უთხრა მანანამ და ოთაციდან გავიდა.
თიკა და მარია პირისპირ დარჩნენ:
-აბა ახლა მე მომიყევი რა მოხდა?
-არაფერი თიკა, მხოლოდ ის რაც მოვყევი.
-კარგი მე აღარ ჩაგეძიები, მაგრამ განა გთხოვ, მოოვითხოვ, ყოველი დეტალი მომიყვე.
თიკა ოთახიდან გაიოდა როდესაც მარიამ დაიძახა: თიკა... იმწამს იქ გაჩნდა თიკაც.
-თიკა მანანამ ეს სიტყვები რატომ მითხრა?
-არვიცი, დემეტრე დიდიად გულზე არასოდეს ეხატებოდა და ალბათ ამიტომ.
-მშვიდად იყო მაგრამ აშკარად ბრაზობს...
-გაუვლიდ. წამო ზღვაზე გავიდეთ.
-კარგი. იმწამსვე დათანხმდა მარია. თანაც დემეტრეს ნახვა მინდა.
-მარია მისმინე, მგონი მანანას შიში უსაფუძვლო არაა, აქ დემეტრეს ყველა იცნობს, მისმინე მარია თუ დემე შეგიყვარდება მაშინ ყველაფრისთვის მზად უნდა იყო. შეიძლება შექსპირის პერსონაჟებათ მოგიწიოთ ქცევა... ან, ან არ ვიცი...
5 საათზე სანაპიროზე გავიდნენ. დემეტრე გიორგი და კიდევ 2 ბიჭი შეხვდათ. თიკამ წყალში შეცურა და ბიჭებიც გაყვნენ.
-დემეტრე მოიცადე!
-მარია?! რატო?! ერთდ ხოარ შევცუროთ?!
-სახუმაროდ არ მცალია უნდა ვილაპარაკოთ. მოკლედ, შეგიძლია ამიხსნა გუშინ რატომ არ წახვედი?!
-შენთან ძილი მინდოდა.
-დემეტრე მისმინე, აღარ მინდა შენთან ურთიერთობა არ გიცნობ არ მიცნობ!
-რატომ?
-იმიტომ.
-იმიტომ პასუხია არაა, თუმცა ვიცი: გეშინია რომ შეგიყვარდები!
-ნუ სულელობ! უბრალოდ პრობლემებს მიქმნი.
უსიტყვოდ დატოვა მარიამ ყველა და შინ წავიდა. თიკას მოსვლამდე განუწყვეტლივ წერდა: ,,არ ვიცი ჩემს თავ რა ხდება, ვერ ვხვდები დემეტრესთან ან რატომ დავიწყე ურთიერთონა ან რატომ გავწყვიტე, არეული ვარ. მთელი დღეა მანანას სიტყვებზე ვფიქრობ და ვერ ვხვდები ეს რატომ თქვა?! რატაომ აიკვატა ჯერ თიკამ და უკვე მანანამაც რომ დემეტრე შემიყვარდება?!’’
წერა ვერ დაასრულა მარიამ რადგან ოთახში თიკა შემოვარდა და ჩხუბი დაუწყო:
-რა გჭირს გოგო შენ?
-რა მჭირს?!
-რა უთარი დემეტრეს?
-რა მიოხდა?
-გაცეცხლებულია, მე მაბრალებს ყველაფერს, მითხრა შენი ბრალია მარიამ ჩემთან კონტაქტის გაწყვეტა რომ მოისურვაო.
-რა უტვინო ბიჭია...
-მისმინე მარია, ნუ იქცევი ბავშვივით ჩამოყალიბდი, თავადაც ხვდები რომ დემეტრეს მიმართ გრძნობები გაქვს.
-რა სისულელა.
-მე ნუ მატყუებ, მე ნუ! რაც აქ ჩამოხვდი დემეტრეს გარდა არავიძე წერ! ჰო გგონია არ ვიცი რასაც წერ?!
-თიკა შენრა ჩემს დღიურებს კითხულობ.
-კი! რა არ მაქვს უფლება? აბა შენ არაფერს მიყვები.
-ჰო მაგრამ იქ ისეთი არაფერია.
-სწორედაც რომ ისეთია! შენ არასდროს წერდი ბიჭებზე და ახლა?!~
-რა ახლა?!
-მხოლოდ მეტერეზე წერ.
-მერე რა?
-გიყვარს და თავადაც ვერ ხვდები!
-თიკა შემეშვი!
-კარგი ახლა მე გიორგისთან მივდივარ და შენ იფიქრე.

ლოგინზე დაემხო და ლენკას ნომერი აკრიფა თუმცა არ პასუხობდა, მერე მესიჯი მიწერე, მხოლოდ ერთი სიტყვა: მჭირდები.
ოთახში შუქი ჩააქრო და დაძინება ცადა, თუმცა შუაღამისას ფანჯრიდან ვიღაც გადაძვრა, შიშისგან ხმას ვერ იღებდა, თუმცა ჯობდა ვინმე საშიში დამნაშავე ყოფილიყო ვინმე დემეტრე...
-სწრაფად ჩაიცვი!
-რატომ?
-ჩაიცვი და ფანჯრიდან ჩემთან ერთად გადმოხვალ.
-კიდე აქ მოსვლა როგორ გაბედე?! დაბლე მანანას ძინას, ხომ გითხარი შემეშვითქო?!
-ძალით გადაგათრევ თუარ წამოხვალ.
ყველა გზა მოუჭრა, ახლა ყვირილი და მანანას გაღვიძება არ აწყობდა ამიტომაც იძულებული გახდა გაყოლოდა...
და ნეტავ არ გაყოლოდა, ნეტავ არ გაყოლოდა და მხრებზე ამხელა ტვირთი არ აეკიდა... იმ დაწყევლილ ღამეს ყველაფერი შეიცვალა.
ფაქტი ერთია ან რომეო და ჯულიეტად იქცნენ ან სამუდამოდ დაიღუპება მარია.
ის ღამე იყო გადამწყვეტი პატარა გოგოს ცხოვრებაში, რომელმაც სიყვარულის შხამს გაუგო გემო და ალბათ მასზე სიცოცხლის შეწირვაც მოუწევდა.
ყველაფერი მარტივია იქამდე სანამ ბავშვი ხარ, აი მერე კი, მერე როცა ნამდვილად შეგიყვარდება იწყება ფერიცვალება, იწყება დიდების ცხოვრება და ბრძოლა გადარჩენისთვის.
მოულოდნელად მარია კოცონთნ მოხვდა, სადაც: დემეტრე, გიორგი, თიკა, ლენკა და კიდევ 2 უცხო ბიჭი იყვნენ.


მოკლედ ბავშვებო ველოდები შეფასებას და მაინეტერესებს გსურთ თუ არა გაგრძელება?!