ლექცია როგორც კი დასრულდა ჩანთა ავიღე და გასასვლელისკენ წავედი გოგას მანქანა დავინახე და ადგილზე მივეყინე . აი რა პრობლემას შემიქმნის გოგა ბატონი,საიდან იცოდა როდის მიმთავრდებოდა ლექციები?! მეც არ ვიცი ცხრილი ჯერ ... ვიღაცას ესაუბრება ,რომ დამინახა ხელი დამიქნია და მეც წავედი აბა რა გზა მქონდა!
-როგორ ჩაიარა დღემ პატარავ?
-ჩვეულებრივად...-ბიჭი მიღიმის ,რა უნდა? ვინ არის საერთოდ - სახლში წამოსვლას არ ვაპირებდი
-კარგი და სად მიდიხარ? გაგიყვან და მერე მეგობართან მივდივარ
-მე წავალ გოგა ...ნახვამდის გამიხარდა შენი ნახვა- ბიჭი მიდის სანამ ვუპასუხებ.
-აბა სად მივდივართ? ვისთან აპირებდი შეხვედრას ჩიტო?- მიყურებს და სიტყვის თქმას ვერ ვასწრებ ხელზე რომ მეხება ვიღაც.
-ჩემთან მოდიოდა... როგორ ხარ გოგა?- ისაა? ჩემს გვერდით დგას ? ახლა და ამ ყველაფერს გოგოას ეუბნება? ღმერთო მერედ მოსვლა დაიწყება მალე . როგორ ახედა კვარაცხელიამ , გაგიჟდება ვითომ?
-დამიანეე ... კარგად თავად როგორ ბრძანდები პატივცემულო ექიმო?
-კარგად ,გმადლობ!
-რამე საქმე გაქვთ სტუდენტს და ლექტორს? ალბათ შემეცნებითი - ცინიკური ღიმილი დასთამაშებს სახეზე და დამიანეს უყურებს. ისევ ეს თვალებით საუბარი ამათ რა ხარისხი აქვთ დაცული ?
-რაღაც უნდა ავუხსნა ... ვერ გაერკვა . მე მოვიყვან სახლში არ ინერვიულო
-მარუსა ალბათ არ ვიქნები სახლში საღამომდე ... გასაღები გაქვს -მშვიდად მეუბნება და მიდის. მართლა წავიდა
-ის... რა წავიდა?
-და არ უნდა წასულიყო?- გაკვირვებული მიცხადებს და მანქანის კარს მიღებს
-მხოლოდ დემნას მეგობარია თუ- როგორც კი ჯდება მანქანაში მაშინვე ვეკითხები რადგან ვერ ვისვენებ იმდენად მაოცებს ეს ამბავი
-დემნა სისხლითაა მხოლოდ ჩემი ძმა ისე კი გოგას ტყუპისცალი იყო ყოველთვის ... მეც დიდი დროის გატარება მიწევდა მათთან ერთად დემნამ გამზარდა ფაქტობრივად და იმიტომ - ეს რომ თქვა თითქოს ხმა დაუსუსტდდა. აღარ მიკითხავს, უბრალოდ გზას ვუყურებდი და ჩვენს პირველ მგზავრობას ვიხსენებდი. სულ ცოტა დრო იყო გასული ,მაგრამ ახლა ნამდვილად მშვიდად ვიყავი და აღარც გაურკვევლობა იყო ჩემს ირგვლივ. ქალაქიდან რომ გავიდა მხოლოდ შემდეგ გავხედე და მანაც წამსვე გამომხედა-შენს მოტაცებას არ ვაპირებ ნუ ღელავ -ისე მიღიმი მე კი გავითიშე და თუ გინდა მომიტაცე არ მაქვს პრეტენზია-მალე მივალთ...
რამდენიმე წუთში ერთსართულიან ლამაზ სახლში ვიყავით ,კარიც კი არ იყო ჩაკეტილი
-მიშოს სახლია... აქამდე აქ ცხოვრობდა რამდენიმე თვე საქმეები აქვს და ქალაქში გადმოცხოვრდა ისევ. მეც მიყვარს ეს ადგილი როცა ის არ არის სიმშვიდეა
-როცა არის?
-ზედმეტად ბევრი ქალია ხოლმე - თვალებს ატრიალებს და მერე იღიმის - ზედმეტად ქალების მოყვარული ძმა მყავს ბაბნიკიც აღარ ქვია უკვე 30 წლისაა
-30?
-ახლა ჩემს ასაკს ითვლი ხო? 27 წლის ვარ - ისევ მიღიმის ,რარაცას რთავს და ბუხარიც წითელი ალით ინთება-ვინაიდან რამდენიმე წელი ისევ ჩემი მასწავლებლის ზედამხედველობის ქვეშ მომიწევს საქმის გაკეთება მაღალი ხელფასი არ მაქვს და გადავწყვიტე მეორე საქმე შემეთავსებინა ,რომელზეც ადრეც ვფიქრობდი ასე გავხდი ლექტორი
-დიდხანს არ იქნები?
-ორი წელი მაინც ...ან იქნებ მომდევნო წელს სხვამ გასწავლოს
-ამიტომაა შენთვის ეს ურთიერთობა მარტივი? შეგეძლო აქამდე გეთქვა
-შენ საუბარს ფაქტობრივად მიკრძალავდი მარიამ! მივხვდი რომ უნდა მეთქვა რაღაც-რაღაცეები და ახლა სანამ კიდევ რამეს გაიგებ არასწორად ინფორმაციას მოგაწოდებ
-მაგ ამბავთან დაკავშირებით...
-ვიცი რომ აღარ ბრაზობ და უბრალოდ თავიდან გაგიჟდი ... რომ დავფიქრდი გავიგე როგორ იყავი
-მიყვარს როცა საუბარი არ მჭირდება ... და ისედაც ესმით
-ხოო?
-რაღაც უნდა გითხრა- მიყურებდა,ჩუმად ვიყავით უცებ გასწორდა და ისეთი გამომეტყველება მიიღო თითქოს მიხვდა რომ რაღაც ცუდს ვეტყოდი
-ოო ისეთი გამომეტყველება გაქვს ვიცი გამაბრაზებ! არ მითხრაა რაა კარგ ხასიათზე ვარ არ მინდა განრისხება ...
-უცებ გეტყვი და არ განრისხდე... უბრალოდ უნდა იცოდე რომ იმ ღამით მობილური არ გაგითიშავს ძირს დავარდა და მე ყველაფერი გავიგე . ისე გელაპარაკებოდა დემნა გავმხიარულდი და ვეღარ გავთიშე ,მაპატიე
-ახლა არ უნდა ვიფიქრო რომ იმ ყველაფრის შემდეგ მაპატიე?
-საპატიებელი გქონდა რამე?
-კარგიიი... გავიგე დავივიწყოთ- მიყურებს და მერე დივანს ეყრდნობა ისევ. თავს უკან სწევს და ჭერს უყურებს. ყელი ისე კარგად უჩანს რომ მინდა ვაკოცო, ჯანდაბა რატომ ვერ ვისვენებ.
-მაინც ბრაზობ ხო?
-ცოტას ... არ მიყვარს როცა ჩუმად მისმენენ მითუმეტეს როცა შეგეძლო ყველაფერი პირდაპირ ჩემგან გაგეგო და არ მოისურვე
-ეს დრო მჭირდებოდა... უნდა დამელაგებინა აზრები
-გრძნობებს როდის დაალაგებ მარიამ?
-ვეღარ ითმენ?
-ასე რატომ მიღიმი? გიხარია რომ ვეღარ ვითმენ?
-მაინტერესებს რამდენ ხანს მოითმენ და ასე მშვიდად დაჰყვები ჩემს ნებას...ისე ცოტა მართალიცაა დემნა
-გინდა მოგიტაცო? ძალადობა და მე იმდენად შორს ვართ რომ მტხოვო მაინც ვერ მოგიტაცებ
-კარგი მე მოგიტაცებ..ჩვენ შორის ხომ შენ ხარ ლამაზმანი
-მარიაამ გეყოს ... კარგ ხასიათზე რატომ ხარ? ასე გიხარია გოგასთან გადასვლა?
-რატო გამახსენე ?!
-ტყუილად ბრაზობ ... გოგას კარგად ვიცნობ
-აბა ცოტა ხანს ვატარებდი მასთანო?
-სამაგიეროდ ჩემს ძმასთან გავატარე 27 წელი და ხომ გითხარი ტყუპებივით არიან ! დემნას კი საკუთარი ხუთი თითივით ვიცნობ. უკუღმა რომ ამბობს მე უკვე სწორად მესმის მისი ნათქვამი ... როგორ აგიხსნა „გრუზინების“ ბუნებას კარგად ვარ გაცნობილი
-დემნას გაზრდილი ვარო რომ მითხარი რა იგულისხმე... მაშინ შენც რატომ არ გავხარ მათ?
-დემნამ გამზარდა...პირდაპირი მნიშვნელობით .ვინც ვარ და როგორიც ვარ მისი დამსახურებით ვარ
-მომიყევი- ისე შემომხედა მივხვი აინტერესებდა უნდა გაეგრძელებინა თუ არა
-იმედია განწყობას არ გაგიფუჭებ და მთლად ტრაგიკულადაც არ შეხედავ ჩვენს ისტორიას ... მამა ოთხი წლის ვიყავი რომ გარდაიცვალა , საერთოდ არ მახსოვს როგორი იყო .ყველაფერი ჩემს მეხსიერებაში დემნას დამსახურებით შეიქმნა . დედა მუშაობდა ყველგან სადაც კი შეიძლებოდა, უბრალოდ დიასახლისი იყო და რთული საქმის შესრულება უწევდა ჩვენ რომ მშივრები არ ვყოფილიყავით. დემნა იყო ჩემთან , დედა მხოლოდ ღამით მოდიოდა მთელი დღე კი ის ზრუნავდა ჩემზე. როგორც მეუბნება ჭირვეული ბავშვი არ ვიყავი, სულ მშვდიად იჯექი და კითხვაში ხელს არ მიშლიდიო . მე კი მახსოვს რომ სულ რარაცას ვუფუჭებდი და ხელსაც ვუშლიდი უბრალოდ ის ამბობს რომ არასდროს შემიწუხებია და მსვენიერი ბავშვობა ჰქონდა. არასდროს აღიარებს რომ ბევრი რამე ჩემ გამო დაკარგა ... იმიტომ რომ 4 წლის ბავშვის მოვლა უწევდა . კარგად სწავლობდა, სულ ასეთი გიჟი იყო ,მაგრამ წიგნებს არასდროს შორდებოდა ზუსტად იცოდა რა უნდოდა და მერე მეც მასწავლა რომ წიგნის გარეშე არაფერი გამომივიდოდა. ახლა იძახის ჩემი ბრალია ასეთი წიგნისჭია რომ ხარ დროის უკან დაბრუნება რომ შემეძლოს ჩემთან ერთად დაგაყუდებდი ქუჩაში და გაგიხალისებდი ცხოვრებასო ... -გაეცინა მეც გამეღიმა ,ვხვდებოდი როგორ უყვარდა თავისი ძმა ,როგორი ურტიერთობა ჰქონდათ,წარმოვიდგინე რა ძნელი იყო მათთვის ცხოვრება . როგორ იქნებოდა მათი დედა და წამით ბურთიც მომაწვა ყელში ,მაგრამ მალევე გადავაგორე და ისევ განვაგრძე მოსმენა. ოთახში იმდენად სასიამოვნო განათება იყო ბუხრის დამსახურებით რომ საოცარ სიშვიდეს ვგრძნობდი . მისი ხმაც ისე საამოდ ჩამესმოდა - წარმოგიდგენია დემნა რომ გეტყვის ცუდი სიტყვა არ უნდა თქვაო? მართალია დედა ორივეს გვასწავლიდა როგორ უნდა მოვქცეულიყავით საზოგადოებაში, როგორ უნდა გვესაუბრა უფროსებთან, ქალებთან თუნდაც მოხუცებთან ,მაგრამ ის არაფერს ითვალისწინებდა როცა ბიჭებთან იყო. მე რომ მეთქვა ერთი ცუდი სიტყვა ისე დამიყვირებდა ბრუნვებს ვაკეთებდი, გამხდარი ვიყავი და დამცინოდა კიდევ კარგი წიგნებით სავსე ჩანთით დადიხარ თორე ქარი წაგიღებს და სად გეძებო მერე მეო ...
-არ მჯერა ... -უცებ ვთქვი და ტუჩზე ვიკბინე
-რა არ გჯერა
-რა და დემნა რომ ასეთი იყო...ამდენი რამ გადაიტანეთ და მაინც არ ხართ სხვა ობლების მსგავსად... კიდევ ისიც რომ ამდენად გამხდარი იყავი
-დედა გვეუბნებოდა რომ არ უნდა გვეგლოვა,რადგან ეს მამას სულს დაამძიმებდა, თუ გვინდოდა რომ ის ზეცაში კარგად ყოფილიყო უბრალოდ უნდა გვებრძოლა ცხოვრებაში წარმატებისტვის მიგვეღწია და ისეთები გავმხდარიყავით რომ ეამაყა ჩვენით. კიდევ ამბობდა რომ მისი დანაბარები ასრულდებოდა,მაგრამ მე არ ვიცოდი რაზე ამბობდა... დემნამ იცოდა და ასრულებდა კიდეც. თურმე მამა ხშირად ეუბნებოდა როცა ეფერებოდა „ისე იცხოვრე რომ კაცი იყო და არა არაკაციო“
-დედა... დედაზე მეტი მომიყევი
-გვიან დაქორწინდნენ ... 35 წლის იყო დედა დემნა რომ გააჩინა მამა მასზე უფროსი იყო რამდნეიმე წლით. ამიტომ უჭირდა მუშაობაც , დასუსტდა და ამდენი საქმისგან უფრო ასაკოვანს ჰგავდა, მისი თვალები იმდენად სევდიანი იყო რომ ვუყურებდი სულ მინდოდა მისი დარდი გამექრო .მაგრამ ვერ მოვასწარი...არ გვადროვა ღმერთმა და ისიც წაგვართვა. მაშინ როცა უკვე დიდები ვიყავით და ჩვენ დავიწყეთ მასზე ზრუნვა რომ ბედნიერი ყოფილიყო, მშვიდი და ტკბილი მოხუცობა ჰქონოდა სწორედ მაშინ უმტყუნა გულმა. მე და დემნა სახლში არ ვიყავით ... ორივე უნივერსიტეტში ვიყავით. ცუდად არ იყო , ან უბრალოდ არ იმჩნევდა სახლში პირველი მე დავბრუნდი უამრავი ხალხი იყო ბინასთან და გამიკვირდა. მახსოვს კართან რომ მივედი ყველაფერი გაჩერდა. ბოლომდე ვარწმუნებდი თავს რომ ცოცხალი დამხვდებოდა ... მერე მახსოვს დემნა რომ შემოვარდა ღრიალით გამიშვითო ყვიროდა ჩემ სახელს იძახდა თურმე ეგონა რომ მე მჭირდა რაღაც...დედა სახლში არ უნდა ყოფილიყო იმ დროს მეგობართან წასვალს აპირებდა . დედა რომ დაინახა გაჩუმდა ... ჩემგან განსხვავებით არც უყვირია არც უტირია მე კიდევ ვკანკალებდი ის კი გაშეშებული იდგა, სუნთქვაშეკრული მოვიდა უბრალოდ ეხვეოდა რაღაცას ეჩურჩულებოდა მერე ადგა ხელი მომხვია და იმის მერე მხოლოდ ჩვენ ორნი ვართ...ჩვენ ორივე მამას ვგავართ მაგრამ მას დედას თვალები აქვს ...ზოგჯერ ჩემსავით შავი , ყავისფერი ან ნაცრისფერი ერთხელ მითხრა დედა და მამა არ დაგავიწყდება არასდროს მამას სარკეში დაინახავ როცა საკუთარ თავს შეხედავ დედას კი ჩემი თვალების დანახვისასო. დაკრძალვიდან სამ დღე იყო გასული ოთახსი რომ შემომივარდა და წიგნები დამაყარა თავზე მამა და დედა ერტად ელოდებიან როდის გახდები ექიმი და ასე თუ იწვები და იტირებ ცრემლში დაახრჩობ იმათაც და მეც სხვა ვერაფერს გააკეთებო .რომ ვუთხარი არ ვტირი-თქო ისეთი სახე გაქვს იმათთან ცრემლებად მივა და რას მომსდევ სიტყვებზეო .... მოკლედ ასე იყო მგონი არც ისე მოკლედ მოგიყევი
-არადა მეგონა შენი გიჟი ძმა იმ ჩვენს ტყუპებს გამიგიჟებდა -ამას რომ ვეუბნები იცინის . მეც გული მითბება ისე მინდოდა გაეღიმა და არ მოეწყინა რომ ყველაფერზე თანახმა ვიყავი
-პირველივე რომ არ გამოვიდეს ტყუპები
-მარტო ორი ბავში გინდა? იმდენის დაბადებას უყურე უკვე რო შენი აღარ გინდა დავიჯერო?
-იმდენს ვუყურე უკვე ქალები მეცოდებიან
-ეგ ჩემი საქმეა და შენ ვინ გაწყვეტინებს საერთოდ
-ხოო? შენ ჩემს დაბერებას ელი და მერე მართლა აღარ იქნება ჩემი გადასაწყვეტი
- მეგობრებზე რას მეტყვი?
-კონტაქტური ,გახსნილი და გულღია კაცი რომ არ ვარ მიხვდებოდი ალბათ
-რატომღაც მივხვდი ...თუმცა მე საწუწუნო არაფერი მაქვს აშკარად
-კარგია მაგასაც რომ ხვდები ამიტომ მევასები - უცებ იძახის და ეს“მევასები“იმდენად უცხო მოსასმენია ლექტორისგან კისკისი მიტყდება და ძლივს ვჩერდები -რა ვთქვი ასეთი
-მევასებიიი...როგორ შეიძლება ლექტორო?
-დამცინით ანუ ქალბატონო?
-გააგრძელე საუბარი თუ შეიძლება...
-არ მითხრა მეჩქარებაო...ხვალისთვის არაფერი გაქვს სასწავლი
-შენი ლექცია რატომ მაქვს კვირის ბოლოს?
-ყოველ დღე გინდა მნახო ქალბატონო?
-რა ვერ გნახავ? ლექციაზე ისედაც ურჩხული ხარ სულ ნუ შემოხვალ
-წავალ და მოგენატრები იცოდე ისეთი ლექტორი მოვა
-რა მეორე ახალგაზრდა ლექტორი არ იქნება დავიჯერო?
-რომც იყოს მე არ ვიქნები და შენთვის ესეც საკმარისი იქნება ტანჯვისთვის
-თავდაჯერებულო!
იცინის და შემდეგ აგრძელებს მოყოლას
-არ მიყვარს ყალბი ურთიერთობები ჩემთვის მეგობრობა,სიყვარული და ყველა კავშირი ნამდვილია ამიტომ ერთადერთი მეგობარი მყავს ჩემი ძმის გარდა რომელმაც მიმატოვა და როდის ჩამობრძანდება კაცმა არ იცის
-რა ჰქვია? სად გაიცანი და მაინცადამაინც ის რატომაა ერთადერთი
-უბრალოდ მივხვდი რომ ის იყო ... ანდრეა ჰქვია ბატონს ისიც ექიმია ერთად ვსწავლობდით. მერე წავიდა ცოდის ასამაღლებლად მოეწონა ამერიკელი გოგოები ,კლინიკები ,იქაური ანაზღაურება და დარჩა . არაპატრიოტია ! - ისე საყვარლად ლაპარაკობს ვიბადრები .
-რამდენი ხანია რაც წასულია
-ორი წელია
-ორი? მეგონა დიდი დრო იყო გასული ისე ლაპარაკობდი
-დიდი დროა ჩემთვის ორი წელი ... ორი წელი რომ ვერ მნახო კარგად იქნები?
-მშვენივრად... გამიგია სიკვდილის შემდეგ იქაც კარგად არიანო - ბოლოს ვეუბნები თვალებს რომ მიბრიალებს და მერე ისე უცებ ეღიმება მე თუ არ ვაკოცებ ის ნამდვილად მეფერება
-როგორ გიყვარს ჩემს გულთან თამაში
-ჩემია და უფლება მაქვს
-მერე მე ვარ თავდაჯერებული!
-შენ სულ არაფერი გაინტერესებს?
-მგონი ყველაფერი ვიცი რაც მჭირდება და დეტალებს შემდეგ გავიგებ
-გიგი თუ დეიდაშვილია მათზე რატო არაფერს მიყვები
-ისინი ქალაქშია რ ცხოვრობდნენ და ვერც გვეხმარებოდნენ...დეიდა დედაზე ბევრად პატარა იყო და თავად ვერც ვერაფერს გააკეთებდა. მამას მშობლები გარდაცლილი იყვნე უკვე...დედას მშობლები კი ხანდაზმულები . ისინიც გვეხმარებოდნენ ,გარკვეულწილად მაგრამ მაინც მარტო ყოფნა გვიწევდა.
-გოგა სად გაიცნო დემნამ?
-ისინიც კურსელები არიან ....მანამდეც იცნობნენ ერთმანეთს ერთ უბანში ვცხოვრობდით ადრე სანამ დედა გარდაიცვლებოდა .მეზობლად არა ,მაგრამ მათ გაიცნეს ერთმანეთი.
-ეკონომისტია დემნა?
-დემნა როგორ გითხრა ეკონომისტიცააა, მუშაცაა, ბიზნესმენიცაა, ხელოსანიც , ექიმიც თუ დასჭირდა და კიდევ ყველაფერი რაც დაჭირდება. ყველაფერი ეხერხება და გამოუვალ მდგომარეობაში თუ ჩავარდა ნებისმიერ რამეს გააკეთებს თავი რომ დაიხსნას. ადრეც ასე იყო , მაგრამ ახლა იპოვა თავისი საქმე . იმდენად მოხერხებული იყო ყოველთვის რომ არ სჭირდებოდა ზედმეტი კითხვა და ღამეების თენება. ზუსტად იმას სწავლობდა რაც პრაქტიკაში დასჭირდებოდა კაპიტალი დააგროვა და როგორც იცი კლინიკა სადაც ვმუშაობ მისია. ყველაფერი კლინიკაში დააბანდა, გამიკვირდა ძალიან რადგან მეგონა სხვა რამეს მოიფიქრებდა. მერე ვეჩხუბე ჩემ გამო იყიდე ცდები თუ გგონია რომ იქ დავიწყებ მუშაობას და დამოუკიდებლად ვერაფერს ვიპოვი-თქო ..ერთი საათი ვყვიროდი იჯდა და მისმენდა მერე განმიცხადა ყველაზე მომგებიანი საქმეა ავადმყოფი სამწუხაროდ ყოველთვის იქნება, კლინიკა უკვე მყარად დგას, საუკეთესო კადრები გვყავს შენ ექიმი ხარ და მეტი უკეთესი რა მენახა გადავიდებ ფეხი ფეხზე და ვიცხოვრებ მშვიდადო.ხუთი წელია მშვიდადაა ზუსტად მისი კაპიტალის შესახებ არ ვიცი და არც ვინტერესდდები ,მაგრამ შიმშილით აშკარად არ კვდება . სხვათაშორის მანქანა მან მაჩუქა რეზიდენტურაც რომ დავამთავრე მაშინ თორე მე ღარიბი ბიჭი ვარ ...ექიმებს მიზერულს თანხას გვიხდიან საქართველოში თუ 20 წლის სტაჟი არ გაქ
-ღატაკი იყავი თუ გინდა ოღონდ ასეთი იდეალური დარჩი ცხოვრების ბოლომდე- ეს ხმამაღლა ვუთხარი და თან გამომეტყველებაზეც მეტყობა რომ გულებს ვისვრი თვალებიდნა ხო?-ანუ დემნა კლინიკაში არ მიმიღებს უმცროს ექიმად რო რამე?
-დემნა მიგიღებს ...უბრალოდ მე არ მივცემ ნებას თუ კარგი გოგო არ იქნები
-შენ იმდენს იზავ დიპლომს არ მომცემენ ! ბოროტი ლექტორიიი ცუდი ლექტორიი - რომ ვეუბნები თვალებს ხუჭავს და თავს უკან სწევს . რა იყო ახლა ეს?!
-ასეთი გამომეტყველებით,ხმით და მზერით ნუ მელაპარაკები !
-რატომ?
-ცუდად მხდი !
-გვესმის ერთმანეთი...იმ განსხვავებით რომ მე სულ ეგრე ვარ ... დარწმუნებული ვარ უფრო ცუდადაც კი
-ხოო?
-აი ახლაც.. ასე ნუ მიყურებ შენი თვალები უბრალოდ ...
-ნუ კრუტუნებ მარიამ
-რას ვშვები?
-კრუტუნებ...
-გეჩვენებათ აშკარად
-ნუ მეკამათები !
-დიქტატორო !
-ოდესმე დამემორჩილები?
-მეტად როგორ დაგემორჩილო პირდაპირ მონა ვხდები როგორც კი შემომხედავ...ესეც ხმამაღლა ვთქვი ?
-მე რატომ ვერ ვგრძნობ მაგას ...
-მშვენივრად გრძნობ და ხვდები ყველაფერს - ვბურტყუნებ საწყლად და თვალები მეხუჭება,ისე მეფერება ლოყაზე ჭკუიდან მშლის და კიდევ კარგი სახეს არ ცდება მისი „თავხედი თითები“ თორემ წარმოდგენაც არ მინდა რა დემამრთება
-შენ გრძნობ?
-რას...
-მე რა მემართება როცა ახლოს ხარ და ვერ გეხები, როცა გიყურებ და ვერ გიახლოვდები...
-არ ვიცი ...
-მგონია რომ შევიშალე - ჩუმად ამბობს და ჩემკენ იწევს ,იმდენად ახლოსაა რომ ცხვირით ლოყაზე მეხება , ყელისკენ მიდის და არ მკოცნის - ვერ ვხვდები როდის შემიწყალებ მარიამ...შენ გარეშე ვინ ვარ
-სიმშვიდემდე შეშლილი
-სიმშვიდემდე... სიმშვიდეც შენშია-ტუჩის კუთხეში მკოცნის ,შემდეგ ლოყაზე ყბამდე ისე ნელა მიდის რომ ვინაბები .
ნეტარებაში ვიყავი სანამ მობილური არ ამღერდა. ჩემი არ იყო, შეწუხებული სახით უპასუხა და მაშინვე ფეხზე წამოიჭრა როგორც კი ნომერი დაინახა . არ მესმოდა რა უთხრეს მხოლოდ ის გავიგე როგორ თქვა ნახევარ საათში კლინიკაში ვიქნებიო და მივხვდი რომ უნდა წავსულიყავით. უკვე ჩანთით ვიდექი რომ გამომხედა
-წავედით...
-მინდოდა ერთად გვევახშმა , მაგრამ რთულია ექიმი როცა ხარ მითუმეტეს უკონტროლო პაციენტის ... წესით ორ კვირაში უნდა დაწყებოდა მშობიარობა ,მაგრამ ისეთი მოუსვენარი ბავშვი ჰყავდა ველოდი კიდეც რომ ვერ გაჩერდებოდა - თავისთვის უფრო თქვა ვიდრე ჩემთვის და მანქანისკენ გაიქცა. კარი რომ გამიღო გამეცინა,ასე ეჩქარება და რა დროს ეს იყო. გზიდან ელაპარაებოდა მორიგე ექიმს თუ ექთანს არ ვიცი,მაგრამ ფაქტია მდგომარეობას იგებდა და მითითებებს აძლევდა. ნახევარ საათში არა მაგრამ 15 წუთში ქალაქში ვიყავით. კიდევ რომ დაურეკეს და უთხრეს უკვე წ....ბი დაღვარაო
-ჯანდაბა! შეიყვანეთ სამშობიაროში ყველაფერი მოამზადეთ ...პედიატრი გამოიძახეთ
-მეც წამოვალ..უბრალოდ კლინიკაში წადი !
-მარიამ...
-რა მნიშვნელობა აქვს სად ვიქნები დამიანე ? კაბინეტში დაგელოდები ...
-ყოველთვის უცნაურად მთავრდება ჩვენი შეხვედრა
-მე პრეტენზია არ მაქვს ...არ მაინტერესებს როგორ დასრულდება ისიც საკმარისია რომ გხვდები და შენთვის სხვაგვარადაა ?
-ჩემთვის ისიც საკმარისია რომ გიყურებ , ხელს რომ მიშლიან არ მიყვარს ... აბაა იმედია ჩემ კაბინეტში როგორმე გაიყვან დროს . წასვლაა რ გაბედო გვიანია უკვე არ მანერვიულო იცოდე! - ისე საყვარლად მიაყარა მაკოცა და გავარდა შენობისკენ მემგონი სუპერმენია.
მშვიდად შევედი კლინიკაში იქ გოგონა დამხვდა ბატონი დამიანეს კაბინეტამდე მიგაცილებთო მითხრა და ნაცნობი ოთახისკენ გამიძღვა.
-თუ რამე დაგჭირდებათ შეგიძლიათ მითხრათ ...
-გმადლობთ ..უკვე შევიდა სამშობიარო ბლოკში?
-დიახ უკვე იქ არის...მაგრამ როდის გამოვა ვერ გეტყვით ყოველთვის სხვადასხვა დრო სჭირდება შეიძლება საათი ან რამდენიმე საათი დაჭირდეს. ერთხელ დილამდეც კი გაგრძელდა
გოგონა წავიდა მე კი დივანზე დავჯექი და თამარას დავურეკე . მასთან საუბარში დრო სწრაფად გავიდა.ყველაფერი მოვუყევი რისი თქმაც მინდოდა. მისგანაც მივიღე ინფორმაციები , დამიანე ისევ არ ჩანდა . შემდეგ ჩემი თამარა ტვალებდახუჭული რომ მელაპარაკებოდა დავემშვიდობე და ძილის საშუალება მივეცი მე კი კაფეტერიას მივაშურე. ყავა ვიყიდე და ისევ კაბინეტში დავბრუნდი. მის მაგიდაზე ვდებდი ერთ ქილას კარი რომ გაიღო და შემოვიდა. ფრომა ეცვა , შუბლი დაცვარული ჰქონდა და ისეტი დაღლილი სახით შემომხედა ჩახუტება მომინდა, მერე გამიღიმა და ჩემკენ წამოვიდა
-კაგრი გოგო ხარ რომ დამელოდე და ბოდიში რომ გალოდინე ..იმედია არ მოიწყინე ძალიან - ხელები მომხვია ფრთხილად და ლოყაზე მაკოცა
-ყველაფერმა კარგად ჩაიარა?
-კი ორივე კარგად არიან უბრალოდ ბავშვი წონით ძალიან დიდია და ცოტა აწვალა დედიკო
-აქ უნდა დარჩე ღამით?
-შემიძლია წავიდე ...მაგრამ ვრჩები ყოველთვის . გართულება რომ მოხდეს მე უკეთ მივხედავ ,რადგან ზეპირად ვიცი ყველას მდგომარეობა - მშვიდად მითხრა და ყავას რომ შეხედა გაეცინა- ყავა ჩემია?
-მარილი არ ჩამიყარეს ...ამიტომ გემრიელი იქნება
-ცუდები ...როგორ არ ჩაყარეს მარილი - თავი გააქნია და გაიღიმა- წავალ გამოვცვი და მოვალ
ათ წუთში გზაში ვიყავით . მშვიდად მიდიოდა და ხშირად მიყურებდა ,სადარბაზოსთან რომ გააჩერა მანქანა ჩემკენ შემობრუნდა
-პირობას ვერ მოგცემ რომ სხვა შეხვედრებიც მსგავსად არ დასულდება,მაგრამ შენი გამგზავრების ამბავზე ვიზრუნებ
-მაგაზე ფიქრი საჭირო არ არის...მიყვარს კლინიკაში ყოფნა როცა თავად არ ვარ პაციენტი ...იმედი მაქვს კიდევ გამონახავ დროს ჩემთან შესახვედრად
-ოღონდ შენ ისურვე
-მაშ ნახვამდის - ისევ ისე უაზროდ გაღიმებული ვუყურებ და არც ვაპირებ სერიოზული გამომეტყველების მიღებას. შიგნიდან ვანათებ და ვერ ვიკავებ თავს. მისკენ გადავიხარე მოვეხვიე ლოყაზე ვაკოცე და მანქანის კარი გავაღე
-მარიამ...
-ჰოო
-რომ ახვალ აივნიდან გადმომხედე ,გთხოვ- ისე მითხრა თითქოს საოცრებას ითხოვდა. არაფერი მითქვამს ,სწრაფად წავედი კორპუსისკენ ბინაში რომ ავედი სულ გადამავიწყდა აივანზე გასვლა . საძინებელში რომ შევედი მერე გამახსენდა და კისრიტეხვით გავვარდი გარეთ .ამ ყინვაში მანქანასთან იდგა ზემოთ იყურებოდა, აშკარად ეგონა რომ რამე დამემართა კიბეზე ასვლის დროს ,როგორ შეიძლება ასეთი გათიშული ვიყო ,ალბათ ვანერვიულე ! რომ დამინახა მგონი გავიგე როგორ ამოისუნთქა ისე მიყურებდა მზერით მემუქრებოდა . შებრუნდა და მანქანაში დაბრუნდა, მე კი შეტყობინება მომივიდა მობილურზე „ ვიცოდი რომ გაბრაზდებოდი,მაგრამ ასე სამაგიეროს გადახდაც არ იყო საჭირო!-გავბრაზდი“
ღმერთო ამ კაცს ჩემი გაგიჟება რატომ შეუძლია? რატომ მიეცი ეს ძალა? კი არ გავბრაზდი მესიამოვნა,მაგრამ ერთის მხრივ უკვე მღლის ეს გადამეტებული „მზრუნველობა’მარტო არ იცხოვრო, გვიან ღამით არ იარო, რომ ახვალ დამირეკე,რომ მიხვალ დამირეკე, რომ ჩამოხვალ ,რომ წახვალ მაგრამ მისგან არაფერი მაღიზიანებს და პროტესტის გრძნობის გარეშე მონა რომ ვხდები ვხვდები ღმერთო?
დილით დისორიენტირებული ვმოძრაობ, საძნებელს რომ ვტოვებ და სააბაზანოსკენ მივდივარ ვიცი. აი კარი რომ ჩემს ცხვირ წინ ჩაიქროლებს და იქედან ნახევრად შიშველი დემნა გამოდის აი მერე ნამდვილად ვითიშები იმიტომ რომ დილის მზერით დამიანე მგონია და გული მიჩერდება მერე რომ ვხვდებირ ომ ის გაჩერება არ არის როგორც ვიცი ხოლმე და ის გიჟიც მეკრიჭება თავის ქექვით უკან ვიხევ
-ოჰოოო რძალო რა ფორმაში ხაროოოო იმედია ჩემს ძმას ასეთი არ უნახიხარ ხო?
-ვერც ეღირსება კარგა ხანს ... სტრიპტიზი უნდა უცეკვო თუ რას აესვეტე წინ - გოგას ხმა მესმის და თვალები შუბლსა და კეფას შორის იწყებს ხტუნვას . რაო იმან ვინ რას ვერ ეღირსებაო?
-შეიძლება გავიგო რატომ იცის ჩემი პირადი ცხოვრების შესახებ ინფორმაცია ყველამ
-ყველა არ ვარ მე!
-ოუუ აშკარად სჯობს დილის მრისხანე მარიამს გავეცალო ..თორემ ამაძრობს კანს. დამალევინე ყავა შე ჩემა და წავალ სახლში გასკდა თავი ვაახ ! არა და ხო გთხარი წავალ სახლში_თქო
-ძლივს იდექი ფეხზე მანქანაში როგორ ჩამესვი და მე გამოყოლა მეზარებოდა- ხმა მესმის ისევ სანამ წყალს მოვუშვებ აი მერე უკვე გამოფხიზლებას ვიწყებ და გონს მოსული რომ გავდივარ დემნა მაგიდასთან ზის და ყავას მიირთმევს მშვიდად,თან ვიღაცას წერს . გოგა კი დივანზეა გაშოტილი და ლუდის ქილა აქვს მიყუდებული.
გვერდს ვუვლი ამ სანახაობას და საძინებელში შევდივარ. თავის მოწესრიგებამ დიდი დრო წამართვა ამიტომ გასვლისთანავე წასვლა მომიხდა . იმათ ჩემი წაყვანის თავი რომ არ ჰქონდათ ფაქტია ხომ? ანუ ავტობუსში შევედი და ისეთი გაჭედილი იყო შევეკვეხე უფრო სწორი ნათქვამია,სუნთქვის ამდენ ხანს შეკავება თუ შემეძლო არ ვიცოდი თორემ რეკორდებში ჩავწერდი საკუთარ სახელს. კიდევ კარგი ორივე ფეხსაცმლით ჩამოვედი ძირს!
დამიანეს ლექცია არ მქონდა და მთელი დღე მოწყენილი დავაბოტებდი, ლექტორს ერთი შეტყობინების გამოგზავნაც არ გახსენებია და სულ მთლად მოვიღუშე ბოლოს. ლექციების დასრულებსი შემდეგ სახლში წავედი, გოგა არ იყო რა თქმა უნდა. მე კი ჩემი ტამარას ნახვა მინდოდა და ვიხმე. როგორც იქნა მოაღწია და ქოთქოთით შემოვიდა
-შოკოლადები მოგიტანე...ძლივს ამოვაღწიე რა უბედურებაა რა არის. აბა ბინააო? ოჰ შენს გოგუნას აპარტამენტი მოუწყვია აქ სად შეგვიძლია ამდენიი -დივანზე დაეშვა და ამოისუნთქა - მართლა ცუდად მაქ გული ...ყავაა შემასხი ერთი ორი წვეთი
-გულისცემა აჩქარებული გაქვს კიდე ყავა გინდა?
-უიმე ქალო სანამ შენ მოამზადებ მანამ არ დავმშვიდდები? შოკოლადები ნახე?
-მადროვეე - სამზარეულოსი გავედი ყველაფერი რაც კი ტკბილი მქონდა თეფშებზე დავაწყვე ყავის მომზადებაც დავიწყე და მერე გაამხსენდა რომ ნამცხვარიც მეპოვებოდა მაცივარში. გამორების პროცესში ვიყავი ბატონი რომ მობრძანდა და ჩემი საწყალი ტამარა იატაკზე გაიშოტა პირდაპირ. ნუ მე დაცემის ხმა გავიგე და მერე გოგას სიცილი
-ასეთი საშიში ვარ დავიჯერო? მარიაამ უშველე შენს დაქალს მგონი ენა გადაყლაპა
-ნუ დარდობ შენ არაფერი მომსვლია...უბრალოდ ისე უცებ შემოხვედი არ გელოდი
-ხო ისე გქონდა ჩემი დივანი ათვსიებული აშკარად არ მელოდი ...ფეხი ხო არ გტკივა?
-არაა ...
-ძალიან კარგი ...მარიამი სამზარეულოშია ხო?
-აქ ვარ და გამოაღწიე ნუ მომიკლავ ერთადერთ დაქალს - რომ დავუზახე მალევე შემოვიდა პარკები ეჭირა ხელში
-რა არის ეს?
-ხორცია ...თევზი და ბოსტნეული
-მაგათი მომზადება ვინ იცის მერე?
-მე !
-ხოდა მოამზადე ვინ გიშლის
-რატო ხარ ასეთი მწარე როდის დატკბები?
-შენთვის არასდროს ...
-უსამართლო ხარ ჩემს მიმართ! - გასვლისას მომაძახა მე კი ჩემს თამარასთან დავჯექი და წვენის ჭიქა დავითრიე . გოგა ჩვენთან არ შემოსულა თითქოს არც იყო სახლსი მხოლოდ მაშინ გამოჩნდა ვიღაცამ რომ დააკაკუნა კარზე და ის ვიღაც ორი დადიანი რომ აღმოჩნდა თვალები გამიფართოვდა. ახლა რა ასე უნდა იარონ ამათ? გოგა წინააღმდეგი არ არის? ხელს მიწყობს დამიანეს ნახვაში თუ მიშვლის ვერ გავიგე!
-თამარ ქალო სალამიი ...როგრ ხარ ?
-კარგად დემნა შენ?
-პერფექტოოდ... ამოიღე ბიჭო ხმა რა იყო გავიგეთ რო მუნჯდები მარიამის დანახვისას ,მაგრამ ასეც არ შეიძლება მარცხვენ უკვე დაქალი დაგიწუნებს
-დემნა- თვალებს უბრიალებს და მერე თამარას კოცნის- თამარა როგორ ხარ?
-კარგად პატივცემულო თავად?
-აუუ შენ რა მონსტრი ვინმე ხარ ტო ასე გეძახიან ყველგან შენი სტუდენტები? მოდი ერთ თამარჩიკ მომიყევი როგორ ატარებს ლექციებს აგინებენ წყევლიან და ლანძღავენ ხო?
-უი არა რას ამბობ ...ყველა გიჯდება ამაზე
-გოგოებზე არ ვამბობ მე ბიჭებზე ვიძახი თუ ასე გაპიდარასდდა ყველა
-ნუ გააგიჟებ ახლა გოგოს !
-მე რას გავაგიჟებ მიშკამ თუ ვერ გადარია აქამდე - იცინის და სავარძელში წვება ფაქტობრივად სიე იწევა წინ და შლის ფეხებს - რამე დასალევი არ გვეპოვება სახლში გოგა?
-ნახევარი საათით ხარ და რა დალევა გინდა სულ გალოთდდი რაც მე წავედი?
-ოოჰ შენ ხო გამოკეთთდი იქ ასეა ჩაიგდებენ ქერა ქალებს ხელში და როგორც კი დაინახავენ მათ მოღეღილ სხეულს კაი ბიჭები ხდებიან
სანამ დემნა ლაპარაკობდა გოგა დადიოდა ოთახენს შორის ბოლოს დადგა უკვე მზად ყოფნაში და თავით ანიშნა გამოდიო
-მივდივართ მე და დემნა ....დამიანეს გიტოვებთ. ხიხიაა ქალები და სასმელიო თორემ მე კი დავპატიჟე . აბა არივედეჩი !- დემნას ხელი მაირტყა მხარზე და წინ გააგდო -მარუსაა სანდრომ დამირეკა და შეიძლება მოვიდეო გასაღები არ აქვს და შუაღამეზე თუ დაგადგა ეგ იქნება იცოდე - უცებ შემოყო თავი და მერე მართლა წავიდა
-ადგილიდან არ გაინძრე...არავითარი საქმე და მიშო ან კიდევ სალომე და საბასთან გაქცევა !- დაქალს ვუბრუნდები როგორც კი მარტო ვრჩებით სახლში წამსვე იხევს უკან და ჩუმდება . დამიანე კი ჩუმად იცინის - რას დალევთ პატივცემულო?
-ჩაის ,თუ არ შეგაწუხებ
-ჩაის? კარგიი იყოს ჩაი ვიპოვი იმედია .თამარა არ გაინძრე იცოდე
-ასე ეშინია ჩემთან მარტო დარჩენა? - ეს ცინიკოსი დაუბრუნდა ჩვეულ სახეს თან თამარას რო ეკითხება
-მე შენ გამო მეშინია...ცქერას რომ ვერ გაუძლო და ამ სიბერეში რამე დაგემართოს - მშვიდად ვეუბნები ვუღიმი და კმაყოფილი ვტოვებ ოთახს. ჩაი როგორღაც მოვამზადე და ფინჯანი გავიტანე. მაგიდაზე დავდგი და მერე მივხვდი რომ თვალები წითელი ჰქონდა, სახეზეც წამოწითლებული იყო
-მადლობა...
-გაციებული ხარ?
-ხედავ თამარა? ერთიშ ეხედვით სვამს დიაგნოზს პირდაპირ ტალანტია ...ასე რომ იყოს ლექციებზეც სტუდენტი ვერ აჯობებდა
-როდის გაცივდი გუშინ კარგად იყავი... მერე კლინიკაში რომ დარჩი?
-ორ წუთში მომკლავ იმდენს ლაპარაკობ .... ვიცი რომ ჩემზე ღალავ მაგრამ ასეთი არაადეკვატურიც ნუ იქნები
-რა კარგ ხასიათზე ხართ დღეს პატვცემულო? ვირუსი შეგეყარათ ცინიკური ჩართვების გამოვლენით?
-ცინიკური ? ასეთი არაფერი გამიგია ახალი ვირუსია ალბათ რამე ...გემრიელია - ჩაის მშვიდად აგემოვნებს და ცხელ ორთქლსაც ისუნთქავს , თითქოს მეც მივლის ცხელი სითხისგან გამოწვეული ტალღა მთელს სხეულში. თამარას გვერდით ვჯდები და ვუყურებ. რაღაცას ეკითხება და ისიც პასუხობს,მშვიდად საუბრობენ მე კი მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ რომ ცუდადაა. ალბათ კლინიკიდან პირდაპირ ჩემთან წამოვიდა. უკვე ცხრა საათი იყო ხშირად ისვამდა შუბლზე ხელს,ალბათ თავი სტკივა . თამარა ნამდვილად უნდ აწასულიყო უკვე, ვიცოდი რომ არაფერს იგონებდა და წასვლის ნება მივეცი. დამიანემ შესთავაზა გაყვანა მაგრამ კატეგორიული უარი განუცხადა, მიშომ უნდა მომაკითხოსო მეც გავყევი და სადარბაზოსთან მიშიკო რომ დავინახე ისე გამიხარდა ყელზე ჩამოვეკიდე
-მარიკოო როგორ ბრძანდები ქალბატონო?
-კარგად მიშიკო შენ?
-მეც კარგად... ხო არ გაგაგიჟა ჩემმა თამარამ?
-ენას ამოგაცლი და გაგაგიჟებ მერე- მაშინვე გაიგო თამარამ და მანქანიდან გამოსძახა
-ნუ ფრთხი ჩიტო მშვიდად ,წყნარად - მეცინება მიშოს სიტყვებზე ის კი ისევ აგრძელებს- მალე მოვალ და მოვკლავ შენს მონატრებას
-სადმე მიგყავს?
-არ უთქვამს? კლინიკაში რაღაც საღამოს აწყობენ ...რამდნეიმე წლის იუბილეა დაარსებიდან და ...მოკლედ მერე მოგიყვება რა ახლა დროში ვიწვებით .
-კარგი აღარ გაგაჩერებთ...კარგი დრო გაატარეთ
-ჭკვიანად - ლოყაზე მკოცნის და მიდის.
ბინაში რომ ვბრუნდები ბატონი დამიანე დივანზე ზის თავი უკან აქვს გადაწეული და თვალები დახუჭული აქვს. გვერდით ვუჯდები ,ძალიან ახლოს და სახეზე ხელს ვუსვამ წვერგაპარსულს ისეთი სასიამოვნო კანი აქვს ინსტიქტურად ვაგრძელებ მისი სახის შესწავლას
-სიცხის გაზომვას ცდილობ ალბათ ხო?- ჩუმად ამბობს და ტუჩის კუთხეს ტეხავს
-არ გაქვს სიცხე ... მაგრამ ყელი აშკარად გტკივა
-შუაღამით მომიხდა გარეთ გასვლა პირდაპირ კლინიკიდან მანქანაში ჰქონდა დაწყებული ქალს მშობიარობა ...წუხელ ნამდვილად რთული ღამე იყო .ბავშვი მძიმედაა ძალიან პატარა დაიბადა გვიან მოიყვანეს კლინიკაში და ეზოში დაიბადა .
-აქამდე გქონია მსგავსი შემთხვევა?
-კლინიკის ეზოში არავინ მიმშობიარებია სიმართლე გითხრა...მაგრამ სხვა გზა არ იყო ჩანდა თავი უკვე 1 კგ 500 გრ გოგო დაიბადა
-ასე პატარა?
-ხო ... მაგრამ გადარჩება ვიცი
-თავიდან ძალიან გიჭირდა ემოციურად?
-არა ... იცი იმ დროს იქ საოპერაციოში ვერ ვგრძნობ, მხოლოდ მერე როცა იქაურობას ვტოვებ .თუმცა არც ისე დიდი გამოცდილება მაქვს რომ საშინელებები მენახა... ჯერ ჯერობით გამოუვალ მდგოამრეობაში არ ვყოფილვარ ძირითადად იმ პაციეტებს ვიღებ ვინც ჩემთან არიან კონსულტაციებზე . ახლა ყველაფერი შეიცვალა
-არ გბეზრდებოდა ხოლმე? სწავლის პროცესში როცა არადა არ ილევა სამეცადინო
-ზარმაცი ხარ-თქო რომ გეუბნები ბრაზდები
-კაგრი რა შენ არ გეზარებოდა დავიჯერო?
-პირველ კურსზე არა... ცოტა მოგვიანებით კი როცა თავზე მათენდებოდა მეზიზღებოდა ყველაფერი . დემნა ცალკე მეძახდა მოკვდები ასე ,ან დაბრმავდები ან დაშტერდები ექიმი და მკურნალობა თითონ დაგჭირდებაო
-მე არ ვიქნები ეგრე ...მშვიდად იყავი
-არ იქნები და ძლიერი ექიმიც ვერ იქნები..ორმაგი დროის დახარჯვა მოგიწევს რომ პაციენტი არ დაკარგო .თავად მიხვდები რომ არ იცი და გაჩერდები უკან დაიხევ ვერ იბრძოლებ ეს გინდა?
-ოო აბა სულ ხო ვერ ვიმეცადინებ...მალე მბეზრდება , ვიღლები ..სუსტი ვარ მე
-წუწუნა ხარ შენ ... მაქსიმუმი არ გინდა და იმიტომ ! აპარატზე სეერთებულ კაცს ეტყვი ხომ სუნთქავ რაღა გინდაო
-ნუ დამცინი ეგრე არ ვიქნები ...
-არაა? - მიღიმის და ლოყაზე მკოცნის - აბა როგორი იქნები ...იცი საერთოდ რისი ექიმი გინდა იყო?
-არა ჯერ...
-მე ვიცოდი პირველ კურსზე
-რა გარყვნილი უნდა იყო და როგორ უნდა აზროვნებდე გინეკოლოგობა რომ გინდოდეს პირველ კურსელ ბიჭს ... -სახეს ვმანჭავ ის კიდე ხარხარებს სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით-არა კიდევ რომ იცინის
- ბავსვის დაბადებაზე დიდი პროცესი რამე არსებობს? ამაზე საინტერესო და კარგი .ჩემთვის არ არსებობდა და ამიტომაც ავირჩიე გინეკოლოგია . ფეხმძიმე ქალთან ურთიერთობა მასთან საუბარი, ბავშვის დანახვა ,გულისცმეის მოსმენა და იმაზე ზრუნვა რომ ჯანმრთელი დაიბადოს საინტერესო და სასიამოვნო არ არის შენი აზრით? ან როცა ქალს ეხმარები ყველაზე მნისვნელოვანი საქმის გაკეთებაში მკურნალობ რომ შვილის გაჩენა შეძლოს. ორი წელია მე ვიღებ მშობიარობას დამოუკიდებლად სამი წელი ექიმთან ერთად ვიყავი და იმდენი ბედნიერი წამი მქონდა დამიჯერე ათასჯერ რომ დავბრუნდე უკან სხვას არაფერს ავირჩევ
-მგონი შენი კოლეგა გავხდდები ... აქამდე მაგ თემაზე ამდენი არ მიფიქრია ძალიან რთული პროცესია და ვიფიქრე რომ ემოციურად ვერ გავუძლებდი, როგორც ქალი
-მომავალ წელს თუ ჭკვიანად მოიქცევი და დაიმსახურებ დასწრების უფლებას მოგცემ
-ჭკვიანად მოქცევაში რას გულისხმობ
- მხოლოდ სწავლას სხვას არაფერს ! თუ მივხვდები რომ ზედმეტად ზარმაცობ ჩაგტოვებ გეფიცები ! დათვურ სამსახურს არ გაგიცევ იცოდე
-როგორ მაშინებ რა ნამდვილი მონსტრი ხარ...იმის ნაცვლად რომ მეხმარებოდე
-როცა ცოდნა გექნება ნამდვილი ცოდნა და არა უბრალოდ დაზუთხული წინადადებები დახმარება გაწეული იქნება დამიჯერე !
-არეულ წინადადებებს რომ ამბობ იაზრებ? თან ნაწყვეტ ნაწყვეტ
-დიაგნოზს სვამ და თან მარწმუნებ ამ დიაგნოზის სიზუტსეში? -თავი დივანზე ჰქონდა ჩამოდებული პირი უშრებოდა და თვალები ეხუჭებოდა - ჩემი წასვლის დროა ... - უცებ თქვა ლოყაზე მაკოცა და წამოდგა
-აირჩევანის დროა
-რა?- ჩემმა უეცარმა წამოძახილმა გააჩერა ჩემკენ სემობრუნდა და ზემოდან დამხედა
-აირჩიე ან მე წამოვალ შენთან ან შენ დარჩები აქ სანამ უკეთ არ გახდები !
-არ მიყვარს ასე რომ ღელავ უბრალო ამბის გამო !
-აირჩიე დამიანე ...
-ავირჩიე უკვე...მე მივდივარ სახლში შენ რჩები აქ და ისვენებ ან რა ვიცი გოგას მოსვლას დაელოდე- ლაპარაკის დროს თვალები ეხუჭებდა აშკარად თავის ტკიოდა იმდენჯერ მოისვა შუბლზე ხელი -კარგად ვარ მე
-დამიანე
-პატარა ბავშვი ხომ არ ვარ
-არ ხარ პატარა ბავშვი...მე ვარ პატარა ბავშვი რომლის გაბრაზება და აღელვება არ შეიძლება- ახლოს მივედი ხელები ყელზე მოვხვიე და რომ მივხვდი როგორ მოდუნდა გაღიმებულმა განვაგრძე -არ მინდა რომ წახვიდე ,ძალიან ადრეა - ლოყაზე ვკოცნი ხანგრძლივად და შემდეგ თითებს ყელიდან მკერდზე ვასრიალებ უცებ გადავდივარ მის მკლავებზე და ხელისგულზე მივასრიალებ თიტებს -ხომ დარჩები ...მინდა რომ დარჩე
რამდენიმე წამში დივანზე რომ იჯდა ისევ და მიყურებდა ხვდებით ალბათ ხომ? მე კი სამზარეულოდან კიდევ ერთი ფინჯანი ჩაით დავბრუნდი და ხელში მივაჩეჩე
-მარიაამ
-ცხელი შოკოლადი გირჩევნია? ან რძე
-რძეს ვერ ვიტან- სახე ისე დამანჭა რომ არ მეკოცნა ორ წამში გული გამიჩერდებოდა- ეს რისთვის რძეს რომ ვერ ვიტან იმიტომ? - გაეღიმა და ქვემოდან ამომხედა,ხო აშკარად არ ვარ კარგ პოზაში მისი ფეხებიდან გამოძრომა და წელში გასწორება მჭირდება აშკარად
-მომინდა
-მოგინდი ...
-სიტყვებს ნუ ატრიალებ ! - დავდივარ და თან ველაპარაკები,როგორც იქნა ვიპოვე თერმომეტრი და ხელში მივაჩეჩე
-არ მაქვს სიც..
-ვნახავ მეც -ისე ვუყურებ ხაფანგში მომწყვდეულივით მართმევს თერმომეტრს,ვინაიან ხუთჯერ მაინც მივადე შუბლზე ხელი სანამ თერმომეტრი არკვევდა ტემპერატურას და ვიცოდი რომ სიცხე ჰქონდა .წამლის ძებნაც დავიწყე .გაოცებული კი ვარ ,მაგრამ მსგავსი პაციენტი არ არსებობს ალბათ ისეთი სახით მიყურებდა წამალი რომ დავუდე ხელისგულზე ორი წლის ბავშვს ჰგავდა
-ექიმი რომელიც წამლებს არ სვამს?
-ცუდი გემო აქვს!
-39? - თერმომეტრს რომ დავხედე ისე წამოვიყვირე ყურიც ვატკინე ალბათ- და ასე აპირებდი წასვლას?
-ჩშ! წამალს ვსვამ - ისე უცებ გამაჩუმა მივხვდი რო არ უნდა დამეწყო ქოთქოთი მაგრამ რა გამაჩერებდა ლამის ენა მოვიჭამე ჩუმად რომ ვყოფილიყავი ,მერე საათს გავხედე და დრო დავინიშნე კიდევ რომ შემემოწმებინა ტემპერატურა. - საზიზღარი გემო აქვს ,აღიარე
-არც მე მიყვარს წამლები...ბავშვობაში მთელი ოჯახი მევედრებოდა რომ დამელია ერთი ტაბლეტი ..გცივა?
-და ამის მერე მე მეუბნები როგორი ექიმი ხარო? -თემას ცვლის და წარბებს კრავს- ბავშობაშიც ჯიუტი ყოფილხარ. მე ვუჯერებდი დემნას ,თუმცა წამლების დალევა იშვიათად მიწევდა
-მე ძალიან ხშირად ვიყავი გაციებული ან მოწამლული ვირუსებს მაგნიტივით ვიზიდავდი ამიტო სულ წამლებს მაყლაებდნენ ...გამიწამეს ბავშვობა
-ახლაც სულ რაღაცაზე არ წუწუნებ?
-ახლა გადაღლილობა მაწუხებს და ნუ დამცინი შენ ! ახლა შენ მანდ დაწვები ,მე პლედს მოგიტან რადგან კანკალებ უკვე და ტყუილად მალავ,არ გამოგდის . მერე ჩაის დალევ ბოლომდე და მელაპარაკები
-თითიც დამიქნიე და პატარა ბავშვი ვიქნები ... რას მოვდიოდი რა მინდოდა ,სიცხის ბრალი იყო თურმე მე კიდე მეგონა შენ რო ვერ გნახე იმიტო ვიყავი ცუდად
-ენა როგორ ამოგაცალო მაგაზე სიცხე რომ დაგიწევს მერე მოვიფიქრებ- თვალებს ვუბრიალებ და გავდივარ.
იძულებული რომ ხდება დამიჯეროს და უკვე სულელური გამოდის მისი წუწუნი და ლაპარაკიც ეზარება ,ნუ მე ვის ვერ დავღლი საუბრით? პლედს ვაფარებ და დივანზე ვსკუპდები მის ხელს ვიღებ და თითებს ზურგზე ვატარებ ისეთი ცხელია რომ ახლა პირდაპირი მნიშვნელობით მწვავს. ცოტა ხანს მიყურებდა და ოდნავ იღიმოდა მერე წამოიწია და თვალები რომ გავაფართოვე დამცინა
-იქ დაჯექი
გათიშული ვიწევი და ვჯები ის კი ბალიშის ფუნქციას მანიჭებს და თითონ მეფერება ხელზე იმ განსვავებით რომ ხშირად მკოცნის . მერე ქვემოდან მიყურებს და ცუდად ვხდები მისი შავი სფეროების ირგვლივ სიწითლეს რომ ვხედავ.
-შენთან ის მემართება რაც არავისთან ...
-უდროო დროს გაწყვეტილ შეხვედრებს და მესამედ შენ მკურნალობაში ჩართვას გულისხმობ?
-ხო !
-ძალიან სუსტი ხარ ექიმო
-შენი ბრალია...
-ჩემი როგორ
-დაფიქრდი და მიხვდები !
-ასე ნუ მიყურებ ,რამდენჯერ უნდა გითხრა - ისე მიმზერს სუნთქვა მეკვრის უკვე
-სხვანაირად არ შემიძლია ...იცი რა ლამაზი ხარ?
-წამალს უკუჩვენება აქვს და ტემპერატურამ აგიწია? -უცებ ვახლი სისულელეს ის კი წარბებს კრავს და ისე მიყურებს
-მე მაინც დამიჯერე ! სულარაა აუცილებელი საკუთარი თავი მოგწონდეს ,მე ორივეს მაგივრად მომწონხარ
-აი უკვე ბოდავ...როგორ გისველო მითხარი
-მაკოცე არ გინდა?
-არ მინდა !
-სულ არა ?
-სულ არა ...
-საერთოდ ?- რატომ იწევა? ამას სიცხე არ აქვს? არ მოქმედებს თუ რა არის ვინმე მეტყვის
-ჩემი „მინდა“ ორივეს გვეყოფა - ყელში მკოცნის გათიშულს და მგონი მე დავიწყებ ბოდვას ,ნიკაპის ქვეშ მეხება მისი ცხელი ტუჩები და მერე მიუყვება ქვემოთ ჩაღრმავებისკენ ,ახლა გული გამიჩერდება ასე კოცნა როგორ შეუძლია . ლავიწზე მკოცნის და ტავს მხარზე მადებს, უკვე მთლიანად ყელის ოკუპაციას ახდენს
-და მი ანე- რატო ვკვნესი ასე საცოდავად ? მგონი ვეღარასდროს მოვალ გონს
-ჩშ-ტუჩებზე მისი თითები რომ მეხება უკვე სხეულს ვეღარ ვგრძნობ- ისუნთქე ...-იღიმის ,კანზე ვგრძნობ როგორ ამოძრავებს ტუჩებს ,მაგრამ აღარ მკოცნის ეს კი წამების ტოლფასია
მგონი ვეღარასდროს დავილაპარაკებ. თავი დივანს მივადე და გავიტრუნე. მისი ღრმა სუნთქვა მესმის , მისი სიმხურვალე მწვავს ეს კი წარმოუდგენლად სასიამოვნოა. მთელი არსებით ვგრნობ და ვტკბები. თითებს მის მოლე თმაში ვხლართავ და ვგრძნობ როგორ ეკვრება წამით სუნთქვა.
-სიმშვიდემდე შეშლილი
მისი ხმა ჩამესმის, ჩუმი, ხრინწიანი და უზომოდ თბილი . ბურუსში ვიკარები, დრო ჩერდება,ყველაფერი ქრება მხოლოდ ლექტორი და მე ....მხოლოდ სტუდენტი და ლექტორი ,დამიანე და მარიამი ვრჩებით.
.........
რესტორანში მივდივართ მე და ჩემი დემონი ...
ცოტას ვნერვიულობ, იქ ყველა იქნება ვინც მის ირგვლივ ტრიალებს და ჩემი პირველი გამოსვლაა საზოგადოებაში მასთან ერთად. იმედია უკანასკნელი არ იქნება ,ამ დაშვებით ვმშვიდდები და მზადებას განვაგრძობ. მიხეილის ხმა უკვე მეათედ მესმის
-გეფიცები შემოოვალ და ჩემი ხელით ჩაგაცმევ...
-ხუთ წუთში გამოვალ მადროვე
-ქორწილში მეორე დღეს მოხვალ ალბათ ხო?
-ქორწილს ვიხდით?
-თამარააააა დაგტოვე რომ მომზადებულიყავი წავედი სახლში ჩავიცვი ისევ გამოვედი და ერთი საათია გელოდები!
-რამდენს ლაპარაკობ დაშნიანო? მოვდივარ და არაფერი მოხდება ნახევარი საათით თუ დაიგვიანებ - სარკის წინ ვტრიალებ ,ჩემი თავი მომწონს ნამდვილად და შემდეგ კარსაც ვაღებ. მშვიდად გავდივარ ბატონი კარის წინ კედელეა მიყუდებული ხელები შარვლის ჯიბეში აქვს ჩაწყობილი და იატაკს უყურებს.ისევ არ ელოდა ჩემს გამოჩენას აი ახლა კი ტერფიდან თმის ღერამდე მათვალიერებს
-მგონი პირდაპირ იუსტიციაში წავიდეთ და ხელი მოვაწეროთ სჯობს...- ხავის და წამში ფარავს მანძილს - რას იტყვი?
-ასეთი ლამაზი ვარ? და უმაკიაჟოდ რომ ვიქნები ხვალ გამეყრები?
-აშკარად არაა ლაპარაკი შენთვის საჭირო საქმე- ამბობს და ტუჩებზე ისე მეძგერება რომ მგონი ქორწილზეც ტანახმა ვარ და საერთოდ ყველა მის შემოთავაზებაზე. როგორი სატანაცაა სიე სატანურად მშორდება ტუჩებზე თითს ისვამს მერე ილოკავს და დემონურად კმაყოფილი მიღიმის-ახლა შეგვიძლია წავიდეთ
-ასე კიდე ერთხელ მომშორდები და გეფიცები ვეღარასდროს მაკოცებ !
-ისეთ რამე ნუ ამბობ რასაც ვერ შეასრულებ...ჩიტოოო როგორ ფრთხიი - ყურთან მეჩურჩულება და იქვე მკოცნის .არა მე ცოცხალი ვერ მივაღწევ იმ ადგილამდე ამან თუ ასე გააგრძელა, ხომ მეუბნებოდა ნუ გამომიწვევი აი მეტის ღირსი ვარ მე არ მეხებოდა,არ მკოცნიდა ვიყავი მშვიდად ახლა კიდე ჭკუიდან გადავყავარ !
მანქანაში რამდენიმე წუთი ვიჯექით ისე მიქროდა და ამ დროის განმავლობაში ჩემ სახეს უყურებდა თუ გზას არ ვიცი. კიდევ კარგი მრთელი გადმოვედით მანქანიდან და შენობაშიც შევაღწიეთ.
მერე უბრალოდ ამაყი ვიყავი ასეთი საოცარი ადამიანი რომ მყავდა გვერდით. ისეთ დამოკიდებულებას ვგრძნობდი თითოეული ადამიანისგან ვინც კი შეგვხვდა იქ , იმდენად კარგად ვხედავდი როგორ აფასებდნენ მიშოს ,როგორ უყვარდათ ექიმებს. გაბადრული დავდიოდი და მიხაროდა ...უზომოდ მიხაროდა ასეთი ბიჭი რომ მყავდა.
რამდენიმე ჭიქა დალია ექიმებთან ერთად ,მაგრამ წამით არ მაშორებდა მზერას. ხელზე მეფერებოდა, შიგადაშიგ მკოცნიდა და მიღიმოდა .
გიგი და ქეთევანიც ბრძანდებოდნენ რა თქმა უნდა, მაგრამ იმდენად ცოტა ხანს იყვნენ უბრალოდ მოიქროლეს მოგვესალმნენ ჩაგვკოცნეს და გაიქცნენ .არ ვიცი რა ხდება,მაგრამ მშვიდობა ნამდვილად იყო ისეთი გაბრწყინებულები მოძრაობდნენ. რას გაუგებ მაგათ ?
-დემონი აღარ ვარ?-ხელი ჩამკიდა წამომაყენა და მოცეკვავეებისკენ დაიძრა
-დემონი რომელიც კარგი ექიმია და მიხარია რომ მხოლოდ ჩემი დემონია
-აჰა ე.ი კარგი ბიჭი რომ ვარ უკვე მიმისაკუთრე და ცუდი არ გინდოდი!
-დაშნიანო - რომ ვებუტები იცინის და ლოყაზე მკოცნის
-მე ხო ვიცი რომ ყველანაირი გიყვარვარ
-ვინ გითხრა რომ მიყვარხარ?- მივყვები და შემდეგ ხელებს ყელზე ვხვევ, ის კი წელზე მხვევს თავის ტორებს და მელოდიას ვყვებით
- ცალმხრივია ჩემი გრძნობა?
-არ მიყვარხარ ... შეუძლებელია მიყვარდე ,არ შეიძლება მე შენ მიყვარდე- ამას რომ ვეუბნები სახიდან ღიმილი ეშლება. აშკარად სერიოზული გამომეტყველება მქონდა . ხელები დაეჭიმა ,მთელი სხეული გაუქვავდა მგონი
მომშორდა აი ასე უბრალოდ უკან დაიხია ხელი მაჯაზე ცამკიდა და იქედან წამიყვანა. იმდენად სწრაფად რომ სიტყვის თქმაც ვერ მოვახერხე.
ჩემ წინ იდგა , საშინლად ციოდა, ქარი ქროდა და ტვალებს მიწვავდა. ის კი გაყინული მზერით მიცქერდა ,თითქოს მისმა მწვანეებმა ნათება დაკარგეს
-დემონო...
-რატომ...რატომ არ შეგიძლია უბრალოდ გიყვარდე .რა უნდა გავაკეთო მეტი, როგორ უნდა მოვიქცე მხოლოდ შენთან ვარ ასეთი ასეთი მშვიდი, ბუნებრივი, დამთმობი და აზრი არ აქვს ხო ?!
-ახლა ამ წამს თუ არ გაჩუმდები გეფიცები მოგკლავ ან მოვკვდები ! შემომხედე , უბრალოდ შემომხედე და მითხარი როგორ შეიძლება მიყვარდე - მისი სახე ხელებში მოვიქციე და ვაიძულე შემოეხედა, გაცოფებული იყო აი ისე ყველაფრის დანგრევა რომ შეეძლო ,მაგრამ მაინც იკავებდა თავს - შენ არაამქვეყნიური ხარ , არარსებულად კარგი ხარ , საოცრება ხარ ჩემ ცხოვრებაში და უბრალოდ მე შენზე გაგიჟებულ თამარას რომ უყვარდე არ შეიძლება ეს სიყვარული არაა...უბრალოდ „მიყვარხარ“ რომ გითხრა არ შემიძლია შენზე დამოკიდებული ვარ ისე როგორც ჟანგბადზე, წყალზე ,საკვებზე რომლის გარეშეც ვერ გავძლებ. ყველაფერი ხარ გაღმერთებ ,ყველაფერს შენში ვაღმერთებ თითოეული უჯრედი მიყვარს ! ესენი განსაკუთრებით-ვკოცნი და ისიც მყვება. ისე ეხება ჩემს ტუჩებს მგონი აქამდე კოცნა არც უცდია და უბრალოდ ტუჩებზე მეხებოდა. აი ახლა ნამდვილად არ ვარ კარგად ...
მანქანაში როდის ჩამსვა?
მანქანა როდის დაძრა?
ქალაქი როდის დავტოვეთ?
მე რა მეძინა?
თვალები რატომ მაქვს ღია და საერთოდ რატომ მეფერება მისი ხელი ლოყაზე ,ხელზე რატო მკოცნის და ასე გაბრწყინებული დაშნიანი რამე კატასტროფას გვაუწყებს?
ვკითხე უკვე სად მივდივართ თუ არა?
რა ჯანდაბა მჭირს?
არა აშკარად იმ კოცნამ იმოქმედა, იმედია კიდე გაიმეორებს !
ეს სიმღერაც როგორ მომქედებს, ყველა უჯრედს თიშავს და ასე ჰაერში მოფარფატე ჩიტს ვემსგავსები .
მგონი რაღაც ძლიერი ტრანკვილიზატორი დავლიე ! არაა არა ვარ კარგად
აქ თოვლია თუ მეჩვენება? არააა აშკარად ახლაც თოვს. ღმერთო რამხელა ფანტელებიააა რალამაზია . ფარები ანათებს და ყველაფერი ბრჭყვიალებს ,საოცრებააა ...
სინათლე მჭრის თვალს და მაიძულებს რომ გამოვფხიზლდე.რამდენიმე წუთი თვალებს არ ვახელ ვიხსენებ ყველაფერს და ბოლო რაც მახსოვს ისევ თოვლიანი გზაა. ვგრძნობ როგორ მოძრაობს ჩემს თმაში დაშნაინის თითები, იმდენად ახლოსაა რომ მის სუნთქვას ვგრძნობ, ლოყაზე მკოცნის, ტუჩთან ახლოს და შემდეგ ჩერდება. თითებით მეხება და ისევ მკოცნის
-თამარაა -მისი ხმა თვალების გახელას მაიძულებს და აქ სრულდება ჩემი ფრენა?-გაიღვიძე
-დაშნიანო ...
-დილამშვიდობისა -მიღიმის... რა არაამქვეყნიურად იცის ხოლმე გაღიმება დილით რომ მიყურებს.
-სად ვართ დემონო?
-ჩემთან
-სვანეთში ვართ?
-დიახ
-რა გვინდა აქ?
-გავისეირნოთ არ გინდა?
-აქ ამოღწევა ამ დროს შესაძლებელი თუ იყო არ ვიცოდი -ვლუღლუღებ და მის გვერდით ვდგები.
რამდენიმე წუთში წელამდე თოვლში ვიდექი, შუაში გზა თავისუფალი იყო მაგრამ ირგვლივ მხოლოდ თოვლი , თეთრი მთები და ულაამზესი გარემო იყო. მიშოს თიტები ჩემს თიტებშ იყო ახლართული და მშვიდად მივაბიჯებდით ეზოში
-აბა რატომ ვართ აქ? - ვუყურებ და ველი როდის მიპასუხებს
-ორი მიზეზიდან ერთი უნდა აირჩიო ...მე ორივე პასუხს მივიღებ უბრალოდ ...შენ უბრალოდ ის აირჩიე რომელიც გინდა
-დემონო
-ჯვრისწერა იანვარში, თეთრი საფარველით დაფარულ მთაზე ან უბრალოდ რამდენიმე დღიანი დასვენება შენს დემონთან ერთად
წამით წონასწორობა დავკარგე , მეგონა მომესმა ან ხუმრობდა და ესეც წინას მსგავსად უბრალოდ სიტყვები იყო ,მაგრამ ის იმდენად სერიოზული მშვიდი და დარწმუნებული იყო საკუთარ სიტყვებში რომ ნამდვილად ორი არჩევანი მქონდა.
სიგიჟეა... დიდი ხანია გავიგიჟდი
19 წლის ვარ ... პირველკურსელი , ცხოვრება ჯერ კიდევ წინ მაქვს. შემიძლია ნებისმიერ დროს გავყვე ის ხო ასე არ წავა ამის გამო არ დამშორდება ! რატომ მინდა დავთანხმდე , რატომ ახლა ...არა არ შემიძლია მჭირდება ! მის გარეშე უბრალოდ არ შემიძლია და სისულელეა თავისუფლება, ყველაფერი მასშია თავისუფლებაც,ბედნიერებაც, სიმშვიდეც ყველაფერი ისაა, ჩემი დემონი !
ისა აუნდა ვუთხრა ბეჭედის გარეშე როგორ მთხოვ ცოლობას თქო მის ხელში მოქცეულ ყუთს და იქედან მანათობელ ბეჭდებს რომ ვხედავ.
წარმოუდგენელია!
ის რა მზად იყო ამისთვის? არ მჯერა !
ხომ ვამბობ არარეალურია-თქო!
-მზად ხარ სამოთხისთვის ჯოჯოხეთის ელემენტებით? - ყურებამდე გაკრეჭილი ვუცხადებ და ვეხვევი - მიპასუხე თორემ დუმილს თანხმობად ვიღებ და შემდეგ გავეყაროთ,ვეღარ გიძლებ, ძალას მაცლი, ასე აღარ შემიძლია, დამიმონე და ეგეთები არ გავიგო დემონო! - ცხვირით ვეხები ლოყაზე და სწრაფად ვეუბნები მაგრამ ისე ჩუმად რომ ალბათ რამე კარგი ჰგონია და ჩუმადაა.
არაა ვინ ამბობდა რომ ჩუმად იყო?
თუ არ დამსვავს ან კოცნას თუ არ შეწყვეტს თოვლში ჩავვარდებით...ჯანდაბა ! არ გაჩერდეს თორემ მოვკვდები ! როგორ არის ასეთი საოცრებაა
-დარწმუნებული ხარ?- მსვავს როგორც იქნა ხმელეთზე , თავის ცხელ ხელბს სახეზე მადებს და თვალებში მიყურებს - ხომ იცი რომ დაგელოდები
-დარწმუნებული ვარ თუ არა რომ შენგან შორს ყოფნა აღარ მინდა? თუ იმაში რომ ჩემი პირველი და უკანასკნელი სიყვარული ხარ და რაც არ უნდა მოხდეს უშენოდ ვერ ვიცხოვრებ
მიღიმის და ისევ მკოცნის .მერე ფიფქებსაც აღვიქვამ და მაღლა ვიხედები. საოცარია , მეგონა რომ ზაფხულში სითბოში ვიქორწინებდი . ხელსაც რომ მთხოვდნენ სიფრიფანა ნაჭრისგან სეკერილი კაბა მეცმეოდა ახლა კი სითეთრეში ჩაკარგული, ხელებგაყინული, ცხვირაწითლებული ვდგავარ და თავზე მათოვს.
ბრილიანტისთვლიანი ბეჭედი იმდენად ამშვენებდა ჩემს თითს რომ თვალი ვერ მოვწყვიტე კარგახანს.
ბუხრის წინ ვსხედვართს, თავი მის მხარზე მიდევს და თითზე წამოცმულ ბეჭედს ვაკვირდები
-ბეჭდები როდის იყიდე? ჩემი ზომა საიდან იცოდი ან გუშინ როგორ მიხვდი რომ ესენი დაგჭირდებოდა
-დიდი ხნის წინ ვიყიდე ... მანქანაში მქონდა და წინასწარ ნამდვილად არ ვიცოდი როდის გთხოვდი ცოლობას. უარისთვისაც მზად ვიყავი და გავიგებდი ,მართლა
-ვიცი რომ მზად იყავი ... კაბის გარეშე არ დავიწერთ იმედია ჯვარს. თეთრ კაბას ვერ დავთმობ !
-არც მიფიქრია ! - იღიმის და მკოცნია
-ისევ თოვს... ალბათ აქედან ვერ გავალთ ვერც ამოვლენ
-ნუ ღელავ რომ მივხვდი რა სიტუაციაც იყო გავაფრთხილე საჭირო ხალხი
-ვინ ხალხი ...სიძეს უთხარი ხო? სალომე გაგიჟდებოდა რა უთხარი
-თუ არ დაგირეკავ სვანეთში ამოსვლა მოგიწევთ და საყვარელი სიმამრის შემზადება-თქო
-მამა გაგიჟდება...დედაც ბებიას გაუხარდება
-მაგაზეც ვიფიქრე და ნუ დარდობ
-რა იფიქრე? ! მამას ელაპარაკე ?
-შენი სიმშვიდისთვის ქალაბატონო...
ჩემი სიმშვიდისთვის...
ორი დღე კი არა იმხელა თოვლი იყო მთელი კვირა მოვწყდით გარესამყაროს. ცოლ-ქმრობის რა გითხრათ და დასვენება ნამდვილად გამოგვივიდა. ვინაიდან მარტო დაქორწინება არ გამოგვივიდოდა და ვაჩე ,მარიამი გვჭირდებოდა მეჯვარეების სახით თორემ ორივე დაგვხოცავდნენ,ვერც ვუკავშირდებოდით იმათ და მითუმეტეს აქ ამოღწევა არ შეეძლოთ . საერთოდ არ მიდარდია სიმართლე გითხრათ, სიცივესაც შევეჩვიე და ბედნიერი დავაბიჯებდი თოვლში . დაშნიანსაც ვეგუნდავებოდი ყოველ დღე და სანამ არ ჩამმარხა თოვლში არ შევეშვი მერე ისევ მისი წასაყვანი გავხდი და დამატარებდა ასე. კიდევ კარგი ჩემმა სიცილმა ზვავი არ გამოიწვია და გადავრჩით .
ჩემს ცხოვრებაში უბედნიერესი ერთი კვირა იყო როდესაც არაფერზე და არავისზე ვფიქრობდი.არაფერი მადარდებდა და მაინტერესებდა უბრალოდ ვცხოვრობდი იმ დღით,იმ წამით და ჩემი დაშნიანით




უკეთესი მინდოდა ყოფილიყო მე პირადად რაღაც მაკლია ,მაგრამ ვერ მოვახერხე ამ დანაკლისის შევსება . არ ვიცი სეიძლება მე მეჩვენება ...მოკლედ ბოდიშს გიხდით ვინც მეტს ელოდით და იმედები გაგიცრუეთ გპირდებით სულ და ვერ ვასრულებ...მაპატიეთ შეცდომებისთვის და არეულობისთვის
უყვარხართ თქვენს მარიამს ჩემი მზეები ხართ თქვენ