მეორე განსხვავებულ ღამეს ათენებდა.
ახალი ცხოვრების მეორე ღამეს.
დიახ ,ახალი ცხოვრების რომელიც უკვე უყვარდა.
უყურებდა ორ მძინარე ანგელოზს და იღიმოდა . ფრთხილად ეფერებოდა და კოცნიდა . მათი სურნელით გაჟღენთილ ჰაერს ისუნთქავდა და ახსენდებოდა „ჩვენნაირი სუნი აქვს, ხომ გითხარი მამაა-თქო ! ...ზუსტად ჩვენნაირია!“
ორი დღის წინ,სულ რაღაც 48 საათის წინ ერთადერთი ადამიანი ჰყავდა ვის გამოც სიცოცხლე უხაროდა, ვის გამოც მთებს დაძრავდა ახლა კი ორი ჰყავდა ,ორი ცალი რომელიც მის ერთცალსაც საოცრად ჰგავდა და საკუთართავსაც ხედავდა მათში.
ინსტიქტურად გაახსენდა დამიანე მათ ასაკში და ლამის ხარხარი აუტყდა იმდენად განსხვავდებოდა ეს „ორი ცალი“ მისგან.
ღმერთს მადლობას უხდიდა ამ საჩუქარისთვის ...
მხოლოდ ღმერთს? ანა-მარია? არ უნდოდა მასზე ფიქრი, უნდოდა საკმარისად გაბრაზებულიყო, გაგიჟებულიყო ისე როგორც იმსახურებდა .
უნდოდა ,მაგრამ გამოსდიოდა?
არასდროს უყვარდა ტყუილი დადიანს, დემნა დადიანი საკუთარ თავს არასდროს ატყუებდა! იცოდა ვინ იყო ანა-მარია მის ცხოვრებაში აქამდე, ახლა და შემდეგ !
იცოდა და გგონიათ აპირებდა რამე შეეცვალა ?!
დანმაშავისთვის ეპატიებინა? პირველი ნაბიჯი თავად გადაედგა? უკან დაეხია და მისი დანაშაული ეპატიებინა ისე რომ თხოვნა არ მოესმინა? აღიარება და სიმართლე ? ამათ გარეშე იმოქმედებდა? წარმოუდგენელი იყო და არც მოხდებოდა!
ლოდინი შეეძლო, დაცდა მოქმედებასთან ერთად ყველას როდი ძალუძს !
დერეფანი გაიარა, საძინებლის კარი ისე გააღო თითქოს იქ შესვლის უფლება ჰქონდა ,იქ ელოდნენ და ეჩქარებოდა. ფანჯრის რაფაზე მჯდომ ქალს სიგარეტით ხელში რომ შეხედა ესეც ურეაქციოდ მიიღო, მისი გაფართოებული თვალები არად ჩააგდო უკითხავად მოხვია წელზე ხელი წამში დაჯდა მის ზურგს უკან და სიგარეტი გამოართვა, ტუჩებშორის მოიქცია და მისი გემო ირგძნო შემდეგ ფილტვებისკენ გაუშვა აირი და თვალები დახუჭა . აფართხალებულ ქალს ისე მოუჭირა ხელი წამსვე გააჩერა , ფანჯრიდან შემოსული სიცივე ორივეს უყინავდა სხეულს, არცერთი გრძნობდა რადგან ორივე იწვოდა.
ქალი რომ შემობრუნდა მის ფეხებზე მოკალათდდა და წელზე მოეხვია არც ეს გაკვირვებია, ისევ სიგარეტს აბოლებდა და კვამლს პირდაპირ მისი მიმართულებით უშვებდა ,შემდეგ მიიწია და ცხვირის წვერზე შეეხო
-რაოო დავმშვიდდითოოო ,აღარ გვინდა ტირილიო? ძალაც ხომ არ ვიპოვეთო შემთხვევით
-ჩემი ძალა არც დაკარგულა !
-მაგიჟებს... შენი ნიღბები
-გგონია ასე ცუდად ვიქნები? საქმე გამიმარტივე , ბავშვებს შენზე უკეთ ვინ გაუგებს მაინც სამი სკოლიდან გამოაგდეს ერთი წლის განმავლობაში! ჩემთან ახლოს იქნებიან ისე რომ შენ მოუვლი მე მოვალ მოვეფერები ,ვაკოცებ ზღაპრებს მოვუყვები მერე წავალ ვიმუშავებ ჩემი საქმით ვისიამოვნებ ...მშვიდად და თავისუფლად. აქამდე როგორ ვერ მოვიფიქრე შენზე უკეთეს მომვლელს ვიპოვიდი განა? ზუსტად მათ მსგავსად აზროვნებ! საბედნიეროდ იმათ ჩემი გენებიც აქვთ და შენსავით არ ჩარჩებიან ხუთი წლის ასაკში - თითებს სახეზე უსვამსა ისე რომ მხოლოდ ბალიშებით ეხებოდა ისე ახლოს მიიწია თითქოს კოცნას აპირებდა მერე კი თვალის დახამხამებაში მოშორდა და სიგარეტის ღერიც თან გაიყოლა. ტუჩები ისე მოუჭირა თითქოს დემნას გემოს იგებდა. შემდეგ კვამლი გამოუშვა და ფანჯრიდან მოისროლა . წელამდე ჩამოშლილი თმა თვალისდახამხამებაში დაახვია და სამაგრიჯოხით გააჩერა. იცოდა , არ გაკვირვებია ,ელოდა დემნას ზურგს უკან. მის ხელებსაც მუცელზე და თმები ისევ წელზე ეყარა სამაგრი კი დადიანის ხელში იყო .
-ისევ იაფფასიანი ხრიკები...
-შენ კი ანკესს ისევ წამსვე ეგები !
-ანკესის გადაყლაპვაც შემიძლია და იმისაც ვის ხელშიცაა ! შეგიძლია ხვალვე გახვიდე სამსახურში...არ მინდა სისხლი მოგენატროს და რომელიმე აქ მცხოვრებს გამოგვჭრა ყელი სემდეგ ინტუბაცია რომ გაგვიკეთო
-რომ მომინდება წავალ... ჯერ -ჯერობით ბავშვებთან ყოფნა მირჩევნია! ბოლოს და ბოლოს კლინიკის მმართველის სახლში მძინავს,მისივე საწოლში
-ჩემ საწოლში არასდროს გეძინა !
-საწოლში რომ გტოვებდი და მივდიოდი ეგ ფაქტიც ჩარჩა შენს სათუთ გულში ხომ? ამისთვის ღირდა ეს ერთწლიანი თამაში? -ირონიულად უღიმოდა ქალი. დემნა კი ხმამაღლა იცინოდა -არადა მეგონა პატარა ბიჭის კომპლექსები აღარ გაწუხებდა - წინადადება ვერ განაგრძო დემნას სიცილის შეწყვეტასთან ერთად ყბაზე მისი თითების მოჭერა იგრძნო და კედელსაც დაეჯახა .
-როგორ გინდა მაგ ბიჭის გამოწვევა... კვდები სურვილისგან ,ტყავიდან ძვრები ექვსი წელია დაუღალავად , შეუპოვრად არადა იცი რომ ვერ დაბრუნდები ...იცი რომ მეორე შანსი არ გაქვს
-პირველი რომელი იყო რომ მევედრებოდი ის? ეგ შანსი მე უნდა მომეცა თუ სწორად მახსოვს - მის ხელს თავისი მოუჭირა და მოიშორა . აგიჯებდა დადიანს, იცოდა სხვამ ვინ იცოდა თუ არა მარიამ ! მისი ყოველი ამოსუნთქვა იცოდა - მაგრამ წავედი ! საერთოდ არ ვნანობ ექვსი წელია მადლობას ველი ,მე რომ დავრჩენილიყავი ცოლობასაც კი მთხოვდი , მე რომ მეთხოვა სხვას არც კი გახედავდი და მთელს შენს სექსუალურ ცხოვრებას გავანადგურებდი , რა მოსაწყენი იქნებოდი ქალების და ორგიების გარეშე წარმოიდგინე !
-როგორ გიყვარს შენი ოცნებების სხვისთვის შეტენვა , ჭკვიანი იყავი იცოდი სულ რამდენიმე კვირა ან მაქსიმუმ თვე რომ გქონდა მერე მომბეზრდებოდი და მორჩებოდა შენც თავს ძალა დაატანე რომ თავმოყვარეობა გადაგერჩინა , სხვებისგან გამორჩეულად გეგრძნო ისევ თავი და ჩემი გასაკეთებელი ტავად გააკეთე ! მაგისთვის მადლობა არ მითქვამს ხომ? რა გულმავიწყი ვარ ამის დედაც ... აბა ის მითხარი როდის გაიგე რომ ფეხმძიმედ იყავი და არასდროს დაგივიწყებ !
-რა მნიშვნელობა აქვს
-მიპასუხე რომ გეკითხები!
-მეკითხები? შენ კითხვების დასმაც იცი? რა სიანტერესოა... ახლა მხოლოდ ღრიალი მესმის და ძალიან მეძინება . იყავი კარგი მასპინძელი შენი შვილების დედას გამოძინება ადროვე, ხვალიდან ხომ უნდა მოგემსახურო არა? - მის წინ იდგა ისევ, მის მკლავებში მოქცეული კედელზე მიბჯენილ ხელს შეხედა თითები ააყოლა, ძირს ჩამოაწევინა შემდეგ გაუშვა გრძელი ზოლიანი პერანგის ღილები ერთი ხელის მოსმით გახსნა , წინდები ფეხების ერთმანეთზე გასმით მოიშორა და ნახევრად შიშველმა აუარა გვერდი.მიაბიჯებდა მშვიდად , თმები ირხეოდა წელზე ეფინებოდა მანამ სანამ საწოლზე არ ავიდა მისკენ არ შემობრუნდა და მოწყვეტით არ დაეშვა ზეწარზე, წამში საბანში გაეხვია ერთადერთი სანათი ჩააქრო რომელიც ოთახს ანათებდა და სუნთქვაც კი შეწყვიტა.
ყველა უჯრებს ერთიანად ატრიალებდა ის ალქაჯი წამის წინ გვერდით რომ ჩაუარა ნახევრად შიშველმა,მაგრამ არც გადაუდგამს მისკენ ნაბიჯი კარისკენ დაიძრა და წამში გაქრა ოთახიდან.
დილით დაადგა თავზე და საბანი ერთი ხელის მოსმით მოაშორა. წამში გამოფხიზლდა ქალი,ინსტიქტურად მოიხვია შიშველ მკერდზე ხელი და გაფართოებული თვალებით ახედა წინ მდგომს
-რა ჯანდაბაა !
-სად გაგონილა მემსახურებოდე და გეძინოს იმ დროს როცა მე მღვიძავს...იქნებ და რა მომინდა დილაადრიან
-დილით ისევ გი**ება ? სხვა არაფერი გინდა ხოლმე მე კი ეს არ მევალება შეთანხმების მიხედვით
-ვიცი გინდა საკუთარ თავზე იზრუნო ,მაგრამ ხელი უნდა შეგიშალო. საუზმე უნდა მოამზადო,ჩემი ოთახი არეულია დ აუკვე მაწუხებს იცი? ბავშვები სანამ გაიღვიძებენ ხომ უნდა იყოს ყველაფერი მზად
-რა საცოდაობაა...გგონია ასე გამაწამებ ? სახლს რომ გადაგიწვავ არ იცი?
-გავიგე ისწავლა საჭმლის მომზადებაო... მაქსმა მითხრა უგემრიელეს კერძებს ამზადებს დედიკოო
-მოგატყუა ალბათ
-ჩემი ასლია...
-იმიტომ ამბობს თვალისდაუხამხამებლად ტყუილს ისე უცებ იფიქრებს რომ წამიც არ გადის ,თავადაც სჯერა თან იმდენად კარგად გამოსდის
-დედა რომ ჰყავდა გვერდით და ასწავლიდა რომ ტყუილი ცუდია იმიტომ გამოსდის ალბათ ასე კარგად!
-მამასგან გამოყოლილ გენს როგორ შეეწინაარმდეგებოდა დედა. ზოგჯერ წრთვნა რას უზამს თუ ბუნებამაც არ უშველაოოო ... გაგიგია ცხოველო?
-ჩვენ ორ შორის მოციქული არის ტყვია ... ეგ რომ გითხარი ისევ რატომ დაბრუნდი ?
-ვიცი რომ მიზანს ვერასდროს არტყავ და იმიტომ !
კიბეზე დაეშვა და შემდეგ დემნას საძინებელში შევიდა. მართლა დალაგებას აპირებდა ვითომ? უკან მიჰყვებოდა ,მაგრამ მისი იატაკზე დაყრილი ტანსაცმელი უკვე ნაგავში ჰქონდა ჩაყრილი და კარადას აღებდა
-უუუფს აქაც როგორი არეულობაა... ქალების საცვლებს ისევ ინახავ?
-როდის ვინახავდი ...-ისე უცებ შეიცხადა ვერც გაიაზრა . მარიამ რომ გაიცინა მერე მიხვდა დანაშაულს ,მაგრამ რაღას გამოასწორებდა-იმიტომ დადიოდი საცვლების გარეშე ჩემთან ხომ?
-ვერასდროს მხდიდი ლიფს და შენი ჯაჯგურის ნერვები არ მქონდა ! საქმეს გიმარტივებდი,არ მინდოდა ხელმოცარულად გეგრძნო თავი ...ახლა ხომ ვერარ დაგიმალავ
-მე მეგონა ყველა შენი ტრუსი გავხიე და უბრალოდ კოლექციას უფრთხილდებოდი და მოთმენა აღარ შეგეძლო ჩემი შეხებისას
-ერთხელაც ვერ გაარტყი ხედავ?
-ტყუპები მყავს ...ორივე ბიჭი და ჩემზე კარგად თუ გაარტყა ვინმემ სად გყავს დანარჩენი შვილები
-შენს მერე ყველა კაცი ცხოველი მგონია და გოგოებზე გადავედი
-ღმერთო ნუ უსმენს რამეთუ არ იცის რას ამბობს - ხარხარებდა დადიანი და საწოლზე იკეცებოდა ოთხად. უცებ რომ გამოაცალა ზეწარი ქალმა და ლამის იატაკზე დავარდა-ფრთხილად გოგო!
-ასეთი ნაზო როდის გახდი? ვინმემ ხომ არ იძალადა შენზე? -ახალი ზეწარი ისე ააფრიალა თავზე გადააფარა და მასაც ადგომის გარდა რა გზა ჰქონდა. დივანზე გადაჯდა იქაც მიადგა ბალიშები ზედ თავზე დაალაგა . მერე საწოლის ქვემოდან ლიფი რომ გამოიღო სიცილი დაიწყო-ტრანსგენდერებთან დადიხარ თუ ასე უმკერდო ქალებიც არსებობენ !
-მკერდი რა არის წარმოდგენა გაქვს საერთოდ მარიატერეზა?
-კი როგორ არა აი ეს... და კიდევ ეს - თითით ანიშნა და გაუღიმა - გაგახსენდა თუ გინდა გაჩვენო
-დემნაა მარია სად არის? ბავშვებმა გაიღვიძეს და ეძებენ იცოდე თუ ცუდადაა - დამაინემ შემოგლიჯა კარი და მართალია ხმასაც არ უწევდა მაგრამ ისე უყურებდა დემნას სანამ კარის უკან მდგომი მარია არ გამოჩნდა-აქ ხარ?
-ოთახს ალაგებს ...
-რა?
-ერთწლიანი კონტრაქტით მყავს ...ხომ საყვარელია ? სამსახურში კიდევ არ მიდიხარ? ავეჯი მოიტანეს თუ ჯერ არა?
-ხელოსნები მოვლენ მალე!
-ასე ნუ მიყურებ ...არაფერი დამიძალებია ღმერთმა იცის , თავად დადო ხელშეკრულება ეშმაკთან ,დიდი ხნის წინ
-მე ხელოსნებს დავხვდები...ოთახს ვაჩვენებ !
-გავიგე რომ ჩვენი ნერვები არ გაქვს და გიჟი ვარ არაა საჭირო ამ შავი თვალების ბრიალი ისედაც მოტყნ*** მაქ ტვინი ვერ ხედავ?
-ვხედავ,დიდი ხანია თან !
საღამომდე პირველსართულზე იყვნენ,მეორეზე მუშები არემონტებდნენ ბავშვების ოტახს, შპალერს აკრავდნენ და ჭერზე ჭაღებს ვარსკვლავებისფორმებით ამაგრებდნენ. გარეთ ცუდი ამინდი იყო შესაბამისად მამა და შვილები მანქანებით თამაშობდნენ. სახლში აფრენდნენ თვითმფრინავს, მამიკომ პულტით მართვა ვერ მოახერხა და ლამის ყველა მინა ჩაამსხვრია. სამაგიეროდ ბავშვები გახალისდნენ. ბურთი რომ გამოიტანა შესასვლელი გაათავისუფლა და ერთ კედელზე უზარმაზარი ქარალდი მიამაგრა კარის გამოსახულებით ,რომელიც ხელდახელ დახატა უკვე პიკი იყო. ბოლოს დაქანცულები დაეშვნენ ხალიჩაზე და ჭიდაობდნენ ბუხრის წინ. მაგიდიდან ვაზამ ფრენა რომ დაიწყო და ჰაერსი დაიჭირა მარიამ მანდ მიხვდა რომ უნდა გაჩერებულიყო ,მაგრამ ბავშვები ისევ ენერგიით იყვნენ სავსე.
ოთახის ნახვა უნდოდათ , ვერ ისვენებდნენ და ხომ უნდა გადაეტანათ ყურადრება არა? ბოლოს მაგიდასთან ისხდნენ და ხატავდნენ. დემნამ ბავშვები რომ დახატა ტყუპები გაგიჟდნენ.ორივე მოეხვია და ლამის მხრებზე დაჯდნენ.
-მამაააა დედიკო დახატე რააა .... გთხოოოოვ
-დიდებს ვერ ვხატავ...მხოლოდ ბავშვებს
-იტყუები !
-საიდან მოტანე მაქს?
-ტონალობას ვცნობ! დედა გვინდა დახატო
-დედას არ უნდა რომ დამხატოს! ვახშამი მზადაა ზემოთ ადით დამაინეს დაუძახეთ და უცებ ჩამოდით
-სახლში არ არის... საავადმყოფოში წავიდაო მამამ
-კარგით მაშინ ხელები დაიბანეთ და მოდით
ბავშვები გავიდნენ თავად კი ისევ სამზარეულოში დაბრუნდა და სუფრის გაწყობა დაიწყო.
-ისეთი მონდომებული ხარ რომ ეჭვი მიჩნდება...მგონი ისევ გინდა ჩემს სახლში დიასახლისად ყოფნა
-ერთ ოცნებას მაინც აგისრულებ... ცოტა ხნით შენს კუჭს ამოვავსებ !
-რა ტკბილი ხარ ... შენზე ტკბილის დედას შევ***
-რა ზრდილობიანი ხარ !
-როგორც ყოველთვის პატარავ - ხელი წელზე მოავლო და თავისკენ მიიზიდა ქალი რომ დადნა ტუჩიდან ნამცეცი მოაშორა და თითს ენა აუსვა- ჩემი შოკოლადიანი ნამცხვარი მიირთვი მარიატერეზა? უნდა დაგაჯარიმო -თითი ქვედა ტუჩზე მიადო და ნიკაპისკენ გადმოუწია მერე მთელ სიგრძეზე გადაატარა და ის იყო აკრუტუნებული ქალისთვის უნდა ეკოცნა ბავშვების ხმა რომ გაიგო და მოშორდა.
ვახშმის დროს სხვადასხვა ფიგურებს უმზადებდა საჭმლისგან ბიჭებს ისინიც ბოლომდე მიირთმევდნენ და ბოლო ხმაზე იცინოდნენ. თავს ვერ იკავებდა და სათითაოდ უკოცნიდა ლოყებს რამდენჯერმე უკბინა და ისინიც წუწუნებდნენ, ცდილობდნენ ეჩქიმიტათ მისთვის მაგრამ ვერაფერი აგრძნობინეს და მერე უარესად ბრაზდებოდნენ.
-დედაა არ ტკივაა მამას? ვჩქმეტთ და რეაქცია არ აქვს
-მხოლოდ კბენაზე რეაგირებს და კოცნაზე - ისე უცებ თქვა კაცის ჩაცინება რომ გაიგო მერე აატრიალა თვალები
-ენა გავიწყდება...როგორ შეიძლება საკუთარი მთავარი იარაღის დავიწყება - ყურში უჩურჩულა რამდენიმე წუთის შემდეგ როცა ეგონა ყურადღებას არ მაქცევსო და იქვე სველი კოცნის კვალი დაუტოვა- გაიხსენე აბა კარგად
-მახსოვს! უბრალოდ შენთვის არ გამოვიყენებ - ხელი მუხლზე დაადო და შემდეგ ზემოთ აუყვა
-კარგია თუ გახსოვს- ზუსტად იგივე გაიმეორა დემნამ ორონდ ისე უჭერდა თითებს ლამის მთელი სხეული აუცახცახდა.
-რა ახსოვს მა?
-ის რომ დედიკომ თქვენი საყვარელი კექსი გამოაცხო და უნდა გაჭამოთ სანამ დაიძინებთ- უცებ წამოდგა მას მერე ისე დარბოდა დემნას რომ არ გაკარებოდა. ბავშვების ბანაობას აპირებდა მაგრამ ისე დარბოდნენ ოთახში ვერაფერი მოახერხა ცოტაც და შეიშლებოდა
-გაჩერდით თორემ შევიშლები
-მაუგლი ვარ ააააააააააააააააააააააა - საწოლზე ახტა ალექსი და ისეთ ხმას გამოსცემდა მკერდზე ხელების რტყმევასთან ერთად სმენა რომ დაკარგა ფაქტი იყო
-ტარზანი ახლა ჩანჩქერში იბანავებს ...
-დედიკოოო არ მოდიხარ?
-მოდი დედიკო , მამიკო სპილო იქნება დიდი ხორთუმით - ისე უცებ მოხვია ხელი და დუშის ქვეშ შეაგდო ბავშვებთან ერთად კივილის გარდა ვერაფერი მოახერხა- მშრალი არ ამოუშვა მდინარიდან მაუგლი
ბავშვებმა იბანავეს მამიკომ პირსახოცები მოახვია ორივეს ხელში აიყვანა და სირბილით გაიქცა საწოლისკენ ისე მიუხურა კაბინის კარები მარიას ქალს ფეხი აუცდა და ძლივს შეიკავა თავი. როგორღაც გამოაღწია გაწუწულმა, სუნთქვაშეკრულა, ორთქლისგან აწითლებულმა. ბავშვები უკვე პიჟამაში იყვნენ გამოწყობილები და საწოლში წვებოდნენ .
-მა ზღაპარს მოგვიყვები?
-ცხოველები ზღაპრებს არ ყვებიან...რა იცის სპილომ ზღაპარი , ხორთუმში აქვს ტვინი და მისი მოხმარების გარდა არაფერი იცის !
-დედიკო სპილოში მხოლოდ ხორთუმს ხედავს და მისკენ ილტვის და ეს სრულიად არაფერს ნიშნავს ! სიმართლე გითხრათ ეს ზღაპრები არ ვიცი დამიანეს ქართულებს ვუყვებოდი კომბლე,ნაცარქექია ,ხუთკუნჭულა კიდე რაღაც იყო აღარ მახსოვს
-ჩვენ არ ვიცით ეგენი მოგვიყვები?
-ბავშვებმა ნაცარქექია არ იციან?
-საერთოდაც ზღაპრები არ უყვარდათ აქამდე და ახლა რატო უნდათ მოუყვე არ ვიცი ! რას მომყვები ძალიან საინტერესოა ...ბავშვები ზღაპარს ელიან
-შენზე უკეთესი მეზღაპრე ვერ ვიქნები პირდაპირ ცხოვრებაში თხზავ ამბებს ,მაგრამ მოვიფიქრებ რამეს ...გაწუწულ ქათამს გავხარ
-იდიოტოოო ...ცხოველო იქ გამოკეტვისთვის გადაგიხდი
-გადახდაზე მე არ უნდა მელაპარაკებოდა ...არც უნდა ამხსენებდე საერთოდ
-რაო ვერ გამაწამე მზარეულობით და დამლაგებლის საქმის შესრულებით? მეტს ვერ გაგიქაჩავს გონება
-რატო მე ვისიამოვნე... ქანცგაწყვეტილი სხვა საქმისგან არასდროს მყავდი ნანახი
-მერე ?
-ჩემი ნამუშევარის შემდეგ უკეთესად გამოიყურებოდი !
ბავშვები ის ეუსმენდნენ ზღაპარს არც დაიძნეს. ბოლოს ისევ თქვეს გვეძნებაო და მშვიდად დაიძინეს თორემ ზღაპარი ნაკლებად მოქმედებდა.
მეორე დღეს საერთოდ არ იყო საუბრის განწყობაზე, პროვოკაციას არ აჰყვა და ბავშვებთან ერთად გაატარა დღე.
მომდევნო რამდნეიმე დღეც ჭკუიდან შლიდა ქალს .ბოლოს ისევ ანამარია გააგიჟა და ისე ესროლა თეფში სამზარეულოს ბოლოდან სანტიმეტრით აცდა ,კედელს მიეჯახა და ნამსხვრევები მის ფეხებთან დაიყარა
-თეფში მესროლე?
-უუფს ავაცდინე...არადა მეგონა სისხლი იჩქეფებდა შენი ცარიელი თავიდან სადაც მხოლოდ სისხლძარღვებია დახვეული
-გინდა რომ მოგკლა და ვერ ისვენებ !
-მომკლა ? შენ ?მე ? სიკვდილის მნიშვნელობა კარგად ვერ გაგიგია !
-სიკვდილი შენთვის ჩვეულებრივი ამბავია ხო? როგორ ამბობთ? სიკვდილის დროოო 17 :03 და მორჩა მერე გკიდია იქ ვის ტოვებ
-ვინც იგლოვებს ისიც ეყოფა მე მისი პანაშვიდები რომ მოვაწყო და ცრემლებად დავიღვარო სხვა ცოცხლების მის ბედს გაიზიარებენ და ხო ჩვეულებრივი ამბავია სიკვდილი ჩემთვის !
-კიდევ ერთი ამცდა...
-არ მომიახლოვდე ...
-რატომ? მინდა სიკვდილს თვალებში ჩახედო იქნებ და ნაცრისფერებია
-ხო შეიძლება მიქელას ნათესავი იყო...არაა გამორიცხული .სულ მეგონა რომ რაღაც გენეტიკური გარღვევა იყო შენსა და დამაინეს შორის !
-დამიანე მე გავზარდე სხვათაშორის და შენ გაზრდილებსა და მას შორის სხვაობას ვერ ხედავ?
-ისინი შენი შვილები არიან...დამიანე კიდე თავისთავად იყო ასეთი კარგი - მაგიდის ირგვლივ დარბოდა და შუაში დაწყობილ თეფშებს მორიგეობით ესროდა ისეთი ხმა იყო მესამე მსოფლიო ომი გეგონებოდათ დემნა კი უბრალოდ იცილბდა მათ და დინჯად მიჰყვებოდა ქალს ,უყურებდა როგორ უჩქარდებოდა სუნთქვა და ელოდა მსხვერპლის დაქანცვას
-შენი გენი არ აქვთ იმათ? აა როგორ არა ტყუილს შესანიშნავად ამბობს მაქსი , თვალისდაუხამხამებლად ბევრი მუშაობა დამჭირდება მე რომ დამემსგავსოს და შენსავით არაადამიანი არ გახდეს მერე
-არაადამიანი შენ ხარ და ჩემი შვილები მხოლოდ გარეგნულად იქნებიან შენი მსგავსი !
-იოცნებე ... უფასოაა სრულიააად უფასო და ვერც ვერავინ დაგიშლის
-ვერ გიტან !
-ანუ გესმის ჩემი
-მეზიზღები ... ყველაფრისთვის
-ყველაფრისთვის? შენ რა ჩემს სათქმელს ამბობ?
-არ მომეკარო
-უიიი თეფშები აღარ გაქვს? კარადა იქეთაა
-აქედან გავალ კარია ახლოს
-ბავშვები არიან იქეთ ... ხმა ხომ იცი კარგად ვრცელდება იქედან კვნესის განსაკუთრებით... სად გარბიხარ არ გაინტერესებს ტკივილისგან აკვნესებას მოახერხებ თუ არა? მე მეეჭვება რაღაც შეგრძნება გაგაჩნდეს თუ ფეხებშორის არაფერი შედის - ხელი ისე უცებ დაავლო და მიიმწყვდია კუთხეში სუნტქვაარეულ ქალს გაქცევის მცდელობაც აღარ შეეძლო - აბაა რას ვამბობდით?
-მტკივააა იდიოტოო ცხოველო მტკივა
-არ გტკივა...სიმულირებას აქვს ადგილი! შენ თვალებში ტკივილს ვერ ვხედავ? მიდი მიყურე და ნახე რა არის ტკივილი ! - ყბაზე უჭერდა თავი უკან გადააწევინა და ისე უყურებდა
-სულ უმადური იყავი ...
-არ გაბედო იგივე გაიმეორო ! ენას ამოგაცლიიი
-როგორ გიყვარს ღრიალი ... გსიამოვნებს ხო? - ხელი ყელზე მოუჭირა ,მაგრამ რეაქცია არ ჰქონია დადიანს,უბრალოდ დახედა და უფრო მიაწება კედელს-თავი მაგარი გგონია
-როდის მოგბეზრდება...მთელი ცხოვრებაა იმას ლაპარაკობ რასაც არ ფიქრობ ! ერთხელ ცადე იქნებ გამოგივიდეს შენი აზრის დაფიქსირება ... მოფერება დაგავიწყდა თუ რას აკეთებს შენი ხელი ჩემს ყელზე? ვიცი რომ გინდა გაკოცო ,მაგრამ ასე უჭკუოდ თამაში არ გეკადრება...ტემპი დაკარგე იცი?
-ტემპი ? იოცნებე რომ შენთან მომინდეს ...რომ გიყურებ ცუდად ვხდები
-გეტყობა როგორც
-შენც გეტყობა როგორ ბრაზობ პირდაპირ თვალებით მხდი
-შიშველი ხარ ისედაც ამას მე ნუ მაბრალებ- მაისურის ქვეშ ისე შეუცურა ხელი და მოუჭირა მკერდზე თითქოს არაფერი გაუკეთებია- დარწმუნებული ვარ ქვევითაც შიშველი ხარ აქ მაინც ვის ელოდები...კლინიკაშ კი გიდგას რიგი თითომ ერთი დოლარი რომ მოგცეს მილიონერი გახდები არ გიფიქრია ისე დავიჯერო?- ეს რომ უთხრა ისე გაარტყა ექიმმა ყბა მოეღრიცა სიცილი დაიწყო და სანამ სიტყვას ეტყოდა ისევ უკან დააბრუნა
-ნაბიჭვ...
-სიმართლეს როგორ ვერასდროს იტან...იდეა მოგაწოდე და არ იღებ.კეთილ ნებას ვიჩენ შენ კიდე მირტყამ?
-ვერ გიტან ! არაკაცი ხარ... ! - ხელებს ურტყამდა და ყვიროდა .
-ძლიივს ნამდვილი ემოცია ...შეგძლებია მიდი კიდევ უფრო მეტი დამანახე და მერე ჩემსას გაჩვენებ ახლა მაინც ვერ გამექცევი !
- გარეთ ხმა ისმის ...ბავშვებს ამდენ ხანს სიმღერის მოსმენა აღარ უნდათ და ან მოშორდით ერთმანეთს ან იმათ აქ შემოვუშვებ და ბარემ ხუთი წლის ბავშვებთან დახოცეთ ერთმანეთი! - კარში იდგა დამიანე და მშვიდად უყურებდა -აირჩიეთ !
-რა დროს იცი ხოლმე გამოჩენა
-მაპატიე თქვენი ჟღურტული ჩავშალე !
-შენც მომიშალე ახლა ნერვები! მიდი მიეხმარე იმას ქალების გულშემატკივარო გინეკოლოგო!
-კიდე არ უშვებ ?!
-მარიამი ხო უნდა ნახო დღეს?
-მერე?
-აჩვენე მარიამს როგორი იქნება ტყუპების მოვლა როცა თქვენები 5 წლის იქნებიან! თუ იმას დაემსგავსებიან და არა შენ !
-გინდა ბავში არასდროს გამიჩინოს?
-რა ირონიის შემოტევა გაქვს შე ჩემისა შენა ... რამ გადაგრია ! წაიყვანე ბავშვები და წადი! ველაპარაკები ადამიანს ვერ ხედავ?
-ვერ ვხედავ!
-აჰა არ ვკლავ ... - ერთ ხელს უჭერდა მხოლოდ მკლავზე ისე კი შორს იდგა და დამაინეს უღიმოდა- დამშვიდდი მამიკო? თბილად ჩააცვი ბავშვებს და შეეცადე მარიამმა არ დახოცოს ორივე !
დამიანე წავიდა . რამდენიმე წუთი კიდევ უყურებდა ანამარიას შემდეგ ხელი ჩაკიდა და სამზარეულოდან გაიყვანა.ისიც მიჰყვებოდა
-დავიღალე აღარ შეწყვეტ ამ თამაშს?
-ვზივარ მშვიდად რა გინდა მარიატერეზა?
-გაინტერესებს როდის გავიგე ბავსვების არსებობის სესახებ?
-ახლა რამე სისულელე უნდა მითხრა კიდევ?
-შეეშვი ამ არაყს არ შეიძლება? მალე ციროზი დაგემართება
-არ მითხრა ვდარდობო! მიდი მომიყევი ახლა რა მოიფიქრე როდის გაიგე რომ ფეხმზიმედ იყავი
-მაშინ როცა მამაჩემის დამსახურებით უნივერსიტეტიდან გამომაგდეს! როცა რეზიდენტურა ვერ დავამთავრე და ქვეყნიდან გაქცევა როცა დამჭირდა მაშინ! შენთვის რომ მეთქვა და მამას გაეგო ბავშვს ველოდებოდი თანაც შენგან მეც მომკლავდა და შენც ! აღარც ბავშვები იქნებოდნენ და აღარც მე და შენ ვიქნებოდით ის ვინც ვართ! უნდა წავსულიყავი და იქ გამეჩინა ბავშვები, უნდა წავსულიყავი და გამეკეთებინა ის საქმე რაც მინდოდა, უნდა წავსულიყავი შენი ცხოვრებიდან რადგან ორივე ერთად ვერაფერს მოვახერხებდით მე და შენ ერთმანეთს ძალას ვაცლით. მე და შენ ერთად რომ ვყოფილიყავით ერთმანეთის გარდა არაფერი გვენდომებოდა ვერ დავკმაყოფილდებოდით ვერასდროს ,არაფერი სხვა არ მოგვინდებოდა , არც სამსახურში ღამისთენება , არც ბიზნესზე ფიქრი და არაფერი ვიქნებოდით დღეს ! ერთმანეთი მოგვბეზრდებოდა? არ ვიცი ალბათ არა ...ახლა არ მითხრა ,გთხოვ ნუ მეტყვი რომ მოგბეზრდებოდი და ისე გამიშვებდი შენი ცხოვრებიდან როგორც სხვა ათობით ქალი. არც მე წავსულვარ უბრალოდ , ვერც შენ გამიშვი ! საშინელი ადამიანი ვარ რომ შვილები მოგტაცე ,ვიცი ! ვიცი და მაინც არ ვნანობ ...ხო მეც არ ვყოფილვარ მათთან , უბრალოდ ცხრა თვე მუცლით ვატარე ,ერთი წელი გვრიდიდან არ ვშორდებოდი და შემდეგ მეც არ ვყოფილვარ მათთან. იმიტომ რომ არ შემიძლია ეს ჩემი წყეული საქმე დავტოვო რადგან ვიცი რომ ამისთვის მომცა ღმერთმა ნიჭი და ვჭირდები იმათ გადასარჩენად ვინც უნდა რომ დარჩეს ამქვეყნად. შენ კი უბრალოდ გინდა სამაგიერო გადამიხადო იმისთვის რის გამოც დიდი ხანია ვაგე პასუხი მამაჩემის დამსახურებით. შენ კი ,შენ არ შეგიძლია ჩემზე შურისძიება თორემ არაფერს დაელოდებოდი ,არცერთ წუთს დახარჯავდი ჩემთან კატა-თაგვობანას თამაშზე. არ გინდა დავაჩქაროთ მოვლენები უბრალოდ გავაგრძელო ცხოვრება, ორივემ ვიზრუნოთ ბავშვებზე მე კი ისე ვიცხოვრებ როგორც ადრე .ორივე მივხედავთ ჩვენს ცხოვრებას ბავშვები იყვნენ შენთან და დამიანესთან თუ გინდა წინააღმდეგი არ ვარ! ჯანდაბას ვაღიარებ რომ შენზე უკეთ ვერავინ აღზრდის ვერცერთი მასწავლებელი და აღმზრდელი რა გამოცდილებაც არ უნდ აჰქონდეს რადგან ზუსტად შენნაირები არიან და იცი როგორ მოექცე რომ არ აჯანყდნენ... ხვალიდან გავალ კლინიკაში და მერე ხომ იცი კლინიკაში მძინავს ,ვჭამ და ვსვამ . ჩემი ტანსაცმელი სად იქნება სულერთია
-არ მომწონს ეგ იდეა და ახლა რას მეტყვი?
-არაფერს ! მაინც ასე იქნება შენ მოგწონს თუ არა
-ვერ გიტან ასეთს
-მთელი ცხოვრებაა ასეთი ვარ და შენ მე ვერ შემცვლი არ ვარ პატარა ბავში ვისაც სწორ გზას აჩვენებ და ხასიათს ჩამოუყალიბებ !
-ასეთი როგორი ... ასეთი რობოტი, უგულო, ცივი და ქედმაღალი? თავდაჯერებული გიჟი იყავი ყოველთვის მაგრამ არა ასეთი ცივი და დაუნახავი .ახლა ვერარაფერს აღიქვამ გინდა ლოდად იქცე და იქცევი კიდეც მალე ! კლინიკაში მთელს განყოფილებას ცოფავ, შენთან რეზიდენტებიც ვერ მოდიან შიშით სხვა კლინიკაში უნდა ყველას წასვლა, ექთნები მთხოვენ სხვაგან გადავიყვანო არაადამიანურად იქცევი და იმიტომ ! ყოველთვის ყველაფერში მართალი ხარ გგონია ხომ? უკაცრავად დიდი ბოდიში დედოფალო მარია მაგრამ არაფერში ხარ მართალი, სულ ცდები ყველგან და ყველაფერში! აქამდე სულ ფეხებზე მეკიდა რას აკეთებდი და ახლა როცა ჩემი შვილების დედა აღმოჩნდი და შენი ქცევა პირდაპირ მოქმედებს იმ ორის ცხოვრებაზე ,რადგან არ იმჩნევენ და არ გეუბნებიან რომ ენატრები , რომ შენთან უნდათ ყოფნა და ამოუვიდათ ყელში მუდამ სხვაგან ცხოვრება იმას არ ნიშნავს რომ მათ განწყობაზე ,ხასიათზე არ მოქმედებს ეს ყველაფერი. რომ გაიზრდებიან და მეტ რამეს დააკვირდებიან არც ის მოეწონებათ კლინიკაში მისულებს ყოველი მეორე დედას საყვარელი რომ დახვდებათ! გეტყვიან ვერ ვიტან ჩახუტებასო , კოცნა არ გვინდა დიდი ბიჭები ვართო მაგრამ ორივე უნდათ შენგან ... როგორც გინდა ისე მოიქეცი უბრალოდ ბავშვებს ფსიქოლოგიურად ნუ გამინადგურებ !
-ნაბიჯი არ გადადგა !
-კაი ტოოო მართლა? რატომ გაბრაზდი ?
-არ გაქვს უფლება ასე მელპარაკო მეც ძალიან კარგად ვციი რა სურთ ჩემს შვილებს და არაფერს ვაკეთებ ისეთს თავი შეურაცხყოფილად რომ იგრძნობ, რომ შერცხვეთ ჩემ გამო და თავმოყვარეობა შეელახოთ როცა კაცები იქნებიან ! შენ კი ჭორებს იჯერებ , რადგან აქამდე პასუხი არ დაგიბრუნე, მეგონა უბრალოდ ხუმრობდი და თურმე მაგ გლუვი ტვინით მართლა გჯერა რომ იმ საცოდავებს მოკარების უფლება მივეცი და ყველა არ შენი აზრით? თუ უბრალოდ გინდა გჯეროდეს რომ ასე ვირთობ თავს კლინიკიდან გაუსვლელად ვიწყობ სექსუალურ ცხოვრებას და როცა მომაკვდავები აღარ მყავს გასაცოცხლებლად კაბინეტში პაციენტის ნაცვალდ ვწვები საწოლზე და ფეხებს ვშლი ! იდიოტი ხარ , არაფერი გაგეგება და არაფერი იცი თუ გგონია რომ...
-ახლა რომ მიხსნი რაღაცას ხვდები შენ? ხვდები და მაინც აგრძელებ? რა საოცრებაა- ისევ დაწვდა ბოთლს და სიცილით მიიყუდა- მაგ ჭკუაზე ვარ ვიცოდე ის სირ*** გჟი*** და მრთელი ვატარო რომელიმე ! - საძინებლისკენ დაიძრა ისევ
-როგორ ვერ ვიტან იმას რომ მაკეთებინებ რასაც ელი...
-ვერ იტან ,მაგრამ ბოლოს მაინც ისე იქცევი როგორც თავიდანვე ჩავიფიქრებ! ბავშვებიც მინდოდა ერთ დროს ... სხვანაირად ამისრულე ,მაგრამ მაინც გამიჩინე ! იმასაც მეუბნებოდი ერთ დროს შენგან შილის გაჩენას მაიმუნი გავაჩინო სჯობს ...ერთნაირი გორილები იქნებიან მაინცო და რა ვიცი გვანან გორილებს ?
-ყველაზე საზიზღარი კაცი ხარ ამქვეყნად!
- ვიცი გიჟდები ,მაგრამ ხომ იცი მე ვმართავ შენს ცხოვრებას როცა მომინდება მაშინ ! ისიცხომ იცი შენი ცხოვრების ყველა ნათელი წერტილი ჩემი შექმნილია
-ყველაზე ცინიკოსი ...ცხოველი და არამზადა
-ბევრთან გქონია ურთიერთობა ჩემ გარდა? ბევრ ჩემნაირ ცხოველს იცნობ ? - მიახლოებულ ქალს ზემოდან დახედა და ისევ ისე გაიცინა როცა მისი გახშირებული სუნთქვა იგრძნო - გინდა გიპასუხო? - ცხვირი ლოყაზე გაუსვა და ისე უცებ მოსდო ტუჩები ყურის ბიბილოზე კვნესა აღმოხდა ქალს. ენისწვერი აუსვა და კბილები ჩაარჭო . მკლავებზე რომ მოეჭიდა მოსაშორებლად ქალი მაშინვე სხეულზე აიკრა - არცერთი ! არავინ ....სულ არავინ მხოლოდ მე ... მარტო მე... სულ მე .ყოველთვის ადრეც ,ახლაც ,მერეც! -მის ტუჩებთან საუბრობდა, ისე რომ არ ეხებოდა თვალებში უყურებდა და ტკბებოდა ქალის რეაქციებით - მე მოვინდომე ასე და იმიტომ! გახსოვს გითხარი როცა პირველად შეგხვდი „კარგად დაიმახსოვრე ჩემი სახე ლამაზო ,რადგამ მე ვიქნები შენი პირველი მამაკაცი ,ყველა დანარჩენი ბოლომდე და ბოლო ! „ მას მერე ბევრი რამ მითხარი ,მაგრამ მხოლოდ სიტყვებით დაარღვიე ჩემი წინასწარმეტყველება! შემეძლო მეთქვა „ჩემი ერთადერთი ქალი იქნები“,მაგრამ არ გინდოდა და არც იქნები! - უცებ მიახალა გონებადაბინდულს ხელი უშვა და უკან დაიხია - რჩევას მოგცემ გინდა? აწი იმაზე იფიქრე მე რა მინდა რომ პირდაპირ ასრულება დაიწყო , ჩემი „მინდას“ მართვას შეეცადე იქნებ გამოგივიდეს რამე !
-არ შეიძლება... არა არ შეიძლება ...
-რა არ შეიძლება -ღიმილით უყურებდა ქალს
-ჩემი სიყვარული რომ გდომოდა
-მეორე შეხვედრისას გითხარი „ვერაფერს გახდები მაინც შეგიყვარდები!“ გინდა გაგახსენო კიდევ რა გითხარი მესამე შეხვედრისას ? „ ჩემი ცოლი გახდები,არ ვიცი რამდენი წლის ვიქნებით 25 თუ 85 უბრალოდ ვიცი რომ შენ ცოლი იქნები მე ქმარი“ კლინიკაში ბავშვებს რომ უვლიდი მაშინ ყურში ჩაგჩურჩულე კოცნის თანხლებით „ერთი გოგო და სამი ბიჭი გვეყოლება, ყველა ბავშვს ჩემი თვალები ექნება !“ კიდევ გახსოვს რა გითხარი? მე აღარ მახსოვს მეტი - ხმა გაუწყდა თითქოს სურვილს ებრძოდა და მთელი სხეული ტკიოდა ! ქალი ისევ თრთოდა, გაფითრებული იდგა და მთელი სხეულით კრთოდა მხოლოდ თვალს არ აშორებდა წინ მდგომ დადიანს ,რომელიც თანდათან უფრო უკან იხევდა ,მეტად შორდებოდა
-„ვენებში მოძრავ სისხლად მექეცი , ვერ აორთქლდები, ვერ გაიქცევი, ვერსად წახვალ თუ ბოლო წვეთამდე არ დაცლი ჩემს სხეულს !“ მე შენი სისხლი კიდევ ორ სხეულში გავამრავლე -კიდევ ხომ არ იხსენებთ რამეს ექიმო ...
-დემნა...გთხოვ
-შენც არ იცი რას მთხოვ
-შენი „მინდა“ რომ გავხდე ჩემგან მთლიანად ‘მე’ რომ გინდოდეს
-ბოდავთ ექიმო
-დემნა - ისეთი ხმა ჰქონდა ,ისეთი მზერა დადიანს გულს უჩერებდა
-სად გაქრა თქვენი სიტყვები ექიმო...მხოლოდ სამსახური ,მხოლოდ კლინიკა, იქ ძილი ...არ აქვს მნიშვნელობა ტანსაცმელი სად იქნება. მე და შენ ოჯახი არ გვჭირდება,მე და შენ ერთმანეთს გავანადგურებთ... მე და შენ ერთად ვერ იარსებებს....შენ სიყვარული არ შეგიძლია,არც მე შემიძლია , კიდევ რამდენი რამ გითქვამს ექიმოო ჩემთვის .ნუთუ ასე ქაოტურად იცვლება ასრები თქვენს ტვინში და გგონიათ რომ თქვენს მორიგ ბოდვას მოვუსმენ. შენ ახლა გაურკვევლობაში ხარ, უდაბნოში დაკარგულ პატარა ბავშვს გავხარ რომელიც გზას ვერ პოულობს შენი ბედუინი არ ვიქნები, არც ოაზისად გადავიქცევი , არც წვიმად მოვალ . ჩემი მინდა არასდროს ყოფილხარ და არც იქნები ! შენი არასდროს ვყოფილვარ და არც მომავალში ვიქნები , არ იმსახურებ!
-შენ მხოლოდ მე გეკუთნი ! სხვა არავინ ....არასდროს ! ჩემ გარდა არჩევანი არ გაქვს... არ გვაქვს ! ხო შენ ასე გინდოდა... მეც მინდოდა
-ექიმი ოცნებებს მიეცა ...
-მიყვარხარ
-ვიცი
-გიყვარვარ ვიცი !
-მე შენ ?
-შენ მე
-შენ აფრენ
-მე ვაფრენ
-ჩვენ ვაფრენთ?
-ჩვენი პირველი ღამე მახსოვს! მახსოვს რომ გითხარი „ მგონი შევიშალე „ შენ კი მითხარი
“ ჩვენ გავაფრენთ- ჩვენ გვეყვარება!“

….
ერთი კვირა ,წარმოგიდგენიათ? მთელი კვირა თამარას გარეშე ! და რა ვიცოდი ? მხოლოდ ის რომ მიშოსთან ერთად იყო სვანეთში .
როგორ მინდოდა მასთან საუბარი , ყველა დეტალის მოყოლა რაც კი ხდებოდა იმ ერთი კვირის განმავლობაში.
ისეთი შეგრძნება მაქვს რომ ახლა დავიწყე ცხოვრება ,სულ რაღაც ერთი კვირაა და იმხელა სიმსუბუქეს ვგრძნობ რომ ზოგჯერ მეშინია ღრუბლებიდან არ ჩამოვვარდე და მწარედ არ დავენარცხო მიწაზე,მაგრამ ამის ნებას ლექტორი არ მომცემს.
ბავშვები რომ დადიან მუდამ ღიმილიანი სახეებით თუ არ გააბრაზებ და ხელისგულზე ატარებ აი დაახლოებით ასე ვიყავი. ყველაფერს ნათელ ფერებში ვხედავდი,აღარც გოგასთან ცხოვრება მიქმნიდა პრობლემას, ჩემებსაც დღეში ხუთჯერ ველაპარაკებოდი . ერთხმად აღნიშნავდა ყველა რომ ვანათებდი და მეც ისე ვინაზებოდი მგონი ახლა გაცოცხლდა ჩემშ მორცხვი გოგონა.
ამ ერთი კვირის განმავლობაში ყოველ დღე ვხვდები დამიანეს. ამდენი კარგი ადგილი თუ იყო ქალაქში წარმოდგენაც არ მქონდა. ბავშვებთან ერთად რომ მოვიდა ჯერ შემესინდა ,ვიფიქრე ეს ყაჩაღები ამკუწავენ-თქო ,მაგრამ ისე მხიარულად აგვატარე მათთან ერტად დღე რომ სიცილისგან ხმა აღარ მქონდა, კუნთებიც მტკიოდა ამდენი სირბილის გამო და ბოლოს დაქანცული მივესვენე მანქანის სავარძელზე.ის ორი კი უკან იჯდა ღვედს უკრავდა დამიანე და მაინც ვერ ისვენებდნენ. მერე მღეროდნენ და დამიანე გააგიჟეს ,უბრაზდებოდა ვითომ მაგრამ ტუჩებს ვერ იმორჩილებდა და იცინოდა . ისინიც იმანჭებოდნენ და აგრძელებდნენ ცეკვა-სიმღერას.
როგორც იქნა გამოანათა ნანატრმა მზემ ,მთელი ქვეყნის მასშტაბით გამოიდარა და იმათტან დაკავშირებაც შევძელი. უფრო სწორად თამარამ დამირეკა ზუსტად იმ დროს დამიანესთან ერთად „ჩვენს კაფეში“ რომ ვიჯექი და ყურებამდე გაღიმებული ვისმენდი .მობილურს უინტერესოდ დავხედე ,მაგრამ მისი სახე რომ დავინახე მეგონა კივილს დავიწყებდი
-თამარააა როგორც იქნაა მეგონა მგლებმა შეგჭამეს ან კიდევ დაშნიანმა და შენ დახოცეთ ერთმანეთი...არა როგორ წახვედი ისე რომ არაფერი მითხარი... მე წვეულებაზე გაგიშვი და შენ სვანეთში ამოყავი გოგო თავი ? რომ დაბრუნდებით მაგას უთხარი არ დამენახოს თვალით
-რომ ამოხვალ თავად უთხარი ...
-სად ამოვალ გოგო
-აქ ... ნუ თუ გინდა ჩემი მეჯვარე იყო
-ვინ ვიყო? სად ვიყო რა? ჰა? - ფეხზე ისე წამოვდექი და დავიწყე სიარული ვერც გავიაზრე დამიანეც რომ მისმენდა
-ვქორწინდებით მე და მიშო ! ახლა დიდხანს ვერ გელაპარაკები ერთი თხოვნა მაქვს შენთან...
-ვერ მელაპარაკები? რატო ვერ მელაპარაკები მოგიტაცა მაგ გიჟმა? არა წარმოუდგენელია ! ჩემი ხელით გამოვჭრი ყელს გეფიცები
-ხო არ გაგიჟდი მარიამ მაქვრივებ გათხოვებამდე?
-თამარააა
-არ იტირო ახლა ... მე ბედნიერებისგან დავფრინავ და შენ რა გატირებს გოგო ! კაბა მჭირდება... შენ უნდა შემირჩიო დღესვე. ხვალ ვიწერთ ჯვარს და ამ ღამესვე უნდა იყოთ აქ . ახლა შენთან საბა მოვა ფულს მოგცემს და წახვალ კაბის ასარჩევად. სალომე ვერ იყიდის ნორმალურს მე ხომ ვიცი და საერთოდ არ გაიკარო ახლოს . მარიამ გესმის?
-არავარ კარგად ...
-მარიაამ შემისრულებ თხოვნას?
-სულელო აბა რას ვიზამ ...ვაიმეე მართლა მიყვები ?
-მიყვარხააარ ...გელოდები ჩემო სიცოცხლეე . მიყვარხარ მიყვარხარ გყვარობ მე შეეენ -მიკივის იქედან და მერე ხმა წყდება
-თამარაა /.... თამროო ..გაითიშა - ვბურტყუნებ და სავარეძელში ვეხეთქები- რამე ცივი მინდა..ლექტორო მიშველე -ვკნავი და დისორიენტირებული ვატრიალებ ვალებს აქეთ-იქით . წყალს თითონ მალევინებს და სახეზე ხელს მისვამ, თან მიღიმის თან შეშინებულია
-რაოო გაგიფრინდა დაქალი?
-ხოოო
-რა გატირებს
-არანორმალური რომაა იიის აბა რა დროს გათხოვება იყოოოო... არა ჭკუათმყოფელი გათხოვდებოდა ახლა?
-ახლა რა ხდება სეზონი არაა?
-დამცინით პატივცემულო? სულ არ გაინტერესებს ხო რომ ვნერვიულობ
-რა განერვიულებს ? უნდა გიხაროდეს... დაქალი გაგიბედნიერდა
-ისედაც ბედნიერი იყო სხვათაშორის !
-ახლა უფრო ბედნიერი იქნება - მიღიმის აი ისე პატარა ჭირვეულ ბავშვს რომ უღიმიან და მოფერება რომ უნდებათ და ჩახუტება. მე რტაომ ვარ ეგ პატარა ბავშვი? ჯანდაბას ვიყო,გული ამიჩუყდა არ შეიძლება?
-იცინე ხო იცინე ... მე კაბა მაქვს შესარჩევი თან საღამოს აქ უნდა იყოთო რომელი საათია
-12 საათია..კაბას შენ შეარჩევ? სალომე არა?
-სალომე ვერ აარჩევსო ... მარტო ხო არ წავალ აუუ გავგიჟდები ახლა ! კაბის არჩევა რომ მეზარება იმიტომ ვიძახი მთელი ცხოვრებაა ქორწილი არ მექნება-თქო და ეს რას მიკეთებს, არ ვაპატიებ მოიცა ჩავიდე ვითრევ თმით...არა ახლა თამარას რომ ვგავარ ხედავ?
-ქორწილი მხოლოდ მაგიტომ თუ არ გინდა კაბას მე შეგირჩევ- მშვიდად მიცხადებს და აფორიაქებულს ზურგიდან მეხუტება- თანახმა ხარ?
-ახლა ცოლობა არ მთხოვო თორემ ეჭვი მაქვს ისე გავითისე დაგტანხმდები და მერე უარს გეტყვი ისევ რომ გამოვხიზლები-თავს უკან ვწევ და ისიც ყელსი მკოცნის. რა ხმა მაქვს პირდაპირ კატა არ კრუტუნებს ასე . ის კი კოცნასთან ერთად ღიმილს ასწრებს და მერე მობილური ზუზუნებს . უნდა ვუპასუხო ხო? ვუპასუხე უკვე
-მარიამ გამარჯობა..დაგირეკა ალბათ ჩემმა უნიკალურმა ცოლისდამ უკვე
-საბაა ...დამირეკა კი ახლა ვაპირებ წასვლას კაბაზე
-მისამართი მომწერე სად ხარ და მოვალ კაი?
-კარგი ...მოგწერ - ვბურტყუნებ და მობილურს ვთიშავ.შემდეგ მისამართს ვწერ ის კი ისევ მკოცნის
-მე წაგიყვან!
-თანახმა ვარ !
საბა რამდენიმე წუთში მოდის , დადიანებსაც პატიჟებს და მალევე მიდის. მე კი ისეთი სისწრაფით მიწევს ფიქრი სად წავიდე კაბის ასარჩევად რომ ნამდვილად ადრენალინი მამოძრავებს. როგორც კი შევდივარ მაღაზიაში მაშინვე მოდის კონსულტანტი და ვიწყებ კაბების დათვალიერებას. მერე რამდენიმე წუთი ვჩერდები და დამიანეს ვუყურებ
-რა ხდება
-მადროვე დავმშვიდდე და ვიფიქრო
-ასე მშვიდდები?
-ჩშშ - ვბურტყუნებ და ვეხვევი . თვალებს ვხუჭავ და ვიხსენებ თამარას ყველა სიტყვას რაც კი ოდესმე ქორწილზე და კაბაზე უთქვამს .ყველგან დიდი ფუშფუსა კაბა დომინირებდა რადგან უზარმაზარი ქორწილი სურდა ახლა კი მთაში უნდა დაიწეროს ჯვარი. არა ნამდვილად არ უნდა გქონდეს გეგმები სიყვარულთან დაკავშირებით ...
არა არ მჯერა რომ საკუთარი ხელით მიმაქვს მისთვის კაბა! იქნებ ისე წავიდე და გადაიფიქროს? ისევ მიშოს იმედი თუ მექნება რომ დაასტაბილუროს ყველაფერი თორემ თამარა შეიძლება ორ წამში აფეთქდეს . არა მე ვისზე რას ვამბობ!
-მარიაამ ვიცი რომ ითიშები როცა მეხუტები,მაგრამ დრო არ იცდის - ყურში მეჩურჩულება ეს საზიზღარი და მზად ვარ მოვკლა !
-შენ აირჩიე ასე მარტივი თუ არის!
-რა პრობლემაა კაბა უნდა იყოს სადა, ტანზე გამოყვანილი უფრო უყვარს თუ აი ისეთი წელიდან რო იშლება
-შენ ექსპერტი ხარ მოდის საკითხებში?
-თოვლია იქ ანუ მკლავი გრძელი უნდა ჰქონდეს...სასურველია გიპიურის მაქმანით - განაგრძობს და მაგიჟებს. ისე უცებ მაწვდის კაბას ვიცვამ და ვხვდები რომ საუცხოოდ იქნება თამარა ქორწილში კიდე მინდება ტირილი, ჯანდაბა მარიამ რა გემართება! როგორ რა მემართება სულ ხო არ მითხოვდება ერთადერთი დაქალი ... მივაბიჯებ გარეთ და ჩემი ლექტორის მზერას ვაწყდები . ისე მიყურებს მგონი მეც ვთხოვდები და დროა საჩემდოაც შეარჩიოს ვინმემ კაბა. არ შემიძლია, ვერ ვუძლებ ასე უსიტყვოდ რომ მიხსნის სიყვარულს ფრთები გამომდის და დავფრინავ ! ჩვეულებრივად მმართავს თავად მივდივარ და ვკოცნი ,ყბაზე ყურთან ახლოს
-ვიცი რომ ჩემი ცქერა გთიშავს,მაგრამ დრო არ გვაქვს - ვეჩურჩულები და ისიც წამსვე ახელს მინაბულ თვალებს - ზომას გეტყვით ...ვყიდულობთ ამ კაბას
აი ასეე მარტივად შევარჩიე ჩემი თამარასთვის კაბა. მიშოს რომ დაატყვევებს დარწმუნებული ვარ !
ფეხსაცმელი უსწრაფესად ვიყიდე და შემდეგ თეთრეულის მაღაზიაში შევიჭერი ჩემი საჩუქარიც შევარჩიე, ისეთი პენუარი ვუყიდე ამას რომ დაინახავს სამაგიერო გარკვეული დოზით გადახდილი იქნება .
-შენთვის არ არჩევ ?- ყურთან რომ მესმის მისი გამაბრუებელი ხმა არ ვიცი მივახრჩო თუ კოცნით დავახრჩო . გარეთ არ დავტოვე ეს მე? რა უნდა აქ. ან ამ იისფერ გამჭირვალე საცვლებს რატომ მიფრიალებს თვალწინ ისე რომ ორივე ხელი უკვე ჩემზე აქვს მოხვეული და მთელი უკანა მხარე დამწვა ,ასეთი ცხელია ეს სულ ხო?!- ეს მოგიხდება
-ანუ მომიხდება...გავითვალისწინებ და საცვლებს არასდროს გავიხდი შენთან ! - ოოჰ ჩემოო ტვინოოო როგორ ვგიჟდბეი შენზე ამ ენას რომ არ აჩუმებ და ხმას თუ ვერ ვაკონტროლებ სიტყვებს მაინც რომ ვისვრი მიზანში. მისკენ შევბრუნდი საცვლები გამოვართვი და კონსულტანტს მივაწოდე- ესეც ჩადე თუ შეიძლება
-კაბებიც გიხდება , ესენიც მოგიხდება ,მაგრამ შიშველი აშკარად ...
-ამდენჯერ აზრის ცვლილება არ შეიძლება... ბავშვი რომ დაიბადება უკან ხომ ვეღარ აბრუნებ არა?
აი ახლა ნამდვილად მომკლავს, როგორ დამყურებს ზემოდან . ხო ვაღიაროთ რომ გჯდება ჩემს ირონიულ ღიმილზე !
მაღაზიიდან რიტმული ნაბიჯებით გავდივარ და მუცელზე რომ მეხვევა ხელი მხოლოდ მაშინ ვჩერდები
-რა ..
-მეჯვარის კაბა გავიწყდება
-მეჯვარეს კაბები აქვს ...აქვს? ! არ არსებობს მეზარებაა - ახლა ვიყვირებ ! ვერ ვიტან ჩემთვსი რომ ვყიდულობ რამეს ვერააა . მოიცა სად მივყავარ? რას აკეთებს
-მადლობას მოგვიანებით მივიღე ,მარტო რომ დავრჩებით !-მიცხადებს და ქაღალდის ყუთს მაწვდის ,ორს - ფეხსაცმელიც ხომ სჭირდება კაბას
-ხო მაგრამ...როგორ როდის სად
-დროოო დროოო გადის ჩვენ კი სვანეთის გრძელი გზა გველის ! თუ არ ენდობი ჩემს გემოვნებას შეგიძლია სხვა იყიდო
-მივდივარ! სახლში გამიყვანე უცებ ჩავალაგებ და მერე გოგა წამიყვანს ალბ...
-გოგამ მაგ ჭირვეულის ატანა არ შემიძლია შენ მიხედეო როდის მითხრა ?
-„შენ მიხედე“- გაბრაზებული ვაჯავრებ და წინ მივიწევ
-მხოლოდ გოგას სიტყვებს ვციტირებ!- მშვიდად მიცხადებს და წინ მისწრებს მანქანის კარს მიღებს და მიღიმის- გთხოვთ
-ნუ ციტირებ ისეთ სიტყვებს რომლებიც მაბრაზებს !
უპასუხოდ მტოვებს რა თქმა უნდა. საჭესთან იკავენს ადგილს ლოყაზე სწრაფად მკოცნის და უფრო სწრაფად ძრავს მანქანას.
შემდეგ უბრალოდ ვაგრძენებ ჩემს გადარბენას , გოგა სახლში არ არის ,მაგრამ სანამ ნივთებს ვიღებ მოდის და მზადებას იწყებს. სანდრო რომ მადგება თვალები მიფართოვდება
-ჩანგალზე კი არ მოვდივარ მარო დამპატიჟეს !
-რომელი წამიყვანთ? - ჩემი ძმის მკლავებიდან თავს ვწევ და სამივეს ვუყურებ. სანდრო და გოგა ხელს დამიანესკენ იშვერს და მიღიმის
-ნეტავ გზიდან მოგიტაცებდეს და სადმე წაგიყვანდეს...იმედი არ უნდა მქონდეს ხო?- სანდრო დამიანეს უბრუნდება უეცრად და ჩემი თვალების ბრიალი სულ არ აქცევს ყურადღებას
-მე ველოდები შენი და როდის მომიტაცებს !-აი რომ მგონია დამიცავს და ენას ჩააგდებინებს ეს რას მიკეთებს ხედავთ? თან ისე სერიოზულად ეუბნება მგონი გეგმა მაქვს უკვე და ხვალ ნაბადში გავახვევ ,ცხენზე შევსვამ და მოვიტაცებ . გოგას ხარხარი რომ სწვდება სმენას აი მანდ უკვე ცუდად ვარ. კიდევ კარგი დადიანო მანქანასთან ხარ უკვე და გვერდით არ დგეხარ თორე მიგახრჩობდი
-ორი ტაკიმასხარა ! - ვბურდღუნებ გვერდს ვუვლი ჩემს ძმას და მამიდაშვილს სწრაფად ვჯდები მანქანაში და სანამ კარს დახურავს დამიანე მკვლელ მზერას არ ვიშურებ
-დამშვიდდი მარიამ ხომ იცი შენთან დავრჩები და ბევრს არ ვიყვირებ - თვალს მიკრავს ქვედა ტუჩს კბილებშორის იქცევს და სანამ ნერწყვის ყლაპვით დავიხრჩობი უკვე ჩემს გვერდითაა და მანქანაც მიქრის გზაზე.
ქალაქიდან რომ გავდივართ აღარაფერი მოქმედებს, აღარც სასიამოვნო მელოდია, აღარც დამიანეს არსებობა (ნუ კარგი ეგ სულ მოქმედებს) მხოლოდ თამარაზე ვფიქრობ და ვერაფერს ვუხერხებ თავს. აღარ ვიცი უკვე რა გავაკეთო , ხომ მიხარია მათ გამო ,ვიცი რომ ერთად იქნებიან,ვიცი რომ სიგიჟემდე უყვართ მაგრამ ვერ ვხვდები ასე უცებ ქორწილი რა საჭიროა. ვცდილობ გამოვრთო „მარიამი“ მაგრამ არ შემიძლია . დამიანეც ჩუმადაა ,როგორც ყოველთვის ხელს არ მიშლის და უბრალოდ შიგადაშიგ ხელზე მეფერება .
-კარგად იქნება ხომ იცი არა? მიშოს მიჰყვება ,მიშო დაშნიანს მარიამ. კაცს რომელიც მოკვდება თუ ეცოდინება რომ თამარა ამით ბედნიერი იქნება !
ვერ ვპასუხობ უბრალოდ ვმშვიდდები და გზის დასასრულამდე . აი შემდეგ ისევ მივლის მღელვარების ტალღა. მესტიაში ისინიც გვიერთდდებიან და დაშნიანის სახლში ერთდროულად მივდივართ.
ვერ ვხვდები როგორ არიან ასე მშვიდად თამარას მშობლები , მაგრამ კარგია რომ პრობლემა ამ მხრივაც არ ექმნება ჩემს გოგოს.
იმხელა თოვლია მეშინია არ ჩავეფლო,მაგრამ მანქანაში რა გამაჩერებდა. ყუთები დამაინეს დავუტოვე და პირდაპირ სახლისკენ დავიძარი. მაპატიოს დედიკომ,მამიკომ,დაიკომ და საერთოდ ყველამ მაგრამ თამარა რომ არ ვნახო პირველმა მოვკვდები!
როგორ მომნატრებიაა ჩემიი გოგოოო , ცოტა ხანს რომ მყავდეს ასე არ შეიძლება?
-მარუსააა ....როგორც იქნა მოაღწიეთ მოვკვდი ნერვიულობით
-შენ ? კიდე შენ ნერვიულობ გოგო? - ვებუზღუნები და ლოყაზე ვკოცნი- მალე მოიშორე ყველა და დამელაპარაკე იცოდე ! - უცებ ვეუბნები და მიშიკოს ვეხვევი . თამარას მზერას ვაშორებ , არ მინდა მათ შეხვედრას ვადევნო თვალი ,მღლის ეს მილოცვები ვიცით ისედაც რომ ყველას გვიხარია მე რომ ლაპარაკი მინდა ჩემს დაქალთან ვინმემ იცის საერთოდ? არავის ესმის დავიჯერო?
რა იქნებოდა თუ არა ქეიფი...
ნეტავ ის მანახა პირველად სუფრა ვინც მოიგონა და მერე ვინაც დანერგა ქორწილის წინ, ქორწილზე, იმის შემდეგ, ბავშვი ჩაისახა ქეიფი, ორი თვისაა ქეიფი, მოინათლა ქეიფი, პირველი ნაბიჯები ,ქეიფი . დაბადების დღე ქეიფი ! მე ხომ მიჩვეული ვარ, ეს ბუნებრივი მოვლენაა უნდა დავმშვიდდე და დაველოდო როდის დალევენ, დათვრებიან. მერე მიხვდებიან რომ ხვალაა ქორწილი და საძინებლებში გადაინაცვლებენ . იმედია უკვე მიშოს გვერდით არ იძნებს და ამაღამ მე მეყოლება თამარა! თუ იძნებს და მერე რა ამაღამ მაინც მე მეყოლება, ქორწილია ხვალ და ერთი საძნებლიდან ხომ არ გამოვლენ? არა არ ვარ მე სრულ ჭკუაზე. სჯობს ისევ ბავშვებს გავყვე სადღაც რომ გაიქცნენ,აშკარად არავინ აქცევთ ყურადღებას. ნეტავ სად გაქრნენ ასე უცებ . ეზოში გავიდნენ ვითომ ამ ღამეში? გამაგიჟებენ ესენი !
-ალეექს ... მაააქს სად ხართ? - ძალიანაც არ ვყვირი მთელი დასახლება რომ არ გავაღვიძო , წინ მივდივარ ,რა გინდა ამ თოვლში რომ დაინახო მარიამ? ყველაფერი თეთრია დაანათებს . ზუსტად შუა ეზოში ვარ და კიდევ ერტხელ ვიმეორებ სახელებს რაღაც დიდი სიჩქარით რომ მოქრის , შქუილის ხმაც ისმის და პირდაპირ ჩემს მკერდს ეჯახება. ღმერთო ჩემოო ამ გუნდამ ჩემი ორიცალი ერთდროულად გააბრტყელა მგონი. რა დროს მკერდზე ფიქრია მკერდის ძვალი გატყდა მგონი,ვეღარ ვსუნთქავ ექიმი მჭირდება!
-ათიანში გაარტყიიი ...
-რა ჭირს? თავში ხო არ მოარტყი ბიჭო
-როდის ავაცდინე ბოლოს ... ძუძუზე დავუმიზნე და მოვარტყი - ესენი ხუთის არიან თუ მატყუებენ. მოიცა თვქენ გაჩვენებთ როგორ უნდა გუნდის დამიზნება.
- გითხარი უკნიდან ესროლე-თქო და არ დამიჯერე !
-მარიიააამ კარგად ხარ?
-ამოიღე ხმა თორე გაგვატყავებს დამაინე...
-ბიძია არაფერს გვეტყვის ...
-მამამ ხო იცი რა გვითხრა მარიამი რომ გააბრაზოთ გაგატყავებთ დამიანეოოო ეგ ახლა გიღიმით თორე მის გოგოს რო შეეხოთ ურჩხული გახდებაო- ჩუმად ბურტყუნებს ალექსი და ქვემოდან მიყურებს ახლა ჩავყლაპავ, როგორ ახამხამებს თვალებს თავი უკან აქვს გადაწეული წარბებსაც მაღლა სწევს
-გინდა გაკოცებ და მოგირჩება- მაქსიმე მაინც არ ჩუმდება და აგრძელებს აი ეს ნამდვილი დემნას ასლია
როგორ მინდა ორივე თოვლში ჩავაგდო,მაგრამ ხუთი წლის ბავშვები ამ ყინვაში როგორ დავასველო. არც ანამარიაა აქ , რომც იყოს გიჟი ხომ არ ვარ . მერე გაგისწორდებით,მოვიფიქრებ რამეს.
-მარიიამ ... რა ხდება? ბიჭებო რა დაუშავეთ ?- დამიანეს ხმა მესმის და მუცელზე ხელს მხვევს
-ჩვენ...ჩვენ
-გუნდა ვესროლე ალექსს და შემთხვევით მარიამი ჩაგვიდგა შუაში - ეს ბავშვი გამაგიჟებს მალე !
-დარწმუნებული ვარ ცუდ დროს გამოჩნდა ! კარგი ადგილი შეგირჩევიათ სამიზნედ...
-ხო არა?- მკერდიდან თოვლს მაშორებს მე კი ხელს ვიშორებ და ვუყურებ
-ჩვენ სახლში შევააალთ - ხმა მესმის და მშვიდად ვხლართავ ფეხს ჩემზე მოშტერებულ დამიანეს ფეხებშორის ისიც წონასწორობას ვერ იჭერს მიფრინავს თოვლისკენ ,მოიცა მე რატომ მივყვები? წელიიიი,წელზე ხელი რატომ არ გაითვალისწინე! ჯანდაბაა უფრო დიდი თოვლი ყოფილა ვიდრე ჩანდა
-მარიიააამ
-ვაიმეეეეეეეეეეეე - პირზე ხელს მაფარებს და თვალებს ვახელ ჩემს ქვემოთაა მოქცეული და თვალებს მიბრიალებს
-როგორ მოვექცე ცელქ მარიამს? - მიცხადებს ეშმაკური ღიმილით, წეხან გაბრაზებული არ იყო? უფრო ცახუტება თუ შეიძლებოდა არ მეგონა ,აშკარად შესაძლებელი ყოფილა . ეს ჩემი ქურთუკი გაქრა თუ მაინც რატომ ვგრძნობ მის ხელებს წელზე, აჰ გადაულახავს ბარიერი !
-დამიანე გამიშვი ახლავე!
-ბოდიში მჭირდება... რამე ტკბილი ბოდიში ზურგის ტკივილიც რომ დაამოს ისეთი
-შოკოლადი მაქვს ჩანთაში გამიშვი და მოგცემ - წლის სულელური ფრაზა ! მაღიარეთ
-უფანტაზიო ხარ-თქო როდის გითხარი გაიხსენე! - მეუბნება და ისე მაცხრება ტუჩებზე მგონი სვანეთის ჰავა აგიჟებს! აი თურმე რატომ ქორწინდებიან ისინი , აქაურობის ბრალია ! ღმერთო ეს კაცი კოცნისთვის შექმენი? არა საოცრად გამოსდის და იმიტომ ვამბობ თორემ , თუ არ შეწყვეტს მე აზრზე მოსვლას ვეღარ მოვახერხებ და მერე მატაროს ხელით . მგონი ვდგავართ უკვე,ისევ მკოცნის და მერე ხელს მიშვებს -მიყვარს ვალში რომ არ რჩები ! ანგარიში გასწორებულია ! - თოვლს იშორებს ,მეც მაშორებს და ქრება-
როგორღაც გამოვფხიზლდი , ზუსტად იმ დროს თამარასთან მარტო დარჩენა რომ მოვახერხე და ავაღწიე მის საძინებელში !
-როგორც იქნა ...მეგონა ვეღარ დაგელაპარაკებოდი!- კარს ზურგით ეყრდნობა და მიცინის . გაგაცინებ უკანასკნელად ამოსუნთქვა მადროვე ოღონდ
-თამარააა
-მოიცა კაბა უნდა ვნახო... ისე დამაცხრნენ თავს კაბაც ვერ ვნახე. ყველას ხომ არ ვაჩვენებდი, დამიანემ ნახა ხო მხოლოდ თუ ვინ აგარჩევინა? - უცებ იღებს ყუთს მე კი ხელიდან ვაცლი - რას აკეთებ
-ჯერ ვილაპარაკებთ ! იქნებ გადაიფიქრო და შეგინახავ მე კაბას
-გაგიჟდი? მივხვდი რომ დამიანესთან ხარ ,მაგრამ ვიფიქრე დაგამშვიდებდა შენ კიდე უარესი დაგემართა?
-მე და დამიანე არაფერ შუაში ვართ ახლა! მე არ ვთხოვდები ხვალ !
-ვიცი ახლა რაც უნდა მითხრა მე კი მოკლედ გეტყვი , უბრალოდ არ მინდა არცერთი წამის მის გარეშე გატარება. არ მინდა ველოდო როდის მოიცლის რომ ვანხო რადგან სწორედ იმიტომ რომ სტუდენტი ვარ, სწორედ იმიტომ რომ დრო აღარ მექნება მასთან პაემნებზე სასიარულოდ და ცხოვრება უნდა გავიწამო მისგან შორს ყოფნით ცოლად მივყვები . ყოველ დილას მასთან ერთად დავიწყებ,ყოველ დღეს მის გვერდით დავასრულებ შესაბამისად მთელი დღე ბედნიერი ვიქნები ,მთელი ღამე მშვიდი . უფრო მობილიზებული გავხდები,მეტად მოტივირებული რადგან ჩემი ენერგიის წყარო ჩემი დემონია ! მასზე უკეთ ვერავინ დამეხმარება,ვერავინ გამიგებს , ვერავინ დამამშვიდებს და ყველა პრობლემა წინასწარ აღიკვეთება რაც შეიძლება ქორწინებამდე გვქონოდა!
-ამ ყველაფერზე დიდხანს ფიქრობდი სანამ დათანხმდებოდი?
-არა ეს უბრალოდ ვიცოდი და ახლა შენთვის ავმეტყველდი მხოლოდ!
-მეტი არ მინდა გაწყენინოს ჩემი ხელით მოვკლავ! ამის თავად არ მჯერა,მაგრამ ისე ვთქვი სიტყვსი მასალად - უცებ ვაყრი და ვეხვევი.,მერე ბევრი ვაკოცე და ყუთი თავად გავხსენი - თუ ა რმოგეწონება პირდაპირ არ მომკლა, დამიანეს ვნახავ უკანასკნელად და მერე რაც გინდა
-ღმერთო რა ლამაზიააა.... - ის რა ტირის? რატოო ტირის! კაბას იხუტებს და ცრემლებს ღვრის . მერე მეხვევა და სველი ტუჩებით მკოცნის . ლოყები მლაშე მაქ ვიცი! - საუკეთესო ხარ საუკეთესოთა შორის...ეს ფეხსაცმელია ხო?
-ყველაფერი აქაა რაც შეიძლება დაგჭირდეს ...ხო და კიდევ ეს ის ყელსაბამია სულ რომ მოგწონდა. მინდოდა დაბადებისდღის საჩუქარი ყოფილიყო დიდი ხანია ვინახავ ,მაგრამ კაბას უფრო მოუხდება - ყუთს ვაჩეჩებ ხელში და სანამ ისევ აქვითინნდა ცაცმას ვაიძულებ.მერე მეც მის ზურგსუკან ვდგავარ სარკეში ვუყურებ მის ანარეკლს და მეც შუშის თვალები მაქვს.
ჩემი თამარა მსოფლიოში ყველაზე ლამაზი პატარძალი იქნება!
-ღმერთო რა ლამაზი ხაარ- სალომეს ხმა მესმის და მერე ისე ეხვევა დაგლიჯა საწყალი კაბა. ოჰ ეს დების სენტიმენტები!
ღამით მასთან ჩახუტებულს მძინავს,დილით პირველი ვიღვიძებ და მგონი მე უფრო ვნერვიულობ ვიდრე ის . ასეთი მშვიდი როგორაა, ჩემი თამარაათუ კლონი გააკეთა დაშნაინმა. უბრალოდ ბრწყინავს, აი ასე დადის თმაარეული პიჟამაში გამოწყობილი და ბედნიერებას ასხივებს . მეც ხო არ გავთხოვდე ? ეს არ მიფიქრია ისე ვთქვი უბრალოდ! სანამ მე და სალომე დავქრივართ ოთახში ხან რას ვედებით ხან რას ის მშვიდად დგას , იცვამს, ჩერდება სანამ მაკიაჟს და თმას უკეთებს სალომე. ყელსაბამს ირგებს მიღიმის, სარკის წინ რომ დგება მიხარია რომ მაკიაჟი არ გავიკეთე და ერთ ორ კურცხალს ვიწმენდ .
მეჯვარეთა შორის მეჯვარე ვარ, ჯერ დედოფალი მოემზადა და მერე დავიწყე მე. კაბაც რომ არ მინახავს ეგ ფაქტი ავღნიშნე? ყუთს სანამ გავხსნი ვლოცულობ რამე საოცრება არ იყოს . მერე უბრალოდ ვიცი რომ სხვა შანსი არ მაქვს თვალდახუჭული ვიღებ და პირდაპირ ვიცვამ . ელვას არ ვკრავ ისე ვდგები სარკის წინ და ვითიშები. რატომაა ასეთი კარგი ,როგორ შეუძლია?!
თამარასთან ერთად გავდივარ სახლიდან. ფეხით უნდა გავიაროთ გზა ტაძრამდე, თამარამ ეს იცის და მაინც მშვიდადაა. თამარას რომელიც თოვლში თხემით ტერფამდე შეხვეული გამოდის ახლაა აპირებს ფეხით გაიაროს კილომეტრიანი გზა .ღმერთო რა ლამაზები არიან ერთად , ერთმანეთს რომ უყურებენ მგონია რომ სიყვარულის ისტორიას ყვებიან. ვუყურებ და ვიღიმი, ყველა იგივეს ფიქრობს და მათ შესცქერის. მე კი დადიანი მიახლოვდება თითებს ხელზე მხვევს და ჩემს თითებში თავისას ხლართავს . ვუყურებ „ჩემი ღიმილით“მიღიმის ისე მიყურებს უთვალავ კომპლიმენტს უდრის .ვწითლდები ,იღიმის! ცერას ხელისზურგზე მისვამს და ასე ვაგრძელებთ გზას თოვლში .
თეთრი სპეტაკი თოვლი, ულამაზესი მთები , მათ შორის აღმართული ტაძარი ყველაფერი ერთად სამოთხეა ,სიყვარულის სურნელით გაჟღენთილი.
წყვილს ვუყურებ, ორივე დუმს თამარაც მზერით ესაუბრება დაშნიანს და მთელი გზის განმავლობაში მათ ხელებს ვუყურებ რამდნეიმე წამში ერთხელ რომ კოცნის მიშო და ისიც დნება.
თეთრი კაბის ბოლო თოვლზე კვალს ტოვებს, ტაძარში შევდივართ….. ვთავისუფლდები . თითქოს ანგელოზები ტრიალებენ ჩვენს თავზე . ცერემონია იწყება , ყველა დუმს უბრალოდ ტკბებიან სანახაობით . უბრლაოდ მივყვები მითითებებს და რეალურად ვერაფერს ვიაზრებ, მხოლოდ წყვილს ვუყურებ და ვგრძნობ ჩემი ლექტორის მზერას. ბოლოს როცა თამარა და მიშო ღვთის წინაშე ცოლ-ქმარი ხდებიან დადიანს ვუყურებ , მიღიმის და მიახლოვდება, წელზე ხელს ფრთხილად მხვევს წყვილს ულოცავს და შემდეგ ყურში მეჩურჩულება
-მეჯვარეც კარგი ხარ, მაგრამ პატარძლის ამპლუაა შენთვის
-გავითვალისწინებ როცა დრო იქნება- ვუღიმი და ჩუმად ვეუბნები
მთელი დღე ისე სასიამოვნოდ გადის რომ ღიმილი არ მშორდება სახიდან. საუბარიც არ მინდა იმდენად მშვიდად ვარ . კამერას ვუღიმი და მორიგ ფოტოს ვიღებ თამარასთან ერთად როცა მაჯაზე ხელი მეხვევა მიმართულებას ვიცვლი და დადიანის სხეულზე აკრული ,გაღიმებული ვრჩები ფოტოგრაფის წინ. მერე ბავშვები მორბიან და ჩვენს წინ დგებიან
-ბიცოსთან სურათი გვინდაა
-დემნას ენას ამოვგლეჯ!- გაღიმებული ვცრი კბილებში რაზეც ლექტორიც ვერ იკავებს თავს
-ძლივს შეურიგდა მარიას ახლა სჭირდება ენა !-თვალს მიკრავს და წინ გაქცეულ ბავშვებს უყურებს ანამარიაც გამოჩნდა თურმე სად გარბოდნენ. დემნა წეხან რომ გაქრა თურმე მასთან ყოფილა. ახლა თამარაც რომ დაიწყებს გაქრობებს მერე რა მეშველება მე? არა რაზე ვფიქრობ რა დროს ესაა ...
ყველაზე ბოლოს ვტოვებთ დაშნიანის სახლს . თამარას ვეხვევი და ვუღიმი
-ყველაზე კარგი გადაწყვეტილებაა მგონი რაც კი ცხოვრებაშ მიგიღია... ნათლული არ მყავს ხომ იცი?
-მარიიამ
-რა გაკვნესებს თამარა? - ვიცინი და ტუჩებს ვკბენ ხარხარი რო არ დავიწყო ისე მიყურებს თითქოს მე ვუშველი - მალე დაბრუნდით , მომენატრები ! ჭკვიანად იცოდე და ნუ გააგიჟებ იმ ბიჭს გთხოვ. მიყვარხარ ,უზოომოდ
-მიდიხარ?
-არა დავრჩები და ამაღამ შენ გვერდით დავიძინებ...დამიანეს მივუწვენ დაშნის არ გინდა?
-რომ გაგიხსენებ ამ დაცინვას ხომ იცი?
-რა თქმა უნდა ვიცი ...აბა წავედი თორემ ღამდება უკვე და თოვასაც იწყებს საშიშია ამ დროს სიარული - ვეხვევი ისევ და ლოყებს ვუკოცნი.
რამდენიმე წუთში დაშნის და დადიანს ვეჩრები საუბარში და ჩემს ლექტორს მკლავზე ვეხვევი
-წასვლის დროა ... თამარა ჩემ დანაბარებს გადმოგცემს და შესრულებაზე იზრუნე იცოდე ! - ქალბატონი უცებ აბრიალებს თვალებს და წითლდება , ხო ვიცი წლის საშინელი დაქალი ვარ,მაგრამ არაუშავს მაპატიებს ჩემი თამარა. დაშნიანი ლოყაზე მკოცნის და ჩუმად მეუბნება
-შენ თუ გაზრდი შეფუთულს მოგიყვანთ ცხრათვეში
-მე? მე რომ შემეძლოს გაზრდა არ მოვიტაცებდი ლექტორს? - წაგძვრა ენა მარიამ ძირში. ეს რამ წამომაყვირებინა? გაწითლდი ახლა და იყავი . თამარას კისკისი კი მიხვრეტს ყურს და კიდევ კარგი დადიანს არაფერი უთქვამს იმ წამს . დაშნიანი კი იღიმის და თამარას ხელს ხვევს
-მალე დაბრუნდი დაშნიანო ისე ჩანს ჩემი საქმე შენი დასაცავი ვიქნები რომ არ მომიტაცონ! - მხარზე ურტყამს ხელს და მერე სანამ რამეს ვეტყვი მანქანისკენ მივყავარ- შეხვედრამდეე
მანქანიდან ვუყურებ წყვილს და შემდეგ ეზოსაც ვტოვებთ, ისე იწყებს თოვას სანამ გავალთ მესტიიდან გზა იკეტება .წინ საცობია და გაჩერებას გვთხოვენ
-რა ხდება?
-გავიგებ ,დამშვიდდი - მიღიმის და მანქანიდან აგდადის. ისე თოვს მის სილუეტს ძლივს ვარჩევ . მალე ბრუნდება და გაყინული კანკალებს- ვერ წავალთ! ზვავი ჩამოწოლილა გზაზე და კაცმა არ იცის როდის გაიხსნება გზა
-რაა? აქ უნდა დვარჩეთ?
-უკან დავბრუნდეთ...
-სად უკან
-მესტიაში... სანამ სასტუმროები შეივსება სჯობს წავიდეთ . სხვა ალტერნატივა თუ გაქვს შეგიძლია მითხრა
-მანქანაში დაძინებას და ლოდინს თავზე როდის დაგვეცემა უზარმაზარი თოვლის მასა წასვლა სჯობს აშკარად... მობილური დაიჭერს ვითომ?სანდროს მაინც დავურეკო თორემ რომ ვერ დაგვინახავს გზაში დაბრუნდებიან ვიცი
-აჰა ჩემი მობილური იჭერს- ტელეფონს მაწვდის და მანქანას სწრაფად აბრუნებს. რამდენიმე წუთი ვცდილობდ აკავშირებას ბოლოს პასუხობს
-სანდორ კარგად ხართ? გზაზე სვავიჩამოწვა და თქვენ ხო გახვედით? ჩვენ ვეღარ მოვდივართ
-ჩვენ კარგად ვართ ...მოიცა სად ვერ მოდიხარ გოგო აბა თამარასთან რჩები?
-არა რა თამარასთან სულელო ...სასტუმროში დავრჩებით ამაღამ და ხვალ წამოვალთ ,იმედია
-ლექტორი სადაა?
-ჩემ გვერდით...საჭესთანაა
-მობილური მიეცი
-მომივლის სანდრო ნუ ღელავ
- გოგოო მოვლა რათ გინდა უბრალოდ მობილური მიეცი ...- ისე მეუბნება ნერვებს მაწყვეტს და რა გზა მაქვს სხვა მობილურს დამიანეს ვაწოდებ. რაღაცას ეუბნება რაც ლექტორის ტუჩებს გაძინებისკენ უბიძგებს კარგიო ეუბნება და მობილურს თიშავს. რამდენიმე სასტუმრო უკვე სასვე იყო , ბოლოს როგორც იქნა იპოვა ორი თავისუფალი ნომერი და მეც გადავედი მანქანიდან. სნეობაში შესვლამდე თოვლისბაბუას ვგავდი ისე დამათოვა.იმდენი ტურისტი ირეოდა ირგვლივ გაოცებული ვიყავი. დამიანემ ყველაფერი მოაგვარა და ჩვენი ოთახისკენ დავიძარით.
-ესაა შენი ნომერი... წინაა ჩემი - გასაღები მომცა და წინა კარისკენ მიმითითა-დაისვენე, მერე სავახშმოდ ჩავიდეთ -ლოყაზე მაკოცა და თავისი კარისკენ შებრუნდა
-მარტო ყოფნა არ მიყვარს ...მალე გამოდი იცოდე თორემ შემოგივარდები ოთახში
-არის ქალბატონო - მიღიმის და ოთახში შედის.მეც ვხურავ კარს და ვაკვირდები ოთახს. ასეთ ნომერს თუ ეძებდა სად იქნებოდა თავისუფალი. ისეთი გარემოა გასვლა სულ არ მინდა. უზარმაზარი ფანჯრიდან მთები და კოშკები ჩანს ,ბარდნის. მზერას ვერ ვაშორებ ხედს,მონუსხული ვუყურებ დიდხანს და მეღიმება.
დიდხანს ნამდვილად ვერ ვითმენ , საწოლიდან ვდგები და ლექტორთან გასვლას ვაპირებ კარზე რომ აკაკუნებს . იგრძნო ნეტავ რომ მივდიოდი ? კარი სწრაფად გავაღე და შემოვატარე. ხელში პარკები რომ ეჭირა გამიკვირდა
-ახლა ვაპირებდი გამოსვლას... ესენი რა არის?
-ტანსაცმელია...
-გარეთ იყავი გასული?
-აქვე იყო მაღაზია ...
-დასვენება არ გჭირდებოდა?
-როდის დავიღალე რომ დამესვენა? - მიღიმის და ხელებს წელზე მხვევს- მარტო რატომ ვერ გაძელი ქალბატონო?
-უცხო ადგილებში მარტო ყოფნა არ მიყვარს...შენი ოთახიც ასეთია?
-დაახლოებით...-მკოცნის ლოყაზე და თან მელაპარაკება- ჩავიდეთ ქვემოთ?
-აქ რომ ვივახშმოთ? არ მინდა სხვებთან ერთად ,თან საოცარი ხედია
-როგორც გინდა მარიამ- ყბაზე მკოცნის მე კი თმაზე ვუსვამ თითებს და ვიტრუნები - მთელი დღეა არ მიკოცნია ...შენ კი სულ არ მოგენატრე
-ორივეს მაგივრად გენატრებოდა
-ცუდი მარიამი... -წარბშეკრული მშორდება , ვახშამს უკვეთავს და სავარძელს ფანჯრის წინ დგამს . მეც მივდივარ და ვჯდები , რა მინდოდა? ხო ვიცოდი რასაც გააკეთებდა? ორი წამიც არ დამტოვა ამაგდო თითონ დაჯდა და მე ჩამისვა . ხო არ გავაპროტესტებდი? თავი მხარზე დავადე ყელში ვაკოცე და ისევ ფიფქების ცვენას მივაპყარი მზერა.
საოცარ შეგრძნებას მგვრიდა ოთახში ,სითბოში ვახშმობა საყვარელ მამაკაცთან ერთად ,უზარმაზარი მინის წინ რომლის მიღმაც ქარი ფიფქებს თავის ნებაზე ატრიალებდა და ყველაფერს უზარმაზარი თოვლის ფენით ფარავდა.
ყველაზე მშვიდი და სასიამოვნო საუბარი იმ ღამით გვქონდა გარემოს დამსახურებით. მგონი გავგიჟდი ,მაგრამ ისე მინდოდა გარეთ გასვლა ვერ მოვითმინე ხელი ჩავკიდე ჩემს ლექტორს აივნის უზარმაზარი კარი გავაღე და გარეთ გავაბიჯე. თავზე გვათოვდა მე კი უკვე მეორედ ვაგემოვნებდი მის ბაგეებს ფიფქების ქვეშ ,მაგრამ ამჯერად სვანეთში. ხელები მაგრად მომხვია და გაყინულ ცხვირზე მაკოცა
-გამეყინები...
-სულ ცოტაც და შევიდეთ - სახე ფიფქებს შევუშვირე და ზეცას გავუღიმე . მაინც არ მადროვა ჰაერში ამწია და ოთახში შემსვა . კარი სწრაფად მიხურა და გადაკეტა - დამიანეე
-გამიცივდები! ხვალ გავიდეთ ,თბილად ჩაიცვამ და ისე
-ცუდი ხარ შენ!
-ბუტია ბავშვი ხარ შენ?- ასე რომ მიყურებს მინდა კოცნით დავახრჩო- ჩემი გოგოო -ყელში მაკოცა და ისევ სავარძელში ჩაეშვა ჩემიანად.
მერე აღარ მოვშორებივარ, ისე ჩამეძინა ვერც კი გავიგე. საწოლში რომ დამაწვინა გვერდი ვიცვალე და ღრმად გადავეშვი სიზმრების სამყაროში ისე რომ დილამდე არც შევტოკებულვარ.
დილით მარტოს გამეღვიძა, გარეთ აღარ თოვდა. მზე ანათებდა და ისეთი ლამაზი იყო ყველაფერი საწოლში ვეღარ
.........
ქორწილის დღე...
უბრალოდ ფრთები მაქვს და დავფრინავ...
არ ვღელავდი არც კაბაზე, არც იმაზე თუ როგორ გამოვიყურებოდი, წამით არ დავფიქრებულვარ ღირდა თუ არა, მინდოდა თუ არა. კითხვები არ არსებობდა ,მხოლოდ წამები რომლებსაც ვითვლიდი სანამ ჩემი დემონი თეთრ კაბაში მნახავდა და მის გაბრწყინებულ თვალებს დავინახავდი.
ღელავდა, ვგრძნობდი რომ მთელი კვირა მაკვირდებოდა და ფიქრობდა რომ იჩქარა. მინდოდა ჩემს თვალებში დაენახა სიმართლე და აღარასდროს გაევლო გონებაში ის ფაქტი რომ ჩემთვის სხვა გადაწყვეტილება იქნებოდა უკეთესი. მის გვერდით ყველაზე ბედნიერი ვიქნები, არ აქვს მნიშვნელობა გარემოს უბრალოდ ჩემი დემონი მყავდეს.
ჩემი მარიამი რომ არ ცდილობს გადამარწმუნოს მიხარია, მეგონა რომ ყველა ღონეს იხმარდა და ყველაფერს მეტყოდა აზრი რომ შემეცვალა . მის ცხოვრებაშიც ცვლილებაა ,უდიდესი ცვლილება და მგონი მიხვდა რომ სიყვარულზე ძლიერი ამქვეყნად არაფერი არსებობს ყოველგვარ ლოგიკას აბათილებს და არ არსებობს სწორი და მცდარი ნაბიჯები .
ოთახიდან რომ გავედი დერეფანი სწრაფად გავიარე და მის საძინებელში შევედი. ვიცოდი იქ იქნებოდა ,არ მინდოდა სხვების თანდასწრებით მენახა. პირველად ის უნდა დატკბეს ჩემი ცქერით .
ფანჯარასთან იდგა და ეწეოდა , თავზე ხელს ისვამდა ვგრძნობდი როგორ ჰქონდა სხეული დაჭიმული,ვხვდებოდი როგორ უჭირდა სუნთქვა. წამში დავფარე მანძილი და რომ შემობრუნდა უკვე მის წინ ვიდექი . ისე მიყურებდა უფრო ფართოდ მეღიმებოდა, თვალს არ ვაშორებდი მის მწვანეებს ის კი მონუსხული მიცქერდა სანამ ხელები ყელზე არ მოვხვიე
-ჩემო დემონო მზად ხარ ჩემი ქმარი გახდე? მზად ხარ სამუდამოდ შენი გავხდე ?
-თამარაა - ისე ხავის ჩემ სახელს მგონი ცუდადაა , სახეზე ახურებულ ხელისგულს მადებს და ისე მეფერება თავი ფაიფურის თოჯინა მგონია -ჩემო მშვენიერო ტამარა
ტუჩებზე ფრთხილად ვეხები და ისე ვშორდები თვალებდახუჭულს თითქოს იქ არც ვყოფილვარ. გასვლამდე მისი მზერას ვეჩეხები არ უნდა რომ წავიდე მე კი თვალს ვუკრავ კოცნას ვუგზავნი და ოთახიდან ვქრები.
შემდეგ უკვე ჩვეული გამომეტყველებით,მშიდი და თავდაჯერებული მხვდება. შუბლზე მკოცნის შემდეგ ჩემს ხელს თავის ტორში იქცევს და იმ საოცარ მდგომარეობაში აგდავდივარ რომელსაც სიტყვებით ვერასდროს ავხსნი. მხოლოდ მის თვალებს აღვიქვავ,მის მზერას და სითბოს ჩვენი ხელებიდან მთელს სხეულში რომ ვრცელდება.
ცერემონიის შემდეგ პორველი გამოფხიზლება მქონდა როცა ჩემები გულში მიკრავდნენ და მილოცავდნენ. დედამიწაზე კი მაშინ დავბრუნდი მარიამმა და დამიანემაც რომ დაგვტოვეს. ეზოში ვიდექით , წელზე მისი ხელი მეხვეოდა, ბეჭით მკერდზე ვყავდი მიკრული . თავი დახარა და ლოყაზე მაკოცა . ფიფქებმა ისე სწრაფად იწყეს სვლა თითქოს ამ წამს ელოდნენ. იმდენად ლამაზი იყო ყველაფერი ღიმილი ვერ შევიკავე. დაშნიანსაც გაეღიმა , მკლავზე თიტები მომხვია და დამატრიალა. მკერდზე მიმიკრა და ხელები წელზე მომხვია, ვალსის პოზიცია რომ მივიღეთ გვიან გავიაზრე,მაშინ როცა ფიფქების ქვეშ მოძრაობა დაიწყო ჩვენმა სხეულებმა. თავი უკან გადავწიე , ვიცინოდი ის კი ყელში მკოცნიდა და ტრიალებდა. შუა ეზოში ვიდექით თავზე გვათოვდა, ირგვლივ უზარმაზარი თოვლი იდო კოშკები და მთები დაგვცქეროდნენ თავზე, ჩემი დემონი მანამ აგრძელებდა ტრიალს სანამ არ ვაკოცე . უცებ გავასწორე თავი და მის ცივ ,ფიფქებით დანამულ ტუჩებს დავეწაფე. კიდევ ერთი განცდა რომლის ახსნაც არ შემიძლია , უბრალოდ დაშნიანი ქმნის და შესაბამისად არაამქვეყნიურია.
დედოფალი ხარ, ის კი ერთდროულად შენი სურვილების მმართველი და მეფეა .არამიწიერი არსება რომელიც არაამქვეყნიურ სიამოვნებას მანიჭებს. როცა უბრალოდ დედამიწაზე ყოფნა შეუძლებელია, სხვა განზომილებაში გადადიხარ, სხეული თავისუფლდება თითქოს სულიც მაღლდება ,ფრთები გაქვს და სულ უფრო მაღლა მიფრინავ. მხოლოდ ამაღლებული გრძნობებია და არაფერი მიწიერი ,ისეთი რაც შეიძლება სხვა დროს განიცადო . დროის შეგრძნება ქრება, მოვლენათა თანმიმდევრობა უმნიშვნელოა იმდენად რომ აღარც კი გახსოვს. მხოლოდ მომენტები იბეჭდება გონებაში ,ძალიან ღრმად ისე რომ არასდროს დაგავიწყდეს.მისი თითოეული ამბორი, შეხება და სიტყვა .......
დილით დაჟინებული მზერა რომ გაღვიძებს ,რომელიცდადებითი მუხტით გავსებს იმ დღეს საოცარი გაგრძელება მოელის . ღიმილით რომ იწყებ,ღიმილით რომელსაც მიზეზი არ სჭირდება უყურებ და გეღიმება ,მერე ალბათ გავწითლდი ხელი სახეზე ავიფარე და თითებშორის ვიჭყიტებოდი ისევ ვიღიმოდი , ის კი უკვე იცინოდა და ჩემს თმებზე თამაშს აგრძელებდა შემდეგ კანზე გადავიდა, ხერხემალს მიჰყვებოდა თითებით ნეკნებისკენ გადაინაცვლა მუცელზე გადავიდა და წრე შემოხაზა შემდეგ მკერდის გავლით ყელთან მივიდა ცერით ქვედა ტუჩს შეეხო .ხელი თავისთავად მოვაშორე სახეს და იმ თითზე ვაკოცე ტუჩზე რომ მეხებოდა.
სიჩუმით ამდენი რამის თქმა ,გამოხატვა ,გადმოცემა თუ შესაზლებელი იყო ვერასდროს წარმოვიდგენდი ის კი შეუძლებელი მეგონა რომ მე შევძლებდი ამას, მე მოვისურვებდი რომ უსიტყვოდ მესაუბრა .ვცდებოდი , ამაზე კარგი დიალოგი არასდროს მქონია .სულ რამდენიმე სიტყვა და უამრავი გრძნობით გაჟღენთილი ჟესტი .
მეცინება როცა ვხვდები რომ მაკვირდება, ღელავს და აინტერესებს თავს როგორ ვგრძნობ. მეცინება ასეთ დემონს რომ ვხედავ და თავი უნდა შევიკავო? მერე რა რომ მიბრაზდება და მიბღვერს , ფანჯარასთან მიდის და სიგარეტს აბოლებს. მოვშორდი დივანს და ზურგიდან ჩავეხუტე,ყელში ვაკოცე და რამდენიმე წუთიანი ბუტბუტის შემდეგ კი არ შემოვირიგე უკვე მადნებოდა ხელში, სასიამოვნო შეგრძნებაა როცა შენს მდგომარეობას იზიარებენ.
გარეთ მზე ანათებს ,მაგრამ მაინც ცივა . სამზარეულოშია ბატონი და რაღაცას მიმზადებს. მეც ვუერთდდები და მაგიდაზე ვჯდები. მიყურებს და ლამის თითებს აყოლებს ხორცს . ხო ასე დაჯდომა კარგი აზრი არ იყო ალბათ ,დანას ხელიდან ვაცლი ძირს ჩავდივარ და მის ხელებს შორის ვძვრები
-ერთად მოვამზადოთ... თითები რომ დაკარგო რამეშველება - თავს ვაბრუნებ და სანამ რამეს მეტყვის ვკოცნი
-არ ხარ შენ ნორმალური !
-ახლა დაასკვენი? არა დილაადრიან ცხენთან რომ გახვედი ქორწილის პირველ დღეს ... იქნებ ვკვდებოდი სად გაიქეცი
-სააბაზანოში იყავი ... არ შემოხვიდეო და რას ერჩი ჩემს გოგოს?
-გოგოს? უკაცრავად უნდა შეგახსენო რომ შენი გოგო ერთადერთი დედამიწის ზურგზე მე ვარ
-შიმშილით ხომ არ მოვკლავდი იმსი გამო რომ მასზე ეჭვიანობ? რომ დამინახა იციი როგორ გაუხარდა?
-ჰმ, გეპრანჭებოდა ხო?
-დიახ- თავს მხარზე მადებს და ყელში მკოცნის - იცი როგორ ვუყვარვარ?
-მხოლოდ ის ვიცი რომ თითების აგრეშე სტომატოლოგი ვერ გავხდები ! - ვბურტყუნებ და თავი ის ემივარდება გვერდით მგონი კუნთები გაქრნენ იქ ...
-აბა ვნახოთ რა სჭირს თითებს- ყელზე ცხვირით მეხება ჩემი თიტები ტუჩებთან მიაქვს და სათითაოდ მკოცნის ყველაზე ,მერე ხელისგულზე გადადის - არაფერია მგონი ხომ?!
-უნდა გვეჭამა ჩვენ...
-მე ვნაყრდები ...შენ შეგიძლია დაჭრა განაგრძო - ხელს მუცელზე მხვევს და ისევ აგრძელებს ჩემი ყელის მწამებლური სიჩქარით შესწავლას .
როგორღაც მოვახერხე და მივირთვით. შემდეგ როგორღაც მაოხერხა და გარეთ გამიყვანა. ცხენი რომ დავინახე ლამის ვცემე უცებ მითხრა უბრალოდ გარეთ გამოვიყვანე ჩვენ ფეხით გავისეირნოთო და კაპიუშონი წამოიფარა, ასე უფრო უნათებს თვალები მე მიკეთებს ამას?
მეხვევა და ისე მივსეირნებთ თოვლიან ქუჩებში. უკვე მიყვარს აქაურობა, კოშკებს ვუყურებ და მგონია რომ თავიანთ ისტორიას მიყვებიან. უკვე ცენტრალურ ნაწილში ვიყავით რარაცას მიყვებოდა დაშნიანი ერთ-ერთ სასტუმროს აივანზე ნაცნობი სახე რომ დვაინახე . მეგონა მომეჩვენა ,მაგრამ მეორე ნაცნობი სახეც გამოჩნდა და აბა როგორ მომეჩვენებოდა ? მზე პირდაპირ მათკენ ანათებდა და თვალები ამიბრჭყვიალდა, ამ საღამოს რა დროს ნათება იყო მზეო?
-იქ ხედავ იმათ?
-ვის? სასტუმროა ეგ ვინმე ტურისტი იქნება თამარა
-მარიამია ... და დამიანე
-ვიცი რომ გენატრება,მაგრამ დამიანე სასტუმროში არ გამოკეტავდა მხოლოდ იმიტომ რომ აქ დაეტოვებინა! არაა დადიანი მაგის კაცი? რა ჯანდაბაა რა უნდათ იქ
-შენც დაინახე ხომ? ავიდეთ?
-სად ახვიდე...მე და შენ თაფლობის ორი კვირა გვაქ გამოცდებამდე .თანაც იდილეას დაურღვევ დაქალს
-დემონო... რა იდილეა მარიამიი მინდაა
-არა აშკარად საეჭვიანო მაქვს ! არ ღირს
-რა არ ღირს დაშნიანო? რა გგონია ნეტავ იქ ისინი ერთად არიან? მაქსიმუმ ტანსაცმელში აგხვეული ჩახუტების უფლება მისცეს !
-გავისეირნოთ და მერე მივიდეთ ... კოშკზე მინდა აგიყვანო
-კარგიი ხო ნუ მიყურებ ასე - ლოყაზე ვკოცნი და გზას ვაგრძელებთ.
თავიდან ვერ ვხვდები რა დარჩენია იმ კოშკში,რომ ავდივართ და სულ სახურავიდან მზის ჩასვლას ვხედავ როგორ იმალება მთის უკან და ფერები ერთმანეთს ერევა უბრალოდ ვშეშდები.
სასტუმროში მისვლა აღარ მინდოდა, საერთოდ იქედან ჩამოსვლა არ მინდოდა ისეთი სანახაობა იყო ჩემს თვალწინ.
-მგონი შემიყვარდა ზამთარში სვანეთი ...
-კიდევ უფრო შეგაყვარებ !
-ისე როგორც შენ გიყვარს?
-მე რომ მიყვარს ისე ვერ შეგიყვარდება...ასე მხოლოდ ამ მიწის შვილებს უყვართ ! წავიდეთ ვნახოთ შენი საყვარელი მარიამი ? ვიცი ვერ მოისვენებ მაინც
-ნუ დამცინი ... შენ არ გინდა ნახო?
-მინდა ,მაგრამ შენ ხო უფრო გეჩქარება
-წავედიით
უკვე ლამპიონები ანათებდა, ანუ საკმარისზე დიდხანს დავრჩით კოშკზე . სასტუმროში რომ შევედით გაირკვა რომ იქ აღარ იყვნენ. რა გაეწყობოდა დავბრუნდით სახლში და უკვე ისეთი დაქანცული ვიყავი საწოლზე დაშვება და დაშნიანისკენ მიხოხება შევძელი გათიშვამდე.
მინდოდა ორი კვირა დარჩენა,მანამ სანამ მას ჰქონდა თავისუფალი დრო ,მაგრამ გამოცდებისტვის მეცადინეობა გჭირდებაო და ჩამიშალა თაფლობის ორი კვირა და მხოლოდ ერთი დატოვა. ზაფხულში ორმაგად ავანაზღაურებო დამპირდა და ასე დავემშვიდობეთ სვანეთს, მეორედ ვტოვებდი უკვე ამ ადგილს და ახლა უფრო მიჭირდა ვიდრე პირველ ჯერზე.
დაბრუნებული არ ვიყავით მიშოს მშობლების სახლში რომ აღმოვჩნდით და იქ ყველა ჩვენიანი შეიკრიბა. დავემშვიდობე სიმშვიდეს და ხალხმრავლობას დავუბრუნდი. ორი კვირის შემდეგ გამიჭირდა ცოტა, მაგრამ მე ხომ ვგიჟდები ხალხმრავლობაზე!
ჩემი მარიამი ჰაერივით მჭირდებოდა ამიტომ მივწერე ცუდად ვარ ჩვენთან ბინაში გელოდები თუ არ მოხვალ მოვკვდებითქო და დაველოდე როდის მოვარდებოდა შეშინებული. იმედია მიშო არ შემოაკვდება ....