მზის ამოსვლასთან ერთად ვიღვიძებ და ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვან დღეს ვიწყებ. დღეს მარიამ სიხარულიძე ექვსწლიან სწავლებას ასრულებს და დიპლომიც რამდენიმე საათში მის ხელში აღმოჩნდება. დღე დადგა რომელსაც ამდენ ხანს ველოდი, ვოცნებობდი, წარმოვიდგენდი და როგორც იქნა დადგა .
მზე ისე ანათებს ჩემს განწყობას ითვალისწინებს და ესეც კი მიმაღლებს განწყობას. მომზადებას ვიწყებ , სიმღერას ვრთავ და გარეგნობაზე ზრუნვასთან ერთად ცეკვაც გამომდის.
ორ საათში სარკის წინ ვდგავარ და საკუთარ თავს ვუყურებ. ინსტიქტურად მახსენდება უნივერსიტეტის პირველი დღე და მეღიმება , გაღვიძების პროცესიც კი გიჟური იყო . საოცრად დავიწყე და ასევე ვასრულებ. თითქოს ისევ ისეთი ვარ , იგივე ნაკვთებია ,იგივე მზერა ,მაგრამ მაინც უდიდესი მეტამორფოზი განვიცადე. უკვე ჩამოყალიბებული, დახვეწილი და შემდგარი ქალი ვარ. ცხოვრების მთავარ გეგმას ვასრულებ და შემდეგი ნაბიჯისკენ შეუფერხებლად მივიწევ .თვითკმაყოფილება მიპყრობს , საკუთარი თავი ამ წამს ყოვლისშემძლე მგონია. სიმბოლურად ისევ ლურჯი კაბა მაცვია, გრძელი თმა შეკრული მაქვს და სახეს ამასთან ერთად მკრთალი მაკიაჟიც გამოკვეთს. თითქოს უბრალოდ თაფლისფერი სფეროები ბოლო ხუთი წელია იმდენად ლამაზი მეჩვენება რომ ჩემი შავთვალას სფეროების ელვარებასაც კი აჭარბებს.
სახლს გასვლამდე თვალს ვავლებ , კარს ვხურავ და ლიფტში შევდივარ. რამდენიმე წუთში ჩემი „რაშისკენ“ მივემართები და კარს ვაღებ. მამიკომ ჩემი ხელფასის შენახვის საშუალება მომცა ისევ განაგრძო ჩემი ჯიბის შევსება და დანაზოგით მანქანის ყიდვა გადავწყვიტე. საერთოდ არ მქონდა გეგმაში ერთ ინდივიდს ტარება რომ არ ესწავლებინა ზაფხულში უსაქმურობის ჟამს , ალექსანდრეს ნასწავლები რამე წარმოგიდგენიათ? გამაგიჟა მომანდომა და დამტოვა შუა გზაში ამიტომ ჩემს საუკეთესო მასწავლებელს „პატივცემულს“ ვთხოვე დახმარება ,ანუ არაჩვეულებრივად შევითვისე ეს საქმეც .
სამი წელია კლინიკაში ვმუშაობ, იმდენი პოსტი გამოვიცვალე და იმდენი რამ გავაკეთე ექიმის თანაშემწემდე რომ მიმეღწია დემნა დადიანის ჩემი ხელით სიკვდილი არავის გაუკვირდება. პატივცემული საერთოდ კლინიკაში შესვლის დღიდან ტერორში მამყოფებდა , ახლა მგონი კმაყოფილია ჩემი შრომისუნარიანობით და ლმობიერი გახდა. მეტის ღირსი ვიყავი დაასრულა ლექტორის კარიერა, შეწყვიტა ჩვენთვის სწავლება და უკან კლინიკაში გავყევი . რას ველოდი ურჩხული ლექტორისგან . ორი წელი სისხლი რომ გამითეთრა და ყველა ასპექტში ჭკუიდან შემშალა არ ვიკმარე , სახლში რომ იყო ტკბილი და თბილი ისე მირევდა გონებას სულ მეგონა რომ საქმის დროსაც გამოიჩენდა სიკეთეს, მაგრამ შევცდი !
მე და ჩემი ლექტორი ერთად ვიწევდით კარიერის მწვერვალისკენ. პატივცემული უკვე მწვერვალზეა , პროფესორის სტატუსი აქვს , წარმატებული გინეკოლოგია და სიამაყით მავსებს მისი მიღწევები ,მაგრამ არც ისე მარტივი იყო ეს ყველაფერი.
ყველაზე რთული მეოთხე კურსი იყო რომლის გაგრძელებაც გერმანიაში გადავწყვიტე, გეგმის მიხედვით რომელიც პირველივე კურსიდან მქონდა ენა შევისწავლე, წარჩინებული სტუდენტი გავხდი და მიწვევაც მივიღე. უსაზღვროდ ბედნიერი ვიყავი ,სიხარულისგან ვკიოდი და მანამ ვეხვეოდი დადიანს სანამ არ გავაიზრე რომ მისი დატოვება მიწევდა. როცა მივხვდი რომ ისიც ბედნიერი იყო ჩემი მიღწევით და მილოცავდა ლამის გავგიჟდი. როგორ მიშვებდა ერთი წლით როცა იმდენად ხშირად მხვდებოდა და მელაპარაკებოდა დღის განმავლობაში ლამის საოპერაციოშიც ტელეფონი ჰქონდა ყურთან ან იქვე ვყავდი ექთნის სტატუსით.
ერთი თვე გაფრენამდე კოშმარი იყო, გვერდიდან არ ვშორდებოდი ისეთიშ ეგრძნება მქონდა თითქოს სამუდამოდ ვტოვებდი , ვგიჟდებოდი როცა იგივე ემოციას მასში ვერ ვხედავდი . ერთხელ ვეჩხუბე კიდეც ,როგორც ყოველთვის მე ამოვაფქრვიე ჩემი გრძნობები ის კი მშვიდად იჯდა მისმენდა და ბოლოს მითხრა ერთადერთი წინადადება“ შენს კარიერაზე არასდროს ვიეჭვიანებ , დაშორება ზოგჯერ სულაც არ არის დაშორება“ ვერაფერი გავიგე უბრალოდ გავჩუმდი ,რადგან ძალა აღარ მქონდა.
აეროპორტში ყველა იყო დედა ტიროდა , ერთი წელი როგორ გავძლებო. მამა ჭკუას მარიგებდა, სანდრო ნერვებს მაწყვეტდდა. თამარა წუწუნებდა და მიშოს აგიჟებდა, დემნა ბავშვები და ანამარია კი უბრალოდ მაცილებდნენ. ბავშვები მეხვეოდნენ და არ მშორდებოდნენ . პატივცემულთან გამომშვიდობება კი წინა დღეს მქონდა, შემდეგ მუშაობდა და ვიცოდი ვერ გამოვიდოდა არც მითხოვია . არ მინდოდა მასთან დამშვიდობება.
მახსოვს თვალებდახუჭული ვიჯექი და ველოდი როდის აფრინდებოდა თვითმფრინავი. ნაბიჯების ხმა , ნაცნობი სურნელი და გვერდით მჯდომი დადიანი ! მომენტი რომლის აღწერაც უბრალოდ არ შემიძლია. ყველაფერს ერთად განვიცდიდი ის კი „ჩემი ღიმილით“ მიღიმოდა „ჩემი მზერით“ მიყურებდა მხოლოდ ერთი საათის მერე მითხრა რომ სწორედ იმ დროს გადაწყვიტა გერმანიაში ცოდნის ასამაღლებლად ,პრაქტიკების გასავლელად წასვლა და სრულიად შემთხვევით აღმოჩნდა იმავე ქალაქში სადაც ჩემი უნივერსიტეტი იყო.
ბოლო მომენტი იყო როცა ვღელავდი, მას მერე უბრალოდ ვიცი რომ დამიანე დადიანი ყველაფერს გააკეთებს იმისთვის რომ მე მშვიდად ვიყო. შევიშლები სიმშვიდემდე ,რომელიც მასშია.
უნივერსიტეტის შენობაში შესვლისას პირველი ნაბიჯები მახსენდება და ისევ მეცინება. აუდიტორიაში ნაცნობ სახეებს ვხედავ, განახევრებული შემადგენლობით მაგრამ უკვე შეჩვეულ შესისლხორცებულ ხალხს ვუყურებ და მიხარია რომ მათი კოლეგა ვარ. უნივერსიტეტის ისტორიაში ერთ-ერთ საუკეთესო კურსს გრანდიოზულ გაცილებას გვიწყობენ და დილიდან სხვადასხვა ღონისძიება მიმდინარეობს. თეთრ ხალათებში გამოწყობილები ვსხედვართ უზარმაზარ აუდიტორიაში ყველას ბედნიერი სახე გვაქვს ისეტი როგორიც ექვსწლიანი წამების დასასრულს უნდა გვქონდეს. ბოლო წუთზე იღება კარი და გიგი შემორბის, პირდაპირ ჩემ გვერდით ეშვება და ლოყაზე მკოცნის
-მეგონა აღარ მოხვიდოდი
-ძლივს გადმოვღოღდი მეექვსე კურსზე შენი ურჩხული კაცის დამსახურებით და აქ არ მოვიდოდი? ეს დღე ბოლომდე უნდა შევირგო !
-ქეთევანი და ჩემი ნათლული მოვლენ?
-შენი ნათლული არაა ჯერ ეს ერთი... ქეთომ დამიანეს ვანათლინებო ვიომეთ მაგაზე და თუ არ გინდა ცოლი გამეყაროს ორივემ უნდა მონათლოთ და მეორეც...მოვა აბა არ მოვა? რაც ეგ მე დამცინოდა დიპლომის აღებას ვერ მოესწრები ექვსი კი არა 13 წელი ისწავლიო ახლა მთელი დღე არ დავაყუდებ აქ და არ ვაყურებინებ ყველა ცერემონიას? გაიხსენოს შარშანდელი ბანძი სიტუაცია და მიხვდეს რო მე უფრო პომპეზურად მაცილებენ- ბუტბუტებს სანამ დაიწყებს რექტორი საუბარს და მერე ჩუმდება.
რაც არ შეცვლილა ისევ ის ემოციაა გიგი რომ ტოვებს, უსმენ და ღიმილს ვერ იკავებ. ამ ხუთი წლის განმავლობაში ყველაზე მაგარი შენაძენი ჩემს ირგვლივ პირველი და საოცრება გიგისა და ქეთევანის ერთობლივი ნამუშევარი მისი აღმატებულება“პრინცესა ელიზაბეტია“ ნამდვილი პრინცესა ,ნაზი , სფრიფანა და მშვიდი. პარადოქსია ...ქეთას და გიგის შვილი მშვიდი ,მაგრამ ეჭვი არ შეიტანება იმ ფაქტში რომ მათი შვილია მთელი ცხრა თვე ყველა ვაკვირდებოდით მუცელში მის გაზრდას, მერე მსობიარობას დერეფანში ველოდით და ქეთას კივილი დამიანეს რომ უყვიროდა რა გინეკოლოგი ხარ მიშველე რამეო, ყველას გვახსოვს.
წინა წელს ორი დიპლომიანი ქალბატონი გვყავდა , ჩემი თამარა და ქალბატონი ქეთევანი.
თამარა თავის სტომატოლოგის კარიერას უკვე მაგისტრატურაში ეუფლება და მხოლოდ სწავლით შემოიფარგლება ჯერ -ჯერობით რადგან ყველაზე დიდი და სასიამოვნო საქმე აქვს შეთვისებული , ჩემი ნათლულის აღზრდა მარტივი დავალება როდია. 3 წლის ბიჭი რომელიც ერთდროულად მიშოს და თამარას გენეტიკის მატარებელი და ჩემი ნათლულია წარმოგიდგენიათ როგორია? ძალიან ცდებით თუ გგონიათ რომ თამარას ჰგავს და ბევრს ლაპარაკობს, მასსავით გიჟია და მომენტებში სვანი ხდება . ან მე ,ნათლიას მგავს და საშუალო განვითარების სამი წლის ბავშია . მიშო დაშნიანია უბრალოდ სამი წლისაა ჯერ ! არაფერი არცერთი ნაკვთი არ აქვს თამარასი, არც ერთი ქცევა უბრალოდ გჟდება დედაზე და ამითაც კი მამიკოს ჰგავს. იმდენად მშვიდი იყო პატარაც კი სახლშ ბავშვი თუ იყო ვერ გაიგებდი, მშვიდად შეგეძლო ყოფნა უბრალოდ რაც ჭირდებოდა ყველაფერი უნდა გაგეკეთებინა და შემდეგ თავისთვის მშვიდად იწვა ეძინა ან ღუღუნებდა ჩვენთვის გაუგებარ სიტყვებს. იმდენად კარგი ბავშვი იყო თავიდანვე რომ ნათლიასაც კი მომყავდა სახლში და მთელი დღე გვერდიდან არ შორდებოდა. ვიწექი ვუყურებდი ,ვეფერებოდი ველაპარაკებოდი და თამამად შემიძლია გითხრათ რომ ანდრო დაშნიანი ჩემი პატარა კაცია. ნათლიაც გიჟდება და ნათლიაზეც გიჟდება. გვიყვარს ჩვენ ერთმანეთი მსოფლიოში საუკეთესო ნათლია და ნათლული ვართ!
ანდროს რომ ვუყურებდი ბავშვი მინდებოდა , მერე დადიანთან სახლშ აღმოჩნდებოდი მის ყაჩაღ ძმისშვილებს დავინახავდი და საერთოდ ბავშვების გაქრობა მინდოდა დედამიწიდან სადმე სხვა კონტინენტზე გადასახლება სანამ არ გაიზრდებოდნენ. როგორ შეიძლებოდა ასაკი მოჰმატებოდათ და უფრო გიჟები გამხდარიყვნენ არ ვიცი, იზრდებოდნენ ჭკუა ემატებოდათ და უფრო მეტ სიგიჟეს იფიქრებდნენ. ანამარია ხომ არასდროს იყო სახლში, დემნაც არ იყო და ესენი დამოუკიდებლად აკეთებდნენ ყველაფერს ამაზე რა რეაქციაც მქონდა ალბათ წარმოგიდგენიათ. დამიანე რომ გადავიდა ცალკე საერთოდ გავგჟდი ბავშვებს მარტო როგორ ტოვებ-თქო რომ ვუთხარი ცოტა ხანს გაოცებული მიყურებდა მერე მივხვდი რომ ძმასთან და რძალთან ერთად არ უნდა ყოფილიყო . სამი სკოლიდან გამორიცხეს ჯერ კიდევ პირველ კლასში. ერთხელ ნოეს კიდობანი გააცოცხლეს სკოლაში, ერთხელ სამასწავლებლოში საღებავის ქილები დაკიდეს ყველა კართან და ყველა შეღებეს ბოლო სკოლაში ხანძარი გააჩინეს პირდაპირ დირექტორის კაბინეტში აი შემდეგ დემნამ არ ვიცი რა გააკეთა მაგრამ მთელი მეორე წლის განმავლობაშ ერთ სკოლაშ იყვნენ. ახლა მეექვსე კლასში არიან და იმდენჯერ ვიყავი მარტო მე მათი დირექტორის კაბინეტში დათვლაც აღარ შემიძლია, დამიანეზე ხომ საუაბრი ზედმეტია . ანამარიას ძირითადად კლინიკაში ვნახულობ, ბავშვებიც იქ ხვდებიან და კიდევ კარგი დემნაც სამსახურშია თორემ ეჭვი მაქვს არც ეცოდინებოდათ რომ ერთად არიან. რამდენჯერმე მოვხვდი ანამარიასთან განყოფილებაში, ზოგადად არ ვაპირებ გადაუდებელი დახმარების ცენტრში მუშაობას ,მაგრამ პრაქტიკების დროს ყველგან შესვლა მომიხდა იქ მე რასაც ვხედავდი არასდროს დამავიწყდება ალბათ, მივხვდი რომ ერთ დღესაც ვერ გავუძლებდი იქ ექიმის სტატუსით ყოფნას, მითუმეტეს განყოფილების უფროსის რომელსაც ყველაზე დიდი პასუხისმგებლობა აკისრია. ანამარია უბრალოდ თავისი საქმის პროფესიონალი არ არის , ამ საქმისთვისაა შექმნილი და სხვა განხრის ექიმი ვერ იქნებოდა.
ასე იყო თუ ისე ფაქტია მე და დადიანი ჯერ კიდევ არაფორმალურად დანიშნული წყვილი ვართ. სტატსების გარეშე არ შეუძლიათ ჩვენს გარემოცვაში მყოფებს თორემ რეალურად ხელის თხოვნის ცერემონიაც არ ყოფილა,არც ბეჭედს ვატარებ და არც გვქონია ქორწილზე საუბარი. ორივემ ვიცით რომ ამის დრო არ იყო და არც გვინდოდა. ჩვენი ურთიერთობა იმდენად შეესაბამებოდა ჩვენი ცხოვრების წესს ,რომ სხვა ფაზაში გადასვლა მთლიანად დაგვინგრევდა კომფორტულ ზონას.
თითოეული წელი რაღაცის მომცემი იყო, ყოველწელს ახალს ვსწავლობდი ჩვენი ურთიერთობიდან. ის ყველაფერი რაც ჩვენს ირგვლივ ხდებოდა ცოლ-ქმრის სტატუსით რომ გადაგვეტანა ალბათ ერთად არც ვიქნებოდით, მინიმუმ ვიჩხუბებდით და ყველაფერი აირეოდა. იმდენი დაძაბული დღე , თვე და დრო გვქონდა რომ გახსენებაც კი მიჭირს.ერთი რაც არასდროს შეცვლილა ნდობა იყო, ერთად ყოფნა ყოველი პრობლემის წინ და სიყვარული რომელიც თავის შესაძლებლობებს ყოველწამს მაცნობს.
დღის მთავარ ნაწილზე გადავდივართ, უამრავი სტუდენტისა და უბრალოდ ნაცნობის თანდასწრებით დიპლომების გადაცემის ცერემონია იწყება. ერთი ფურცელი რომ ამხელა ძალას ატარებს ხელის შეხების მომენტიც კი ამაღელვებელია. რექტორს ხელს ვართმევ კამერას ვუღიმი და მაყურებელთა შორის ჩემს საყვარელ სახეებს ვხედავ. სანდროს მოვკლავ რომ არ გამაფრთხილა წინასწარ. რომ გეკითხათ ისვენებდა და სოფელში მიტოვებულ მშობლებთან გაიქცა ახლა კი მათთან ერთად იდგა და ხელს მიქნევდა. რამდენიმე წუთში თავზე მორგებული ქუდი მოვიშორე მანტიასთან ერთად და ყველას რომ მივულოცე ჩემებისკენ დავიძარი.
-ჩემო გოგოო გილოცავ
-რატომ არ მითხარით თუ მოდიოდით?
-სიურპრიზი მოვუწყოთო შენმა ძმამ ...
-როგორც იქნაა გვაღირსე ჩვენო მუდმივო სტუდენტო და აიღე დიპლომი... ვეღარ ვითვლი უკვე რამდენ ხანს სწავლობდი და მგონი ერთი ორჯერ ჩარჩი კიდეც- ჩემი გორილა ძმა მეხვევა და მკოცნის- ჭკუა რომ არ გექნება კაცს და სამედიცინოზე ჩააბარებ ასე იცის... ჭაღარაც შეგერევა მალეე - ცრემლს იწმენდს ჩემი ეკონომისტი ძამიკო რომელიც უკვე ბანკში მუშაობს , ლექტორის სტატუსი მოეწონა და ახლა აიჩემა უნდა გავიარო გადამზადება და უმაღლესი მათემატიკა უნდა ვასწავლო ბავშვებსო. რა ენაღვლება უფასოზე ჩააბარა, ერთი თეთრი არ გადაუხდია და პირიქით სტიპენდიას იღებდა . იმდენ ადგილას დააგზავნა სივები ერთ წელს ოთხი ადგილიდან მიიღო მიწვევა ბოლოს საუკეთესო აარჩია ,არ ვიცი იქ რა გააკეთა ,მაგრამ ფაქტია რომ მუშაობს და წლებთან ერთად დაწინაურება რომ ელის ეჭვიც არ მეპარება,ჯერ უბრალოდ ძალიან პატარაა მაღალი თანამდებობისთვის. სამაგიეროდ გოგონების გულის დასაპყრობლადაა დიდი ,თურმე და ვერც კი წარმოიდგენთ იმ 4 წლის განმავლობაში რაც უნივერსიტეტში სწავლობდა რამდენ სტუდენტთან ჰქონდა ურთიერთობა, რამდენი ატირებული და გულგატეხილი გოგო მხვდებოდა . მერე სამსახურშიც დაიმატა გოგონების არმია და ერთი წელია უკვე არამზადა ბაბნიკის სტატუსი მივაკერე ჩემს გორილა ძმას ,დღემდ ერომ ვერ ამოვხსენი რა ტვინის ქალებს მოსწონთ ეს არსება. მადლობა ღმერთს ცოლი არ მოჰყავს თორემ ჩემი მშობლები იმ გოგოსთან ვისაც ეს შეუყვარდება აპოკალიფსი იქნება.
ფიქრებში გართული ვშორდები ჩემს ძმას და ვიღაცის ფართო მკლავებშ ვექცევი
-უკვეე მეორეედ ვესწრები ამ ცერემონიას... დაიხვეწა ყველაფერი . ღმერთო მეტჯერ ნუ მომასწრებ რა იქნება ჩემი შვილები,ძმისშვილები ყველა აშორე ამ საქმეს სამი ექიმი ოჯახში მყოფნის და გამიგონე რა იქნება- დემნა ყოფილა ვინ იქნებოდა სხვა.
-მარიკოოო გილოცავთ...-ბავშვების ხმა მესმის, არა როგორ გავუბრაზდე ამათ რომ შეხედავ ანგელოზები არიან აბრიალებენ ნაცრისფერ თვალებს და ყველას ყურადღებას იქცევენ. 11 წლისები უკვე ჩემ სიმაღლეები რომ არიან და ყველას დიდები ჰგონიათ ამაზე არ ვსაუბრობ, არც იმაზე ყველა გოგო რომ ამათზეა სკოლაში შეყვარებული და არც იმაზე რომ საოცრებები არიან.
-მადლობა ბავშვებოო ...სკოლა გაააცდინეთ?
-დავამთავრეთ უკვე ჩვენ .ხომ ხედავ იმდენი ხანია არ გინახივართ რომ ეგეც არ იცი..საერთოდ აქ არ უნდა ვიყოთ გაბრაზებულები ვართ რომ დაგვივიწყე, მაგრამ კეთილი გული გვაქ ხომ იცი არა?
-ანუ მერე გადაგიხდიან სამაგიეროს ...ფრთხილად იყავი გთხოვ- დემნა მეუბნება და ბავშვეს უკან სწევს- არ უნდა ამდენი მოხვევა დაიხრჩო გავიგეთ რომ მოგენატრათ დაუტოვეტ ბიძათქვენს თორე თუ გაქრა ვინრას მოეხვიოს მერე...სადაა ისე ამდენ ხანს ეგ ჩემისა მოვალო და
-კლინიკაში გადატვირთული დღე აქვს...ვერ მოვიდოდა
-საღამოს რესტორანში იკრიბებით ხო?
-აჰაამ...ახლა თავისუფალი ვართ უკვე შეგვიძლია წავიდეთ
-გაგიყვანო თუ მანქანით ხარ?
-მანქანით ვარ და ჩემებიც აქ არიან
-დავინახე ,მაგრამ გავიდნენ უკვე მერე ვნახავ ...სანდროც წავიდა მგონი გიგისთანაა
-ხო აბა ისე როგორ ერთნაირი გიჟები შეხვდნენ ერთმანეთს - ვიცინი და უამრავ ხალხში მშობლების დანახვას ვცდილობ ალბათ ბინაში წავიდნენ. ვიცი არ უყვართ ამდენ ხანს ხალხში ყოფნა. მამა ცალკე აღნიშვნას მოითხოვს დარწმუნებული ვარ და სახლშ ცასვლისას დამხვდება მტელი მისი საძმაკაცო და ჩვენი სანათესაო სუფრასთან შეკრებილი. ისევ დაიწყებენ იმაზე საუბარს თუ როდის გავყვები დამიანეს რომ ამდენ ხანს ლოდინი როგორ შეუძლია იმ ბიჭს და დარწმუნებული ვარ ათას ჭორს ატრიალებენ ზურგს უკან, რაზეც ზალიან ვხალისობ. არ ვიცი, წარმოდგენაც კი არ მაქვს მამა რატომ ხვდება ამ ამბავს მშვიდად რატომ არასდროს განიხილავს და რა უთხრა ასეთი დადიანმა ,მაგრამ ფაქტია რომ პრობლემას არ მიქმნის .
ერთადერთი ვინც მინდა რომ აქ იყოს ჩემი თამარაა , მაგრამ დაშნიანები სვანეთში არიან. მიშომ ზაფხულში იქაურ კლინიკასი მუშაობა გადაწყვიტა რომ დაეხმაროს იქაურებს და რაღაც პროგრამასაც ახორციელებს რომლის მიხედვითაც მთიან სოფლებში ჯანდაცვის სფეროს განვითარებას უწყობს ხელს.
ეზოს თავისუფალი ნაწილისკენ გავდივარ, ძლივს გავიარე ბრბოში და როცა უნდა ამომესუნთქა ზურგიდან მომეხვია ვიღაც. ჩემს ყელში ჩამალა სახე და მაკოცა
-პატივცემულო თქვენ აქ ხართ?-ვლუღლუღებ სიამოვნებისგან გათიშული ,მინდა შევბრუნდე მაგრამ არ მაცლის
-აბა ამ კადრებს ვინ დააფიქსირებდა თუ არა მე - ყურში მისი ხმა რომ მესმის და წინ ვუყურებ კადრებს გული სალტოებს აკეთებს. ხელებს მხვევს და სხეულზე მიკრავს- მეამაყები - მხოლოდ ეს მესმის და მერე მკოცნის. აი რა მაკლდა მთელი დღის განმავლობაში! ხელებს ვხვევ და ვუღიმი
-კიდევ ერთი ჩემი მიღწევა ? დიდი კოლაჟი გამოგივათ პატივცემულო
-ჯერ კიდევ ცოტაა ... მე მეტს ველოდები შენგან ხომ იცი არა?- მიღიმის „ჩემი ღიმილით“ მისი ხმა თავბრუს მახვევს ზუსტად ისე როგორც პირველად .შუბლზე მკოცნის და ისევ მეხვევა.
-სამსახურიდან როგორ გამოხვედი
-იმედით რომ ჩემ მისვლამდე არავინ იმშობიარებს!
-პატივცემულო რა უყურადღებობაა პაციენტების მიმართ?
-საღამომდე გეყოფიი ნუ ღელავ - სრულიად სხვა რამეს მიცხადებს როგორც იცის მადუმებს და ლოყაზე მკოცნის- ღამით კარს ღიას დავტოვებ ერთი გოგონა ბაკალავრის დიპლომით თუ მოვა პირად საჩუქარსაც გადავცემ
-ამხელა წინადადება რომ გჭირდება ჩემს შესატყუებლად ხვდები? მგონი დაბერდით პატივცემულო ! ხომ არ გეშინიატ რომ თქვენი კონკურენტი გავხდები?
-შიშებს ამაღამ განვიხილავთ- მიცხადებს, მკოცნის ისე რომ საღამომდეც და ორი კვირაც მეყოფა ალბათ. მთიშავს, მაბრუებს, მიგიჟებს ყველა უჯრედს და ისე ქრება როგორც გამოჩნდა . აი ასე ერთდროულად შეუძლია იყოს ჩემ გვერდით და თან არ იყოს ,საკუთარ საქმეს არ მოშორდეს და თან გამაბედნიეროს.
მობილურზე ზარი არ გამკვირვებია არც ჩემი ტამარას ხმა
-გილოცააააავ ჩემოოოო მარუსაააა როგორც იქნა. მიყვარხარ...მომენატრეეეე ვაიმე როგორ მინდოდა შენ გვერდით ვყოფილიყავიიიი იმედია გადაიღო ბატონმა დამაინემ ვიდეო და ვნახავ ამ ამბავს თორმე გული გამისკდება გეფიცები. არა უნდა წამოვსულიყავი რა... რატომ დავუჯერე დაშნიანს? წაბრძანდა თითონ უშგულში წაიყვანა ბავშვიც , გიჟმა გადარეულმა ცხოველმა უნდა ანდროც თავისსავით ჰყავდეს ტყეში მე კიდე განმიცხადა პატარას ავნებს ამდენი სიარულიო..ვეუბნები არ ვარ ფეხმძიმედ თქო და კია რ მასუხობს ნუ ფრთხი ჩიტოო მეუბნება- აყრის უცებ და ჯერ კიდევ მომზადებულ მადლობას და დამამშვიდებელ ფრაზებს კივილით ვცვლი
-მოიცა რააოოოო? ფეხმძიმეო? მეორე . დაშნიანს ელოდები თამარა?
-რა მეორე დაშნიანს არავის ველოდები მე მყავს ერთი დაშნიანი რომელიც წმინდა სისხლის სვანია და ეგღა მაკლია ველურები გავუმრავლო რაა... კიდე ბიჭი თუ გავაჩინე და არ დამემსგავსა არაფრით გეფიცები გავგიჟდები.როგორ შეიძლება ასეეე მეუბნება ხომ გითხარი გოგონები იქნებიან შენი მსგავსებიო და არ მიჯერებო ! ორ დღეში მექნება ციკლი და მივაკლავ მერე იმას...ერთხელ ვაღებინე და გადამაყოლა თან
-მაშინაც ეგრე ამბობდი ანდროზე რომ დაფეხმძმდი იკლავდი თავს ისევ არაფერი გამოდის არ უნდა გავჩერებულიყავი თავიდანვე უნდა გამეჩინაო , ხვდება ეგ ბიჭი შენ რომ ფეხმძმედ ხარ და ფრთხილად იყავი იცოდე თავს გაუფრთხილდი.დიდი ხნიტ წავიდა უშგულში?
-არა რა დიდი ხნით საღამოს მოვლენ... ბავშვს ცხენზე რომ სვამს გითხარი? ვაიმე შეემშვიი რომ მახსენდება ჭკუიდან გადავდივარ ისე იცი რა საყვარელი იყო? ლამის ავზლუქუნდი ორივე რომ დვაიანხეე
-შეეშვი ტუჩებს... მართლა ფეხმძიმედ ხაღ? ვაიმეე არ მჯერა
-მომიყევი რა ხდებოდა და შემეშვი საერთოდ!
-არაფერი იგივე სიტუაცია იყო თითქმის რაც შარშან...მერ ემოგიყვები დეტალებს ახლა სახლში უნდა წავიდე ჩემები მელოდებიან
-ჩამოვიდნენ? აბა არ მოდიანო?
-სანდრომ ჩააკითხა და ჩამოიყვანა ხომ იცი რა ტიპია
-ვაიმეე შოკოლადის ბიჭიიი ... კაი წავედი ჩემი დედამთილი მოვიდა და მივეხმარები თან შია რაღაც ძალიან. კუბდარს გავაკეთებ და შევჭამ ან იქნებ დედამთილს გავაკეთებინო ..ის რაღაც გემრიელს აკეთებს უფრო ...გკოცნი მიყვარხარ ჩემო სიცოცხლე...მერე დამირეკე იცოდე
-მეც მიყვარხარ...ფრტხილად და ჭკვიანად იცოდე. ანდროს უთხარი ნათლიას უყვარხარ-თქო.მიშოს კიდე გადაეცი რომ სუპერ სიძეა მეორე ბავშვსაც რომ მისრულებს
-რა გისრულებს გოგო ...
-არ დაიქყო ახლა შენი გააჩინე მე რომ მაძლევ შეკვეთებსო ძალიან გთხოვ რა..წავედი გკოცნი- გავუთიშე სანამ ისე დაიწყებდა ქოთქოთს რა ქნას აქვს პერიოდები რომ ისევ ისე ფრთხის. თუმცა როცა უნდა ლაპარაკობდეს მაშინ მშვიდად უყურებს დაშნიანს და მაგ დროს ჭკუიდან ვიშლები ისეთი საოცრები არიან.
სანდროს ვპოულობ, კურსელებთან ერთად „ფოტოსესიაში“ ვერთვები . რამდენიმე საათით კიდევ ვრჩებით უნივერსიტეტში ,ჩემი ძამიკო არ მტოვებს ვიღაცას „უთვალთვალებს“ ვიცი ,მაგრამ ვის ვერ დავადგინე . დემნა და ბავშვები მიდიან , ბატონები ცურვაზე დადიან და აგვიანდებოდათ ,გვიან მივიდოდით მაგრამ დღეს ცეკვაზე და კალათბურთზე ვართო უცებ მიაყარეს ,ორივემ მაკოცა და წავიდნენ.
სახლში მშობლებთან ერთად ორი საათი გავატარე, მონატრებულებს დიდხანს ვესაუბრე. სანდრო ვიღაცას წერდა დივანზე გაწოლილი და არც შეტოკებულა. ბოლოს ინება და მათთან ერთად წავიდა. სოფელში ვბრუნდები და ჭვიანადო დამიბარა ,მომეხვია, მაკოცა და დატოვა ბინა.
ერთი საათი მეძინა , წინასწარ გავითვალისწინე საღამოს გასავითარებელი მოვლენები და დასვენება ვამჯობინე ყველაფერს.
კიდევ ერთხელ დავიწყე მომზადება, ამჯერად გრანდიოზული სამზადისი გამომივიდა . ზუსტად 9 საათზე შეტყობინება გავგზავნე და სახლი დავტოვე. ვიცოდი სადარბაზოსთან იქნებოდა და ზარსაც არ დავლოდებივარ. მანქანიდან იმ წამს გადმოვიდა შავი შარვალი და ლურჯი თეთრი პერანგი ეცვა რომ შემობრუნდა წამით შეყოვნდა შემათვალიერა უკვე ჩვეული ცეცხლოვანი მზერა მთელს სხეულზე ამაყოლა და თავი გვერდით გადახარა . მასთან მალევე მივედი ხელები ყელზე მოვხვიე და ლოყაზე ტუჩის კუთხეში ვაკოცე ,წარბები შეკრა მაგრამ გონს მოსვლამდე უკვე მანქანის მეორე მხარეს ვიყავით
-წავიდეთ პატივცემულო ....არ დვაიგვიანოთ
-მარიააამ
-ჯერ კიდევ მყოფნის თქვენი კოცნა...
-მე არ მეყო - ისევ იწევა მაგრამ ნებას არ ვაძლევ- ვგრძნობ ამაღამ განმარისხებ ...მარიამ
მანქანას ძრავს და რამდენიმე წუთში დანიშნულების ადგილამდე ვაღწევთ. კიდევ ერთ შეტყობინებას ვწერ სანამ დამაინე მოვა და შემდეგ წელზე ხელი მეხვევა.. ერთად შევდივართ რესტორანში , ბევრის ყურადღებას ვიპყრობთ თუმცა ეს არაფერია პირველ გამოჩენასთან შედარებით.
როცა ერთად მივედით უნივერსიტეტში ხელი ჩამკიდა და ისე შევედით აუდიტორიაში სადაც ანატომიის ლექცია მიტარდებოდა , სკამამდე მიმაცილა და შემდეგ დაიკავა თავისი ადგილი ვიგრძენი რომ ყველაფერი შეიცვლებოდა,მაგრამ რეალურად არაფერი შეცვლილა. ესეც დადიანის დამსახურებით. უბრალოდ საუბრობდნენ ბევრს ,ყველაფერს და რეალურად არაფერი ხდებოდა. არავითარი პრობლემა, ისევ ისე მექცეოდა ლექციაზე ეს ბუნებრივი ჰქონდა ბრაზდებოდა რომ ვერ ვპასუხობდი და იქვე მცემდა პასუხს,მეც არ ვაკლებდი და ხშირად მიდიოდა დებატები რომელსაც 90% თავად იგებდა .
ლექტორები, სტუდენტები, დეკანი, რექტორი უკვე ყველა მიცნობს . მათთან მისვლა და მისალმება მიწევს კიდევ ერთხელ, დამიანეს გვერდით ყოფნა ამ მხრივ დამღლელია იმდენ ვინმეს იცნობს ვერ ამოისუნთქავ. როგორღაც ვაღწევ თავს და კურსელებთან მივდივარ. მინდა ორ საათში ყველასთან საუბარი მოვასწრო, ვიცეკვო კიდეც გავერთო და შემდეგ ...შემდეგ რა ვიცი რა იქნება.
ორ საათში მათტან საუბარს ნამდვიალდ ვასწრებ და ერთ ცეკვასაც ვასრულებ პატივცემულთან ერთად. შემდეგ ვხვდები რომ დროა , ხელს ვკიდებ მის თითებში ვხლარტავ საკუთარ თითებს და მოცეკვავეებს შორის მივდივარ
-სად მივდივართ?
-გარეთ გავიდეთ - ვეჩურჩულები და ისიც მომყვება. უკვირს,მაგრამა რ მეწინააღმდეგება. მანქანისკენ მივდივარ და ვჩერდები
-ნუთუ ვეღარ ითმენთ საჩუქრის მიღებამდე
-ძალიან დავიღალე და მინდა წავიდეთ ... არ შეიძლება?- ყელზე ვხვევ ხელებს და ვკოცნი. ხო ეს ნამდვილად კარგად გამომდის, ვიცი როგორ გავაბრუო ,სულ რამდენიმე წამით,მაგრამ მაინც.
-მბრძანებელი შენ ხარ ...- მეჩურჩულება კოცნის თანხლებით და ვერც იაზრებს ისე ვშორდები და საჭესთან ვიკავებ ადგილს
-წავიდეთ ...
-მოცა რა?
-უუფს დამავიწყდა რომ ჩემი მანქანით არ ვართ...აუ ვერ გადმოვალ ახლა დაჯექი რა
-მარიაამ
-არ შეიძლება შენი მანქანის საჭესთან ვიჯდე?
-როგორ არა ,მაგრამ ნუ მატყუებ მაინც !
-სიმართლე გინდა? მაშინ დაიკავე ადგილი ჩემს გვერდით - ვუცხადებ ისიც გაკვირვებული მაგრამ მაინც ჯდება გვერდით ღვედს იკრავს და მეც მანქანას ვძრავ. ჩუმადაა , ელის მოვლენების განვითარებას სრულიად მშვიდად და ოდნავ გაკვირვებული უყურებს გზას ქალაქს რომ ვტოვებთ
-ხოოო... სიმართლე აშკარად მომეწონება-აცხადებს და ჩემკენ იწევა- რას მიპირებთ ქალბატონო მარიამ?- ყელში მკოცნის ,მგონი უნდა რომ ხეს შევასკდეთ
-აღარ მახსოვს უკვე... დაუბრუნდი შენს ადგილს
-ასეთი მკაცრი ექიმი ...ნწ ნწ ნწ რა საშინელებაა ვინ მოგცა შენ დიპლომი
-ცინიკოსო გიჯობს არ გამაბრაზო
-მიჯობს გაგაბრაზო... მიყვარს როგორც გირიგდები
-ისე არა ხომ?
-ისე ვგიჟდები ... ასე მიყვარს! და მაინც საით მივდივართ ქალბატონო მარიამ?
-იქ სადაც ყველაზე მეტად გინდა ზაფხულის გატარება
-საწოლამდე მისვლას ქალაქის დატოვება როდიდან სჭირდება?
-დადიანო !
-არაა?
-კიიი
-პაციენტები მყავს... ჯერ კიდევ არ მაქვს შვებულება მეორე ექიმი არ გამოსულა ! რა გჭირს მარიამ? შენც ხო ხარ ხვალ მორიგე
-ღელავთ ამაზე პატივცემულო?
-მე შენზე ვღელავ...პირველი შემთხვევაა სამსახურის გაცდენისკენ რომ მიბიძგებ ! საწოლიდან მაგდებდი ბავშვებს გამოსვლა უნდათ და არ ეხმარებიო და ახლა
-პანიკა ბუნებრივი ამბავია... არც პირველი ხარ არც უკანასკნელი
-პანიკა?
-ხო პანიკა
-რომელი პანიკა
-როგორი ?
-თუნდაც როგორი
-მოტაცების დროს რომ აქვთ ისეთი...არ ინერვიულო ხომ იცი ჩემს გარდა არავინ მიგიღებს, ჩემი ხარ უკვე ! -სერიოზული გამომეტყველებით ვუცხადებ და ვუყურებ. წამით შეშდება მერე კი ხარხარებს
-მომიტაცე? უკვე შემაცდინე დაა ხლა მიტაცებ? გინდა სახელი ბოლომდე გამიტეხო ხო და აღარცერთი ქალი მომეკაროს
-დამშვიდდი...არაფერს გატკენ ხომ მიცნობ არა? პირველი იქნება თუ უკანასკნელი - ფეხზე ხელს ვადებ და მენჯისკენ ვასრიალებ ხო ვიცი ახლა რა რეაქციაც ექნება ...რა მინდოდა რაა ?
-მარიაამ ...მანქანა გააჩერე !
-უნდა გაიქცე?
-მარიაამ-სიცილი ეპარება ისევ ხმაში და მანქანას ვაჩერებ, უბრალოდ მინდა ვაკოცო თორემ ასე უცებ კი არ ვემორჩილები . ხმის ამოღებამდე ტუჩებს ფუნქციას ვასრულებინებ და მერე ისე უცებ ვჩნდები მის მუხლებზე რომ გააზრებას ვერ ვასწრებ . ისე მკოცნის სუნთქვაც მავიწყდება და დედამიწაზე რომ ვარ ისიც-გადმოდი - ღიმილით მიცხადებს და მანქანიდან ჩემიანად გადადის. ძირს მსვავს ისე რომ ხელს არ მიშვებს. სახეზე მეფერება და კიდევ მკოცნის , თან ჩემს ტუჩებთან საუბრობს და თვალებში მიყურებს, მისი შავი სფეროები არაამქვეყნიურად ანათებს
-ცოლად მომყვები მარიამ! - აი ასე მტკიცებითი ფორმით განაცხადა და „ჩემი ღიმილით“ დამაჯილდოვა
-ცოლად მოგყვებით პატივცემულო !
არაფერი იყო საჭირო... არცერთი კითხვა , არაფრის დაზუსტება, არცერთი დეტალი უბრალოდ ეს სამი სიტყვა და სხვა არაფერი. ისევ კოცნა , ისევ გათიშული გონება და შემდეგ გზა ,რომელსაც ჩემი „მოტაცებული“ აგრძელებს . მე კი მშვიდად ვთავსდდები საყავრელ ადგილას საიდანაც უკეთ ვაკვირდები , მთელი გზა ვუყურებ, ხელზე მეფერება, მკოცნის, მიღიმის, სიმღერის სასიამოვნო რიტმები თავბრუს მახვევს და ყველაფერი რომანტიკულ ელფერს იღებს.
დილას ყაზბეგში ვიწყებ, ამ ადგილთან განსაკუთრებული მოგონებები არ მაკავშირებს ერთადერთხელ ვიყავი კლასელებთან ერთად მოვიხიბლე და შემდგე დავივიწყე , დავივიწყე მანამ სანამ არ გავიგე რომ დადიანები გიჟდებოდნენ ამ ადგილზე. მათ ბაბუას ჰქონდა პატარა სახლი და დასასვენებლად მოჰყავდა შვილები, შემდეგ კი დემნას დაჰყავდა დამიანე . როცა მიყვებოდა იმ ეზოზე რომელთანაც ბავშობის ლამაზი მოგონებები აკავშირებდა ,ენატრებოდა და ჩასვლას ვერ ახერხებდა მივხვდი რომ ჩვენი თანაცხოვრების პირველი რამდენიმე დღე იქ უნდა გაგვეტარებინა. არც კი ვიცი როგორი სახლია, იქნებ არცარაფერი დაგვხვდეს იქ , იქნებ აღარც ახსოვს ზუსტად მისი ეზოს მდებარეობა. სასტუმროში დავრჩებით და შემდეგ ვიპოვით დადიანების სახლს,მთავარია რომ მთებს ნახავს რომელიც უყვარს, ადგილს სადაც ბედნიერი იყო.
სასტუმროში ვართ,როგორც ვივარაუდე. დაღლილობისგან ისეთი ღრმა ძლი დამჩემდა რომ ვერაფერი გავიგე. ახლა ვუყურებ აივანზე მდგომ ნახევრად შიშველ დადიანს ,სიგარეტის ღერით ხელში და ვერ ვხვდები რატომ ეწევა. ნუთუ ამდენად ამაღელვებელია მისთვის აქ ყოფნა, იქნებ ეს ადგილი არ უნდა შემერჩია . საწოლიდან ვდგები ,მის პერანგს ვიცვამ რამდნეიმე ღილს ვიკრავ და აივანზე გავდივარ. ზურგიდან ვეკვრები და ყელში ვკოცნი.
-ცუდად მოვიქეცი აქ რომ წამოგიყვანე?
-რატომ გინდა აქ დავქორწინდეთ...ამდენი წლის მერე მარტოებმა დავიწეროთ ჯვარი? - მკოცნის და შემდეგ ზემოდან დამყურებს .
-თუ გინდა საერთოდ არ დავქორწინდეთ... ან უზარმაზარი ქორწილი გადავიხადოთ... აქედან უბრალოდ დავბრუნდეთ თბილისში სულერთია უბრალოდ ვიცი რომ შენთან ცხოვრება მინდა ... შავთვალა ტყუპები მინდა
-ორი დღით დავრჩეთ...ერთ თვეში ვიქროწინოთ
-ერთი თვე ?
-კაბას მე შევარჩევ ხომ გახსოვს
-კარგი რაა... მეგონა მეხუმრე გინდა 500 კაციანი ქორწილი უცნობი ხალხით?
-მამაშენს შენი ხელი უნდა ვთხოვო ...
-დამცინით პატივცემულო?- უცებ ვიშორებ თავიდან და კოცნის ნებას არ ვაძლევ- რა ხელისთხოვნა აუუ კაგრი რაა რა ბანალურიიაა
-უბრალოდ გაჩუმდი და მაკოცე...ერთ თვის შემდეგ ამ დროს ჩემი ცოლი იქნები ! - მიცხადებს პერანგის ქვეშ ხელს აცურებს,ჯერ ჩემს წელზე დათარეშობენ მისი თავხედი თითები შემდეგ კი მთელს სხეულს სწავლობენ და შეშლის ზღვარამდე მივდივარ. აივნიდან საძინებელში ინაცვლებს და საერთოდ მიქრება ფიქრის უნარი. აშკარად არ უნდა ვიფიქრო ქორწილზე, მე უკვე მოვიტაცე და ახლა თავად იზრუნოს ყველაფერზე !
სასტუმროს რესტორანში ვსაუზმობთ , ყველგან მინის კედლებია და ხედით ტკბობა შეგვიძლია. კიდევ მრავალი ადგილია რისით სარგებლობაც შეგვიძლია ,აუზით დავიწყებდი,მაგრამ გასეირნება მერჩივნა. დადიანიც დავითანხმე და ფეხით დავიწყეთ სეირნობა. მოღრუბლული იყო , თითქოს ღრუბლები პირდაპირ მთებს ფარავდა. ისეთი მონუსხული ვიყავი სანახაობით რომ ვერც კი გავიაზრე როგორ გაჩერდა დადიანი ერთ ეზოსთან. მწვანე ბალახს დაეფარა ყველაფერი , ბევრი ფერადი ყვავილი და ეზოს ცენტრში პატარა ხის სახლი რომლის უკან ღრუბლებში ჩაფლული უზარმაზარი მთები აღმართულიყვნენ.მათ ფონზე სახლი უფრო პატარა ჩანდა ,მაგრმა იმხელა მუხტს ასხივებდა რომ სუნთქვა შემეკრა.
დადიანს ხელი ჩავკიდე და მზერა მივაპყარი. ისე უყურებდა ეზოს თითქოს იქ გატარებულ დღეებს ხედავდა . არაფერი მითქვამს ,ხის ძველი ჭიშკარი გავაღე და ეზოში შევედი. ის ისევ იდგა და მიყურებდა მისკენ შევბრუნდი და ხელი გავუწოდე .წამში დაფარა მანძილი ჩვენ შორის ხელში ამიყვანა და ტუჩებზე დამაცხრა.
-მადლობა...ამ წამებისთვის
-დადიანოო შენი გული ჩემთანაა... ყველაფერს გავაკეთებ რომ სიხარულისგან ორმაგად ცემდეს - თავზე ვუსვამ ხელს კეფასთან ვჩერდები და ისევ ვკოცნი - შევიდეთ სახლში?
-გასაღები რომ არ გვაქვს?
-მოვახერხებთ რამეს - ხელი ჩავკიდე და მასთან ერთად გავაირე ყვავილებით დაფარული მინდორი. წლების შემდეგ მწვანეში ნაბიჯების კვალი გაჩნდა . სახლი იმდენად ძველი იყო რომმეგონა კიბეები ფეხქვეშ გამომეცლებოდა. ხეები ჭრიჭინებდა და კართან მისვლამდე ფრთხილად ვმოძრაობდი. დადიანმა მტვრიანი ფანჯარა ხელით გაწმინდა და სახლში შეიხედა. კარს რომ მივაწექი თავისით გაიღო წამსვე გამომხედა და შემდეგ სახლში შეიხედა.
-რამდენი წელია აქ არ ვყოფილვარ...აღარც კი მახსოვს . მხოლოდ ფრაგმენტები
ხის, სიძველის ,მტვერის და ეზოდან შემოსული ყვავილების სურნელი ერთმანეთს ერევა და საოცარ სინთეზს ქმნის. ხის ძველი მრგვალი მაგიდა, ირგვლივ რამდნეიმე სკამით. კედელთან მდგომი კარადა მის გვერდით ხის ოთხკუთხედი საწოლი ძველი გადასაფარებლით, მის ზემოთ კედელზე ხალიჩააზე მიმაგრებული ძველებური იარღებით. იატაკი მოძრაობისას ჭრიჭინებს ,დადიანი კარს აღებს და სხვა ოთახებში გადის. სულ ორი საძინებელი და ერთი პატარა სამზარეულო შეადგენს მთელს სახლს. ერთ-ერთ საძინებელში ხის სკივრი დგას დადიანი მისი დანახვისას ფართოდ იცინის და ვერ ვიგებ რატომ
-ბებო ამ სკივრში ინახავდა თავის კაბებს, სამკაულებს და რაღაც ნივთებს. დემნამ ერთხელ კაბა მოჰპარა თურმე და თავის ძაღლს მოახვია წვიმაში გაწუწული რომ გაემშრალებინა, ბებოს რომ დაინახავს ლამის შეწუხებულა. დემნა დაუსჯიათ, მამას ეცინებოდა თურმე მხოლოდ დატუქსვის დროს. ერთხელ მე ჩავუსულვარ სკივრში ,მერე ბებო შემოსულა და თავი დაუხურავს. კაბებში ვყოფილვარ დამალულიზემოდან მეფარა ალბათ . ყველა დამეძებდა, მთელი ეზო და სახლი მოუვლიათ დედას გონება დაუკარგავს დემნა სახლში არ ყოფილა გვიან მოსულა და რომ გაუგია ეს ამბავი გიჟივით დამეძებდა თურმე ბოლოს ოთახში შემოვარდნილა და სკივრიდან ნახევრად გაგუდული ამოვუყვანივარ. სულ მაყვედრის თავიდანვე საშიში ბავშვი იყავიო ორი წლისამ ძლივს გაიარე და რა მიგაბოდიალებდა სკივრთანო
-ფერადი კაბები გაინტერესებდა ალბათ ...
-რეალურად ხის თოფი ჩამვარდა და იმას ჩავყევი... 2 წლის პუტკუნა ვიყავი და ეტყობა ღიპმა მძლია ... ჩემი ფოტოები უნდა იყოს აქ ...თუ თაგვებმა არ გაანადგურეს - უცებ ამბობს და სკივრს ხსნის . იქ რაღაც ნივთები მართლაც აწყვია ერთი პატარა ყუტი აიღო და გახსნა . შიგნით ფოტოები იდო ძირითადად შავთეთრი . საწოლზე ჩამოჯდა და მეც მუხლებზე დავუსკუპდი. პირველად ვნახავდი მისი ოჯახისწევრების ფოტოებს. სახლში მხოლოდ მოზრდილობისას გადარებული ფოტოები ჰქონდა და რამდენიმე მშობლების ფოტო. აქ კი მთელი არქივი იყო, მშობლების, ბებია-ბაბუის და უამრავი დემნას ფოტო. თავისი ფოტოებიც მაჩვენა მართლა ისეთი ღიპი ჰქონდა და ისეთი საყვარლეი იყო ვერ დვაიჯერე რომ მოზარდობისას ასეთი სუსტი იყო . დიდ თვალებს აბრიალებდა და ყველა ფოტოში იცინოდა დემნასგან განსხვავებით ,იმას სულ ხელი ჰქონდა ჩაკიდებული ძისტვის და კამერას უბღვერდა.
დიდხანს ვიყავით იქ, ყველა კუთხეს ათვალიერებდა და ძირითადად დემნას მონათხრობ ამბებს მიყვებოდა. შემდეგ როცა დემნასთან ერტად იყო ყველაფერი ახსოვდა ,მაგრამ იმდენად დინჯი იყო სასაცილო ნამდვილად არაფერი იყო. ბავშობისას უფრო მოუსვენარი იყო აშკარად.
ეზოში ვისხედით ,მინდორზე ძველი პლედი დააფინა და ზედ დამსვა. ბოლოს მინდორში ვიწექი მის მხარზე მედო თავი და მეგონა სამოთხეში ვიყავი. მართალია ყვავილების კრეფა ჩემი სტილი არ არის და არც დიდად ვგიჟდები რომ მჩუქნის ხოლმე დადიანი . ისე ვხვდებოდი სულ ამ ბოლო დროს მნიშვნელოვან თარიღებზეც აღარ მჩუქნის არაფერს. მე თუ ვარ საჩუქარი აქ ვარო მიცხადებს და მკოცნის...აშკარდ ორივე კმაყოფილები ვრჩებით შემდეგ. გვირილები რომ დავკრიფე და პლედზე დავაწყვე გაკვირვებულმა გამომხედა
-გუშინ მოგიტაცე და დღეს ყვავილები რო გაჩუქო გაგიკვირდება?- ისე ვუცხადებ ხარხარს იწყებს და ყვავილებს მაცლის
-ადროვეთ გინეკოლოგს მისი ყოვლისშემძლე თითები გვირგვინს გაუკეთებს თავის დედოფალს
-ნუთუ... აუ მე კი არ ვიცი როგორ კეთდდება. შენ რატო იცი გვირგვინის გაკეთება !
-დემნა შეყვარებულს შეხვდა ერთხელ და მეც წამიყვანა, იმ გოგოს ყვავილებზე ჭკუა ეკეტებოდა და ჩემმა ძმამ მაიძლა გვირგვინის გაკეთება მესწავლა. მიყენებდა გოგოების დასაკერად
-საზიზღარი შენ გაკეთებინებდა თაიგულებს? - ვიცხადებ და მერე სიცილი მიტყდება - კაი მართლა დაყავდი პაემნებზე?
-ხუთის რომ ვიყავი მაშინ წამიყვანა..ვერ დამტოვა სახლში და
-თითონ რვა წლის იყო მაგ დროს
-მაგას სულ ჰყავდა შეყვარებული ! მგონი რომ დაიბადა იქ პატარებს ელაპარაკებოდა
-რა მიკვირს ... ორ ცოცხალ მაგალითს არ ვხედავ?
-ესენი უფრო დახვეწილები არიან...მამას აჯობეს უკვე - თან მელაპრააკება ტან ყვავილებს ატრიალებს აზრზე არ ვარ რას უშვება ბოლოს ფერად გვირგვინს ვხედავ და ნამდვილად პატარა ბავშივით მიხარია . თავზე მიკეთებს და მკოცნის-ლამაზო - ცხვირზე მკოცნის და იცინის. მერე ფოტოს მიღებს და თავს არ მანებებს სანამ არ ვუღიმი.
-ვერ ვიტან ფოტოს გადაღებას!
-მემილიონედ მეუბნები !
-მერე რატომ არ გესმის?
-მე მიყვარს შენი ფოტო რომ მაქვს და შესაბამისად არ მესმის როგორ ეწინააღმდეგები ცემს სურვილს
-ურჩხულო! - ვუბღვერ და ფეხზე ვდგები
- წავიდეთ? იწვიმებს მგონი ... გამიცივდები
სახლის კარს კეტავს და ხელში მაფრიალებს. სულ გაგიჟდა მგონი ხელში აყვანილი უნდა მატაროს?
-რას აკეთებ...
-მივდივართ...
-დამსვი...
-ასე მინდა, შენც გინდა!
-კიდე რა მინდა
-რომ გაკოცო
-კიდევ
-ბევრი რომ გაკოცო სასტუმრომდე უნდა მივაღწიოთ... აქ საშინელი წვიმა იქნება,დამიჯერე ცუდად წავა ჩვენი საქმე! ჯანდაბა იწყებს - უცებ მიცხადებს ძირს მსვავს ხელს მავლებს და ისე მიმარბენინებს რომ უარყოფასაც ვერ ვასწრებ. არ იცოდეს მაინც ჩემი ამბავი ,არ ვიცი ეს სირბილი კუნთები მიჩერდება ,გული ამოვარდნას მაქვს . თავზე გვაწვიმს და სულელივით მეცინება. რა არის რა სისულელეც აქამდე არ ჩამიდენია ახლა უნდა გავაკეთო? მთელ სხეული მისველდება, ხუთ წუთში ვიწუწებით ორივე და მე გიჟივით მეცინება.ხო აშკარად არ ვარ ჭკუაზე ! ვგიჟდები წვიმისგან გაყინულ ტუჩებს რომ ვუკოცნი.
;შენობაში შესვლისას წამით ყველა ჩვენ გვიყურებს, მერე კი თავიანთ საქმეს აგრძელებენ. ლიფტში შევდივართ, ვეყრდნობი და სუნთქვის დარეგულირებას ვცდილობ. რომ გავდივართ დერეფანში უკვე მშვიდა დმივაბიჯებ , ხელზე ვეხვევი და მხარზე თავს ვადებ. გქონიათ მომენტი როცა უბრალოდ გეღიმებათ, უყურებთ და იღიმით. მე ყოველთვის მაქვს მთელი ხუთი წლის განმავლობაში როცა მარტო ვართ ,როცა ვუახლოვდები, ვხედავ უბრალოდ ვიღიმი ,თვალებით , სხეულით, მთელი სხით და წამში ყველაფერი მარტივდება.
ჩვენს ცხოვრებაში ყოველი დღე განსხვავებულია და თან მსგავს ემოციას ატარებს ,რადგან ყველგან ,მთელს ჩემს არსებაში „ჩემი შავთვალა“ ჭარბობს . ზოგჯერ მგონია რომ სისხლზე მეტი ჩემს ორგანიზმში დადიანია აი ასე მოძრაობს ვენებში და ყველა უჯრედს აცოცხლებს. არასდროს მტოვებს და რომ წავიდეს ვიცი ვერ ვიცოცხლებ.
მეორე დღეს დავბრუნდით , მეგონა ხუმრობდა ხელისთხოვნა რომ ახსენა .უბრალოდ დავივიწყე ყველაფერი ერთი თვით და ყოველდღიურობას დვაუბრუნდი. ერთ კვირაში შვებულება ავიღე ,ამ ზაფხულს დასვენება მჭირდება მეყო სამწლიანი მუშაობა შეუსვენებლად. სოფელში წავედი და რომ ვიგრძენი როგორი მონატრებული იყო ყველა კუთხე-კუნჭული ვინანე რომ ყოველ თავისუფალ დღეს იქ არ ვატარებდი , მქონდა რო ? ეზოში რომ შევედი ხეების ჩრდილში გაშლილი სუფრა დავინახე, ესეც კი მომნატრებია. მამას მეგობრები იყვნენ შეკრებილნი დედა ხაჭაპურის თეფშით მიიწევდა მაგიდისკენ რომ დამინახა და გამოიქცა. მხოლოდ ამ დროს ვერ ვიტან ჩემს პროფესიას, როცა დედა ტირის . მინდა სულ თავისუფალი ვიყო, მასთან ვიყო ისევ 16 წლის ვიყო და გვერდიდან არ ვშორდებოდე. ამ დროს ვაიზრებ რომ გავიზარდე, რომ არაფერია ისე როგორც ადრე . ზლიერად ვეხვევი და ვკოცნი , მისი სურნელი ამქვეყნად ყველაზე ტკბილია. მამა ამშვიდებს და თან მე მეხვევა.შემდეგ სხვებსაც ვხვდები და მათთან ერთად ვჯდები სუფრაზე. ძირითადად კითხვებით მავსებენ, ბოლოს დამიანეზეც მეკითხებიან და მეცინება რას გვიმალავ იმ ბიჭსო რომ მეუბნებიან. ჩემი ძმა საღამოს მობრძანდება სახლში თურმე მთელი დღე მდინარეზე ბრძანდებოდა ბიჭებთან ერთად და შეხრუკული მოვიდა ზაგარი კი არ ჰქონდა უბრალოდ.
-ჩემო ქალბატონოოო სოფელში ჩამობრძანებისთვის დრო საიდან? დიდ დოხტურებს შვებულებას აძლევენ?
-დიდი დოხტური სამსახურშია ახლაც ... მე კი შემიძლია შვებულების აღება თავისუფლად
-ოოუუ სად შეგვიძლია ...რაო სიძე ბატონი კიდევ ერთ ქალს ამშობიარებს? ნეტა რა მომენტია ვაფშე რეაქცია აქ რო გიყურებს შიშველს? - ჩუმად მეუბნება და რომ უნდა ამოვუღო ხორცი უკან იწევა- აპ აპ აპ ჩქმეტები არ გვინდა რაა ... სიმართლეს ვიძახი რა გაფსიხებს?
-ავადმყოფი ხარ შენ!
-დაავადებას რა ჰქვია?
-„ქალომანია „
-კიდე კაი ფობია არაა რა გადარდებს შენ ? აუ მართლა არ გამოვლენ აქეთ? რამდენი ხანია მაგათთან ერტად არსად ვყოფილვარ! დემნა მაინც გამოვიდეს
-დაურეკე და გამოვა რა აქვს საქმე...
-რძალიც შენნაირი უნდა რა... - მელაპარაკება თან ვირაცას წერს,როგორ ახერხებს იმაზე სიცილს თან მესიჯობას ,თან ხაჭაპურის დიდი ნაჭრის დათრევას და ცემ გაგიჟებას არ ვიცი ,მაგრამ გამოცდილი რომ არის ეგ ფაქტია. მერე დგება და მიდის
-სად მიდიხარ...
-მობილურით გასაუბრება მაქვს ... შენ ხო არ მოგასმენინებ გავალ და მოვალ
-დაჟე ელაპარაკები კიდეც? რამე ახალია?
-მისი გაბრაზებული ხმის მოსმენა სიამოვნებას მანიჭებს - მიცხადებს და მიდის . გაბრაზებაო? ვის აბრაზებ ნეტავ .. რაღაც ამ ბოლო დროს უცნაურად იქცევა ნუთუ ვინმე სერიოზულად მოსწონს.
ფიქრებში წასულს ჩემი მებილური მახსენებს თავს და მალევე ვპასუხობ
-საღამომშვიდობისა პროფესორო
-სახლში ხარ?
-სოფელში მივდივარ_თქო ხო გითხარი
-ხოდა სახლსი ხარ თუ ვინმე ნათესავთან
-არაა ...სახლში ვარ ხვალ ვაპირებ გასვლას .ჰამაკში ვწევარ და ჩემ ბედოვლათს ვუყურებ როგორ ელაპარაკება ვიღაც გოგოს .შენ დაასრულე ოპერაციები?
-კი და ერთი დაუგეგმავიცი მივიღე დღეს გოგოების დღეა ერთი ბიჭი დაიბადა მხოლოდ ისიც 2 კილოა ისეთი პატარაა ,მაგრამ ჯანმრთელი - იცინის , როცა ბავშვებზე საუბრობს სულ ეღიმება .
-მანქანაში ხარ? ბავშვების ხმა რატო მესმის?
-ჩემთან არიან
-სად მიდიხართ?
-სადღაც
-სად მიდიხარ დადიანო ?
-ერთ გოგოსთან ...
-ვინ გოგოსთან
-ერთია რა
-პატივცემულო მაცოფებთ!
-ჭიშკარს გამიღებ თუ ბავშვები გადმოვუშვა- მანქანა რომ გაჩერდა ლამის ამოვაყირავე ჰამაკი ისე უცებ წამოვავრდი .როგორ შემიძლია ორი დღის უნახავსაც საუკუნე გასულივით მოვეხვიო არ ვიცი ,მაგრამ ფაქტია ამ დროს ვგრზნობ როგორ მენატრება. ყელსი მკოცნის და ხელებს მხვევს. სამყარო ამ დროს ჩემია !
დემნა ,ანამარია და ბავშვებიც გადმოდიან მანქანიდან. ბიჭები სანდროს ეხვევიან ესენი ერთად მაცოფებენ ,პირდაპირ ნაღმია რომელსაც მე ვაფეთქებ თუ არ მომასვენებენ! საზიზღარი ბიცოლა ვიქნები !
სახლში შევიდვართ, დედა სამზარეულოსი გაფრენას რომ აპირებს დამიანე ხელზე ნაზად უჭერს და უღიმის ამათი ჟღურტული მაგიჟებს, დედაჩემი დნება პირდაპირ რომ უყურებს და უსმენს დადიანს.
-ჯერ რაღაც უნდა გითხრათ ..დარჩით
-კარგიი და რა ხდება?- მამას გვერდით ჯდება ისიც გვაქცევს ყურადღებას , დადიანი ხელს მკიდებს და ხელისზურგზე მკოცნის მერე მიჭერს თითებს ვგრძნობ რომ ახლა სიცილით მოვკვდები. არა როგორ შეეძლო მოსულიყო და ცოლობა ეთხოვა, არადა მე ცივილიზებული ტიპი მგონია თავი ეს კიდე ისე თხოვს ჩემ ხელს თითქოს პირველად მხედავს და გარიგებით მივყავარ სახლში. მამაც გაოცებულია, ეღიმება და სანამ სიტყვას იტყვის ჩემი პირადი ,ოჯახის მასხარა ყვირის შამპანიური გახსენით ჩემი სინაბერა სახლიდან მშორდება როგორც იქნაო ,ამ დროს სულ მისი მოკვლა მინდება ასე ბავშივით რომ იქცევა . სოკსი ვარ ჯერ და იქნებ მადროვოს? არა მე კი არ მეკითხება, მოვიტაცე და გონია არ გადავიფიქრებ? მამაც რომ არ ახსენებს ჩემ სურვილს ! რას ვიფიქრებდი ასეთი გასაოცარი დღე თუ მელოდა წინ და საკუთარი ნიშნობის სუფრაზე აღმოვჩნდებოდი ულამაზესი ბეჭდით თითზე. ამის შესარჩევად როდის წავიდა სულ ჩემ თვალწინ ტრიალებდა, ალბათ დღეს იყიდა წამოსვლამდე. მაგიდას ვტოვებ და ვანიშნებ რომ გამომყვეს. ხუთ წუთში ზურგიდან მეხვევა და ყელში მკოცნის
-მაღიარებ ბოლოს და ბოლოს?
-შოკირებული ვარ...
-არ მითხრა რომ არ მოგეწონა
-მომეწონა, ვისიამოვნე დადებითად დავიმუხტე
-გამომივიდა ანუ...
-ბეჭედი როდის იყიდე?
-სულ ჩემ გვერდითაც არ ხარ...
-ანუ იპარები ხოლმე კლინიკიდან ? სად დაძვრები დადიანო?
-სად არ ... პროფესიის გამო ხომ არ გამშორდები არა?- ღმერთო რა დამპალი კაცია,როგორ მოაბრუნა ჩემი დაწყებული თამაში თავის სასარგებლოდ.
-პატივცემულო ... გეყოთ
-ბეჭედი დედაჩემისაა... არ მიყიდია მან დამიტოვა პირადად შენთვის - სერიოზული გამომეტყველება აქვს, არ შეუძლია უბრალოდ ისაუბროს დედაზე ! ბეჭედს კიდევ ერთხელ ვაკვირდები და ახლა სრულიად სხვა განწყობა მიჩნდება, მეტად მომწონს , მეტად ძვირფასი ხდება .ლოყაზე მკოცნის და მეც ვდნები-მაპატიე რომ დაშნიანები არ არიან აქ ... უბრალოდ არ ვიცოდი როდის „მომიტაცებდი“
-არაუშავს...თამარა რომ გაიგებს ვთხოვდები ავტომატურად გაპატიებს
ჩვენთან რჩებიან ღამით და ბავშვები დედაჩემს აგიჯებენ, ჩემგან განსხვავებით მათ დატოვებას თხოვს მარიას. ზაფხულშ ჩემთან გამოუშვიო ეს რა საოცარი ბავშვებია რიანო, არა რა მიკვირს სანდრო ჰყავს გაზრდილი და არ მოუკლავს ეს ორი როგორ არ მოეწონებოდა. ბავშვებმაც გვინდა ჩვენ დარჩენა არდადეგები გვაქვსო ისე გამომხედეს მივხვდი ჩემს ნერვებს არ შეევებოდნენ მთელი თვე .
საძინებელში ვიყავი ,გახდა მქონდა დაწყებული რაღაც რომ შემომიგდეს ოთახში პირდაპირ ფეხებში ამებლანდა და მაისურში ხელებგაყრილი ავყიარავდი ,პირდაპირ საწოლზე დავეცი კივილით
-დემნაააა მომაშორეეე ესენი თორე მოვკალი ორივეეეეეეეე
-კაი ბიცოო რას გვერჩი? ბურთი შემოგვივარდა ავიღებთ და გავალთ
-ჩემ გასაწამებლად რჩებით ხომ აქ? - ძლივს მოვიშორე მაისური და მკერდზე ჩამოვიწიე. დამიანე შემოვიდა ეძინა ალბათ უკვე მარტო შორტი ეცვა რომ წამოადგა თავზე ტყუპებს და ისინიც წამსვე თვალების ფახუნით უმზერდნენ
-რა ხდება ბიჭებო?
-არაფერი... ბურთი შემოგვივარდა ოთახში და მარიამი საწოლზე დაეცა გავედით ჩვენ ...ხვალამდე ბიცოოო- კოცნას მიგზავნიან და თვალს მიკრავენ. ამათ მოვკლავ მე , ხო ნამდვილად მოვკლავ !
-რა მოხდა?
-ბურთი მესროლეს მაისურს ვიხდიდი და დავეცი საწოლზე ჩემს მკერდს ერჩიან შენი ძმისშვილები !
-მარიიაამ ასე ნუ მიყურებ და საერთოდ მკერდს ნუ ეხები- მიხებულ ხელს აშორებს მკერდს და ზემოდან დამყურებს- წავედი მე
-შენთან ძინავთ იმათ და მიხედე !მართლა მტკივაა მთელი ძალით დავეცი
-გადაგივლის ...- უცებ მიცხადებს და გარბის მე კი სიცილს ვერ ვიკავებ. შემდეგ მშვიდად ვიძინებ ,არა დემნა და ანამარია ქვემოთ არ უნდა დაეწვინა დედაჩემს ! დილას რაღაც მეცემა სახეზე და რომ ვხვდები ეს რაღაც მოძრაობას როგორ იწყებს ყელისკენ და მერე მკერდისკენ თვალებგაფართოებული,სუნტქვაშეკრული დავყურებ პირდაპირ მკერდზე მყავს დასკუპული უზარმაზარი ობობა ჯერ კივილს ვაპირებ მერე მახსენდება რომ ტარანტულები არ არიან ამ ტერიტორიაზე ხელს ვკიდებ ობობას და საწოლის მეორე მხარეს დამალულ ორ ტყუპს პირდაპირ მაისურებში ვწვდები ფეხზე ვაგდებ და ვუღიმი
-დილამშვიდობისაა ბიცოოო
-რა კაგრია რომ მოხვედით თქვენთვის საქმე მაქვს
-რა საქმე?-ორი ზარმაცი ...ამათ თამაში უნდათ და ჰქონიათ სტადიონს ავათვისებინებ! ვერ მოგართვით ერთი თვე მეყოფა თქვენს მოსარჯულად ,იმედია!- ობობა დაგვეკკარგა ბიცო და მოგვე რა
-ობობა? აბა ობობა
-არ დაგვიბრუნებ?
-საქმის შემდეგ ვიფიქრებ
-გვაშანტაჟებ?
-არ ვიცი შეიძლება
-მეორეც გვაქ დაიტოვე ბიცო- მაქსი ეშმაკურად მიღიმის ლოყაზე მკოცნსი თვალს მიკრავს საწოლზე თავისი მტვრიანი ფეხსაცმლით გადადის ალექსიც მიჰყვება და ასე სირბილით ტოვებენ ჩემს ოთახს. დადიანს მოვკლავ! მორჩა გადავიფიქრე მე დაქორწინება, ეს მტვერი ამდილაადრიან სად იპოვეს გააშავა საბანი
ქვემოთ ჩავდივარ , მერ ევხვდები რომ უკვე პირველი საათია და დამიანეს მოკვლა მინდა რომ არ გამარვიძა
-რატო არ გამაღვიძე!
-შენ საძინებელში ხო არ შემოვიდოდი!
-ვის ატყუებ ნეტა!
-შეთანხმებაა... -თვალს მიკრავს და ლოყაზე მკოცნის
-ბავშები რატო ამოუშვი ზემოთ?
-გაგაღვიძეს?
-სულ მგონია რომ შენთან შეთანხმებით მოქმედებენ!
-ასეთს რას აკეთებენ?
-დადიანო!
ლაპარაკს არ მაცლიან. თურმე მიემგზავრებიან. დემნა მაბრუნებს თავისკენ და ზემოდან დამყურებს
-წავიყვანო ისინი თუ დავტოვო...ეკას რამეს ვეტყვი რო არ ეწყინოს
-დატოვე ...
-კარგი...თუ რამე ჩვენ ორი კვირით გავდივართ ქალაქიდან და დამიანესთან დაკავშირება მოგიწევს მაგათ რომ გააგდებ
-არ გავაგდებ არ იდარდო
-ერთი თვე გაგვიძლებს... ხო ბიცო?- წელზე მხვევს ორივე ხელს შუაში მიქცევენ და ლოყებს მიკოცნიან
-როგორ ვერ გაგიძლებთ.... მოკლედ ვიტოვებ- ხელი მოხვვიე მხრებზე ბავშვებს და თავზე ვაკოცე . ვერ იტანენ ,თმაც ავურიე და ისე მიყურებენ სამაგიეროს გადამიხდიან ვიცი !
-მართლა იტოვებ?
-დამიანე... როდის გნახავ კიდე?
-სამ კვირაში- სანამ რამეს ვეტყვი მანამ მკოცნის და მიდის.თან ლოყაზე მკოცნის ! სამი კვირა ეს მეყოფა?
-უუუ ვიღაც გაბრაზდააა ... კაი ბიცო რა იყო აქ ხო არ დაიწყებდით კოცნაობას- მაქსი მეუბნება და თავში რო ვუტყაპუნებ ხელს სიცილით მშორდება.
მთელი დღე ვუსმენ როგორ აქებს დედა, ისე ელაპარაკებიან იმასთან ანგელოზები ჩანან. სანდრო ხო საერთოდ გიჟდება ამათზე და მთელი დღე იმასთან იყვნენ. საღამოს ნათესავთან წასვლა მინდოდა და მანქანაში ჩასკუპდნენ. რა თქმა უნდა იქაც ზეზრდილობიან ბავშვებს თამაშობდნენ და ისე ინაბებოდნენ ლამის მეც დამაჯერეს როგორი კარგები არიან. სახლში რომ დავბრუნდი ვიცოდი მამა მარანში რაღაც-რაღაცეების დალაგებას იწყებდა და ისინიც იქ გავუშვი დაეხმარეთ-თქო . გაბრაზდნენ ,მაგრამ დამთანხმდნენ. რომშევედი ვნახო ერთი ხომ არ დაამსხვრიეს ყველაფერი-თქო მამასთან ერთად ისხდნენ და ღვინის დალევას აპირებდნენ
-მამაა !
-რა
-ბავშვებს ღვინოს ალევინებ?
-ერთ ჭიქას გავასინჯებ რა იყო
-პატარები არიან ... 11 წლის არიან ჯერ ამათ კიდე ღვინო უნდათ? - ორივეს გამოვაცალე ჭიქა ხელიდან და სახეზე დავაკვირდი-დალიეთ უკვე?
-არა!
-თვალებს ნუ მიბრიალებ შენ !- მაქსს სევუბღვირე და ორივე გავიყვანე იქედან
-რა შენი შვილებივით ეჩხუბები ამ ბავშვებს...
-ჩემები არიან აბა ვისი - მამას მივაძახე და ორივემ რომ გაიცინა მერ ემივხვდი რაც ვთქვი
-ჩვენც გვიყვარხარ ბიცოო
-ვინ გითხრათ რომ მიყვარხარ...ორი გიჟი- ვბუზღუნებ ისინი კი მეხუტებიან და ლოყებზეც მწვდებიან -კაი ხო გეყოთ...წამოდით მოედანზე წავიდეთ ბავშვები იქნებიან იქ და ითამაშეთ,არავინ ცემოთ, არავის ეჩხუბოთ და არაფერი მოსწიოთ
-მოვდივართ- წამსვე გაავრდნენ ბურთი აიღეს და წინ ამესვეტნენ .
-მალე დაღამდება და თავია რ მაძებნინოთ... ლამპიონები არ არის იქ
-კარგი
-სერიოზულად გეუბნებით... რომ გამაბრაზოთ სახლში გამოგკეტავთ
-ალქაჯო
-გიჟებო
-ეკა ბებო გაგვიშვებს
-ბებო ?
-ხოო ბებო დაგვიძახეო ასე მითხრა..
-არ გვყავს ჩვენ ბებო და დავუძახებთ ეკას არ შეიძლება? -ალექსმა მითხრა და ისე შემომხედა გულს რო მითბობდა
-თუ გითხრათ დაუძახეთ- ლოყაზე ვაკოცე და ხელი მოვხვვიე
-არავის რო არ ვიცნობთ?
-მიდით და გაიცანით მერე ... მე აქვე ვიქნები
-უხერხული არ იქნება? გვათამაშებენ?
-გათამაშებენ აი მოდიან ...- მეზობლის ბავსვებმა რომ დამიანხეს ჩემკენ გამოიქცნენ მომიკითხეს, მომეხვივნენ და მერე ბიჭები გავაცანი. ერთად წავიდნენ მოედანისკენ მე კი იქვე ჩამოვჯექი ხის სკამზე სხვა მშობლებთან ერთად რომლებიც „ აბირჟავებდნენ“
-როგორ ხარ მარიამ?
-კარგად ნათელა ბებო თქვენ როგორ ხართ?
-რა ვიცი შვილო ბებერი როგორ უნდა იყოს... ვინ არიან ეს ლამაზი ბავშვები ?
-დამიანე ხომ იცით...მისი ძმისშვილები არიან
-უიი ასე იტოვებ შენთან ხოლმე? ეს ბეჭედი ნიშნობისაა? თხოვდები ბებო?
-ხო ვთხოვდები- გავუღიმე მოხუცს და მერე გოგონებთან საუბარი განვაგრძე. ძირითადად ჩემს დამიანეზე მეკითხებოდნენ , ყველას ჰყავდა ერთხელ მაინც ნანახი და რომ ლაპარაკობდნენ სახე უცინოდათ ,როგორც ყოველთვის ყველას. ფეხბურთს თამაშობდნენ ბავშვები ,მათთან ერთად მოზრდილებიც იყვნენ ერთ ერთმა შემთხვევით ფეხი მოარტყა მაქსს და ისიც მინდორზე დაეცა. რომ დავინახე ისე წამოვვარდი და გავიქეცი თითქოს მსგავსი არაფერი მენახა მანამდე. გულაღმა იწვა და ალექსი დასცქეროდა თავზე
-კარგად ხარ? მაქს შემომხედე...სისხლი ხო არ მოგდის..თავი ხო არ გტკივა- სახეზე ვუსმავდი ხელს,ცხვირზე დავაკვირდი,თვალის უპეები ჩამოვუწიე ყურები შევუმოწმე ხელები და წამში დავმშვიდი. ის კი იცინოდა , საზიზღარი ბავშვი
-შეგაშინეეე ბიცოოო
-მსაჯი არ გყავთ ? წითელი ბარატი მისცეს იმ ბიჭს
-წესებში აშკარად ვერ ერკვევი ლამაზო- ეს საიდანღა გამოხტა ვინაა ,ქვემოდან ავხედე მაღალ გამხდარ სილუეტს ეს აშკარად არ თამაშობდა ბავშვის შესახედაობა არ აქვს
-არამკითხე მოამბეს ვცნობ სამაგიეროდ... ბავშვებო განაგრძობთ თამაშს თუ წავიდეთ
-ვითამაშებთ ჯერ ...
-დავამთავრებთ და მერე წავიდეთ ბიცო -ალექსი თუ მავედრებელ მზერას მესროდა მაქსი უკვე ფეხზე იდგა და ბიჭს უყურებდა ბიცოო ისე თქვა სიცილი ძლივს სევიკავე. არა ესენი დამიანეს ჯაშუშები რომ არიან ზედმეტი განსჯა უნდა?
მივდივარ ის ბიჭიც მომყვება
-აქაური ხართ?
-აქ დავიბადე და გავიზარდე , თქვენ ჩამოსული ბრძანდებით ალბათ
-ვერ მცნობ დავიჯერო მარიამ?- ჩემ წინ დგება და თვალებში მიყურებს, უნდა ვცნობდე? ჩემი კლასელი არ არის და სხვა არ მაინტერესებს
-არ მახსენდებით...უკაცრავად
-კაი მართლა ვერ მიხსენებ?
-რამე მეტყობა თამაშის? -ვჯდები და ისიც გვერდით მიჯდება . ეს ქალებიც ახლა შევიდნენ სახლში როგორ ვერ ვიტან თავს რომ მაბეზრებენ ეს კი აბეზარაა ვიღაც
-გიოო სად გავარდი ბიჭო ... სანდროსთან წასვლას არ ვაპირებდით? - მათე მოდის <ჩემი მეზობელი და მერე უცებ მიღიმის- ვაა მარუუს შენ აქ ხარ? როდის გამოხვედი ქალბატონო ექიმო?
-როგორ ხარ მათე?
-ვარ რა... შენთან მოვდიოდით ახლა და კი უპოვიხარ ამას ისედაც
-ვერ მიხსენებს
-სანდრო სახლშია შეგიძლიათ წახვიდეთ
-უფრო ჯიუტი გამხდარა...სილამაზესთან ერთად
-აუ შე ჩემა ახლა არ დაიწყო თავიდან თქვენი ნერვები არ მაქვს...წავედით ჩევნს სანდრინიოს ვნახავთ- ბიჭს ხელი ჩაავლო მათემ და გაამშორა . გასვლამდე მიყურებდა მერე მათემ უთხრა რაღაც და აღარ გამოუხედავს. ბავშვებმა დაასრულეს თამაში და დაქანცულები, აწითლებულები და მტვერში ამოსვრილები დაბრუნდნენ. ბურთს კენწლიდა კიდე გზაში მაქსი , და ამ მტვერის კორიანტელით ვაგრძელებდით გზას
-გააჩერე ამტკივდა ტვინი
-იმ ბიჭმა არ გატკინა ტვინი? ვინაა ?!
-აზრზე არ ვარ ... რომმივალთ ხუთ წუთში შევარდებით სააბაზანოში და მოწესრიგდებით რას დაემსგავსეთ
-ისე გიყურებდა ლამის გაგხადა თვალებით
-ნუ კაცობ-თქო მილიონჯერ გითხარი 11 წლის ხარ და წარმოდგენა არ გაქვს შენ რას ნიშნავს თვალებით ქალის გახდა!
-რადგან არ ვაკეთებ იმას არ ნიშნავს რომ ვერ ვხვდები! ნუ გეშინია დამიანეს რეაქცია არ ექნება მაინც - თვალს მიკრავს და ბურთს კიდევ ერთხელ ისვრის მიწისკენ. მერე ალექსი უერთდდება და გზაში თამაშობენ. ეზოში ჩემამდე შედიან მესმის ეკა როგორ ეგებება და ისინიც ეკრიჭებიან.
სახლში შევდივარ ბავშვებს თავიანთი საყავრელი წვენი რომ მოვუმზადო და მისაღებში შეკრებილ ბიჭებს რომ ვხედავ ვჩერდები , ფეხზე იშლებიან და ჩემკენ მოდიან.ძირითადად სანდროს კლასელები არიან და მათი ნახვა მახარებს. მერე დაჟინებული მზერა მაღიზიანებს დ აპირდაპირ იმ ვიღაც გიორგის ვუყურებ . თავხედურად მიღიმის,დავიჯერო ასეთი გამომეტყველება მაქვს რომ სასაცილოდ მიეცა საქმე? თავშ ქვა უხლია რაში მაინტერესებს. ბიჭებს ვემშვიდობები და სამზარუელოში გავდივარ, წვენს ვამზადებ ვიღაც რომ შემოდის და ჩემ უკან დგება .
-ასეთი თავხედი და შეუგნებელი რომ ხარ ალბათ ამიტომ არ მახსოვხარ!-მისკენ ვბრუნდები და ვუყურებ . იღიმის ისევ
-როგორ შეიძლება ასე დაგავიწყდეს შენი ერთგული თაყვანისმცემელი
-ძალიან მარტივად...
-ბიცოოო ჩვენ სააბაზანოში შევდივართ და ეკა ბებომ პირსახოცები მოგცეთო წამოხვალ?- ალექსი შემოდის და მიღიმის
-ახლავე ... ტანსაცმელი ჩამოიტანეთ?
-არააა...
-მე მოგიტანთ ... ქვემოთ იყავით და დაისვენეთ ცოტა - გარეთ გამყავს და მაქსის გვერდით ვსვამ- შეეშვი ამ ბურთს მტვრიანია - ხელიდან ვართმევ და კედელთან ვდებ,კუთხეში.
მალე ვუშვებ სააბაზანოში და ეზოში ვჯდები მათ გამოსვლამდე. ისევ მოდის ახლა შემიძლია რამე ჩავარტყა თავში
-კარგი ბავშვები არიან... ვინ არიან?
-ჩემები არიაან ...
-მე მითხრეს შვილები არ ჰყავსო
-იმასაც გეტყოდნენ ვინ მყავს და ისინი ვინ არიან ასე რომ მორჩი სასაუბრო თემის სულელურ წამოწყებას
-ნებისმიერი შეიძლება გაქრეს ცხოვრებიდან და უცებ აღარ გყავდეს
-მხოლოდ ისინი ქრებიან მეხსიერებიდან და ვინც არც ყოფილა შენს ცხოვრებაში . შეუძლებელია ის გააქრო ვინც შენი ცხოვრებაა ! შენ კი გირჩევნია თავს გაუფრთხილდე და ზედმეტად თვალში არ გამეჩხირო , გეცოდინება რომ არ მიყვარს როცა ჩემს შეწუხებას ცდილობენ !
ბავშვები დავინახე როგორ გამოვიდნენ და მაშინვე საძინებელში შევიყვანე
-თმას გაგიშრობთ...საღამოა უკვე ას ევერ გატარებთ - ფენი ჩავრთე და ორივე ძალით დავაყენე კედელთან. ბუზღუნებდნენ ,მაგრამ ვერაფერი მაოხერხეს რამდენჯერად გაიწიეს იმდენჯერ ჩავავლე ხელი და უკან დავაბრუნე. მერე სპორტული ზედები მოვაცვი და ქუდები თავზე წამოვაფარე- ბიჭებთან ერთად იყავით სახლში ... სანდროს მიუჯექით გვერდით საღამოს თუ გინდათ მამამ ჭადრაკი გეთამაშოთ
-ისედდაც გვეთამაშება ..დაგვპირდა
-თუ ვეტყვი არ გეთამაშებათ დღეს ...
-იქ მერე ცუდ სიტყვებს რომ იტყვიან რა ვქნათ?
-არ იტყვიან...
-მაშინ შენც წამოდი და იქ დაჯექი !
-მე საქმე მაქვს...
-რა საქმე
-მაქს გააკეთე რაც გითხარით..აჰა მობილურები აიღეთ ან ლეპტოპთან დაჯექით და ითამაშეთ. დაისვენეთ ცოტა
წვენით სავსე ჭიქები მივაჩეცე ორივეს და სანდროსთან დავტოვე მე კი მეორე სართულზე ავედი,აივანზე დავჯექი და პატივცმეულს დავურეკე. წესით თავისუფალი უნდ აყოფილიყო ამ დროს
-გისმენ
-ასეთი დაკავებული იყავი მთელი დღე რომ არ დამირეკე?
-ვერ წარმოიდგენ როგორი დაღლილი ვარ...
-ხმაზე ვერაფერს გატყობ... სად ხარ?სიმღერების ხმა როდიდანაა კლინიკაში?ნუთუ მსობიარობისას ჩართეს ეს მუსიკა
-კლუბში ვარ
-წინასაქორწილო ღალატს გეგმავ დადიანო?
-სოფელში რა ხდება? ნახე ნათესავები ,ნაცნობები და დავიწყებული ხალხი?
-ბავშვები მოედანზე მყავდა... ფეხბურთი ითამაშეს. ძალიან არ მაბრაზებენ... იქ ერთი ვიღაც ვნახე , ვერც გავიხსენე ვინ არის
-მე რატო მეუბნები მაგას...სამი კვირა მართლა რა გაუძლებს უშენობას-მეგონა ბავშვებმა უთხრეს რამე , შევცდი? არ გინდა გამოიპარო?
-შენ რომ მოხვიდე ?
-არ შემიძლია...
-მანდ მართლა რა გინდა?
-ბექას დაბადების დღეა
-კარგი აბა აღარ მოგაცდენ...გაერთე . გკოცნი
-სახლში რო მივალ დაგირეკავ...არ დაიძინო
-ჯერ არ დამეძინება ისედაც...სტუმრები ჰყავს ჩემს ძმას,კლასელები
-კარგი ...გკოცნი იქ სადაც შენ გიყვარს - ისე მეუბნება ვგრძნობ ყელი როგორ მიცხელდება. ოხ დადიანო როგორ იცი ჩემი გრძნობებით თამაში.
სავარძელში ვეფლობი და მეღიმება. თამარასთან ჭორაობა მინდება და ვურეკავ, არ გადის ამიტომ ვეშვები,ალბათ არ იჭერს ისევ. მერე სახლში შევდივარ და ბავშვებისთვის საინტერესო წიგნს ვეძებ. ანამარიას რომ ვკითხე კითხვა თუ უყვარს ბავშვებს-თქო არ ვიციო ასე მიპასუხა და ვცდი იქნებ უყვართ.
მისაღებში ისევ თამაშობდნენ ბიჭები, ლაპარაკობდნენ და ლუდს აგემოვნებდნენ. მაქსი ჭადრაკს ეთამაშებოდა ჩემი ძმის ერთ ნიჭიერ კლასელს ეს ბიჭი ყოველთვის მომწონდა სიეთი დინჯი და საზრიანი ბავშვი იყო. ჩაფიქრებული იჯდა და პაიკებს დაჰყურებდა. მაქსიც მშვიდად იჯდა, ცხოვრებაში ერტადერთი მომენტი როცა სრულიად მობილიზებულია ჭადრაკის თამაშის დროა. ალექსი სანდროსთან იჯდა და ბანქოს თამაშს აკვირდებოდა.
-სანდრო რას აკეთებ?- ჩუმად ვეუბნები ყურთან ისე რომ სხვამ არ გაიგოს
-კარტის თამაშს არ ვასწავლი..თან უბრალოდ ვთამაშობთ ფულზე კი არა
-მერე რა ბავშვები არიან ესენი არასწორ ინტერპერტაციას გაუკეთებენ
-ნუ ნერვიულობ დამშვიდდი...მათი მშობლები ენდობიან ამ ბავსვებს და დამოუკიდებლობას აჩვევენ ყველაფერი რომ გამოცადონ
-მერე დაგელაპარაკები! მაქს მალე დაასრულებთ თუ არ იცი?
-კიი ორი სვლა და წააგებს
-გეგონოს პატარა ეშმაკო ...აუ ტო რას მიშვება არ ვიცი თამაშიო კარგადო და ესაა ? მომატყუა მარიამ
-დამშვიდდი ვის არ წაუგია ...
-მაქს კორექტულად ... შენზე უფროსია და ნუ ყოყლოჩინობ
-კაი რა მარიამ რატო უხურებ ბავშვებს?
-არ ვუხურებ მათე ... წვენი დალიეთ? გინდა კიდე მოგიტანოთ?
-მე მოვიტან თუ გინდა
-არა საყვარელო იჯექი შენ- ალექს თავზე ვაკოცე და სამზრეულოსკენ წავედი. ჭიქები ისევ ავუვსე და გავუტანე . მერე უცებ ლუდი გამახსენდა და სანდროს დავხედე - ამათ ხო არ დაალევინეთ?
-არაა ...არ გვინდაო მარიამი მოგვკლავსო
-ისე შესთავაზე ხო?
-11 წლის რო ვიყავი ლუდი გასინჯული მქონდა
-იმიტო გაქ ტვინის უჯრედები განლეული! - სავარძელში დავჯექი და დაველოდე როდის დაასრულებდნენ თამაშს მაქსი და რეზო . მართლა ორი სვლა გააკეთა რეზიმ და წააგო . გაგიჟებული იყო ეს როგორო მაქსი კი იცინოდა მერე წამოდგა ხელი გაუწოდა
-კაგრი თამაში იყო...კიდევ შევერკინოთ თუ გინდათ ახლა ბიცო მელოდება ვერ ვალოდინებ . ბიძიამ მითხრა არ გააბრაზო ჩემი გოგოო და უნდა შევასრულო თორემ მარიამს ვინც აბრაზებს ცუდ დღეში აყენებს- ეს რომ თქვა და გიორგის გახედა აღარ ვიცოდი გამეცინა თუ მიმეტყიპა ეს მაიმუნი ბავშვი.
-ალეექს წავედიით
-სად მივდივართ? ხო არ ვიძინებთ ჯერ?
-არაა ... ზემოთ ავიდეთ -მაცივრიდან მათი საყვარელი შოკოლადები გამოვიღე და ისინიც სირბილით გავარდნენ ოთახიდან-დამელოდეთ...თავზე ქუდი წამოიფარეთ ოხ როგორ მოგცხებთ რომ მოვალ
-კაი მარიკოო რა იყოოო ამდენი ჯუჯღუნისგან ნაოჭები გაგიჩნდება
-შენ ნუ დარდობ მაგაზე!
-მერე ხომ იტყვიან ბიჭი სჯობსო
-ნუ ტლიკინებ შენ !
-ნახე თვალებს როგორ აბრიალებს ... - ალექსს გადახედა და ახარხარდა. თვალები სულ ეხუჭება ვაიმეე ახლა ამის კოცნა რომ მინდა და იმ ლოყის მოკბეჩა ნორმალური ვარ მე? ერთი რო ვაკოცო ეგრევე გაგიჟდება ამიტო წიგნებს მივცემ
-წიგნები მაქვს თქვენთვის... ახალ ავტორებს არ ვიცნობ სამწუხაროდ და ჩემ ბავშვობაში ეს მოსწონდათ წაიკითხავთ? საინტერესოა თან სწრაფად კითხვას ისწავლით
-ვიცით ისედაც კითხვა
-მე ვთქვი სწრაფად კითხვა ... არ მიკადრებია რომ არ იცით
-ინგლისური არ გაქვს რამე?
-ქართულადაა ნათარგმნი ... გინდათ წაიკითხოთ?
-მთელი დღე ამის კითხვას თუ არ მოგვთხოვ საღამოს წავიკითხავ მე
-შენ ალექს?
-თუ არ მომეწონება სხვა რომ წავიკითხო?
- როგორც გინდა...არ გაძალებთ თუ არ გინდათ
-გავიგეთ...
-ნუ მეკრიჭები
-რა არ მიხდება? ხო საყვარელი ვარ
-საყვარელი არა ის
-ცხვირს რო წევ მაგარი ტიპი ხარ - ისევ ხარხარებს და დივანზე წვება ისე რო თავს ფეხებზე მადებს -ახლა არ მითხრა დაწოლილმა არ დაიწყო კითხვაო ... ისე მეზარება ძილის წინ რო დავიწყო კითხვა ?
-როგორც გინდა ... მე სულ მაინტერესებდა ხოლმე რამდენ ხანში წავიკითხავდი სანდროს ვეჯიბრებოდი ხოლმე
-მერე შენ იგებდი ხო? რამდენ დღეში კითხულობდი 200 გვერდს? გინდა წამოვეგო შენს ანკესზე და შენი რეკორდი მოვხსნა?
-ორ ან სამ დღეში ვკიხულობდი თუ მთელს დღეს არ ვუთმობდი
-გადავიფიქრე ... ორ დღეში წაკითხვა არ მინდა
-არ გინდა თუ ვერ გინდა
- ხო იცი დებილი ბავშვივით არ წამოვეგები
-იცით მე აქ ვკითხულობ და ხელს მიშლით გვრიტებო
-აუუ ძმურაააად რააა- ისე ეკრიჭება მაქსი რო სიცილს ვერ ვიკავებ
- მე საძინებელში შევალ მომწონს მგონი და წავიკითხავ ამას... რომ შემოხვალ არ გამაღვიძო ჩაძინებული თუ ვიქნები და წიგნში გევრდი ჩანიშნე
-არის ჩავნიშნო გვერდი ...-ალექსი გადის ბატონი კი ისევ ისე წევს და ქვემოდან მიყურებს- მე არ მეძინება ჯერ და ხო შეიძლება ასე ვიყო?- როდიდან მეკითხები
-რავი არ მინდა გაგაბრაზო
-რამეს თუ არ მესვრი არ ვბრაზდები
-ობობა? რა საყავრლად მიცოცავდა ჩამიშალე ბავშვს გეგმები
-ნამდვილი ხვლიკი რომ შემომისვი შარშან ეგ არ მავიწყდება იცოდე
-ხო მოგიბოდიშე...დამაინესთან ვუშვებდით რა ვიცოდი შენც თუ იქ იყავი?არც ის ვიცოდი თუ ვერ იტანდი ხვლიკებს.მაგას არასდროს მაპატიებ?
-გაპატიე უკვე - ვუღიმი და შუბლზე ვკოცნი. არეულ თმაზე ხელს ვუსვამ და გასწორებას ვცდილობ - თავი უნდა დაგევარცხნა რომ გაგიშრე აიბურდა
არაფერს მპასუხობს საპირისპირო მხარეს ბრუნდება და ემბრიონის ფორმაში წვება,თავი ისევ ჩემს ფეხზე უდევს .
-მართლა მიჰყვები ცოლად დამიანეს?
-მივყვები ...არ გინდა რომ გავყვე?
-ძალიან უყვარხარ დამიანეს ... ხომ იცი?
-ვიცი ...მეც ძალიან მიყვარს ხომ იცი?
-ვიცი ...შენც მათ მსგავსად უნდა იყო?
-როგორ ...ვის მსგავსად
-დედას და მამას ...იმათაც ძალიან უყვართ ერთმანეთი არ დაქორწინებულან ,მაგრამ მაინც.
-მერე რა რომ არ დაქორწინებულან ...
-შენც ასე უნდა იყო? -ისევ მიმეორებს კითხვას და აგრძელებს- შვილები რომ გეყოლებათ მერეც კლინიკაში იქნებით სულ ? შენ ბავშვებს ვინ მიხედავს მერე ? ჩვენ შენ და დამიანე გვყავხარ და მერე შენც რომ სულ კლინიკაში იქნები როცა ექიმი გახდები
-გინდა რომ შენთან იყვნენ? თქვენ ხო გიყვართ თავისუფლება ...ახლა ისე იქცევით როგორც გინდათ
-ისე ვიქცევით როგორც მამამ გვითხრა ... შენს გაბრაზებას თუ არ ჩავთვლით! არ გვიყვარს თავისუფლება ,დედა უფრო გვიყვარს. არ დატოვო რა ბავშვები ,მოენატრებით ...ხომ არ დატოვებ? - იმდენად დაუწვრილდა ხმა რომ ყელში ბურთი მომაწვა. ყოველთვის ვიცოდი როგორ ენატრებოდათ დედა ,მაგრამ ახლა დავრწმუნდი . ისინი თავს იმით იმშვიდებენ რომ არაფერს აშავებენ ბავშვები ,სკოლასიც კარგი ნიშნები აქვთ და სახლის გარდა არსად დადიან მარტო. სინამდვილეში კი მხოლოდ მშობლებთან ყოფნა უნდათ ,ჯერ კიდევ იმ დროიდან როცა პატარები იყვნენ ,ვხედავდი როგორ აცილებდნენ ანამარიას კლინიკაში მათ თვალებში ყველაფერს ვხედავდი.
-არ დავტოვებ...არასდროს!- საფეთქელზე ვაკოცე და მერე თავზე
-ალექსს ძალიან უყვარხარ... სულ შენთან უნდა იყოს .უყვარს რომ მოდიხარ ჩვენთან და დამიანესთან ერთად შენც რჩები
-მეც მიყვარს თქვენთან ყოფნა
-რომ გაბრაზებ მაინც?
-დამიანეც მაბრაზებს ,მაგრამ უზომოდ მიყვარს
-მართლა გიყვარვართ მე და ალექსი?
-შენ არ გიყვარს ბიცო?
-ბიცო ერთ შვილს გააჩენს მხოლოდ თუ ბევრ ბიძაშვილს მოგვიყვანს?
-დამიანემ რა გითხრა ბევრს მოგიყვანთო?
-მარიამს კითხეო...ასე მითხრა იმან უნდა გაზარდოს მუცელში შენი ბიძაშვილებიო... მარტო ერთი უნდა გაზარდო მუცელში?
ღიმილს ვერ ვიკავებ იმდენად საყვარელია. და ინსტიქტურად ვპასუხობ- არაა ბევრი ბევრი უნდა გავზარდო. შენ გინდა კიდე რომ გყავდეს ძმა?
-არა !
-რატომ?-მიკვირს იმდენად უხეშად მპასუხობს და უფრო მაშორებს მზერას
-იმასაც დატოვებენ და იმიტომ ! მე ალექსი მყავს და იმასთან სულ არავინ იქნება ...ვერც ჩვენ ვიქნებით , არ გვცალია
-ხომ ხედავ...თქვენ არ გცალიათ და წარმოიდგინე აბა დედიკო როგორი დაკავებულია. იცი დედიკო ძალიან ბევრ ადამიანს ეხმარება
-ვიცი... არ მინდა რომდ აეხმაროს. სულ ხომ არ უნდა დაეხმაროს კვირაში ერთი დღე მოდის სახლში და მაშინაც ურეკავენ . ღამე მოდის ხოლმე ,გვკოცნის და მერე გვეძინება დილას აღარ არის მიუხედავად იმსია რომ ძალიან ადრე ვიღვიძებთ...ალექსი გარბის ხოლმე მათ საძინებელტან ,მაგრამ იქ არ არის არასდროს ! ის კიდე სულ მოწყენილია ხომ იცი როგორია
-ანამარიასთვის გითქვამს რომ გენატრება? რომ არ გინდა სამსახურსი იყოს?
-რა აზრი აქვს...მამა ხშირად ეუბნება, ბევრჯერ იჩხუბეს ,მაგრამ არაფერი ესმის.არავის უჯერებს ,არც მამას
-უნდა უთხრა ... შენ და ალექსი რომ ეტყვით დაგიჯერებთ აი ნახავ! ხომ იცი სიგიჟემდე უყვარხართ
-არ ვიცი...
-მააქს როგორ არ იცი...შენ ხომ ჭკვიანი ბიჭი ხარ
-მერე რა რომ ვუყვარვარ მაინც თავის ავადმყოფებთანაა ...იმ ექთნებტან უფრო დიდხანსაა ვიდრე ჩვენთან! დამიც ექიმია,მაგრამ სახლში ხშირადაა შენს სანახავად იცლის და სულ შენთანაა როცა ენატრები !
-მასაც ენატრებით... მთელი დღე არ ისვენებს იცი როგორ იღლება? მასაც უდნა თქვენი მოფერება და ჩახუტება შენ კი ყოველთვის ცივი ხარ
-შენ გიყვარს მოფერება და სულ იმის ძახილი რომ გიყვარს?
-არა ,მაგრამ
-აბა მე რატო უნდა მიყვარდეს ... სულელი ბავშვივით ვერ ვიზლუქუნებ მისი წასვლის დროს
-მე რომ მენატრება , ცუდად რომ ვარ და საერთოდ რაც არ უნდა მჭირდეს დამიანე ხვდება ... შენ კი არ ცდილობ ვინმეს დაანახო როცა რამე გაწუხებს
-ის არ არის და როგორ დაინახავს. რომ ვურეკავთ მობილურზე მაშინაც ვირაცას ჭრის ან პირში რაღაცას უდგამს არც გვისმენს ნორმალურად
-ახლა ხომ ჰქონდა შვებულება რატომ არ წახვედით მათთან ერთად..აქ ხომ სხვა დროსაც შეძლებდით დარჩენას როცა დედა სამსახურში დაბრუნდებოდა
-მამას ეჩხუბა და უნდა შეერიგებინა ! ჩვენ რო წავყოლოდით ისევ დახოცავდნენ ერთმანეთს. თითქოს ვერ ვიგებთ რომ ჩხუბობენ სასაცილოები არიან ისე უყურებენ ერთმანეთს ..მერე მამა დაიჭერს ხოლმე და კოცნის
-ასე რატო ამბობ მეც ხო ვკოცნი დამიანეს ...ეს ცუდია?
-შენ ლოყაზე კოცნი ან ყელში ..ის კიდე კი არ კოცნის რა ვიცი რას შვება
სულ გაგიჟდნენ? ბავშვების თვალწინ კოცნიან ერთმანეთს? იმათი კოცნა რომ ვიცი გაუგიჟებიათ ბავშვები და ესაა
-დამიანეს რომ გავყვები გინდათ ჩემთან დარჩეთ როცა დედა სახლში არ იქნება?
-რაა?
-არ გინდა? ჩემზე ბრაზდები სულ რომ შენიშნვას გაძლევ და გეჯუჯღუნები?
-საყვარელი ხარ რომ ბრაზდები...ბავშვივით ხარ შენც
-მართლა? აბა გადმოხვალ?
-თქვენ მარტო ყოფნა არ გინდათ?
-მარტო ვიწყენთ ხოლმე ...დამიანე ხშირად ამბობს რომ ენატრება თქვენთან ერთად საღამოს გატარება
-ხო სულ გვეთამაშება და გვიგებს ხოლმე ...ხანდახან მოვალთ და დავრჩებით . როდის იქნება ქორწილი?
-მალე ...
-დამიანემ მითხრა თქვენმა ბიცოლამ მომიტაცა და უფრთხილდითო
-მართლა ასე გითხრა?
-ხო ..ნუ გააბრაზებთ თორემ ეგ თუ გაბრაზდა მეც კი მეშინიაო .მართლა აშინებ ხოლმე?
-რა გაცინებს...- ხელზე ვუჩქმიტე სულ ოდნავ ის კი ისევ იცინოდა ჩემკენ გადმობრუნდა, ისვე ზურგზე დაწვა და ქვემოდან მიყურებდა- ყალთაბანდო
-გამებუტე?
-დიახაც ! წადი ახლა დაიძინე... შენ ძმასაც ძინავს ალბათ. აქ რო ცაგეძინოს დაგტოვებ იცოდე და გაიყინები
-რა ბოროტი ბიცოლა ხარ
-ენას ნუ მიყოფ ... უზრდელო
-ალქაჯი ბიცოლა მეყოლება საწყალი ბიძია - სიცილით წავიდა კარისკენ .მეც გავყევი და ძლივს ვკუმავდი ტუჩებს. დერეფანში ვიყავით რომ მომიბრუნდა და მომეხვია - ეს ალქაჯი მიყვარს მე
-ამ ალქაჯსაც უყვარხარ შენ
-ვიცი
-მეც ვიცი - ზუსტად ისე ვუყოფ ენას როგორც ის და მერე საძინებელში იმალება - იცოდე საბანი დაიფარე ...სიცივიეა ღამე შემოვალ და რომ არ გეფარებათ სამს დაგაფარებ ერთად და დაგგუდავ
საძინებელში შესული სულ მის სიტყვებზე ვფიქრობ და წამით ჩემ შვილებს წარმოვიდგენ. ამ ხუთი წლის განმავლობაში რომ გავყოლოდი დამიანეს ახლა ჩემი შვილებიც მათ მდგომარეობაში იქნებოდნენ. უბრალოდ ვერ შევძლებდი საქმის მიტოვებას, ახლა კი დაბალანსება შემიძლია და დროც მექნება. შემიძლია ერთი წელი საერთოდ არ ვიმუშაო და უბრალოდ ვისწავლო, საკმაო გამოცდილება მივიღე, მივეჩვიე კიდეც იქაურ გარემოს,დამიანეც უფრო მყარად დგას ,კვალიფიკაცია აიმაღლა და სწავლა ,ზედმეტი კურსების გავლა და რომელიმე ქვეყანაში დიდი ხნით გამგზავრება აღარ უხდება .თუ რამდენიმე დღეს არ ჩავთვლით .
მობილური ნათდდება, ბატონი მირეკავს სახლში დაბრუნდა როგორც ჩანს
-ხომ არ გაგაღვიძე ?
-დალიეთ პატივცემულო?
-აჰაამ
-მომენატრე იცი?
-ჩემნაირები ხომ გყავს მანდ იმათ ჩაეხუტე
-რომ ვუყურებ უფრო მენატრები ...
-მაინც რამდენად
-იმდენად რომ შეიძლება ახლა ავდგე , მანქანაში ჩავჯდე და შენთან წამოვიდე .შენ რამდენად გენატრები
-იმდენად რომ ავდექი , კლუბში ლამაზი გოგონები დავტოვე, მანქანაში ჩავჯექი ღვედი გადავიკარი, ძრავი ავამუშავე და ერთ სოფელში ,ერთ ლამაზ სახლთან აღმოვჩნდი... აივანზე დაწექი ამოვალ ნაბადში გაგახვევ და ჩემი შავი რაშით მოგიტაცებ ...გავრასხოდდეთ
-აქ ხარ დადიანო?
-სად მანდ? აბა დამენახე
-შენ ...შენ
-ვიცი რომ გაგიჟებ - იცინის მე კი სწრაფად გავდივარ აივანზე და მანქანაზე მიყუდებულ „ჩემი ღიმილით“ მომზირალ დადიანს ვუყურებ . რამდენიმე წამში კი მის მკლავებში ვიმალები და მონატრებულ ტუჩებს ვაგემოვნებ
-გამეყინები პატარავ- მეჩურჩულება ნაცნობ სიტყვებს და ხელში ავყავარ. მეც ვიტრუნები, არაფერი მაინტერესებს უბრალოდ ვითიშები, ვტკბები, ვდნები და ვკოცნი . დადიანზე დიდი ბედნიერება არ არსებობს !
.......
სახეზე თბილი ,პაწაწინა ხელი მეხება და მეფერება, შემდეგ ლოყაზე ტუჩებს მახებს თავისებურად მკოცნის და იცინის . თმაზე ხელს მისვამს და ამქვეყნად ყველაზე საოცარ სიტყვას მეძახის
-დეე ...დეედიკოოო გაიგიძეე - შეიძლება ამ წკრიალა ხმის გაგონების შემდეგ დღე ცუდად გაგრძელდეს? ბედნიერება მასშია , ჩემს პატარა დაშნიანში და იმ დიდ დემონში მისი ხელი რომ მეხვევა მუცელზე და ჩემყელში თავჩარგულს რომ სძინავს
-დილამშვიდობისა დედას უფლისწულო... - ვუღიმი და საწოლიდან ამმძვრალს ისევ ვაფარებ საბანს, ფუმფულა ხელებზე ვკოცნი მერე ლოყაზე ახალგაღვძებულს რომ ასწითლებია და არეულ დატალღულ თმაში თითებს ვუცურებ - დედას უყვარხარ
-მეც მიკალქალ...
-შია დედას უფლისწულს?
-მამას ბიჭი - ისე უცებ მართმევს ბავშვს და ისვამს მუცელზე ვბრაზდები, წეხან არ ეძინა? ისიც რომ ეხუტება ხელებს ხვევს და ლოყაზე კოცნის. რატომ უხარია მისი დანახვა უფრო ვიდრე ჩემი ! ვეჭვიანობ ! როგორ შეიძლება მამა უფრო უყვარდეს ვიდრე დედა, დაშნიანს ვაწამებ მალე- მე და მამას კაცი ერთად მივდივართ დღეს...დედიკო საგზალს გაგვიმზადებს
-სად მიგყავს ბავშვი? გუშინ არ გყავდა უშგულში?
-არ ავსულვართ უშგულში ისე გავისეირნეთ ...
-სამი წლისაა სხვათაშორის და ცხენზე ჯდომა არ შეიძლება
-მამიკო პედიატრია სხვათაშორის და უკეთ იცის ვიდრე ეჭვიანმა დედიკომ ... ჩიტო ჩიტოო ჩიტუნაოო როგორ ფრთხიოოო - პირდაპირ მკერდზე მკოცნის და ჩერდება- გული დაიმშვიდეე არ გაგიფრინდეს ჩიტუნა- კოცნით მიუყვება ყელისკენ და მე რომ ვადნები ხელში ხვდებით ხომ? - მამას ბიჭს მამიკო მოუვლის...შეგიძლია დაისვენო
-არ მინდა დასვენება...თავად მოვუვლი
-გჭირდება - მუცელზე მიცურებს თავისუფალ ხელს და მეფერება
-კლინიკაში თქვენთან აკეთებენ ფეხმძიმობაზე ტესტს? რომ დაიჯერო რომ არ ვარ ფეხმძიმედ
-არ მესმის არაფერიიი - სააბაზანოდან მეძახის და ბავშვის კისკისი მესმის შემდეგ მხოლოდ. რამდენიმე წუთში შემოჰყავს საწოლზე სვამს პირსახოცში გახვეულს და ყველაფერი მოაქვს რაც სჭირდება. როცა სახლშია სულ თითონ უცვლის, ბანს, უვლის ,ეთამაშება და აბა ჩემთან ყოფნა უფრო როგორ ეყვარება ბავშვს. ახლაც გამოაწყო , თმა დავარცხნა, კრემები წაუსვა აკოცა და მხრებზე მოისვა-გავუკეთოთ დედიკოს საუზმე? ისე გვიყურებს უეჭველი მიირთმევს შებრაწულ კვერცხს და სოსისს
სწრაფად ვდგები საწოლიდან და სააბაზანოსკენ მივრბივარ,იმდენად მერევა გული ასე მგონია რომ კვერცხის სუნს ვგრძნობ და ირგვლივ ტრიალებს. უნიტაზზე მიხუტებულს დაშნიანის ხელები რომ მეხვევა კიდევ ერთხელ ვაფრქვევ ჩანჩქერს და მერე ხველა მიტყდება,ვეღარ ვსუნტქავ,ყელი მეწვის. პირზე წყალს მასხამს, პეშვით მიმქავს პირთან და ვივლებ. თავბრუსხვევას ისევ ვგრძნობ და სანამ დავეცემი ხელში ავყავარ. შუბლზე მკოცნის და რაღაცას მეუბნება მერე საწოლში ვწვები და გაორებულად ვხედავ საწოლზე მჯდომ ანდროს .
არ ვიცი როდის მაგრამ გამოსახულება ნელ ნელა გაიწმინდა, სმენაც და დანახვაც შემეძლო . თმაზე მეფერებოდა დაშნიანი და ხელს მიკოცნიდა
-უკეთ ხარ?
-კი
-ბავშვს დავტოვებ... საუზმეს ამოგიტან ასე ვერ წავალთ თუ არ შეჭამე
-სად მივდივართ?
-ქალაქში ვბრუდნებით ...ექიმთან უნდა მივიდეთ
-მერე საქმე?
-სხვა მიხედავს ... - ლოყაზე მეფერება და ტუჩებზე ოდნავ მეხება - მამას ფერია გვეუბნება აქ ვარ და მომაქციეთ ყურადღებაო- მუცელზე მეფერება, მკოცნის და თავს მადებს -ბავშვიც ხო არ წავიყვანო?მა დედიკოს ხო არ გააბრაზებ?
-არაა...
-ჩემი პატარა კაცი... იცის დედიკო რომ არ უნდა გააბრაზოს . მიდი ჩაეხუტე დედიკოს და მამიკო მოგიტანთ საუზმეს ხო მა?
-ხოო- ჩემკენ მოღოღავს და მეხუტება . რა თბილია, როგორი ტკბილი , ვკოცნი და ისიც იტრუნება. დედას ჭკვიანი ბიჭია ...იმიტო ჰგავს მამიკოს ასე ძალიან, შეიძლება ნათლიასაც ჰგავს რომელსაც სიურპრიზს გავუკეთებ და არ ვეტყვი რომ ვბრუნდები.
საღამოს ქალაქში ვარ, კლინიკაში შევდივარ და დამიანეს კაბინეტში ვყოფ თავს. ჩვენი დანახვა უკვირს წამში დგება და პირველად ბავშვს მართმევს ხელიდან
-პატარა დაშნიანოოო როგორ ხარ?-ხელს უწოდებს ისიც თავის პაწაწო ხელს ურტყავს ხელისგულზე და მერე ეხუტება
-კაქათ შენ?
-მეც კარგად... რა ხდება ? რატო დაბრუნდით სვანეთიდან? - უფროს დასნიანს ხელს ართმევს მერე მე მკოცნის ლოყაზე და სკამისკენ მითითებს. ბავშვს ისევ არ უშვებს
-ჩემი ღრმა რწმენით მეორე დაშნიანს ველოდებით და დანარჩენი შენ უნდა გაარკვიო
-უჰ გული გამიხეთქეთ მეთქი რამე ხდება...აბა ვნახოთ პატარა დაშნიანი
-ანალიზი არ გავიკეთო?
-ექოსკოპიას გადავიღებთ და პირდაპირ ვნახავ ტამარა რა გჭირს? სუსტად ხარ? მელაპარაკე თან მომიყევი სიმპტომები
-არ მაქვს...ორჯერ მქონდა ღებინება ერთკვირიანი ინტერვალით. თავბრუსხვევა და რაიმე პრეტენზიები არ მაქვს
-შენ გგონია ეგრე... სენტიმენტალური გახდა და ისევ ისე ქოთქოტებს როგორც ადრე
-მაქოთქოთებ და იმიტომ!
-ფორმაში ხართ - დადიანი გვიცხადებს. მე კი საწოლზე ვწვები და მაისურს ვიკეცავ . ეს ცივი გელი ყოველთვის უსიამოვნო შეგრზნებას მიტოვებს, არ ვიცი რატომ დავიჟინე ,მაგრამ მგონია რომ აღარ დავფეხმძიმდები და ახლაც ტვინის რაღაც ნაწილი არ მაძლევს იმ ყველაფრის გააზრების ნებას რაც ჩემ ირგვლივ ხდება. რამდენიმე წამში კარგად ნაცნობ გამოსახულებას ვხედავ ეკრანზე გულისცემაც მესმის და დადიანიც გაბადრული გვაუწყებს რომ ოთხი კვირის ფეხმძიმე ვარ. დაშნიანი მკოცნის და თვალებგაბრწყინებული მიყურებს. შემდეგ ვენებს მიჩხუტავენ ანალიზებისთვის, დადიანი გამოკითხვას იწყებს მსინჯავს ისევ სანამ პასუხები იქნება კაფეტერიაში მივყავართ. კვება გჭირდებაო მიცხადებს და უკვე მეორედ მიდგენს კვების რაციონს, რომელსაც ისევ არ დავიცავ ნორმალურად და ბავშვს სოკოლადებით ართობს. მარიამს უნდა დავურეკოო რომ თქვა მაშინვე გავაჩერე და ამ დროს დამირეკა ზუსტად
-ქალბატონოო თამარაა გირეკავ ორი დღეა სად დაიკარგე?
-მოგენატრე ქალბატონო ხო?
-ახალი ამბავი მაქვს
-მეც
-მოიცა რა ამბავი.... დაშნიანი მართალი იყო ხომ? სად ხარ?
-ქალაქში ... შენ?
-მე სოფელში ვარ დადიანი იყო აქ ..ვაიმე რა მნიშვნელობა აქ მართლა ფეხმძმედ ხარ? მეორეს ელოდები? სად ხარ ადამიანო
-დადიანტან ვარ კლინიკაში და ანალიზის პასუხებს ველოდები ...და ხო ფეხმძიმედ ვარ ხმამაღლა ნუ იყვირებ გთხოვ- მაინც კივის და მერე ვირაცას ეუბნება თამარა ფეხმძიმედააო . მერე მილოცავს, ქოთქოტებს და ბოლოს აყოლებს ქორწილში ანუ ორი ბავში გეყოლება ერტი მუცელში ერთი ხელშიო
-მოიცა ქორწილი დაგეგმეთ უკვე?
=ეგ ბატონი მართლა მოვიდა და ჩემეს ხელი თხოვა... მერე წავიდნენ და ორი გიჟი დამიტოვეს.წუხელ დამადგა შუაღამით და ისე გავითიშე ახლა მოვედი გონს ...ეგ კიდე მანდ არის ისე წავიდა არც დამემშვიდობა,მაგრმა ვაპატიებ უთხარი ........ჩამოდით ჩემტან რააა გთხოოოოოოოოოოვთ
-მადროვე გავიგებ პასუხებს მოვალ გონს და მერე ვნახოთ
- დამშვიდდი და რომ გაიგებ ანალიზის პასუხებს და დაგიწერს პატივცემული დანიშნულებას დამირეკე
-კარგი ...
ცვლილებები ამჯერადაც არ აღმომაჩნდა, რამდენიმე ვიტამინი დამინიშნა , რაციონი შემიდგინა და მერე მშობიარესთან გავარდა. გოგონა ისე კიოდა გამახსენდა ანდროს დაბადება, ისე გამაჟრჟოლა თითქოს ისევ მტკიოდა. ბავშვი სათამაშო რობოტს ატრიალებდა ხელში და წინ მიაბიჯებდა. მთელმა სამმა წელმა თვალწინ გამირბინა პირველმა ნაბიჯებმა , პირველად ნათქვამმა“დედა“ თუმცა პირველად „მამა“ თქვა არადა სულ ვეძახდი დედას მიშომ ერთხელაც არ ასწავლა მამა რა მნიშვნელობა აქ როდის დამიზახებსო და მაინც პირველი სიტყვა მამა და მერე მიჩო თქვა. იმდენჯერ ვიძახდი დღის განმავლობაში მიშოს მაგის ბრალი იყო ალბათ. ყველაზე ხშირად ჩემი ლაპარაკი ესმოდა და მე მიშოს გარდა ვის ვახსენებდი,კიდევ კარგი დემონო რომ არ დაუძახა. სიარული ერთი წლისამ დაიწყო, ხალიაჩაზე დავსვით ცოტა ხანს ხოხავდა და მერე კედელს გაჰყვა ბოლოს კი დედას ზახილით წამობაჯბაჯდა ჩემკენ. ისე ვკიოდი შევაშინე ბავშვი,გაოცებული მიყურებდა . დაშნიანი სახლში არ იყო იმ დღეს მორიგე გახლდათ საღამოს რომ დაბრუნდა და ბავში მისკენ გავუშვი,ისე შეეშინდა არ წაიქცესო ლამის გული წაუვიდა სანამ გაიაზრა რო თავისით მიდიოდა. იმდენად პუტკუნა იყო მალე იღლებოდა და სიარულის დროს პირდაპირ შუა გზაში ჯდებოდა ან ჩერდებოდა, თუ სახლში იყო იატაკზე ეშვებოდა თუ ქუჩაში უბრალოდ ფეხზე მეხვეოდა და ისე მიყურებდა წამსვე ამყავდა ხელში.
უკვე ბინაში ვიყავით. ლიფტში შესვლა არ მინდოდა და კიბეს ავუყევი.დაშნიანიც უხმოდ გამომყვა ბავშვით ხელში. არ ვიცი რა მჭირს ,მაგრამ ვერ ვიჯერებ ვერ ვიაზრებ ერთი წელია დაფეხმზიმებას ვცდილობ და უკვე მეგონა რომ მკურნალობა დამჭირდებოდა ,მართალია დამიანე მარწმუნებდა რომ გართულება არ მოჰყოლია მშობიარობას და არანაირი პრობლემა მქონდა .
-თამარა...
-ჰოო
-ჩუმად რომ ხარ ორი ვარიანტი განიხილება ჩემს ტვინში ან რაღაც გტიკვა ან ისეთ რამეზე ფიქრობ რაც იცი რომ გამაბრაზებს და გინდა რომ როგორმე შემომაპარო... მერე მაინც პირდაპირ მეტყვი და არ გინდა ახლაც შესავლების გარეშე მითხრა ?
-უბრალოდ ვფიქრობ
-რაზე...
-ბავშვზე
-არ გიხარია? ხომ გინდოდა... ლამის ძალით დაანიშნინე მკურნალობა დამიანეს ახლა ფეხმძმედ ხარ, ბავშვი კარგადაა, შენც და რაზე ღელავ? ყოველდღიური სამეცადინო არ გექნება, არც რაიმე განსაკუთრებული საქმე რაც შეგაფერხებს, არც ტოქსიკოზი გაქვს
-მგონი ახლა მემართება ყველა სახის ცვლილება რაც კი ფეხმძიმობისას შეიძლება განვითარდეს .მიხარია უბრალოდ ვერ გამოვხატავ
-შენ ვერ გამოხატავ...
-ხო... მე ვერ გამოვხატავ. მაკოცე რა გთხოვ და დამშვიდდი მინდა ,მიხარია და უკვე მიყვარს ეს ბავშვი - კნუტის თვალებით ვუყურებ ისიც წამსი მხვევს ხელებს და ნაზად მკოცნის. დიდხანს არ მშორდება მერე ოთახში ანდრო შემოდის და ნაბიჯების ხმა რომ გვესმის მას ვუყურებთ
-რაოო მა ..
-აგალ წავალთ სვანეთჩი? ცხენი მინდა
-შენი პონი არ გყავს იქ ?
-ეს სათამაჩოა ...მე ნამდვილი მინდა არ მინდა აქ ... მთაჩი მინდა
-ბებო და ბაბუც აქ არიან და რატომ გინდა სვანეთში მა?
-მიკალც იქ ... აქ ალ მიკალც ! მთაჩი მინდაა წამიკანე მამა რაა
-მა ჯერ ვერ წაგიყვან ... მე და დედიკოს აქ გვაქვს საქმეები . ხო უნდა ვიმუშაოთ მა...ხომ იცი მე და დედიკო შენნაირ ბავშვებს ვუვლით როცა რამე ტკივათ მა
-იქ ალ ტივათ ბავჩებს?
-იქ სხვა ბიძია უმკურნალებს
-აქ უმკულალოც ცხვა ბიძიამ!
წარბებს რომ კრავს აი მანდ უკვე ღიმილს ვერ ვიკავებ. მალე სიცილი მიტყდება ის კიდ ეუფრო იბუსხება და მიბღვერს. სანამ ვკისკისებ მიშო რაღაცას ეჩურჩულება ის კიდე მორბის და ფეხებზე მეხვევა
-დეე
-ხოო ჩემო პრინცოო
-მალთლა მომიკანთ დას
-არ ვიცი...შეიძლება ძმას ...შენ და გინდა?
-მამიკომ მითქლა ფელია იქნებაო... ლამაზიო და საკალელიო ჩენ უნდა მოუალოო
-როდის გითხრა დე
-ადლე მითქლა ...
-დედიკო დაიკოს სხვა დროს მოგიყვანს... ახლა ძამიკო იქნება აქ დე
-მთაჩი ლო წავიდეთ ეტკინება ჩემ ძამიკოც?- დუმილის შემდეგ მიყურებს და წარბებს ისე წკეპს მინდა ჩავყლაპო. ხელში ამყავს და ბევრს ვკოცნი
-როგორ უყვარს დედაას...როგორ . დედაას ბიჭიი ... დედას პრინცი - ხელში ვაფრიალებდი და ვკოცნიდი დაშნიანმა მანზილი გადმოლახა და ბავშვი ამართვა-რას აკეთებ
-მძიმეა !
-ახლა გიჟი მამა უნდა იყო?
-მაშინ არ გყავდა ბავშვი და არც არაფერი გქონდა კითხვის გარდა საქმე ... ბავშვს მე მოვუვლი დღეიდან ზაფხულია ახლა მაინც და სახლშ ვიქნები
-სახლში რატო იქნები ... მუშაობას არ იწყებდი?
-სექტემბერში დავიყწებ
-სექტემბერში უფრო არ გამიჭირდება? ეგრე სულ არ დაიწყო დაჯექი სახლშ მე ვისწავლი და შენ მოუარე ბავშვებს
- დედიკო მაგრად ბუზღუნებს...ნახე ახლა დაიწყებს ქოთქოთს ის კი არ იცის რომ მამიკო მაინც ისე გააკეთებს როგორც უნდა
-მამიკო დედიკოს აბრაზებს ...
-დედიკოს ახლა ჭამის დრო აქვს ... მამას კაცსაც და მამიკო რამეს მოამზადებს
-დედიკოს მარიამი უნდა
-მარიამი მეც მინდა...ნათლიაცთან წამიკანთ?
-ვჭამოთ და წავიდეთ...ვნახოთ შენი გიჟი ნათლია
-ალაა ჩემი ნათლია გიჯი...მე კაქი ნათლია მკავც
-ხო მაა აბა რა ...ყველაზე მაგარი ნათლია გყავს შენ - უკან მივყვები და მეღიმება. ამატი საუბრები სულ კარგ ხასიათზე მაყენებს. - სად მობრზანდბეი ქალბატონო?
-სამზარეულოში...მშია
-ხო და მერე გინდა სოფელში ცქსვლამდე კიდე მანქანაში იჯდე და დაიქანცო ხო?
-აუუ არ მინდა დაწოლააა და ნუ იწყებ-თქო გითხარი
-კარგი ქალბატონო როგორც გგნებავტ ისე მოიქეცით მერე წელი რომ გეტკინება არ მეწუწუნო!
-აუუუ ... ცუდი ხარ ცუდი დემონი- ვბურტყუნებ და საზინებელში ვბრუნდები ვიცი რო მართალია მარა არ მინდა დაწოლა. მარიამს ვწერ სანამ საჭმელს ამზადებენ დაშნაინები და უკვე წუთებს ვითვლი როდის ვნახავ ჩემ გოგოს.
რა თქმა უნდა ვიტამინეტბით სავსე სალათს მახვედრებს, მე ხორცის შეწვას ვთხოვ იმასაც მიმზადებს და ორივეს ჭამა მიწევს ბოლოს . ბავშვის ნივთებს ვალაგებ , ჩემს ნივთებსაც ვიღებ და დაშნიანისთვის ერთ შარვალს და მაისურს მხოლოდ. მეეჭვება დარჩეს დიდხანს. აი მე კი იქედან წამოსვლას არ ვაპირებ! ჩემი სიზე და დაიკოც ჩამობრზანდებიან ორ კვრიაშ და მერე იქეთ გადავინაცვლებ.
გზაში მართლა ვიღლები,მაგრამ სახლს რომ ვხედავ წამში ვხალისდები. მარიამი ჭიშკართან გვხვდება და ისე მეხვევა ბავში გაჭყლიტა მგონი მუცელში. ორი გიჟი დადიანიც მეტუზება წინ და ერთად მეტაკებიან,ქაჯები .
-ქაჯებო ფრთხილად ბავშია მანდ ... შეირყა
-აუუუ მართლა ? ესმის რო ვუთხრათ რამე?
-არ ესმის ჯერ... არ გახსოვს ანდრეა რო იყო იქ სანამ არ დაგვარტყა ფეხი მანამ არაფერი ესმოდა
-გენიოსო ალექს მაგდენი არ მახსოვდა უკაცრავად - მაქსი ეჭყანება ძმას და მერ ეისევ წარბების თამაშით მიყურებს- ბიჭია თუ გოგო?
-არ ვიცით ჯერ... ბავვსი არ დამიმტვრიოთ. ფრთხილად
-როდის დაგვიმტვრევია !
-ჩემ თვალწინ იტრიალეთ არ გამაგიჟოთ
-თუ გამოვგლიჯეთ მარიამს ხელიდან საერთოოდ- ახლა გავხედე მარიამი როგორ კოცნიდა ანდროს და ისიც იცინოდა. მერე ჩაეხუტა და სულ არ გამოუხედავს რომელიმეს ჩემკენ.არა ამათი ერტად ყოფნის დროს ვეჭიანობ ორივეზე, არცერთს ვახსენდები ! ეკა ბიცოლას ვხვდები და მერე სანდროს მკლავებსი ვეფლობი, ეს მგონი კიდე იზრდება რამხელაა ეს აყლაყუდა ეს.
-ყოჩაღ თამარა ქალო ყოჩაღ ...ხედავ გოგო ? ამრავლებს დაშნიანებს სენი დაქალი და შენ რას ერჩი ამ დადიანებს ერთი ჭინკა ბავში ვაიმც გაუჩინე იმ საწყალ კაცს დაბერდა შენ ლოდინში
-ახლა მაინც დაისვენე სანდრო ხო თხოვდება
-ხუთ წელშ რამდენ ბავშვს გააჩენდა დედა...ეს რო გაყვება მოეწყობა სახლში შეეჩვევა ახლა გარემოს, ცოლის სტატუსს და მერე იფიქრებს ორივე რომ ბავშვის დროა მეც მოვიყვან ცოლს და ორ ბავშს გავაეკეთებ
-შენი ცოლი არ ვიცი მე !
-რატო ვითომ
- რატო და ერთი არანორმალური ყოფნი ოჯახს მეორე არ დაიმატო ...
-უკაცრავად? ანუ არ გიდნათ რძალი ეკუნა ?
-მე ეგ არ მითქვმს მარიამმა გითხრა
-ხედავ დაშნი როგორ მაწვებიან? მოვიყვან ცოლს და სულ არ გაჩვენებთ დედა-შვილს ბავშვს შენკენგამოვუშვებ მარიამ არ გინდა
-ერთი მიშო გაიგე რა უტრიალებს ამას თავში ძაან ხშირად ახსენებს ცოლს და ბავშვებს ხო არ ეტენება ვინმე შემთხვევით ..იქნებ ფეხმძიმედაა უკვე ვინმე და არ ვიცით
-გეტყდი ახლა პასუხს მარა ბავშვები გვისმენენ და მეტყვი მერე დადიანებს ნუ აგიჟებო!
მარიამი ბავშვს არ უშვებს და ყოველწამს კოცნის . მერე შოკოლადები მიაქვს და სანამ დავუბრიალებ ტვალებს ნახევარს ტყუპებს აძლევს. ისინიც ბავშვის ირგვლივ ტრიიალებენ და ელოდებიან მარიამი როდის დაუთმობს ანდროს. დიდხანს მოუხდებათ ლოდინი მინიმუმ ორი დღე ბავშვს ხელს არ გაუშვებს .
საღამომდე ვეჭორავები მარიამს, წამოწოლილი ვარ არაფერი მაწუხებს. ბავშვს მარიამი უვლის ან მიშო . ბიჭებიც ჩუმად არიან რადგან ჩემი შეწუხება არ უნდათ . მიშო და სანდრო სადღაც გავიდნენ ვენახშიო თუ მარანშიო არ ვიცი. მერე ბიჭები შეიკრიბნენ, სანდროს მეგობრები და მარიამმა თვალები რომ აატრიალა ერთის დანახვისას მივხვდი ის მომაბეზრებელი არსება ვინც იყო . მე გამახსენდა და ამას რა დაემარტა. მთელი აბიტურიენტობის განმავლობაში კუდივით დაყვებოდა, ყველგან ჩნდბეოდა სადაც მარიამი იყო. მე ვეუბნებოდი შენ დაგყვება-ტქოდ ა ეს არაფრად აგდებდა. რეაქციაც არ ჰქონია,როგორც ყოველთვის. ახლა იმიტომ არ ახსოვს ! შორიდან უყურებს ახლაც და ეს ყურადღებას არ აქცევს ... მე არასდროს შემეზლო ასე ყოფნა. სანამ არ მოვიშორებდი ტავიდან და მის მზერასაც თან არ გავაყოლებდი მარიამს კი იგნორის საოცარი უნარი აქვს. შეიძლება ადამიანმა ისიც იფიქროს რომ აღარ არსებობს. აი ეზოში დადიანი რომ ჩნდება იმ წამსვე სახე უნათდდება , სულ სხვანაირად უბრწყინავს თვალები ბავშვს ჰამაკში მისვამს და მისკენ მირბის . ისე ეხვევა ყელზე თითქოს გუშინ არ ნახა, მას რომხ ედავს არარაფერი ადარდებს, აღარც წესები აღარც ის რომ ყველა მას უყურებს უბრალოდ დადიანთან უნდა და მორჩა. ისეთი საყავრლები არიან მეღიმება და ჩემს დაშნიანს ვუყურებ რომელიც ისე უცქერს იმ ბიჭს ვიცი უთქმელად მიხვდა ყველაფერს, მისი ეს ნიჭი დღემდე გაოცებას იწვევს ჩემში. დადიანი ბიჭებს ესალმება და მერე ჩემკენ მოდის
-როგორ მყავს ფეხმძიმე ცოლისდა?
-განცხრომაში ...
-რას ფიქრობ ისევ ისეთი მაგარი ფეხმძმობა გექნება თუ მეორე ტოქსიკოზით წავა
-ესეც მამას ჰგავს ...არ მაწუხებს საერთოდ . ისე ბიჭი იქნება ნეტავ?
-ჯერ ვერაფერს გეტყვი ... ეკუნა სად არის?
-ოჰ რომ არ ნახო ისე არ გაჩერდე- მარიამი მისი მხრიდან იღებს თავს და უბღვერს. არ გვაცლის ეკა დადიანის შეყოვნებას ეზოში კი არ შმეოდის მოქრის და წამში ეხვევა დადიანს. ესენი მაგიჟებენ
-დამიიი ... როგორ ხარ? რატო არ მიტხრეს თუ მოხვიდოდი? მარიაამ მოგკლავ - ბოჭს კოცნის და ისე იღიმის მეც ვიბადრები
-არ ვიცოდი დედა მეც... საერთოდ გავალთ ჩვენ და იჟღურტულეთ თქვენ
-ამ გოგოს ეშველება რამე დამი ?
-საშველი რა მჭირს დედა?
-რა არ ... დამიი ხო დარჩები დღეს?
-არა ისე შემოვირბინე ღამე მორიგე ვარ დრო მქონდა და ცოტახანს დავრჩები
-ვაიმეე მარიაამ გზაშია მამაშენი და ანუ ვერ ცამოვა? მიშო ხო მაინც რცება დღეს?
-მიშო ამაღამ დარჩება ალბათ... დავტოვებ მე არ იდარდოთ თქვენ
-ანუ გირჩევნია მამას მოსვლამდე გაიქცე ტორე იმან სუფრასთან თუ დაგსვა ხომ ციი მთვრას ლაგგიშვებს - მარიამი აცხადებს და ლოყაზე კოცნის -დღესაც რატო ხარ მორიგე?
-გავუცვალე მორიგეობა... ეს სამი კვირა მე ვიქნები სულ
-თაფლობის თვის ამბავში ემზადება მარიამ რა ვერ ხვდები შენ კიდე
-მართლა?- ჩემი სიტყვები გონებაშ უვარდება ამრიამს და დადიანს ისე უღიმის ჩამოდნება მალე .
შემდეგ ეზოში მაგიდასთან ვსხდებით ყველანი, მარიამი დადიანს ისე უჯდება გვერდით მათ წინ მჯდომი ბიჭი არც კი ადარდებს, კი არ აიგნორებს ზუსტად ვიცი არც კი ახსოვს მისი არსებობა. მხოლოდ მაშინ უყურებს ის რომ რაღაც უადგილო კომენტარს აყოლებს თავხედური ტონით და პირდაპირ თვალებში უყურებს მარიამს. ცოტა ვიძაბები,არ მინდა დადიანი გაბრაზდეს მას კი რეაქცია არ აქვს, ისეც მარიამის ხელი აქვს მოქცეული მარჯვენასი და ცერა თითს უსვამს მერე მშვიდად ეუბნება პასუხს და მას მერე ბიჭი ხმასაც არ იღებს. სამაგიეროდ დაშნიანი და დადიანი საუბრობენ თვალებით ორ წუთს . ეს კარგად რომ არ დამთავრდება ვიცი, მაგრამ ყურადღების მქცევა არც ღირს, ჩვენ მაინც ვერაფერს გავიგებთ ისე „იმუშავებენ“.
ერთ საათში მიდის დადიანი. ბიჭები უკვე აღარ არიან ეზოში , მხოლოდ ჩვენ ვართ. მარიამი აცილებს და წასვლამდე რაღაც ისეთს ეუბნება ყურში დადიანს თვალები ენთება. ამ გოგოს „ცელქობა“ პირდაპირ გასაგიჟებელია. ვის და მარიამის ასეთ სახეცვლილებას ვერ წარმოვიდგენდი. დადიანთან თორე ისე ისევ ისეთია !
-გაუშვი ახლა თორე ჩაგვესიძება მალე ... მე შნეი გაშება მინდა სახლდიან ახალის დამატება კი არა
-ენას ამოგგლიჯავ სანდრო- იქედან ემუქრება და დადიანს ელს უქნევს.
-როგორც იქნა მოგვხედე ჩვენც... აუუ ახლა ანდროს შეჭამს.აცადე მაგ ბავშვს ხო ხედავ გაითიშა იმდენჯერ აკოცე
-ანდრო იცი სანდრო ძიას შენზე მცირე ცოდნა აქვს...ტყუილად ისვრის სიტყვებს
-უი უიი ლანზღვის ხარისხიც რო ვერ გააუმჯობესა ბერდება მალე
- გინდობს სანდრო და შეიფერე- დაშნიანი ეუბნება და უკვე მასზე ერთვება
-მოკლედ მარიამ ყველა შენ გიცავს... სიძეც შენს მხარეს გყავს ხო? მე ვერაფერი მომხიერხე თორე
-თამაში გვინდა ...გვეთამაშები?- ალექსი ბურთს ესვრის სანდროს ისიც წამში იჭერს. კალათბურთზე როგორ იტყოდა უარს. დაშნიანიც დაითანხმეს და ეზოს მეორე ნაწილისკენ გადაინაცველს. ჩემი პატარა კაციც დიდი ყურადღებით უყურებდა მე კი ნერწყვს ვყლაპავდი დაშნიანის ცქერისას სხვას ვერც ვუყურებდი. ბავშვები იყენებდნენ ტავიანთ სიმაღლეს და ისე დაძვრებოდნენ ნამდვილად გაუწიეს წინააღმდეგობა ბიჭებს.
-მარიამ აქ ხარ?
-დადიანს ვწერ მადროვე
-წეხან არ გაუში?
-რა წეხან ახლა ჩავიდა და ხო უნდა გამეგო როგორ იმგზავრა...
-ქორწილისთვის მზადებას არ იწყებ?
-დამიანემ დაელოდე ერთი თვე როდის გავაო და მეც ველოდები
-ქორწილს ვიხდიდე და ასე მშიდად ვიყო?
-არ გახსოვს სენ როგორ იყავი?
-მე ქორწილს არ ვიხდიდი და უამრავ ხალხს არ ვეპატიჟებოდი
-არც მე ვიცი ვის ვეპატიჟები
-გიჟი ხარ
-რატომ? რომ არ მაინტერესებს? რა მნისვნელობა აქ რამდენი ხალხი იქნება, ვინ იქნება მთავარია მე და დადიანი ვიქნებით
-მეჯვარე ვინ იქნება? ჩამოვა ვითომ მისი ძმაკაცი?
-ალბათ..მის გარდა რომა რავინ იქნება ვიცი
-და შენი მეჯვარე ვინ იქნება? ყველა გავთხოვდით
-დედიკოს მამიდაშვილი ელეონორა იქნება ჩემი მეჯვარე
-მოცეკვავე რომ არის?
-აჰაამ
-ულამაზესი გოგოა...
-ახლა უფრო დაიხვეწა... რამდენი ხანია არ გინახავს საოცრებაა
-ქორწილში გაბერილი არ ვიქნები და ვიცეკვებ მეც...
-ისე ნეტავ ბიჭია კიდევ?
-მე ბიჭი მგონია...არ ვიცი რტომ მაგრამ ვგრძნობ
-პირველ ჯერზე გამოიცანი და ალბათ ახლაც ბიჭია... სწავლაზე რას იზამ?
-რა უნდა ვქნა.. გავაგრზელებ. ანდროზე რო ვიყავი ფეხმძიმედ იმდენი რამე მქონდა სასწავლი ახლა არაფერია იმასთან შედარებით
-მაშინ დაშნიანი გამეცადინებდა და ახლა რა იცის
-მოვახერხებ რამეს...შენ რას აპირებ
-რაზე
-ბავშვზე რაზე ...
-რას უნდა ვაპირებდე თამარა?
-შენ არასდროს გამოგელევა საქმე და არ გააჩენ კიდე?
-ცოლად რატომ მივყვები ...მინდა ბოლომდე ბედნიერი ვიყო და სრულყოფილი ურტიერთობა გვქონდეს. ხომ იცი ჭკუა ეკეტება ბავშვებზე და შენი აზრით კიდე დავიცდით? მეც მინდა ხომ იცი არა? იმედია სანამ მეორე ბიჭს გააჩენ მანამ მოვასწრებთ
-ოოჰ გეგმები ჰქონია ქალბატონს
-რეალურად არც ვფიქორბ ეგეთ რარაცეებზე ახლა უბრალოდ გითხარი
-შენ აღარაფერზე ფიქრობ ბოლო წლებია..ადრე გიჟდებოდი ყველაფერზე როგორ მახსოვს ნერვები დაწყვეტილი გვქონდა ორივეს
-სიმშვიდემდე შეშლილიიიი
მიღიმის და ბავშვს გაღიმებული უყურებს ,მერე დადიანებისკენ გადააქვს მზერა მისკენ რომ მორბიან და გაწუწულები ეხვევიან.

საღამომშვიდობის ჩემო საყვარელოო მკითხველო...მომენატრეთ ძალიან
მაპატიეთ დაგვიანებისთვის წესით ბოლო უნდა ყოფილიყო ეს თავი მაგრამ მივხვდი რომ ასე უცებ ვერ დავამთავრებდი და შუაში ჯაჭვი მჭირდებოდა ,იმედი მაქვს სწორად ვიფიქრეთ მე და ჩემმა მუზამ და ისიამოვნებთ ამ თავით. ვიმედოვნებ ზედმეტი არ იყო ეს თავი