-ნენსი გთხოვ რა გაიღვიძე, ძალიან მაგვიანდება მეც და შენც . -გაისმა გიოს მოწუწუნე ხმა (ძმა) -მიდი რა და ბევრ შოკოლადს გიყიდი. - ამის გაგონებაზე ეგრევე წამოვფრინდი.
-იცოდე ვიმახსოვრებ და მეტი არ მინდა არ მიყიდო. -დავემუქრე ჩემი ჭკუით .
-მიდი მიდი ჩაიცვი ჩქარა და გზაში გიყიდი. - თქვა და ოთახის კარი გახურა. მეც მეტი რა მინდოდა გახარებული კარადას მივარდი და მაღალწელიიანი შავი ჯინსი, შავი სადა ტოპი მაიკა და შავი ადიდასები მოვირგე. თმა ჩამოვივარცხნე, ჩანთას მობილურთან ერთად ხელი დავავლე და გიოსთან გავედი.
-მალე მალე ვაგვიანებთ. -თქვა და კარები გამოკეტა. სახლი დავტოვეთ, ის-ის იყო მანქანაში უნდა ჩამჯდარიყვავით გიომ წამოყვირა.
-შოკოლადები დამავიწყდა - თქვა და მაღაზიისკენ გაემართა, მეც მეტი რა მინდოდა გახარებული დავიკავე კუთვნილი ადგილი მანქანაში... მალევე დაბრუნდა სამი მწვანე ალპენ გოლდით ხელში, გამომიწოდა და მანქანა დაძრა. ცოტა უჟმური ტიპია არ გაიკვირვოთ. გრძნობებს არ გამოხატავს და არც მე ვაძალებ. ნუ რომ გითხრათ მე ვარ ემოციურითქო მოგატყუებთ. ამაში მე და გიო აშკარად ვგავართ ერთმანეთს. არმიყვარს ეს გრძნობების გამოხატვა და რა ვქნა?! თქვენ წარმოიდგინეთ გიოსთვის არც არასდროს მითქვას მიყვარხართქო ან რამე მზგავსი. ანალოგიურია თვითონაც, მაგრამ არასდროს არ გვიგრძნობინებია ერთმნეთისთვის რომ ერთმაანეთი არ გვიყვარდა.
ჰო რაც შემეხება მე, ნენსი კანდელაკი. 17 წლის. აბიიტურიენტი, ამიტომაცაა რომ სულ გადარბენაზევარ. სიმაღლეშ სადღაც 1.80-მდე. შავი საკმაოდ გრძელი თმით და კუპრივით შავი თვალებით. ფორმებს ნამდვილაად არ ვუჩივი და ამას თაყვანისმცემლების რაოდენობაც მიმტკიცებს. არ მყავ დედ-მამა. 3 წლის წინ ავტო-კატასტროფაში დამეღუპენ, ამიტომაც უკვე სამი წელია მე და გიო მარტო ვცხოვრობთ. ერთმანეთს ვუვლით და ვეხმაარებით. ჰო კინაღამ დამავიწყდა გიო 25 წლისაა. ძალიან სიმპატიური ახალგაზრდა. არა ამას იმიტო კი არ ვამბობ რომ ჩემი ძმააა. მართლა ასეადა რა გავაკეთო? მისი და რომ არ ვიყო მე დავუწყებდი დაკერვას , მაგრამ სამწუხაროთ თუ საბედნიეროთ ასე არაა.
მყავს ერთი საუკეთესო დაქალი ანა, რომელიც ჩემი კლასელია. ბავშობიდან ერთად მოვდივართ როგორც ჩვენ ვიძახით ,,ტრუსიკის მეგობრები“ ვართ. როგორც უკვე ავღნიშნე ერთი საუკეთესო დაქალი მყავსთქო. აი მომკალიდა გოგოებს ვერ ვენდობი, რაათქმაუნდა ანას გამოკლებით. მას ესმის ჩემი და გაჭირვებაში ყოველთვის ჩემს გვერდითაა. .... მეტს ახლა ვერაფერს გეტყვით, რადგან გიომ უკვე მანქანა სკოლასთან გააჩერა.
-კაი მიდი გადადი და იცოდე ჭკვიანათ!- მითხრა და შუბლზე მაკოცა. მოკლედ რა ამან ბოლოს ჭკვიანათ რომ არ დამიბრეხვოს რაა მამული?! წარბები შევკარი და მანქანის კარები გავიჯახუნე. იცის გიომ რომ ამაზე ვბრაზდები, მაგრამ ყოველთვის ერთი და იგივეს მიმეორებს. გავიგონე ჩუმად როგორ შეიგინა მაგრამ ვითომაც არაფერი სვლა უკანოუხედავათ გავაგრძელე საკლასო ოთახისკენ. კარები რომ შევაღე მასწავლებელი უკვე შესული დამხვდა.
-კანდელაკი როგორც ყოველთვის დააგვიანე - ჩაისისინა მათემატიკის მასწავლებელმა.
-მხოლოთ შვიდი წუთით. -საათს დავხედე და ისე წარმოვთქვი.
-მთავარია დააგვიანე და ეს შვიდი წუთით იქნება თუ ნახევარი საათით რა მნიშვნელობააქ?-გაიკვირვა უცებ.
- რა რამნიშვნელობაააქ? -ავღშფოშთი მე. - ნახევარი საათით რომ დამეგვიანებია დამერწმუნეთ არც კი შემოვიდოდი გაკვეთილზე , მაგრამ შვიდი წუთით დავაგვიანე და ეს იმას ნიშნავს რომ სულ რაღაც სიის ამოკითხვის პერიოდს დავაკლდი.
-შეხედე რამდენს მეტლიკინება? კანდელაკი შეგრცხვეს მაინც.
-არავითარ შემთხვევაში! -მკაცრათ წარმოვთქვი ჩემი სიტყვები და კუთვნილი ადგილისკენ დავიძარი. - შენ ვიღა ჯანდაბახარ?- გაბრაზებულმა ჩავიბუტბუტე - შენღა მაკლდი რა ახლავე ადექი ჩემი ადგილიდან და სხვაგან გადაბრძანდი. ჯერ უნდა იკითხო ვინმეს ადგილი თუარის და მერე უნდა დაჯდე. არა რა სულ დადებილდა ეს ხალხი. - გაბრაზებულმა ვუთხარი ჩემს ადგილზე მჯდომ მამაკაცს . არა რა ეს აშკლარად ჩემი ტოლა არაა და რა ჯანდაბა უნდა ჩემს კლასში? კითხვა დავუსვი ჩემს მეორე მეს მაგრამ ეგ მერე. -აე, დაყრუვდი? ადექი მეთქი. - წყობილებიდან გამოსულმა ბოლო ხმაზე დავუღრიალე. რასაც ეგრევე მოყვა მარინას წიკვინი.
-კანდელაკი რა დღეშიხარ? ან როგორ ესაუბრები ბატონ ალექსანდრეს?
-მე რა შუაშვარ? ჩემ ადგილზე ზის და არც კი ინძრევა. -წარბები კუშტად შევკარი უცებ. - სულ არ მაიტერესებ ვინ ხარ ეგ ჩემი ადგილია და რაც ჩემია არავის არ დავუთმობ. -ახლა ვაჟბატონს მივუბრუნდი თითის ქნევით.
-რამდენი გადაიხადე ამ ადგილში?- გავიგე ვაჟბატონის ირონიული ხმა.
-ეგ შენი საქმე არაა ... - კიდე ვაპირებდი რაღცის თქმას მაგრამ მარინას ყვირილმა გამაწყვეტინა.
-კანდელაკი წესიერათ! ის შენგან პატივისცემას იმსახურებს. დიდი ამბავი შენ ადგილზე რომ ზის მას აქვს ამის უფლება .
-რაუფლება? მას არანაირი უფლება არ აქვს რომ აქ - ხელით ჩემს ადგილზე ვანიშნე - ის იჯდეს .
-აქვს. ახლა კი დაფასთან გამოდი ბევრს რომ ტლიკინებ არამგონია მაგისთვის გცხელოდეს. -ირონიულად წარმოთქვა მარინამ . ამას თუ გონია რამეში ჩამჭრის ძაან ცდება, ამიტომაც ჩანთა მოვიძვრე , როგორც უკვე გავიგე ალექსანდრეს წინ ანუ ჩემს მერხზე დავდე თვითონ მას კი ჩუმათ და ამავდროულად მკაცრი ხმით ვუჩურჩულე. -წავალ რაღაც დებილობას ამოვხსნი რომელიც მარინას უძნელესი გონია და ამით უკვე გახარებულია,რადგან ფიქრობს რომ მე ვერ ამოვხსნი . ორ წუთში დავბრუნდები და ვინც არ უნდა იყო ამ ადგილიდან აორთქლი. აშკარად რაღაცის თქმას აპირებდა მარინამ რომ შეყვირა
-კანდელაკი ბევრი უნდა გელოდო?
-მოვდივარ ჰო მოვდივარ - ჯუჯღუნით წავედი მასთან და წიგნზე ვანიშნე. - მომეცით აბა რა ჯანდაბით გინდათ რომ ჩამჩჭრათ?
-აი ეს, ეს , ეს, ეს და ეს. მანიშნა ხუთ ამოცანაზე რომლებიც ვეფხსტყაოსანს უფრო გავდა ვიდრე მათემატიკის ამოცანებს .
-რაუბედურებაა ამათ ჯერ რა წამაკითხებს? -გავიკვირვე მე.
-შენ ჰო მაგარიხარ? - ირონიულად წარმოთქვა სოფომ . (ჩემმა კლასელმა, რომელსაც გულზე არასდროს არ ვეხატებოდი)
-დაწყნარდი სოფოჩკ, შენ თუ გგონია ვერ გავაკეთებ ძაანაც ცდები. -ვუთხარი პირველი ამოცანის კითხვა დავიწე, პარალელურად დაფაზე მოცემულობას ვწწერდი რამე რომ არ დამვიწყებოდა ... როგორციქნა ამოვხსენი ხუთივე ამოცანა და მარინას გამარჯვებული სახით შევხედე. თვალი ალექსანდრესკენ გამექცა ,რომელიც პირღია მიყურებდა. -ბუზი არ შეგიფრინდეს პირი დახურე - გავიფიქრე გულში.
-რაღაც გისწავლია კანდელაკი. - ისევ ირონიით წარმოთქმული სიტყვები მარინასგან. - ჰო ვვისწავლე მაგრამ გონებაში არც კი გაიელვოთ რომ ეს ყველაფერი თქვენგან ვიცი
-როგორ ბედავ? -წამოიყვირა მარინამ.
-რას როგორ ვბედავ? სიმართლის თქმას? -გავიკვირვე მე - იცით რას გეტყვით ? ჯობია ჩემთან შეჯიბრებას თავი დაანებოთ და თქქვენს საქმეს მიხედოთ.
-როგორ ბედავ? მე ჩემი საქმის პროფესიონალივარ. -ისევ იგივე ტონი.
-მოდით ასე ვქნათ მე ახლა სამ ამოცანას განახებთ და მათ თუ სწორად გააკეთებთ ჩემს სიტყვებს უკან წავიღებ და მთელი სკოლის წინაშე ბოდიშს მოგიხდით. - ვთქვი მკაცრად და ტელეფონში ამოცანები ვანახე, რომელიც რამოდენიმე დღის წინ ვნახე ინტერნეტში. ამ აოცანებისთვის იმმდენი ვიწვალე და ბოლოსდაბოლოს სამივე სწორად არ ამოვხსენი ...
უკვე ათი წუთია რაც მარინა ცდილობს პირველი ამოცანის ამოხსნას. კლასის საათს შევხედე ხუთი წუთი აკლია ზარის გამოსვლას, ამიტომაც ჩავთვალე რომ დრო ამოეწურა.
- აი ჰომ გეუბნებოდით პირველიც კი ვერ ამოხსენით. -ახლა უკვე მე ჩავილაპარაკე ირონიულად.
-შენთვითონ თუ ამოხსნი ამ ამოცანას ჩემთან დიდ გულზე რომ ხარ? - წამოიყვირა გამწარებულმა.
-მოიცა თქვენ ფიქრობთ რომ მე ამას ვერ ამოვხსნი? -ირონიულად ჩავილაპარაკე - ტელეფონი მიბოძეთ თუ შეიძლება - მანაც მომცა ტელეფონი და დავიწყე ამოსნა. ზუსტად სამ წუთში სამივე ამოცანის ამოხსნა დავუწერე დაფაზე. -და თქვენ კიდე ფიქრობთ რომ ეს ადგილი. -მასწავლებლის მაგიდაზე მივანიშნე. - თქვენთვის შესაფერისია? ... - კიდე რაღაცის თქმას ვაპირებდი მაგრამ ბოხმა ბარიტონმა გამაწყვეტია. ვინ თუ არა ალექსანდრე?!
-ქალბატონო მარინა სასწრაფოდ წამომყევით - მკაცრი ხმით ჩაილაპარაკა და მარინასთან ერთად დატოვა საკლასო ოთახი.
ეს ვინ ჯანდაბაა ერთი გამაგებია მეტი არმინდა არაფერი. ან მარინა რატო გაიყვანა ან აქ რაუნდა? ბატონით რატო მიმართავდა დასაწისში მარინა? ნუ არვიცი არვიცი, მაგრამ ამას მალევე გავარკვევ. ახლა კი ქართული გვაქ ჩემი ადგილი უნდა დავიკავო. ვეუბნეოდი ჩემს მეორე მეს თან ანის ვანიშნე ერთი წუთით მოდითქო.
-პროსტა რა მაგარიხარ. აი შოკი იყო ის ამოცანები მარინამ რომ ვერ ამოხსნა და შენ ეგრევე დაუწერე პასუხები. ჩემი ჭკვიანი გოგო. -მითხრა და მთელი ძალით ჩამეხუტა. -ჰო იცი მეც ვერ ვიტანდი მაგ ქალს? -აკისკისდა და მეც ამიყოლია.
-კაი მიდი ქართული შემოვიდა დაჯექი შენ ადგილას და მერე ვილაპარაკოთ . ელისო ჯიგარი ქალია მაგასთან ნაღდად არ მაქ პრეტეზიები. -ვუჩურჩულ და კარებში შემოსულ ქართულის მასწავლებელზე ვანიშნე.
-ელისო? ელისო კამფეტია. -მითხრა და თავის ადგილისკენ დაიძრა. ალბათ გაგიჩნდათ კითხვა რატომ არ ზის ანი ჩემს გვერდით ჰო? იმიტომ რომ მიყვარს მარტოო ჯდომა, თან მასწავლებლების მოთხოვნა იყო ყველა ცალ-ცალკე იჯდეს, ამიტომაც მე აღარ შევწინააღმდეგებივარ და ყველაზე ბოლოს ფანჯრის მხარესთან ვზივარ. მიყვარს ბუნებადა რა გავაკეთო, თანაც ერთადერთ მერხია რომელიც ფანჯარასთან დევს. აქიდან გამომდინარე ამიტომ მქონდა იმ ვაჟბატონთან პრეტენზია და ცოცხალი თავით სწორედ ამ მიზეზით არ ვთმობდი ამ ადგილს ...
შუა გაკვეთილი იყო, როცა ელისო როლებში შეჭრილი პერიფრაზირებას უკეთებს ვეფხისტყაოსანს, კარებზე კაკუნი რომ გაისმა. მანაც გააღო რაღააც უთხრეს და ჩვენსკენ შემობრუნდა.
-კანდელაკი დირექტორი გიბარებს. იმედია მშვიდობაა . -მითხრა მწუხარე სახით. ეს ქალი სულ ასეა ყოველთვის გულთან ახლოს მიაქვს სხვისი ტკივილი და სწორედ ისე განიცდის იმ ტკივილის როგორც დაზარალებული.
-არვიცი, არვიცი . -ვთქვი მხრების ჩეჩვით, ჩანთა ზურგზე მოვიკიდე და დირექტორის კაბინეტისკენ დავიძარი.
თითქმის მისული ვიყავი პატარა მტირალა გოგო რომ დავინახე კუთხეში ატუზული, რომელიც მთელი გრძნობით მოთქვამდა რაღაცას. ეგრევე მასთან მივედი და ჩავიმუხლე.
-რა გჭირს პატარავ? - ვთქვი დამთბალი ხმით.
-მ.. ე ... მ ...ე
-დამშვიდდი პატარავ დამშვიდდი. -ვუთხარი და გულში ჩავიხუტე. -არიტირო არა. როგორ შეიძლება ასეთ ლამაზ გოგოს ცრემლიანი თვალები ქონდეს? შეიძლება? ჰმ, არა არშეიძლება. შენ ყოველთვის უნდა იღიმოდე. -ვბუტბუტებდი და უფრო ვიხუტებდი პატარა გაყინულ სხეულს .-აბა რა მოხდა მითხარი. ვინმემ გაწყენინა ?
-იცი ჩემმა კლასელმა რატიმ სიყვარული ამიხსნა. - ენის ბორძიკით თქვა და უფრო მიმეხუტა სხეულზე.
-მერე ამაზე ტირი? - გავიკვირვე მე.
-სულ კუდში დამზდევს და არმინდა ასე რომ იყოს. ყველა დაგვცინის. - თქვა და ცრემლების ახალი ნაკადიც წამოუვიდა,
- მერე შენ გიყვარს რატი?
-კი მიყვარს - თქვა დანანებთ.
-ჰოდა მაშინ ახლა მოიწმინდე ცრემლები რატისთან წადი და ეგრევე ჩაეხუტე. უთხარი მეც მიყვარხართქო. კლასელებს არ უსმინო . მთავარია შენ რა გინდა - ვუთხარი და ცრემლები მოვწმინდე.
-მადლობა. შენ ძალიან კარგი გოგო ხარ - ჩამეხუტა და დერეფანში გაუჩინარდა. მე კიდე დებილივით ვიღიმოდი პატარა პრინცესაზე რომელიც ბრბოს მსხვერპლი იყო და ასე ვთქვათ ის ,,ვიხსენი ბოროტებისაგან “ ... კაი კაი წავედი ახლა დირექტორთან თორე დავაგვიანე. ან რაჯანდაბა უნდა ჩემთან ? მარინაზე უნდა მელაპარაკოს და ბოდიში უნდა მომახდევიოს? არამც და არამც!
-შეიძლება? - ვთქვი კაკუნის შემდეგ და დირექტორის კაბინეტის კარები შევაღე, მაგრამ ვაი ამ შეღებას ...


წინა მოთხრობის გაგრძელებას ვატყობ აზრი არ აქვს ამიტომაც დავბრუნდი ახალი მოთხრობით. სათაური სხვა ვერაფერი მოვუფიქრე და იტოს ეგრე. ნუ რავიცი ღირს გაგრძელება?