ერთ მშვენიერ დღეს მე და ჩემი მეგობრები უნივერსიტეტიდან გამოსვლისთანავე, ბაღში დავჯექით, ჩვენთანერთად ბენიც წამოვიდა, მე რათქმაუნდა ბენის წა,პსვლა ძალიან მახარებდა, რადგან ის ძალიან მომწონს....
ბენი ძალიან მხიარულია, ზოგჯერ ზედმეტიც მოსდის, თუმცა ეგ არაფერი. მე ის გვერდით დამიჯდა, არვიცი მოვწონვარ თუ არა... ან საერთოდ რას ფიქრობს ჩემზე, ცოტახნით ვდუმდით, სიმშვიდე ბენმა დაარღვია:
-ანაბელ ხმა ამოიღე ახლა, რატომ დუმხარ? _მე არვიცოდი რა მეპასუხა, გავუღიმე...
-არა... უბრალოდ სალაპარაკო არაფერი მაქვს_ ვთქვი და შვებით ამოვისუნთქე... თითქოს გულზე ლოდი მედო,
-რაგჭირს? რაღაც მოწყენილი ჩანხარ_მითხრა მან და წარბი შეკრა, გაუკვირდა რადგან მე მოწყენილიჯერ არც კი ვენახე...
-არა, არაფერი ბენ, ნუღელავ... დამშვიდდი!_გავუღიმე თითქოს არც არაფერი... გაეცინა და უცებ გაჩუმდა...
ქალაქში ხალხის სიარულს ვადევნებდით თვალს, ყველა რაღაცას ლაპარაკობდა, მხოლოდ მედა ბენი ვიყავით დადუმებულები. უცებ უნებლიეთ წამომცდა:
-ჯინა რაშვება? როგორაარის?_არც კი გამხსენებია რომ ჯინა, ბენის უკვე ყოფილი შეყვარებული იყო. მე ეს გოგონებისგან გავიგე.... ბენმა გაიკვირვა.
-შენ რაშიგაინტერესებს?_წარბშეხრილმა მითხრა....
უცებ წარბები გახსნა და მშვიდად ამოიოხრა....
-არა, ისე უბრაალოდ, კარგი იყოს არმითხრა...
-არა, არა დასამალი რა მმაგქვს? შენთან მითუმეტეს _ გამეღიმა_ ის აღარარის ჩემიშეყვარებული და მიკვირს როგორ იყო აქამდე... _გამიხარდა თუმცა არ შევიმჩნიე...
-ჰმმ.. ცუდია <3
-ეგარაფერი,არაუშავს, შენ რაშვები?
-რავი რა უნდა ვქნა?
-რატო რა უნდა ქნა? მშვენიერი გოგოხარ არ გიყვარს ვინმე?
-ნწწ
-ვახ ჩემი <3
-რაიყო?
-არაფერი