დილით ადრე გამეღვიძა, მზის სხივების გამო არა, არც გიგა დარეკვის გამო, არც დაგვიანების გამო, უბრალოდ აქაურობის სუნის შეგძნების დაუოკებელი წყურვილის გამო თვალებს ისე ვახელ გეგონება რამოდენიმე საათა რაც გაიღვიძაო. ტელეფონს ვწვდი და საათს დავხედე ჯერ დილის ექვსი საათია. ვდგები და დაბლა ჩავდივარ არ ვიცმევ, რადგან დარწმუნებელი ვარ რომ ალექსანდრეს არ გაუღვიძია ჯერ. კაცის დიდი მაიკა მაცვია, სულ ესე ვიცმევ ღამე კაცების დიდი მაიკები მომწონს, ამიტომ გიგას ზომაზე ვყიდულობ ხოლმე და მეც მშვენივრად მერგება, რომელიც თეძოებს ოდნავ მიფარავს. ჩავედი და ყავის მომზადება დავიწყე. სამზარეულოს ფანჯრინად მზის ამოსვლით ვტკბები, როდესაც ვიღაცის ხელს ვგძნობ წელზე, მაშინვე ვბუნდები უკან და ალექსანდრეს ვხედავ, კუთხე აქ ჩატეხილი და მე მათვარიელებს, ჩემს ფეხებზე აჩერებს მზერას.
-რა გინდა ვერ გავიგე რამე რომ დავაპირო მომკლავ აქვე და ეგაა, მაგრამ ჩემს გამოწვევას არ ეშვები- ამომხედა და ეშმაკურად გამიღიმა.-თან გუშინ ოთახის კარები არ ჩაგიკეტია.
-ჩავკეტე!-არ ჩამიკეტია. ესე იმიტომ ვეუბნები რომ ფხიზელი ძილი მაქ და მაშინვე შევამჩნევდი ჩემი ოთახის საკეთი რომ ჩამოეწია ვინმეს. არ გამიგივა ვაჟკაც.
-კი როგორ არა , ერთი სული გქონდა როდის შევამოწმებდი მაგრამ... -ჩემთან ახლოს მოიწია და ისე მითხრა-მერე აღარ მომინდი.
-შენ რომ ჩემ ოთახში რომ შემოგეხედა დამიჯერე თავს ვერ შეიკავებდი.-ვეუბნები და ნაგლი ღიმილით ავდივარ ზევით. შავ მუხმებთან დახეულ ჯინსის შარვალს ვიცმევ და ზევიდან კი გრზელ მკლავიან თხელ მაიკას რა თქმა უნდა ისიც შავია, კეთების თასმებს ვიკრავ ის რომ აღებს კარებს და შემედის.
-საით?
-გავისეირნებ აქაურობის ნახვა მინდა და თან პროდუქტებია საყიდი, ცარიელია მაცივარი.-მიყურებს და იღიმის.
-ცოლად მაინც არ მოგიყვან ნუ მეტენები.
-მოგიტაცებ.-მეცინება ჩემ ნათქვამზე რადგან ვიაზრებ რომ ჩემს უფროს მოტავებით დავემუქრე. ის კი მიყურებს და ვერ ხვდება რა მაცინებს ესე.
-რა იყო გაგახსენდა რამე?
-კი.
-რა?
-ის რომ ჯერ კიდევ ჩემი უფროსი ხარ და შენთან ისე ვლაპარაკობ გეგონება ძალიან ახლობელიაო.
-არაუშვას მთავარია სასხახურიდან არ გამიტაცო და მაგას მოევლება.-მიღიმის და ოთახის დატოვებას აპირებს რომ ბრუნდება.- მე ჩაგიყვან ქალაქში შორია.
-არ მინდა გავიგლი.
-რამდენი კილომეტრის გავლას აპირებ ფეხით? თან დაჭრილი.
-ეგ კი აღარ გამხსენებია- მაიკას ვიწევ და მის გაკვირვებულ თვალებს არ ვაქცევ ყურადღებას.- ახალი უნდა გადავიკრა ნუ მიაშტერდები.- ჭრილობას სპირტით ვიმუშავებ მერე რაღაცას ვისვამ და თავიდან ვიხვევ და ვდგები მის გაკვირვებულ სახეს რომ ვამჩნევ.
-რა?
-ეხლა სპირტი ისე წაისვი არც კი ამოგიღია ხმა. არ გეტკინა?
-ცოტათი-კერებიდან გავდივარ და ისეც გვერდზე მომყვება.
-შენ სულ ესე არ იმჩნევ არაფერს? და მერე მეკითხები რატო მაშტერდები სულ არ მტკივაო თუ არაფერი შეიმჩნიე რას უნდა მივხვდე. როგორ მივხვდე რომ გტკივა?
-არ უნდა მიხვდე ეს არ გევალება.
-მე მინდა რომ მევალებოდეს.
-მაშინ ისე გამიცანი რომ ჩემს გამოხედვაზეც მიხვდე რას ვგძნობ.
-ამის საშვალებას მომცემ?
-არა, ამიტომაც გეუბნები რომ ეს შენი საქმე არაა მე შემიძლია ჩემი თავის მიხედვა- ესე ლაპარაკით მივდივარ მანქანისკენ და შიგნით ვჯდები. მთელი გზა ვეკითხებოდი თუ რა ადგლას რისი ყიდვა შემეძლო მაგრამ ბოლოს ნერვები მოეშალა.
-თუ ცოტახანი არ გაჩუმდები საერთოდ აღარ გამოგიშვებ სახლიდან და ჩემთან ერთად მგზავრობაზეც ლაპარაკი ზედმეტია.- ამის მერე ხმას არ ვიღებ და ტელეფონში ვეძებ ყველაფერს, აქაურობასთან ახლოს მდინარეც ყოფილა პატარა და წყნარი სადაც თავისუფლად მივეღებდი ზაგარს და დავისვენებდი, მაგრამ არა ცურაობა არ ვიცი, რადგან მე მიწაზე მყარად დგომა მირჩევნია ვიდრე ზღვაში უკონტოლობა. ზღვა გითრევს და გშთანთქავს ისე შეყავხარ სიღრმეში გააზრებას ვერ ასწრებ. ჰაერში ყოფნა სხვაა აქ იცი რომ შეიძლება დაეცე და ამიდებს არ იტოვებ გადარჩენისას ის არ გაძლევს იმედს და არც გითრევს უბრალოდ რეალობას განახებს, ამიტომაც მიყვარს სიმაღლე. მიყვარს, როდესაც კორპუსის სახურავზე ავდივარ და ჩემი ქალაქის რეალურობას ვამჩნევ , მიყვარს ეშმაკის ბორბლიდან იმ რეალური სილამაზის დანახვა, რომელსაც წყალში ვერ დაინახავ, რადგან მისი სიბნელე ყველაფერ ლამაზსა და საშიშის კლავს მასში.
მანქანა ჩერდება და გადავდივარ,ის წინ მიდის, მივყვები და თან ადგილებს ვიმახსოვრებ. მარკეტში შევდივართ და ნახევარ საათში სალაროსთან ვდგავართ. ბარათს ვაწვდი მოლარეს, ის კი ალექსანდრეს მზერას აკივირდება რომელიც ამბობდა: ‘‘ არ გამიართვა თორემ მოგკლავ!’’ ისიც მე მიყურებს და სიმწრის ღიმილით ართმევს ალექსანდრეს ბარათს.
-რა იყო ეხლა ეს?-ვეკითხები ის კი არ მიყურებს პარკში დებს რაღაცას თავისი წკუით ჩუმად თან.
-არაფერი მე გითხარი რომ არა მოგიწევდა ფულის დახარჯვა ჩემს გვერდით.
-და ჩემს სურვილებს პატივს არ სცემ?
-სხვა რამე რომ მოგენდომებინა..-ამათვარიელა და მერე კუთხე ჩატეხა. მე რა ვუთხარი ამან რა გაიგო.
-ყველაფერს შენებურად ნუ ხარშავ შენ-ვაბრუიალებ თვალებს დარკებს ხელში ვიღებ მაგრამ მართმევს მეც გაკვირვებული ვუყურებ.
-ეხლა არ მითხრა ჩემ გვერდით მყოფებს პარკებს არ ვატანინებ განსაკუთრებით ქალებსო თორე გავჭედავ-ვეუბნები და სიცილი მიტყდება, რასაც მუცლის აწვა ერთობა თან და მეც მესახება ტკივილ ნარევი სახე.
-ია ამიტომ არ გატარებინებ თორე სხვა დროს სულ შენ ატარებდი-ვიცოდი რომ ამას იზავდა თუ რამეა-თან შენ დალაგებული ისედაც არ ხარ.
მანქანაში ვჯდები ის კი პარკებს დებს საბარგულში. მალე ნაცნობ ადგილას ვამჩნევ და ბურგერები მინდება. ალექსანდრესკენ გავიხედე და ისეც მე მიყურებდა და მიღიმოდა.
-კარგი-უთქმელად გაიგო ჩემი სურვილი და ამაზე ორივეს გაგვეცინა. შევდივართ ჯო იქ არ გვხვდება ჩვენც ვუკვეთავთ დაის კიდევ არ მაცილებს თვალებს და მიყურებს, ამაზე კი სიცილი მიტყდაბა
-რა იყო ეს ადგილი ესე მოქმედებს შენზე, რომ თვალს ვერ მაცილებ?
-ხო აქ მზის სხივებზე უფრო მახინჯდები და ვფიქრობ ესეთი მახინჯი რამ გააჩინა მეთქი.-მეუბნება სერიოზული სახით და კიდევ მაშტერდება მეკიდე მუცელი მტკივდება სიცილით მაგრამ ვერ ვჩერდები.
-კარგი მალე ვნახავთ ვინაა მახინჯი და ვის აჩენს ცუდად ეს ადგილი.-ვეუბნები ნისნის მოგებით. ამ დროს კი ტელეფონი მირეკავს გიგაა, ამიტომ სასწრაფოდ ვყასუხობ და გარეთ გავდივარ აქ რაღაც კარგად ვერ იჭერდა.
-რა იყო ბიჭო ამ დროს რომ მირეკავ არ დაგაძინა გოგომ?
-ოო კაი რა, გოგო შენადა რა ხდება მანდ?
-არაფერი ისეთი, მაგრამ აქ ერთი ადგილის ბურგერები აქვს სასწაული ია ისეთი შენ რომ გიყვარს.
-აუუ მომინდა.
-წადი მერე მაქდონალში.
-მარტო არ მინდა. სანდროს კიდე არ ცალია.-მეუბნება ჭუჭუნით და მეუცნაურა ესეთი ხასითი მაშინ აქ კარგ გოგოს რომ დაშორდება მაგრამ არავინ ყოლია ამ ბოლო დროს გასართონ გოგოებს თუ არ ჩავთვლით.
-ეე რა გჭირს შენ? რა ხასიათია.
-აუ არაფერი მერე მოგიყვები.
-ეხლა რატო არა?
-არ ვარ ეგეთ ადგილას.
-კარგი, სხვა რა ხდება?
-უი, ხო გუშინ ვიღაც ბიჭი მოვიდა ჩემთან შენს გამო, აქ უკვე ყველამ იცი რომ დაგწრეს.
-რაააა? შენ თქვი რამე?
-არ მინდოდა მეც რომ დავეწრე ამიტომ თავი შევიკავე.
-აბა ვინ?
-მომაყოლე! მოკლედ მაგრამ მებაზრა ეგ გოგო მაგრამ მომწონს და რო რამეა ხელიარ შეგვიშალო და რამეებიო-სიცილი წასკდა.
-მერე შენ რა უთხარი?-მეც ავყევი სიცილში.
-არაფერი შენ მოაგვარე ეგ, ეს ისეთი რამე რომ ვუთხრა გული წაუა, ამიტომ შენ უთხარი ოღონდ არ ცემო.
-შევეცდები. კარგი წავედი.
-და ხო შენი ნომერი მივეცი.-მეუბნება და უცებ თიშავს.
-რაააააა?- მივაძახე ტელეფონს.ჯანდაბა ესღა მაკლდა. ისევ ვბრუნდები ჩემ ადგილას, მას რომ ვამჩნევ უცებ ვფიქრობ რომ მისი გაგიჟბა ურიგო არ იქნებოდა ამიტომ იმ ბიჭს მიწერდი თუ მომწერდა რამეს.
-რაო გიგამ?
-არაფერი...-რაღაცის თქმას ვაპირებდი მესიჯი რომ მომივიდა, ტელეფონს დავხედე უცხო ნომერი იყო.
„როგორ ხარ სალომე? გავიგე დაწრესო და მოკითხვა მინდოდა-რატო“-ის იყო ამიტომ მეც გიმილიანი სახით მივწერე.
„კარგად ვარ რატი. შენ რას შვები? როგორ ხარ?“-მესიჯი გავგზავნე და ავიხედე ალექსანდრე მიყურებდა.
-რაო გიგამ რითი გაგამხიარულა?
-გიგამ არა.-ამის გაგება და მისი ძარღვების დაჭიმვა ერთი იყო.
-ვინაა მაშინ?-იკითხა და ოდნავ გაღიზიანება შეეტყო.
-არავინ ისეთი ერთი ბიჭი, უნიდან.
-გასაგებია. წავიდეთ.-მანქანაში და საერთოდ დარჩენილი მთელი დღე მისი ხმა არ გამიგია. მიყურებდა როგორ ვწერდი რატის და წკუიდან გადადიოდა. მოსაღამოვდა მე კიდე მომშივდა ამიტომ დაბლა ჩავედი, ალექსანდრე სადღაც გასასვრელად ემზადებოდა.
-გადიხარ?
-რაში გაინტერესებს- მითხრა გაღიზიანებულმა.
-არც მაინტერესებს.- ვუპასუხე იმავე ტონით ის კი გარეთ გავირდა და კარები მაგრამ მიაკახუნა. მერე ვჭამე და კინოს ვუყურე ვერც კი გავიგე ისე ჩამეძინა. გაგუდულს მეძინა, მაგრამ კარგად შემომესმა კარების ბრახუნის ხმა. ფეხზე დაფეთებული წამოვდექი და ოთახიდან გავედი, დაბლა ჩავედი და რა დავინახე. ალექსანდრე. გათხლეში მთვრალი იყო სახეზე ეტყობოდა. ღმერთო როგორ უხდებოდა ეს ჩაწითლებული თვალები, როგორ შეიძლება მისი ესეთ მდგომარეობაშიც რომ გიზიდავდეს. დამინახა თუ არა გამიღიმა.
-ვაიმე შეგაწყვეტინე მესიჯობა?
-რაა? შენ კარგად ხარ ამ დროს ვის უნდა ვწერდა? და საერთოდ იცი რომელი საათია?-ვერ ვიტანდი მთვრალები რომ წედავენ ხომლე, ფხიზლებ არაფრის თავი არ აქვთ და მთვრალები კარგად ჭიკჭიკებდნენ.
-არა და არც მაინტერესებს. რამე გინდა? რატო ჩამოხვედი თან კიდევ ესეთ ფორმაში.-ამათვალიერა და თავისი ეშმაკური თვალებით დამიწყო ყურებს.
-კარებს უფრო რო მოაჯახინებ მერე დასვი ეგ კითხვა. სად დალიე?
-აუუ ეხლა არ დაიწყო რა შემარგე.
-არაფერს არ ვიწყებ უფლება არ მაქ, უბრალოდ გეკითხები.
-როცა გინდა რა ჯიგარიხარ, როცა გინდა კიდე ისეთ რამეს იზავ ან იტყვი მოუნდება კაცს.-დივანზე გაიშხლართა, მეც მივუახლოვდი დ თავზე დავადექი.
-გავიმეორე კითხვა?
-ვაჩეს კარგი ღვინო ქონდა.
-გასაგებია. რამეში გინდა დამარება თუ რამე უნდა ვიცოდე შენი სიმთვრალის შესახებ?
-არა არაფერი ჩვეულებრივად ვწედავ ხოლმე.-მეუბნება ლაღად.
-მშვენიერია- თვალებს ვატრილებ და ჩემს ოთახში ავდივარ. ლოგინში ვწვებიდა უკვე უნდა დავიძინო როცა ვიცის შემოსვლას ვგრძნობ, მაგრამ ყურადღებას არ ვაქცევ, სანამ ჩემ ლოგინში არ ვგზნობ ვიღაცის საოცრად მზურვალე და დიდ სხეულს ,მალევე ვრზნობ ვიღაცის ხელებს ჩემს მუცელზე და სრულიად ვიწვი, ის ადგილი ეწვის სადაც მეხება. გადაბრუნება ვცადე მაგრამ მისი მლავები უფრო მეხვევა და განძრევის საშველებას არ მაძლევს, ისე განძრევას ვინ ჩივის ვერც ვსუნთქავ რადგან ვიცი ვინცაა, ვინც ეხება ჩემს კანს და სრულიად ვინც მწვავს. ალექსანდრეა. უნდა დავეხსნა თავიდან მაგრამ არ მიშვებს.
-ამ ერთხელ, მხოლოდ ამ ერთხელ არ შემაცერო ცოტა ხანი ესევიყით კარგი-ისეთი ნაზი ხმით ამბობს ვერაფერს ვეუბნები და მეც ვენორჩილები. მის სუნთქვას კისეღში ვგზნობდი მზად ვიყავი მთელი ცხოვრება ისე დავრჩენილიყავი.
-ის ბიჭი მოგეწონს?- მეკიტხება საევდა შეპარულიხმით, ისე ჩუმად თქვა ძლივს გავიგე. ამ კითხვაში მწუხარება და ტკივილი იგძნობოდა, მხოლოდ მაშინ მივხვდი რა ცუდადაც მოვიქეცი ამიტომ სირცხვილისგან ხმა ვერ ამივიღე.
-არა...არ მომწონს უბრალოდ გიგამ მოწანხარო და მეც გაცნობა გადავწყიტე რომ პირდაპი არ მეთქვა არ მომწონხარ მეთქი... არ მიცნობა დაიწყებდა და მერე უფრო გართულდებოდა მე კიდე მეზარებიან ეგეთები.-ვუთხარი გუმჭფელად, მაგრამ მგონი შევცდი არ უნდა მეთქვა, რადგან ვთქვი თუ არა ხელები მომაშორა და უბრალოდ მეორე გვერდზე გადარუნდა ისე რომ არ მეხებოდა.
-ამაღამ აქ დავწვები, ხელს არ შეგიშლი.-მართლაც არ შეუშლია ხელი არ შეუშლია კიარა სართოდ არაფერი ვქნია მხოლოდ იწვა და მალე ჩაეძინა მე კი მისი ზურგისკენ გადავბრუნდი, მაგრამ შეხება ვერ გავბედე, არ ქონდა მნისვნელობა როგორ მინდოდა ეს გრძნობებს არ უნდა ავყოლოდი.