დილით მზის სხივებმა გამაღვიძა. გიგა ხელებს მჭოდროდ მხვებდა რაღაც ბგერებს ბურტყუნებდა და თითქოს ნერვიულობდა. მერე გაბერვიულებული წამოხტა, შემინხედა გულში ჩამიკრა და აბურდული თმა შემისწორა.
- რანახე სიზმარში?!-რამოდენიმე წუთის მერე ვკითხე და მის რეაქციებს დავაკვირდი.
- შენ....შენ გნახე ელე.... ელე?! მიყვარხარ....გჯერა?!
- გიგა.... შენხომ გჯერა ამის......
კიდევ ჩამიკრა გულში სახეზე მომეფერა და წავიდა...
რამდენი დღე გათენდა და რამდენი ღამე გამითენდა. თითქოს მოველოდი, თითქოს მისი ხმა მესმოდა. ქუჩაში სახეებს ვუყურებდი და მას ვეძებდი. ვიღაცის ნიკაპი მეცნო , ვიღაცის სიცილი. ჩემი აფრთხიალებული გული და წაშლილი გონება.
განართულია ადამიანის შეყვარება?!- არა უმატივესია. გიგა თავისით მოვიდა ჩემთან , მოვიდა და ბინა დაიდო ჩემს გულში, შემიყვარდა. კი ძალიან შემიყვარდა. მთელი სამყარო რომ დამიდგეს წინ ვიტყვი რომ მასაც ვუყვარვარ.
ბოლო ჩახუტებიდან სამი წელი გავიდა. სამმა ზამთარმა და სამმა ნიშის აყვავებამ ჩაიარა. როგორ მიყვარს ატმის ყვავილი. ვარდისფერი სურნელივანი ბუშტების აფეთქება. დამტოვეს გრძნოვებმა, დამტოვა გიგამა. სხვა ჩემს ცხოვრებაში არ შემოსულა. დროდა დრო ვხედავდი დამევარ გულს აივნიდან თუმცა ცრემლებით ვაცილებდი , მე ვხედავდი ბარბარეს მშობლებთან მოსეირნე ლამაზ გოგონას. ვხედავდი ლანას , ვუყურებდი მის ღიმილს და გულში რაღაც ძალიან მტკიოდა. გიგას თვალებს ვხედავდი, თურმე როგორ მყვარებია. გადის დრო და მიუწვდომელი ხილივით , მიზიდავს გიგას სიყვარული.
კარს თვალს არ ვაშოეებ, ახლა უკვე დაბამბულ თეთრ კარს და ველოდები, ველოდები გიგას, რომელიც მოვა და მეტყვის...- ელე მე მოვედი...

ეს დადასრულია იმის რაც არსდროს დამთავრდება.... ეს იმფურცელის წაკითცა, იმ ჭრილივევის შეხსნაა რომელიც ჯერკიდევ ინსცრვა თაროზე... არსდროს გადავაგდებ. Aრასდროს მომიშუშდება იარები... მემარტო მტვერს მოგაშორებ და შეგინახავ.....