თვალები რომ გავახილე თავი საშინლად მტკიოდა თავი კი არა მთელი სხეული მეწვოდა. ისევ რა დამემართა ხელი კეფაზე მოვისვი
-ვაი-ტკივილისგან წამოვიძხე და ჩემს სისხლიან ხელს დავხედე ჯანდაბა ესღა მაკლდა რადგან ჯერ არ შეხორცებულა ესეიგი დიდი ხანი არაა რაც აქ ვარ ფარდები ისეა ჩამოფარებული რომ ვერ გაარჩევ დღეა თუ ღამე ტკივილმა ისევ საშინლად შემომიტია როდისღ უნდა შეხორცდეს?
-რა იყო გტკივა?-შიშისგან შევხტი ოთახს თვალი მოვავლე მაგრამ იქ არავინ იყო მომეჩვენა? ასეთი რაღაცეები მე არ მჭირს ნუთუ დარტყმის ბრალია ალბათ ადგომა დავაპირე რომ ოთახში მოსაუბრე მეპოვნა მაგრამ ვიღაცის ხელებმა ადგილზე დამაბრუნა მათი მოცილება ვცადე მაგრამ არაფერი გამომივიდა ყელთან მისი ცივი ტუჩბი შემეხო და ხავერდოვანი ხმით ჩამჩურჩულა
-აბა როგორია ომის წამოწყება
-წამოწყება? პირველი დარტყმა ხომ თქვენ მომაყენეთ -კბილებში გამოვცერი მიხვდა რსაც ვამბობდი ხელი გამიშვა და თვალებში ჩამხედა ყინულივით ცივი უგრძნობი თვალები ჰქონდა რომელშიც არაფერი იხატებოდა მე მგავდა
-ჩემი მშობლების მიერ ჩადენილი საქმეები მე არ მეხება ამიტომ ტყუილად გარჯილხარ ძვირფასო-ისეთი ბრაზი მომერია ხელი დაკავებული რომ არ მქონდეს ერთი სილას დიდი სიამოვნებით გავაწნავდი
-მითხარი ეს როგორ გააკეთე აქამდე ასეთი რამ ვერავინ შეძლო
-იქნებ იმიტომ რომ თავში ჩალა გიყრიათ-გაბრაზდა ხელებზე უფრო ძლიერად მომიჭირა მაგრამ ვერაფერს გახდებოდა ასე ვერაფერს მატკენდა მიხვდა რომ არ მტკიოდა და უფრო გაბრაზდა
-არ მაიძულო რომ ძალა გამოვიყენო -ისევ ყურთან ჩმჩურჩულა-იცი მამაჩემი ყოველთვის მეუბნებოდა რომ ამ ქვეყნად ორი ადამიანია ყველაზე საშიში ერთ რომელსაც არაფერი არ უნდა და მეორე რომელსაც არაფერი არ არქვს დასაკარგავი შენ კი მოსიარულე საფრთხე ხარ სიძულვილი უძლიერესი მოტივატორია მაგრამ ამდენის გაკეთება თუ შეეძლო არ მეგონა-მივხვდი რაღაცის თქმა უნდოდა გავიცინე
-პირაპირ მითხარი რა გინდა?
-წამალი და ანტიდოტი
-მე კი შენი მოკვლა-გაცოფებულმა სილა გამაწნა საწოლზე დავეცი მან კი ყელში ხელი წამიჭირა და შემახსენა
-ხომ გაგაფრთხილე ძალის გამოყენება არ მაიძულოთქო მეორედ თუ კიდევ დამემუქრები დაგახრჩობ -მაგრამ მის თვალებში ყინული დამდნარიყო და უიმედობა სასოწარკვეთა იხატებოდა აი თურმე რატომ უნდოდა ანტიდოტი ჩემი უპირატესობით გახრებულს გამეცინა გაკვირვებულმა შემომხედა
-არ არის სასაცილო?
-დაჭრილი გყავს არა?-გაშეშდა თვალებში ვუყურებდი და იქ ვკითხულობდი ყველაფერს-შენთვის მნიშვნელოვანი პიროვნება-ნელნელა ფითრდებოდა-ოჯახის ერთადერთი წევრი
-მიკეტე-და ისევ სილა გამაწნა არა აზრი შევიცვალე მე ასეთი იმპულსური არ ვარ-საშინელი თვისება გაქვს ადამიანზე ზემოქმედებას სიტყვებით ახდენ საბედნიეროდ მე ადამიანი არ ვარ
-და შენ ფიქრობ რომ ძალით ამას გააკეთებ? რაღაც არ მგონია!-ხელი გამიშვა და ჩემს გვერძე დაჯდა
-შენთან ვერა ის მხოლოდ პატარა უდანაშაულო ბავშვია-ამის გაგონებაზე გულში რაღაც ჩამწყდანუთუ ბაცშვია პატარა უსუსური დაუცველი ბავშვი რომელიც ბრძოლაში გაუშვეს მონსტრები სიბრაზის ფიალა გამევსო
-ეს შენი ბრალია ბრძლაში არ უნდა გაგეშვა მე ნურაფერს მთხოვ
-არ ვიცოდი რომ წასვლას აპირებდა-მისი სახის დანახვაზე ჩემი თავი წარმომიდგა როგორ ვგლოვობდი ჩემს მშობლებს წარმოვიდგინე რომ ისიც ასე იქნებოდა ერთი წუთით ამან ცოტა სიამოვნებაც მომგვარა მაგრამ მის დასაჯელად უდანაშაულონი არ უნდა დასჯილიყვნენ ამას არ დავუშვებდი
-მანახე -სახეგაუნათდა-ოღონდ ერთი პირობით
-რაც გინდა
-აქედან გამიშვებ
-გპირდები აქეთ-გრძელ დერეფანში გამატარა და დიდ ოთახში შემიყვანა რომელიც სულ ექიმებით იყო გადაჭედილი დიდი მოწიწებით შემომხედეს და ადგილი მომიცალეს
-ბატონო ედგარ ვერაფერს ვშველით- პატარას შუბლზე ხელი დავადე სიცხე ასე 39 გრადუსი ექნებოდა პულსიც აჩქარებული ჰქონდა
-ოთახი და ჩემი ჩანთა მჭირდება
-ახლავე
-შენ მისი ნამდვილი ძმა ხარ?
-კი რატომ მეკითხები
-წამლისთვის მისი სისხლი მჭირდება მაგრამ რაგან მოწამლულია არ გამოდგება-სინჯარა მაშნვე სისხლით გაავსო ღმერთო არ მეგონა ასე ადვილად თუ გამოვიდოდსა-კარგი ხუთი წუთი მაცადე-სისხლი მაშინვე ჩანთის საიდუმლო ჯიბეში ჩავდე შხამს რამდენიმე წამალი გავურიედა ბიჭს მაშინვე დავალევინე უკვე თეთრი სითხე რამდენიმე წამში ლოყები გაუწითლდა სიცხემაც დაუწია და პულსიც ნორმაში ჩადგა
-ესეც ასე ჩემი საქმე აქ დამთვრებულია
-კი მგრამ-ხელი ავწიე და გავაჩუმე ჩვენ მხოლოდ ერთი ადამიანის სამყოფ ანტიდოტზე შევთნხმდით შემდეგ კი გამიშვებდი
-სამწუხაროდ ეს არ შემიძლია-რაა?
-რას ნიშნავს არ შეგიძლიან-
- შენ მე გძულვარ რა გარანტია მექნება რომ შემდეგში ჩემს წინააღმდეგ უფრო დიდ რაღაცას არ გააკეთებ მგონი არანაირი-ხელი ჩამჭიდა და ისევ იმ ოთახში შემიყვანა თითზე კი რაღაც ბეჭედი გამიკეთა გამოძრობა ვცადე მაგრამ თითქოს ხელს იყო მიწებებული
-რა არის ეს?-ხელი დავანახვე
-იმის გარანტია რომ აქედან ვერ გახვალ
-კი მაგრამ შენ ხომ პირობა მოეცი?
-შენთვის რა არავის უსწავლებია? მაქციებს არასდროს არ უნდა ენდო-ერტი გადაიხარხარა და ოთახიდან გავიდა ცოტა ხნის შემდეგ ფანჯარა გამოვაღე მაგრამ თითქოს მინა იყო ჩამჯდაი აი რას ნიშნავდა აქედან ვერ წახვალ ბეჭედს დავხედე ნუთუ ასე უნდ დამთავრდეს? არა მე ბოლომდე ბრძოლა მასწავლეს უკვე შუაღმე იყო მაგრამ მე მაინც ოთახში წინ და უკან დავდიოდი და გამოსავალს ვეძებდი რომ ღია ფანჯრიდნ ოთახში რაღაც შემოვარგა დავხედე და კენჭი იყო ქაღადით შემოხვეულირომ გავხსენი ნაწერი ვიცანი ეს ტომის და მისი კლანის დაშიფრული ანბანია როდესაც მათთან მივედი ეს ანბანი მაშინვე მასწავლეს ,,როდესაც შეძებ გამოდი მე ყოველ ღამე აქ დაგელოდები ტომი" ღმერთო ნუთუ აქ იყო ჩემს გადასარჩენად მოსული? რა უნდა გამეკეთებინა? თ მალევე არ მივიდოდი შეიძება შეენიშნათ ფანჯრიდან არაფერი არ ჩანდა ოთახიდან გავედი და ერთი მოსამსახურე მოვნახე დავავალე წყალი მოეტანა მერე კი ჩუმად ავედდევნერომ გამოდიოდა იქვე კუთხეში სიბნელეში დავიმალე კარგად რომ გამცდა სამზარეულოში სევედი კიდევ კარგი არავინ იყო ყველაზე დიდი დანა ავიღე და კაბაში დავმალე ოთახში რომ მივედი მაშინვე წერილი დავწერე ,,ხედავ ედგარ მე ჩემი ყოველთვის გამაქვს და ახლაც საწადელს ავისრულებ დავბრუნდები და ეს წამალი მოგონება იქნება იმასთან შედარებით რასაც გავაკეთებ" ხელი მაგიდაზედავდე და თავი დავამშვიდე რომ ეს მხოლოდ პატარა ტკივილი იქნებოდა და მეტი არაფერი დანა მაღლა ავწიე და ძვლის გატეხვის ხმა გავიგონე ცოტაცღა და დავიყვირებდი მძლივს წამოვდექი და ხელი შევიხვიე და ჩანთა ავიღე ფანჯრიდან ხელი გავყავი არაფერ აღარ იყო ვაკვირდებოდი გუშაგები როგორ დადიოდნენ მეც მოხელთებული დრო შევარჩიე და გადავძვერ მერე ქვა ავიღე და სადღაც შორს ბუჩქებში მოვისროლე გაამართლა ხმაურზე ყველა იქ მიქუჩდა მეც ეს მინდოდა უახლოესი ხისკენ გავიქეცი და ერთი ხელით კი გამიჭირდა მაგრამ ადვილი ასავლელი იყო და კედელზე მაევე გადავძვერი მიჭაზე ხმაურით დავეცი
-ვაი ხელი-აქეთ-იქით მიმოვიხედე მაგრამ ტომი არ ჩანდა ნუთუ წავიდა არა ასე არ დამტოვებდა-ტომ! ტომ! სად ხარ-ატირებამდე ცოტაღა მეკლდა რომ ტყიდან დიდი კუპრივით შავი მგელი გამოვიდა უკან დავიხიე მაგრამ მთვარის შუქზე ტომის მწვანე უძირო თვალები ვიცანი მისკენ გავექნე და ჩავეხუტე მანაც თავი მხარძე დამადო მერე ჩემი ხელისკენ დაიხარა და ერთი ამოიწკმუტუნა
-არაუშავს არაფერია გთხოვ სახლში წავიდეთ- ჩემს წინ დაიჩოქა და მის ზურგზე შევჯექი ისეთი რბიი იყო ტყეში ნიავივით მიჰქოდა მე კი ნელნელა მის ზურგზე მშვიდად მეძნებოდა.



აბა როგორ იყო შემდეგ თავში სოფის ერთ დიდ საიდუმლოს გაგიმხელთ